9. เจ้าคือผู้หญิงของข้า...

ตำหนักไป๋ฮวา...

"พระชายา เสวยมื้อเช้ากับองค์รัชทายาทก่อนเพคะ"

ซีจินกล่าวเสียงอ่อนโยน พลางวางถาดอาหารลงเบื้องหน้า

"ข้าไม่หิว" พระชายาตอบเสียงเรียบแข็ง นางไม่แม้แต่จะปรายตามองบุรุษที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

องค์รัชทายาทจ้องมองพระชายาของตน นัยน์ตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะละสายตาจากนางแล้วเอ่ยเสียงเรียบแต่ทรงอำนาจ

"จินฝาน ไปเตรียมม้า วันนี้ข้าจะออกไปตรวจดูความเรียบร้อยเสียหน่อย"

"พ่ะย่ะค่ะ!" จินฝายขานรับทันที

พระชายาหันไปหาซีจิน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

"ซีจิน เตรียมรถม้า ข้าจะไปแถววัดหยงเห่อ

"เพคะ"

ระหว่างทาง รถม้าของพระชายาแล่นไปตามถนนลูกรังที่เงียบสงบ สายลมพัดเอื่อยนำกลิ่นดอกเหมยจากสวนข้างทางมาแตะจมูก ทว่า...ความเงียบงันนี้กลับดูผิดปกติ

ซีจินที่นั่งอยู่ข้างๆ เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่ง นางเหลียวมองไปยังถนนด้านหลังผ่านช่องหน้าต่างรถม้า และสิ่งที่เห็นก็ทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ

กลุ่มบุรุษในชุดดำควบม้าตามมาติดๆ ราวกับเงาที่คอยไล่ล่า!

"พระชายา! มีคนตามเรามาเพคะ!" ซีจินร้องเตือน

พระชายาหันขวับไปมองทันที ก่อนที่รถม้าจะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสียงกีบม้ากระทบพื้นดังกึกก้อง ฝุ่นฟุ้งขึ้นเป็นสาย เธอรู้สึกถึงลางร้ายได้อย่างชัดเจน

ปัง!

รถม้าถูกดึงให้หยุดกะทันหัน บานประตูเปิดผางออก และชายชุดดำหลายคนก็ปรากฏตัวขึ้น พวกมันกรูเข้ามาล้อมรอบรถม้าไว้ทันที

พระชายากัดริมฝีปากแน่น ในแขนเสื้อของเธอกำสเปรย์พริกไทยไว้แน่น นี่อาจเป็นอาวุธเดียวที่เธอสามารถใช้ป้องกันตัวเองได้

"พวกเจ้าเป็นใคร ต้องการอะไรจากข้า?" พระชายาเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงแววระวังตัว

ชายคนหนึ่งหัวเราะเยาะ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ นัยน์ตาของมันฉายแววโหดเหี้ยม

"ถามได้! ข้าต้องการชีวิตเจ้าสิ พระชายาแห่งองค์รัชทายาท!"

พระชายาตัวแข็งทื่อ คำพูดของมันชัดเจนเกินไป เป้าหมายของพวกมันคือนางจริงๆ!

"หากข้าตายไป องค์รัชทายาทจะไม่ปล่อยพวกเจ้าแน่!" นางกล่าวเสียงเฉียบขาด หวังจะข่มขู่พวกมันให้หวาดหวั่น

แต่ก่อนที่พวกมันจะได้เอ่ยอะไรต่อ...

เสียงกีบม้าควบมาด้วยความเร็วสูงดังขึ้นจากด้านหลัง!

"เพล้ง!"

ประกายดาบแหวกอากาศวูบหนึ่ง ชายชุดดำที่อยู่ใกล้พระชายาที่สุดถูกซัดกระเด็นไปทันที!

พระชายาเบิกตากว้าง ผู้ที่ปรากฏตัวตรงหน้า...

องค์รัชทายาท!

พระสวามีของเธอทรงมาถึงด้วยสีหน้าดุดัน นัยน์ตาคมกริบ ดาบในพระมือเปื้อนเลือดของศัตรู ร่างสูงสง่าคร่อมม้าอย่างทรงอำนาจ รัศมีของนักรบแผ่ซ่านออกมาจนพวกศัตรูสะดุ้งถอยกรูด

"บังอาจคิดแตะต้องพระชายาของข้า... พวกเจ้าอยากตายนักใช่ไหม?!" องค์รัชทายาทเอ่ยเสียงเหี้ยม

สิ้นคำ พระองค์พุ่งเข้าโจมตีทันที!

