2. วิวาห์เย็นชา

พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นใหญ่โต ลี่หรงและองค์ชายรัชทายาทได้เข้าพิธีแต่งงานตามประเพณี แม้การแต่งงานนี้องค์ชายรัชทายาทไม่เต็มใจ แต่ก็ขัดพระบัญชาฮ่องเต้ไม่ได้ เพราะเป็นการแต่งงานที่หนุนนำตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทให้มั่นคง

เสียงกลองและขลุ่ย พิณบรรเลงเบา ๆ คลอเคล้าไปกับกลิ่นกำยานที่ลอยอ้อยอิ่ง ภายในเรือนหอที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ผ้าม่านสีแดงสดปักลวดลายมงคลพลิ้วไหวตามสายลม โคมไฟแดงถูกจุดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลอง แต่บรรยากาศในห้องหอกลับเงียบงันและเย็นเยียบ

หลินเหม่ยเยียนนั่งนิ่งบนเตียงเจ้าสาว ในชุดสีแดงที่สวมงดงามราวภาพวาด แต่ภายใต้ผ้าคลุมหน้า ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกังวล

"อะไรนะ!? ข้ามมิติมาก็ต้องมาเสียตัวเลยรึ!?"

ลี่หรงแทบจะกรีดร้อง อยู่โลกปัจจุบันยังไม่มีแม้แต่แฟน แต่พอมาที่นี่กลับต้องแต่งงานกะทันหัน นี่นับเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่? เธอนั่งคิดอยู่ครู่ใหญ่

"เจ้าบ่าวจะมาไหม...? แล้วถ้ามา... เขาจะทำอะไรกับฉันไหม?" นางกระซิบกับตัวเอง ลุ้นหัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

เวลาผ่านไป...

ยามโฉว (สามทุ่ม) ผ่านไปแล้ว

ยามจื่อ (ห้าทุ่ม) ก็มาถึง...

แต่ชายที่นางแต่งงานด้วยยังไม่มา

หานจื่อเหว่ย องค์รัชทายาท แม่ทัพใหญ่ผู้เกรียงไกร เป็นบุรุษที่หล่อเหลากว่าองค์ชายทั้งหกพระองค์ แต่เขา... เกลียดนางยิ่งนัก!

“ทำไมต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้นะ” ลี่หรงบ่นกับตัวเอง

"ไม่มาก็ไม่ต้องมา ข้าก็อยากนอนเหมือนกัน จะมานั่งรอให้เขามาสาดคำพูดร้าย ๆ ใส่ทำไม?"

ลี่หรงพึมพำ พลางเอื้อมมือจะดึงผ้าคลุมหน้าออก

“ปัง!...”

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงประตูเรือนหอถูกผลักออกอย่างแรง

ลี่หรงสะดุ้งเฮือก นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยภายใต้ผ้าคลุม...

ผ้าคลุมเจ้าสาวถูกกระชากออกอย่างไร้ความเมตตา

บุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าในชุดเจ้าบ่าวสีแดง รูปโฉมงดงามราวเทพสวรรค์ แต่แววตากลับเยียบเย็น ไร้ซึ่งความรู้สึก

"เจ้าคิดว่า ข้าจะมาดื่มสุราหอมหรือร่วมเตียงกับเจ้าหรือ?"

น้ำเสียงขององค์รัชทายาท ดั่งคมดาบที่เฉือนลงมากลางใจของนาง

นางกำมือแน่น เล็บจิกลงบนฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บแปลบ แต่ความเจ็บปวดที่แท้จริงอยู่ในใจของนางต่างหาก

"ท่าน..." นางเอ่ยเสียงแผ่ว

"หากท่านเกลียดข้าถึงเพียงนี้ เหตุใดเราจึงต้องแต่งงานกันเล่า"

"แต่งงาน?"

