“นี่ปล่อยฝันเดี๋ยวนี้เลยนะ”
หญิงสาวเอาแต่ดิ้นแต่ก็ไม่มีแรงที่จะดิ้นให้หลุดพ้นพันธนาการของชายหนุ่มเพราะเธอยังรู้สึกเจ็บระบมจุดซ่อนเร้นของเธออยู่
“อย่าดิ้นน่าฝันพี่ขอกอดเมียพี่สักพักนะ”
ชายหนุ่มยังคงกอดหญิงสาวอยู่หน้าตาเฉย
“ใครเมียพี่..มั่วแล้ว”
ตอนนี้หน้าหญิงสาวแดงขึ้นมาเป็นลูกตำลึงเพราะเธอทั้งโกรธทั้งอาย
“หรือจะให้พี่ฟื้นความจำว่าไอ้ที่ทำกันเมื่อคืนมันเรียกว่าอะไร”
ชายหนุ่มรู้สึกหัวเสียขึ้นมาทันทีที่หญิงสาวไม่ยอมที่จะอ่อนลงให้เขาได้ง่ายๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ...ผู้ชายอะไรขี้โกหกแล้วยังจะเผด็จการอีก..ฝันเกลียดดดดด”
หญิงสาวเริ่มหมดความอดทนกับการเผด็จการของชายหนุ่มเธอจึงขึ้นเสียงใส่เขาแบบฟิวขาด
“อื้มมมมมม....”
เมื่อจบคำพูดของหญิงสาวชายหนุ่มก็บดจูบเธอทันทีเป็นการลงโทษที่เธอแผดเสียงใสเขาชายหนุ่มบดจูบหญิงสาวอยู่เนิ่นนานจนเธอเริ่มที่จะไม่ต่อต้านเขาแล้วแต่สิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่ตอนนี้มันทำให้เขาต้องผละออกจากเธออย่างรวดเร็ว
“ฝันพี่ขอโทษ”
“ฮึกๆ...ฮือๆๆๆ...ฮืออออ..เอาสิอยากทำ..ฮือๆๆ..อะไรฝันก็ทำเลย..ฮึกๆ”
เมื่อน้ำตาของหญิงสาวไหลรินลงมาแถมเธอยังไม่ต่อต้านเขาอีกแบบนี้เขารู้สึกว่าเขาเห็นแก่ตัวที่รังแกเธอโดยที่ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยเขาไม่ควรที่จะทำกับคนที่เขารักแบบนี้ยิ่งคิดความรู้สึกผิดก็แล่นเข้ามาในหัวใจชายหนุ่มได้เพียงแต่กอดเธอเอาไว้และพูดขอโทษหญิงสาวออกมาอย่างสำนึกผิด
“พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างพี่รักฝันนะรักมากด้วยแต่ที่พี่ไม่ได้บอกความจริงเพราะพี่กลัวกลัวว่าถ้าพี่บอกฝันไปในตอนนั้นเราจะไม่เหมือนเดิมฝันจะตีตัวห่างจากพี่เรื่องนี้พี่เห็นแก่ตัวพี่รู้ดีตอนนี้พี่ทำได้แค่พูดขอโทษฝันจากใจจริงพี่ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ยฝันเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนพี่จะรับผิดชอบฝันทุกอย่างเองขอโอกาสให้พี่ได้ดูแลฝันนะ”
ชายหนุ่มกระชับกอดหญิงสาวจากด้านหลังของเธอพร้อมพูดความในใจออกมาทั้งหมดพร้อมทั้งขอโอกาสเริ่มต้นใหม่กับหญิงสาวเพื่อให้เขาได้มีโอกาสดูแลเธอ
“สัญญากับฝันได้มั้ยว่าจะไม่โกหกกันอีก”
พาฝันชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งเธอจึงตัดสินใจพูดออกมาหญิงสาวเองเมื่อได้ฟังเหตุผลของชายหนุ่มเอกคลายความโกรธเรื่องที่เขาโกหกเธอขึ้นมาบ้าง
“พี่สัญญา...ฝันหายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย”
ชายหนุ่มพลิกตัวหญิงสาวให้หันกลับมาจนตอนนี้ทั้งสองจ้องหน้ากันในระยะไม่ห่างมากนักชายหนุ่มดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อได้ยินคำที่หญิงสาวพูดออกมาให้เขาใจชื้นได้หน่อยว่าเธอน่าจะหายโกรธเขาแล้ว
“อื้อ...”
