25. หุบเขาแห่งรัก

ค่ำคืนอันยาวนานผ่านไป พระชายายังคงหมดสติ แม้ได้รับยาถอนพิษแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววจะฟื้น องค์รัชทายาทจับมือพระชายาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยตลอดทั้งคืนจนเผลอหลับไป

รุ่งเช้า...

เสียงแผ่วเบาของพระชายาที่เพิ่งฟื้นจากพิษดังขึ้นเบาๆ

"องค์รัชทายาท... ท่านปลอดภัยดีหรือไม่?"

องค์รัชทายาทสะดุ้งตื่น รีบหันไปมองพระชายาด้วยแววตาตื้นตัน

"พระชายา! เจ้าได้สติแล้ว ข้าดีใจเหลือเกิน! ข้านึกว่าเจ้าจะไม่กลับมาหาข้าเสียแล้ว"

พระชายายิ้มอ่อน แม้ใบหน้าจะยังซีดเซียวเพราะพิษที่เพิ่งถูกขับออกจากร่าง

"แล้วทุกคนล่ะ... ปลอดภัยดีหรือไม่?"

"องค์ชายสี่และทุกคนปลอดภัยดี" องค์รัชทายาทตอบ

"ข้าสังหารตงหยางแล้ว จินฝานก็สามารถจับตัวนางกำนัลขององค์ชายสี่ได้ แม่ทัพเหวินจิ้นหงได้ค้นพบอาวุธที่เสนาบดีเฉินหลางลอบสั่งซื้อ ทุกคนสารภาพว่าคิดก่อกบฏและต้องการหนุนให้องค์ชายสี่ขึ้นครองราช ตอนนี้ทั้งหมดถูกจองจำและรอการตัดสินโทษ"

พระชายาถอนหายใจยาว รู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย

"ในที่สุด ข้าก็สามารถล้างมลทินให้หลินเหม่ยเยียนได้เสียที... ต่อจากนี้ข้าก็สบายใจแล้ว"

องค์รัชทายาทบีบมือพระชายาแน่นขึ้น

"ใช่ เจ้าทำสำเร็จแล้ว... และจากนี้ไป เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป"

เสียงขันทีดังขึ้นที่หน้าประตู

"ฝ่าบาทเสด็จ!"

ฮ่องเต้และฮองเฮาก้าวเข้ามาในห้อง สีพระพักตร์เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"ลี่หรง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?" ฮ่องเต้ตรัสถาม

พระชายาลุกขึ้นประคองกาย 

"หม่อมฉันอาการดีขึ้นมากแล้วเพคะ"

ฮองเฮาถอนหายใจโล่งอก

"ในที่สุด เคราะห์กรรมก็หมดไป ต่อจากนี้ พวกเจ้าจะได้อยู่อย่างสงบสุขเสียที"

"เพคะ" พระชายาตอบรับอย่างนอบน้อม

แต่แล้วสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นบุคคลหนึ่งที่เดินตามหลังฮ่องเต้มา ใบหน้าของเขาคุ้นตาอย่างประหลาด นางรู้สึกเหมือนเคยเห็นเขามาก่อน... ในความฝันเมื่อคืน!

นางเบิกตากว้าง "ท่าน...!"

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรนางก่อนจะตรัส

"เขาคือโหราจารย์ที่เจ้าอยากพบ ข้าจะให้เขาทำนายดวงชะตาของเจ้า"

โหราจารย์พยักหน้า ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุขุม

"ดวงชะตาของพระชายา... เป็นดวงที่ถูกกำหนดให้พรากจากบ้านเกิด มายังดินแดนที่ห่างไกล... แต่ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามลิขิต ให้ถูกชักนำมายังที่นี่เพราะมีดวงชะตาสมพงศ์กับแม่นางหลินเหม่ยเยียน ทั้งสองเกิดในวัน เดือน ปีเดียวกัน มิหนำซ้ำ ตามโชคชะตาแห่งรัก พระชายาถูกลิขิตให้เป็นคู่แท้ขององค์รัชทายาท ทั้งสองคือบุพเพสันนิวาส"

