ตอนที่15

“ข้าต้องขอโทษครูกับเมียครูด้วยนะที่เจ้าสองคนนี้มันทำกิริยาไม่ดีด้วย”

ปู่อินทร์แปงต้องเอ่ยขอโทษแทนลูกบ้านเก่าที่ทำกิริยาไม่ดีต่อทั้งคู่เมื่อครู่ชายแก่เองก็นึกตกใจอยู่ไม่น้อยเพราะพึ่งจะรู้ว่าชายหนุ่มมีภรรยาแล้วจากปากของเขาเมื่อครู่ไม่ยักรู้ว่าไปมีตั้งแต่เมื่อไรเพราะตอนที่มาสอนที่นี่ทีแรกก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาเหมือนกัน

“อะ..เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยรับคำขอโทษแบบแบ่งรับแบ่งสู้เขาไม่คิดว่าปู่อินทร์แปงจะมาได้ยินที่เขาพูดเมื่อครู่ด้วยทีนี้เขาก็คงจะต้องโกหกเรื่องนี้ต่อไปซะแล้วสิหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่มตอนนี้ก็ทำหน้านอยไม่แพ้กันเธอพอจะดูออกแล้วว่าระหว่างที่เธออยู่ที่นี่เธอจะต้องถูกคนที่นี่คิดว่าเธอและชายหนุ่มเป็นผัวเมียกันจริงๆแน่ๆ

“ข้าขอฝากลูกจันทร์ไว้กับครูด้วยนะแล้วพวกเอ็งตามข้ามานี่”

เมื่อชายแก่เดินไปแล้วชายทั้งสองจึงเดินตามไปทันทีเพราะต้องการที่จะคุยธุระที่มาวันนี้ให้เสร็จสิ้นโดนเร็วเช่นกัน

“พ่อขาลูกจันทร์คิดถึงพ่อจังเลยค่ะ”

ลูกจันทร์เด็กหญิงอายุเพียงหกขวบที่น่าตาจิ้มลิ้มผิวขาวเมื่อปล่อยมือจากคนเป็นตาได้ก็โผเข้ามากอดชายหนุ่มทันทีทำเอาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเขาตกใจอยู่ไม่น้อยทั้งยังเรียกชายหนุ่มว่าพ่ออีกเรื่องนี้มันต้องมีอะไรแปลกๆแน่ๆหญิงสาวคิดในใจ

“พ่อก็คิดถึงลูกจันทร์ค่ะเดี๋ยวนี้กินข้าวเก่งเลยใช่มั้ยเนี่ยดูสิพุงป่องเลย55555”

ชายหนุ่มนั่งลงพลางกอดเด็กหญิงไว้หลวมๆพร้อมจับไปที่พุงของเด็กหญิงเบาๆเขาอดแซวลูกสาวบุญธรรมของเขาไม่ได้ที่เจ้าตัวกินเก่งจนเริ่มพุงพุ้ยหมดแล้ว

ลูกจันทร์เธอเป็นหลานของปู่อินทร์แปงหัวหน้าหมู่บ้านที่นี่เมื่อตอนคลอดแม่ของลูกจันทร์ตกเลือดตอนนั้นเขาเองก็อยู่แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะแม่ของลูกจันทร์เป็นคนที่อ่อนแออยู่แล้วอีกอย่างการแพทย์ที่นี่ก็ไม่ได้เจริญเท่าไรจึงทำให้ยื้อชีวิตเธอเอาไว้ไม่ได้ไม่มีใครรู้ว่าพ่อของลูกจันทร์เป็นใครเพราะละอองคำแม่ของลูกจันทร์เองก็ไม่เคยปริปากบอกส่วนปู่อินทร์แปงเองเมื่อลูกสาวไม่อยากบอกเขาเองก็ไม่อยากถามในเมื่อหลานเกิดมาแล้วก็ต้องตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงไปชายหนุ่มเองนึกสงสารเมื่อเด็กหญิงไม่มีทั้งพ่อทั้งแม่เขาก็ขอเป็นพ่อบุญธรรมให้เธอแล้วกัน

ชายหนุ่มเคยลองคุยกับปู่อินทร์แปงเรื่องที่จะรับเลี้ยงลูกจันทร์เอาไว้แล้วแต่ปู่อินทร์แปงขอว่าให้หลานสาวคนนี้ได้อยู่กับเขาก่อนเพราะตอนนี้เขาไม่เหลือใครแล้วส่วนวันข้างหน้าถ้าเขาเป็นอะไรไปก็คงจะฝากฝังให้เขาดูแลลูกจันทร์ต่อไป

“นี่พี่เพลงพิณค่ะ….เป็นเด็กเจอผู้ใหญ่ต้องทำยังไงน้า”

ชายหนุ่มแนะนำหญิงสาวที่ยืนกอดอกอยู่ให้หนูน้อยรู้

“สวัสดีค่ะพี่เพลงพิณ…แต่ว่าลูกจันทร์ต้องเรียกพี่เพลงพิณว่าแม่ไม่ใช่หรอคะเพราะเมื่อกี้ลูกจันทร์ได้ยินว่าพี่เพลงพิณเป็นเมียของพ่อ”

ลูกจันทร์รู้สึกงงนิดๆที่อยู่ดีๆคนเป็นพ่อกลับให้เรียกเมียตัวเองว่าพี่ซะงั้นแบบนี้เธอต้องเรียกว่าอะไรถึงจะถูกล่ะ

“ฉลาดเกินไปแล้วนะเรา”

