22. ร้านขายผ้า (ชุดนอนไม่ได้นอน)

ร้านขายชุดนอนของพระชายากลายเป็นที่กล่าวขวัญทั่ววังหลวง ฮูหยินใหญ่ ฮูหยินเล็ก ตลอดจนเหล่าสตรีสูงศักดิ์ต่างพากันมาเลือกสรรด้วยความตื่นตาตื่นใจผ้าที่นำมาจำหน่ายล้วนเป็นเนื้อแพรบางเบาละเอียดอ่อน เมื่อสัมผัสแล้วให้ความรู้สึกราวกับละอองไหมไหลลื่นผ่านปลายนิ้ว

ชุดนอนไม่ได้นอน ของร้านนี้แตกต่างจากชุดนอนทั่วไป สีสันเย้ายวนสะดุดตา ไม่ว่าจะเป็น สีแดงเข้มเย้ายวน สีดำลึกลับน่าค้นหา หรือ สีชมพูหวานละมุน ทุกชุดล้วนถูกออกแบบให้เผยผิวเนียนนวลอย่างมีชั้นเชิง  

สายเดี่ยวบางเฉียบเปิดไหล่เนียนนุ่ม ลวดลายลูกไม้ปักละเอียดอ่อนเน้นความหรูหรา มีทั้งแบบเรียบโก้และแบบปักดิ้นทองสำหรับงานค่ำคืนสุดพิเศษ

พื้นที่ในร้านตกแต่งอย่างประณีต ให้บรรยากาศผ่อนคลายและเป็นกันเอง สตรีทั้งหลายสามารถเลือกซื้อได้อย่างเพลิดเพลิน มีสาวใช้คอยบริการอย่างใกล้ชิด 

เสิร์ฟน้ำชาหอมกรุ่นพร้อมขนมหวานรสเลิศให้ลิ้มลอง ชุดนอนเหล่านี้แม้ราคาไม่แพง แต่เมื่อต้องตาต้องใจแล้ว กลับกลายเป็นสินค้าที่ทำกำไรได้อย่างมหาศาล

“การออกแบบชุดในอนาคตที่เราอยู่กลับกลายเป็นที่นิยมสมัยโบราณ ช่างดีจริงๆ รวยแล้วเรา” ลี่หรงพูดกับตัวเองอย่างสุขใจ

เสียงล้อรถม้าหรูหราดังขึ้นก่อนจะหยุดลงหน้าร้านขายผ้าแพรของพระชายา ไม่นานนัก ร่างสูงของชายหนุ่มผู้สง่างามก็ก้าวลงมาด้วยท่าทีสุขุม สายตาคมกริบกวาดมองไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถม้า ก่อนจะยื่นมือไปช่วยพยุงเธอลงมา

ไม่ใช่ใครที่ไหน… แต่เป็น แม่ทัพเหวินจิ้นหง และ คุณหนูจางจือ สหายสนิทของพระชายา

“พระชายา…"

“ข้าคิดถึงเจ้าจังเลย! นี่เจ้าถึงกับเปิดร้านโดยไม่บอกข้าเลยหรือ?”

พระชายาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะมองไปที่แม่ทัพเหวินจิ้นหง แล้วหันกลับมามองสหายสนิทของตน

“เดี๋ยวก่อน… แล้วทำไมเจ้าถึงมากับแม่ทัพได้? หรือว่า…?” พระชายาเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

จางจือยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะประกาศด้วยน้ำเสียงสดใส

“พระชายา ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะแต่งงานกับเขา!”

“ว้าว! เป็นข่าวดีเลยนี่นา! ข้ายินดีกับเจ้าอย่างสุดใจเลยล่ะ!” พระชายากล่าวอย่างตื่นเต้น

“แต่ข้ายังไม่หายงอนเจ้าหรอกนะ! ที่เจ้าไม่บอกเรื่องการข้ามมิติของเจ้า ต้องให้ข้าไปรู้จากปากของแม่ทัพซะได้!”

พระชายายิ้มแหยๆ พลางเอื้อมมือไปกุมมือของจางจือเบาๆ 

“ข้ายังไม่ได้มีโอกาสบอกเจ้าด้วยตัวเองเลย แต่ข้าไม่คิดจะปิดบังเจ้าหรอกนะ”

“ข้าเข้าใจ...อย่างไรเจ้าก็คือสหายของข้า” จางจือถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะมองสหายด้วยแววตาอบอุ่น

“เพราะการมาของเจ้าไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ กว่าเจ้าจะมีทุกวันนี้ เจ้าคงต้องผ่านอะไรมาไม่น้อย”

“ขอบคุณเจ้ามากที่เข้าใจข้า” พระชายาเอ่ยอย่างซาบซึ้ง

แต่แล้วดวงตาของจางจือก็พลันเปล่งประกายขึ้นมา

“วันนี้ข้าจะมาอุดหนุนชุดนอนเจ้า”

พระชายาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพยักหน้า

“มาเลือกเลย ข้าจะให้เป็นของขวัญเจ้า!”

