ตอนที่12

ชาวบ้านที่นั่นรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่มีใครปริปากพูดเรื่องนี้ออกมาสักคนเพราะกลัวพวกที่มีอิทธิพลเถื่อนกลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วภัยจะมาถึงตัวเขาเองที่ขึ้นไปบนดอยบ่อยๆเพราะต้องการหาหลักฐานเอาผิดคนที่ค้ายาค้ามนุษย์แล้วยังได้ให้ความรู้แก่เด็กๆและชาวบ้านไปด้วย

“อืมมมม...เอางี้ยังไงช่วงนี้ฉันก็ว่างอยู่ดีเอาเป็นว่าฉันจะขึ้นดอยไปช่วยคุณก็แล้วกันเป็นการไถ่โทษที่ฉันทำคุณเจ็บ”

หญิงสาวไตร่ตรองอยู่ครู่หนึงจึงเอ่ยปากว่าจะไปช่วยชายหนุ่มเพราะเธอเองก็เห็นว่ามันไม่ได้เสียหายอีกอย่างถ้าเธอได้ทำประโยชน์ให้กับเด็กๆที่อยู่บนดอยบ้างก็คงจะดีต่อจิตใจเธอไม่น้อย

“แน่ใจหรอคุณ...บนดอยมันไม่ได้สะดวกสบายแบบที่คุณเคยอยู่หรอกนะ”

ชายหนุ่มถึงกับจ้องหน้าเธออย่างจริงจังเขาถามย้ำเธออีกรบเพราะที่ที่เขาจะไปมันไม่ได้สะดวกสบายเลยแม้แต่น้อยเขากลัวว่าลูกคุณหนูอย่างเธอจะอยู่ไม่ได้แล้วร้องกลับเสียเปล่าๆ

“แน่ใจสิคุณ...ฉันขอขับรถก่อนเรื่องนี้ค่อยคุยกันที่บ้านอีกทีก็แล้วกัน”

“โอเค...”

ชายหนุ่มอมยิ้มให้กับคำว่าแน่ใจของหญิงสาวเขาเองยังนึกสภาพขงหญิงสาวว่าตอนที่เธออยู่ที่นั่นจะเป็นยังไงไม่ออกเพราะที่นั่นมันทั้งกันดารทั้งลำบากกว่าบ้านที่เธออยู่ตอนนี้มากเขากลัวว่าเธอไปแล้วจะเป็นภาระมากกว่าช่วยเขาอีกน่ะสิ

15.00 น.

กว่าทั้งคู่จะกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาบ่ายพอดี

“อ้าวกลับมากันแล้วหรอแล้วแขนคุณดินหนักขนาดนั้นเลยหรอคะถึงต้องใส่เฝือก”

พาฝันเห็นทั้งสองเดินเข้าบ้านมาเมื่อเห็นดินแดนใสเฝือกที่แขนเธอจึงรีบเดินขากะเผลกๆมาดูเขาทันทีตอนแรกที่เพลงพิณโทรบอกเธอคิดว่าเขาไม่เป็นอะไรมากเสียอีก

“ฝีมือแกใช่มั้ยยัยเพลง...แล้วทีนี้ใครจะทำกับข้าวให้เรากินล่ะเนี่ยยยย”

พาฝันเริ่มบ่นเพื่อนสาวแล้วทำหน้างอ

“โถ่...ผมก็นึกว่าเป็นห่วงผมซะอีกที่แท้ก็ห่วงกิน”

ดินแดนต้องขำออกมาเพราะคำพูดของพาฝันคราแรกเขาก็นึกว่าเธอจะห่วงอาการที่แขนเขาเสียอีกที่แท้ก็กลัวว่าจะไม่มีคนทำอาหารให้กิน

“แฮร่ๆๆ...ก็ห่วงคุณดินด้วยแหละค่า”

พาฝันถึงกับยิ้มหน้าแหยเมื่อเผลอหลุดปากพูดเรื่องห่วงกินออกไป

“นี่แกหิวอยู่ใช่มั้ย..นี่ฉันซื้อของกินมาแล้วไม่ต้องห่วง”

เพลงพิณต้องมองบนให้กับอาการห่วงกินของเพื่อนเธอจนออกนอกหน้าพร้อมชูถุงอาหารที่เธอซื้อมาให้เพื่อนเธอดูแล้วเดินไปวางที่โต้ะ

“นี่ขาแกเป็นอะไรยัยฝัน”

เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต้ะทานข้าวพร้อมกันเพลงพิณสังเกตุที่ขาของเพื่อนเธอนานแล้วว่ามันทั้งช้ำแล้วดูเธอยังเดินไม่ถนัดอีกเธอจึงถามขึ้นว่าเพื่อนของเธอไปโดนอะไรมา

“อ๋อเมื่อวานฉันเดินมากไปหน่อยเลยข้อเท้าพลิกน่ะ”

พาฝันไม่อยากตอบอะไรมากเพราะเธอก็ขี้เกียจเล่ายาวตอนนี้เธอหิวมากสายตาตอนนี้เธอขอโฟกัสแต่อาหารตรงหน้าละกัน

“เออฝันพรุ่งนี้ฉันจะขึ้นดอยไปกับคุณดินนะ...แกกลับกรุงเทพไปก่อนก็ได้”

