“คุณมีเงินร้อยล้านพันล้านผมก็ไม่ให้คุณซื้อคืนนอกเสียจากว่าคุณจะแต่งงานกับผม”
มาคัสคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงหญิงสาวก็ต้องเอ่ยคำนี้ออกมาแต่มีหรือว่าคนอย่างเขาจะยอมขายให้หญิงสาวง่ายๆมันก็ต้องแลกกับข้อแลกเปลี่ยนที่เขาอยากได้อยู่แล้ว
“แล้วเราจะแต่งงานกันได้ยังไงในเมื่อเราไม่ได้รักกัน...คุณคิดดีๆนะคนที่อยู่แบบไม่ได้รักกันยังไงคำว่าครอบครัวมันก็ไปไม่รอดหรอก..อีกอย่างคุณก็มีคู่หมั้นแล้วด้วย”
น้ำเมยเองเห็นว่าชายหนุ่มยังไงก็ยังดึงดันจะแต่งงานกับเธอให้ได้เธอจึงพยายามทำใจเย็นและพูดคุยกับเขาด้วยเหตุผลว่าตอนนี้เขาไม่ได้รักเธอฐานะการใช้ชีวิตหรืออะไรหลายๆอย่างมันแตกต่างกันมากยังไงแต่งงานมีครอบครัวไปก็ไปไม่รอดอยู่ดี
“แต่ผมเชื่อว่าคุณรักผม...และอีกไม่นานผมก็ต้องจำเรื่องราวของเราได้แน่...และเรื่องน้องดาวที่เราหมั้นกันเพราะผู้ใหญ่อีกอย่างเรารักกันเหมือนพี่เหมือนน้องไม่มีอะไรเกินเลย”
มาคัสเองเริ่มที่จะคุยเป็นงานเป็นการหลังจากเมื่อครู่เขายังแกล้งเธอเล่นอยู่เขารู้ว่ายังไงหญิงสาวก็ยังรักเขาอยู่เป็นแน่ไม่ว่าจะเป็นนายหมูหยองที่แสนดีหรือนายมาคัสที่ร้ายกาจคนนี้ก็เถอะแล้วเขาก็มั่นใจว่าอีกไม่นานเขาต้องจำเรื่องราวทุกอย่างไดแป็นแน่
“ผมว่าเรามาหาทางออกเรื่องนี้กันดูไหม...คุณยังไม่ต้องให้คำตอบผมตอนนี้ก็ได้”
มาคัสเองอยากให้หญิงสาวได้คิดทบทวนดูเขาเองยอมใจเย็นเพื่อที่จะรอคำตอบของหญิงสาวเขาคิดว่าหญิงสาวในตอนนี้เรื่องลูกมาเป็นที่หนึ่งยังไงเธอก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกแน่นอน
“....”
