6. วางยาพิษ

ในท้องพระโรงพระราชวังที่หรูหรามีแต่เสียงคุยของขุนนางและเหล่าข้าราชบริพารที่ต่างพากันยกย่องความสามารถของพระชายาที่ทำอาหารให้ทุกคนลิ้มรส จนทำให้พระราชวังเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความชื่นชม แต่ท่ามกลางความสุขนั้น กลับมีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

ทันใดนั้น หมิงจิว น้องสาวของพระชายาองค์ชายสี่ ซึ่งเป็นสาวงามที่มีชื่อเสียงในเรื่องของคุณสมบัติอันดีงาม กำลังได้รับการทาบทามให้เป็นพระชายารองของรัชทายาท

หมิงจิวเริ่มมีอาการผิดปกติ ผิวหนังของเธอเริ่มแดงและมีผื่นขึ้นทั่วร่างกาย แล้วเธอก็ล้มลงหมดสติไป ทำให้ทุกคนในห้องตกใจและรีบเข้ามาช่วยเหลือ องค์ชายสี่และพระชายาองค์ชายสี่มองเหตุการณ์นี้ด้วยสายตาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ ทั้งสองคนเริ่มตั้งข้อสงสัยและคิดว่าอาหารที่พระชายาองค์รัชทยาททำเป็นสาเหตุที่ทำให้หมิงจิวเกิดอาการเช่นนี้

"มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก!" พระชายาองค์ชายสี่พูดขึ้นเสียงเย็นชา

"พระชายาองค์รัชทายาทคงไม่พอใจที่หมิงจิวกำลังจะได้รับตำแหน่งพระชายารองของรัชทายาท เธอคงวางยาพิษหมิงจิว"

คำพูดของพระชายาองค์ชายสี่ทำให้บรรยากาศในห้องนั้นตึงเครียดขึ้นทันที

“พระชายาองค์ชายสี่ท่านคิดได้อย่างไรว่าเป็นฝีมือของข้า เพราะถ้าหากอาหารทุกอย่างมีปัญหาต้องอยู่ในความรับผิดชอบของข้าอยู่แล้ว ใยข้าต้องทำเพื่อใส่ร้ายตัวเองเล่า” พระชายาตอบจริงจัง

"ขอความเมตตาจากฮ่องเต้... ขอให้คุมขังพระชายาองค์รัชทายาทด้วย ระหว่างที่ตรวจสอบว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่" องค์ชายสี่กล่าวเสียงเย็นชา

ฮ่องเต้และฮองเฮารีบลุกขึ้นและพยายามพูดเพื่อปกป้องพระชายา แต่ด้วยความเป็นกลางจึงไม่สามารถทำอะไรได้

"เรื่องนี้ต้องมีการสอบสวนให้ชัดเจน" ฮ่องเต้กล่าวเสียงอ่อนโยน

"ข้าไม่ได้ทำอะไรที่ผิด ข้าทำอาหารตามปกติ...ไม่มีพิษ ไม่มีอันตราย...ขอให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย"

พระชายาหันไปมองพระสวามีของนาง รัชทายาทที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ไม่ไกล พระองค์มองเธอด้วยสายตาเย็นชาแต่ไม่กล่าวคำใดๆ เหมือนกับว่าเขาไม่สนใจไยดีพระชายาเลย

"องค์รัชทายาท... ท่านไม่คิดจะช่วยข้า? ท่านเกลียดข้าอยู่แล้ว?" พระชายาพยายามพูดเสียงเบา เวลานี้นางไร้ที่พึ่ง

"เรื่องนี้เราขอสืบเองหากทำผิดจริง... เราจะดำเนินการตามกฎหมาย นำตัวพระชายาไปคุมขัง" รัชทายาทกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา พร้อมกับหันหลังให้พระชายา

น้ำตาแห่งความเจ็บปวดเริ่มไหลจากดวงตา นางรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้งทั้งจากพระสวามี ผู้ที่ไม่เคยรักนางเลย

ในที่สุด พระชายาก็ถูกพาตัวไปคุกหลวงเพื่อรอการสอบสวน แม้จะมีความเจ็บปวดในใจที่ไม่อาจบรรเทาได้ แต่นางก็ยังคงยืนยันว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด แม้จะไม่มีใครเชื่อในคำพูดของเธอ

คุกหลวง...

