21. สวนผักของพระชายา

ยามเช้าอากาศเย็นสบาย ลมอ่อนพัดพากลิ่นดินหอมกรุ่นหลังจากค่ำคืนที่มีน้ำค้างโปรยปราย แสงอาทิตย์สีทองค่อย ๆ ลอดผ่านแนวต้นไม้กระทบกับผืนดินหลังตำหนักที่เคยรกร้าง ทว่าบัดนี้กำลังจะถูกแปรเปลี่ยนเป็นสวนผักที่อุดมสมบูรณ์

กลางลานดินที่เพิ่งถูกไถพรวน พระชายาในชุดชาวสวน สีครีมนวลเรียบง่าย ผมยาวรวบขึ้นมัดด้วยผ้าสีอ่อน ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อจากไอแดด องค์รัชทายาทมองด้วยแววตาหลงใหล 

ก่อนจะปรายตามองตัวเองที่แต่งกายเช่นเดียวกัน ที่สวมเสื้อชาวสวนสีเข้ม กางเกงผ้าฝ้าย แม้จะแต่งแบบชาวบ้านธรรมดา แต่ความสง่างามยังไม่จางหาย

"องค์รัชทายาท ท่านดูดีที่สุดเลยเมื่อแต่งตัวแบบนี้" 

พระชายาเอ่ยพลางหัวเราะเบา ๆ

"พระชายาก็เช่นกัน เจ้าดูน่ารักแปลกตา น่าค้นหาเสียจริง"

"เลิกชมกันได้แล้ว มาทางนี้เลยองค์รัชทายาท มาขุดดินเตรียมเพาะปลูกเมล็ด"

องค์รัชทายาทรีบคว้าจอบขึ้นมา "รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ พระชายา"

จินฝานและซีจิน รวมถึงนางกำนัลและองครักษ์ต่างช่วยกัน ถางหญ้า ปรับหน้าดิน และขุดหลุม เตรียมปลูกพืชพันธุ์ เมล็ดพริก ข้าวโพด มันฝรั่ง และมะเขือเทศถูกนำออกมาจัดเตรียม

ขณะทุกคนลงมือทำงาน ซีจินเอ่ยถามขึ้นมาพลางหยิบเมล็ดข้าวโพดขึ้นดู

"พระชายา พืชพวกนี้ต้องปลูกอย่างไรบ้างหรือเพคะ?"

พระชายายิ้มพลางอธิบาย 

"ข้าวโพดต้องปลูกให้มีระยะห่างพอสมควร เพราะเมื่อต้นโตขึ้น ใบของมันจะแผ่กว้าง หากปลูกติดกันเกินไป อาจแย่งสารอาหารกันเอง"

จินฝานที่กำลังขุดหลุมข้าง ๆ พยักหน้า

"เช่นนั้น เราควรเว้นระยะสักเท่าใดพ่ะย่ะค่ะ?"

"ราวหนึ่งศอกก็เพียงพอ เมล็ดพริกเองก็ต้องปลูกให้ห่างกันบ้าง พริกชอบแดดและดินร่วนซุย ต้องหมั่นรดน้ำแต่ระวังอย่าให้ดินแฉะเกินไป" 

พระชายาพูดพลางใช้มือเปล่าหยอดเมล็ดพริกลงในหลุม ก่อนจะกลบด้วยดินเบา ๆ

องค์รัชทายาทมองดูด้วยความสนใจ

"แล้วมันฝรั่งเล่า?"

"มันฝรั่งต้องฝังให้ลึกสักหน่อย ใช้เมล็ดพันธุ์หรือหัวมันฝรั่งที่มีตาก็ได้ เมื่อปลูกเสร็จ ต้องรอให้ต้นงอกขึ้นมา ก่อนจะค่อย ๆ พูนดินขึ้นเพื่อให้หัวมันฝังอยู่ใต้ดินเสมอ"

"แล้วมะเขือเทศล่ะพ่ะย่ะค่ะ ?" องครักษ์อีกคนที่ช่วยงานเอ่ยถามขึ้น

พระชายาเงยหน้าขึ้นจากแปลงดิน พลางใช้หลังมือปาดเหงื่อ

"มะเขือเทศต้องมีไม้ค้ำพยุงลำต้น เพราะเมื่อออกผลกิ่งก้านจะหนัก หากไม่มีไม้พยุง อาจหักลงมาได้"

องค์รัชทายาทพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดเหงื่อให้พระชายา ที่เริ่มไหลซึมตามไรผม 

พระชายาเงยหน้าขึ้นสบตา แววตาองค์รัชทายาทอ่อนโยนจนทำให้แก้มของนางขึ้นสีแดงกว่าเดิม

เหล่านางกำนัลและองครักษ์ต่างอมยิ้ม ภาพขององค์รัชทายาทผู้สง่างามคลั่งรักพระชายากลางสวนผักนั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นมาก่อน

ไม่นานนัก แปลงผักก็ถูกปลูกเรียบร้อย พระชายาถอนหายใจอย่างพึงพอใจ

"ท่านเหนื่อยไหม องค์รัชทายาท?"