น้ำเมยเองยังยืนสับสนคิดไม่ตกอยู่ว่าเธอจะเอายังไงกับเรื่องนี้คราแรกที่ชายหนุ่มไม่รู้เรื่องเธอก็พอจะทำใจมาแล้วอยู่หรอกว่ายังไงก็ต้องไม่เจอชายหนุ่มอีกแล้วแต่ตอนนี้เรื่องมันแดงแล้วเธอคิดว่ายังไงชายหนุ่มคงไม่ปล่อยให้เลือดเนื้อของเขาจากไปเป็นแน่แล้วแบบนี้เธอจะหาทางออกเรื่องนี้อย่างไรดีหญิงสาวยังยืนคิดทบทวนอยู่ในใจ
“คืนนี้ดึกแล้วคุณนอนที่นี่แหละ..เดี๋ยวผมจะนอนอีกห้องข้างๆกับห้องคุณ...ผมปล่อยให้คุณนอนคนเดียวเพื่อให้คุณได้ทบทวนแต่อย่าคิดหนีผมล่ะเพราะคุณก็น่าจะรู้ว่ายังไงคุณก็หนีผมไม่พ้น”
มาคัสเห็นว่าตอนนี้มันเริ่มดึกมากแล้วเขาคิดว่าหญิงสาวควรที่จะพักผ่อนเขาจึงให้เธอนอนที่คอนโดของเขาอีกห้องหนึ่งที่เขาให้เธอนอนคนเดียวไม่อยากให้เธออึดอัดเพราะเขาต้องการให้เธอได้ทบทวนและเลือกสิ่งที่ดีที่สุดแล้วมาตกลงกับเขาอีกที
“อืม”
จ้าพ่อมาฟียใหญ่พ่อมีอิทธิพลไอ้คนเผด็จการเอ้ย!!!! น้ำเมยได้แต่ค่อนขอดกร่นด่าเขาอยู่ในใจพร้อมเปิดประตูเข้าห้องทีเขาให้เธอเข้าไปนอนในทันทีครั้นเธอจะกลับตอนนี้มันก็ดึกอย่างที่เขาว่าจริงๆครั้นจะหนีไปเธอก็รู้ตัวอยู่แล้วว่ายังไงเขาก็ต้องตามหาเธอเป็นแน่ตอนนี้เธอเสียเปรียบเขาทุกอย่างยังไงวันนี้เธอก็ขอนอนพักเอาแรงหน่อยดีกว่าเพราะรู้สึกเพลียเหลือเกิน
หลังจากมาคัสเห็นหญิงสาวเข้าไปที่ห้องเรียบร้อยแล้วเขาจึงเดินเข้าห้องของตัวเองอย่างอารมณ์ดีเพราะคิดว่าเรื่องนี้ยังไงก็ต้องเป็นไปตามที่เขาคิดหรืออาจจะไม่แต่ยังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยหญิงสาวและลูกไปเป็นอันขาด
จากเรื่องที่เขารู้มาเขาจะไม่ยอมปล่อยผู้หญิงที่แสนดีคนนี้ไปเด็ดขาดขนาดที่เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเธอยังช่วยเขาจนตัวเองต้องเดือดร้อนขนาดนี้เลยถึงแม้ตอนนี้เขายังจำอะไรไม่ได้เขายังรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักน่ามองคนหนึ่งเลย ถ้าไม่ติดว่าต้องต่อล้อต่อเถียงกับเขาตลอดเวลาเขาอยากจำได้แล้วว่าเมื่อตอนที่เขาอยู่กับเธอมันเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นบ้างที่เขาพอจะรู้มาก็รู้จากคนอื่นที่ไม่ได้มากมายเสียเท่าไรเขาเชื่อว่าหญิงสาวต้องเป็นภรรยาและแม่ที่ดีของลูกเขาได้แน่นอน
เช้าวันต่อมา
คอนโดอิงฟ้า
06.00 น.
