ชาวบ้านที่นั่นรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่มีใครปริปากพูดเรื่องนี้ออกมาสักคนเพราะกลัวพวกที่มีอิทธิพลเถื่อนกลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วภัยจะมาถึงตัวเขาเองที่ขึ้นไปบนดอยบ่อยๆเพราะต้องการหาหลักฐานเอาผิดคนที่ค้ายาค้ามนุษย์แล้วยังได้ให้ความรู้แก่เด็กๆและชาวบ้านไปด้วย
“อืมมมม...เอางี้ยังไงช่วงนี้ฉันก็ว่างอยู่ดีเอาเป็นว่าฉันจะขึ้นดอยไปช่วยคุณก็แล้วกันเป็นการไถ่โทษที่ฉันทำคุณเจ็บ”
หญิงสาวไตร่ตรองอยู่ครู่หนึงจึงเอ่ยปากว่าจะไปช่วยชายหนุ่มเพราะเธอเองก็เห็นว่ามันไม่ได้เสียหายอีกอย่างถ้าเธอได้ทำประโยชน์ให้กับเด็กๆที่อยู่บนดอยบ้างก็คงจะดีต่อจิตใจเธอไม่น้อย
“แน่ใจหรอคุณ...บนดอยมันไม่ได้สะดวกสบายแบบที่คุณเคยอยู่หรอกนะ”
ชายหนุ่มถึงกับจ้องหน้าเธออย่างจริงจังเขาถามย้ำเธออีกรบเพราะที่ที่เขาจะไปมันไม่ได้สะดวกสบายเลยแม้แต่น้อยเขากลัวว่าลูกคุณหนูอย่างเธอจะอยู่ไม่ได้แล้วร้องกลับเสียเปล่าๆ
“แน่ใจสิคุณ...ฉันขอขับรถก่อนเรื่องนี้ค่อยคุยกันที่บ้านอีกทีก็แล้วกัน”
“โอเค...”
ชายหนุ่มอมยิ้มให้กับคำว่าแน่ใจของหญิงสาวเขาเองยังนึกสภาพขงหญิงสาวว่าตอนที่เธออยู่ที่นั่นจะเป็นยังไงไม่ออกเพราะที่นั่นมันทั้งกันดารทั้งลำบากกว่าบ้านที่เธออยู่ตอนนี้มากเขากลัวว่าเธอไปแล้วจะเป็นภาระมากกว่าช่วยเขาอีกน่ะสิ
15.00 น.
กว่าทั้งคู่จะกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาบ่ายพอดี
“อ้าวกลับมากันแล้วหรอแล้วแขนคุณดินหนักขนาดนั้นเลยหรอคะถึงต้องใส่เฝือก”
พาฝันเห็นทั้งสองเดินเข้าบ้านมาเมื่อเห็นดินแดนใสเฝือกที่แขนเธอจึงรีบเดินขากะเผลกๆมาดูเขาทันทีตอนแรกที่เพลงพิณโทรบอกเธอคิดว่าเขาไม่เป็นอะไรมากเสียอีก
“ฝีมือแกใช่มั้ยยัยเพลง...แล้วทีนี้ใครจะทำกับข้าวให้เรากินล่ะเนี่ยยยย”
พาฝันเริ่มบ่นเพื่อนสาวแล้วทำหน้างอ
“โถ่...ผมก็นึกว่าเป็นห่วงผมซะอีกที่แท้ก็ห่วงกิน”
ดินแดนต้องขำออกมาเพราะคำพูดของพาฝันคราแรกเขาก็นึกว่าเธอจะห่วงอาการที่แขนเขาเสียอีกที่แท้ก็กลัวว่าจะไม่มีคนทำอาหารให้กิน
“แฮร่ๆๆ...ก็ห่วงคุณดินด้วยแหละค่า”
พาฝันถึงกับยิ้มหน้าแหยเมื่อเผลอหลุดปากพูดเรื่องห่วงกินออกไป
“นี่แกหิวอยู่ใช่มั้ย..นี่ฉันซื้อของกินมาแล้วไม่ต้องห่วง”
เพลงพิณต้องมองบนให้กับอาการห่วงกินของเพื่อนเธอจนออกนอกหน้าพร้อมชูถุงอาหารที่เธอซื้อมาให้เพื่อนเธอดูแล้วเดินไปวางที่โต้ะ
“นี่ขาแกเป็นอะไรยัยฝัน”
เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต้ะทานข้าวพร้อมกันเพลงพิณสังเกตุที่ขาของเพื่อนเธอนานแล้วว่ามันทั้งช้ำแล้วดูเธอยังเดินไม่ถนัดอีกเธอจึงถามขึ้นว่าเพื่อนของเธอไปโดนอะไรมา
“อ๋อเมื่อวานฉันเดินมากไปหน่อยเลยข้อเท้าพลิกน่ะ”
พาฝันไม่อยากตอบอะไรมากเพราะเธอก็ขี้เกียจเล่ายาวตอนนี้เธอหิวมากสายตาตอนนี้เธอขอโฟกัสแต่อาหารตรงหน้าละกัน
“เออฝันพรุ่งนี้ฉันจะขึ้นดอยไปกับคุณดินนะ...แกกลับกรุงเทพไปก่อนก็ได้”
หญิงสาวตัดสินใจบอกให้เพื่อนสาวของเธอกลับกรุงเทพไปก่อนเพราะพรุ่งนี้เธอตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงก็จะต้องไปช่วยชายหนุ่มให้ได้
“หืมมม...ผมยังไม่ได้ตอบตกลงให้คุณไปด้วยเลยนะ”
ชายหนุ่มที่กำลังตักอาหารเข้าปากอยู่ต้องรีบเงยหน้ามาค้านเธอโดยเร็วเขายังไม่ได้ตอบตกลงให้เธอไปเลยด้วยซ้ำ
“เงียบเลยคุณ...ฉันทำให้คุณเจ็บฉันก็ต้องไปช่วยคุณสิ”
เพลงพิณรีบหันหน้าไปตอบชายหนุ่มเสียงแข็งในเมื่อเธอตั้งใจแล้วใครก็ห้ามเธอไม่ได้
“อ้าวแก...ถ้าแกอยากไปแกก็ไปเลยทำไมต้องไล่ฉันกลับด้วยเล่า”
พาฝันถึงกับหน้างอที่เพื่อนสาวเธออยู่ดีๆก็มาไล่เธอกลับหน้าตาเฉย
“หรือแกจะไปกับฉันด้วย”
เพลงพิณหันหน้ามาถามเพื่อนสาวเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่อะบนดอยน่าจะลำบาก....ฉันไม่ไปกับแกอะแต่ฉันจะอยู่ที่นี่”
พาฝันตอบไปตามตรงยังไงเธอก็จะอยู่ที่นี่
“เฮ้ออออ...เอางี้งั้นคุณไปกับผมส่วนคุณถ้าอยากอยู่ที่นี่เดี๋ยวผมจะให้เพื่อนผมส่งคนมาดูแลคุณที่นี่โอเคมั้ย”
ชายหนุ่มถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ทั้งสองนั่งเถียงกันต่อหน้าเขาแบบไม่มีใครยอมใครเขาจึงเสนอทางออกโดยถ้าเพลงพิณอยากจะไปกับเขานักเขาก็จะให้เธอไปด้วยจะได้รู้ว่ามันไม่ได้สนุกอย่างที่คิดและพาฝันเองเขาก็คงต้องไหว้วานให้อัคคีเพื่อนของเขาส่งคนมาดูแลหยิงสาวที่นี่ละกัน
“ดีเลยค่ะคุณดิน...”
พาฝันเห็นด้วยกับความคิดของดินแดนเป็นที่สุดเรื่องไรเธอจะยอมกลับไปง่ายๆเล่าก็หมดการเล่นสนุกแย่สิ
“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ก็แล้วกัน...แต่แกอยู่ได้จริงๆใช่มั้ยฝันฉันห่วงแกนะ”
เพลงพิณจำใจต้องยอมรับข้อเสนอของชายหนุ่มเธอเองไม่อยากให้เพื่อนของเธออยู่คนเดียวเลยเพราะกลัวว่าอาการกลัวความมืดของเธอจะเกิดขึ้นมาอีกน่ะสิ
“เอาน่า...ฉันอยู่ได้”
พาฝันส่งสายตาจริงจังให้กับเพลงพิณเป็นการบอกว่าให้เชื่อใจเธอเมื่อเพลงพิณเห็นอาการที่จริงจังของเพื่อนสาวก็ไม่ได้อยากขัดอะไรอีกเพราะคนอย่างพาฝันก็นิสัยพอๆกับเธอขัดอะไรได้ซะที่ไหน
21.00 น.
“พึ่งกลับมาหรอคะนายหัว..เดี๋ยวป้าไปอุ่นกับข้าวให้นายหัวนะคะเพราะมันเย็นหมดแล้ว”
ป้าสายหญิงชราที่เป็นแม่ครัวที่บ้านของเขาตั้งแต่เขายังเด็กๆเมื่อเห็นอัคคีกลับมาซะดึกก็กลัวว่าจะหิวเลยอาสาไปอุ่นกับข้าวมาให้
“ไม่เป็นไรครับป้า...ผมกินเรียบร้อยมาจากข้างนอกแล้วครับ”
“อ่อ..ค่ะๆ”
กว่าชายหนุ่มจะทำธุระเสร็จแล้วกลับมาถึงที่เรือนใหญ่ก็ปาไปสามทุ่มจะว่าดึกมันก็ไม่ได้ดึกมากหรอกแต่วันนี้เขามีประชุมเรื่องงานและไปธุระหลายที่ต่างหากเลยรู้สึกเพลียพอกลับมาถึงบ้านก็พุ่งตัวตรงไปนอนแช่น้ำอุ่นในอ่างให้ผ่อนคลายทันที
ชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำก็หยิบแต่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่เพียงตัวเดียวและทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มๆอย่างเต็มแรงเมื่อหัวถึงหมอนเขาก็พลางนึกถึงใบหน้าหญิงสาวคนเมื่อคืนที่สร้างความรำคาญให้เขาได้ตลอดเวลาเขาจำได้ว่าหญิงสาวบอกว่าจะโทรหาเขานี่นาวันนี้ทั้งวันเขายังไม่ได้ดูมือถือเลยเมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบมือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงมาเลื่อนดูทันทีว่าวันนี้มีใครโทรหาหรือป่าวแต่พอเลื่อนดูก็ไม่ยักเห็นมีใครโทรมาพาลทำเอาตัวเองอารมณ์เสียเอาดื้อๆ
“ไหนบอกจะโทรมาไงยัยบ๊องเอ๊ยยย”เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าไม่มีใครโทรเข้ามาเขาเลยวางโยนมือถือลงข้างๆตัวด้วยความหงุดหงิดเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะหงุดหงิดเพื่ออะไรRrrrrเมื่อชายหนุ่มเริ่มหลับตาได้ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเบอที่โชว์อยู่หน้าจอเขาไม่คุ้นสักเท่าไรแต่เขาคิดว่าอาจจะเป็นหญิงสาวที่โทรหาเขาก็ได้เลยกดรับอย่างรวดเร็ว“พี่เพลิงฝันเองค่า”เมื่อชายหนุ่มกดรับสายยังไม่ทันได้พูดอะไรหญิงสาวก็ส่งเสียงแหลมๆมาทักทายเขาก่อนจนเขาต้องรีบดึงมือถือออกห่างจากหูตัวเองเพราะรู้สึกแสบแก้วหูเหลือเกิน“โอ้ยย...พูดเบาๆก็ได้คุณ...ทำไมโทรมาเอาป่านนี้”ชายหนุ่มต้องปรามหญิงสาวที่ส่งเสียงแหลมมาใส่เขาให้เบาลงกว่านี้หน่อย“ก็ฝันคิดว่าตอนกลางวันพี่เพลิงน่าจะทำงานอยู่นี่คะฝันก็เลยไม่โทรไปกวนเดี๋ยวพี่เพลิงโดนเจ้าของไล่หักเงินเดือนก็เป็นความผิดฝันสิคะ”หญิงสาวตอบตามความจริงเธอพูดไปยิ้มไปดีใจที่ชายหนุ่มกดรับสายของเธอตั้งแต่โทรครั้งแรก“หืมมม....หักเงินหรอ555”ชายหนุ่มถึงกับกลั้นขำไม่อยู่กับคำพูดของหญิงสาวเขาเป็นคนบอกเธอเองนี่นาว่าเป็นคนงานในไร่“พี่เพลิงขำอะไรหรอคะ”“ป่าว...นี่คุณยังไม่นอนอีกหร
“คุณครูมาแล้ววว”เด็กๆที่เล่นกันอยู่ตรงลานที่หมู่บ้านเมื่อเห็นชายหนุ่มซึ่งเป็นครูของพวกเขาก็รีบวิ่งมาหาทันทีเด็กๆต่างวิ่งมาล้อมรอบตัวชายหนุ่มพร้อมทักทายกันอย่างดีใจเพราะเด็กๆที่นี่ชอบในความใจดีของชายหนุ่มและชายหนุ่มก็ยังเป็นที่รักของคนที่นี่มากๆด้วยเพราะเขาทั้งช่วยสอนหนังสือลูกหลานของคนที่นี่แถมยังสอนการทำการเกษตรพอเพียงและไร้สารเคมีแถมยังหาตลาดส่งออกผลผลิตให้กับคนที่นี่ด้วยจะมีแค่บางกลุ่มเท่านั้นที่ไม่ค่อยจะพอใจในการกระทำที่เป็นการช่วยพัฒนาชาวบ้านที่นี่ของชายหนุ่มเท่าไรที่ดูว่าว่าชายหนุ่มจะไปขัดผลประโยชน์ของคนพวกนั้นอยู่ไม่น้อย“ว่าไงเด็กๆ...ได้อ่านหนังสือตามที่ครูให้ไปอ่านกันหรือป่าวครับ”“อ่านค่า/อ่านครับ”เพลงพิณมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่กับเด็กๆโดยมีทั้งเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายล้อมรอบภาพตรงหน้ามันช่างดูเป็นภาพที่ดูอบอุ่นสำหรับเธอเหลือเกินจึงเผลอยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว“เดี๋ยวครูขอไปพักก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนตอนเช้านะครับ”“ค่ะคุณครู/ครับคุณครู”ชายหนุ่มมองเด็กๆที่วิ่งกลับไปเล่นกันได้สักพักแล้วจึงเดินกลับมาที่รถพลางบอกหญิงสาวให้ขับรถไปที่ท้ายหมู่บ้านซึ่งเป็นบ้านพักของเขา
“ข้าต้องขอโทษครูกับเมียครูด้วยนะที่เจ้าสองคนนี้มันทำกิริยาไม่ดีด้วย”ปู่อินทร์แปงต้องเอ่ยขอโทษแทนลูกบ้านเก่าที่ทำกิริยาไม่ดีต่อทั้งคู่เมื่อครู่ชายแก่เองก็นึกตกใจอยู่ไม่น้อยเพราะพึ่งจะรู้ว่าชายหนุ่มมีภรรยาแล้วจากปากของเขาเมื่อครู่ไม่ยักรู้ว่าไปมีตั้งแต่เมื่อไรเพราะตอนที่มาสอนที่นี่ทีแรกก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาเหมือนกัน“อะ..เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ”ชายหนุ่มเอ่ยรับคำขอโทษแบบแบ่งรับแบ่งสู้เขาไม่คิดว่าปู่อินทร์แปงจะมาได้ยินที่เขาพูดเมื่อครู่ด้วยทีนี้เขาก็คงจะต้องโกหกเรื่องนี้ต่อไปซะแล้วสิหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่มตอนนี้ก็ทำหน้านอยไม่แพ้กันเธอพอจะดูออกแล้วว่าระหว่างที่เธออยู่ที่นี่เธอจะต้องถูกคนที่นี่คิดว่าเธอและชายหนุ่มเป็นผัวเมียกันจริงๆแน่ๆ“ข้าขอฝากลูกจันทร์ไว้กับครูด้วยนะแล้วพวกเอ็งตามข้ามานี่”เมื่อชายแก่เดินไปแล้วชายทั้งสองจึงเดินตามไปทันทีเพราะต้องการที่จะคุยธุระที่มาวันนี้ให้เสร็จสิ้นโดนเร็วเช่นกัน“พ่อขาลูกจันทร์คิดถึงพ่อจังเลยค่ะ”ลูกจันทร์เด็กหญิงอายุเพียงหกขวบที่น่าตาจิ้มลิ้มผิวขาวเมื่อปล่อยมือจากคนเป็นตาได้ก็โผเข้ามากอดชายหนุ่มทันทีทำเอาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเขาตกใจอยู่ไ
“ผมไม่ยักรู้ว่าคุณเป็นคนใจดีกับเค้าก็เป็นด้วยนะ”ชายหนุ่มพูดพร้อมเดินเข้าไปในบ้านเพราะเขารู้ว่าเขาได้ปากหมาใส่หญิงสาวอีกแล้วและเพื่อไม่ให้หญิงสาวลงไม้ลงมือกับตัวเขาเองจึงรีบเดินหลบเข้าไปในบ้านโดยด่วน“หือออ….นี่คุณหลอกด่าฉันหรอห๊าาาาา”เมื่อหญิงสาวไล่ความโมโหออกได้และหันมาสนใจกับที่พักอาศัยของเธอต่อเธอเดินสำรวจรอบๆบ้านก็พบว่าหลังบ้านมีธารน้ำตกไหลผ่านเธอคิดว่าอย่างน้อยถึงที่นี่จะดูลำบากไปนิดแต่ก็มีธรรมชาติสวยๆอยู่ใกล้ๆเธอมันก็ดีไปอีกแบบหญิงสาวเดินเล่นสำรวจพื้นที่ได้สักพักจึงกลับเข้ามาในบ้าน“คุณที่นี่มีแค่ห้องเดียวหรอ”“ใช่”หญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นชายหนุ่มกำลังจัดแจงเตรียมเก็บของและเตรียมปูฟูกนอนอยู่เธอเดินเข้ามาในบ้านเห็นอยู่แล้วว่ามีก็ห้องนอนอยู่ห้องเดียวแต่ด้วยความที่สงสัยว่าถ้ามีห้องเดียวแล้วเธอจะนอนที่ไหนคงจะไม่ใช่นอนห้องเดียวกันหรอกนะจึงแกล้งเอ่ยถามชายหนุ่มออกไป “คุณไม่ต้องห่วงหรอกผมเตรียมที่นอนมาด้วยเดี๋ยวผมออกมานอนหน้าห้องเอง”สีหน้าหญิงสาวมันบ่งบอกได้ชัดว่าตกใจคงคิดว่าเขาจะนอนห้องเดียวกับเธอล่ะสิเขาเองรู้ตั้งแต่ก่อนมาว่าจะเจออะไรจึงเตรียมฟูกนอนของเขามาด้วย“อื้มมมก็ดี…ง
“เมื่อกี้ครูได้ออกไปไหนมารึป่าว”"จะออกไปไนทำไมเล่า….บรรยากาศดีแบบนี้ขอนอนกกเมียอยู่ที่นี่ดีกว่าพวกนายมีอะไรหรือป่าวมากันเยอะแยะหรือในหมู่บ้านจัดงานอะไรกันหรอ”ชายหนุ่มแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ยืนยันว่าเขาและหญิงสาวอยู่ในบ้านกันอย่างเดียวไม่ได้ออกไปไหนวิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้คนพวกนี้ไม่สงสัย“งั้นพวกเราไม่กวนครูแล้ว…ไปโว้ยพวกเอ็งกลับ”อินคิดว่าในเมื่อทั้งสองออกมากันสภาพนี้ก็คงจะไม่ได้ไปไหนกันจริงๆชายหนุ่มคิดว่าเขาคงจะระแวงไปเองเลยชวนลูกน้องกลับแต่เขาจำได้ว่ารอยเท้ามันมาแถวนี้หรืออาจจะเป็นเพราะมันมืดบวกกับสุราที่พวกเขากินไปด้วยเลยทำให้คิดไปเองเขาคิดในใจ“เกือบไปแล้วมั้ยล่ะคุณไม่รู้ว่าจะซนตามผมไปทำไม”เมื่อทั้งสองแต่งตัวเสร็จก็มานั่งคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ด้วยความที่วันนี้ชายหนุ่มเตรียมแผนที่จะนำพวกกล้องไปบันทึกภาพกลับมีหญิงสาวตามเขาไปจนทำให้เสียแผนจนได้เขาจึงนึกเสียดายอยู่ไม่น้อยที่เข้าไปใกล้พวกมันได้ถึงขนาดนั้นและเกือบจะเก็บหลักฐานชิ้นเด็ดได้แล้วแท้ๆ“ก็คุณอยู่ดีๆก็ออกไปทำลับๆล่อๆฉันก็อยากรู้นี่ว่าคุณไปทำอะไร”หญิงสาวยังไม่สำนึกกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปจนเกือบจะทำให้ทั้งเขาและตัวเธ
“ค่ะ..ป้าสายกลับดีๆนะคะ”เมื่อหญิงชรากลับไปแล้วหญิงสาวจึงเดินขึ้นมานอนเล่นที่ห้องพร้อมหยิบมือถือโทรหาชายหนุ่มเธอไม่สนว่าตอนนี้เขาจะทำงานอยู่หรือป่าวแต่ยังไงเธอก็จะโทรเพราะที่ผ่านมาหลังจากคืนนั้นที่คุยกับเขาเธอเองก็ติดต่อเขาอีกไม่ได้เลย“โทรไม่ติดใช่มั้ย...ไปหาเองก็ได้”หญิงสาวนอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนเกือบจะเย็นเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงติดต่อชายหนุ่มไม่ได้อีกอย่างเขาคงจะไม่บล็อกเบอเพราะรำคาญเธอหรอกนะเมื่อหลายคำถามคาใจเธอเลยตัดสินใจที่จะไปหาเขาเองเลยแล้วกันเพราะว่าเธอก็พอที่จะจำทางอยู่ได้ว่าบ้านเรือนไม้ของชายหนุ่มอยู่ที่ไหนพาฝันเดินมาได้สักพักก็มาถึงที่บ้านของชายหนุ่มแต่เมื่อเข้าไปสำรวจดูก็ยังไม่เห็นมีใครอยู่แถมบ้านยังล็อคเอาไว้อีกด้วยเธอจึงคิดว่าชายหนุ่มอาจจะยังไม่เลิกงานคราแรกหญิงสาวกะว่าจะรอเขาอยู่ที่บ้านแต่เมื่อรู้สึกเบื่อๆเลยเดินย้อนกลับไปที่ธารน้ำตกที่เธอเคยล้างตัววันนั้นคิดว่าจะไปเดินเล่นสักพักแล้วจึงกลับมาที่เรือนไม้ของชายหนุ่ม“ว้าว..สวยจังเลย”หญิงสาวเดินชมธรรมชาติความสวยงามของน้ำตกได้สักพักก็เห็นฝูงปลาแหวกว่ายไปมาอยู่ตรงที่น่าจะป็นแอ่งน้ำลึกวันนั้นที่ชายหนุ่มดำผุดดำว่ายหญิงสาวจึง
“มีสักอย่างมั้ยที่จะบอกว่าไม่น่ากินเนี่ยยยย”ชายหนุ่มเห็นอาการของหญิงสาวก็อดแซวไม่ได้เขาสังเกตุเธอแล้วว่าเมื่อหญิงสาวเห็นอาหารทไรจะต้องตาลุกวาวทันทีเห็นตัวเล็กๆแค่นี้กินโคตรเก่ง“ถ้าเป็นฝีมือของพี่เพลิงก็น่ากินทุกอย่างแหละค่ะ...ฝันไม่เกรงใจละน้า”ชายหนุ่มถึงกับต้องยิ้มแล้วส่ายหัวให้กับหญิงสาวเขาไม่รู้ว่าเธอพูดจริงหรือป่าวว่าอาหารฝีมือของเขามันอร่อยสำหรับเธอทุกอย่างแต่มันก็ทำให้เขารู้สึกดีกับคำพูดของเธออยู่ไม่น้อย“นี่เริ่มมืดแล้ว....เดี๋ยวฝันขอตัวกลับก่อนนะคะพี่เพลิง”หลังจากที่หญิงสาวกินอาหารเสร็จก็เห็นว่ามันเริ่มที่จะไม่เหลือแสงของพระอาทิตย์แล้วเธอจึงขอตัวกลับก่อน“เอ่อ...จะกลับแล้วหรอ..น...นอนที่นี่ก็ได้นะฝันเกิดฝันเป็นอะไรขึ้นมาแล้วอยู่คนเดียวใครจะช่วย”ชายหนุ่มรู้สึกใจแป้วแปลกๆเมื่อได้ยินว่าหญิงสาวเตรียมตัวจะกลับแล้วเขาจึงขอให้เธออยู่ที่นี่เพราะเขายังเห็นอาการเธอไม่ดียู่เลยแถมเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวอีกต่างหากเขารู้สึกเป็นห่วงเธอและอีกใจนึงมันก็บอกว่าอยากให้เธออยู่ที่นี่ต่อ“เอ๋!!!.....เอ่อ...แล้วพี่เพลิงรู้ได้ไงคะว่าฝันอยู่คนเดียว”หญิงสาวแปลกใจอยู่ไม่น้อยเธอเองยังไม่ได้บอกเขาด้วย
“พี่เพลิงรู้มั้ยคะว่าฝันอยากนอนดูดาวแบบนี้มาตั้งนานแล้วแต่ฝันก็ไม่ค่อยจะได้มีโอกาสมาที่แบบนี้บ่อยนักหรอกค่ะ”“ทำไมหรอ”ชายหนุ่มนึกแปลกใจหญิงสาวที่ดูออกจะเป็นคุณหนูไม่ใช่ว่าอยากไปไหนก็จะได้ไปไม่ใช่หรอ“ก็ตั้งแต่จำความได้ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ก็ว่างไม่ค่อยจะตรงกันเวลาที่ออกมาเที่ยวกันก็จะน้อยและต้องรีบไปรีบกลับอีกด้วยค่ะส่วนมากที่ได้เที่ยวก็จะเป็นคุณพ่อพาไปครั้งคุณแม่พาไปครั้งมากกว่าจนกระทั่ง....แม่ฝันเสียขวัญก็ไม่ค่อยได้ไปไหนอีกเลยเพราะคุณพ่อเองก็ไม่ค่อยอนุญาติให้ฝันไปไหนตามลำพังถ้าไม่มีคุณพ่อไปด้วยแถมคุณพ่อก็ไม่ค่อยว่างพาฝันไปเที่ยวสักเท่าไรค่ะมีครั้งนี้ที่ฝันออกมาอยู่ข้างนอกได้นานก็เพราะว่าฝันมากับยัยเพลงไม่งั้นคุณพ่อไม่ปล่อยให้มาแน่ๆค่ะ”“อืมมมงั้นหรอเอาแบบนี้มั้ยถ้าฝันไม่ค่อยได้เจอบรรยากาศแบบนี้เท่าไรงั้นเดี๋ยวตั้งแต่พรุ่งนี้พี่พาเที่ยวสักสามวันเลยดีมั้ย”“จริงหรอคะ...อ้าวแล้วพี่เพลิงไม่ทำงานหรอคะ”หญิงสาวถึงกับดีใจจนบอกไม่ถูกไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะอยากพาเธอเที่ยวตามที่เธอเคยขอไว้ซะอีกต่อีกใจก็คิดว่ามันจะรบกวนเวลางานของเขาหรือป่าวถ้าเป็นแบบนั้นเธอไม่ขอรบกวนเขาดีกว่าจึงถามชายหนุ่มออกไป“