26. ไม่อาจหวนคืน

ตำหนักไป๋ฮวา…

ในเช้าวันนี้ปกคลุมไปด้วยม่านหมอกแห่งความเศร้า เหล่านางกำนัลและองครักษ์ต่างยืนนิ่ง เสียงสะอื้นเงียบๆ ปะปนไปกับบรรยากาศแห่งความสูญเสีย ตำหนักที่เคยก้องกังวานไปด้วยเสียงหัวเราะของพระชายา บัดนี้กลับเหลือเพียงความเงียบงันและความว่างเปล่า

องค์รัชทายาทประทับยืนอยู่ใต้ต้นเหมย  น้ำตาที่เขาพยายามกักเก็บกลับเอ่อล้นออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้

“ซีจิน ขอบใจเจ้ามากที่ดูแลข้าอย่างดี ข้าจะไม่ลืมพวกเจ้าเลย”

พระชายาเอ่ยขึ้น เสียงของนางสั่นไหวแต่ยังคงแฝงด้วยความอ่อนโยน ราวกับกำลังพยายามปลอบโยนผู้ที่ยังอยู่

ซีจินเม้มปากแน่น พยายามสะกดกลั้นน้ำตา แต่สุดท้ายเขากลับต้องก้มหน้าลง ปล่อยหยาดน้ำตาไหลรินลงสู่พื้นดิน

“พระชายา... โปรดดูแลพระองค์ให้ดีเพคะ”

ลี่หรงพยักหน้าอย่างอ่อนแรง หันไปหาจางจือ นางมองเพื่อนรักทั้งน้ำตา

“จางจือ ข้าฝากร้านกับเจ้า ช่วยซีจินดูแลมันให้ดี ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ร่วมยินดีในวันสำคัญของเจ้า”

จางจือร้องไห้จนตัวสั่น นางสะอื้นไห้แทบเป็นลม ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“พระชายา... ข้าไม่อยากให้ท่านไป ฮึก... ข้าอยากให้ท่านอยู่กับพวกเราตลอดไป”

ลี่หรงแตะไหล่ของจางจือเบาๆ เป็นการปลอบโยนครั้งสุดท้าย ก่อนที่นางจะทอดสายตาไปยังแม่ทัพ

“ท่านแม่ทัพ ข้าฝากองค์รัชทายาทด้วย พวกท่านต้องปกป้องและดูแลพระองค์แทนข้า”

แม่ทัพใหญ่ซึ่งเคยผ่านสมรภูมินับร้อยครั้งถึงกับต้องเบือนหน้าหนี ไม่อยากให้ใครเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขากำหมัดแน่น ก่อนจะประสานมือรับคำสั่งด้วยสีหน้าหนักแน่น

แต่ผู้ที่เงียบงันที่สุดกลับเป็นองค์รัชทายาท ผู้ที่หัวใจแตกสลายอยู่ในยามนี้

พระชายามองพระสวามีของนาง นางรู้ดีว่าเขากำลังเจ็บปวดเพียงใด นางอยากเช็ดน้ำตาให้เขา อยากปลอบโยนเขา แต่นางกลับทำได้เพียงพูดถ้อยคำสุดท้ายที่ฝืนใจตนเองที่สุด

“องค์รัชทายาท ไม่มีข้าแล้ว ท่านสามารถมีชายาคนใหม่ได้เพื่อราชวงศ์ ท่านอย่าจมอยู่กับความทุกข์ เข้าใจที่ข้าสั่งหรือไม่”

ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงแววตาแดงก่ำและน้ำตาที่ไหลเป็นทาง

ร่างสูงกำมือแน่น เส้นเลือดปูดโปนบนหลังมือราวกับกำลังแบกรับความเจ็บปวดอันหนักหน่วง

“ข้าไม่ต้องการใครอื่น...”

