19. รักต้องห้าม

ตำหนักเฟิ่งหวง…

ยามสายลมโชยแผ่วเบา กลิ่นดอกเหมยหอมกรุ่นไปทั่วสวน พระชายาและคุณหนูจางจือเดินเคียงข้างฮองเฮา พลางทอดสายตามองดอกไม้ที่ผลิบานต้อนรับฤดู

“พระชายา แม่ชอบชุดนอนที่เจ้าตัดเย็บให้ ข้าใส่แล้วสบายตัวนัก ฝ่าบาทก็โปรดเช่นกัน เจ้าเย็บให้แม่อีกสักชุดได้หรือไม่?”

“ได้เพคะเสด็จแม่” พระชายายิ้มหวาน ดวงตาทอประกายบางอย่าง “ที่จริงหม่อมฉันกำลังคิดจะเปิดร้านตัดเย็บในเร็วๆ นี้ คิดว่าเหล่าฮูหยินคงสนใจไม่น้อย”

“ดีเลย” ฮองเฮาพยักหน้าพอใจ 

“ถ้าเช่นนั้น แม่จะอุดหนุนเจ้าเป็นคนแรก”

“ขอบพระทัยเพคะ เสด็จแม่จะได้เป็นผู้ลองสวมใส่แบบใหม่ก่อนใครเลย”

ฮองเฮายิ้มละไม ก่อนเอื้อมมือแตะมือพระชายาอย่างเอ็นดู 

“เจ้าเป็นบุตรสาวที่น่ารักของข้าเสมอ”

คุณหนูจางจือเงียบฟังการสนทนา จนกระทั่งฮองเฮาหันมามองนางอย่างอ่อนโยน “จางจือ ข้ากับฝ่าบาทปรึกษากันแล้ว อยากพระราชทานสมรสให้เจ้ากับแม่ทัพเหวินจิ้นหง แม่ทัพใหญ่หนุ่มรูปงามทั้งกายใจ และยังเป็นสหายขององค์รัชทายาท เจ้าคิดเห็นเป็นเช่นไร?”

คุณหนูจางจือสะดุ้งเฮือก

“ทูลฮองเฮา... ข้ามีคนที่ข้าชอบอยู่แล้วเพคะ”

แม้น้ำเสียงหนักแน่น แต่นัยน์ตาของนางยังเจือด้วยความกังวล นางชอบตงหยางมาโดยตลอด แต่หาได้รู้ไม่ว่าอีกฝ่ายมีใจให้หรือไม่

พระชายามองเพื่อนสาวด้วยความหนักใจ นางรู้ดีว่าตงหยางไม่ได้ดีอย่างที่จางจือคิด แต่ก็ยังไม่กล้ากล่าวอะไร

ฮองเฮายิ้มบางๆ 

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องรีบร้อน เจ้ายังไม่เคยพบแม่ทัพเหวินจิ้นหงเลยมิใช่หรือ? พบเขาก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ”

ขณะนั้นเอง เสียงฝีพระบาทแผ่วเบาดังขึ้น ฮ่องเต้เสด็จมาพร้อมรัชทายาท และแม่ทัพเหวินจิ้นหง

“ถวายบังคมฝ่าบาท” ฮองเฮาค้อมกายเล็กน้อย ก่อนเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะ 

“หม่อมฉันไม่ทราบว่าลมใดพัดพาฝ่าบาทมาถึงตำหนักเพคะ?”

ฮ่องเต้ยิ้มกว้าง 

“ข้าคิดถึงเจ้าไงเล่า ถึงได้มาหา”

รัชทายาทหัวเราะเบาๆ ก่อนจับมือพระชายาแน่น พระชายากับคุณหนูจางจือรีบถวายบังคม

“ไม่ต้องมากพิธี” ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ 

“ว่ากันตามตรง ข้ามีเรื่องอยากขอบใจพระชายา นางช่วยเหลือราชสำนักไว้มากนัก”

“หม่อมฉันยินดีเพคะ” พระชายายิ้มรับ ก่อนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อองค์รัชทายาทเอื้อมมือลูบหลังมือของนางเบาๆ

