ตอนที่26 เริ่มแผนการ

ดาวลดาเองไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเบลล่าจึงคิดสั้นทั้งที่กำลังท้องอยู่แต่มันไม่ใช่อย่างที่แดเนียลกล่าวหาเธอกับมาคัสแน่นอนที่แดเนียลคิดว่าเป็นเพราะข่าวการหมั้นหมายของเธอและมาคัสจึงทำให้น้องสาวเธอต้องฆ่าตัวตาย แดเนียลคิดว่ามาคัสไม่ยอมรับลูกในท้องของเบลล่าและยังกล่าวหาว่าเธอทรยศหักหลังเบลล่าไปหมั้นกับมาคัสทั้งที่รู้ว่าเบลล่าท้องลูกของมาคัสอยู่เรื่องนี้เธอก็ไม่ได้มีโอกาสที่จะอธิบายให้แดเนียลได้เข้าใจเพราะตั้งแต่วันนั้นเธอเองก็ไม่เคยเจอชายหนุ่มอีกเลย หญิงสาวรู้ว่าแดเนียลคงจะเกลียดเธอมากแต่สำหรับเธอนั้นชายหนุ่มเป็นรักแรกของเธอและยังอยู่ในใจของเธอตลอดมาโดยที่เรื่องนี้ก็ไม่มีใครรู้เช่นกันยกเว้นแต่เบลล่าเพื่อนสาวคนสนิทของเธอเท่านั้น

20.30น.

“คุณหนูคะวันนี้คุณท่านโทรมาบอกว่าน่าจะไม่กลับนะคะ”

“ค่ะ...ป้าเนียน”

จำเนียนแม่บ้านที่บ้านของดาวลดาขึ้นมาบอกกับหญิงสาวเรื่องที่ว่าคืนนี้พ่อของเธอจะไม่ได้กลับบ้านซึ่งเรื่องนี้เธอเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้วที่คุณพ่อของเธอจะกลับบ้านบ้างไม่กลับบ้างจนเธอชินแล้ว

22.00 น.

“นายครับไฟที่ห้องของเธอดับลงแล้วครับ”

“อืมม...เริ่มจัดการตามแผนได้”

“ครับนาย”

แดเนียลกับเจสันเฝ้าดูที่บ้านของดาวลดามาพักใหญ่แล้วยังไงวันนี้เขาก็จะต้องทำแผนการแก้แค้นครั้งนี้ให้สำเร็จจนได้ในเมื่อเขาพลาดกับมาคัสมาถึงสองครั้งสองคราครั้งนี้เขามั่นใจว่ามันจะทำให้มาคัสนั้นเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็นแน่นอน

“หึ...มาคัสในเมื่อฉันทำอะไรแกไม่ได้ฉันก็ขอทำให้แกเจ็บเจียนตายโดยการเสียคนที่รักไปเช่นกัน”

แดเนียลเชื่อในมือของเจสันเลยให้มือขวาของเขาพาลูกน้องเข้าไปเพื่อที่จะจับตัวหญิงสาวออกมาโดยที่ตัวของเขานั่งรออยู่บนรถอย่างผู้ชนะ

“อื้อ...”

ดาวลดาที่กำลังจะเคลิ้มหลับเธอรู้สึกได้ว่ากำลังโนมือของใครสักคนเอาอะไรมาปิดจมูกของเธอเอาไว้อยู่หญิงสาวพยามที่จะดิ้นหนีอย่างสุดชีวิตแต่ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับยาสลบชั้นดีที่เจสันจัดหามาเพื่องานนี้โดยเฉพาะเพราะว่าเขาจะต้องพาเธอเดินทางไปอีกไกล

“เรียบร้อยแล้วครับนาย”

“หึ...ดีงั้นเรากลับกันตอนนี้เลย”

“ครับ”

แดเนียลเห็นเจสันอุ้มหญิงสาวออกมาเขานั่งแสยะยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีที่แผนการของเขามันสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีชายหนุ่มเห็นว่าได้ตัวหญิงสาวที่ต้องการแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่พาตัวเธอกลับไปกับเขาด้วยก็เท่านั้นละต่อไปเขาก็จะรอดูความกระวนกระวายใจของคนที่นี่อย่างสบายอารมณ์

เช้าวันต่อมา

“นี่คุณตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ....เข้ามานอนห้องฉันตั้งแต่ตอนไหนฮะ”

น้ำเมยตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพบว่ามาคัสกำลังนอนกอดเธออย่างสบายอารมณ์ทั้งที่ตกลงกันอย่างดิบดีแล้วว่าจะนอนคนละห้องจนกว่าชายหนุ่มจะจำความได้

“นี่คุณ...ผมก็แค่อยากนอนกอดลูกบ้างก็เท่านั้นเอง”

มาคัสยังคงตีเนียนรอนกอดหญิงสาวต่อโดยที่ไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้นเขาแอบเข้าห้องหญิงสามาเพื่อนอนกอดเธอตั้งแต่ช่วงเที่ยงคืนแล้ว

“ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่...”