“ซีจิน รินน้ำชาให้คุณหนูจางจือและแม่ทัพด้วย”

“เพคะ พระชายา”

ระหว่างที่ลี่หรงพาจางจือเลือกชุดนอนไม่ได้นอนนั้น แม่ทัพนั่งจิบชาอยู่ที่โต๊ะ องค์รัชทายาทเสด็จมารอรับพระชายาเช่นกัน

"แม่ทัพ เดี๋ยวนี้พาสาวมาเที่ยวได้แล้วหรือ?"

แม่ทัพหนุ่มแย้มยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบ

"ถวายบังคมองค์รัชทายาท ข้ากำลังจะไปพบท่านอยู่พอดี" 

เสียงของเขาหนักแน่นจริงจัง

"คนของข้าได้สืบข่าวเกี่ยวกับตงหยางมาแล้ว"

เขาหยุดเล็กน้อย ราวกับต้องการให้พระองค์เตรียมใจ ก่อนกล่าวต่อ

"ตงหยางเป็นบุตรชายแท้ๆ ของพระชายาซูซิน... แต่ไม่ใช่กับฝ่าบาท ทว่าเป็นกับทหารชั้นพิเศษ ตอนนี้เขาเสียชีวิตไปแล้ว"

องค์รัชทายาททรงนิ่ง ขณะที่แม่ทัพกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น

"แต่ที่สำคัญกว่านั้น...องค์รัชทายาท ท่านยังมีน้องชายอีกคน"

สีหน้าพระองค์ตึงเครียดขึ้นทันที แม่ทัพมองตรงเข้าไปในพระเนตรของพระองค์ ก่อนกล่าวประโยคที่ทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ

"ชื่อว่า 'ตงฉิง' เป็นบุตรของฝ่าบาท เกิดในครรภ์พระชายาซูซิน ขณะนางถูกเนรเทศออกจากวัง... แต่น่าเสียดายที่เขาเกิดมาพิการ ขาซ้ายของเขาใช้การไม่ได้"

สีหน้ารัชทายาทเคร่งขรึมมากขึ้น พระหัตถ์กำแน่น ก่อนตรัสเสียงเบาแต่หนักแน่น

"ข้าจะทูลเรื่องนี้ต่อเสด็จพ่อ"

แม่ทัพเหวินจิ้นหงพยักหน้า ก่อนเปลี่ยนเรื่อง

"ส่วนเรื่องการตายของแม่นางเหม่ยจู... ข้าสืบมาแล้ว นางถูกวางยาพิษจริง"

องค์รัชทายาททรงเงียบฟัง ขณะที่แม่ทัพอธิบาย

"ยาพิษออกฤทธิ์หลังจากที่เหม่ยจูไปพบท่านตงหยาง แต่ที่สำคัญ...คืนก่อนวันแต่งงาน มีผู้ลักลอบเข้ามาจุดกำยานที่มีส่วนผสมของยานอนหลับในห้องของพระชายา พระชายาจึงไม่ได้สติ เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเหม่ยจูสิ้นใจอยู่ในห้องแล้ว และองค์รัชทายาทเสด็จมาพบเข้าพอดี"

พระเนตรขององค์รัชทายาทฉายแววเย็นเยียบ

"องค์ชายสี่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ ข้าเคยพบนางกำนันคนที่มาบอกกับขันทีว่าพระชายาวางยาพิษเหม่ยจู นางเคยอยู่ตำหนักองค์ชายสี่"

แม่ทัพเหวินจิ้นหงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

"พวกมันวางแผนมาอย่างแยบยล ตงหยางรู้ตัวตนขององค์ชายสี่ แต่กลับกัน...องค์ชายสี่ไม่รู้ว่าตงหยางคือใคร นี่คืออันตรายที่สุด"

องค์รัชทายาทแค่นยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนพูดออกมาว่า

"ทั้งหมดนี้เพื่อให้ข้ากับพระชายาผิดใจกัน... และพวกมันทำสำเร็จ ข้าเกือบฆ่าพระชายาของข้าด้วยน้ำมือตัวเอง หากเป็นเช่นนั้น มหาเสนาบดีหลินเซียวคงเห็นข้าเป็นศัตรู และสนับสนุนองค์ชายสี่ขึ้นครองบัลลังก์แทน"

ความเงียบโรยตัวในห้อง ก่อนแม่ทัพจะกล่าวเตือนเสียงเข้ม

"ตอนนี้อย่าได้ไว้วางใจผู้ใด เพราะอาจมีตงหยางที่ซ่อนตัว คอยวางแผนชิงบัลลังก์ ทุกย่างก้าวของพวกท่านมีอันตราย"

จินฝานก้าวออกมา ประสานมือก่อนกล่าว

"เราจะเอาผิดพวกมันได้ ก็ต่อเมื่อตามหานางกำนัลลึกลับคนนั้นเจอ นางเป็นกุญแจสำคัญที่จะเปิดโปงความจริง"