องค์รัชทายาทหัวเราะเยาะ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน

"นี่เป็นเพียงพันธะที่ข้าถูกบังคับให้ยอมรับ หาได้มีค่าอันใด อย่าคิดว่าข้าอยากแต่งกับผู้หญิงที่อยากได้ผู้ชายจนตัวสั่นอย่างเจ้า"

“บ้าจริง” ลี่หรงคิดในใจนี้มันดูถูกเหยียดหยามกันมากไปแล้ว เธอตอบโต้กลับทันที

"ในเมื่อไม่มีค่า ก็ไม่ต้องแต่ง ข้าเองก็ไม่ได้อยากแต่งกับท่าน"

เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่แววตาจะกลับมาเย็นชาอีกครั้ง

"อย่ามาเสแสร้ง เจ้าก็รู้ว่า ราชโองการจากฝ่าบาท... ไม่มีใครขัดได้"

น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าว

"ที่ท่านดุด่ารังเกียจข้าเช่นนี้... เพียงเพราะคิดว่าข้าทำให้คนรักของท่านตายใช่หรือไม่?"

ลี่หรงกัดริมฝีปากแน่น

"แต่ข้าไม่ได้"

"หุบปาก!"

องค์ชายตวาดเสียงดัง ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

ลี่หรงตัวสั่นกับท่าทีของเขาตวาด แต่ยังคงเงยหน้ามองอย่างไม่ยอมแพ้

"ต่อให้เจ้าพยายามแก้ตัวเพียงใด ก็ฟังไม่ขึ้น ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่านางตายในห้องเจ้า!"

องค์รัชทายาทกัดฟันเอ่ย

"และจงจำไว้ว่า ถึงข้าจะแต่งงานกับเจ้า แต่เจ้าไม่มีวันได้หัวใจข้า!"

ลี่หรงกำมือแน่น ดวงตาหม่นหมองลง แต่ไม่มีคำพูดใดที่จะพูดออกมา

องค์รัชทายาทมองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากเรือนหอไปทันที

ทิ้งให้นางนั่งอยู่ลำพังในห้องที่เงียบงัน ร่างของนางสั่นไหว ดวงตาร้อนผ่าว แต่ไร้หยาดน้ำตาไหลริน

"เวรกรรมอะไรของข้ากันนะ!?"

ลี่หรงพึมพำกับตัวเอง

“โธ่ชีวิต...ข้ามมิติมาทั้งที ได้แต่งงานกับคนหล่อ เป็นถึงองค์รัชทายาท มีตำแหน่งเป็นถึงพระชายา แต่สามีกลับไม่รัก ถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรอีก แล้วข้าจะอยู่อย่างไรต่อไป!?"

“ยังไม่นับแม่ผัว คู่แข่ง พวกตัวร้ายอีก! ข้าจะต้องเผชิญเรื่องอะไรอีกบ้างเนี่ย!?”

เช้าวันรุ่งขึ้น…

"พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮามีรับสั่งให้เข้าเฝ้า" ขันทีคนสนิทของฮองเฮาเข้ามาแจ้ง

"ห๋า? เราต้องทำตัวยังไง เรียกไปทำไม?"

"พระชายาทรงเคยเข้าเฝ้าฮองเฮาเป็นประจำอยู่แล้วเพคะ" หวงซีจิน นางกำนัลคนสนิทกล่าว

ลี่หรงถอนหายใจยาว

"เอาวะ! ได้เวลาโชว์สกิลซีรีส์จีนโบราณแล้ว เป็นไงเป็นกัน!"