องค์รัชทายาทฟังแล้วถึงกับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

โหราจารย์กล่าวต่อ "แต่ทว่า... ดวงชะตาครั้งนี้ พระชายาต้องเลือก ระหว่างดินแดนที่จากมา... และที่นี่ พระชายาเลือกได้เพียงหนึ่งเดียว หากกลับไปแล้ว อาจไม่มีโอกาสกลับมาที่นี่อีก"

ทั้งห้องเงียบกริบ องค์รัชทายาทกำมือแน่น ดวงตาร้อนผ่าวด้วยความกังวล ขณะที่ฮ่องเต้และฮองเฮาก็สัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวในใจขององค์รัชทายาท

พระชายานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างจริงจัง

"แล้ว... หากข้าต้องการกลับไป ข้าต้องทำเช่นไร?"

โหราจารย์มองนางนิ่งๆ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

"พระชายาจะกลับสู่มิติเดิมได้ก็ต่อเมื่อเกิดสุริยุปราคา พลังจากปรากฏการณ์นี้จะช่วยส่งพระชายากลับไป... ซึ่งเหลือเวลาอีก 3 วันเท่านั้น ท่านอย่าลืมวัตถุที่นำพาท่านที่นี่"

พระชายาก้มลงมองสร้อยที่ห้อยอยู่บนคอของตนเอง นางกำมันไว้แน่นราวกับต้องการหาคำตอบ

"ขอบคุณท่านโหราจารย์" นางกล่าวเบาๆ

แม้ทุกคนจะเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า พระชายาจะเลือกกลับไป... หรืออยู่ที่นี่ต่อไป

องค์รัชทายาทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป จินฝานรีบตามติด

"องค์รัชทายาท!"

"ข้าขออยู่คนเดียวสักพัก"

เสียงของเขาสั่นเล็กน้อยจินชะงัก ก่อนโค้งคำนับ

"พ่ะย่ะค่ะ"

แม้ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี แต่จิตใจขององค์รัชทายาทกลับไม่อาจสงบได้... เพราะสิ่งที่เขากลัวที่สุด อาจกำลังจะเกิดขึ้น—การต้องสูญเสียคนที่รัก... ไปตลอดกาล

"องค์รัชทายาท..." 

เสียงของพระชายาแผ่วเบา ราวกับเกรงว่าหากเปล่งเสียงดังไปกว่านี้ ความจริงบางอย่างจะกระจ่างชัด

องค์รัชทายาทหันกลับมา ทอดพระเนตรเห็นร่างบางในชุดคลุมเดินออกมาท่ามกลางสายลมเย็นยามค่ำคืน ดวงตาฉายแววเป็นห่วงทันที

"เจ้ายังไม่หายดี ออกมาทำไม?" น้ำเสียงพระองค์อ่อนโยน ทว่าซ่อนความกังวลไว้ลึกสุดใจ

"ข้าเห็นท่านหายไปนาน..." พระชายาตอบแผ่วเบา 

"ข้าคิดถึงท่าน... อยากอยู่ใกล้ท่าน"

องค์รัชทายาทนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือนางไว้แน่น "หากคิดถึงข้า... เจ้าก็อยู่กับข้าที่นี่ตลอดไปได้ไหม?"

พระชายาชะงักไปเล็กน้อย นางไม่ได้ตอบในทันที มีเพียงรอยยิ้มบาง ๆ ที่ฉาบบนริมฝีปาก แต่ในแววตากลับฉายความลังเลออกมาอย่างปิดไม่มิด

"พรุ่งนี้..." นางเอ่ยขึ้นในที่สุด 

"ข้าอยากไปหาท่านพ่อท่านแม่ และข้าอยากไปขี่ม้าที่หุบเขาดอกไม้ ท่านพาข้าไปได้หรือไม่?"