“เมียพี่นี่น่ารักที่สุดเลย”
“ว้ายย”
เมื่อหญิงสาวยอมหายโกรธด้วยความดีใจชายหนุ่มจึงจัดการสานสัมพันธ์รักกับเธออีกรอบจนกว่าจะลุกออกจากเตียงกันได้ก็เกือบเที่ยงวัน
2 เดือนผ่านไป
ตั้งแต่พาฝันและอัคคีคืนดีกันเรียบร้อยอัคคีก็เข้าไปคุยกับผู้ใหญ่ของทางบ้านของพาฝันว่าได้สองได้กำลังคบหาดูใจกันและขอหมั้นกับหญิงสาวไว้ก่อนพ่อของหญิงสาวก็เห็นดีเห็นงามด้วยเพราะก็พอที่จะรู้จักชื่อเสียงของตระกูลของชายหนุ่มอยู่เหมือนกันเมื่อเห็นว่าลูกสาวของตนคบหากับชายหนุ่มแล้วมีความสุขดีเขาจึงวางใจที่จะปล่อยให้ชายหนุ่มดูแลลูกสาวของตน
หลังจากที่พาฝันหมั้นหมายกับอัคคีเรียบร้อยแล้วก็เทียวไปเทียวกลับระหว่างบ้านของเธอและไร่ของชายหนุ่มเพราะเธอเองก็จะได้มีเวลาที่จะอยู่กับพ่อของเธอด้วย
ทางด้านเพลงพิณตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมาหญิงสาวไม่ได้รับการติดต่อจากดินแดนอีกเลยเธอเองก็เกิดอาการน้อยใจอยู่ลึกๆในเมื่อชายหนุ่มไม่คิดที่จะติดต่อมาหาเธอเลยเธอเองก็คงไม่ต้องมีอะไรข้องเกี่ยวกับเขาอีก
หญิงสาวกลับมาอยู่ที่บ้านและไปทำงานตามปกติโดยที่ทุกคนในบ้านไม่ได้สงสัยว่าจู่ๆทำไมหญิงสาวจึงกลับมากะทันหันเพราะว่าหญิงสาวให้เหตุผลในตอนที่กลับมาว่าเธอนั้นทำใจได้แล้วและก็อยากกลับมารักษาคนไข้ตามเดิมแต่ทุกคนก็สังเกตุได้ว่าหญิงสาวไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเธอมากมายนัก
17.00น.
“อุ้ป...แหวะๆๆ”
“หมอคะเป็นอะไรหรือป่าวคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะหมอไหวเดี๋ยวหมอขอตัวกลับก่อนนะคะ”
เพลงพิณกำลังจะเก็บของกลับก็เกิดอาการหน้ามืดคลื่นใส้อาเจียนขึ้นมา๙ก่อนทำเอาพยาบาลที่อยู่ด้วยต้องรีบลุกขึ้นมาดูหมอสาวทันทีแต่เพลงพิณกลับปฏิเสธกับพยาบาลว่าไม่ได้เป็นอะไรเพราะเธอก็คิดว่าเธอนั้นอาจจะเครียดจนลงกระเพาะและก็น่าจะเกิดจากการทานอาหารไม่ตรงเวลาด้วยของเธอด้วย
หญิงสาวรีบขับรถกลับบ้านโดยเร็วและรีบไปนอนพักเพราะคืนนี้หญิงาวยังต้องไปร่วมแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวที่ไม่ใช่งานแต่งใครที่ไหนเป็นงานแต่งของคนที่เธอเคยแอบรักนั่นเอง
วันนี้เธอได้รู้ซึ้งแล้วว่าการที่แอบรักแล้วอกหักมันยังเจ็บไม่เท่าการมีรักแล้วรักของเธอมันพังเพราะช่วงเวลาที่เธอเคยได้ใช้ร่วมกับชายหนุ่มมันยังตามหลอกหลอนเธออยู่ทุกฉากทุกตอนทั้งที่เธอพยายามอยากที่จะลืมมันแต่มันกลับทำไม่ได้
“ฮือๆๆ...ทำไมๆๆ..ทำไมเพลงถึงลืมพี่ไม่ได้สักที...ฮือๆๆๆๆ”
จากที่กะว่าจะกลับมานอนพักเมื่อหัวถึงหมอนละอยู่ในห้องด้วยความเงียบเธอก็เอาแต่นึกถึงเรื่องของดินแดนอยู่ไม่ขาดพร้อมร้องให้น้อยใจที่ชายหนุ่มไม่เคยตามหาตามง้อเธอแม้จะติดต่อกับมาหาเธอก็ยังไม่มีหญิงสาวจึงคิดเอาเองว่าเขาน่าจะมีความสุขอยู่กับรักครั้งเก่าอยู่เป็นแน่
20.00 น.