หญิงสาวตัดสินใจบอกให้เพื่อนสาวของเธอกลับกรุงเทพไปก่อนเพราะพรุ่งนี้เธอตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงก็จะต้องไปช่วยชายหนุ่มให้ได้

“หืมมม...ผมยังไม่ได้ตอบตกลงให้คุณไปด้วยเลยนะ”

ชายหนุ่มที่กำลังตักอาหารเข้าปากอยู่ต้องรีบเงยหน้ามาค้านเธอโดยเร็วเขายังไม่ได้ตอบตกลงให้เธอไปเลยด้วยซ้ำ

“เงียบเลยคุณ...ฉันทำให้คุณเจ็บฉันก็ต้องไปช่วยคุณสิ”

เพลงพิณรีบหันหน้าไปตอบชายหนุ่มเสียงแข็งในเมื่อเธอตั้งใจแล้วใครก็ห้ามเธอไม่ได้

“อ้าวแก...ถ้าแกอยากไปแกก็ไปเลยทำไมต้องไล่ฉันกลับด้วยเล่า”

พาฝันถึงกับหน้างอที่เพื่อนสาวเธออยู่ดีๆก็มาไล่เธอกลับหน้าตาเฉย

“หรือแกจะไปกับฉันด้วย”

เพลงพิณหันหน้ามาถามเพื่อนสาวเธอด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่อะบนดอยน่าจะลำบาก....ฉันไม่ไปกับแกอะแต่ฉันจะอยู่ที่นี่”

พาฝันตอบไปตามตรงยังไงเธอก็จะอยู่ที่นี่

“เฮ้ออออ...เอางี้งั้นคุณไปกับผมส่วนคุณถ้าอยากอยู่ที่นี่เดี๋ยวผมจะให้เพื่อนผมส่งคนมาดูแลคุณที่นี่โอเคมั้ย”

ชายหนุ่มถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ทั้งสองนั่งเถียงกันต่อหน้าเขาแบบไม่มีใครยอมใครเขาจึงเสนอทางออกโดยถ้าเพลงพิณอยากจะไปกับเขานักเขาก็จะให้เธอไปด้วยจะได้รู้ว่ามันไม่ได้สนุกอย่างที่คิดและพาฝันเองเขาก็คงต้องไหว้วานให้อัคคีเพื่อนของเขาส่งคนมาดูแลหยิงสาวที่นี่ละกัน

“ดีเลยค่ะคุณดิน...”

พาฝันเห็นด้วยกับความคิดของดินแดนเป็นที่สุดเรื่องไรเธอจะยอมกลับไปง่ายๆเล่าก็หมดการเล่นสนุกแย่สิ

“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ก็แล้วกัน...แต่แกอยู่ได้จริงๆใช่มั้ยฝันฉันห่วงแกนะ”

เพลงพิณจำใจต้องยอมรับข้อเสนอของชายหนุ่มเธอเองไม่อยากให้เพื่อนของเธออยู่คนเดียวเลยเพราะกลัวว่าอาการกลัวความมืดของเธอจะเกิดขึ้นมาอีกน่ะสิ

“เอาน่า...ฉันอยู่ได้”

พาฝันส่งสายตาจริงจังให้กับเพลงพิณเป็นการบอกว่าให้เชื่อใจเธอเมื่อเพลงพิณเห็นอาการที่จริงจังของเพื่อนสาวก็ไม่ได้อยากขัดอะไรอีกเพราะคนอย่างพาฝันก็นิสัยพอๆกับเธอขัดอะไรได้ซะที่ไหน

21.00 น.

“พึ่งกลับมาหรอคะนายหัว..เดี๋ยวป้าไปอุ่นกับข้าวให้นายหัวนะคะเพราะมันเย็นหมดแล้ว”

ป้าสายหญิงชราที่เป็นแม่ครัวที่บ้านของเขาตั้งแต่เขายังเด็กๆเมื่อเห็นอัคคีกลับมาซะดึกก็กลัวว่าจะหิวเลยอาสาไปอุ่นกับข้าวมาให้

“ไม่เป็นไรครับป้า...ผมกินเรียบร้อยมาจากข้างนอกแล้วครับ”

“อ่อ..ค่ะๆ”

กว่าชายหนุ่มจะทำธุระเสร็จแล้วกลับมาถึงที่เรือนใหญ่ก็ปาไปสามทุ่มจะว่าดึกมันก็ไม่ได้ดึกมากหรอกแต่วันนี้เขามีประชุมเรื่องงานและไปธุระหลายที่ต่างหากเลยรู้สึกเพลียพอกลับมาถึงบ้านก็พุ่งตัวตรงไปนอนแช่น้ำอุ่นในอ่างให้ผ่อนคลายทันที

ชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำก็หยิบแต่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่เพียงตัวเดียวและทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มๆอย่างเต็มแรงเมื่อหัวถึงหมอนเขาก็พลางนึกถึงใบหน้าหญิงสาวคนเมื่อคืนที่สร้างความรำคาญให้เขาได้ตลอดเวลาเขาจำได้ว่าหญิงสาวบอกว่าจะโทรหาเขานี่นาวันนี้ทั้งวันเขายังไม่ได้ดูมือถือเลยเมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบมือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงมาเลื่อนดูทันทีว่าวันนี้มีใครโทรหาหรือป่าวแต่พอเลื่อนดูก็ไม่ยักเห็นมีใครโทรมาพาลทำเอาตัวเองอารมณ์เสียเอาดื้อๆ