ชายหนุ่มถึงกับยกคิ้วขึ้นสูงกับคำถามของลูกสาวของเขาที่ดูจะฉลาดเกินไปเขาเองต้องรีบหันไปมองหน้าหญิงสาวทันทีดูว่าเธอมีปฏิกิริยายังไงเมื่อเห็นเธอเปรยยิ้มให้หนูน้อยเขาจึงโล่งใจคิดว่าเธอจะวีนแตกซะอีกที่อยู่ดีๆมีเด็กมาเรียกแม่

“คุณเดี๋ยวเราคงต้องมีเรื่องคุยกันยาว”

หญิงสาวไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเธอเป็นใครอะไรยังไงและทำไมเด็กคนนี้จึงเรียกชายหนุ่มว่าพ่อแถมยังจะเรียกเธอว่าแม่อีกแล้วพ่อแม่ที่แท้จริงของเธออยู่ที่ไหนตอนนี้เธองงไปหมดแล้วแต่ยิ่งเห็นเด็กหญิงที่ไร้เดียงสายิ้มให้และดูท่าว่าอยากได้เธอไปเป็นแม่เหลือเกินเรื่องนี้เธอคงจะต้องคุยกับชายหนุ่มให้รู้เรื่องแล้วหละ

ลูกจันทร์อยู่เล่นกับทั้งสองอยู่สักพักเมื่ออินทร์แปงตาของเด็กหญิงคุยธุระเสร็จก็เข้ามาทักทายสองหนุ่มสาวนิดหน่อยแล้วก็ถามถึงอาการที่ขนของชายหนุ่มด้วยว่าไปทำอีท่าไหนถึงได้ใส่เฝือกมาแบบนี้เมื่อคุยกันได้สักปู่อินทร์แปงก็ขอตัวพาหลานสาวไปเดินดูความเรียบร้อยในหมู่บ้านเสียหน่อย

แต่ดูคนที่ยังมีเรื่องคุยไม่จบน่าจะเป็นหญิงสาวเพราะตอนนี้เธอได้ส่งสายตาคาดโทษมาให้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว

“มีอะไรจะถามผมมั้ยคุณ”

ชายหนุ่มเห็นสายตาและสีหน้าของหญิงสาวก็พอจะดูออกว่าในใจของเธอต้องมีคำถามมากมายที่จะถามเขาแน่

“มี…อย่างแรกทำไมคุณต้องบอกคนพวกนั้นว่าฉันเป็นเมียคุณด้วย”

“เป็นการปกป้องคุณไงหรือว่าคุณอยากให้พวกนั้นรู้ว่าคุณโสด...แล้วจะได้มาจีบคุณแบบนี้หรอ”

ชายหนุ่มตั้งใจที่จะพูดกวนประสาทเธอเล่นเพราะเขาอุตส่าห์ช่วยเธอแต่ไม่มีแม้แต่คำว่าขอบคุณจากปากเธอสักคำ

“นี่คุณ!!!”

หญิงสาวถึงกับถลึงตาใส่ชายหนุ่มนึกโมที่เธอรู้ว่าชายหนุ่มตั้งใจที่จะกวนประสาทเธอ

“ผมก็แค่อยากจะช่วยคุณเท่านั้นเองเป็นผู้หญิงมาอยู่ที่นี่ใช่ว่าจะปลอดภัยนะคุณอีกอย่างคุณก็มาที่นี่ก็เพราะต้องการที่จะมาช่วยผมเพราะฉนั้นยังไงเราก็ต้องใกล้ชิดกันและถ้าคนอื่นในหมู่บ้านรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรกับผมแล้วมาพักอยู่ที่นี่ด้วยกันมันจะผิดผีผิดธรรมเนียมของคนที่นี่เพราะฉนั้นเพื่อไม่ให้คุณเสียหายและเพื่อความปลอดภัยของคุณคุณก็ต้องอยู่ที่นี่ในสถานะนี้”

“อืม..งั้นเรื่องนี้แล้วไป”

“มีอะไรจะถามผมอีกมั้ยคุณ”

ชายหนุ่มอธิบายกับหญิงสาวจริงจังจนดูท่าเธอจะยอมอ่อนลงแต่ดูสีหน้าของเธอก็ยังมีข้อสงสัยอยู่อีกชายหนุ่มจึงคิดว่าในเมื่อเธอมีเรื่องคาใจอยากที่จะถามก็ถามมาให้หมดเขาจะได้คุยทีเดียว

“แล้วเอ่อ…เรื่องลูกสาวคุณอะ”

“อ๋อ”

ชายหนุ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับลูกจันทร์ให้หญิงสาวฟังเมื่อเธอได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดของเด็กหญิงที่น่าสงสารเธอรู้สึกว่าทำไมโลกนี้มันช่างโหดร้ายกับเด็กหญิงนักยิ่งรู้ว่าหนูน้อยรับรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเธอยิ่งรู้สึกทึ่งเพราะรอยยิ้มของหนูน้อยช่างเหมือนเด็กที่ได้รับความอบอุ่นอย่างเปี่ยมล้นจนดูไม่ออกเลยว่าเธอขาดทั้งพ่อและแม่เธอนึกถึงรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของหนูน้อยเธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหน่วงที่หัวใจแปลกๆ

“คุณ..เอาเป็นว่าฉันยอมให้ลูกจันทร์เรียกฉันว่าแม่ก็ได้”

หญิงสาวคิดว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรที่เธอจะเป็นแม่ให้ลูกจันทร์แถมมีลูกแบบที่ไม่ต้องตั้งท้องเองอีกต่างหาก

“แน่ใจหรอคุณ”

ชายหนุ่มต้องหันควับมาถามเธอให้แน่ใจอีกทีเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะยอมให้ลูกจันทร์เรียกว่าแม่ได้

“แน่ใจสิคุณ”