18. เปิดร้านหม่าล่าหม้อไฟมังกรแดง

“เร็วเข้า ซีจิน! ข้ากำลังรีบ!” พระชายเร่งเร้า ขณะเตรียมตัวออกจากตำหนัก

“พระชายา ใจเย็นๆ เพคะ” ซีจินกล่าว พลางพยายามจัดเสื้อให้พระชายาที่ดูจะกระตือรือร้นเกินไป

“วันนี้เป็นวันเปิดร้านหม้อไฟมังกรแดง ต้องเอาฤกษ์เอาชัยให้ดี!” พระชายาพูดอย่างฮึกเหิม ก่อนจะรีบตรงไปขึ้นรถม้ามุ่งสู่ตลาดวังหลวง

แต่ทันใดนั้น—

ร่างสูงสง่าขององค์รัชทายาทก็ก้าวเข้ามาขวางทาง นัยน์ตาคมจับจ้องมาที่นางด้วยความสงสัย

“ทำไมพระชายาของข้าต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้?” น้ำเสียงของพระองค์เต็มไปด้วยความเอ็นดู

นางยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนตอบ 

“วันนี้เป็นวันแรกที่ร้านหม่าล่าหม้อไฟมังกรแดงของข้าเปิดร้านเป็นทางการ ต้องไปเตรียมทุกอย่างให้พร้อม… ถ้าองค์รัชทายาททรงงานเสร็จแล้ว อย่าลืมตามไปอุดหนุนด้วยนะเพคะ~”

พูดจบ นางก็ฉวยโอกาสโน้มตัวเข้าไปใกล้ จุ๊บเบาๆ บนแก้มของพระองค์ ก่อนจะหัวเราะคิกแล้วรีบกระโดดขึ้นรถม้า ทิ้งให้องค์รัชทายาทยืนตะลึง หน้าแดงซ่าน

เหล่านางกำนัลและองครักษ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ต่างแอบกลั้นยิ้มกับภาพตรงหน้า

องค์รัชทายาทมองตามรถม้าที่กำลังเคลื่อนออกไปแล้วพึมพำเบาๆ พลางยกมือแตะแก้มตัวเอง

“พระชายา… เจ้าช่างแสนซนเสียจริง…”

ตลาดเมืองหลวง…

ตลาดเมืองหลวงยามเช้าเต็ม เสียงเจรจาซื้อขายของพ่อค้าแม่ค้าดังระงมคลอไปกับกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยอบอวลในอากาศ

วันนี้อากาศแจ่มใส ผู้คนหลั่งไหลเข้าสู่ตลาดกันอย่างคึกคัก ทันใดนั้น เสียงกลองประกาศดังก้องกังวาน เรียกสายตาของเหล่าพ่อค้าแม่ค้าและชาวเมืองให้หันไปมองต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน

"หม่าล่าหม้อไฟมังกรแดงจ้า" เสียงจางจือสหายคนสนิทของพระชายาร้องบอก

ร้านเปิดใหม่ที่นี่เป็นที่แรก พร้อมเมนูเด็ดที่ไม่มีใครเคยลิ้มลองมาก่อน ความเผ็ดซ่าชาลิ้นที่แปลกใหม่กำลังจะกลายเป็นรสชาติที่ใครก็ต้องจดจำ ใครอยากลิ้มลองเชิญทางนี้นะจ๊ะ รับรองไม่มีผิดหวังแน่นอน

"หม่าล่าหม้อไฟ" 

น้ำซุปเดือดพล่านในหม้อทองเหลือง กลิ่นพริกหม่าล่าเผ็ดฉุนผสานกับเครื่องเทศจีนที่ร้อนแรง ลอยมาปะทะจมูกจนต่อมน้ำลายทำงาน คนที่อยู่หน้าร้านเมื่อได้กลิ่นหอม ต่างก็พากันเดินเข้าร้าน นั่งโต๊ะทันที

เหล่าลูกน้องที่พระชายาจ้างมาต่างบริการรับรายการอาหารประจำโต๊ะ

“พ่อหนุ่ม หม่าล่าหม้อไฟขายยังไง” ลูกค้าถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ครับนายท่าน วันนี้ราคามิตรภาพ

