ตอนที่24 พบครอบครัว

“จะเดินตามมาดีๆหรือจะให้ผมอุ้ม”

มาคัสต้องเดินกลับมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆรถเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมมาเสียทีเขาจึงต้องใช้คำพูดเพื่อขู่เธอบ้างซึ่งใจจริงเขาไม่ได้แค่ขู่แต่ถ้าเธอไม่ยอมแต่โดยดีเขาทำจริงเป็นแน่อุตส่าห์พาเธอมาถึงที่นี่เขาไม่ยอมให้วันนี้มันเสียเปล่าแน่อีกอย่างก็นัดกับญาติผู้ใหญ่ของเขาเอาไว้แล้วด้วย

“ตามคุณมาร์คไปเถอะครับคุณน้ำเมยคุณก็น่าจะรู้ว่าคุณมาร์คพูดจริงทำจริง”

เจมส์เองเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำท่าที่จะไม่ยอมเลยช่วยเจ้านายหนุ่มของเขาพูดอีกแรงว่าถ้าหากหญิงสาวไม่ยอมเจ้านายหนุ่มของเขาทำตามที่พูดแน่เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากให้เธอยอมเดินเข้าไปง่ายๆเสียดีกว่า

“อ้าว...นั่นไงมากันแล้ว”

มาเรียมกล่าวทักทายหลานชายของตนเองและหญิงสาวที่เดินตามเข้ามาที่น่าจะเป็นว่าที่หลานสะใภ้ของเธอจะว่าเป็นว่าที่หลานสะใภ้ก็คงจะไม่ได้เพราะตอนนี้เธอได้มีลูกกับหลานชายของเธอแล้วจากคำที่หลานชายเธอเคยเกริ่นๆมาก็คงจะต้องเรียกเธอว่าหลานสะใภ้แต่ติดแค่ยังไม่ได้แต่งงานเท่านั้นเอง

“สวัสดีค่ะ”

น้ำเมยเองคราแรกเข้ามาในบ้านที่เป็นห้องโถงใหญ่มีคนนั่งกันอยู่ถึงจะไม่เยอะมากแต่เธอก็รู้สึกประหม่าอยู่ดีแต่เมื่อกล่าวสวัสดีทุกคนไปเธอกลับได้รับรอยยิ้มจากทุกคนกลับมาทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

อีกทั้งตอนนี้เธอยังได้รับรอยยิ้มจากดาวลดาที่ส่งยิ้มอย่างจริงใจมาให้เธออีกด้วยตอนนี้เธอรู้สึกผิดในใจอย่างไรบอกไม่ถูกเพราะมันเหมือนกับว่าเธอไปแย่งคู่หมั้นของหญิงสาวมาอย่างไงอย่างงั้น

“ไหว้พระเถอะจะ...มานั่งกันก่อนลูก”

มาเรียมเรียกทั้งสองให้นั่งกันก่อนเพราะจะได้พูดคุยกันอย่างสะดวกอีกอย่างเธอก็อยากถามความเป็นไปเป็นมาของทั้งสองว่าที่มีเหลนของเธออยู่ในท้องของหญิงสาวได้มันเป็นยังไงมายังไง

หลังจากที่มาคัสแนะนำให้น้ำเมยได้รู้จักกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นพ่อของเขาพ่อของดาวลดาและคุณยายของเขาเรียบร้อยแล้วจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ทุกคนได้ฟังพร้อมขอถอนหมั้นกับดาวลดาต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายซึ่งทั้งสองฝ่ายก็เห็นดีเห็นงามด้วยว่าควรที่จะทำเรื่องให้มันถูกต้อง

เรื่องนี้คนที่จะดีใจในการถอนหมั้นที่สุดก็คงจะเป็นดาวลดาเพราะว่าเธอเองไม่ได้อยากหมั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้วแต่เป็นเพราะที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันเพราะอยากให้สองครอบครัวที่สนิทกันมานานแล้วเป็นทองแผ่นเดียวกันแต่หลังจากนี้เธอก็แอบหวั่นใจว่าพ่อของเธอจะจับเธอหมั้นกับใครอีกหรือเปล่าเพราะตอนนี้เธอคงไม่มีคนกันท่าให้แล้ว

“อายินดีด้วยนะมาร์ค”

“ขอบคุณครับอาดนัย”

ดนัยเป็นเพื่อนของโทนี่พ่อของมาคัสมานานแล้วทั้งสองอยากที่จะเป็นทองแผ่นเดียวกันเลยจับให้ลูกชายและลูกสาวของตนหมั้นกันอันที่จริงทั้งมาคัสและดาวลดารักกันเหมือนพี่เหมือนน้องมากกว่าเพราะว่ารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแต่ที่มาคัสยอมหมั้นในตอนนั้นเพราะเขาเห็นว่ามันเป็นความต้องการของผู้ใหญ่