“ก็การที่ผมอยู่ใกล้คุณบ่อยๆอาจจะทำให้ผมจำเรื่องราวได้ไวขึ้นก็ได้”

มาคัสไม่ปล่อยให้หญิงสาวพูดอะไรมาแย้งเขาอีกเลยให้เหตุผลที่มันน่าจะฟังดูขึ้นให้หญิงสาวได้ฟัง

“ผมอยากจำเรื่องเราได้เร็วๆผมจะได้รู้ว่าตอนนั้นผมรู้สึกอย่างไรบ้าง...คุณต้องช่วยผมนะ”

ชายหนุ่มยังนอนกอดหญิงสาวตีเนียนทำเสียงออกอ้อนปนขอร้องเขาคิดว่าวิธีการใช้ไม้อ่อนนี้คงจะทำให้หญิงสาวใจอ่อนกับเขาบ้าง

“อะ...เอ่อ..ก็ได้..แต่คุณต้องเอาแขนคุณออกจากตัวฉันก่อนตอนนี้ฉันอึดอัด”

น้ำเมยรู้สึกงงกับอารมณ์ของชายหนุ่มที่อยู่ดีๆเปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงออกอ้อนแทนน้ำเสียงแข็งกร้าวแบบเดิมที่ชอบออกคำสั่งกับเธอเสียอย่างนั้นแต่หญิงสาวคิดว่ามันก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะมันทำให้คำพูดคำจาของชายหนุ่มน่าฟังยิ่งขึ้น ในเมื่อชายหนุ่มอยากที่จะให้เธอช่วยในการรื้อฟื้นความจำโดยการพูดเชิงขอร้องกบเธอหญิงสาวเองก็พร้อมช่วยถ้าเกิดเขาพูดในเชิงบังคับเธอละก็อย่าหวังเลย

“ฉันถามคุณจริงๆคุณไม่มีเค้าเลือนรางที่จะนึกถึงเรื่องราวในตอนนั้นได้เลยเหรอ”

“อืมมม...จริงๆก็ผมเองก็เคยฝันเห็นบ้านของคุณที่ปายอยู่บ่อยๆ...แล้วก็ก่อนที่ผมจะเจกับคุณผมเองฝันเห็นผู้หญิงคนนึงในฝันผมกับเธอชอบพูดคุยหัวเราะด้วยกันแต่ผมก็ไม่เห็นหน้าเธอชัดสักทีจนมาเจอคุณความฝันของผมมันก็ปรากฎชัดเจนยิ่งขึ้นว่าผู้หญิงคนนั้นคือคุณ”

“จริงเหรอ..แล้วคุณฝันอะไรอีก...หรือว่ารู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า”

น้ำเมยได้ยินเรื่องราวที่ชายหนุ่มเล่าให้เธอได้ฟังก็ถึงกับมีสีหน้าที่แสดงออกถึงการมีความหวังทันทีพร้อมตั้งใจที่จะถามชายหนุ่มต่อว่ารู้สึกอะไรกับมันบ้างหรือเปล่า

“คือ...ความรู้สึกผมทุกครั้งที่ฝัน...ผมคิดว่ามันก็เป็นแค่ฝันไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจอะไร”

มาคัสเองตอบด้วยสีหน้าที่ดูครุ่นคิดใจจริงเขาไม่ได้อยากตอบความจริงนี้ออกมาสักเท่าไรเพราะรู้ว่าหญิงสาวคงจะต้องผิดหวังเป็นแน่แต่เขาเองก็ไม่อยากที่จะโกหกเธอเท่านั้นเอง

“อ่อ...อืม”

น้ำเมยถึงกับหุบยิ้มและมีสีหน้าที่ผิดหวังทันทีเธอคิดว่าเธอคงหวังมากเกินไปเธอลืมคิดว่ามันก็เป็นเพียงเรื่องที่ชายหนุ่มฝันเป็นเธอถ้าหากจำอะไรไม่ได้เธอเองก็คงไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องความฝันขนาดนั้นหรอกหญิงสาวพยายามปลอบใจตัวเอง

08.30น.

น้ำเมยเดินออกไปหาซื้อข้าวเหนียวหมูหยองที่ชายหนุ่มชอบทานตอนที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับเธอที่ปายในเมื่อชายหนุ่มขอร้องให้เธอช่วยรื้อฟื้นความทรงจำสิ่งแรกที่เธอคิดว่าน่าจะทำให้เขาเริ่มนึกเรื่องราวออกก็คงจะต้องเป็นอาหารที่เขาเคยทานตอนอยู่กับเธอหญิงสาวไม่รู้ว่าทฤษฎีนี้จะใช้ได้หรือไม่แต่เธอก็ของลองดูก่อนถ้าวิธีนี้ไม่ได้ผลก็ค่อยว่ากันอีกที

“อื้มม..”

หญิงสาวแกะห่อข้าวเหนียวหมูหยองพร้อมยื่นให้กับชายหนุ่ม

“ให้ผมทำไมคุณ”

มาคัสเองรู้สึกแปลกใจที่จู่ๆหญิงสาวก็ยื่นก้อนข้าวเหนียวหมูหยองมาให้กับเขาคราแรกเขาคิดว่าเธอจะซื้อมาทานเองเสียอีก

“ข้าเหนียวหมูหยองที่คุณชอบทานไง...ลองทานดูสิเผื่อคุณจะจำอะไรได้บ้าง”