องค์รัชทายาทเชิดหน้าขึ้น

"ข้าเป็นแม่ทัพ ใช้แรงแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"

"จริงเหรอ?" พระชายาเลิกคิ้วถามเสียงสูง

องค์รัชทายาทกระแอมเบา ๆ ก่อนจะแสร้งบิดไหล่ไปมา 

"จริง...แต่คืนนี้นวดให้ข้าหน่อยนะ ข้าตึง ไปหมด"

พระชายายิ้มขำ

"ไม่เหนื่อย แต่ขอตกรางวัลเป็นการนวดงั้นหรือ?"

องค์รัชทายาทยิ้มกริ่ม

"เจ้าก็รู้ ข้าช่วยงานหนักเช่นนี้ มีค่าตอบแทนบ้างก็ดีใช่หรือไม่?"

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่น เหล่าผู้ติดตามต่างยิ้มให้กัน ก่อนจะค่อย ๆ เก็บอุปกรณ์การเกษตร ปล่อยให้องค์รัชทายาทและพระชายาอยู่ด้วยกันท่ามกลางสวนผักเล็ก ๆ ที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้น…

ณ ตำหนักเฟิงหวง...

แสงแดดยามเที่ยงตรงส่องประกายระยิบระยับเหนือผิวน้ำ สะท้อนเป็นลวดลายระเรื่อกลางศาลาไม้ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางสระ ริมฝั่งล้อมรอบไปด้วยหมู่มวลดอกไม้หลากสี ส่งกลิ่นหอมอบอวลราวกับต้อนรับมื้อสำคัญในวันนี้

รัชทายาทและพระชายาก้าวเข้ามาพร้อมถวายบังคม "ถวายบังคมเสด็จพ่อ เสด็จแม่ พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ"

ฮองเฮาแย้มยิ้มบางเบา ฮ่องเต้ทอดพระเนตรทั้งสองด้วยสายตาเปี่ยมเมตตา

"ลุกขึ้นเถิด วันนี้มีสิ่งใดให้เราชิมบ้าง?"

"วันนี้พระชายาข้าลงมือทำมื้อเที่ยงมาถวายเสด็จพ่อและเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ"

รัชทายาทตรัส ก่อนพระชายาจะก้าวออกมาและกล่าวด้วยเสียงอ่อนหวาน

"มื้อนี้มี ข้าวอบเผือก ไก่ตุ๋นโสม ปลานึ่งซีอิ๊ว และซาลาเปา ที่สำคัญ วันนี้มีชาไข่มุกไต้หวันเพคะ"

ฮ่องเต้ทรงพยักพระพักตร์รับคำ ก่อนจะทรงใช้ตะเกียบคีบ ข้าวอบเผือก ขึ้นชิม เนื้อข้าวนุ่มหอม ผสานกับเผือกที่ทอดจนเหลืองกรอบ รสหวานมันจากธรรมชาติของเผือกเสริมด้วยความหอมของเห็ดหอมและกุนเชียง ทรงพยักหน้าอย่างพึงพระทัย

"ข้าวเม็ดนุ่ม เผือกกรอบหอม ไม่เลวเลย"

ไก่ตุ๋นโสม ถูกยกขึ้นมาเสิร์ฟ น้ำซุปใสสีทองส่งกลิ่นหอมอบอุ่น ฮองเฮาทรงชิมคำแรกก่อนตรัสด้วยรอยยิ้ม

"รสกลมกล่อม ซึมซับกลิ่นโสม ขิง และพุทราจีน ไก่นุ่มละลายในปาก นับเป็นเมนูบำรุงสุขภาพที่ดีนัก"

ปลานึ่งซีอิ๊ว เนื้อปลาสดขาวนวลถูกราดด้วยซีอิ๊วปรุงรสอย่างพิถีพิถัน กลิ่นขิงและต้นหอมโชยอ่อนๆ ฮ่องเต้ทรงใช้ตะเกียบแบ่งเนื้อปลาก่อนนำเข้าพระโอษฐ์

"เนื้อนุ่มละมุน รสเค็มหวานกำลังดี ช่างเข้ากันกับข้าวอบเผือกยิ่งนัก"