บรรยากาศในคุกหลวงยังคงมืดและอึมครึม เสียงเหล็กกระทบกันดังแว่วมาเป็นระยะๆ ท่ามกลางความเงียบสงัดที่กดทับทุกสิ่งไว้ พระชายานั่งอยู่บนเสื่อหนา 

ความเจ็บปวดและความโกรธยังคงวิ่งวนอยู่ในหัวใจของเธอ ร่างกายที่เคยเต็มไปด้วยความหวัง ตอนนี้กลับแห้งเหี่ยวไร้ชีวิตชีวา 2 วันแล้วที่นางต้องทนอยู่ที่นี่อย่างเดียวดาย

“โอ๊ยข้ามมิติมาก็มาอยู่ในคุก คิดว่าใช้ชีวิตสุขสบาย เป็นพระชายาคนหล่อแต่เขาก็เกลียดเรา มีตำแหน่งสูงศักดิ์ แต่ทำอะไรไม่ได้ ลี่หรงเอ๊ยเวรกรรมอะไรวะเนี่ย”

เสียงฝีเท้าของขันทีดังขึ้นตามทางเดิน ก่อนที่จะร้องบอกว่า

"องค์ชายรัชทายาทเสด็จ"

“พวกเจ้ารออยู่ที่นี่” องค์ชายสั่งเสียงเรียบ

พระชายาหันไปมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ขณะที่องค์ชายรัชทายาทเดินเข้ามาใกล้ เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยืนอยู่ใกล้ๆ  เธอลุกขึ้นและเดินหนีทันที

“หยุดแล้วฟังฉัน!” องค์ชายเรียกเสียงดุดัน แต่พระชายายังคงเดินห่างออกไป

“ไม่! อย่ามายุ่งกับฉัน! ท่านไม่คิดปกป้อง ท่านอยากให้ข้าตายใช่ไหม?” พระชายาหันกลับไปมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“เอาเลย! ใส่ความข้าให้เต็มที่! ท่านมีตำแหน่งสามารถทำอะไรก็ได้! สั่งประหารข้าไปเลย! ล้างแค้นให้กับคนรักของท่าน! ให้มันจบๆ ไปข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ข้าอยากกลับไปบ้าน”

ในขณะที่พระชายาไม่ฟังคำพูดใดใด ทันใดนั้นองค์ชายกระชากแขนของนางดึงนางเข้ามาใกล้ตัว องค์รัชทายาทจ้องมองพระชายาด้วยความโกรธ 

ความรุนแรงของการกระทำทำให้พระชายาตกใจ นางสัมผัสได้ถึงแรงที่องค์ชายใช้ ทันใดนั้นริมฝีปากพระองค์เขากดลงมาที่ริมฝีปากของนาง นางยกมือขึ้นและฟาดไปที่พระพักตร์พระองค์  เสียงตบดังสนั่น ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวกลายเป็นความเงียบ  นางตัวสั่นด้วยความโกรธที่มากเกินจะบรรยาย 

“นี่มันจูบแรกของข้า ท่านไม่มีสิทธิ์มาทำหยาบคายกับข้าเช่นนี้"

พระชายาตะโกนด่า น้ำตาคลอ

องค์ชายยืนอยู่ในท่าทางที่แสดงถึงความโกรธเกรี้ยว คิ้วขมวดแน่น กำมือจนเส้นเลือดปูดโปน ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยความสับสนราวกับพายุโหม เขาก้าวเข้าไปใกล้ กระชากนางเข้ามาแนบอก ก่อนจะก้มลงจูบนางอย่างรุนแรงอีกครั้ง

จูบที่ไม่มีความอ่อนโยน จูบที่เต็มไปด้วยโกรธแค้น นางดิ้นรนผลักพระองค์ออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่มันไร้ประโยชน์ พระองค์บีบคางพระชายาแน่น บังคับให้รับรสสัมผัสที่เต็มไปความเจ็บปวด

เมื่อริมฝีปากแยกจากกัน ดวงตาของพระชายามีแต่น้ำตาไหลพราก หัวใจของเธอแตกสลายยับเยินไม่เหลือชิ้นดี

"ทำไม..." นางสะอื้น เสียงแผ่วเบาราวกับคนสิ้นหวัง

องค์รัชทายาทเช็ดริมฝีปากตัวเองเหมือนจูบนั้นเป็นสิ่งโสโครก พระองค์เอ่ยเสียงเหยียดหยาม 

"อย่าคิดว่าที่ข้าจูบเจ้าเพราะความพิศวาส ที่ข้าทำ... ก็แค่ให้เจ้าหุบปากเท่านั้น!"

