17. ความจริงคลี่คลาย และอาหารมื้อพิเศษ

เสียงคุกเข่ากระทบพื้นดังก้องท่ามกลางบรรยากาศขึงขังแห่งท้องพระโรง

"ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญ!"

ฮ่องเต้เพียงยกพระหัตถ์ขึ้นเล็กน้อย ดวงตาทรงอำนาจทอดมองลงมาที่ขุนนางและองค์รัชทายาทที่หมอบอยู่เบื้องล่าง

"ไม่ต้องมากพิธี"

"เรื่องที่ข้าให้สืบเกี่ยวกับการสั่งซื้ออาวุธจำนวนมาก—นอกเหนือจากของราชสำนัก ผลเป็นอย่างไร?"

องค์รัชทายาทเงยหน้าขึ้นขึ้น ดวงตาแน่วแน่ก่อนจะกล่าว

"ทูลฝ่าบาท กระหม่อมได้สืบเรื่องนี้ด้วยตัวเองที่ชุมชนซุ้มกระบี่ และพบว่าผู้อยู่เบื้องหลังการสั่งซื้อทั้งหมดคือเสนาบดีเฉินหลาง พ่ะย่ะค่ะ เขาแอบอ้างชื่อของมหาเสนาบดีหลินเซียวเพื่อปกปิดร่องรอย"

พระองค์ทรงยื่นม้วนฎีกาและหลักฐานทั้งหมดขึ้นถวาย ฮ่องเต้ทอดพระเนตรเพียงครู่เดียว พระองค์ทรงกริ้วมาก

"บังอาจนัก! เจ้า…ทำเช่นนี้เพื่อสิ่งใด? เจ้าคิดก่อกบฏรึ?" เสียงฝ่าบาทก้องกังวานกดดันบรรยากาศทั่วท้องพระโรงให้หนักอึ้ง

เสนาบดีเฉินหลางรีบหมอบกราบจนหน้าผากแนบกับพื้น หยาดเหงื่อเย็นเยียบเกาะตามไรผม

"กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมเพียง…ไม่ชอบมหาเสนาบดีหลินเซียว จึงคิดใส่ร้ายเขา!"

เสียงซุบซิบของเหล่าขุนนางดังระงม ทว่าทันใดนั้น ขุนนางอาวุโสผู้หนึ่งกลับกล่าวเสียงเรียบแต่เฉียบคม

"ไม่ใช่เพียงเพราะความบาดหมางส่วนตัวหรอกกระมัง? ท่านทำเช่นนี้เพื่อตัดกำลังสนับสนุนขององค์รัชทายาท มิใช่รึ?"

เสนาบดีเฉินหลางเงยหน้าขึ้นทันควัน สีหน้าซีดเผือด

"พวกเจ้ากล่าวหาข้าเกินไป! ข้าทำเพราะเรื่องส่วนตัวเท่านั้น! มิได้มีอันใดนอกเหนือจากนั้น!"

"เช่นนั้นหรือ? ไม่ว่าเจ้าจะมีเจตนาใด แต่การกระทำของเจ้าถือเป็นโทษสถานหนัก! คุมตัวไปขังคุกหลวงอย่างไม่มีกำหนด!" ฮ่องเต้ตรัสเสร็จ

เสียงกระทบพื้นของทวนเหล็กดังขึ้นพร้อมกับทหารที่เข้ามาลากตัวเสนาบดีเฉินหลางออกไป ท้องพระโรงตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่ฮ่องเต้ตรัสอีกครั้ง

"ปล่อยตัวมหาเสนาบดีหลินเซียว ให้เขาได้รับอิสระเสียที"

องค์รัชทายาทก้มศีรษะลงต่ำ

"ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา"

ฮ่องเต้มองดูรัชทายาท ดวงตาอ่อนลงเล็กน้อย

"ข้าขอบใจเจ้ามากที่เสียสละไปสืบเรื่องนี้จนกระจ่าง ข้าได้ยินว่าเจ้าโดนพิษ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

