13. บิดาข้าถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏ

ท้องพระโรง...

"ถวายบังคมฝ่าบาท พ่ะย่ะค่ะ ข้าได้สืบทราบมาว่า มหาเสนาบดีหลินเซียวคิดกบฏ รวบรวมทหารทางตอนเหนือ และซื้อขายอาวุธนอกเหนือจากซื้อให้กับราชสำนัก เกณฑ์ชาวบ้านมาเป็นทหารประจำกองทัพตน ใครไม่ยินยอมฆ่าทิ้งสถานเดียว" เสนาบดีเฉินหลางกล่าวรายงาน

"เสนาบดีเฉินหลาง หากเจ้าไม่มีหลักฐาน อย่าได้กล่าวหาข้าโดยไร้เหตุผล ข้าเองจะทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไร "

เสนาบดีเฉินหลาง—พ่อตาขององค์ชายสี่—แค่นหัวเราะ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"เจ้าคงกลัวว่า หากวันหนึ่งองค์ชายรัชทายาทไม่ได้ขึ้นครองบัลลังก์จริง บุตรสาวของเจ้าจะพลาดตำแหน่งฮองเฮา ตระกูลของเจ้าก็จะไร้ซึ่งอำนาจและผู้สนับสนุน?"

"เจ้า!..เจ้าคิดได้อย่างไร เดิมทีองค์ชายรัชทายาทก็มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ต่อจากฝ่าบาทอยู่แล้ว ข้าย่อมไม่มีเหตุผลใดต้องทำเช่นนั้น"

“เมื่อดูหลักฐานเดี๋ยวก็รู้” เสนาบดีเฉินหลางยิ้มอย่างเย้ยหยัน

"หลักฐานการซื้อขายอาวุธ พะยะค่ะ" ขุนนางคนหนึ่งกล่าวพลางยื่นเอกสารให้ฮ่องเต้

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรหลักฐานครู่หนึ่งก่อนตรัสขึ้น

"เรื่องนี้ต้องมีการตรวจสอบ หามิได้ที่ข้าจะตัดสินโทษมหาเสนาบดีโดยไร้ซึ่งความจริง เอาเป็นว่า ข้าจะสั่งให้กักบริเวณมหาเสนาบดีหลินเซียว ห้ามติดต่อผู้ใด จนกว่าความจริงจะปรากฏ"

"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" มหาเสนาบดีหลินเซียวตอบรับอย่างเต็มใจ

"เรื่องนี้ ข้าจะให้คนของข้าสืบด้วยตัวเอง พวกเจ้ามิต้องกังวล บัลลังก์นี้ยังคงเป็นของข้า!" ฮ่องเต้ตรัสแก่ขุนนางทั้งหลาย

ห้องพระอักษร..

เสียงขันทีคนสนิทดังขึ้นจากด้านนอก

“องค์รัชทายาทขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ที่กำลังครุ่นคิดเงยหน้าขึ้น ก่อนเอ่ยอนุญาตเสียงเรียบ

“ให้เข้ามา”

ร่างสูงขององค์รัชทายาทก้าวเข้ามาภายในห้อง

“ถวายบังคมเสด็จพ่อ”

ฮ่องเต้ทอดสายตามองพระโอรส ก่อนพยักหน้าเบา ๆ

“รัชทายาท… เจ้าร้อนใจเรื่องบิดาของชายาเจ้าใช่หรือไม่”

องค์รัชทายาทเม้มริมฝีปากแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

“พ่ะย่ะค่ะ ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำ มหาเสนาบดีหลินเซียวเป็นขุนนางที่จงรักภักดีที่สุด เสด็จพ่อก็ทราบดี ไม่มีเหตุผลอันใดที่เขาจะคิดกบฏ”

ฮ่องเต้พยักหน้าอย่างเห็นพ้อง ก่อนถอนหายใจเบา ๆ

“ข้าก็คิดเช่นเจ้า จะให้บอกว่าเขาทำเพื่อหนุนหลังเจ้าให้ขึ้นครองบัลลังก์ก็ดูเป็นไปไม่ได้ เพราะอย่างไรเสีย บัลลังก์นี้ก็เป็นของเจ้าอยู่แล้ว”

องค์รัชทายาทกำมือแน่น เสียงเข้มขึ้น

“เว้นเสียแต่ว่ามีคนจงใจใส่ร้าย หากมหาเสนาบดีหลินเซียวถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏ กองกำลังภายใต้บัญชาของเขาก็จะถูกถ่ายโอนไปให้เสนาบดีคนอื่น”

ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว คิดไตร่ตรอง

“ถึงเวลานั้น อำนาจของเจ้าจะสั่นคลอน หากมีการเปลี่ยนขั้วอำนาจก็อาจทำให้องค์ชายสี่ขึ้นครองราชย์แทน หรือ… อาจเป็นโอรสองค์อื่นของข้า”

องค์รัชทายาทชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวเสียงเครียด

“โอรสองค์อื่นของเสด็จพ่อหรือ? นอกจากข้าแล้วก็มีน้องสอง น้องสาม น้องสี่ และน้องห้า หากไม่นับองค์ชายสี่ที่มีโอกาสชิงตำแหน่งรัชทายาท แล้วจะมีใครอีก?”

ดวงตาของฮ่องเต้แปรเปลี่ยนเป็นลึกซึ้ง แววตานั้นเต็มไปด้วยความลังเล แต่สุดท้ายก็เอ่ยออกมา

“เมื่อก่อน… นอกจากมารดาของเจ้า ข้ายังมีชายารองอีกคนหนึ่ง นางชื่อ ซูซิน ข้ารักนางมาก นางเป็นหญิงที่งดงามและมีเมตตา มักไปวัดถือศีลอยู่เสมอ กระทั่งวันหนึ่ง นางตั้งครรภ์”

องค์รัชทายาทนิ่งฟังอย่างตั้งใจ

ฮ่องเต้ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงของพระองค์แฝงไปด้วยความขมขื่น

“ข้าเคยคิดว่าเด็กในครรภ์ของนางเป็นลูกของข้า… แต่คืนหนึ่งกลับเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง เมื่อข้าไปยังตำหนักของนาง กลับพบชายชุดดำอยู่บนเตียงของนาง”

เสียงของฮ่องเต้กดต่ำลงเล็กน้อย

“ข้าโกรธจนแทบคลั่ง คิดจะสั่งประหารนางในทันที แต่… เสด็จแม่ของเจ้าเข้ามาห้ามไว้ เพราะเห็นแก่นางที่ตั้งครรภ์ นางจึงถูกเนรเทศไปยังออกจากเมือง”

องค์รัชทายาทกำมือแน่น ความรู้สึกหลากหลายพุ่งขึ้นมาในใจ

“แล้ว… เสด็จแม่ขององค์ชายสี่ก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นชายารองในทันที”

ฮ่องเต้แค่นยิ้ม 

“เจ้าก็รู้ว่าเสนาบดีเฉินหลางเป็นคนเช่นไร ข้าโกรธมากในตอนนั้น… โกรธจนไม่ได้สืบความจริงให้ดี”

องค์รัชทายาทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เสด็จพ่อ… เรื่องนี้ลูกจะสืบหาความจริงเอง ลูกจะเดินทางไปทางตอนเหนือ ขอเสด็จพ่อโปรดประทานอนุญาต”

ฮ่องเต้หันขวับมามอง

“จะดีหรือ งานนี้ค่อนข้างอันตราย หากเป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ เจ้าจะเสี่ยงอันตรายอย่างมาก”

องค์รัชทายาทมองสบพระเนตรของฮ่องเต้ สีหน้าของพระองค์มุ่งมั่น

“เมื่อลูกจัดการเรื่องมหาเสนาบดีหลินเซียวแล้ว ลูกจะสืบหาพระชายาซูซินเพื่อนำความจริงมาถวายเสด็จพ่อ อย่างน้อย… เสด็จพ่อจะได้ไม่ต้องค้างคาใจอีกต่อไป”

ฮ่องเต้หลับตาลง ก่อนพยักหน้าเชื่องช้า

“ขอบใจเจ้ามาก องค์รัชทายาท… จงระวังตัว ทางนี้ข้าจะจัดการเอง ไม่ต้องกังวล”

องค์รัชทายาทก้มศีรษะลงอย่างเคารพ

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

ขณะที่องค์รัชทายาทกำลังจะออกจากห้อง เสียงของฮ่องเต้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“รัชทายาท… หากเจ้าพบซูซิน บอกนางด้วย… ข้ายังไม่เคยลืมนาง”

องค์รัชทายาทหยุดฝีเท้า ก่อนค้อมศีรษะรับคำ จากนั้นจึงเดินออกไปอย่างมุ่งมั่น เบื้องหน้าคือภารกิจที่เต็มไปด้วยอันตราย… แต่เขาจะไม่หวั่นไหว!

