ตอนที่31

บ้านเดชณรงค์

“โถ่เอ้ยไอ้ผู้ชายขึ้โกหก..หึ.”

พาฝันวิ่งกลับมาเก็บของที่บ้านเดชณรงค์เตรียมตัวกลับทันทีเธอเก็บเสื้อผ้าไปด้วยบ่นไปด้วยด้วยความโมโหไม่คิดว่าจะโดนคนที่เธอรักโกหกกันมานานขนาดนี้

“ลุงคะ..คือพอดีว่าหนูจะเข้าไปในตัวเมืองค่ะลุงไปส่งหนูได้มั้ยคะเดี๋ยวหนูให้ค่ารถ 2000”

“อ๋อ..ได้เลยหนูขึ้นมาเลย”

พาฝันรีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านนั้นมาอย่างรวดเร็วคิดว่าถ้าเธอเดินออกมายืนรอที่หน้าถนนคงจะมีรถผ่านมาสักคันให้เธอพอได้อาศัยเข้าเมือง

พลันสายตาก็เห็นลุงที่เธอเคยเจอที่ไร่ขับรถกระบะเก่าๆผ่านมาพอดีเธอจึงโบกมือเรียกพร้อมให้ลุงไปส่งเธอที่ตัวเมืองเพื่อที่เธอจะไปสนามบินและกลับกรุงเทพทันที

ก๊อกๆๆ

“ฝันอยู่มั้ย..เปิดประตูให้พี่หน่อยฝัน”

อัคคีเดินกลับมาที่บ้นพร้อมดินแดนเมื่อมาถึงดินแดนจึงให้ชายหนุ่มรีบขึ้นไปหาหญิงสาวที่ห้องโดยทันที

แอ้ดดดดด

“ฝัน!!!”

อัคคียืนเคาะประตูห้องอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ยักเห็นว่าจะมีใครมาเปิดเขาจึงลองบิดลูกบิดที่ประตูดูปรากฏว่าห้องของหญิงสาวไม่ได้ล็อคเขาจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปที่ด้านในห้องของเธอทันที

“ฉันไม่ฝันอยู่บนห้องเลย”

เมื่อเข้ามาในห้องไม่เห็นมีใครอยู่เข้าจึงเดินสำรวจทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอหญิงสาวเลยรีบวิ่งลงมาด้านล่างเพื่อถามเพื่อนของเขาว่าเห็นหญิงสาวอยู่ด้านล่างหรือป่าวเพราะในห้องไม่มีหญิงสาวอยู่

“คุณดินครับ..คุณดิน”

“ครับลุง”

ดินแดนได้ยินเสียงของลุงสมหมายมาเรียกอยู่ที่หน้าบ้านเลยรีบออกไปดูว่าแกมีธุระสำคัญอะไรหรือป่าว

“คุณฝันเธอบอกว่าเธอต้องกลับกรุงเทพกะทันหันเลยไม่มีเวลาบอกคุณดินเธอเลยฝากผมกลับมาบอกครับ”

“ห้ะ!!...กลับกรุงเทพตั้งแต่เมื่อไรลุง”

เมื่ออัคคีได้ยินที่สมหมายพูดเขาถึงกับหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันทีไม่คิดว่าหญิงสาวจะหนีเขาไปเร็วขนาดนี้แค่คลาดกันเดี๋ยวเดียวเอง

“ผมพึ่งไปส่งเธอกลับมาเองครับ”

เมื่ออัคคีได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับเข่าทรุดลงทันทีเพราะเขาจะตามเธอไปตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแน่ๆแต่ก็พอจำได้อยู่ว่าเธอบอกว่าที่อยู่เธออยู่ที่ไหนและเขาก็จะออกตามเธอไปทันทีด้วย

ทั้งสองหนุ่มตกลงกันเป็นอันว่าจะเดินทางเข้ากรุงเทพกันทั้งคู่ในวันพรุ่งนี้แต่แล้วก็ต้องมีเหตุให้ดินแดนไปไม่ได้เพราะชายหนุ่มได้รับข่าวจากปู่อินทร์แปงว่าที่หมู่บ้านเหตุการณ์เริ่มเลวร้ายมากขึ้นเขาจึงนิ่งนอนใจไม่ได้เลยต้องละเรื่องส่วนตัวของเขาไว้ก่อนพร้อมทั้งอวยพรให้อัคคีเพื่อนของเขาตามพาฝันให้เจอแล้วเคลียกันให้ได้เขาเองเสร็จจากงานตรงนี้เมื่อไรจะรีบไปหาเพลงพิณทันที

“แกแน่ใจนะว่าไม่ให้ฉันไปช่วย”

“ไม่เป็นไรฉันไม่อยากให้ไก่ตื่นฉันเองพอรับมือไหว...เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรเลวร้ายลงฉันจะให้แกเรียกกำลังเสริมให้ฉันแล้วกัน”