หม้อเล็ก 1 ตำลึง

หม้อใหญ่ 3 ตำลึง (ขึ้นอยู่กับวัตถุดิบที่เลือก) ครับ”

ลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย สั่งชุดเล็กบ้างใหญ่บ้าง

แต่ละชุดประกอบด้วย เนื้อสไลซ์ลายหินอ่อน เมื่อลวกในน้ำซุปเดือดจัด ไขมันแทรกเนื้อจะละลาย ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนชวนกัดคำต่อไป

หมูเนื้อนุ่มละมุน หวานฉ่ำในปาก 

ปลาเนื้อขาวสดใหม่ เนื้อแน่นเด้ง ไม่มีความคาวแม้แต่น้อย ไข่ไก่สองฟอง เพิ่มความกลมกล่อมให้ซุปเข้มข้นยิ่งขึ้น ผักสดสีเขียวตามฤดู บวกกับเห็ดเข็มทอง ยิ่งเพิ่มความสดชื่นให้กับรสจัดจ้านของน้ำซุป นอกจากนี้ยังมีเครื่องในหมู—ตับ ไต ไส้ เคี้ยวหนึบหนับ ได้รสสัมผัสที่เข้ากับน้ำซุปหม่าล่าเป็นอย่างดี

พระชายา เจ้าของร้าน ยืนประจำอยู่หน้าเตา มือขยับตะหลิวอย่างคล่องแคล่ว เคี่ยวซุปจนได้รสเข้มข้น เผ็ดชา ซ่านลึกถึงหัวใจ จึงตักใส่หม้อเสิร์ฟให้ลูกค้าทันที

วันแรกของการเปิดร้านคึกคักกว่าที่คาด ผู้คนแห่กันเข้ามาลองชิม บางคนเหงื่อซึมจากความเผ็ดซ่าน แต่ยังคงตักซุปขึ้นดื่มต่อด้วยความติดใจ เสียงฮือฮาของผู้คนทำให้บรรยากาศรอบร้านยิ่งครึกครื้น

องค์รัชทายาททอดพระเนตรพระชายาที่กำลังขะมักเขม้นอยู่หน้าเตา ดวงตาพระองค์ฉายแววเอ็นดู ไม่แปลกใจเลยว่าหญิงสาวจากอีกมิติถึงได้ทำทุกอย่างได้ดีเช่นนี้... ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหาร หรือการชนะใจผู้คนก็ตาม เขายิ้มอย่างภูมิใจ

ยามบ่าย...

“วันนี้เปิดร้านวันแรก ขายดีกว่าที่คาดอีก” พระชายาพูดด้วยความปลื้มใจ

“ใช่ คิดไม่ถึงเลยว่าร้านหม่าล่าหม้อไฟจะได้รับความนิยมขนาดนี้ ถ้ามีลูกค้าเยอะทุกวัน เราคงรวยแน่!” จางจือกล่าวอย่างตื่นเต้น

“ขอบคุณทุกคนที่ทำงานกันอย่างเหน็ดเหนื่อยนะ ข้าจะให้รางวัลพิเศษแก่พวกเจ้า” พระชายาบอกกับลูกน้องและพ่อครัวที่จ้างมาสี่ห้าคน

“เพล้ง!”

เสียงกระถางต้นไม้หน้าร้านแตกกระจาย ทุกคนรีบวิ่งออกไปดู พบเจ้าของร้านบะหมี่พร้อมลูกน้องหกคนยืนโวยวายอยู่หน้าร้านหม่าล่าหม้อไฟมังกรแดง ใบหน้าของพ่อค้าบะหมี่เต็มไปด้วยโกรธ

“พวกท่านต้องการอะไร!?”พระชายาถามเสียงเข้ม

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง! วันนี้ข้าจะพังร้านเจ้าให้ราบ!”

