23. ช่วยชีวิตฮ่องเต้

ยามเย็น—แสงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ท้องฟ้าถูกแต้มด้วยสีแดงฉานปะปนม่วงคราม หมู่นกน้อยรีบบินกลับรังในร่มเงาต้นไม้สูงใหญ่ ลมหนาวพัดผ่านพระราชวังอันกว้างใหญ่

แต่ทว่าภายในเขตวังหลวงกลับไม่มีความสงบเลยแม้แต่น้อย…

ภายในตำหนักหลวง วุ่นวายราวกับรังแตนแตกรัง หมอหลวงในชุดคลุมสีขาวเร่งเดินกันขวักไขว่ เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดัง เสียงสั่งการดังขึ้นไม่ขาดระยะ บางคนหอบหิ้วกล่องยา บางคนถือตำราแพทย์พลิกหาวิธีรักษา ข่าวเรื่อง ฮ่องเต้ประชวรหนัก แพร่สะพัดไปทั่วพระราชวัง

เพียงไม่นาน เสียงขันทีรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหยุดหน้าพระตำหนัก

ขณะที่รถม้าขององค์รัชทายาทและพระชายาค่อย ๆ ชะลอและจอดเสียงร้องเรียกอย่างร้อนรนก็ดังขึ้นทันที

“องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ! ขอทรงรีบไปเฝ้าฝ่าบาทเถิดพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ทรงอาการหนักมากแล้ว!”

ขันทีที่วิ่งเข้ามาคุกเข่าลงอย่างลนลาน ใบหน้าซีดเผือดดั่งคนสิ้นหวัง

องค์รัชทายาทก้าวลงจากรถม้าทันที ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นแฝงความกังวล 

“เสด็จพ่อเป็นอะไร?”

“ฝ่าบาททรงหน้ามืด มือสั่น เหงื่อออก ตัวเย็น... และที่สำคัญ ทรงเพ้อไม่รู้เรื่องพ่ะย่ะค่ะ!”

หัวใจขององค์รัชทายาทกระตุกวูบ คิ้วเข้มขมวดแน่น มือกำหมัดโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบก้าวยาว ๆ ไปยังตำหนักหลวง พระชายาเองก็เร่งฝีเท้าตามไปด้วยความร้อนใจ

หน้าตำหนัก ฮองเฮาและองค์หญิงเล็กยืนรออยู่ก่อนแล้ว สีหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยความหวั่นวิตก ดวงตาขององค์หญิงเล็กคลอด้วยน้ำตา ขณะที่ฮองเฮาพยายามข่มความรู้สึก แม้ภายในใจจะสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว

“องค์รัชทายาท...” 

เสียงของฮองเฮาสั่นน้อย ๆ 

“เสด็จพ่อของเจ้า...”

“เสด็จแม่ โปรดใจเย็นก่อน... เสด็จพ่อต้องไม่เป็นอะไร!”

“เสด็จพ่อ!” องค์หญิงเล็กเรียกขึ้นเสียงสั่น ก่อนที่พระชายาจะยื่นมือไปตบบ่าให้กำลังใจ

องค์รัชทายาทหันไปถามหมอหลวงทันที 

“เสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฝ่าบาทตัวเย็น เหงื่อซึมไปทั้งพระวรกาย ตรัสว่าทรงง่วง และหายใจแผ่วลงทุกที...”

“แล้วรักษาอย่างไร?”

“ตอนนี้ให้เพียงยาบำรุงไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ... แต่ยังไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริง”

ขณะนั้นเอง พระชายาขมวดคิ้วแน่น ก่อนนึกถึงภาพของผู้เป็นมารดาที่เคยมีอาการคล้ายกัน 

“ทำไมถึงเหมือนอาการน้ำตาลต่ำของแม่เรานะ...”

เธอเงยหน้าขึ้นถามทันที 

“ฮ่องเต้มีอาการตัวเกร็ง ลิ้นแข็ง เหนื่อยล้าเหมือนจะหลับตลอดเวลาหรือไม่?”

หมอหลวงพยักหน้ารัว ๆ 

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ! เป็นเช่นนั้นทุกประการ!”

“ข้าขอเข้าไปดูฮ่องเต้” พระชายาก้าวไปข้างหน้า

ขันทีหน้าประตูรีบขวางไว้ 

“พระชายาเป็นสตรี คงไม่เหมาะ—”

“ช่วยชีวิตคนยังต้องแบ่งแยกชายหญิงด้วยหรือ?” 

พระชายาจ้องเขม็ง"

หากฮ่องเต้เป็นอะไรไป เจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือ?”