นางพูดถึงสถานที่ที่ร่ำลือกันว่างดงามดั่งแดนสวรรค์ แต่สำหรับองค์รัชทายาท คำขอของนางกลับบีบรัดหัวใจอย่างหนักหน่วง

"ได้... ข้าจะพาเจ้าไป" น้ำเสียงของพระองค์เต็มไปด้วยความอ่อนโยนเช่นเคย แต่ภายในกลับปวดร้าวราวกับถูกกรีดลึก 

"แต่ตอนนี้ เจ้าเข้าไปพักก่อนนะ"

องค์รัชทายาทพยุงพระชายากลับไปที่เตียง นางซบลงบนอ้อมอกของพระองค์อย่างวางใจ ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกัน อ้อมกอดอุ่นไอแห่งรักยังคงอยู่ แต่ภายในใจขององค์รัชทายาท... กลับเย็นเยียบ

พระองค์มองดูใบหน้าของพระชายาขณะนางหลับตาลง ดวงหน้าที่เคยสดใส บัดนี้ช่างดูเปราะบาง... ราวกับอาจสลายหายไปได้ทุกเมื่อ

น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกจากดวงตาขององค์รัชทายาท เพียงแค่กระพริบตา พระองค์ก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่กรีดลึกลงกลางอก

พระชายาไม่พูด... แต่พระองค์สัมผัสได้  สัมผัสได้ถึงคำล่ำลาที่ไร้เสียง

สัมผัสได้ว่า... นางอาจจะจากพระองค์ไปตลอดกาล

เช้าวันที่จวนมหาเสนาบดีหลินเซียว

“องค์รัชทายาทข้าขออยู่กับท่านพ่อท่านแม่สักครู่” พระชายากล่าว

องค์รัชทายาทพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป

“ท่านพ่อท่านแม่ ข้ามาเยี่ยมท่าน”

ลี่หรงกล่าว

“พระชายาข้าขอบคุณท่านมากที่ท่านล้างมนทินให้กับหลินเหม่ยเยียน” ฮูหยินกล่าวด้วยน้ำตา

“ข้ายินดี คุณหนูหลินเหม่ยเยียนได้ถึงอายุไข นางจึงจากท่านไปเร็วเช่นนี้ อย่าได้ห่วงเลยนางไปสบายแล้ว”

“ลูกข้าจากข้าไปแล้ว แล้วพระชายายังสามารถเป็นบุตรสาวข้าได้หรือไม่”

มหาเสนาบดีหลินเซียวกล่าว

“ท่านพ่อท่านแม่ ตลอดเวลาที่ลี่หรงอยู่ที่นี่อยู่ร่างของคุณหนูหลินเหม่ยเยียน ข้าคิดว่าข้าคือบุตรสาวท่านตลอดมาไม่เคยคิดเป็นอื่นใด” ลี่หรงกล่าว

“แต่วันนี้ข้ามาทำหน้าที่บุตรสาวของท่านเป็นครั้งสุดท้าย ข้ามาลาพวกท่าน เพราะข้าเองมีหน้าที่ที่ต้องดูแลพ่อแม่ของข้าที่อยู่อีกมิติเช่นกัน แต่ข้าสัญญาข้าจะไม่ลืมพวกท่านเลย” 

น้ำตาลี่หรงไหลริน นางคุกเข่าคำนับมหาเสนาบดีหลินเซียวและฮูหยิน ทั้งสามกอดกันด้วยน้ำตา ภาพที่องค์รัชทายาทเห็นพอจะรู้ได้ถึงการมาลาของลี่หรง

“องค์รัชทายาท...เราไปดูดอกไม้ที่หุบเขากันเถอะ”

เสียงของลี่หรงแผ่วเบาราวกับสายลมที่พัดผ่าน องค์รัชทายาทมองนางนิ่ง ก่อนจะอุ้มนางขึ้นม้าพาออกเดินทางไปยังหุบเขาดอกไม้ จินฝานและซีจินติดตามมาไม่ห่าง ไม่นานนัก แม่ทัพและจางจือก็ตามมาสมทบ

บนหลังม้า ลี่หรงเอนตัวซบแผ่นอกอบอุ่นขององค์รัชทายาท นางรับรู้ถึงเสียงหัวใจของเขา... จังหวะหนักแน่น ทว่าแฝงความสั่นไหว 