ตำหนักไป๋ฮวา...

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเย็นวันนี้ แม้จะมีอาหารฝีมือพระชายา—ผัดเปรี้ยวหวานเนื้อ ไข่ดาว ยำผักขม และแกงจืดหัวไชเทา—ที่ดูน่ากินยิ่งนัก ทว่าอารมณ์ของทุกคนกลับตึงเครียดและหนักอึ้ง

พระชายาเงยหน้ามององค์รัชทายาทด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถาม

“องค์รัชทายาท... ท่านพ่อของข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

องค์ชายวางตะเกียบลงช้า ๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พ่อเจ้าถูกกักบริเวณ ห้ามพบคนนอก แต่ข้าสั่งทหารให้คอยคุ้มกันไว้แล้ว ปลอดภัยแน่ไม่ต้องห่วง”

พระชายาพยักหน้ารับ แม้จะโล่งใจขึ้นเล็กน้อย แต่ความกังวลยังคงฉายชัดบนใบหน้า

“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไป ถึงจะช่วยท่านพ่อข้าได้” น้ำเสียงของนางแฝงความร้อนรน

องค์ชายมองนางนิ่ง ก่อนตอบด้วยแววตาแน่วแน่

“เรื่องนี้ข้าจะสืบเอง พรุ่งนี้ ข้าจะเดินทางไปทางตอนเหนือของเมือง เพื่อค้นหาความจริง”

พระชายารีบเอ่ยทันที

“ข้าไปด้วย!”

“ไม่ได้” องค์ชายสวนกลับทันควัน 

“มันอันตรายเกินไป”

พระชายาจ้ององค์รัชทายาทด้วยแววตาดื้อรั้น 

“แต่ท่านก็ต้องเจออันตรายเช่นกัน แล้วข้ากลัวทำไมกัน!”

องค์ชายถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“พระชายา เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการแย่งชิงราชบัลลังก์ ข้าไม่รู้ว่าต้องเจออะไรบ้าง ในการเดินทางครั้งนี้ แต่สิ่งที่ข้ารู้แน่ชัดก็คือ... ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเสี่ยง”

“แต่ข้า—”

ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ ริมฝีปากขององค์ชายก็แนบเข้ามาจุมพิตปิดคำพูดของนางเสียก่อน

“ข้าหิวแล้ว...” องค์ชายกระซิบข้างหูนาง ก่อนจะผละออกอย่างจงใจ “กินข้าวเถอะ”

จินฝานและซีจินที่นั่งอยู่ด้วย พยายามก้มหน้ากลั้นยิ้ม เมื่อเห็นฉากตรงหน้า

“องค์รัชทายาท มีคนมองอยู่นะ” พระชายากระซิบเสียงแผ่ว

พระองค์ยิ้มกริ่ม 

“มองแล้วยังไงเล่า...”

ในที่สุด ทั้งสองก็ยอมละความกังวลไว้ชั่วครู่ และเพลิดเพลินกับอาหารในมื้อนี้ แม้ว่าจะยังมีพายุใหญ่รออยู่ข้างหน้า แต่พวกเขาจะก้าวผ่านมันไปด้วยกัน

ห้องบรรทม...

องค์ชายขมวดคิ้ว เมื่อเห็นพระชายานั่งก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะ

“เจ้าทำอะไรน่ะ ”

นางเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มบาง 

“ข้าเย็บเสื้อคลุมให้ท่าน ”

นางยื่นเสื้อคลุมสีดำสนิทให้เขา ผืนผ้าหนานุ่ม ปักลายดิ้นทองเป็นมังกรทอดตัวอย่างสง่างาม แม้ลายปักจะดูแปลกไปสักหน่อย แต่องค์รัชทายาทก็รู้ดีว่านางตั้งใจทำให้พระองค์สุดหัวใจ

“พรุ่งนี้ท่านต้องเดินทางไปทางเหนือ ที่นั่นอากาศหนาว... ใส่เสื้อคลุมนี้จะได้อบอุ่น”

องค์รัชทายาทจ้องมองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

 “ชายาของข้า เจ้านี่ช่างดีเหลือเกิน”

นางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ 

“ข้าก็ต้องทำให้ท่านรักข้าให้มากที่สุดน่ะสิ” นางคิดในใจ ก่อนเร่งเร้า “ลองใส่ดูสิ”

องค์ชายหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม รู้สึกถึงไออุ่นที่ส่งผ่านจากมือของนางมาถึงเขา

“ข้าชอบมาก” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม 

“ว่าแต่... ลายปักนี้คือ?”