เธอหันไปสบตาฮองเฮาและองค์รัชทายาทอย่างแน่วแน่

“ให้พระชายาเข้าไป!” ฮองเฮาสั่งโดยไม่ลังเล

เมื่อเข้าไปในห้อง ฮ่องเต้นอนอยู่บนแท่นบรรทม สีพระพักตร์ซีดเผือด เหงื่อเย็นชื้นทั่วพระวรกาย เปลือกพระเนตรปิดแต่ยังทรงเพ้อออกมาเป็นคำที่ไม่มีความหมาย

“เสด็จพ่อยังรู้สึกตัวหรือไม่?”

“รู้สึกตัวพ่ะย่ะค่ะ... แต่ไม่สามารถตอบสนองได้”

พระชายาหันไปมองนางกำนัล “ซีจิน! เอากล่องยาของข้ามา!”

“พระชายาจะทำสิ่งใด?”

เธอเงยหน้าสบตาองค์รัชทายาท 

“องค์รัชทายาท... ทรงไว้ใจหม่อมฉันหรือไม่? อาการเช่นนี้ข้าเคยเจอมากับแม่ของข้า...”

องค์รัชทายาทสบตานางนิ่ง ก่อนพยักหน้าหนักแน่น 

“ข้าไว้ใจเจ้า”

พระชายาหยิบอุปกรณ์จากกล่อง ยกเครื่องวัดความดันขึ้นตรวจ ก่อนจะแจ้งว่า 

“ความดันต่ำจริง ๆ”

หมอหลวงมองอุปกรณ์แปลกตาในมือของพระชายาด้วยความสงสัย ขณะที่เธอหยิบเข็มออกมาแล้วเจาะปลายนิ้วของฮ่องเต้

“น้ำตาลต่ำจริง!” พระชายาประกาศ ก่อนจะคว้าซองกลูโคสเจลขึ้นมา

เธอนั่งลงข้างพระวรกายของฮ่องเต้ พลางเรียกพระองค์ตลอดเวลา “เสด็จพ่อเพคะ ได้ยินข้าไหม? อย่าหลับนะเพคะ!”

องค์รัชทายาทกุมพระหัตถ์ของพระบิดาแน่น ดวงตาจับจ้องไปที่พระชายาซึ่งกำลังช่วยชีวิตพระองค์อย่างไม่ลดละ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความแน่วแน่ แม้จะมีน้ำตาคลออยู่ที่ขอบตา

“องค์รัชทายาท! จับเสด็จพ่อไว้!”

พระชายาไม่รอช้า ฉีกซองกลูโคสเจล ก่อนจะค่อย ๆ ป้อนให้ฮ่องเต้ดื่ม

ทุกสายตาในห้องเฝ้าดูด้วยความลุ้นระทึก แม้แต่หมอหลวงเองก็ยังไม่กล้ากะพริบตา เพราะนี่อาจเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยชีวิตฝ่าบาทได้

เวลาผ่านไปช้า ๆ ทุกคนรอคอย…

จนกระทั่ง—

“ฝ่าบาททรงรู้สึกพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีร้องเสียงดัง

ทั่วทั้งตำหนักเงียบกริบ ก่อนที่เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งใจจะดังขึ้น ฮองเฮาและองค์หญิงเล็กปาดน้ำตา ร่างที่แข็งทื่อด้วยความหวาดหวั่นเริ่มผ่อนคลายลง

องค์รัชทายาทกอดพระชายาแน่น 

“ขอบคุณเจ้ามาก...”

ฮ่องเต้ลืมพระเนตรขึ้น และแม้จะยังอ่อนแรง แต่พระองค์ก็ฝืนยิ้มออกมา

“ขอบใจเจ้ามาก” ฮ่องเต้ตรัส

พระชายายิ้มกว้างทั้งน้ำตา 

“แค่ฝ่าบาททรงฟื้นขึ้นมาได้ พวกหม่อมฉันก็ดีใจที่สุดแล้วเพคะ”

ในค่ำคืนนั้น ทุกคนต่างร่วมกันอธิษฐาน ขอให้พระองค์ทรงมีอายุยืนนานหมื่นปี หมื่น ๆ ปี...

กลางแสงจันทร์ส่องกระทบผืนดิน เงาของสองพระองค์ทอดยาวไปบนลานหิน

"พระชายาของข้าเก่งมาก" 

องค์รัชทายาทตรัสชม ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

พระชายาส่ายหน้าช้าๆ ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว 

"ข้าไม่ได้เก่งอะไรเลย... ที่บ้าน ข้าดูแลพ่อแม่มาตลอด ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง"

องค์รัชทายาทรับรู้ถึงความกังวลในน้ำเสียงนั้น ทรงยื่นพระหัตถ์ลูบไหล่ของพระชายาเบาๆ อย่างปลอบโยน

"ข้าเข้าใจเจ้า..." 