รัชทายาทหันไปหาแม่ทัพเหวินจิ้นหง 

“แม่ทัพเหวินจิ้นหง นี่คุณหนูจางจือ”

สายตาของทั้งสองสบกันชั่วขณะ พระชายาและองค์รัชทายาทลอบยิ้มให้กันอย่างรู้ทัน

“ข้าว่าจะพระราชทานมงคลสมรสให้กับเจ้าทั้งสองคน ข้าเห็นว่าเจ้าเหมาะสมกันดี พวกเจ้าจะว่าอย่างไร”

 ฮ่องเต้ตรัสขึ้น

แม่ทัพเหวินจิ้นหงคุกเข่ารับพระบัญชาอย่างไม่อาจขัดได้ “ขอบพระทัยฝ่าบาท”

จางจือเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นรัว นางไม่กล้าสบตาเหวินจิ้นหงอีก

"หม่อมฉัน..." คุณหนูจางจืออ้ำอึ้ง

"ไม่รีบๆ ข้าให้เวลาพวกเจ้าได้ศึกษษกันก่อน" ฝ่าบาทหัวเราะ

ฮองเฮาหัวเราะเบาๆ ก่อนหันไปมององค์รัชทายาทด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ 

“ว่าแต่เมื่อใดข้าจะมีหลานเสียที หรือว่าเจ้าไม่มีน้ำยาพอ องค์รัชทายาท"

“เสด็จแม่!” 

องค์รัชทายาทอึกอัก ก่อนตอบอย่างเสียไม่ได้ 

“ช่วงนี้พระชายาและข้าต่างยุ่งมาก ไม่ค่อยได้มีเวลาเลย พ่ะย่ะค่ะ”

“ดี งั้นคืนนี้ข้าจะให้จัดยาบำรุงไปให้ พวกเจ้าจะได้มีเรี่ยวแรง”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่”

ฮ่องเต้แค่นเสียงหัวเราะ สบตาฮองเฮาอย่างรู้ทัน พระชายามองไปมาระหว่างสองพระองค์ ด้วยความฉงน

“ยาบำรุง? แล้วเหตุใดทั้งสองพระองค์ต้องยิ้มกันเช่นนั้น?”

องค์รัชทายาทไม่ตอบ เพียงแต่ยกมือขึ้นลูบบ่าของพระชายาเบาๆ

“พอเถิด” 

ฮองเฮาตรัสเสียงกลั้วหัวเราะ 

“เรากลับตำหนักกันเถิด ให้พวกเด็กๆ ได้พูดคุยกันตามลำพัง”

“ไปเถิด ข้าเองก็ชักจะวิงเวียน หายใจไม่ค่อยทันเสียแล้ว” 

ฮ่องเต้ตรัสพลางโอบเอวฮองเฮา เดินจากไปอย่างสำราญ

เหลือเพียงสี่คนที่ยังคงยืนอยู่ใต้ร่มไม้ ศาลาริมน้ำเบื้องหน้าดูจะเป็นที่เหมาะแก่การสนทนาต่อ พระชายายิ้มบางๆ ก่อนเอื้อมไปแตะแขนคุณหนูจางจือเบาๆ

“ไปเถิด นั่งคุยกันสักครู่ดีไหม?” จางจือพยักหน้า

“คุณหนูจางจือ ฟังข้านะ... เรื่องตงหยาง” องค์รัชทายาทเอ่ยเสียงหนัก 

“ตอนที่ข้าไปสืบคดีการสั่งซื้ออาวุธที่เมืองไท่หยวน ข้าพบเขา... และภรรยาของเขา นางชื่อหยินเซียว พวกเขอยู่ด้วยกันมานาน”

จางจือนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ราวกับโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้า สีหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

“ข้ารู้เรื่องนี้จากองค์รัชทายาทมาได้สักพักแล้ว ตั้งใจว่าจะบอกเจ้า” พระชายาเสริมเสียงเบา