รัชทายาทแย้มพระโอษฐ์บางๆ

"ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเป็นห่วง พิษนั้นถูกพระชายาขับออกจนหมดสิ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้พยักพระพักตร์ ก่อนจะตรัสด้วยน้ำเสียงนุ่มลง

"ขอบใจพระชายาของเจ้าด้วย หากมีโอกาส พานางมาพบข้า"

"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"

สิ้นคำสนทนา เหล่าขุนนางที่ยังอยู่ในท้องพระโรงต่างก้มศีรษะถวายบังคม ฮ่องเต้ประทับนั่งนิ่งสง่า รัชทายาทสบตากับพระบิดาครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้น หมุนตัวออกจากท้องพระโรง บรรยากาศแห่งอำนาจและการช่วงชิงยังคงคุกรุ่นอยู่เบื้องหลัง…

ตำหนักไป๋ฮวา...

"พระชายา! องค์รัชทายาทเสด็จกลับมาแล้วเพคะ!"

เสียงของซีจินดังขึ้น ขณะนางเร่งฝีเท้ามาหาพนะชายาที่กำลังง่วนอยู่ในครัว

พระชายาหันขวับ ดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะสั่งการอย่างรวดเร็ว

"ไปถ่วงเวลาเอาไว้ก่อน พาองค์รัชทายาทไปที่ศาลาริมน้ำ บอกว่าข้ากำลังเตรียมอาหารมื้อพิเศษให้พระองค์"

ซีจินรีบออกไปปฏิบัติตามคำสั่ง ทว่าผู้เป็นองค์รัชทายาทมิได้รอให้ใครมานำทาง พระองค์เดินมุ่งหน้าไปยังโรงครัวของตำหนักไป๋ฮวาอย่างเงียบรวดเร็วด้วยความคิดถึงพระชายา

ทันทีที่ก้าวเข้ามา กลิ่นหอมของอาหารลอยเตะจมูก ทำให้องค์รัชทายาทต้องหยุดยืนมองภาพตรงหน้า

พระชายากำลังขะมักเขม้นอยู่หน้าเขียง มือเรียวหยิบมีดขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว 

เสียง ปัง! ปัง! ปัง! ดังเป็นจังหวะมั่นคง เนื้อหมูถูกสไลซ์บางเป็นชิ้นสวยงาม ริ้วไขมันแทรกตัวดูนุ่มลิ้น นางเลื่อนไปหั่นเนื้อวัวสีแดงฉ่ำที่ลายเนื้อสวยงาม ต่อด้วยปลาสดที่ถูกแล่อย่างประณีต ทุกอย่างถูกจัดเรียงลงจานอย่างละเมียดละไม 

ข้างๆ จานมีตะกร้าผักกองโต ประกอบไปด้วย ผักกาดขาว เห็ดหอม เห็ดเข็มทอง กวางตุ้งอ่อน ทุกอย่างสดใหม่ราวกับเพิ่งเก็บจากสวนหลังตำหนัก

เหงื่อบางๆ ผุดขึ้นตามไรผมของนาง ปลายปอยผมปัดที่แก้มสีระเรื่อยิ่งขับให้ดูมีเสน่ห์ยิ่งนัก

องค์รัชทายาทมองพระชายาอย่างเงียบงัน นัยน์ตาคมเข้มจับจ้องไปที่มือเรียวที่เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ราวกับต้องมนตร์สะกด

ในหม้อไฟที่ตั้งอยู่บนเตาถ่าน ซุปหม่าล่าสีแดงเข้มกำลังเดือดพล่าน

พริกแห้งเม็ดโตและซวงเจียที่เคี่ยวกับน้ำมันหอมฉุนนั้นส่งกลิ่นเผ็ดร้อนตีขึ้นสู่เพดานครัว อบอวลไปทั่วราวกับม่านควันแห่งรสชาติ กลิ่นเครื่องเทศจีนทั้งขิง ข่า กระเทียม และอบเชยลอยคลุ้ง หลอมรวมกันเป็นรสสัมผัสที่ยอดเยี่ยมเลยทีเดียว