ตำหนักเฟิงหวงศาลาริมน้ำ…

สายลมเย็นพัดผ่านศาลาริมน้ำ ผ้าม่านแพรบาง ๆ เผยให้เห็นหญิงสาวที่เลอโฉม นั่งทอดสายตามองไปยังสระบัว ผืนน้ำสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับ ดอกโบตั๋นสีแดงผลิบานละลานตา ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ต้องลมโชยมาเป็นระยะ

“สวยจัง นี่มันสวรรค์ชัดๆ” ลี่หรงอุทานเบาๆ

“พระชายาเสด็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงขันทีรายงานต่อฮองเฮา

ฮองเฮาคลี่ยิ้มสง่างาม สายตามองลูกสะใภ้ด้วยความพอใจ นางหมายมั่นปั้นมือให้เป็นฮองเฮาคนต่อไป

“หลินเหม่ยเยียน”

ฮองเฮาเรียกนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ถวายบังคมเพคะ ฮองเฮา”

ลี่หรงกล่าวพลางทำความเคารพอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

“เจ้าเรียกข้าว่า ‘เสด็จแม่’ เถิด เจ้าสมรสกับรัชทายาท ย่อมถือเป็นบุตรของข้า”

ฮองเฮาลูบศีรษะนางอย่างเอ็นดู

“เพคะ...เสด็จแม่”

ลี่หรงยิ้มด้วยความปีติ ความอบอุ่นจากฮองเฮาทำให้นางรู้สึกรักและเคารพอย่างสุดหัวใจ

ฮองเฮามองสำรวจลี่หรงก่อนจะตรัสถามด้วยความห่วงใย

“เจ้ายังป่วยอยู่ใช่หรือไม่? แผลที่ศีรษะของเจ้าหายดีหรือยัง?”

“ดีขึ้นมากแล้วเพคะ เพียงแต่...ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา หม่อมฉันรู้สึกเหมือนความทรงจำขาดหายไปบางส่วน บางเรื่องจำได้ บางเรื่องกลับเลือนราง”

ฮองเฮาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เมื่อคืนรัชทายาทมิได้เข้าหอกับเจ้าหรือ? พวกเจ้ามีเรื่องบาดหมางกันหรืออย่างไร?”

ลี่หรงหลุบตาต่ำก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว

“องค์ชายไม่ได้ประทับที่ตำหนักของหม่อมฉันเพคะ พระองค์เสด็จมาเพียงเพื่อกล่าวโทษ ว่าหม่อมฉันเป็นต้นเหตุให้คนรักของพระองค์ต้องสิ้นใจ”

ฮองเฮาขมวดคิ้วทันที

“เหลวไหล! เหตุใดรัชทายาทจึงปักใจเช่นนั้น?”

“เพราะเหม่ยจูถูกวางยาพิษในตำหนักของหม่อมฉันเพคะ องค์ชายจึงเชื่อว่าหม่อมฉันเป็นผู้กระทำ แต่หม่อมฉันมิได้มีจิตคิดร้ายต่อเหม่ยจูเลยเพคะ”

“ข้าย่อมรู้ว่าเจ้ามีนิสัยเช่นไร ข้าเลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่เล็ก จะไม่รู้ใจเจ้าหรือ?”

ฮองเฮาตรัสปลอบโยน ก่อนจะหันไปสั่งขันทีด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“ไปตามองค์รัชทายาทมาเดี๋ยวนี้”

“พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีรับคำแล้วรีบออกไป

ไม่นานนัก ร่างสูงสง่าในชุดสีดำหรูหราเสด็จมาพร้อมองครักษ์รับใช้ เมื่อมาถึง สายเขาที่มองลี่หรงยังคงเย็นชาเช่นเดิม

“ถวายบังคมเสด็จแม่ ท่านเรียกหาข้าด้วยเรื่องใด?”

“เหตุใดเมื่อคืนเจ้าจึงมิได้เข้าหอกับหลินเหม่ยเยียน? เจ้าคิดจะทำให้นางอับอายหรือ?”