จางจือที่นั่งอยู่แทบหมดแรง ทรงตัวไม่อยู่ โชคดีที่แม่ทัพเหวินจิ้นหงคว้าไว้ทัน แขนแข็งแกร่งที่คอยประคองทำให้นางเงยหน้าขึ้นสบตา ดวงตาของเขาสะท้อนความห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” แม่ทัพถามเสียงนุ่ม

“ข้า... ไม่เป็นไร” จางจือเอ่ยตอบแผ่วเบา

ทั้งสี่สนทนากันต่ออีกครู่หนึ่งจนตะวันลับขอบฟ้า บรรยากาศรอบกายค่อยๆ ถูกกลืนด้วยความมืด

“ฟ้าค่ำแล้ว พวกเราควรแยกย้ายกันเถิด”

องค์รัชทายาทตรัสก่อนหันไปมองแม่ทัพเหวินจิ้นหง

“ฝากเจ้าส่งคุณหนูจางจือด้วย”

แม่ทัพเหวินจิ้นหงพยักหน้ารับคำ

“เดี๋ยวข้าจะไปส่งนางให้ถึงจวนเอง พวกท่านไม่ต้องห่วง”

ภายในรถม้าที่กำลังเคลื่อนตัวไปบนถนนยามราตรี บรรยากาศเงียบงันมีเพียงเสียงล้อบดไปกับพื้นหินกรวดและเสียงลมหายใจของคนสองคนที่นั่งอยู่ในนั้น

จางจือนั่งนิ่ง กำชายกระโปรงของตนแน่น รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงเกินควบคุม นางไม่ควรจะรู้สึกเช่นนี้... ไม่ควรเจ็บปวดเพราะบุรุษที่ไม่มีวันเป็นของตน

แม่ทัพเหวินจิ้นหงนั่งตรงข้าม นัยน์ตาคมกริบจับจ้องนางราวกับกำลังอ่านความรู้สึกที่ซ่อนไว้ จางจือพยายามหลบสายตาเขา แต่ก็รับรู้ถึงความหนักแน่นในแววตานั้นได้อย่างชัดเจน

ในที่สุด เสียงทุ้มลึกก็ดังขึ้น ฝ่าความเงียบที่ปกคลุม

“คุณหนูจางจือ เจ้าจะทำเช่นไรต่อไป... กับหัวใจของเจ้า”

เสียงของเขาไม่ดังมาก แต่กลับกดทับบรรยากาศในรถม้าให้หนักอึ้ง

จางจือสะดุ้งเล็กน้อย นางหันกลับมามองเขา ลมหายใจสะดุด ไม่กล้าสบตาตรงๆ

“ข้า...” นางเอ่ยเสียงเบา แววตาสั่นไหว

แม่ทัพเหวินจิ้นหงเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ถ้าเจ้าไม่รังเกียจข้า ข้ายินดีที่จะรักษาแผลใจให้เจ้า”

จางจือเบิกตากว้าง หัวใจเต้นกระหน่ำ นางไม่เคยคาดคิดว่าบุรุษเช่นเขาจะกล่าวเช่นนี้ออกมาตรงๆ

“ท่าน...หมายความว่าอย่างไร?” นางถามเสียงสั่น

แม่ทัพเหวินจิ้นหงมองลึกเข้าไปในดวงตานาง ก่อนตอบออกมาอย่างไม่ลังเล

“ข้าชอบเจ้า” แม่ทัพทำหน้าจริงจัง

จางจือถึงกับสะอึก ราวกับลมหายใจติดขัด นางมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“ท่านชอบข้า...” นางย้ำราวกับไม่แน่ใจว่าตนได้ยินถูกต้อง

“ใช่ และข้าก็ไม่เห็นด้วยที่หญิงงามเช่นเจ้าจะต้องไปเป็นภรรยาน้อยของใคร ท่านมีค่ามากกว่านั้น”

“ภรรยาน้อย? ท่านอย่ามาดูถูกข้า!” จางจือกล่าวเสียงแข็ง แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ข้าเปล่าดูถูก ข้าเพียงแค่เปรียบเทียบให้เห็นว่าเจ้าเหมาะสมกับสิ่งที่ดีกว่านั้น”