ด้านนอก เหล่ากำนัลและองครักษ์ ที่เฝ้าอยู่หน้าตำหนักเริ่มสูดกลิ่นหอมที่เล็ดลอดออกมาโดยไม่รู้ตัว บางคนถึงกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เมื่อกลิ่นพริกและเครื่องเทศกระทบจมูก

แต่ความพิเศษยังไม่จบเพียงเท่านี้

พระชายายังเตรียม ของหวาน ไว้ตบท้าย เป็นสาลี่ตุ๋นเห็ดหูหนูขาว

นางหยิบสาลี่ลูกอวบขึ้นมา ใช้มีดปอกเปลือกอย่างแคล่วคล่อง เนื้อสาลี่สีขาวนวลปรากฏออกมา 

ก่อนจะถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำแล้วนำลงหม้อตุ๋นกับเห็ดหูหนูขาวที่แช่น้ำจนนุ่มละมุน เติมเก๋ากี้และพุทราแดงลงไป ในหม้อตุ๋นไว้ไม่นานนัก กลิ่นหอมอ่อนๆ ของผลไม้และสมุนไพรจีนก็โชยขึ้นมาจากหม้อ 

เมื่อตุ๋นจนได้น้ำซุปสีอำพันใส นางก็ตักขึ้นใส่ถ้วย เนื้อสาลี่ดูนุ่มฉ่ำ เครื่องที่ลอยอยู่ในน้ำเชื่อมหอมละมุนชวนให้ลิ้มลอง

พระชายากวาดตามองทุกอย่างตรงหน้า ยิ้มพอใจ

“เสร็จแล้ว ฝากเจ้าเตรียมหม้อไฟและของหวาน นำถวายพระพันปี ฮองเฮาและฮ่องเต้ อ่ออย่าลืมให้กับองค์หญิงเล็กด้วยล่ะ” พระชายาสั่งนางกำนัล

ทันทีที่นางหันกลับมาก็พบกับองค์รัชทายาทยืนมองอยู่เบื้องหลัง ดวงตาคมลึกทอดมองมายังนางราวกับถูกสะกดไว้กับภาพตรงหน้า

“องค์รัชทายาท ใยมาอยู่ที่นี่เพคะ” นางเอ่ยเสียงเบา ลูบปอยผมที่หลุดลุ่ยจากการทำอาหาร

“ข้าคิดถึงเจ้าจะให้ข้ารอที่ศาลาริมน้ำไม่เกินไปหน่อยเหรอ” เสียงทุ้มต่ำแฝงแววออดอ้อน

พระชายายกมือเช็ดเหงื่อที่ซึมตามขมับ ก่อนจะเอ่ยพลางหลุบตาลง “ที่นี่มีแต่กลิ่นควันกลิ่นอาหาร เดี๋ยวจะเหม็นติดตัวท่านเอา”

“ไม่เป็นไร ข้าอยู่ที่ไหนก็ได้แค่มีเจ้า” 

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของนางสั่นไหว นางแอบเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มบาง

“ไปเสวยหม่าล่าหม้อไฟกันเพคะ รับรองว่าเด็ด ที่นี่ที่แรกแน่นอน” นางคว้าแขนองค์รัชทายาทเบาๆ พาพระองค์ไปยังศาลาริมน้ำที่จัดเตรียมเครื่องเสวยไว้เรียบร้อยแล้ว

“นี่หรืออาหารพิเศษที่เจ้าบอก”