เสียงดาบปะทะกันดังสนั่น พื้นทรายกระเซ็นเป็นวงกว้าง พวกชายชุดดำเริ่มล่าถอยเมื่อเผชิญกับฝีมือดาบที่ไร้เทียมทาน

แต่ทันใดนั้น!

ชายชุดดำอีกคนหนึ่งฉวยโอกาสจากช่องว่าง ชูดาบขึ้นและฟันลงมาที่ตัวพระชายา

"พระชายา!" ซีจินร้องลั่น

ฟึ่บ!

นางหลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว แต่แรงกระแทกที่ควรจะมาถึงกลับไม่เกิดขึ้น

เพราะองค์รัชทายาท...

ทรงเอาพระหัตถ์รับดาบแทนนาง!

"องค์รัชทายาท" พระชายาร้องด้วยความตกใจ

เลือดสีแดงฉานไหลซึมลงมาตามแขนเสื้อของพระองค์ ทว่า พระองค์กลับสะบัดดาบฟันคู่ต่อสู้จนกระเด็นออกไปอย่างไม่ลังเล!

เห็นดังนั้น พระชายารีบควักสเปรย์พริกไทยออกมา แล้วฉีดใส่ดวงตาของชายชุดดำที่เหลือทันที มันร้องโหยหวนพลางถอยหลังไปด้วยความเจ็บปวด

เมื่อพวกมันเห็นว่าไม่อาจสู้ได้ จึงพากันรีบหลบหนีหายไปในความมืด

ทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของพระชายาที่หอบถี่

เธอพุ่งเข้าไปประคององค์รัชทายาทไว้ ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"องค์รัชทายาท ท่านบาดเจ็บ!"

พระองค์จ้องมองนาง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของตนเอง

"เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?" พระองค์ถามด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเป็นห่วง

พระชายาส่ายหน้าเร็วๆ "ไม่เลย แต่ท่าน..."

องค์รัชทายาทหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม 

"ข้าไม่เป็นไร โชคดีที่ข้าผ่านมาแถวนี้ ไม่เช่นนั้นเจ้าคงเป็นศพไปแล้ว"

พระชายานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน

"ขอบคุณท่านมาก แต่ท่านช่วยข้าทำไม ไม่ใช่ท่านอยากให้ข้าตายตามคนรักของท่านไปรึ"

“คนอย่างเจ้าต้องตายด้วยน้ำมือข้าเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์ฆ่าเจ้า”

พระชายามององค์รัชทายาทด้วยสายที่ที่โกรธเคือง แต่ในใจก็เป็นห่วงบาดแผลที่มือของเขา

“ไปทำแผลบนรถม้าก่อน อย่าพึ่งพูดเยอะน่ารำคาญ”

“ไม่ต้อง..แผลแค่นี้ข้าทำเองได้”

“งั้นก็ตามแต่ท่านเลย” พระชายาตอบอย่างไม่ไยดี

“งั้นข้าไปล่ะ” พระชายาพูดลาทันที

"แล้วเจ้าจะไปไหน?"

"ข้านัดกับจางจื่อและพี่ตงหยางไว้ที่วัด"

เพียงแค่ได้ยินชื่อตงหยาง พระพักตร์ขององค์ชายก็เคร่งขรึมขึ้นทันที

"ตงหยาง... คนที่เคยชอบพอเจ้าหรือ?"

พระชายาขมวดคิ้ว "เขาเคยชอบข้าด้วยหรือ? ข้าจำไม่ได้"

"นี่เจ้า..." พระองค์กัดฟันแน่น ก่อนจะเอ่ยเสียงดุดัน

"ข้าจะไปด้วย!" พระองค์มีสีหน้ากังวล

"แต่แผลของท่าน"

"ก็เจ้าบอกเองให้ทำแผลบนรถม้า "

พระชายาถอนหายใจอย่างจนปัญญา

องค์ชายรัชทายาทกระชับมือที่จับดาบแน่นขึ้น และสั่งให้รถม้าออกเดินทาง

เพราะเหตุใดกัน... ทำไมเพียงแค่ชื่อของ ‘ตงหยาง’ ถึงทำให้พระองค์ไม่สบอารมณ์เช่นนี้?