“นี่คุณ!..มานอนที่นี่ได้ไงฉันนึกว่าคุณกลับไปแล้วซะอีก”
อิงฟ้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้าถึงแม้วันนี้จะเป็นวันหยุดแต่เธอก็ตื่นเช้าเป็นประจำเมื่อเห็นว่าเจมส์ยังนอนอยู่ที่โซฟาเธอจึงเขย่าตัวเขาเพื่อให้ตื่นเพราะเธอคิดว่าเขากลับไปแล้ว
“ส่งเสียงดังอะไรแต่เช้าเนี่ยคุณ....ผมจะนอน”
เจมส์เองรู้สึกรำคาญเสียงที่แสบแก้วหูของหญิงสาวเหลือเกินเขากำลังหลับสบายๆแต่กลับต้องมาได้ยินเสียงดังของเธอมาปลุกให้เขาตื่นเสียนี่
“นี่ลุกเลยบอสพาเพื่อนฉันไปไหนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลยเนี่ย”
อิงฟ้ารู้โดยทันทีว่าเจมส์ยังอยู่ที่นี่แสดงว่าเพื่อนของเธอยังไม่กลับมาเธอจึงบ่นออกมาด้วยความเป็นห่วง
“ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคุณ....ก็นอนอยู่ที่นี่ทั้งคืนอะ...เค้าจะพากันไปไหนมันก็เรื่องของเขา..อีกอย่างเค้าสองคนมีเรื่องต้องเคลียกันป่านนี้อาจจะนอนกอดกันกลมแล้วก็ได้”
“พูดจาน่าเกลียดนะคุณเนี่ย...จริงสิฉันยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยว่าเพื่อนฉันไปท้องกับบอสได้”
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...แล้วคุณก็หยุดพูดได้แล้วผมจะนอน”
“อ้าว...อีตานี่...มานอนคอนโดฉันยังจะมาสั่งฉันอีก...สมควรให้นอนไหมเนี่ยย..หึ้ยยย”
ทั้งสองยังเถียงกันไม่มีใครยอมใครจนหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายที่ยอมแพ้ไปเองเพราะเธอไม่อยากให้เช้านี้เป็นเช้าที่หม่นหมองเพราะต้องมายืนเถียงกับชายหนุ่มอยู่แบบนี้
คอนโดมาคัส
08.30 น.
“ทานข้าวก่อนสิคุณของบำรุงทั้งนั้นเลยนะ”
มาคัสตั้งใจตื่นมาตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะสั่งอาหารเป็นของที่มีประโยชน์ต่อคนท้องมาให้หญิงสาวเมื่อเห็นเธอเดินออกมาจากห้องเขาก็เรียกเธอมาทานอาหารทันทีเพราะมันก็ใกล้จะเลยเวลาอาหารเช้าแล้ว
“อืมมม”น้ำเมยออกมาจากห้องนอนได้ก็เห็นชายหนุ่มนั่งรอเธออยู่ที่โต้ะอาหารแล้วอันที่จริงหญิงสาวตื่นขึ้นมาได้สักพักใหญ่แล้วแต่เธอใช้เวลานั่งทบทวนอยู่พักใหญ่เมื่อได้ข้อสรุปที่เธอคิดว่ามันน่าจะดีแล้วเธอจึงออกมาเพื่อคุยกับชายหนุ่ม“ฉันคิดดูแล้วเรื่องที่คุณต้องการที่จะรับผิดชอบฉันโดยการแต่งงาน”“คุณยอมรับข้อตกลงผม???”“ฟังฉันพูดให้จบก่อนสิคุณ...คือเอาเป็นว่าคุณจำความตอนที่เราอยู่ด้วยกันได้เมื่อไรเรามาคุยเรื่องนี้กันใหม่แต่ฉันจะไม่หนีหน้าคุณไปไหนแน่นอน...ส่วนเรื่องบ้านของฉันมันคนละเรื่องกับเรื่องของเราคุณอย่าเอามันมาเป็นข้อต่อรองเลยฉันขอซื้อคืนเถอะนะ”“แล้วผมจะเชื่อใจคุณได้ยังไงว่าคุณจะไม่หนีผมไปไหนอีก”มาคัสเองไม่ค่อยเชื่อใจหญิงสาวเท่าไรเขากลัวว่าถ้าปล่อยเธอไปแล้วจะไม่ได้เจอเธออีกยิ่งเธอเป็นผู้หญิงที่ใจแข็งเขาก็ยิ่งหวั่น“ฉันจะหนีคุณไปไหนได้....ยังไงคุณก็คงจะตามฉันเจออยู่ดี”น้ำเมยรู้ว่ายังไงสักวันหนึ่งเธอหนีเขาไปเธอก็ต้องหนีอยู่แบบนั้นเธอรู้ว่าชายหนุ่มต้องตามหาลูกของเขาอย่างไม่ลดลาแน่นอน“งั้น...เอาแบบนี้ผมให้โฉนดบ้านคุณคืนฟรีๆแล้วกัน”“จริงเหรอ..ขอบคุณ..มะ...”“แต่...คุณต้องอยู่กับผมที่นี่.