องค์ชายเองก็รู้ดีว่าวันนี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้โอบกอดนางเช่นนี้ แต่ทั้งสองต่างเงียบงัน ปล่อยให้ลมหอบความเศร้าเคล้ากลิ่นดอกไม้มากระทบหัวใจ จนกระทั่งองค์รัชทายาทถอนหายใจออกมาแผ่วเบา และตัดสินใจเอ่ยออกมาในที่สุด

“พระชายา... เจ้าคิดจะบอกข้าเมื่อใด? ข้ารู้ว่าเจ้า...ตัดสินใจจะไปจากข้าแล้ว”

ม้าหยุดลงกลางหุบเขา ดอกไม้บานสะพรั่งเต็มทุ่ง เป็นภาพงดงามจับตา แต่ในเวลานี้ ต่อให้งดงามเพียงใดก็ไม่อาจบรรเทาความเจ็บปวดในใจได้

“ดอกไม้สวย... งดงามดังคำร่ำลือ” พระชายาพึมพำ น้ำตาหยดเงียบ ๆ ร่วงลงอาบแก้ม

“แล้วเมื่อใดกันที่เจ้าตัดสินใจทอดทิ้งข้า...” 

องค์รัชทายาทแค่นเสียงต่ำ น้ำตาร่วงลงกระทบแก้มนาง พระชายาเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของนางก็เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา

“ข้าตั้งใจจะบอกท่านที่นี่” พระชายาสะอื้น นางกัดริมฝีปากแน่น ก่อนเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ 

“ข้ามีภาระที่ต้องทำ... ข้าเป็นลูกเพียงคนเดียว ข้าทอดทิ้งบิดามารดาไม่ได้...พวกเขากำลังรอข้าอยู่”

“แล้วข้าล่ะ?” 

องค์รัชทายาทกระซิบ 

“ข้าไม่มีค่าพอให้เจ้าอยู่เคียงข้างเลยหรือ?”

“ท่านคือบุรุษเพียงคนเดียวที่ข้ารัก... และจะรักตลอดไป” 

พระชายาพูดทั้งน้ำตา 

“แต่ข้า... ไม่มีทางเลือก”

องค์รัชทายาทจ้องมองนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว

“แต่เจ้าก็ยังเลือกจะจากข้าไป”

“ขอให้เราได้พบกันอีกสักครั้ง... ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า” พระชายายกมือขึ้นประคองใบหน้าของเขา 

“ท่านต้องเข้มแข็งนะ ท่านมีหน้าที่ต้องครองบัลลังก์ ต้องปกป้องราษฎรของท่าน ข้าอยากให้ท่านใช้ชีวิตให้ดี...ได้หรือไม่?”

องค์รัชทายาทเม้มริมฝีปากแน่น นางกำลังบอกให้เขาปล่อยมือจากนางงั้นหรือ?

พระองค์กลืนน้ำตาข่มความปวดร้าวที่จุกแน่นอยู่ในอก ทุกสิ่งรอบตัวราวกับมัวหม่นไปหมด

“หากท่านคิดถึงข้า ขอให้ท่านมองดวงจันทร์” 

พระชายาเอ่ยเสียงสั่นเครือ 

“ไม่ว่าเราจะอยู่แห่งหนใด อย่างน้อยเราก็ยังได้มองจันทร์ดวงเดียวกัน”

“ข้ารักท่าน...” 

นางเอื้อมมือแตะใบหน้าของพระองค์ น้ำตาพระองค์หยดร่วงลงปลายนิ้ว

องค์รัชทายาทก้มลงประทับจูบเบาๆ บนหน้าผากของนาง

“ข้ารักเจ้า...”

ดวงตาของพระองค์หลับลงชั่วครู่ ก่อนจะเปิดขึ้นมาอย่างหนักแน่น

“แต่ข้าก็เปลี่ยนใจเจ้าไม่ได้เลย...”

จินฝาน ซีจิน และแม่ทัพจางจือที่ยืนอยู่ไม่ห่างเฝ้ามองภาพตรงหน้า หัวใจหนักอึ้ง นี่คือการลาที่ไม่ได้เกิดจากความตาย... แต่เป็นการลาที่ไม่อาจมองเห็นกันได้อีก ความขมขื่นเช่นนี้... ทรมานยิ่งกว่าการจากไปชั่วนิรันดร์เสียอีก