24. พระชายาถูกพิษ

ภายในตำหนักหลวง องค์รัชทายาทถวายรายงานต่อฮ่องเต้ด้วยสีหน้าจริงจัง

“เสด็จพ่อ พ่ะย่ะค่ะ ข้าให้แม่ทัพเหวินจิ้นหงไปสืบเรื่องของพระชายาซูซินมาแล้ว นางมีบุตรหนึ่งคนชื่อตงฉี แต่ร่างกายของเขาไม่สมประกอบ ขาซ้ายพิการ และพระชายายังมีบุตรอีกคนหนึ่งชื่อตงหยาง เกิดจากทหารชั้นพิเศษ บัดนี้เขาเสียชีวิตไปแล้ว”

ฮ่องเต้พยักพระพักตร์ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตรัสด้วยเสียงแฝงความลึกซึ้ง

“สามารถให้คนไปรับเขากลับมาได้หรือไม่? เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต ควรได้รับการสะสางเสียที”

“ได้พ่ะย่ะค่ะ” องค์รัชทายาทตอบรับหนักแน่น

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรองค์รัชทายาทอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตรัสออกมาอย่างอ่อนล้า

“ข้าได้หารือกับเสด็จแม่ของเจ้าแล้ว... สุขภาพของข้าไม่ค่อยดีนัก เจ็บออดๆ แอดๆ มาตลอด ข้าอยากสละบัลลังก์ให้เจ้าได้ว่าราชการแทน เพราะข้าเอง... เหนื่อยเต็มทน”

ในขณะที่ฮ่องเต้ตรัส นางกำนัลผู้หนึ่งเดินเข้ามาพร้อมของว่างในถาด นางทำทีเป็นรับใช้ แต่แท้จริงแล้วกำลังจับตาดูบทสนทนาอยู่ นางเป็นคนขององค์ชายสี่ องค์รัชทายาทมองดูสีหน้าของนางแล้วจำได้ทันที แต่ทรงแสร้งทำเป็นไม่สนใจเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต

“เสด็จพ่อยังทรงแข็งแรงนัก มิจำเป็นต้องรีบแต่งตั้งก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าอยากวางมือเสียที ให้น้อง ๆ ของเจ้าช่วยกันปกครองไปเถิด”

องค์รัชทายาทยิ้มรับ แม้ในพระทัยจะเต็มไปด้วยความคิดมากมาย แต่ยังคงถวายบังคมก่อนทูลลา

“นี่ก็ยามบ่ายแล้ว ข้าขอตัวไปรับพระชายาก่อน ขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทเสด็จขึ้นรถม้าออกจากวังมุ่งหน้าไปยังร้านหม่าล่า ทว่าทันทีที่มาถึง ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าร้านพังพินาศราวกับเพิ่งเกิดการต่อสู้

“เกิดอะไรขึ้น! พระชายาอยู่ที่ใด?” องค์รัชทายาทถามด้วยความร้อนใจ

ซีจิน ผู้ดูแลร้าน ใบหน้าฟกช้ำ นางทรุดลงคุกเข่า ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“พระชายาถูกตงหยางจับตัวไปเพคะ!”

องค์รัชทายาทหันขวับไปยังจินฝาน องครักษ์ประจำพระองค์ น้ำเสียงกดต่ำเต็มไปด้วยความโกรธ

“จินฝาน! เจ้าให้คนดูแลพระชายาอย่างไร? ไยจึงปล่อยให้ถูกจับตัวไปได้!”

จินฝานคุกเข่าลง สีหน้ารู้สึกผิดอย่างถึงที่สุด

“คนที่จับตัวพระชายาไปฝีมือร้ายกาจนัก องครักษ์ของเราต้านไม่อยู่...พ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าของร้านบะหมี่ซึ่งอยู่ในเหตุการณ์เอ่ยขึ้นอย่างโทษตนเอง

“พวกข้าสมควรตายที่มิอาจปกป้องพระชายาไว้ได้...”

องค์รัชทายาทกำหมัดแน่น ดวงตาฉายแววเดือดดาล

“ส่งทหารไปตามรอยพระชายาให้พบ! ส่งม้าเร็วไปแจ้งแม่ทัพเหวินจิ้นหง ให้ช่วยอีกแรง! จินฝาน ไปกับข้า!”