พระองค์ตรัสด้วยน้ำเสียงอบอุ่น 

"กลับตำหนักกันเถอะ เจ้าคงเหนื่อยมามากแล้ว"

พระชายาเงยหน้าขึ้นสบตาองค์รัชทายาทก่อนเผยรอยยิ้มจางๆ นางพยักหน้ารับคำ

จากนั้นทั้งสองพระองค์จึงก้าวเดินกลับตำหนัก ท่ามกลางแสงจันทร์นวลที่สาดส่องไปทั่วลานกว้าง เหล่านางกำนัลและองครักษ์เดินล้อมรอบเงียบๆ มีเพียงเสียงลมพลิ้วไหวพัดผ่านต้นไม้ ราตรีนี้ยังคงงดงาม แต่ในใจของพระชายากลับยังคงห่วงหาคิดถึงบ้านที่จากมา

เช้าวันใหม่ ณ ตำหนักไป๋ฮวา

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านม่านโปร่งบาง เสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว ทำให้บรรยากาศในตำหนักยิ่งดูสดชื่น แต่ภายในห้องบรรทม องค์รัชทายาทกลับขยับตัวอย่างเกียจคร้าน ขณะมองดูพระชายาลุกขึ้นจากเตียงทันที

"พระชายาของข้า... ไยเจ้าตื่นเช้าเช่นนี้ นอนต่ออีกหน่อยเถอะ" องค์รัชทายาทเสียงแหบพร่าด้วยความง่วงเคล้ากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือแข็งแรงยื่นออกไปโอบเอวบางเอาไว้ ไม่ให้ลุกหนีจากอ้อมกอด

พระชายาก้มลงมองพระสวามีที่ยังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง นางอยู่ในชุดนอนสีดำบางเบาประดับด้วยลูกไม้สีดำปักด้วยดิ้นสีทอง เป็นชุดที่ตัดกับผิวขาวเนียนละเอียดอย่างน่าหลงใหล ทว่าดวงตากลับเป็นประกายมุ่งมั่น

"ข้าไม่นอนแล้ว ท่านนอนต่อเถอะ วันนี้ข้าตั้งใจจะทำโจ๊กฮ่องกงไปถวายเสด็จพ่อและเสด็จแม่ ท่านจะได้มีแรงมากขึ้น"

องค์รัชทายาทเลิกพระคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนหัวเราะในลำคอ

"เจ้าช่างเป็นสะใภ้ที่แสนดีจริงๆ ... ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไปช่วยเจ้าทำด้วย"

พระชายาชะงักก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ

"เดี๋ยวก่อน... องค์รัชทายาทผู้เย็นชา จะเข้าครัวเนี่ยนะ?"

"ทำไมเล่า?" พระองค์แสร้งทำหน้าตาขึงขัง

"ข้าบอกแล้วมิใช่หรือ ว่าพระชายาของข้าอยู่ที่ใด ข้าก็จะอยู่กับเจ้าที่นั่น... เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะหนีข้าไป"

พระชายายิ้มหวาน หัวใจอบอุ่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

"ท่านพูดอะไรเพคะ องค์รัชทายาท... ข้าไม่หนีไปไหนหรอก ข้าจะอยู่กับท่านที่นี่แหละ"

องค์รัชทายาทยิ้มอย่างพอใจ ก่อนปล่อยมือจากเอวบางและลุกขึ้นจากเตียง ทั้งสองพระองค์จึงพากันไปยังโรงครัวของตำหนัก

บนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ วัตถุดิบสำหรับทำโจ๊กฮ่องกงถูกจัดเตรียมไว้อย่างประณีต ข้างกันนั้นมีอุปกรณ์สำหรับทำน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ รอให้ทั้งสองลงมือปรุงอาหารร่วมกัน 

บรรยากาศภายในครัวอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของข้าวสารและถั่วเหลือง คลอเคล้าไปกับเสียงหัวเราะและบทสนทนาอันอบอุ่นของสองพระองค์

พระชายาเริ่มลงมือทำโจ๊กฮ่องกง

น้ำซุปกระดูกหมูถูกเคี่ยวจนข้นได้ที่ จากนั้นเติมข้าวลงไป ใช้ไฟอ่อน เคี่ยวไปเรื่อย ๆ จนข้าวแตกตัวเป็นเนื้อเดียวกัน 