องค์รัชทายาทพยักพระพักตร์ ตรัสสั่งเสียงหนัก

"จินฝาน ข้าฝากเจ้าตามหานางให้พบ"

"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ!" จินฝานรับคำทันที

แม่ทัพเหวินจิ้นหงมององค์รัชทายาท ก่อนกล่าวต่อ

"ขณะเดียวกัน ข้ากำลังจับตาคนของเสนาบดีเฉินหลางอยู่... เขามีการเคลื่อนไหวแปลกๆ อาวุธที่สั่งซื้อนานแล้ว แต่กลับยังหาไม่พบ ข้าเกรงว่าอาจมีเหตุการณ์ไม่สงบเกิดขึ้น"

องค์รัชทายาทมองแม่ทัพอย่างหนักแน่น

"ข้าฝากท่านด้วย...แม่ทัพ"

แม่ทัพเหวินจิ้นหงประสานมือ ก้มหัวรับคำ

"ข้าจะทำให้ดีที่สุด พ่ะย่ะค่ะ"

พระชายาก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม เสียงฝีเท้าเบากระทบพื้น เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่ทราบว่าทุกท่านขาดเหลืออะไรหรือไม่?”

องค์รัชทายาทที่กำลังสนทนาอยู่ถึงกับชะงักไปชั่วขณะ เมื่อหันไปเห็นพระชายา สีหน้าที่เคร่งขรึมพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในพริบตา

“ไม่ขาดสิ่งใด ขาดเพียงแต่เจ้า... ข้าคิดถึงเจ้าแล้ว เรากลับตำหนักเลยดีหรือไม่?”

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นถึงกับชะงัก หันมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ไหนล่ะองค์รัชทายาทผู้เย็นชาไร้หัวใจ ไหนล่ะบุรุษที่ไม่เคยสนใจสตรีใด 

เหตุใดตอนนี้ถึงได้กลายเป็นบุรุษที่อ่อนโยนประหนึ่งแมวเชื่องเช่นนี้?

แม่ทัพเหวินจิ้นหงกระแอมเบา ๆ ก่อนจะยิ้มขัน

“กระหม่อมเพิ่งเคยเห็นพระองค์ในมุมนี้นะพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทปรายตามองพวกเขา ก่อนจะยืดอกขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“พวกเจ้ามองข้าทำไม? ข้าเป็นเช่นนี้กับพระชายาของข้าเพียงผู้เดียว”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากสหายและองครักษ์ ทุกคนต่างอมยิ้ม ขณะเดียวกัน พระชายากลับหน้าแดงเรื่อ พลางหลบสายตา

บรรยากาศเคร่งเครียดเมื่อครู่คลายลงไปไม่น้อย

องค์รัชทายาทหันไปมองแม่ทัพ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องสนทนา

“แล้วแม่ทัพ... ท่านจะแต่งเข้าคุณหนูจางจือเมื่อใด อย่าลืมบอกข้านะ”

แม่ทัพเหวินจิ้นหงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกล่าวด้วยท่าทีสงบ

“คาดว่าเร็ว ๆ นี้พ่ะย่ะค่ะ”

คุณหนูจางจือที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ถึงกับหน้าแดงเรื่อ ก้มหน้าหลบสายตาทุกคนทันที

องค์รัชทายาทหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองจินฝาน

“ว่าแต่จินฝาน เจ้าอยู่กับข้ามานาน เจ้าชอบพอแม่นางบ้านไหนหรือไม่? ถ้ามี บอกข้า ข้าจะไปสู่ขอให้เอง”

จินฝานที่ถูกถามกะทันหันถึงกับชะงัก ก่อนจะอึกอักตอบ

“เออ...เอ่อ...”

องค์รัชทายาทเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะกล่าวอย่างขบขัน

“เออ...เอ่อ... อะไรกัน? องครักษ์ของข้าไม่กล้าหาญตั้งแต่เมื่อใด?”

“ข้า... ข้าไม่รู้ว่านางชอบข้าหรือไม่...”

องค์รัชทายาทหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะถามกลับทันที

“แล้วใครล่ะ? บอกข้าสิ”

จินฝานหลบสายตาไปทางซีจินโดยไม่รู้ตัว และเพียงเสี้ยววินาที ซีจินก็รีบเบือนหน้าหลบ ทุกคนที่เห็นต่างเข้าใจสถานการณ์ได้ในทันที

องค์รัชทายาทยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกล่าวอย่างใจดี

“ไว้เสร็จเรื่องตงหยางแล้ว ข้าจะไปสู่ขอให้อย่างเป็นทางการ”

ฝานจินรีบคุกเข่าคารวะ สีหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ!”

บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม แม้ยังกังวลกับแผนร้ายของศัตรูที่ยังคงปกคลุมอยู่ภายในใจ แต่ช่วงเวลานี้... อย่างน้อยทุกคนก็ยังได้สัมผัสความอบอุ่นของมิตรภาพและความรักที่จริงใจ