เสียงของเขาแผ่วเบา ทว่าสั่นสะท้านถึงขั้วหัวใจ

พระชายากัดริมฝีปาก ฝืนยิ้มทั้งน้ำตา

“ถึงเวลาข้าต้องไปลานพิธีแล้ว”

ร่างบางเดินนำหน้าทุกคนไป องค์รัชทายาทก้าวตามไปอย่างเลื่อนลอย ก่อนที่พระองค์จะรุดกายเข้ามาจับมือของพระชายาไว้แน่น ลี่หรงหยุดฝีเท้า หันไปมองพระองค์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่มือของทั้งสองจะค่อยๆ แยกจากกัน

ที่ลานพิธี เสียงลมพัดกรรโชกกระหน่ำ ราวกับฟ้ากำลังร่ำไห้ ทุกผู้คนต่างยืนนิ่ง มองดูนางที่คุกเข่าลงคำนับเป็นครั้งสุดท้าย น้ำตาของนางไหลอาบสองแก้ม การล่ำลาที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีก

องค์รัชทายาทเข้ามากอดนางแน่น ร่างของเขาสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด

“ข้ารักเจ้าสุดหัวใจ... เจ้าใจร้ายกับข้ามาก”

พระชายายกมือขึ้นลูบหลังพระองค์เบาๆ

“ข้ารักท่าน ขอให้โชคชะตาพาให้เรากลับมารักกันอีกครั้ง... ใช้ชีวิตให้ดีนะ พระสวามีของข้า”

ทันทีที่กล่าวจบ เสียงโหราจารย์เริ่มทำพิธี สุริยุปราคาเกิดขึ้นเหนือท้องฟ้า แสงสีขาวสว่างวาบลงมา โอบอุ้มดวงวิญญาณของพระชายาให้จากไป

ทิ้งไว้เพียงร่างที่ไร้วิญญาณของหลินเหม่ยเยียน องค์รัชทายาททรุดลงกับพื้น กอดร่างไร้วิญญาณนั้นแน่น ราวกับหวังจะดึงนางกลับมา น้ำตาของเขาหยดลงบนแก้มของหญิงที่รักสุดหัวใจ

ฮองเฮาเข้ามาปลอบโยน แต่เขากลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขยับตัว ทุกอย่างรอบกายเงียบงันไปหมด ราวกับโลกทั้งใบพังทลายลง

ร่างของเธอถูกเก็บไว้ในถ้ำ ณ หุบเขาดอกไม้ รอคอยวันที่โชคชะตาจะหวนคืนมาอีกครั้ง

โลกปัจจุบัน…

เสียงเครื่องช่วยหายใจดังเป็นจังหวะอันแผ่วเบา ภายในห้องพักผู้ป่วย ไออุ่นของแสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งแสง แต่ไม่อาจทำให้ร่างบนเตียงรับรู้ได้

“ลี่หรง... ลูกแม่”

เสียงสะอื้นของมารดาดังก้องอยู่ข้างเตียง

“อย่าห่วงพ่อแม่เลยลูก... เจ้าทรมานมามากพอแล้ว แม่ไม่อยากให้เจ้าต้องอดทนเพราะพวกเรา”

บิดาของนางลูบเส้นผมของลูกสาวเบาๆ น้ำตาหยดลงบนหน้าผากที่เคยอบอุ่น

“พ่อเพียงหวังให้เจ้าไปสู่ภพภูมิที่ดี...”

นี่ข้ากำลังจะตาย เสียงของพ่อแม่ร่ำลาข้า แม่พ่อชาตินี้ลูกไม่สามารถดูแลพ่อกับแม่ได้ ไว้ชาติหน้าลูกขอเกิดมาทดแทนบุญคุณพ่อแม่อีกนะคะ

ดวงวิญญาณของลี่หรงร้องไห้หนัก นางก้มลงกราบพ่อแม่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่แสงสีขาวจะพาเธอกลับไปยังร่างที่อยู่ในถ้ำ...

