ตอนที่9

“นี่คุณลืมตาได้แล้ว”

หญิงสาวเดินไปหยิบไฟฉายในมือของชายหนุ่มพร้อมบอกให้เขาลืมตาได้เพราะตอนนี้เธอพันผ้าขนหนูเรียบร้อยแล้ว

“อะ..เอ่อ..ผมเอาไฟฉายมาให้แล้วเมื่อกี้ผมได้ยินเสียงดังโครมครามคุณเป็นอะไรหรือป่าว”

ชายหนุ่มรีบหาเรื่องคุยเปลี่ยนเรื่องทันทีหวังว่าหญิงสาวคงไม่ถือสาเขาเรื่องเมื่อครู่นี้นะ

“ไม่อะฉันแค่เดินชนโต้ะที่หัวเตียงแล้วคมไฟมันตกลงมา..”

หญิงสาวพูดโดยที่ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มเพราะเธอรู้สึกเขินที่เมื่อครู่เขาจะเห็นอะไรต่อมิอะไรของเธอบ้างหรือป่าวก็ไม่รู้

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว....งั้นผมไปล่ะ”

ชายหนุ่มดูก็รู้ว่าที่หญิงสาวพูดโดยที่ไม่ยอมสบตาเขาเธอคงจะอายเรื่องเมื่อครู่เขาจึงคิดว่าขอปลีกตัวออกไปโดยเร็วจะดีกว่า

“เดี๋ยวคุณ....เอ่อ..เมื่อกี้..ค..คุณไม่ได้เห็นอะไรใช่มั้ย”

เมื่อเห็นชายหนุ่มหันหลังจะเดินออกไปเธอจึงตัดสินใจถามคำถามที่มันยังคาใจของเธออยู่ว่าเมื่อครู่นี้เขาได้เห็นอะไรของเธอใช่มั้ย

“อ๋อ..อะ..อืมมมม”

ชายหนุ่มที่เดินหันหลังจะออกไปจากห้องเมื่อได้ยินที่หญิงสาวถามเลยตอบอึกๆอักๆจำใจโกหกว่าไม่เห็นอะไรทั้งที่เมื่อกี้อะไรๆของเธอมันปรากฎต่อสายตาของเขาหมดแล้วดีที่มันยังเห็นไม่ชัดเท่านันเอง

“ทำไมคุณต้องอึกๆอักๆด้วยเล่า...งื้ออออ...เอาจริงๆตกลงคุณเห็นหรือไม่เห็น”

หญิงสาวยืนกังวลใจเดินไปเดินมาเมื่อชายหนุ่มตอบอึกอักเธอดูยังไงก็ดูออกว่าเขาตอบไม่จริง

“เอ่อ...ผมเห็นก็ได้....ตะ..แต่ไม่ชัด..เท่าไรอะคุณ”

เมื่อเห็นหญิงสาวอยากจะได้ความจริงนักเขาก็ตอบความจริงเลยก็ได้

เพี้ยยยยยยยย ๆๆๆๆ

“งื้อ....คุณอ่า....”

หญิงสาวรู้สึกหน้าชาเมื่อได้ยินคำตอบของเขาเมื่อทำอะไรไม่ได้เลยระบายอารมณ์ความไม่พอใจไปที่การตีไปที่แขนของชายหนุ่ม

“โอ้ยยๆคุณผมเจ็บแขนอยู่นะ..ตกลงคุณจะเอาไงผมบอกไม่เห็นคุณก็ไม่พอใจพอตอบว่าเห็นก็ไม่พอใจอีก”

ชายหนุ่มถึงกับต้องกุมแขนตัวเองทันทีไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆว่าเธอจะเอายังไงกันแน่พอโกหกเพื่อให้สบายใจก็ไม่ชอบพอตอบความจริงก็ไม่ชอบอีกผู้หญิงนี่เข้าใจยากชะมัดเลย

“ออกไปเลยนะ”

เมื่อได้ยินที่ชายหนุ่มพูดหญิงสาวก็รู้สึกไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมเขาโกหกเธอก็ไม่พอใจเขาพูดความจริงเธอก็ไม่พอใจอีกอันที่จริงแล้วเธอไม่ได้อยากให้เขาเข้ามาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำเมื่อแก้ไขอะไรไม่ได้จึงทำได้แต่ไล่ชายหนุ่มให้กลับไปพร้อมนั่งทำใจเรื่องนี้อยู่คนเดียวสักพัก

ชายหนุ่มกลับมานั่งที่ห้องยังรู้สึกงงกับอารมณ์ของเธออยู่ไม่หายเขาเองยังจำภาพเมื่อกี้ได้อยู่เต็มตาพาให้เขาใจสั่นแปลกๆเพราะอะไรๆของเธอที่ปรากฏต่อสายตาของเขามันไม่ใช่น้อยๆเลยถึงแม้จะเห็นแค่แวบเดียวก็เถอะเขาก็ผู้ชายนะจะให้ไม่รู้สึกกับเรื่องแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้ชายหนุ่มรีบสลัดความคิดเรื่องเธอออกจากหัวพร้อมบังคับตัวเองให้หลับลงไปเขาไม่อยากนึกถึงเรื่องนี้อีกเพราะพอเริ่มคิดมากๆเข้าเหมือนว่าตัวเองจะเข้าขั้นโรคจิตซะก่อน

เรือนไม้

“พี่เพลิง...พี่เพลิงง..”