“จะเดินตามมาดีๆหรือจะให้ผมอุ้ม”มาคัสต้องเดินกลับมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆรถเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมมาเสียทีเขาจึงต้องใช้คำพูดเพื่อขู่เธอบ้างซึ่งใจจริงเขาไม่ได้แค่ขู่แต่ถ้าเธอไม่ยอมแต่โดยดีเขาทำจริงเป็นแน่อุตส่าห์พาเธอมาถึงที่นี่เขาไม่ยอมให้วันนี้มันเสียเปล่าแน่อีกอย่างก็นัดกับญาติผู้ใหญ่ของเขาเอาไว้แล้วด้วย“ตามคุณมาร์คไปเถอะครับคุณน้ำเมยคุณก็น่าจะรู้ว่าคุณมาร์คพูดจริงทำจริง”เจมส์เองเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำท่าที่จะไม่ยอมเลยช่วยเจ้านายหนุ่มของเขาพูดอีกแรงว่าถ้าหากหญิงสาวไม่ยอมเจ้านายหนุ่มของเขาทำตามที่พูดแน่เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากให้เธอยอมเดินเข้าไปง่ายๆเสียดีกว่า“อ้าว...นั่นไงมากันแล้ว”มาเรียมกล่าวทักทายหลานชายของตนเองและหญิงสาวที่เดินตามเข้ามาที่น่าจะเป็นว่าที่หลานสะใภ้ของเธอจะว่าเป็นว่าที่หลานสะใภ้ก็คงจะไม่ได้เพราะตอนนี้เธอได้มีลูกกับหลานชายของเธอแล้วจากคำที่หลานชายเธอเคยเกริ่นๆมาก็คงจะต้องเรียกเธอว่าหลานสะใภ้แต่ติดแค่ยังไม่ได้แต่งงานเท่านั้นเอง“สวัสดีค่ะ”น้ำเมยเองคราแรกเข้ามาในบ้านที่เป็นห้องโถงใหญ่มีคนนั่งกันอยู่ถึงจะไม่เยอะมากแต่เธอก็รู้สึกประหม่าอยู่ดีแต่เมื่อกล่
“ใช่ค่ะคุณดาวตอนเช้าหลังจากที่ขายขนมเสร็จแล้วคุณมาคัสก็จะต้องทานข้าวเหนียวหมูหยองทุกวันเลยล่ะค่ะ”“ดีนะตอนนั้นที่ตามาร์คได้เจอกับหนูน้ำเมยไม่อย่างนั้นยายก็ไม่รู้ว่าตามาร์คจะมีชะตากรรมเป็นอย่างไรบ้างเลยนี่เพราะตามาร์คแท้ๆเลยทำให้หนูต้องมาพลอยลำบากขนาดนี้”มาเรียมรู้สึกว่าหญิงตรงหน้าเธอที่เรียกได้ว่าตอนนี้เป็นหลานสะใภ้เธอแล้วจะเป็นคนดีโดยเนื้อแท้ขนาดนี้เธอเองยังรู้สึกเลยว่าถ้าหากวันนั้นหลายชายของเขาไม่เจอกับหญิงสาวป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง“ไม่เป็นไรเลยค่ะ...ที่หนูช่วยคุณมาคัสในตอนนั้นก็เพราะหนูรู้ว่าคนที่ไม่มีที่ไปหรือไร้ญาติพี่น้องในตอนนั้นมันลำบากขนาดไหน”“นี่ตามาร์คจะรู้ไหมเนี่ยว่ามีคนที่รักเค้าด้วยหัวใจขนาดนี้”มาเรียมเองอยากให้หลานชายของเขาได้มาฟังหญิงสาวพูดถึงตัวหลานชายของเธอในตอนนี้เหลือเกินเพราะดูเวลาที่เธอได้พูดถึงหลานชายเธอในตอนนั้นแววตาของหญิงสาวบ่งบอกถึงว่ามีความสุขอย่างมากภายในใจเธอก็ภาวนาว่าอยากให้หลานชายเธอจำความในตอนนั้นได้ในเร็ววันเพราะคิดว่าทั้งหญิงสาวและหลานชายของเขาคงจะรักกันมากน่าดู“หืม...