“ส่งมือมานี่” พระชายามององค์รัชทายาทพรางดึงมือมาวาวบนตัก

นางใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบบาดแผลอย่างเบามือ ความเย็นของน้ำยาทำให้พระองค์รู้สึกเสียววาบ แต่กลับไม่ปริปากบ่น นางค่อย ๆ หยิบเบตาดีน เทราดลงบนบาดแผลช้า ๆ อย่างระมัดระวัง

องค์ชายรัชทายาทจับจ้องนางเงียบ ๆ พินิจพิจารณาใบหน้าหวานละมุน ดวงตากลมโตซึ่งสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ ขนตายาวเรียงตัวสวย และริมฝีปากสีแดงระเรื่อซึ่งขยับไปมาขณะนางตั้งใจดูแลแผลให้พระองค์

เขาเคยเห็นนางมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยตระหนักเลยว่านางช่างงดงามเพียงนี้

องค์ชายแลบลิ้นเลียริมฝีปาก กลืนน้ำลายลงคออย่างเงียบงัน หัวใจพลันเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว... นางช่างอ่อนโยน... อ่อนโยนจนเขาไม่อาจละสายตาได้

องค์ชายรัชทายาทมองของเหลวสีอำพันที่นางใช้ทำแผลให้เขา คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ยาที่เจ้าใส่ให้ข้าคืออะไร? เหตุใดข้าจึงไม่เคยเห็นมาก่อน?"

พระชายาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยท่าทีครุ่นคิด "ยานี้ข้านำติดตัวมา... ที่วังของท่านไม่มีสิ่งนี้ ข้าเองก็ไม่รู้จะอธิบายท่านเช่นไร"

นางพูดอย่างระมัดระวัง สายตาหลุบต่ำหลบเลี่ยงการจับผิดของชายหนุ่ม องค์ชายเพ่งพินิจสีหน้าของนางนิ่ง ๆ ความสงสัยแล่นขึ้นมาในใจ...

“ของที่ไม่มีในวัง... เช่นนั้นมันมาจากที่ใด?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูแฝงแววคาดคั้น พระชายาเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย คำถามนี้... นางจะตอบเช่นไรดี?

“ไว้สักวันข้าจะบอกความจริงท่านแล้วกัน” นางตัดจบองค์ชายรัชทายาทจ้องมองนางด้วยสายตาคมกริบ ดวงตาสีนิลลึกซึ้งราวกับต้องการค้นหาความลับที่นางปกปิดอยู่

“สักวัน?” เขาทวนคำ น้ำเสียงเย็นชาแฝงแววไม่พอใจ

นางไม่ตอบ นางเพียงแค่ก้มหน้าลง ใช้สำลีเช็ดรอบแผลของเขาต่อไปอย่างระมัดระวัง รู้ดีว่าหากพูดอะไรไปมากกว่านี้ องค์รัชทายาทคงไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ

ศาลาวาดภาพใกล้วัดหย่งเห่อ...

“เหม่ยเยียน อ่อต้องเรียกพระชายาสินะ เจ้าสบายดีนะ?” ตงหยางถามด้วยความห่วงใย

“สบายดี พี่ตงหยางสบายดีนะ?” พระชายาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“สบายดี คารวะองค์รัชทายาท ข้าไม่ทราบว่าท่านจะมาด้วย” ตงหยางเอ่ยด้วยท่าทีสุภาพ

“ชายาข้าไปที่ใด ข้าผู้เป็นพระสวามีย่อมต้องไปที่นั่น” องค์ชายพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน เขายื่นมือออกไปจับที่เอวของพระชายา

“อุ้ย..” พระชายาอุทาน แต่ยังไม่ทันจะขัดขืน องค์ชายก็รั้งเอวของนางไว้ สายตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความหวงแหน

“อ่ออีตาองค์ชาย...เล่นบทหวงก้างสินะ ผู้หญิงของข้า ฆ่าได้หยามไม่ได้” นางพึมพำเบา ๆ ด้วยความรู้สึกอึดอัด ก่อนจะหันไปหาจางจือและตงหยาง 