“เพลงเดี๋ยวแม่ไปที่งานก่อนนะลูกถ้าแตงตัวเสร็จแล้วก็ตามแม่ไปนะ”
พิมพาเดินมาหาเพลงพิณที่ห้องพร้อมบอกกับลูกสาวของเธอว่าเธอจะล่วงหน้าไปก่อนเพราะเห็นว่าเพลงพิณพึ่งจะอาบน้ำเสร็จ
“ได้ค่ะคุณแม่เพลงเสร็จแล้วจะขับรถตามไปนะคะ”
“ไม่ต้องขับรถไปหรอกลูกแม่หาคนขับรถให้ลูกไว้แล้วเขาจะรอลูกอยู่ที่ด้านล่างนะ”
“ค่ะคุณแม่”
เพลงพิณรู้สึกเอะใจเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรที่จู่ๆแม่ของเธอก็หาคนขับรถมาให้เธอเพราะปกติเธอก็ชอบขับรถไปไหนมาไหนเองอยู่แล้วไม่เห็นจะต้องจ้างใครเลยแต่ก็ดีเหมือนกันเพราะวันนี้เธอเองก็ยังรู้สึกเพลียๆเวียนหัวอยู่ไม่หาย
20.30น.
“เสร็จแล้วค่ะไปกันได้เลยค่ะ”
“ครับคุณหนู”
เมื่อเพลงพิณแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินลงมาด้านล่างมองหาคนขับรถที่แม่ของเธอบอกว่าจ้างมาเมื่อเห็นว่ามีคนยืนรอเธออยู่ที่รถแล้วหญิงสาวจึงรีบเดินไปขึ้นรถทันทีคราแรกเธอเองจ้องมองชายหนุ่มที่แม่เธอจ้างมาอยู่แวบหนึ่งเพราะรู้สึกว่าคุ้นๆแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแต่เมื่อได้ยินเสียงที่เขาพูดเธอกลับคุ้นๆกับเสียงนี้อยู่อีกแต่คนที่เธอคิดว่าเป็นเขาคงจะไม่มาอยู่ที่นี่ได้ง่ายๆหรอกมั้งเขาก็คงจะมีความสุขอยู่กับแฟนเขาสิหญิงสาวคิดในใจ
“นี่มันไม่ใช่ทางที่ไปงานนี่คะ...มาผิดทางหรือป่าวคะ”เพลงพิณนั่งเหม่อลอยมาตั้งแต่ขึ้นรถเธอนั่งมาได้สักระยะก็พึ่งจะสังเกตุเห็นว่าทางที่คนขับรถพาเธอมามันไม่ใช่ทางที่เธอคุ้นเคยอีกอย่างเธอก็จำได้ว่าทางนี้มันไม่ใช่ทางที่จะไปโรงแรมที่จัดงานอย่างแน่นอนเธอจึงถามชายหนุ่มคนขับรถขึ้นว่าเขาพาเธอมาผิดทางหรือป่าว“ไม่ผิดหรอกเพลง”“พ...พี่..ดิน”เมื่อชายหนุ่มคนที่ขับรถให้เธออยู่หันหน้ามาหาเธอพร้อมถอดหมวกที่เขาใส่อยู่หญิงสาวถึงกับต้องตะลึงไม่คิดว่าจะเป็นเขาคนที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอด“พาเพลงกลับไปที่งานเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”หญิงสาวเองอยากจะกระโจนเข้าไปกอดชายหนุ่มตรงหน้านี้ด้วยซ้ำแต่ติดตรงที่เธอยังมีทิฐิอยู่ว่าชายหนุ่มหายไปอยู่กับแฟนเก่าแล้วไม่เคยติดต่อหาเธอเลยอันที่จริงที่ชายหนุ่มหายไปเขาไม่ได้หายไปไหนช่วงที่เขาต้องไปช่วยคนที่หมู่บ้านเขาเองร่วมมือกับตำรวจเพื่อเข้าจับกุมพวกกลุ่มอิทธิพลเขาจึงได้รับบาดเจ็บนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนโดยเรื่องนี้ทั้งพาฝันละอัคคีก็รู้แต่ดินแดนเองขอร้องทั้งสองว่าอย่าบอกหญิงสาวเพราะเขาไม่อยากทำให้หญิงสาวเป็นห่วงเขารับปากกับอัคคีละพาฝันไว้ว่าเขาใกล้ที่จะหายดีเมื่อไรเขาจะเป