โรแมนติกจังเลยนะคะดาวดีใจแทนพี่มาร์คจริงๆที่มีคนที่รักพี่มาร์คขนาดนี้ค่ะ”ดาว
ดาวลดาเองไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเบลล่าจึงคิดสั้นทั้งที่กำลังท้องอยู่แต่มันไม่ใช่อย่างที่แดเนียลกล่าวหาเธอกับมาคัสแน่นอนที่แดเนียลคิดว่าเป็นเพราะข่าวการหมั้นหมายของเธอและมาคัสจึงทำให้น้องสาวเธอต้องฆ่าตัวตาย แดเนียลคิดว่ามาคัสไม่ยอมรับลูกในท้องของเบลล่าและยังกล่าวหาว่าเธอทรยศหักหลังเบลล่าไปหมั้นกับมาคัสทั้งที่รู้ว่าเบลล่าท้องลูกของมาคัสอยู่เรื่องนี้เธอก็ไม่ได้มีโอกาสที่จะอธิบายให้แดเนียลได้เข้าใจเพราะตั้งแต่วันนั้นเธอเองก็ไม่เคยเจอชายหนุ่มอีกเลย หญิงสาวรู้ว่าแดเนียลคงจะเกลียดเธอมากแต่สำหรับเธอนั้นชายหนุ่มเป็นรักแรกของเธอและยังอยู่ในใจของเธอตลอดมาโดยที่เรื่องนี้ก็ไม่มีใครรู้เช่นกันยกเว้นแต่เบลล่าเพื่อนสาวคนสนิทของเธอเท่านั้น20.30น.“คุณหนูคะวันนี้คุณท่านโทรมาบอกว่าน่าจะไม่กลับนะคะ”“ค่ะ...ป้าเนียน”จำเนียนแม่บ้านที่บ้านของดาวลดาขึ้นมาบอกกับหญิงสาวเรื่องที่ว่าคืนนี้พ่อของเธอจะไม่ได้กลับบ้านซึ่งเรื่องนี้เธอเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้วที่คุณพ่อของเธอจะกลับบ้านบ้างไม่กลับบ้างจนเธอชินแล้ว22.00 น.“นายครับไฟที่ห้องของเธอดับลงแล้วครับ”“อืมม...เริ่มจัดการตามแผนได้”“ครับนาย”แดเนียลกั
“คุณแน่ใจนะว่าผมจะจำได้...อีกอย่างตอนแรกที่คุณเล่าให้ผมฟังเรื่องที่มาของชื่อผม...ผมไม่คิดเลยว่าผมจะชอบทานไอ้เจ้าก้อนนี้”มาคัสเองไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าเขาจะชอบทานข้าวเหนียวหมูหยองเพราะอันที่จริงเขารู้สึกไม่ชอบทานข้าวเหนียวสักเท่าไรเพราะมันใช้ช้อนตักยากอีกอย่างคนอย่างเขาปกติแล้วเขาจะไม่ใช้มือหยิบอาหารทานเป็นแน่“จะใช้ช้อนทำไมล่ะคุณใช้มือเลย”น้ำเมยเห็นว่าชาหนุ่มกำลังจะใช้ช้อนกับส้อมตักข้าวเหนียวเข้าปากซึ่งเธอดูมันจะลำบากไปเสียหน่อยเธอรู้ว่าคนเจ้าระเบียบแบบเขาต้องรักษามารยาททุกอย่างแต่เธอเองอยากให้เขาทำตัวสบายๆมากกว่าในเวลาที่อยู่กับเธอ“เอ่อ...