“หม่อมฉันถวายบังคมองค์รัชทายาทเพคะ” จางจือทูลขึ้น

“ไม่เจอกันนานเลยนะคุณหนูจางจือ” องค์ชายทักทายด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เพคะ” จางจือเอ่ยรับคำ

“พระชายาไปวาดภาพกันเถอะ” จางจือชวน พระชายาไปนั่งวาดภาพวิวทิวทัศน์ที่เขานำเสนอ โดยมีตงหยางเป็นผู้สอน

“พระชายา ภาพที่เจ้าวาดฝีมือดีขึ้นมาก” ตงหยางกล่าวชม พร้อมกับจับพู่กันในมือของพระชายา ช่วยแนะนำวิธีการวาดเพิ่มเติม

องค์รัชทายาทที่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาทนไม่ไหวและพูดขึ้นทันที

“บอกพระชายาว่าข้าเจ็บแผล ข้าอยากกลับแล้ว ไว้ถ้าอยากมาวาดภาพข้าจะพามาใหม่” องค์รัชทายาทสั่งจินฝานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทันที

“พ่ะย่ะค่ะ” จินฝานรับคำอย่างรวดเร็ว

“พระชายา…” จินฝานกำลังจะพูด แต่พระชายาขัดขึ้นก่อน

“ข้าได้ยินแล้ว…” นางตอบทันทีด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองที่จางจือ “พี่ตงหยาง จางจือ ไว้ขาจะมาร่วมวาดภาพกับพวกท่านใหม่นะ”

พระชายาหันไปส่งสายตารู้กับจางจือ ผู้ที่คงรู้ดีถึงความรู้สึกของนางต่อพี่ตงหยาง

“พระชายา..เจ้านะ” จางจือทำสีหน้าเขินอายตอบกลับ

“ไปแล้วนะ องค์ชายเย็นชารอบนรถม้าแล้ว” พระชายาตะโกนบอก ก่อนจะเดินขึ้นรถม้าและนั่งลงอย่างสบายใจ แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงความไม่พอใจขององค์รัชทายาทที่คิ้วขมวด

ภายในรถม้าเงียบกริบ มีเพียงเสียงล้อบดไปบนพื้นหินเป็นจังหวะหนักหน่วง ความอึดอัดแผ่ซ่านไปทั่ว ราวกับอากาศในนั้นกลายเป็นเงามืดที่บีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก

องค์รัชทายาทจ้องนางนิ่ง ดวงตาสีดำลึกคู่นั้นเย็นชาและไร้ความปรานี ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือคว้าเอวนางกระชากเข้ามาใกล้จนร่างนางปะทะกับอกแข็งแกร่ง

ความอบอุ่นจากร่างเขาควรจะทำให้นางสั่นสะท้าน แต่เหตุใดกลับเหมือนเปลวไฟที่พร้อมจะเผาไหม้นางให้แหลกสลาย

“ปล่อยข้า...” นางเอ่ยเสียงสั่น

แต่พระองค์ไม่ปล่อย ไม่แม้แต่จะขยับ พระองค์เพียงจ้องมอง ราวกับพยายามขุดลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของนาง

“อย่าบอกนะ...ว่าท่านจะจูบข้าอีก” พระชายากัดฟันเอ่ย ดวงตาทอแววท้าทาย

องค์ชายหัวเราะเบาๆ ทว่ามันเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“น่าไม่อาย เป็นสตรีกลับพูดเช่นนี้ออกมาได้”

คำพูดนั้นเสียดแทงเข้าไปกลางใจ แต่นางไม่ยอมแพ้ นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความดื้อรั้น

“แล้วทำไมเล่า? ระหว่างข้ากับท่านยังมีอะไรต้องอายอีกหรือ?”

เขาเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มอย่างเย็นชา

“เจ้าเป็นชายาของข้า เป็นผู้หญิงของข้า ข้าไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องเจ้า ”

พระชายาชะงัก หัวใจบีบรัดแน่น นางอยากเชื่อว่านั่นคือคำพูดที่มีความหมายลึกซึ้ง... แต่เปล่าเลย

มันเป็นเพียงโซ่ตรวนที่พระองค์ใช้พันธนาการนางไว้

“ท่านหึงข้าใช่หรือไม่?” นางเอ่ยถาม เสียงสั่นไหว

องค์ชายจ้องหน้านาง ก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาเย็นเยียบดังน้ำแข็ง

“หึงหรือ?” เขาโน้มตัวลง กระซิบข้างใบหู “หึ... ฝันไปเถอะ ระหว่างเรามีเพียงความเกลียดชังเท่านั้น แค่ข้าไม่อยากให้ใครหยามเกียรติองค์รัชทายาทอย่างข้าได้”

หัวใจของพระชายาตกวูบ ความเจ็บแปลบซัดเข้ามาจนแทบหายใจไม่ออก

นางเคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้ว เคยคิดว่าคำพูดของเขาจะทำร้ายนางไม่ได้อีก แต่ไม่เลย... คำพูดนั้นกลับบาดลึกลงกลางใจราวกับมีดที่กรีดซ้ำบนแผลเก่า

นางกำมือแน่นจนเล็บจิกลงเนื้อ ก่อนจะแค่นยิ้มออกมา ราวกับเยาะเย้ยตัวเอง

“ถ้าเกลียดนักก็หย่าเลยสิ ท่านจะทนไปทำไม? ข้าก็จะได้ไปตามทางของข้า”

แววตาขององค์ชายฉายแววคุกรุ่นขึ้นมาในทันที

“ตราบใดที่คดีของเหม่ยจูยังไม่กระจ่าง และคนร้ายยังลอยนวล เจ้าก็อย่าฝันว่าจะได้ไปจากที่นี่ เจ้าต้องทนทุกทรมาณยิ่งกว่านาง”

“แต่ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ใช่คนฆ่านาง!” นางตะโกนออกไปอย่างเหลืออด

“แต่ศพของนางถูกพบในห้องของเจ้า หาหลักฐานมาถ้าบอกว่าไม่ได้ทำ หามาสิ” องค์รัชทายาทตะคอกใส่เสียงดัง

พระชายาเหมือนถูกตบเข้าที่หน้าอย่างแรง ทุกคำพูดของพระองค์ตอกย้ำราวกับต้องการให้นางเป็นผู้กระทำผิด

นางหลับตาแน่น สูดลมหายใจลึกข่มกลั้นความเจ็บปวด ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยเสียงสั่น

“แล้วถ้าวันหนึ่งความจริงปรากฏออกมาว่าข้าไม่ได้เป็นคนข้าคนรักของท่านล่ะ?”

องค์ชายไม่ตอบ มีเพียงความเงียบที่กดทับเหมือนโซ่ตรวนที่พันธนาการหัวใจของนางให้จมดิ่งลงไป

นางกัดริมฝีปากแน่น ข่มความรู้สึกที่จุกอยู่กลางอก ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ท่านจะยังเกลียดข้าอยู่อีกหรือไม่? ท่านจะยังอยากให้ข้าตายไปพร้อมกับคนรักของท่านหรือเปล่า?”

เงียบ...

ความเงียบที่บีบรัดเสียจนแทบหายใจไม่ออก

น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้สุดท้ายก็ร่วงเงียบๆ อาบแก้ม นางหลับตาลง ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลลงอย่างไร้เสียง

“หรือบางที... ข้าอาจไม่มีค่าพอให้ท่านแม้แต่จะลองคิดไตร่ตรองดูว่าข้าผิดจริงหรือไม่...หากเป็นเช่นนั้นข้าไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไปแล้ว ”

ดวงตาขององค์ชายสั่นไหวไปชั่วขณะ พระองค์ครุ่นคิด

แล้วถ้าหากนางไม่ใช่คนฆ่าเหม่ยจู...

เช่นนั้น คนที่ยัดเยียดความผิดให้กับพระชายาก็คือตัวข้าเองหรือ

มือของเขากำแน่น ริมฝีปากเม้มสนิท แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ข้าก็คือคนที่ฆ่าพระชายาข้าทั้งเป็น 

เสียงล้อรถม้ายังคงบดไปบนพื้นหินอย่างสม่ำเสมอ แต่ภายในนั้นกลับหนักอึ้งไปทั้งหัวใจ