กลางดึก หิมะโปรยปรายปกคลุมป่าบนภูเขา องค์รัชทายาทควบม้าฝ่าลมหนาว ตามรอยพระชายาด้วยหัวใจที่ร้อนรน แม้บรรยากาศหนาวเย็นแต่มิอาจดับความกังวลในใจองค์รัชทายาทได้

"พระชายา... เจ้าต้องไม่เป็นอะไร"

พระองค์กระชับบังเหียนแน่น ม้าศึกพุ่งทะยานไปข้างหน้า สู่เงามืดที่เต็มไปด้วยอันตราย!

“พี่ตงหยาง ท่านจับข้ามาทำไม!”

“เจ้าคงรู้อยู่แก่ใจ หลินเหม่ยเยียน... อ้อ ไม่ใช่สิ ข้าควรเรียกเจ้าอะไรดี? คน หรือผี?” ตงหยางเหยียดยิ้มเย้ยหยัน

พระชายาพยายามข่มความหวาดหวั่นในใจ 

“ท่านต้องการสิ่งใด บอกข้ามา ข้าจะหามาให้”

“ข้าต้องการเพียงชีวิตขององค์รัชทายาท” น้ำเสียงของตงหยางเย็นเยียบราวคมมีด 

“ตัวเจ้าไม่มีค่าพอให้ข้าเสียเวลาแม้แต่น้อย”

พระชายาจ้องเขาอย่างไม่ยอมแพ้ 

“ต่อให้ท่านฆ่าองค์รัชทายาทได้ ท่านก็ไม่มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ อย่าฝันไปเลย!”

เพี๊ยะ! ฝ่ามือหนักฟาดเข้าที่แก้มของนางจนหน้าหัน ความเจ็บแล่นวาบไปทั่วใบหน้า

“อย่าปากดี จำไว้!” 

ตงหยางเอ่ยเสียงต่ำ ดวงตาแข็งกร้าว

“ตงหยาง เจ้าหมายความว่าอย่างไร!” 

เสียงขององค์ชายสี่ดังขึ้น ขณะพระองค์ก้าวเข้ามาหลังได้ยินทุกถ้อยคำ

ตงหยางหันไปสบตากับพระองค์ รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมผุดขึ้น “หมายความว่าข้าจะฆ่าองค์รัชทายาท และเจ้าไง...องค์ชายสี่”

ไม่ทันให้ตั้งตัว ฉึก! กริชในมือของตงหยางพุ่งตรงเสียบเข้ากลางอกองค์ชายสี่ เลือดสดกระเซ็นเปื้อนเสื้อคลุมหรูหรา

องค์ชายสี่กัดฟันแน่น ความเจ็บปวดปะทุทั่วร่าง 

“เจ้า...คิดการใหญ่ เจ้าต้องไม่ตายดีแน่ ข้าไม่น่าหลงกลเจ้าเลย!” องค์ชายสี่แค่นเสียงด้วยความโกรธจัด

ตงหยางหัวเราะเย็นชา ก่อนหันกลับไปมองพระชายา 

“ส่วนเจ้า... เมื่อองค์รัชทายาทมาถึง ข้าจะฆ่าพวกเจ้าพร้อมกันทั้งคู่!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต 

“ข้าจะแก้แค้นแทนมารดาข้า ให้สมกับที่เสด็จแม่ของพวกเจ้าใส่ร้ายว่ามารดาข้ามีชู้ ทำให้พี่ชายของข้าถูกทำร้ายตั้งแต่อยู่ในครรภ์จนพิการ!”

พระชายาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนเอ่ยเสียงหนัก 

“ท่านเข้าใจผิด! ฮองเฮาไม่เคยสั่งการใดๆ นางช่วยมารดาของท่านต่างหาก! คนที่ใส่ร้ายคือหวงกุ้ยเฟย เสด็จแม่ขององค์ชายสี่!”

ตงหยางชะงักไปชั่วขณะ นัยน์ตาแฝงแววสับสน

“ข้าไม่เชื่อ!”