อีกอย่างทั้งเขาและดาวลดาเองก็ยังตกลงกันไว้อีกว่าถ้าหากแต่งงานกันไปแล้วก็ยังจะต่างคนต่างใช้ชีวิตเพราะไม่ได้รักกันอย่างคนรักทั่วไปและที่ดาวลดายอมหมั้นกับมาคัสเพราะว่าเบื่อที่พ่อของเธอชอบหานักธุรกิจที่มีหน้าตาทางสังคมมาให้เธอได้รู้จักบ่อยๆขืนดาวลดาไม่ยอมหมั้นกับมาคัสให้มันจบๆไปเธอก็คงจะไม่พ้นได้หมั้นกับคนอื่นอยู่ดี

ดนัยเองก็เห็นว่าเรื่องนี้ทันเป็นเหตุที่ห้ามหรือบังคับกันไม่ได้แล้วอีกอย่างเขาเองก็เห็นว่าดีแล้วที่มาคัสมาคุยกับเขาตรงๆแบบนี้เรื่องถอนหมั้นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรดีกว่ามาบอกทีหลังแล้วลูกสาวของเขากลายเป็นคนที่แย่งสามีคนอื่นนี่สิยิ่งแย่ไปกว่า

“หนูน้ำเมย”

“คะ..คุณยาย”

“ยายอยากรู้ว่าตอนที่ตามาร์คอยู่ที่ปายกับหนูเค้าเป็นยังไงบ้างเหรอ”

หลังจากที่คุยกันได้พักใหญ่และต่างฝ่ายต่างตกลงเรื่องราวอะไรกันเรียบร้อยแล้วมาคัสโทนี่และดนัยขอตัวไปคุยงานกันต่อทิ้งให้สองสาวเล็กและอีกหนึ่งสาวใหญ่นั่งคุยกันตามลำพังมาเรียมเองในฐานะที่เป็นยายก็อยากรู้เรื่องราวให้ละเอียดของหลานชายมากกว่าที่หญิงสาวเล่ามาเมื่อครู่เพราะดูแล้วหญิงสาวน่าจะมีเรื่องเล่ามากกว่านั้น

“จริงค่ะคุณน้ำเมยดาวก็อยากรู้ฟังจากที่คุณน้ำเมยเล่าคร่าวๆเมื่อกี้ดูพี่มาร์คจะนิสัยน่ารักกว่าตอนจำความได้เยอะเลยนะคะ..อิๆๆ”

ดาวลดาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่ชายของเธอตอนที่ได้รับบาดเจ็บความจำเสื่อมเขานิสัยเป็นยังไงเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเธอแทบจะไม่เห็นโมเม้นที่หญิงสาวเล่ามาคร่าวๆเลยแม้แต่นิดเดียวและเธอก็ยังตลกในชื่อเรียกที่น้ำเมยใช้เรียกพี่ชายของเธอในตอนนั้นอีกด้วย

“คือ.......”

น้ำเมยเล่าเรื่องราวทุกอย่างตั้งแต่ตอนที่เจอชายหนุ่มนอนจมกองเลือดอยู่จนกระทั่งการใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นและการเป็นอยู่ของชายหนุ่มแต่ละวันว่าเค้ามีการใช้ชีวิตเป็นและกินอยู่อย่างไรอีกหนึ่งอย่างที่ทำให้ทุกคนต้องแปลกใจคือนิสัยที่เป็นมิตรกับผู้คนของชายหนุ่มที่ทำให้ทั้งมาเรียมและดาวลดาไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อเพราะเท่าที่เห็นๆนิสัยของชายหนุ่มค่อนข้างที่จะเข้ากับคนยากเสียหน่อย

“นี่ดาวไม่คิดเลยนะคะคุณน้ำเมยว่าพี่มาร์คจะทานง่ายอยู่ง่ายขนาดนั้นแถมยังชอบทานข้าวเหนียวหมูหยองจนเป็นที่มาของชื่ออีก...”

ดาวลดานั่งฟังที่น้ำเมยเล่าถึงพี่ชายของเธอใบหน้าของหญิงสาวเปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลาที่เล่าเรื่องราวทั้งหมดทำให้เธอรับรู้ได้เลยว่าหญิงสาวตรงหน้าของเธอรักพี่ชายของเธอมากจริงๆ แต่เธอเองก็เบี่ยงประเด็นการพูดเป็นเรื่องการเป็นอยู่ของชายหนุ่มแทนซึ่งมันเป็นเรื่องที่ที่เธอคิดว่าถ้าเธอได้เห็นพี่ชายเธอตอนนั้นคงแปลกน่าดูรวมถึงที่มาของชื่อที่ใครรู้ก็เป็นจะต้องอมยิ้มไปตามๆกันเลยทีเดียว