องค์รัชทายาทยิ้มอย่างเย็นชา

“นางช่างรีบฟ้องเสด็จแม่เสียจริง”

ลี่หรงเชิดหน้าขึ้น สายตาไม่ไยดี

“ข้ามิได้ฟ้อง เพราะไม่มีเหตุผลให้ต้องฟ้อง อีกทั้งข้าเองก็มิได้อยากร่วมเรียงเคียงหมอนกับพระองค์สักเท่าไหร่ อย่า....หลงตัวเองให้มากไปหน่อยเลยเพคะ”

ทั่วทั้งตำหนักตกอยู่ในความเงียบงัน ทุกคนตะลึงกับคำพูดและท่าทีของพระชายา เพราะแต่เดิม นางเป็นหญิงที่อ่อนโยน พูดจาสุภาพและยอมองค์ชายทุกอย่าง ทว่าบัดนี้กลับดูไม่สนใจพระองค์แม้แต่น้อย

องค์รัชทายาทโกรธนางอย่างเห็นได้ชัด

“เจ้า..!”

ลี่หรงมองพระองค์ด้วยสายตาเฉยชา ก่อนเอ่ยขึ้น

“เสด็จแม่เพคะ หม่อมฉันขอทูลขอหย่าได้หรือไม่เพคะ? เมื่อองค์รัชทายาทมิได้รักหม่อมฉัน และหม่อมฉันเองก็มิได้รักองค์รัชทายาทแล้ว การอยู่ร่วมกันมีแต่จะนำมาซึ่งความขมขื่น”

“เจ้าอาจหาญนัก! การแต่งงานครั้งนี้เป็นราชโองการของฝ่าบาท ผู้ใดก็ขัดมิได้!”

องค์รัชทายาทตรัสทันที

ลี่หรงยิ้มเย็น

“เช่นนั้นข้าจะทูลขอฝ่าบาทเอง”

ฮองเฮาขมวดคิ้ว สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

หลินเหม่ยเยียน เหตุใดเจ้าจึงพูดเช่นนี้? เมื่อก่อนเจ้ามิใช่หรือที่รักองค์รัชทายาทสุดหัวใจ เหตุใดบัดนี้เจ้ากลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน?

ฮองเฮาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตรัสขึ้น

“พวกเจ้าแยกย้ายกันเถิด ข้าปวดหัวกับพวกเจ้ามากพอแล้ว”

ก่อนที่องค์รัชทายาทจะเอ่ยสิ่งใด ฮองเฮาก็ตรัสสั่งเสียงเฉียบขาด

“องค์รัชทายาท คืนนี้เจ้าไปพักที่ตำหนักของพระชายา”

องค์รัชทายาทขมวดคิ้วทันที

“แต่เสด็จแม่”

“นี่คือคำสั่งของข้า หรือเจ้าคิดจะขัด?”

“ข้ามิกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทจำต้องรับพระบัญชา

ขณะเดียวกัน ลี่หรงรีบหันหลังสะบัดชายกระโปรงกลับตำหนักไปทันที

เมื่อกลับมาถึงตำหนัก ลี่หรงถอนหายใจออกยาว นางมองเงาตัวเองในกระจก ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ

“เฮอะ...องค์ชายผู้นั้นหน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่คำพูดและนิสัยช่างน่ารังเกียจนัก อยากกลับบ้านไม่อยากเจ้าหน้าองค์รัชทายาทยอมเย็นชา?”

ค่ำคืนนี้ในตำหนักไป๋ฮวา

ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางฟากฟ้า ส่องแสงนวลมายังลานหินอ่อนที่ทอดยาวไปยังตำหนัก แสงสว่างจากตะเกียงน้ำมันตามระเบียงส่องให้เห็นเหล่าทหารยามที่เดินตรวจตราคุ้มกันความปลอดภัยของตำหนัก

ภายในห้องนอน ลี่หรงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง สายตาเหม่อมองออกไปยังสวนหย่อมเบื้องล่าง แสงจันทร์สะท้อนใบหน้าของนางทำให้ดูงดงาม

ลี่หรงถอนหายใจเบา ๆ หัวใจของนางเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและสับสน

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากด้านนอก ทหารยามโค้งคำนับให้บุคคลผู้มาเยือน ก่อนที่เงาร่างสูง