ในห้วงแห่งการรอคอย ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อใดโชคชะตาจะนำพาให้เธอได้กลับมาอีกครั้ง...

ตำหนักไป๋ฮวา...

องค์รัชทายาทขังพระองค์เองในตำหนักมากว่าครึ่งเดือนแล้ว ตั้งแต่พระชายาสิ้นไป พระองค์ก็แทบไม่ออกมาพบผู้ใดเลย ห้องบรรทมเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ และเงาของความทุกข์ที่เกาะกินหัวใจพระองค์ ฮองเฮาผู้เป็นมารดามองดูโอรสด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว นางไม่อาจทนเห็นของตนเป็นเช่นนี้ได้อีกต่อไป

"ฝ่าบาทจะทำอย่างไรดี?" นางกระซิบถามด้วยเสียงสั่นเครือ

ฮ่องเต้ทอดถอนใจลึก แววพระเนตรแม้แข็งกร้าวแต่เต็มไปด้วยความอ่อนล้า พระองค์ทรงก้าวเข้ามาใกล้บุตรชาย พลางตรัสด้วยเสียงหนักแน่น

"องค์รัชทายาท เจ้ามีหน้าที่ต้องสืบทอดแผ่นดิน เจ้าต้องเข้มแข็ง!"

"พ่อรู้ว่าเจ้าเจ็บ แต่เจ้าคิดหรือว่าการปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความโศกเศร้าจะเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้?"

พระองค์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตรัสต่อด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

"อีกเจ็ดวัน เจ้าจะต้องเข้าพิธีสมรส และหลังจากนั้น เจ้าจะขึ้นครองบัลลังก์!"

"เจ้าได้ยินที่พ่อสั่งหรือไม่?"

องค์รัชทายาททรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น หยาดน้ำตาร่วงเงียบ ๆ เสียงสะอื้นติดขัดอยู่ในลำคอ พระองค์เงยหน้ามองเสด็จพ่อและเสด็จแม่ ดวงตาสีหม่นเต็มไปด้วยความรวดร้าว

"เสด็จพ่อ...เสด็จแม่... ข้าช่างอ่อนแอยิ่งนัก"

ฮองเฮาทรุดกายลงกอดโอรสแน่น ฮ่องเต้เพียงถอนพระทัยหนัก ก่อนย่อตัวลงวางพระหัตถ์บนบ่าของโอรสอย่างหนักแน่น ภายในตำหนักมีเพียงเสียงสะอื้นแผ่วเบาขององค์รัชทายาท องครักษ์และนางกำนัลที่ยืนอยู่ในตำหนัก ต่างพากันเบือนหน้าหลบซ่อนน้ำตา ไม่มีผู้ใดเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา

ถ้ำหุบเขาดอกไม้...

ในถ้ำลึกลับกลางหุบเขา เสียงไอเบา ๆ ดังขึ้นจากแท่นหินที่ร่างของพระชายานอนอยู่ โหราจารย์ที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่รีบก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว

"พระชายา! ท่านยังไม่ตาย... ท่านกลับมาแล้ว!"

มือเหี่ยวย่นสั่นเทาเมื่อสัมผัสชีพจรที่เต้นแผ่วเบาของหญิงสาวตรงหน้า เขาเงยหน้ามองนาง ก่อนพึมพำกับตนเองอย่างตกตะลึง

"ข้าเข้าใจแล้ว... โชคชะตากำหนดให้ท่านกลับมาที่นี่ แต่ข้าเสียใจด้วย... ท่านคงไม่อาจกลับไปยังโลกเดิมของท่านได้อีกตลอดกาล"

ลี่หรงลืมตาขึ้นช้า ๆ นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความหม่นหมองและว่างเปล่า นางรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง

"ในโลกของข้า ข้าสิ้นอายุขัยแล้วจริง ๆ" นางพึมพำ แววตาไหวระริก "แต่ข้าได้กลับไปกราบเท้าพ่อแม่ของข้าแล้ว อย่างน้อยข้าก็หมดห่วง"