ซาลาเปา ที่จัดเตรียมมาเป็นไส้หมูสับ ฮองเฮาทรงหยิบซาลาเปาหมูขึ้นฉีกออก ไส้ร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมอบอวล

"แป้งนุ่ม ไส้ปรุงรสกลมกล่อม ขนาดพอดีคำ"

และสุดท้าย เมื่อทั้งสองพระองค์ทรงชิม ชาไข่มุกไต้หวัน ที่พระชายาตั้งใจนำมาเป็นพิเศษ ฮ่องเต้ทรงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"กลิ่นหอมของชาเข้มข้น ผสานกับรสนมนุ่มละมุน"

ฮองเฮาทรงจิบน้ำชาแล้วเผลอยิ้ม

"หวานหอมกำลังดี ไข่มุกนุ่มหนึบ เคี้ยวเพลินนัก นับเป็นเครื่องดื่มแปลกใหม่ในวังที่ทำให้มื้อนี้ยิ่งพิเศษขึ้น"

ฮ่องเต้ทรงพยักหน้าอย่างพึงพอพระทัย

"อาหารมื้อนี้ไม่ธรรมดาเลย ฝีมือพระชายานับว่าน่าชื่นชม"

ฮองเฮาทรงทอดพระเนตรพระชายาด้วยสายตาเปี่ยมเมตตา ก่อนตรัสชมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เจ้าช่างมีความสามารถยิ่งนัก"

พระชายาย่อตัวลง "เป็นพระกรุณาเพคะ"

บรรยากาศรอบศาลากลางน้ำอบอวลไปด้วยความสุข เสียงคลื่นน้ำกระเพื่อมไหวรับสายลมเบา เสริมให้มื้อนี้เป็นอีกหนึ่งมื้อที่ประทับอยู่ในใจของทุกพระองค์

“องค์รัชทายาท ข้าได้ยินขันทีบอกว่าเมื่อเช้าเจ้าออกไปทำสวนผักกับพระชายาจริงหรือ? พวกเจ้าปลูกอะไรไว้บ้าง?”

ฮ่องเต้ตรัสถามด้วยความสนใจ

“มีข้าวโพด พริก มันฝรั่ง แล้วก็มะเขือเทศ พ่ะย่ะค่ะ”

รัชทายาทตอบอย่างกระตือรือร้น

ฮ่องเต้ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความตกใจ

“เจ้าแน่ใจหรือ? พืชบางชนิดที่เจ้ากล่าวมา... เราไม่เคยเห็นมาก่อน! พวกมันเป็นพืชที่ต้องนำเข้าจากต่างแดนเท่านั้น เจ้าได้เมล็ดพันธุ์เหล่านี้มาจากไหนกัน?”

“คือ... พระชายาทรงนำมาพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ทรงหันพระพักตร์ไปมองพระชายา ดวงตาแววสงสัย

“พระชายา เจ้าไปได้เมล็ดพันธุ์เหล่านี้มาจากที่ใด?”

รัชทายาทลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องราวการข้ามมิติของพระชายาให้ฮ่องเต้และฮองเฮาฟัง แม้ฟังดูเหลือเชื่อ... แต่สิ่งที่พระชายาทำให้เห็น ก็เป็นข้อพิสูจน์ว่านางมิใช่สตรีธรรมดา

ทั้งสองพระองค์ต่างตกตะลึง แต่เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงนี้ได้

“ในมิติของเจ้ามีชื่อว่าลี่หรง หรือ” ฮ่องเต้ตรัสถาม

“เพคะ” พระชายาพยักหน้ารับ

“เช่นนั้น ต่อไปพวกเราจะเรียกเจ้าว่าลี่หรง”

พระชายาเผยรอยยิ้มบางเบา พลางพยักหน้ารับอย่างสง่างาม ทว่าฮองเฮากลับยังมีความกังวลลึก ๆ ในพระทัย หากพระชายามิใช่คนในยุคนี้ เช่นนั้นวันหนึ่ง... นางอาจต้องกลับไปยังโลกเดิม แล้วรัชทายาทเล่า จะเป็นเช่นไร?