สง่าก้าวเข้ามาในห้อง เสียงผ้าแพรไหมเสียดสีกันเบา ๆ ขณะองค์รัชทายาทเดินเข้ามา ดวงตาคมเข้มของพระองค์ที่แฝงไปด้วยความเย็นชา มองมายังชายาที่พึ่งแต่งเข้า

ลี่หรงหันมามอง ดวงตาสบกันเพียงชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่นางจะเบือนหน้าหนี มือบางๆ กำชายแขนเสื้อแน่น นางไม่ต้องการให้เขาเห็นความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ในใจ

"อย่าบอกว่ารอข้า?"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"ไม่ได้รอข้านอนไม่หลับ"

ลี่หรงตอบเสียงเรียบ นางพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกกลัวทั้งหมดไว้

องค์รัชทายาทจ้องมองนาง ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ มือใหญ่ยื่นออกไปเหมือนต้องการสัมผัส แต่สุดท้ายกลับหยุดชะงักไว้

“ข้าไม่ได้อยากมาค้างอ้าแรมกับเจ้า แต่ขัดคำสั่งเสด็จแม่ไม่ได้ อย่าเข้าใจผิดไป”

องค์ชายพูดน้ำเสียงเรียบ

“ท่านจะมานอน หรือไม่มานอนตามแต่ท่านเลย อยากนอนตรงไหนนอนเลย แต่เตียงเป็นของข้า”

ลี่หลงพูดไม่ไยดีในตัวองค์รัชทายาทเลยสักนิด

“นี่เจ้า...”

ลี่หรงยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างท้าทาย องค์ชายถอยหลังหนีทันที

“เจ้าอย่าให้มันมากนัก ทำตัวไม่สมกับเป็นกุลสตรี อยากจะใกล้ชิดบุรุษจนเกินงาม”

พระองค์มองนางด้วยสายตารังเกียจ

“นี่องค์ชายรัชทายาท ถ้ากลัวก็ไปนอนตำหนักตัวเองโน้น มาที่นี่ทำไม เกลียดข้า แต่ต้องมาทนอยู่ใกล้ข้า ระวังจะอกแตกตายนะ”

องค์รัชทายาทมองชายาด้วยสายตาดุดัน

“เจ้าไม่เหมือนหลินเหม่ยเยียน ที่ข้ารู้จัก กิริยาท่าทางของนาง แทบคนละคนกับเจ้า”

“ก็เพราะเมื่อก่อนข้าเป็นแบบนั้นไง ถึงถูกคนใส่ร้ายสร้างมลทินจนมาถึงทุกวันนี้ แล้วเหตุใดข้าต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิมเล่า”

ลี่หรงพูดเสียงดังฟังชัด

“แต่อย่างไรเหม่ยจูก็ตายในห้องบรรทมของเจ้า คนที่ฆ่านางจะเป็นใครไปได้”

“นี่องค์ชายสมองมีแค่นี้หรือไง ใครมันจะโง่ฆ่าคนไว้ในห้องนอนตัวเอง”

ลี่หรงมองงค์รัชทายาทด้วยสายตาที่เย็นชาเช่นกัน

องค์รัชทายาทจ้องมองนาง ด้วยแววตาซับซ้อนและครุ่นคิดภายในใจ

"เจ้าช่างเปลี่ยนไปมากนัก..." พระองค์พึมพำเบา ๆ

ลี่หรงยิ้มบาง ๆ แต่มิได้ตอบคำอันใด นางเพียงลุกขึ้น ก้าวผ่านองค์ชายไปอย่างเยือกเย็น ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจาง ๆ จากกลิ่นกายของตัวนางเท่านั้น

ค่ำคืนอันเงียบสงบยังคงดำเนินต่อไป แต่ในหัวใจของทั้งสอง กลับเต็มไปด้วยพายุที่โหมกระหน่ำไปด้วยความโกรธแค้น