บ้านเดชณรงค์20.00กว่าเพลงพิณและพาฝันจะเดินทางมาถึงที่บ้านเดชณรงค์ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มเพราะหนทางที่ทั้งสองเดินทางเข้ามามันช่างยากลำบากเหลือเกินอีกทั้งสัมภาระของทั้งสองยังพะลุงพะลังอีก“นี่ยัยเพลงฉันไม่คิดว่าแม่แกจะหาที่อยู่ที่มันช่างเข้าถึงได้ยากลำบากขนาดนี้เลย”พาฝันเดินบ่นอุกเมื่อลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาถึงหน้าบ้านกว่ารถสองแถวจะมาส่งเธอถึงหน้าปากทางบ้านก็เล่นเอาพวกเธอทั้งสองหัวฟูยุ่งเหยิงกันเลยทีเดียวถ้าหญิงสาวไม่ติดว่าสงสารเพื่อนที่กำลังอกหักอยู่มีหวังที่กันดารแบบนี้เธอก็ไม่ขอมาด้วยหรอก“เอาน่ายัยฝันแล้วแกจะให้ฉันทำยังไงไม่อย่างนั้นคุณแม่ฉันก็ไม่ยอมให้มาอยู่ที่นี่อยู่ดีอะ”เพลงพิณพูดพร้อมหยิบกุญแจออกมาเพื่อไขประตูบ้าน“เสร็จหรือยังแกยุงจะหามฉันไปกินในป่าแล้วเนี่ยนี่ถ้าขาสวยๆของฉันลายมันเป็นเพราะแกเลยยัยเพลง”พาฝันใช้มือปัดยุงที่รายล้อมเธอมือเป็นพัลวันยุงที่นี่เยอะมากซะจนแทบจะหามตัวเธอไปได้อยู่แล้ว“แล้วเปิดไฟตรงไหนล่ะเนี่ย...นี่แกเจ้าของบ้านเขาไม่คิดจะมาดูมาแลแขกบ้างหรือไง”เมื่อเพลงพิณไขกุญแจเปิดเข้ามาในบ้านได้ทั้งสองก็รีบเดินหาสวิทช์ไฟกันทันทีพาฝันรู้สึกแปลกใจที่เจ้าของบ้านไม
ตอนนี้ตาของหญิงสาวโตเป็นประกายเพราะเมื่อแหงนมองขึ้นไปบนฟ้าเธอเห็นทั้งดวงจันทร์กลมโตพร้อมหมู่ดาวที่รายล้อมแถมยังมีเสียงจิ้งหรีดร้องคลออยู่กับบรรยากาศยามค่ำคืนเธอเองยืนยิ้มกอดอกให้กับภาพตรงหน้าพลางคิดในใจว่าเธอไม่ได้มาพบเจอกับบรรยากาศแบบนี้นานเท่าไรแล้วน้าตั้งแต่เป็นหมอมาก็ไม่เคยที่จะว่างจนกระทั่งตัวเธอเองอกหักนี่แหละถึงได้มาเจอกับบรรยากาศแบบนี้อีกครั้งจะว่าอกหักก็ไม่ได้สิเพราะเธอไม่เคยได้คบกับชายหนุ่มที่เธอแอบชอบแถมยังไม่เคยได้มีโอกาสบอกกับเขาด้วยซ้ำว่าเธอคิดยังไงเหตุการณ์วันนั้นเมื่อเดือนที่แล้วบ้านแอนเดอสัน“กลับมากันแล้วหรอคะ….