จากนั้นปั้นหมูเด้งเป็นก้อนกลม ใส่ลงไปให้สุกค่อยใส่หอยเป๋าฮื้อเพิ่มรสสัมผัส ก่อนตักใส่ถ้วย ตกแต่งด้วยไข่เค็มแดงลาวา โรยต้นหอมทอดกรอบและขิงซอย ปิดท้ายด้วยน้ำมันงาหอมกรุ่น

"เป็นโจ๊กที่น่ากินที่สุดที่ข้าเคยเห็นมา" 

องค์รัชทายาทกล่าว พลางเอื้อมมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้พระชายา

เมนูต่อไป—น้ำเต้าหู้งาดำ

น้ำเต้าหู้ถ้วยนี้มิใช่เพียงเครื่องดื่มธรรมดา หากแต่เป็นน้ำเต้าหู้ที่ผ่านการคัดสรรถั่วเหลืองคุณภาพดีที่สุด คั้นสดใหม่ หอมละมุนจากใบเตยเพิ่มความหวานบางเบาด้วยน้ำลำไยแห้งแทนการใช้น้ำตาล เติมความเข้มข้นด้วยงาดำบดละเอียด รสชาติละมุนละไมและดีต่อสุขภาพ

สุดท้าย—ปาท่องโก๋ร้อน ๆ

แป้งสาลีถูกนวดเข้ากับเกลือและน้ำด่างจากเถ้าไม้สูตรลับแห่งราชสำนักที่ช่วยให้เนื้อแป้งฟูกรอบอย่างลงตัวหมักแป้งไว้ใต้ผ้าขาวบางจนได้ที่ ก่อนนำมาหั่นเป็นแท่งวางซ้อนกันสองชิ้น แล้วหย่อนลงในกระทะน้ำมันร้อนจัด เสียงฉ่าเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมกับแป้งที่พองตัวขึ้นเป็นสีเหลืองทอง กรอบนอกนุ่มใน หอมเย้ายวน

โจ๊กฮ่องกง น้ำเต้าหู้งาดำ และปาท่องโก๋ร้อน ๆ พร้อมเสิร์ฟขึ้นสู่ตำหนักหลวง อาหารมื้อนี้มิได้มีเพียงรสชาติอันเลิศล้ำ แต่ยังเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจและความอบอุ่นจากสองพระองค์

"เสด็จพ่อ เสด็จแม่ พ่ะย่ะค่ะ ข้าและพระชายาได้จัดเตรียมโจ๊กฮ่องกงมาถวาย"

"พวกเจ้าช่างมีน้ำใจนัก" ฮ่องเต้ตรัส น้ำเสียงเปี่ยมด้วยเมตตา

พระเนตรของพระองค์ทอดมองาพระชยาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงความอ่อนโยน

"พระชายา เจ้าเป็นผู้มีน้ำใจนัก ข้ามิอาจปล่อยให้เจ้าตอบแทนข้าเพียงฝ่ายเดียว เจ้าปรารถนาสิ่งใด บอกข้ามาเถิด"

พระชายาเงยหน้าขึ้น ประสานสายตากับองค์รัชทายาทที่นั่งอยู่เคียงข้าง นางลังเลไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำขอเสียงแผ่วเบา

"หม่อมฉันอยากพบโหราจารย์ผู้ทำนายดวงชะตาเพคะ"

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกจากริมฝีปากของพระชายา องค์รัชทายาทและฮองเฮากลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดแปลกไป ความกังวลแทรกซึมเข้ามาในพระทัยขององค์รัชทายาทประหนึ่งเงามืดที่แผ่คลุม บางสิ่งในดวงตาของพระชายา ทำให้พระองค์รู้สึกว่านางกำลังจะจากไป...

"หากเจ้าต้องการ ข้าย่อมให้โหราจารย์เข้าเฝ้า" ฮ่องเต้ตรัสตอบโดยไม่ลังเล

"หม่อมฉันขอบพระทัยเพคะ" พระชายาก้มศีรษะลง แววตานิ่งสงบ แต่กลับคล้ายมีบางสิ่งซ่อนอยู่

แม้บรรยากาศภายในตำหนักจะดูอบอวลไปด้วยความอบอุ่น ทว่าในใจขององค์รัชทายาทกลับปั่นป่วนราวกับมีกระแสน้ำไหลเชี่ยว นิ่งเงียบ หากแต่ลึกลงไป คล้ายมีน้ำตาตกอยู่ในใจที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้...