“หากท่านไม่ตาบอดใจบอด ถามมารดาของท่านดูสิ แล้วท่านจะรู้ความจริง” พระชายาสวนกลับทันควัน

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าม้าดังใกล้เข้ามา พระชายาเดาได้ทันทีว่าเป็นองค์รัชทายาท!

“มานี่!” ตงหยางกระชากแขนพระชายาเข้ามาแนบตัว ก่อนหยิบเม็ดยาสีแดงเข้มราวหยดโลหิตแล้วยัดเข้าปากนาง

“เจ้า! อย่าทำอะไรพระชายานะ!” องค์ชายสี่พยายามเปล่งเสียง แม้ร่างกายจะอ่อนแรงจากบาดแผล

ตงหยางหัวเราะเยาะ “องค์ชายสี่... เจ้าคิดจะกลับใจหรือไร? เจ้าช่วยข้าฆ่าเหม่ยจู คนรักขององค์รัชทายาท แล้วเจ้าจะมาห่วงนังนี่ทำไม?”

องค์ชายสี่กัดฟัน 

“ข้าไม่ได้ฆ่านาง! ข้าแค่ส่งกำนันของข้าไปบอกองค์รัชทายาทตามแผนของเจ้า เรื่องยาพิษที่ให้นางกิน!”

ดวงตาของตงหยางฉายแววพึงพอใจ 

“ดี... เช่นนั้น เจ้าคงรู้นะว่าพิษหยางโลหิตที่เหม่ยจูกินเข้าไปมันทรมานแค่ไหน” 

เขาโน้มตัวเข้าหาลี่หรง กระซิบข้างหูนาง 

“เช่นเดียวกับเจ้า...ที่กินมันเข้าไปแล้ว”

พระชายาเบิกตากว้าง ร่างกายเริ่มปวดร้าวราวกับถูกเผาและแช่แข็งสลับกัน เส้นเลือดดำปรากฏขึ้นชัดเจน เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ลมหายใจติดขัด ดวงตาเต็มไปด้วยความทรมาน รู้สึกราวกับมีเปลวไฟแผดเผาอยู่ภายในอก

"ไม่… ข้าจะตายไม่ได้!"

"พระชายา! เจ้ายังไหวหรือไม่?" องค์ชายสี่ที่เพิ่งกลับใจ รีบร้องถามด้วยความเป็นห่วง

ภายนอกหน้าถ้ำ เสียงต่อสู้ดังกึกก้อง ทหารขององค์รัชทายาทปะทะกับพรรคพวกของตงหยาง เสียงกระบี่ปะทะกันสะท้อนก้องไปทั่ว หินรอบบริเวณสะท้อนแสงจากเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ ตงหยางกระชากกระบี่ออกมา พุ่งตรงเข้าไปเผชิญหน้ากับองค์รัชทายาท

"เจ้าเอาชายาข้าไปไว้ที่ไหน!"

ตงหยางแสยะยิ้มเย้ยหยัน 

"อีกไม่นานนางก็จะตาย... เช่นเดียวกับเหม่ยจู และถัดไปก็คือเจ้า องค์รัชทายาท!"

ทั้งสองเข้าปะทะกัน กระบี่วาดตวัดเป็นประกายแสง องค์รัชทายาท ผู้เคยเป็นแม่ทัพใหญ่ เชี่ยวชาญกระบี่ดุจสายลม การเคลื่อนไหวเฉียบคม แม่นยำเพียงเสี้ยววินาที ปลายกระบี่ของพระองค์พุ่งเข้าแทงกลางอกของตงหยาง เลือดสีเข้มกระเซ็นเปื้อนพื้นหินเย็นเยียบ ตงหยางทรุดลง ลมหายใจขาดห้วง ทหารในที่นั้นกรูกันเข้ามาปิดล้อมทันที

องค์รัชทายาทไม่รั้งรอ รีบวิ่งเข้าไปในถ้ำ และภาพที่เห็นทำให้พระองค์แทบหยุดหายใจ

พระชายาถูกมัดอยู่กับเสา ร่างกายสั่นสะท้าน หายใจรวยริน ผิวขาวซีดเหมือนไร้โลหิต

"ลี่หรง! ลี่หรง!"