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจพระชายา นางสะอื้นไห้ น้ำตาหลั่งริน เธอไม่เคยถูกเหยียดหยามเช่นนี้มาก่อน องค์รัชทายาทมองภาพนั้นแล้วชะงักเพียงเสี้ยววินาที 

หัวใจพระองค์เจ็บร้าวอย่างไม่มีเหตุผล แต่ก็ฝืนใจพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

"นี่ข้ามาช่วยเจ้าก็บุญแค่ไหนแล้ว!"

ดวงตาของพระชายาฉายแววโกรธเคือง นางกัดริมฝีปากจนห้อเลือด มือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบฟังสิ่งที่เขากำลังกล่าว

"ฟังข้าให้ดี ข้าสืบมาแล้ว... หมอหลวงยืนยันว่าหมิงจิวแพ้ถั่วเขียวที่อยู่ในลอดช่องของเจ้า! องค์ชายสี่ฉวยโอกาสนี้ใส่ร้ายเจ้าในทันที ทุกอย่างเป็นเรื่องของการช่วงชิงบัลลังค์  เพราะหากไม่มีเจ้า ข้าย่อมไม่มีทางขึ้นครองบัลลังก์ได้อย่างมั่นคง! พวกนั้นรู้ดีว่าการแต่งงานกับเจ้าจะทำให้ข้ามีอำนาจมากขึ้น เพราะบิดาของเจ้าจะช่วยส่งเสริมให้ข้าปกครองราชสำนักได้อย่างมั่นคง"

องค์รัชทายาทพูดราวกับว่าเธอเป็นแค่เครื่องมือ เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในการแย่งชิงอำนาจ ไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาของพระองค์เลย

พระชายากำมือแน่นจนสั่น ใบหน้าซีดเผือดจากทั้งความเหนื่อยล้า นางเงยหน้าขึ้นสบตาองค์รัชทายาท

"ข้าไม่เคยคิดร้ายกับใคร! แม้แต่เหม่ยจู ข้าก็ไม่ได้ฆ่านาง!" นางพูด น้ำเสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นางรู้ดีว่าไม่ว่านางจะอธิบายอย่างไร องค์รัชทายาทก็ไม่มีวันฟัง

"เหม่ยจูตายในห้องเจ้า!" องค์ชายคำราม ดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น "หากเจ้าไม่เข้ามาในชีวิตข้า นางคงไม่ต้องตาย! เจ้าคิดว่าตัวเองบริสุทธิ์งั้นหรือ? อย่าหวังเลยว่าข้าจะเชื่อเจ้า!"

ทุกคำพูดของเขาเป็นดั่งคมมีดที่กรีดลึกลงกลางใจ นางเจ็บจนแทบยืนไม่ไหว น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่ขาดสาย

"ข้าจะสืบหาคนฆ่านางเอง!" องค์ชายประกาศเสียงแข็ง 

"แต่ตราบใดที่ข้ายังไม่พบหลักฐาน เจ้าก็เป็นได้แค่ฆาตกรในสายตาของข้า!"

"ปล่อยตัวพระชายา!" องค์ชายสั่งเสียงเข้ม

เมื่อทหารคลายพันธนาการ องค์รัชทายาทพยุงเธอขึ้น แต่เพียงชั่วพริบตา พระองค์กลับผลักเธออย่างแรงจนเธอแทบล้มลงกับพื้น

พระชายากัดฟันแน่น ฝืนกลั้นความเจ็บปวดทั้งร่างกายและหัวใจ ขาของเธออ่อนแรงเต็มที แต่เธอก็ยังคงเดินไปข้างหน้า เพราะหากนางหยุดเพียงก้าวเดียว องค์ชรัชทายาทก็คงเหยียบย่ำนางลงไปมากกว่านี้

สายตาของเขาที่มองเธอเหมือนมองเศษขยะ คำพูดที่ร้ายกาจ ความเย็นชาที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความปรานี ทำให้นางรู้ว่าต่อให้นางจะพยายามอธิบายแค่ไหน ก็ไร้ความหมาย

"คนใจร้าย... ไม่มีหัวใจ...อย่าคิดว่าต่อไปจะยอมให้ท่านรังแกง่ายๆ"

เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่เสียงสะอื้นยังดังพอจะให้เขาได้ยิน

น้ำตาของพระชายาร่วงลงบนพื้นหินเย็นเยียบ ทว่าองค์ชายกลับเบือนหน้าหนี ไม่ยอมมอง เพราะหากพระองค์มองแม้เพียงเสี้ยววินาที พระองค์กลัวว่าจะใจอ่อน...