แม้มีคำถามมากมายในพระทัย แต่ฮองเฮาก็มิกล้าตรัสออกไป

“ไว้ข้าจะไปเยี่ยมสวนของพวกเจ้า หากเพาะปลูกได้ผลดี เราจะให้กระจายเมล็ดพันธุ์เหล่านี้ให้ราษฎรนำไปเพาะปลูกกัน เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ต้องอดอยากอีกต่อไป”

“เป็นพระราชดำริที่ยอดเยี่ยมพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ!” รัชทายาทตรัสอย่างตื่นเต้น พระพักตร์เปี่ยมไปด้วยความยินดี

เสียงไอแผ่วเบาดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศสงบ ฮองเฮาขมวดคิ้วด้วยความกังวล ก่อนจะเอื้อมมือแตะเบา ๆ ที่มือของฮ่องเต้

“ฝ่าบาท... ทรงไม่สบายหรือเพคะ?” ฮองเฮาถามด้วยเสียงเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

ฮ่องเต้ทรงโบกมือเบา ๆ

“ไอม์… ข้าเป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว”

รับสั่งพร้อมกับไอเบา ๆ อีกครั้ง

“หมอหลวงให้ยาบำรุงหัวใจมากินอยู่ ข้าอายุมากแล้ว เจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรมดา”

“แต่ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย พระองค์ต้องทรงดูแลพระวรกายให้มากขึ้นนะเพคะ ร่างกายอาจปรับตัวไม่ทัน” ฮองเฮาตรัสด้วยความเป็นห่วง สายตาจับจ้องไปที่พระสวามี

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรมองพระชายาด้วยแววตาอ่อนโยน พลางยิ้มเบา ๆ

“ดูเสด็จแม่ของเจ้าสิ องค์รัชทายาท นางคอยสั่งสอนข้าตลอด”

รัชทายาทยิ้มขณะมองพระมารดา

“เสด็จแม่ทรงเป็นห่วงเสด็จพ่อมากพ่ะย่ะค่ะ”

พระชายาซึ่งยืนเงียบอยู่พลันก้าวขึ้นมาข้างหน้า

“หม่อมฉันจะทำน้ำเม็ดบัวไปถวายนะเพคะ น้ำเม็ดบัวช่วยบำรุงหัวใจและทำให้รู้สึกสดชื่น”

ฮ่องเต้ทรงพยักพระพักตร์

“ขอบใจเจ้ามาก... อึก ไอ้ม์… พอแล้ว ข้าจะกลับตำหนักแล้ว”

ฮองเฮาทรงหัวเราะเบา ๆ พลางมองพระโอรสและพระชายา

“พวกเจ้าแวะไปดูอ่างเลี้ยงปลาของแม่หน่อยเถิด ตัวสวย ๆ มีหลายตัวเชียว เดี๋ยวแม่จะพาเสด็จพ่อของพวกเจ้าไปพักก่อน”

“เพคะ/พ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งสองประสานเสียงรับคำก่อนจะมองตามแผ่นหลังของฮ่องเต้และฮองเฮาที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไป

ลี่หรงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมององค์รัชทายาทด้วยแววตาครุ่นคิด 

“องค์รัชทายาท เมื่อครู่ข้าเห็นสีหน้าของเสด็จแม่ดูไม่ค่อยสู้ดีนัก ตอนที่ท่านบอกเรื่องของข้า...”

นางกล่าวเสียงแผ่วด้วยความสงสัย

องค์รัชทายาทมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนพระทัยเบา ๆ 

“เสด็จแม่คงกังวลว่า... สักวันหนึ่ง เจ้าจะจากพวกเราไป” 

องค์รัชทายาทกล่าวเสียงเจือความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ

“ไม่วันใดก็วันหนึ่ง... เมื่อถึงเวลาที่เจ้าต้องเลือก เจ้าจะเลือกอยู่ที่ใด?”

พระชายานิ่งไป ใจเต้นระส่ำราวกับถูกกระตุ้นให้ต้องเผชิญกับคำถามที่นางเองยังไม่อยากคิดถึง หากวันนั้นมาถึงจริง ๆ ... เธอจะต้องเลือกอะไร? จะกลับไปยังโลกเดิม หรือจะอยู่ที่นี่ต่อไป? ความสับสนตีรวนอยู่ในใจของนาง

เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ

“อย่าพึ่งคิดมากเลย... มันยังไม่ถึงเวลา และตอนนี้ข้าก็ยังตอบไม่ได้”

รัชทายาทเพียงยิ้มบาง ๆ รับรู้ถึงความรู้สึกของนางโดยไม่เร่งเร้า ก่อนที่พระชายาจะสูดหายใจลึกและพยายามปรับอารมณ์ นางยิ้มออกมาแล้วเอื้อมมือไปจูงแขนพระสวามีเบา ๆ

“เอาเป็นว่าตอนนี้ เราไปดูปลาของเสด็จแม่กันเถอะ”

องค์รัชทายาททอดสายตามองนางอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะปล่อยให้พระชายาจูงมือไปยังอ่างเลี้ยงปลาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แม้จะยังมีคำถามในใจ... แต่บางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องเร่งหาคำตอบในทันที