ไหนน้องเพลินซื้อของฝากมาฝากอาเพลงหรือป่าวคะ”เพลงพิณเข้าไปกอดหอมหลานสาวด้วยความคิดถึงเพราะทั้งพี่ชายและแพรไหมไปเที่ยวพักผ่อนที่ทะเลกันหลายวัน“ของฝากหรอคะ…คุณพ่อบอกว่าของฝากคือ..คือน้องค่ะ…ในนี้”เด็กหญิงพาเพลินพูดตามคำที่พ่อของเธอบอกถึงจะบอกว่าของฝากคือน้องแต่เหมือนเจ้าตัวก็ยังทำหน้างงๆอยู่ว่าน้องคืออะไรเพราะก็เห็นๆอยู่ว่าเป็นแค่พุงของแม่เธอ“555555555”ภูผาอดขำท่าทีของลูกสาวตัวเองไม่ได้ก่อนกลับเขานัดแนะกับลูกสาวตัวกลมของเขาแทบตายตอนแรกนึกว่าเข้าใจแล้วว่
เช้าวันต่อมา“ตื่นเร็วแกฉันหิวไปหารัยกินกัน”พาฝันรีบตื่นมาแต่งตัวแต่เช้าเพราะตอนนี้เธอเริ่มหิวมากซึ่งเป็นผลจากการที่ไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่มื้อเที่ยงเมื่อวานเมื่อแต่งตัวเสร็จเธอก็รีบพุ่งตัวเข้ามาในห้องของเพลงพิณอย่างรวดเร็วเพราะประตูด้านในห้องมันสามารถทะลุถึงกันได้“อื้มมมมม….ขอนอนอีกนิดนะแกอากาศกำลังดีเลยแกหิวก็ไปหาอะไรกินก่อนเลยเผื่อฉันด้วย”เพลงพิณตอบเพื่อนสาวของเธอด้วยอาการงัวเงียวันนี้อากาศดีเธอจึงอยากจะนอนต่ออีกสักพัก“โถ่…ยัยขี้เซาเอ้ยฉันไปคนเดียวก็ได้”พาฝันถึงกับบ่นอุกในความขี้เซาของเพื่อนเธอในเมื่อไม่ยอมตื่นเธอไปหาอะไรทานคนเดียวก็ได้11.00 น. “ไปไหนของเธอกันนะยัยฝันโทรก็ไม่ติด”เพลงพิณตื่นขึ้นมาในช่วงสายกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เป็นเวลาห้าโมงเช้าพอดีเธอจำได้ว่าเมื่อเช้าพาฝันชวนเธอไปหาอะไรทานแล้วพอเธอไม่ตื่นเพื่อนของเธอก็จำใจจะต้องไปคนเดียวเธอจึงเดินเข้าไปหาเพื่อนสาวในห้องเพราะคิดว่าน่าจะกลับมาแล้วแต่กลับไม่มี“หูยยยยสเต็คหมูของโปรดฉัน…”เมื่อเพลงพิณหาพาฝันในห้องไม่เจอเธอจึงเดินลงมาหาที่ด้านล่างคิดว่าเพื่อนเธออาจจะนั่งเล่นอยู่ที่ข้างล่างก็ได้แต่เมื่อลงมาเธอไม่เห็นเพื่อนสาวของ
“ห๊า…..”หญิงสาวตะลึงจนอ้าปากหวอไม่คิดว่าโลกจะกลมทำให้เธอและเขามาพบกันอีกแถมยังต้องมาอยู่บ้านเดียวกันอีกเนี่ยนะมีหวังเธอประสาทกินตายแล้วเรื่องเมื่อกี้ที่เธอพูดไปล่ะก็โป้ะแตกน่ะสิหญิงสาวอยากจะเขกหัวตัวเองสักร้อยรอบรู้สึกหน้าแตกจนไปไม่เป็นเมื่อโดนชายหนุ่มแซวเรื่องที่เธอบอกว่าเป็นแฟนเจ้าของบ้าน“อะ…เอ่อ..แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่าฉันก็คิดว่าคุณเป็นพวกโรคจิตน่ะสิ….งั้นชะ..