“ลายมังกร” นางตอบอย่างมั่นใจ 

“มังกรเป็นสัญลักษณ์ของความยิ่งใหญ่ เหมาะกับท่านที่สุด”

องค์ชายหัวเราะในลำคอ 

“มังกรในจินตนาการของเจ้าเป็นแบบนี้สินะ”

“นี่ ถ้าท่านไม่ชอบ ข้าจะเอาคืนมา” พระชายาทำท่าจะดึงเสื้อคลุมกลับ

องค์ชายรีบดึงเสื้อไว้แน่น 

“ข้าชอบ ข้าชอบทุกอย่างที่เจ้าทำให้”

“ไม่จริงหรอก” นางหรี่ตา

“จริงสิ ข้าไม่เคยโกหก”

นางเบ้ปากแกล้งงอน ดูน่ารักจนองค์รัชทายาทอดใจไม่ไหว เขาโน้มตัวลงอุ้มร่างนางขึ้นจากพื้น

“องค์รัชทายาท!” พระชายาร้องตกใจ มือเล็กทุบไหล่เขาเบา ๆ

องค์ชายกระซิบชิดหู 

“คืนนี้ ข้าจะนอนกอดเมียข้าให้หนำใจ... พรุ่งนี้ข้าก็ต้องออกเดินทางแล้ว”

พระชายาหน้าแดงก่ำ 

“ท่านไม่ได้หมายความว่า—”

องค์รัชทายาทยิ้มเจ้าเล่ห์ 

“หืม เจ้ามองข้าแบบนี้อีกแล้ว ถ้าข้าทนไม่ไหวขึ้นมา เจ้าห้ามโกรธข้านะ”

พระชายายิ้มอย่างมีเลศนัย ขณะที่หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกขณะ...

"อะไรข้าจะบอกท่านให้นอนพัก พรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้า"

"ไม่พักได้ไหม" องค์รัชทายาทออดอ้อน

"ไม่ได้... ข้าไม่อยากให้ท่านเหนื่อยล้า นอนๆนะ"

พระชายาจูบที่แก้มองค์รัชทายาทเบาๆ

ทั้งสองนอนกอดกันจนรุ่งเช้า

เช้าวันรุ่งขึ้น...

ยามรุ่งอรุณ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดผ่านม่านบางๆ ในตำหนัก พระชายาผู้มีดวงตาหม่นเศร้าเงยหน้ามองชายผู้เป็นสามีด้วยความอาลัย มือบางเอื้อมไปจับแขนเสื้อของเขาแน่น ราวกับไม่อยากให้จากไป

“องค์รัชทายาท ขอให้ท่านปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง… แล้วอย่าลืมส่งข่าวมาหาข้าด้วย” เสียงเธอเบาหวิวแต่แฝงความห่วงใยอย่างลึกซึ้ง

รัชทายาททอดมองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาคมเข้มสะท้อนความอ่อนโยน เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่หล่นลงมาปรกหน้าผากของนางเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปกอบกุมมือน้อยของนางไว้

“อย่าห่วงข้าเลย เจ้าอยู่ที่นี่ดูแลตัวเองให้ดี ข้าต้องกลับมาหาชายาของข้าอยู่แล้ว” 

น้ำเสียงของเขามั่นคง รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนริมฝีปาก

นางพยักหน้ารับเบาๆ แต่แววตายังคงเป็นกังวล

องค์รัชทายาทหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบข้างหู “ห้ามไปสร้างเรื่องที่ไหนอีกนะ ”

นางทำหน้ายู่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระซิบตอบ 

“ข้าไม่ใช่เด็กซนเสียหน่อย...”

เขาหัวเราะ ก่อนจะหันไปสั่งซีจินอย่างจริงจัง “ซีจิน ดูแลพระชายาของเจ้าให้ดี”

“เพค่ะองค์ชายรัชทายาท” ซีจินขานรับเสียงหนักแน่น

เมื่อสั่งความเสร็จ องค์ชายรัชทายาทและจินฝานจึงมุ่งหน้าเดินทางทันที ทิ้งไว้เพียงเงาของหญิงสาวที่ยืนมองแผ่นหลังกว้างของพระองค์จากไป จนลับสายตา…