1. เชฟสาวทะลุมิติ

เสียงโหวกเหวกของลูกค้าและเสียงตะหลิวกระทบกระทะดังไม่ขาดสายในร้านอาหารจีน-ไทยชื่อดังแห่งหนึ่งในที่ฮ่องกง เป็นร้านอาหารเก่าแก่ที่ขึ้นชื่อเรื่องรสชาติอันจัดจ้านและบรรยากาศคึกคัก

ลี่หรง เชฟสาววัย 29 ปี ลูกครึ่งไทย-จีน เธอเป็นเจ้าของร้าน ทุกวันเธอจะลงมือทำอาหารเอง เพราะร้านของเธอมีลูกค้ามากขายดิบขายดี

เธอยืนหน้าหม้อไฟใหญ่ มือหนึ่งจับทัพพี คนซุปอย่างคล่องแคล่ว ขณะที่อีกมือถือทัพพีอีกอัน ตักน้ำซุปใส่ถ้วยให้ลูกค้าตามออเดอร์

“เจิ้นหมิงเสิร์ฟโต๊ะ 9” เสียงลี่หรง ตะโกนสั่ง

“ได้เลยครับ” ลูกน้องตอบเธอ

รอยยิ้มพอใจปรากฏบนใบหน้าของเธอเมื่อเห็นลูกค้ารับอาหารไปด้วยความตื่นเต้น

เธอรักงานของเธอที่นี่ แม้จะเหนื่อยแต่ก็ภูมิใจที่ได้สืบทอดสูตรอาหารจากอาม่า และสร้างรสชาติที่ทำให้ลูกค้าติดใจ แต่ใครจะไปรู้ว่าเย็นวันนั้น ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

ลี่หรงขับรถเดินออกจากร้านหลังเลิกงานพร้อมกล่องยาขนาดใหญ่และกล่องเครื่องปรุงสำหรับใช้ในร้านอาหาร ภายในมีสมุดบันทึกสูตรอาหารและหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรจีนที่เธอเพิ่งซื้อมาใหม่ ฝนตกปรอยๆ ทำให้เธอขับรถกลับบ้าน อย่างลำบาก

เธอขับรถไปช้าๆ อย่างระมัดระวัง ทันใดนั้น หางตาเธอเหลือบไปเห็นแสงไฟหน้ารถที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง

“โครม” เสียงรถชน

ลี่หรงลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง ความรู้สึกหนักอึ้งประหลาดในร่างกายทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นเคย สายตากวาดมองรอบๆ ตัวห้องที่เธออยู่ไม่ได้เป็นห้องครัวของร้านอาหารที่เธอคุ้นเคย

แต่เป็นห้องหรูหราสไตล์จีนโบราณ ประดับด้วยเครื่องเรือนแกะสลักละเอียดลออ ผ้าม่านสีแดงเข้มทอด้วยเส้นทองพลิ้วไหวตามสายลมอ่อนๆ ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง กลิ่นเครื่องหอมอบอวลไปทั่วห้อง

“นี่มันอะไรกัน?” ลี่หรงพึมพำในมือของธอกำสร้อยโบราณที่เธอพึ่งซื้อมาจากถนนคนเดิน ขณะพยายามยันตัวลุกจากเตียงที่ปูด้วยผ้าไหมเนื้อนุ่มละเอียด

เธอรู้สึกถึงสัมผัสแปลกตาของเสื้อผ้าที่สวมใส่ ชุดโบราณสีฟ้าปักลายทองงดงาม ใจเธอเต้นแรงขึ้นเมื่อลุกขึ้นเดินไปส่องกระจก

ภาพสะท้อนของเธอเป็นหญิงสาวที่งดงามจับตา ผิวขาวราวหยก ดวงตากลมโตดำขลับ ริมฝีปากแดงระเรื่อ หญิงงามดั่งเทพนิยาย เสื้อผ้าที่เธอสวมช่างวิจิตรพิสดาร

“เดี๋ยวนะ…ที่นี่ที่ไหน เราฝันหรือ หรือทะลุมิติ อะไรวะเนี่ย ลี่หรงพูดกับตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ

เธอตบแก้มตัวเองเบาๆ หวังให้ตื่นจากความฝัน แต่ความรู้สึกเจ็บเล็กๆ ทำให้เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝันแน่นอน ก่อนจะทันได้ตั้งสติ เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากด้านนอก

ประตูเปิดออก เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มในชุดดำ ผ้าไหมปักทองสะท้อนแสงโคมทำให้เขาดูสง่างามเป็นพิเศษ แต่สิ่งที่ทำให้ลี่หรงต้องชะงักคือตาของเขาที่มองเธอ มันชั่งเย็นชาและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“หลินเหม่ยเยียน…” เขาพูดชื่อเธอด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ดวงตาคมกริบมองเธออย่างกับอยากฉีกเธอเป็นชิ้นๆ

“อะ…อะไรนะ?” ลี่หรงขมวดคิ้วอย่างงุนงง

“เจ้าอยากแต่งงานกับข้ามาก ถึงขั้นต้องลงมือฆ่าคนเลยหรือ? คนอย่างเจ้าไม่น่าฟื้นขึ้นมาเลย น่าจะตายให้พ้นๆ ไป”

เสียงของเขาเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง

ลี่หรงยืนนิ่งงัน ใจเต้นรัว ร่างนี้ไม่ใช่ของเธอ เธอคือหลินเหม่ยเยียนอย่างนั้นหรือ? และชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือใคร?