“ทำไมต้องพังร้านของพวกข้าด้วย!?” พระชายาถามต่อด้วยความสงสัย

“เพราะตั้งแต่เจ้ามาเปิดร้าน ลูกค้าข้าก็หายหมด! ไม่มีใครแยแสร้านบะหมี่ของข้าเลย! ถ้าเป็นแบบนี้ ข้าจะหาเลี้ยงครอบครัวยังไง!?” พ่อค้าบะหมี่ตอบเสียงดัง

“ท่านใจเย็นก่อนเถอะ ร้านข้าเพิ่งเปิดวันแรก คนย่อมสนใจอยากลองเป็นธรรมดา ไม่มีใครมากินได้ทุกวันหรอก...”

“อย่ามาตีหน้าซื่อ! ทำเป็นพูดดี เจ้าไม่ได้เดือดร้อนอย่างข้านี่!”

“บะหมี่ของท่านเป็นที่นิยม มีลูกค้าประจำ ยังไงก็ขายได้อยู่แล้ว ท่านควรตั้งใจพัฒนาสูตรของตัวเองมากกว่ามาอาละวาดแบบนี้!”

ขณะนั้น...

บนรถม้าไม่ไกล องค์รัชทายาททอดสายตามองไปยังเหตุการณ์อย่างเงียบงัน จินฝานซึ่งอยู่ข้างพระองค์เตรียมจะเข้าจัดการ แต่ถูกห้ามไว้

“จินฝาน เดี๋ยวก่อน” องค์รัชทายาทตรัสเสียงเรียบ แต่แววตาทอประกายอำมหิต

ในขณะเดียวกัน พ่อค้าบะหมี่สั่งให้ลูกน้องเริ่มทุบข้าวของ พระชายารีบคว้าขวดสเปรย์พริกไทยจากโต๊ะ

“จางจือ ซีจิน ถอยไปก่อน!” พระชายาสั่งเสียงเข้ม

เสียงกระถางแตกดังขึ้นอีกครั้ง ลูกน้องพ่อค้าบะหมี่ตรงเข้าจะทุบโต๊ะ พระชายาไม่รอช้า พ่นสเปรย์พริกไทยใส่ใบหน้าของเขาทันที

“อ๊าก! แสบตา!” ลูกน้องพ่อค้าบะหมี่ร้องลั่น

ลูกน้องอีกคนตวัดแขนคว้าข้อมือพระชายา ดึงตัวนางไปกระแทกกับขอบโต๊ะ ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงที่ใบหน้าเธออย่างแรง

“เพี๊ยะ!...โอ๊ย”

ใบหน้าพระชายาสะบัดไปตามแรงกระแทก ริมฝีปากแตกจนเลือดไหลเป็นทาง

ทันใดนั้น...

“บังอาจ!”

องค์รัชทายาทพุ่งลงจากรถม้าในพริบตา จินฝานพร้อมองครักษ์ตามมาติด ๆ เพียงชั่วพริบตาเดียว พ่อค้าบะหมี่และลูกน้องถูกจับกดลงกับพื้นโดยไร้ซึ่งการต่อต้าน

องค์รัชทายาทก้าวเข้าไป ประคองใบหน้าพระชายขึ้น เบิกพระเนตรมองรอยเลือดบนริมฝีปากนาง ความโกรธพุ่งขึ้นจนสุดจะระงับ

“พวกเจ้า บังอาจทำร้ายพระชายาของข้า... พวกเจ้าจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

เสียงเย็นเยียบดังขึ้น คมดาบในมือสะท้อนแสงวาววับ องค์รัชทายาทชักดาบออกมา เล็งไปที่ลำคอพ่อค้าบะหมี่ทันที

“องค์รัชทายาท อย่าฆ่าพวกเขา!”

พระชายาคว้าแขนพระองค์ไว้แน่น น้ำเสียงสั่นเครือจากความเจ็บปวด

“พวกเขา แค่หลงผิดไปชั่วขณะ...ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้หรอก”

องค์รัชทายาทยังไม่ลดดาบลง พระองค์เหลือบมองพระชายา เห็นสีหน้าซีดเผือด ดวงตาที่มีแววเจ็บปวดก็เกิดความห่วงใย

“เจ้าเจ็บมากใช่หรือไม่?” พระองค์ตรัสเสียงอ่อนลง

พระชายายกมือแตะมุมปากที่แตก ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน

“เจ็บเพคะ...” นางขยับเข้าใกล้ แอบซบลงที่บ่าองค์รัชทายาทเบา ๆ

“แต่ข้ายังไหว...ข้าไม่อยากเห็นพระองค์ต้องฆ่าใครเพราะข้า...”

องค์รัชทายาทกัดฟันแน่น ก่อนสะบัดดาบเก็บเข้าฝัก

“เห็นแก่เจ้าขอ ข้าจะไว้ชีวิตพวกมัน... แต่จำไว้ หากพวกเจ้ายังกล้ามาก่อเรื่องอีก ข้าจะทำให้พวกเจ้าหายไปจากเมืองหลวงตลอดกาล!”

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาท ขอบพระทัยพระชายา!” พ่อค้าบะหมี่และลูกน้องรีบก้มลงกราบ

พระชายาสูดลมหายใจลึก พยายามฝืนยิ้ม

“พรุ่งนี้พวกท่านเปิดร้านตามปกติเถอะ ห้ามหนี ลูกค้าเขารอกินของอร่อยอยู่”

พ่อค้าบะหมี่มองพระชายาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะพยักหน้ารับคำ

องค์รัชทายาทไม่พูดอะไรอีก ก้มช้อนตัวพระชายาขึ้นอุ้ม แล้วก้าวขึ้นรถม้าทันที

“จินฝาน ส่งคุณหนูจางจือด้วยนะ”

“พ่ะย่ะค่ะพระชายา” จินฝานตอบรับทันที

ภายในรถม้าที่โยกเบา ๆ ตามแรงเคลื่อน พระชายาซบอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น องค์รัชทายาทประคองใบหน้าของนางอีกครั้ง ไล้ปลายนิ้วเบา ๆ ที่ริมฝีปากแตกของพระชายา ในแววตาสะท้อนความห่วงใยอย่างปิดไม่มิด

"เจ้าเจ็บมากหรือไม่?"

"ข้าเจ็บมากเลย..." พระชายาตอบเสียงอ้อนแผ่วเบา ดวงตากะพริบปริบ ๆ ราวกับต้องการให้พระองค์โอ๋

องค์รัชทายาทถอนพระทัยเฮือก ก่อนจะดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด มือข้างหนึ่งลูบศีรษะของนางแผ่วเบา

"วันนี้ข้าจะดูแลเจ้าเอง"

พระชายาเผยรอยยิ้มบาง แม้จะยังเจ็บปากจนต้องเอียงหน้าซบพระพระองค์อย่างออดอ้อน

องค์รัชทายาทโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างหูนาง เสียงทุ้มแฝงความจริงจัง

 "ต่อไปนี้ ข้าจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเจ้าอีกแล้ว..."

พระชายาเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววอบอุ่น

"ขอบคุณที่มาช่วยข้าทันเวลา ไม่อย่างนั้น ท่านอาจไม่มีชายาที่น่ารักอย่างข้าแล้วก็ได้"

นางพูดเสียงแผ่ว นัยน์ตาฉายความน่าสงสารเล็ก ๆ

องค์รัชทายาทหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอื้อมหยิบเสื้อคลุมมาห่มให้นาง

"เจ้าหลับพักก่อนเถิด เมื่อถึงวังแล้ว ข้าจะอุ้มเจ้าเข้าไปพักเอง"

มือเรียวแกร่งค่อย ๆ คลุมเสื้อให้ชายาอย่างทะนุถนอม ก่อนก้มลงจูบแผ่วเบาที่เรือนผม กลิ่นหอมจาง ๆ ของนางแตะต้องปลายจมูก พระองค์หลับพระเนตรลงชั่วขณะ รับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในพระทัยมาก่อน—ความรักที่ลึกซึ้งและบริสุทธิ์

พระชายาหลับตาพริ้มรับสัมผัสแผ่วเบานั้น เธอยิ้มเบา ๆ

"ช่างเป็นโชคดีของข้าจริง ๆ ที่ได้ข้ามมิติมาพบท่าน... องค์รัชทายาทของข้า"

ความคิดนั้นดังอยู่เพียงในใจ ก่อนที่นางจะปล่อยให้ร่างกายจมสู่ห้วงนิทรา ภายในอ้อมกอดที่อบอุ่นและปลอดภัยที่สุด...