“หึ! คำพูดของท่านไม่มีความหมายสำหรับข้าอีกต่อไป!” นางกล่าวอย่างข่มอารมณ์ มือกำชายกระโปรงแน่นขึ้นกว่าเดิม

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

จางจือสั่งเสียงเฉียบ รถม้าชะลอลงทันที นางลุกพรวด เตรียมเปิดประตู แต่ก่อนที่มือของนางจะสัมผัสมัน แรงกระชากหนักแน่นก็ดึงร่างของนางกลับไป

“อ๊ะ!” นางร้องอย่างตกใจ ร่างบางเสียหลักเซถลาลงบนตักของแม่ทัพเหวินจิ้นหง

แขนแข็งแรงของบุรุษโอบรัดรอบเอวบางแน่น ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายชัดเจน ดวงตาสบประสานในระยะที่ไม่อาจหลบเลี่ยงได้

จางจือพยายามดิ้นรน แต่ยิ่งนางขยับ แม่ทัพก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” นางตวาด เสียงสั่นไปด้วยความโกรธและหวั่นไหว

“ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าลงจากรถม้า ข้ารับปากองค์รัชทายาทแล้วว่าจะส่งเจ้าให้ถึงที่” เสียงของเขาเย็นเยียบแต่หนักแน่น

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ห้ามข้า!”

เหวินจิ้นหงถอนหายใจแผ่ว 

“เจ้านี่ช่างดื้อนัก...” 

แม่ทัพเว้นจังหวะก่อนเอ่ยต่อ น้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิม 

“ข้าไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ้าขุ่นเคือง ข้าขอโทษ”

จางจือเม้มปากแน่น หัวใจเต้นระรัวจนนางแทบได้ยินเสียงมันเอง นางหลุบตาลง พยายามควบคุมอารมณ์

“รักคนที่มีภรรยาอยู่แล้ว... มันเป็นรักต้องห้าม ข้ารู้ดีว่าควรทำเช่นไร” นางเอ่ยเสียงเบาหวิว 

"ข้าไม่เคยคิดที่จะทำร้ายตัวเองด้วยการเป็นบ้านเล็กของใคร"

เหวินจิ้นหงจ้องมองหญิงสาวในอ้อมแขน ก่อนจะค่อย ๆ คลายมือออกจากเอวของนาง ปล่อยให้นางเป็นอิสระ

จางจือรีบขยับตัวออกห่าง หันหน้าไปอีกทาง ไม่กล้ามองเขาอีก แต่สัมผัสอุ่นร้อนเมื่อครู่ยังคงติดตรึง

“ข้าขอโทษที่ล่วงเกินเจ้า”

“ไม่เป็นไร ท่านทำเพราะเป็นห่วงข้า ข้าไม่ถือสา”

เหวินจิ้นหงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้น 

“แล้วคุณหนูอย่างเจ้าจะให้โอกาสแม่ทัพอย่างข้าได้หรือไม่”

จางจือช้อนตาขึ้นมองแวบหนึ่ง ก่อนจะถามกลับ

 “ท่านต้องการโอกาสอะไรจากข้า”

“ก็โอกาสที่จะคบหาดูใจกับเจ้า... ข้าชอบเจ้าจริง ๆ”

จางจือก้มหน้ายิ้มบาง 

“ขอเวลาข้าสักหน่อย หากข้าพร้อม ข้าจะบอกท่าน”

“งั้นข้าสามารถไปหาท่านที่จวนทุกวันได้หรือไม่”

“ถ้าท่านพ่อข้าไม่ว่า ก็ตามแต่ใจท่านเถิด”

เหวินจิ้นหงสัมผัสได้ถึงโอกาสที่เปิดให้เขาเข้าใกล้นางมากขึ้น หัวใจเข้าตอนนี้มองเห็นความหวัง

ภายในรถม้า ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง แต่คราวนี้... มันไม่ได้ชวนให้อึดอัดเช่นเดิม หากแต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความหวัง เส้นทางระหว่างเขาและนาง กำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว