8. หลานสะใภ้คนโปรด

องค์ชายรัชทายาทไปที่นางกำนัลด้วยท่าทีที่เคร่งขรึม และถามอย่างกังวล

"พระชายาของพวกเจ้าไปที่ใด"

"พระชายาเสด็จไปตำหนักพระพันปีเพคะ" นางกำนัลตอบเสียงเรียบ

องค์ชายพยักหน้าและสั่งการอย่างจริงจัง

"ฝานจิน ไปหาเสด็จย่ากัน"

"พะยะคะ"

ฝานจินตอบรับอย่างว่าง่าย แต่ในแววตากลับมีความขบขัน

ตำหนักพระพันปี...

ในตำหนักพระพันปี พระชายาเดินเข้าไปพร้อมน้ำเม็ดบัวในมือ สายตาเธอแสดงถึงความห่วงใยที่มีต่อเสด็จย่า

"เสด็จย่าเพคะ ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างเพคะ หลานได้ยินว่าท่านมีอาการวูบบ่อยๆ"

พระชายาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"ขอบใจเจ้ามาก ที่มาเยี่ยมย่า " เสด็จย่าตอบพลางยิ้มให้

"ข้าทำน้ำเม็ดบัวมาให้ น้ำเม็ดบัวช่วยขับลม บำรุงหัวใจ บำรุงเลือดและปรับสมดุล ลดความเครียดเพคะ เสด็จย่าดื่มสักหน่อย"

พระชายายื่นแก้วน้ำเม็ดบัวให้

เสด็จย่าหยิบไปดื่มและรับรู้ถึงรสชาติที่หวานหอม

"อืม รสชาติดีทีเดียว ขอบใจเจ้ามากที่ทำให้ย่า"

"ยินดีที่สุดเพคะ" นางยิ้มและมองดูเสด็จย่าอย่างอ่อนโยน

ทันใดนั้นองค์รัชทายาทก็เดินเข้ามาแนบชิดพระชายา

"องค์รัชทายาท เจ้าก็มาหาย่าเหมือนกันรึ?" เสด็จย่าพูดเสียงนุ่มเมื่อเห็นองค์ชายเดินเข้ามาใกล้

องค์รัชทายาทมองไปยังเสด็จย่าและยิ้มออกมา

"ข้าคิดถึงเสด็จย่าเหมือนกัน ข้าไม่ได้มานานเกรงว่าหลานสะใภ้ของท่านย่าจะแย่งความโปรดปรานไปหมด" 

พระองค์พูดพลางหันไปสบตาพระชายาของตน

พระชายาหันหน้าหนีและเอ่ยเสียงเบา

"แผลที่ศรีษะของท่านหายดีแล้วรึ " นางมองค้อนด้วยสายตาเย้ยหยัน

"ก็คงเป็นเช่นนั้น เพราะหลายวันมานี้มีแค่หลานสะใภ้ของข้าที่ใส่ใจ" เสด็จย่ากล่าวด้วยเสียงเรียบ

"โธ่ท่านย่า มีภารกิจมากมาย เมื่อว่างข้ามาหาท่านย่าทันที" 

องค์ชายกล่าวออกมาอย่างมีมารยาท

"ย่ารู้แล้วย่าก็พูดไปงั้นแหละ" เสด็จย่าพูดไปด้วยรอยยิ้ม

"แล้วเมื่อไหร่พวกเจ้าจะมีทายาท เหลนน้อยๆ ให้ย่าสักที"

พระชายาหน้าแดงเมื่อนึกถึงคำถามนั้น ขณะเดียวกันองค์ชายก็ยิ้มขำๆ และเดินเข้ามาใกล้นาง

"ข้าก็พยายามอยู่ทุกวัน แต่ชายาของข้าไม่ค่อยให้ความร่วมมือ" 

องค์รัชทายาทพูดไปเหมือนโยนความผิดให้กับพระชายา

"องค์ชายบ้า นอนยังไม่ได้นอนด้วยกัน จะมาสร้างเรื่องใส่ความให้ข้าเอาตัวรอดคนเดียวอีก น่าเกลียดนัก" 

นางพูดเสียงอยู่ในลำคอ

เสด็จย่ามองไปที่พระชายาขององค์ชายแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง

 "หลานสะใภ้ เจ้ามีปัญหาสิ่งใดหรือป่าว?"

"เสด็จย่า...คือว่าข้า..." พระชายาอยากจะพูดออกมาแต่คำพูดติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดออกไปได้

"เอาๆ เดี๋ยวย่าจัดยาบำรุงไปให้เจ้านะ สงสารคนแก่อย่างข้าหน่อย ข้าอยากให้เหลนตัวน้อยๆ" 

เสด็จย่าพูดเสียงเบาและยิ้มให้

พระชายาก้มถอนหายใจอย่างพูดอะไรไม่ได้ องค์รัชทายาทยิ้มท่าทางของเธอ พลางมองไปที่เสด็จย่า

"พวกเจ้าอยู่คุยกันไปก่อน ย่าเหนื่อยอยากพักแล้วเข้าตำหนักก่อนนะ" เสด็จย่าพูดจบและเดินกลับเข้าไปในตำหนัก

สองคนยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเดิม ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอุ่น ทว่าแฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจเผยออกมาได้

“ท่านสร้างเรื่องให้เสด็จย่าเข้าใจผิดในตัวข้า ท่านนี่ไม่ใช่สุภาพบุรุษเลยสักนิด”

พระชายาพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธ แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความเขินอาย

องค์รัชทายาทหันมามองนาง ดวงตาคมกริบเบื้องหน้ากลับเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน  พระองค์จับแขนนางแล้วพูดต่อไปปว่า

“เจ้าแน่ใจหรือว่าข้าไม่ใช่สุภาพบุรุษ เจ้ายังไม่เคยลองเลยนะ แต่ถ้าเจ้าต้องการลอง คืนนี้ข้าจะจัดให้”

แววตาของพระชายา ดุดัน และแน่วแน่

“อย่ามายุ่งกับข้า” นางตวาด ดึงแขนออกจากมือของพระองค์ “เมื่อไหร่ที่จับคนร้ายที่ฆ่าเหม่ยจูได้  ข้าพ้นข้อกล่าวหา เมื่อนั้นข้าจะหย่าแล้วไปขากท่านทันที”

ถ้อยคำนั้นหนักแน่น เด็ดขาด ราวกับสายฟ้าฟาดลงมาที่ใจองค์รัชทายาท

องค์รัชทายาทจ้องหน้านาง สีหน้าแปรเปลี่ยนจากความเย้ยหยันเป็นความตึงเครียด 

“เจ้า...จะหย่ากับข้าทำไม?” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมขึ้นอย่างไม่รู้ตัว 

“ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเจ้าคือคนที่อยากแต่งกับข้ามากที่สุด”

พระชายาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ แต่มันไม่ใช่เสียงหัวเราะที่แฝงด้วยความสุข หากแต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความขมขื่น

“ตอนนั้นมันเมื่อก่อน ข้าเคยบอกท่านไปแล้ว ว่าตอนนี้ข้าไม่รักท่านแม้แต่น้อย” นางเอ่ยช้าๆ แต่ทุกถ้อยคำล้วนกรีดแทงหัวใจเขา 

องค์ชายกำมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว 

“ตอนนี้ข้าเกลียดท่านมาก” พระชายาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาสั่นระริกไปด้วยไฟแห่งความโกรธแค้น 

“ยิ่งท่านพยายามทำร้ายข้ามากเท่าไหร่ ความเกลียดของข้ายิ่งทวีคูณมากเท่านั้น”

คำพูดของนางเป็นเสมือนลูกศรที่พุ่งตรงเข้าแทงหัวใจเขาอย่างไม่ปรานี องค์รัชทายาทยืนมองนางที่สะบัดแขนออกและหันหลังเดินจากไปอย่างเยือกเย็น ราวกับว่าพระองค์ไม่มีค่าใดๆ ในสายตานางอีกแล้ว

ความเจ็บปวดแล่นวาบไปทั่วอกของพระองค์... เจ็บยิ่งกว่าบาดแผลใดๆ ที่เขาเคยได้รับมาในสนามรบ

และเป็นครั้งแรกที่พระองค์รู้สึกเช่นนี้กับสตรีที่ปากบอกว่าเกลียดนางมาก

“องค์รัชทายาททำร้ายพระชายาขนาดนี้ ไม่แปลกที่พระชายาจะโกรธแค้นองค์ชายถึงเพียงนี้ " จินฝานพูดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นองค์รัชทายาทยืนอึ้งกับคำพูดของพระชายา

“จินฝานเจ้าพูดแบบนี้ จ้าคงไม่อยากรับใช้ข้าแล้วสินะ ไล่ไปเป็นทหารเลี้ยงม้าเลยดีไหม”

“ไม่นะ ๆ องค์รัชทายาทได้โปรด ข้ารักพระองค์อยากอยู่รับใช้พระองค์ที่สุด"

ศาลาริมน้ำพระราชวัง

พระชายาเดินทอดน่องมายังศาลาริมน้ำภายในพระราชวัง ลมเย็นพัดโชยกลิ่นหอมละมุนของดอกเหมยที่อบอวลอยู่ในอากาศ นางหลับตาสูดกลิ่นหอมบางเบานั้น พลางปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับสายน้ำที่ไหลเอื่อยใต้สะพานไม้

ขณะกำลังจะหย่อนกายลงนั่ง เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมเงาร่างหนึ่งที่เคลื่อนเข้ามาใกล้

"หลินเหม่ยเยียน! ข้าคิดถึงเจ้าจัง! ไม่ได้พบกันนาน คิดถึงข้าบ้างหรือไม่?"

เสียงเรียกนั้นคุ้นหู พระชายาหันขวับไปตามเสียง นางเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อพบว่าผู้มาเยือนเป็นสตรี นางแต่งกายงดงามด้วยอาภรณ์เนื้อดี ประดับลวดลายปักละเอียดลออ 

พระชายากะพริบตา ในใจพลันสับสน... นางไม่รู้จักสตรีผู้นี้ แต่กลับถูกเรียกขานด้วยชื่อที่ไม่ใช่ของตน

"พระชายา นางคือคุณหนูจางจื่อ... สหายคนสนิทของท่านเพคะ" นางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างกายกระซิบเบา ๆ

สหายสนิท?

พระชายานิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะระบายรอยยิ้มบาง ๆ

"ข้าสบายดี เพียงแต่เพิ่งหายป่วย ยังมึนงงอยู่เล็กน้อย"

"ข้าดีใจที่เจ้ายังแข็งแรง" จางจื่อหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มของนางงามละมุนราวดอกไม้แรกแย้ม

"อีกสามวันข้ากับพี่ตงหยางนัดกันไปวาดภาพที่สวนดอกไม้ริมแม่น้ำใกล้วัดหยงเห่อ เจ้าจะไปด้วยกันหรือไม่?"

พระชายานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบรับ

"ไปสิ ข้าเองก็อยากออกไปข้างนอกบ้าง"

นางยิ้มตอบ นี่เป็นโอกาสที่จะได้เรียนรู้วิถีชีวิตในโลกใบนี้ นางก็ต้องคว้าไว้…

"พี่ตงหยางคือใครหรือ?"

จางจื่อชะงักเล็กน้อย

"นี่เจ้าจำพี่เขาไม่ได้เหรอ? พี่ตงหยางที่ช่วยเจ้าตอนตกน้ำไง"

พระชายาฝืนยิ้ม "สงสัยข้าจะสับสนไปหน่อย... ข้าขอตัวกลับไปพักก่อนนะ ไว้พบกันใหม่"

"ไปพักผ่อนเถอะ ไว้เจอกันนะ" จางจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย

เมื่อพระชายากลับถึงตำหนัก นางทิ้งกายลงบนตั่งไม้ ด้วยความเหนื่อยล้า

"เมื่อไหร่ข้าจะได้กลับบ้าน..." นางพึมพำเสียงแผ่ว นัยน์ตาหม่นเศร้า

โลกใบนี้ไม่ใช่บ้านของนาง ผู้คนรอบกายล้วนไม่อาจหยั่งรู้จิตใจ 

พระชายาทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง สายลมยามค่ำคืนพัดเอื่อย กระพือผ้าม่านบางให้เคลื่อนไหวเบา ๆ  นางยิ้มจางๆ ก่อนจะหันกลับมามองซีจิน นางกำนัลผู้ภักดีที่เฝ้าดูแลนางไม่ห่าง

"คงมีแต่เจ้าสินะ ซีจิน... ที่รักและห่วงใยข้าจริงๆ" นางพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

"พระชายาเพคะ... ไม่ว่าผู้ใดจะคิดเช่นไร แต่นางกำนัลผู้นี้จะอยู่เคียงข้างพระองค์เสมอเพคะ"

พระชายามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงใจของซีจิน แล้วก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา แม้จะตกอยู่ในโลกที่ไม่คุ้นเคย แม้จะรายล้อมไปด้วยผู้คนที่มีจิตใจยากหยั่งถึง อย่างน้อย... นางก็ยังมีซีจินที่อยู่เคียงข้าง

"ขอบใจเจ้ามาก ซีจิน..."

สิ้นคำ นางหลับตาลงปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา ปล่อยให้ความอบอุ่นเล็กๆ นี้ช่วยประคับประคองหัวใจที่เหนื่อยล้า...