“โอเค..มีอะไรส่งข่าวมาฉันพร้อมเสมอ”

อัคคีเองก็เป็นกังวลกับเหตการณ์ที่เพื่อนของเขาจะต้องไปเผชิญอยู่เหมือนกันจึงเอ่ยปากว่าจะไปช่วยแต่ดินแดนเองไม่อยากให้เป็นที่สงสัยว่าเพื่อของเขาเข้าไปที่หมู่บ้านเพื่ออะไรเขาจึงขอลุยเดี่ยวเองก่อนเพราะคิดว่าน่าจะรับมือไหว

เมื่ออัคคีเห็นว่าเพื่อนของเขามั่นใจแล้วว่าวิธีที่คิดดีที่สุดเขาจึงไม่อยากขัดเพราะเขารู้ว่าถ้าชายหนุ่มยังไหวอยู่คงไม่ให้เขายื่นมือเข้าไปช่วยง่ายๆแน่แต่เขาก็กำชับไว้แล้วว่าถ้ามีเหตุการณ์ที่ไม่น่าไว้ใจเขาพร้อมที่จะช่วยเสมอ

คอนโดเพลงพิณ

21.00 น.

เพลงพิณเองเลือกที่จะกลับมาพักใจที่คอนโดของเธอแทนที่จะกลับไปที่บ้านเพราะกลัวว่าอาการของเธอตอนนี้จะทำให้ทุกคนที่บ้านเป็นห่วงและเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามคนที่บ้านตอนนี้ด้วยอีกอย่างถ้าเธอกลับไปลูกจันทร์จะต้องถามเธอเรื่องของชายหนุ่มแน่ๆว่าทำไมไม่มาด้วยกันซึ่งเรื่องนี้เองเธอก็ยังลำบากใจที่จะเอ่ยเรื่องของเขาอยู่จึงคิดว่าพักอยู่ที่นี่ก่อนเป็นดีที่สุด

บ้านพาฝัน

22.00 น.

ก๊อกๆๆ

“เห็นแม่บ้านบอกว่าลูกกลับมาตั้งแต่ตอนเย็นไม่เห็นโทรบอกพ่อก่อนล่ะลูก”

พิศิษฐ์ที่พึ่งเลิกจากการประชุมเมื่อมาถึงบ้านแม่บ้านก็บอกกับเขาว่าลูกสาวของเขากลับมาแล้วด้วยความคิดถึงจึงมาเคาะประตูเรียกทันที

“ก็ฝันโทรไม่ติดนี่คะคุณพ่อ”

“อ่อ..จริงด้วยพ่อลืมไปว่าประชุมอยู่เลยปิดมือถือ”

พิศิษฐ์รู้สึกผิดอีกครั้งที่เขาชอบทำงานจนลืมครอบครัวเป็นประจำแต่สิ่งที่เขาทำทั้งหมดก็เพื่อลูกสาวคนเดียวของเขานี่แหละเขาทำงานหนักก็เพราะคิดว่าวันนึงเขาจะพาลูกสาวเขาไปเที่ยวได้อย่างสบายใจไม่ต้องห่วงงานตามที่ลูกสาวเขาเคยขอและเพื่อที่จะมีเงินใช้ตอนที่ใช้เวลาอยู่กับลูกของเขานั่นเอง

“คุณพ่อก็เป็นแบบนี้ตลอด..ฝันขอตัวพักผ่อนก่อนนะคะ”

พาฝันรู้สึกว่าเอะอะในชีวิตพ่อของเธอก็มีแต่งานๆๆๆๆไม่ค่อยที่จะสนใจเธอเท่าที่ควรจนตอนนี้เธอก็เริ่มชินแล้วแต่ก็ยังอดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี

“ฝันเดี๋ยว...คุยกับพ่อก่อนสิลูก”

พิศิษฐ์ต้องส่ายหัวให้กับอาการขี้งอนของลูกสาวเขาตามเคย

เช้าวันต่อมา

“ป้านิดคะทำไมวันนี้คุพ่อยังไม่ลงมาทานข้าวอีกล่ะคะ...”

พาฝันเห็นว่านี่มันก็เริ่มสายแล้วและวันนี้ก็ยังเป็นวันทำงานของพ่อของเธอด้วยแต่ทำไมพ่อของเธอยังไม่ลงมาเสียที

“เอ่อ...คุณท่านไม่สบายน่ะค่ะคุณหนู”

“ห้ะ!!!...งั้นเดี๋ยวฝันขอไปดูคุณพ่อก่อนนะคะ”

เมื่อพาฝันได้ยินแม่บ้านของเธอบอกว่าพ่อของเธอไม่สบายจึงรีบวิ่งขึ้นไปดูพ่อของเธอทันที

“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะไปหาหมอมั้ยคะ”

เมื่อเข้ามาในห้องได้หญิงสาวก็รีบซักอาการของคนเป็นพ่อเธอทันที