พาฝันนอนไปได้สักพักก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมากะทันหันเป็นเพราะตอนที่เธอกินข้าวเสร็จแล้วดื่มน้ำมากไปหน่อยจึงปวดฉี่แต่เธอพยายามที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำเองแล้วแต่พยายามทีไรความปวดที่ข้อเท้าทั้งสองมันก็ยังเล่นงานเธออยู่ดีคราแรกเธอพยายามอั้นฉี่ไว้แต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับแถมยังปวดมากจึงต้องตัดสินใจลองตะโกนเรียกชายหนุ่มที่อยู่ด้านนอกให้มาช่วยหวังว่าเขาคงจะไม่หงุดหงิดใส่เธอนะ

“มีอะไรอีกคุณ”

“ฝันปวดฉี่ฝันพยายามเดินไปเองแล้วแต่มันปวด..เดินไม่ไหวววว”

หยิงสาวพยายามยิ้มสู้เพราะกลัวว่าเขาจะบ่นว่าเธออีกอย่างน้อยยิ้มหวานๆของเธอก็น่าจะทำให้ชายหนุ่มใจดีกับเธอบ้างก็ได้

“เฮ้อออออ..”

ชายหนุ่มถึงกับต้องมองบนพร้อมถอนหายใจและรีบอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำพร้อมรออยู่ที่หน้าห้องนี่เขาคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่เข้ามาช่วยเหลือเธอรู้งี้ปล่อยให้ควายขวิดอยู่ในนาซะให้เข็ด

เมื่อหญิงสาวจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มจึงเข้าไปอุ้มเธอออกมาวางเธอที่เตียงพร้อมออกจากห้องโดยที่ไม่พูดไม่จากับเธอสักคำเพราะตอนนี้เขาเองอยากพักผ่อนจะแย่ชายหนุ่มเดินดูงานตั้งแต่ช่วงเช้าที่ผ่ามาจนมาเจอเธอช่วงบ่ายเขายังต้งมาดูแลเธอจนถึงตอนนี้อีก

5 นาทีต่อมา

“อร๊าย”

“อะไรอีกวะ!!!”

ชายหนุ่มพึ่งจะงีบหลับลงไปได้ม่เท่าไรก็ได้ยินเสียงหญิงสาวกรีดร้องออกมาอีกทำให้เขาเริ่มหัวเสียอย่างมากเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาเขาก็ไม่เห็นแสงไฟที่ส่องเข้ามาจากโคมไฟหน้าบ้านแล้วแสดงว่าคงต้องไฟดับแน่ๆและนี่ก็น่าจะเป็นสาเหตุที่หญิงสาวในห้องกรีดร้องออกมาเป็นแน่เขาจึงใช้มือถือเปิดไฟฉายและเดินเข้าไปที่ห้องเธออีกครั้ง

“คุณจะโวยวายอะไรนักหนาเนี่ยย”

ชายหนุ่มยืนทำหน้าขรึมอยู่ที่หน้าหญิงสาวยิ่งมองใบหน้าเธอที่ยิ้มแหยๆมาให้เขายิ่งรู้สึกรำคาญหน้าแบบนี้นัก

“ก็มันมืดฝันไม่ชอบบบบบ...พี่เพลิงพอจะมีไฟฉายมั้ยหรือเอามือถือมาเปิดไฟไว้ให้ฝันก็ได้ค่ะ”

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมีสีหน้าที่ซีเรียสจริงจังเธอจึงหุบยิ้มแล้วก้มหน้าลงรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องมาลำบากเพราะเธออีกแล้วใจจริงเธอก็ไม่ได้อยากรบกวนเขาตอนนี้หรอกแต่จะทำไงได้ก็ความมืดมันน่ากลัวสำหรับเธอนี่

เพราะความมืดทำให้เหตุการณ์ในวันนั้นมันย้อนกลับมาในหัวเธออีกครั้งวันที่เธอและแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุที่ต่างจังหวัดวันที่เธอกับแม่เธอขับรถไปเที่ยวที่บ้านยายของเธอตามลำพังกับเธอเพียงสองคนในคืนที่ฝนตกตอนนั้นเธออายุเพียงแค่10ขวบเธอเป็นคนอ้อนให้แม่ของเธอพาไปซื้อขนมในตอนดึกวันนั้นเพราะเธอหิวด้วยความที่ถนนต่างจังหวัดไม่มีแสงไฟมากนักและแม่ของเธอก็ไม่คุ้นชินทางทำให้รถแหกโค้งไปชนต้นไม้เธอรอดตายมาอย่างปาฎิหารย์แต่แม่ของเธอเสียชีวิตคาที่คืนนั้นเธอพยายามเรียกแม่ของเธอเป็นล้านรอบแต่แม่ของเธอก็ไม่ตื่นเธอพยายามมองไปรอบข้างหาคนช่วยก็มีแต่ความมืดไม่มีใครช่วยแม่เธอได้เลยจนค่อนแจ้งจึงมีคนมาเจอหญิงสาวช็อคกับเหตุการณ์นั้นจนต้องรักษากับหมอจิตแพทย์อยู่พักใหญ่จนดีขึ้นแต่อาการกลัวความมืดของเธอก็ยังติดมาจนถึงวันนี้