พระองค์โผเข้ากอดร่างที่อ่อนแรง เขย่าตัวนางเบา ๆ แต่กลับไม่ได้รับการตอบสนองใด ๆ

"พระชายาถูกพิษหยางโลหิต!" 

เสียงองค์ชายสี่ดังขึ้น 

"ท่านต้องรีบช่วยนาง!"

องค์รัชทายาทหันขวับไปทางน้องชาย สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว 

"น้องสี่! เจ้ารู้วิธีแก้พิษนี้ใช่หรือไม่! บอกข้า บอกข้ามา!"

องค์ชายสี่กัดฟันก่อนตอบ

 "พิษหยางโลหิตต้องใช้เลือดของผู้ฝึกวรยุทธ์ธาตุไฟ หรือผู้ที่เกิดในวันสุริยุปราคาเท่านั้นจึงสามารถล้างพิษได้"

"ข้าเอง!" องค์รัชทายาทไม่รั้งรอ ใช้กริชเฉือนฝ่ามือของตนเองทันที เลือดสีแดงฉานไหลรินลงสู่ริมฝีปากของพระชายา

"ดื่มสิ ลี่หรง… เจ้าต้องไม่ตาย!" น้ำตาของพระองค์คลอเบ้า หัวใจแทบแตกสลาย

องค์ชายสี่มองภาพตรงหน้าแล้วรู้สึกผิดจับใจ พระองค์กำหมัดแน่นก่อนเอ่ยเสียงสั่นเครือ "เสด็จพี่… ข้าขอโทษ… ข้าทำผิดกับท่านไปมากเหลือเกิน…"

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าของทหารดังขึ้นด้านหลัง ทหารของรัชทายาทกรูกันเข้ามา

"พวกเจ้าดูแลองค์ชายสี่!"

"ฝานจิน! เตรียมม้า! ข้าจะพาพระชายากลับวังเดี๋ยวนี้!"

องค์รัชทายาทช้อนตัวพระชายาขึ้นอ้อมแขน ก่อนกระโดดขึ้นหลังม้า ทะยานออกจากถ้ำไปด้วยความเร็วสูง 

สายลมแรงพัดผ่านใบหน้าของพระองค์ น้ำตาบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดในแผ่นดินไหลไปตามสายลม

"ลี่หรง… ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเลือกอยู่ที่นี่ หรือจะกลับบ้านของเจ้า… ข้าขอเพียงอย่างเดียว ขอให้เจ้ายังมีชีวิตอยู่… ข้าทนไม่ได้หากต้องเสียเจ้าไป"

ความทรงจำไหลย้อนกลับมาตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ภาพของนางทั้งหัวเราะ ทั้งโต้เถียง ทั้งยิ้มอย่างขี้เล่น ทุกช่วงเวลาที่ร่วมเดินทางมาด้วยกัน สลับฉากไปกับร่างอันเย็นชืดของนางในอ้อมแขน

เมื่อถึงพระราชวัง องค์รัชทายาทรีบส่งตัวพระชายาให้กับหมอหลวงทันที หมอหลวงตรวจดูอาการพร้อมให้ยาที่เตรียมไว้ เหล่าฮ่องเต้ ฮองเฮา องค์ชายองค์หญิงต่างเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วง

องค์รัชทายาทยืนแน่นิ่ง ใจเต้นแรงรอคำตอบเพียงหนึ่งเดียว นางจะรอดหรือไม่…

“องค์รัชทายาท เจ้าใจเย็นๆ ก่อนนะ พระชายาต้องไม่เป็นอะไร”

ฮองเฮาตรัสปลอบบุตรชาย แม้เสียงจะอ่อนโยน ทว่าภายในเต็มไปด้วยความกังวลไม่แพ้กัน

ซีจิน นางกำนัลคนสนิทของพระชายา เผลอปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว จางจือ ขันทีคนสนิท ยืนอยู่ข้างๆ คอยให้กำลังใจ ดวงตาสั่นระริกด้วยความเป็นห่วง ทุกคนที่มาวันนี้ล้วนเป็นผู้ที่รักและเอ็นดูพระชายาทั้งสิ้น

ในท้องพระโรงที่เงียบสงบ ทุกสายตาจับจ้องไปยังห้องที่หมอหลวง