ไปแล่วววว”หญิงสาวยกมือเกาหัวแกลกๆแก้เขินและรีบตีเนียนจะเดินออกจากห้องของชายหนุ่มแต่ก็ไม่ทันเพราะมือของชายหนุ่มไวกว่าดึงเธอไว้ซะอยู่เลย“อะไรอีกเล่า”หญิงสาวชะงักหันมาถามชายหนุ่มแบบไม่กล้าสบตาเพราะเธอรู้ว่าเธอผิดแถมด่าเขาไว้เยอะด้วยทั้งบ้าทั้งโรคจิต“คุณเจอกับผมทีไรนี่ผมต้องเป็นคนที่ทั้งบ้าและโรคจิตตลอดเลยนะ…นี่จะไปทั้งที่ไม่คิดจะขอโทษผมสักคำเลยเนี่ยนะ”ชายหนุ่มพูดแบบยิ้มๆแกมประชดหญิงสาวยิ่งเห็นสีหน้าเธอรู้สึกผิดเขายิ่งคิดว่ายิ่งน่าแกล้ง“งั้นฉันขอโทษก็ได้….จะปล่อยได้หรือยังฉันหิวจะแย่แล้ว”หญิงสาวพูดเสียงแผ่วทั้งยังแอบเหลือบไปมองหน้าชายหนุ่มอีกแต่ก็มองได้แวบเดียวเธอเองก็ต้องก้มหน้าลงเพราะไม่อยากให้สายตาของเธอมองเห็นแผ
“อะ...อ้าวคนเองหรอแฮร่ๆๆๆ...หล่อด้วย”เมื่อหญิงสาวลืมตามองหน้าคนที่ลากเธอขึ้นมาจากโคนตมแล้วนั่งตรงคันนาอยู่ตอนนี้จากอาการกลัวควายขวิดกลับกลายเป็นอาการเขินที่เข้ามาแทนเพราะคนที่เข้ามาช่วยเธอเขาตรงตามสเปคของเธอทุกอย่างแม้จะเนื้อตัวมอมแมมไปหน่อยก็เถอะเธอนั่งเกาหัวแกรกๆพูดชมเขาเบาๆโดยที่เขาไม่ได้ยิน“แล้วคุณลุกขึ้นไหวมั้ยเนี่ย”ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เนื้อตัวเปื้อนโคลนแถมชุดที่เธอใส่ก็ยังหมิ่นเหม่จะเห็นอะไรต่อมิอะไรอีกเขามองเธอด้วยสายตาระอาคิดในใจว่าเอจะรู้ตัวเองมั้ยว่าทำให้คนอื่นเค้าวุ่นวายกันหมด“เอ่อ...มะ..ไม่ไหว....เจ็บขาไปหมดแล้ว”หญิงสาวตอบคนตรงหน้าพร้อมก้มหน้าลงเธอคิดว่าต้องทำตัวน่าสงสารเข้าไว้คนตรงหน้าจะได้เห็นใจและช่วยเธอ“เฮ้ออก็ใครใช้ให้คุณใส่ส้นสูงแล้วก็ไอ้ชุดแบบนี้มาเดินแถวนี้เล่า”“อะ..เอ่อ..คุณ..จะอุ้มก็บอกกันก่อนสิตกใจหมด”ชายหนุ่มต้องออกปากบ่นหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่พร้อมช้อนตัวเธออุ้มขึ้นมาเพราะคิดว่าเธอคงจะเดินไม่ไหวจริงๆยิ่งเห็นชุดกับรองเท้าที่เธอใส่เขาล่ะอ่อนใจ“นี่คุณจะพาฉันไปไหนหรอ”หญิงสาวที่ตอนนี้ถือโอกาสซบหน้าตัวเองที่แผงอกของคนที่อุ้มอยู่เธอเองเห็นเขาอุ้มเธอเดินด