นางหันมองโหราจารย์ ก่อนกล่าวด้วยเสียงแน่วแน่

"ข้าจะไปหาองค์รัชทายาท"

"ยังไม่ใช่ตอนนี้ พระชายา" โหราจารย์รีบห้าม "อีกสามวัน องค์รัชทายาทจะเข้าพิธีสมรส เมื่อถึงเวลานั้น ท่านจะพบพระองค์ได้"

หัวใจของลี่หรงราวกับถูกบีบแน่น นางเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตารื้นขึ้นในดวงตา

"องค์รัชทายาทจะแต่งกับผู้ใด?"

"เหมือนฮองเฮากำลังจะไปทาบทามแม่นางหมิงจิว"

ร่างของลี่หรงแข็งทื่อ ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่หัวใจจนแทบหายใจไม่ออก นางข่มอารมณ์ ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว

"พระองค์เต็มใจหรือไม่?"

"องค์รัชทายาทเก็บตัวเงียบตั้งแต่วันที่ท่านจากไป แทบไม่พบผู้ใด น่าจะยังไม่รู้เรื่องนี้..."

ลี่หรงก้มหน้าลง ซ่อนแววตาที่เอ่อคลอด้วยน้ำตา นางพยายามกลั้นสะอื้น

"เช่นนั้น ข้าจะรอที่นี่ก่อน"

หม่อมฉันจะเข้ากราบทูลฮ่องเต้และฮองเฮาทันที ว่าพระชายาทรงกลับมาแล้ว

ในวังหลวง...

หลังจากรับรู้ข่าวการกลับมาของพระชายา ฮองเฮาและฮ่องเต้ทรงยินดีอย่างหาที่สุดมิได้ พระองค์รีบวางแผนให้มีพิธีสมรสระหว่างองค์รัชทายาทและพระชายาขึ้นอีกครั้ง

เมื่อวันเวลาผ่านไปจนใกล้ถึงวันพิธี ฮองเฮาและซีจินรีบรุดมายังถ้ำหุบเขาดอกไม้

"ลี่หรง..." ฮองเฮาเรียกชื่อของนางด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

หญิงสาวหันกลับมา ก่อนที่น้ำตาของนางจะร่วงลงอย่างห้ามไม่อยู่ นางรีบคุกเข่าลงตรงหน้าผู้เป็นมารดา

"เสด็จแม่... ข้าคิดถึงพระองค์เหลือเกินเพคะ"

"ข้าก็คิดถึงเจ้า..." ฮองเฮาทรุดตัวลงโอบกอดนาง น้ำตาหยดลงบนเสื้อคลุมของลี่หรง นางกำนัลซีจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ปล่อยโฮออกมา วิ่งเข้ามากอดขาพระชายาแน่น

"ข้าดีใจที่ได้กลับมาอยู่กับพวกท่านอีกครั้ง"

ลี่หรงสะอื้น

ฮองเฮาลูบเส้นผมของนางอย่างแผ่วเบา ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงความกังวล

"อีกสองวัน ข้าจะให้คนมารับเจ้าเข้าพิธีสมรสกับองค์รัชทายาท..."

“ระหว่างนี้ ซีจิน เจ้าจงอยู่ดูแลพระชายาให้ดี หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ให้รีบแจ้งข้า” ฮองเฮาตรัสเสียงอ่อนโยน ก่อนหันไปทางจินฝาน “เจ้าจัดองครักษ์คุ้มกันพระชายา อย่าให้เกิดสิ่งใดขึ้นเป็นอันขาด”

“พ่ะย่ะค่ะ!” จินฝานรับคำหนักแน่น

ทุกคนต่างรู้สึกอิ่มเอมใจที่พระชายากลับมา เปรียบดั่งแสงแห่งความหวังที่คืนสู่พระราชวังอีกครั้ง