เขากระชากแขนเธออย่างแรง จนเธอรู้สึกเจ็บ เธอดึงแขนกลับแต่ไม่อยากหลุดพ้นจากมือที่แข็งแรงนั้นได้

“ปล่อย...ฉันเจ็บ คุณจะทำอะไรฉัน?” เธอถามอย่างระแวง

เขาไม่ตอบอะไร เพียงแค่มองเธอด้วยสายตารังเกียจ เขาบีบแขนเธอแน่นขึ้น แล้วผลักเธอลงไปกองกับพื้นก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป

“ให้ตายสิ! นี่มันละครย้อนยุคชัดๆ”

เธอบ่นกับตัวเอง แล้วเหลือบไปเห็นลังใบหนึ่งวางอยู่ที่มุมห้อง เมื่อลองเปิดดูก็พบว่ามันคือกล่องเครื่องปรุงและกล่องยาที่เธอซื้อมาเพื่อใช้ในร้านอาหารนั่นเอง

“อย่างน้อยก็โชคดีอยู่ ที่มีของพวกนี้ข้ามมากับเธอด้วย…” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก

“โอ๊ยปวดหัวจัง เกิดอะไรขึ้น” ลี่หรงจับหัวของตัวเองด้วยความเจ็บปวดทรมาน

ขณะเดียวกัน ความทรงจำของเจ้าของร่างก็เริ่มไหลบ่าเข้ามาในหัวของเธอ เธอเห็นประวัติของเจ้าของร่างเดิมอย่างน่าอัศจรรย์

หลินเหม่ยเยียนเป็นบุตรสาวของมหาเสนาบดี มีโฉมงามเหนือสตรีใด ถูกทาบทามให้เป็นพระคู่หมั้นของรัชทายาทหานจื่อเหว่ยตั้งแต่เด็ก เมื่อเธอเติบโตขึ้นโดยเชื่อว่าอนาคตของเธอคือการเป็นฮองเฮา และเธอเองก็หลงรักหานจื่อเหว่ย องค์รัชทายาท มาโดยตลอด

แม้ว่าหานจื่อเหว่ยไม่ได้รักเธอเลยก็ตาม เธอเฝ้าทำทุกอย่างเพื่อให้หานจื่อเหว่ย ประทับใจ เธอหวังเพียงว่าสักวันหานจื่อเหว่ย จะใจอ่อนมอบเศษเสี้ยวความรักให้เธอบ้าง แต่ในความเป็นจริงนั้นเธอคิดว่าหัวใจของหานจื่อเหว่ยได้มอบให้กับเหม่ยจู ซึ่งเป็นหลานสาวของอาจารย์สอนขี้ม้าของเขา

หลินเหม่ยเยียนรู้มาโดยตลอด แต่เธอไม่เคยคิดอิจฉาในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่กลับให้ความเมตตาแก่เหม่ยจู รับมาเป็นสาวใช้ประจำตัว หวังว่าสักวันเมื่อเธอขึ้นเป็นฮองเฮาแล้ว จะแต่งตั้งเหม่ยจูให้เป็นสนมของหานจื่อเหว่ยเช่นกัน

แต่สุดท้ายเหม่ยจูกลับถูกวางยาพิษ ในห้องนอนของเธอและหานจื่อเหว่ย และทุกคนเชื่อว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คือเธอ

“ไม่นะ… นี่มันเรื่องบ้าอะไร?”

ลี่หรงกำมือแน่น รู้สึกถึงความสิ้นหวังและความเจ็บปวดของเจ้าของร่างเดิม

ก่อนคืนพิธีแต่งงาน หลินเหม่ยเยียนถูกใส่ร้ายจนถึงขีดสุด หานจื่อเหว่ยกล่าวโทษเธอโดยไม่ฟังเหตุผล และในที่สุด… หลินเหม่ยเยียนก็เลือกจบชีวิตตัวเองด้วยการพุ่งหัวชนเสา!

ลี่หรงตัวสั่นสะท้าน เธอเห็นภาพเหตุการณ์เหล่านั้นราวกับเป็นความทรงจำของตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้น… ฉันต้องอยู่ในร่างของคนที่ตายไปแล้วงั้นเหรอ?”

เธอพึมพำกับตัวเอง เธอสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจแน่วแน่

“ถ้าฉันมาอยู่ในร่างของเธอ ฉันจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเองว่าเธอถูกกล่าวหา ฉันจะทวงคืนความยุติธรรมให้กับเธอ ส่วนฉัน… ฉันจะหาทางกลับไปให้ได้”

นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเดินทางในโลกใหม่ของเธอ… เธอจะผ่านพ้นไปได้หรือไม่?