จะดีเหรอ”มาคัสยังมีสีหน้าที่ดูว่ามันเหมือนเป็นเรื่องผิดร้ายแรงที่ใช้มือหยิบอาหารขึ้นมาทานเพราะเขาถูกสอนเรื่องมารยาทการวางตัวมาอย่างละเอียดและติดเป็นนิสัยนั่นเอง“ลองดู...ตอนนั้นคุณยังใช้มือจับมันได้เลย”“เอ่อ..”“เอาน่า...อยู่กับฉันไม่ต้องเนี้ยบตลอดเวลาก็ได้”น้ำเมยเองพยายามพูดโน้มน้าวเพื่อให้ชายหนุ่มลดการเป็นคนเจ้าระเบียบลงมาสักหน่อยก็ได้เพื่อให้ชีวิตมันง่ายขึ้น“อืมมม...”มาคัสตัดสินใจทำตามที่หญิงสาวบอกอันที่จริงมันก็ไม่ได้ย่อย่างที่เขาคิด
“ตอนนั้นผมก็ปั้นเป็นแบบนี้เหรอ”มาคัสเองเมื่อเห็นหญิงสาวพูดว่าเขายังสอนยากเหมือนเดิมแสดงว่าภาพในหัวเมื่อครู่ของเขามันถูกต้องเพราะตอนนี้เขารู้สึกเห็นภาพที่หญิงสาวนั่งสอนเขามันซ้อนขึ้นมา“..ใช่สิ”“แสดงว่าตอนนั้นผม...ทำแบบนี้ใส่คุณด้วยใช่ไหม”มาคัสทำตามภาพที่อยู่ในหัวของเขาโดยการหยิบผงแป้งขึ้นมาแล้วปาใส่หน้าของหญิงสาวทันทีเป็นการแกล้งหญิงสาวที่ว่าเขาปั้นแป้งบัวลอยเป็นลุกขนมต้มนั่นเอง“ว้ายยยยย....”น้ำเมยเองแทบจะหันหน้าหลบไม่ทันเมื่อจู่ๆชายหนุ่มปาผงแป้งใส่เธอ“ฮ่าๆๆๆ”“นี่คุณจำได้แล้วเหรอ...”ตอนนี้น้ำเมยเองยืนนิ่งต่อหน้าชายหนุ่มเธอไม่ได้โกรธอะไรที่ชายหนุ่มแกล้งเธอแล้วยืนขำแต่เธอจำได้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ที่ชายหนุ่มแกล้งเธอมันเคยเกิดขึ้นมาแล้วงั้นก็แสดงว่าเขาเริ่มจำอะไรได้แล้วล่ะสิ“ก็พอจะนึกออกนะแต่ก็คับคล้ายคับคลาแต่ผมจะพยามยามนะผมว่าเรามาถูกทางแล้วหละ...เอ่อ...”น้ำเมยดีใจจนน้ำตาคลอจากคราแรกที่ยืนนิ่งงันอยู่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นโผเข้าไปกอดชายหนุ่มแทนอย่างที่เขาเองไม่ทันได้ตั้งตัวมาคัสเองตอนนี้ก็ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีดีใจที่เขาพอจะจำอะไรได้แบบนี้เขายิ่งมีกำลังใจที่
ดาวลดาได้แต่เงียบตอนนี้ให้ชายหนุ่มเข้าใจว่าเธอเป็นคนรักของพี่ชายเธอก็ดีเหมือนกันเพราะถ้าหากเธอปฏิเสธว่าไม่ใช่เขาก็คงต้องสืบหาเรื่องนี้อีกแน่นอนและมันก็จะเป็นอันตรายต่อน้ำเมยและหลานเธอเปล่าๆเธอภาวนาให้แดเนียลยังไม่รู้ว่าพี่ชายเธอกำลังจะมีลูกเพราะกลัวว่าเรื่องราวมันจะไปกันใหญ่เธอไม่อยากให้แดเนียลทำผิดไปมากกว่านี้เธอจะทำอย่างไรดีให้แดเนียลผู้ชายที่แสนดีของเธอกลับมาเป็นคนเดิมตอนนี้ในใจของเขามันมีแต่ความแค้นเท่านั้น“หึๆ”ปังงงแดเนียลรู้สึกฉุนสุดขีดเขาแค่นหัวเราะที่เธอไม่ปฏิเสธเพราะมันเป็นเรื่องจริงเขาไม่อยากมองหน้าคนที่ผิดแต่ไม่ยอมรับผิดจึงไประบายอารมณ์กับประตูห้องของเธอแทนโดยการกระชากปิดมันแรงๆเป็นการประชดหญิงสาวเขารู้ว่าถ้าหากเขาอยู่ที่นี่นานกว่านี้อาจพลั้งมือทำอะไรหญิงสาวก็เป็นได้เพราะเขายังนึกถึงอดีตที่เคยเอ็นดูหญิงสาวเหมือนน้องสาวคนนึงมาก่อนตอนนี้หญิงสาวได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินยอมรับในโชคชะตาของตัวเธอเองอย่างเลี่ยงไม่ได้เธออยากขอให้เขารับฟังที่เธอพูดบ้างเท่านั้นเองเธอไม่คิดว่าเขาจะมองเธอเป็นคนเลวร้ายขนาดนี้คลับหรูกรุงโรม20.00 น.“หึ...แค่ยอมรับผิดมันยากนักหรือไงวะ”แดเนียลนั่ง
ปลั้กกกกกก“โอ้ยยยยย”ดาวลดาดิ้นจนสุดแรงที่มีหญิงสาวใช้ขาของเธอทั้งที่ยังเจ็บอยู่ถีบชายหนุ่มออกไปอย่างสุดตัวพร้อมลุกขึ้นเพื่อที่จะเปิดประตูออกไปยังไงวันนี้เธอก็จะต้องรอดพ้นมือของเขาไปให้ได้“อ๊าย..”“มานี่...จะไปไหน”แดเนียลรวบตัวหญิงสาวเอาไว้ได้ทันพร้อมโยนเธอขึ้นไปที่เตียงและล็อคประตูอย่างแน่นหนาเขาไม่ยอมให้เธอหนีเขาไปง่ายๆอยู่แล้ว“พี่แดนอย่าทำอะไรบ้าๆนะ...ตอนนี้พี่ไม่มีสติ.....อื้อออออ”หญิงสาวรู้ว่าจะเดอะไรขึ้นกับเธอตอนนี้เธอเองเริ่มตัวสั่นอย่างบังคับไม่ได้หญิงสาวพยายามพูดเพื่อเรียกสติไม่ให้ชายหนุ่มทำอะไรบ้าๆกับเธอหญิงสาวรู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มเองยังอยู่ในอาการที่มึนเมาอีกด้วยเธอรับรู้ได้จากกลิ่นแอลกอฮอลล์ที่มันคละคลุ้งจากตัวของเขาแควกกก…แควกกกแดเนียลฉีกชุดของหญิงสาวด้วยมือข้างเดียวอย่างชำนาญโดยที่ปากของเขาก็ยังบดขยี้อยู่ที่ปากของหญิงสาวชายหนุ่มยอมรับเลยว่าหญิงสาวใต้ร่างของเขาช่างหอมหวานไม่เหมือนคนอื่นที่เขาเคยได้สัมผัสมาก่อนเขาไม่รู้ว่าหญิงสาวจะบริสุทธิ์ผุดผ่องหรือไม่เพราะเธอได้มีการหมั้นหมายกับมาคัสไปแล้วและเสืออย่างมาคัสจะแค่เลี้ยงเหยื่อไว้ในกรงอย่างเดียวเช่นนั้นหรือไม่มีทางและ