“ไม่ๆ....งั้นพาฉันไปบ้านคุณเดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มเดินอุ้มหญิงสาวกลับมาที่เรือนไม้ที่อยู่ห่างจากน้ำตกไม่มากนักแต่ก็เป็นบ้านที่อยู่บนเนินสูงเป็นที่ที่ปลอดภัยจากภัยธรรมชาติเพราะก่อนที่จะสร้างเรือนหลังนี้เขาศึกษามาอย่างดีแล้วเมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มก็รีบอุ้มเธอเดินเข้าไปที่ห้องน้ำในห้องของเขาเพราะเรือนไม้ที่เขาสร้างมีแค่ห้องเดียวเอาไว้ใช้เวลาที่อยากจะมานอนพักผ่อน“นี่บ้านคุณหรอน่ารักดีนะ...ฉันชอบ”พาฝันเห็นบ้านหลังนี้ก็รู้สึกตกหลุมรักมันในทันทีเพราะที่นี่ถึงจะเป็นเรือนไม้เล็กๆแต่จากที่เธอมองผ่านๆมันน่าจะสามรถมองเหนวิวได้ทุกด้านอีกทั้งยังดูเล็กๆดูอบอุ่นมากๆอีกด้วย“อืมมม...เดี๋ยวคุณนั่งอยู่ที่นี่ก่อนนะเดี๋ยวผมไปหาผ้าขนหนูกับเสื้อมาให้คุณเปลี่ยน”หญิงสาวพยักหน้ารับเมื่อคนตัวโตอุ้มเธอมาวางนั่งอยู่ที่เก้าอีในห้องน้ำและเดินออกไปแล้วเธอจึงยื่นมือไปหยิบฝักบัวแล้วเปิดราดตัวเองทันทีเพราะเธอตอนนี้ทั้งตัวที่ยังเลอะโคลนที่ล้างยังไม่หมดแถมเปียกฝนอีกเธอจึงต้องรีบล้างตัวในทันที“อะนี่คุณผมแขวนไว้ตรงนี้นะเสร็จแล้วก็เรียกผมนะเดี๋ยวมาอุ้มออกไป”“โอเค”อัคคีรีบไปหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในตู้ละเสื้อเชิ้ตของเขาที่ผ
“นี่ผมถามจริงคุณไม่กลัวผมเลยหรือไงทั้งๆที่เราพึ่งเจอกัน”ชายหนุ่มถึงกับหันควับคราแรกเขาคิดว่าเธอจะไม่ยอมอยู่กับคนที่พึ่งเจออย่างเขาเสียอีกเขายังนึกแปลกใจว่าเธอทำไมไว้ใจที่จะอยู่ที่นี่กับเขาง่ายจัง“ไม่กลัวววเพราะถ้าพี่เพลิงจะทำอะไรฝันคงทำไปนานแล้ว....อืมมแล้วท่าทางจะพี่เพลิงยังจะรำคาญฝันด้วยน้า..”หญิงสาวพูดพร้อมยิ้มหวานส่งไปให้ชายหนุ่มเธอไม่แคร์ว่าชายหนุ่มจะยิ้มตอบหรือไม่แต่เธอแค่อยากจะยิ้มให้เขาดูจากอาการเขาตอนนี้แล้วก็คงจะรำคาญเธออยู่ไม่น้อย“รู้ตัวก็ดีแล้วคุณ...รีบๆโทรบอกเพื่อนคุณได้แล้วเดี๋ยวเขาจะเป็นห่วง”“โอเค”หญิงสาวพยักหน้ารับพร้อมกดมือถือโทรหาเพลงพิณทันทีเมื่อคุยกันได้สักแปปเธอก็ยื่นมือถือคืนชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“เรียบร้อยแล้วหรอคุณ”“ใช่ค่ะ...อ้อแล้วก็ฝันเมมเบอพร้อมถ่ายรูปหน้าฝันลงในเครื่องพี่เพลิงแล้วนะคะเวลาฝันโทรหาพี่เพลิงพี่เพลิงจะได้เห็นหน้าฝันชัดๆไงคะ”ชายหนุ่มถึงกับหนาเหวอคนแบบนี้ก็มีด้วยแฮะเขาเองไม่ได้โต้ตอบอะไรเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธอพร้อมหมุนตัวจะออกไปนอกห้องทันที“เดี๋ยวพี่เพลิงจะไปไหนคะ”หญิงสาวเห็นว่าชายหนุ่มเดินออกไปโดยไม่พูดไม่จาเธอจึงต้องรีบตะ