“ใช่เพคะ หม่าล่าหม้อไฟ... ลองชิมดูสิ” นางยิ้มตาหยีพลางตักเนื้อสีแดงฉ่ำส่งให้

องค์รัชทายาทคีบเนื้อแผ่นบาง จุ่มลงในหม้อไฟที่กำลังเดือดพล่าน น้ำซุปสีแดงเข้มข้นจากพริกแห้งและซวงเจียส่งกลิ่นเผ็ดร้อนเย้ายวน 

เมื่อนำขึ้นจากน้ำซุป เนื้อที่เคลือบไปด้วยเครื่องเทศฉ่ำวาวถูกจิ้มลงในน้ำจิ้มสูตรพิเศษ กลิ่นหอมของกระเทียมบด งาขาว และพริกบดกระแทกจมูก

พอเนื้อสัมผัสลิ้น ความเผ็ดซ่าจากซวงเจียแล่นขึ้นมาทันที ตามด้วยรสเค็มนัวจากซีอิ๊วและน้ำมันงาที่เคลือบอยู่ กลิ่นเครื่องเทศชวนให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น องค์รัชทายาทกัดลงไปคำแรก ดวงตาพระองค์เป็นประกายขึ้นมา

“อืม... นี่มัน!” พระองค์อุทาน คีบเนื้ออีกชิ้นตามลงไปอย่างไม่ลังเล

เนื้อนุ่มละลายในปาก ซดน้ำซุปตามไปอีกอึก รสชาติเผ็ดร้อนชวนให้ต่อมรับรสทำงานเต็มที่ จนยิ่งต้องการมากขึ้นอีก

ผักสดอย่างกวางตุ้งอ่อน เห็ดหอม และเห็ดเข็มทองที่ดูดซับน้ำซุปจนฉ่ำถูกคีบตามลงไป ทุกอย่างกลมกล่อมลงตัวจนยากจะวางตะเกียบ

แต่ยังไม่จบเพียงเท่านั้น...

เมื่อพระชายายกถ้วยขนมหวานขึ้นมาต่อ องค์รัชทายาทมองด้วยความสนใจ

“นี่คือ...?”

“สาลี่ตุ๋นเห็ดหูหนูขาวเพคะ” นางกล่าว พลางตักผลไม้ชิ้นสีทองอำพันขึ้นมา

น้ำเชื่อมหอมอ่อนๆ เคลือบเนื้อสาลี่ที่ต้มจนฉ่ำไปด้วยความหวานจากธรรมชาติ เห็ดหูหนูขาวนุ่มเด้งตัดกับสัมผัสเนียนของพุทราแดงและเก๋ากี้ รสหวานละมุนจากน้ำตุ๋นที่อุ่นกำลังดีไหลลงลำคอ

องค์รัชทายาทเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มพึงพอใจ 

"เจ้าเก่งจริงๆ พระชายาของข้า..."

นางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายความภาคภูมิใจ "แน่นอนเพคะ ข้าเก่งอยู่แล้ว! อีกไม่นานข้าจะเปิดร้านหม้อไฟที่เมืองหลวง ท่านคิดว่าข้าจะทำได้ไหม?"

องค์รัชทายาทจ้องนางนิ่ง สายตาแน่วแน่ราวกับกล่าวถ้อยคำสัตย์จริง "หากเป็นเจ้าละก็... ย่อมทำได้เสมอ"

"ขอบพระทัยเพคะ พระสวามีของข้า" นางเอื้อมมือไปกุมพระหัตถ์ของเขา ก่อนแนบลงกับแก้มตนเอง พลางส่งรอยยิ้มออดอ้อน

องค์รัชทายาทหัวเราะเบาๆ สายพระเนตรฉายแววซุกซน ก่อนตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบนาบแต่แฝงด้วยเล่ห์กล 

"ว่าแต่คืนนี้... นอกจากอาหารพิเศษแล้ว เจ้ายังมีอะไรพิเศษสำหรับข้าอีกหรือไม่?"

พรชายาเลิกคิ้วขึ้น พลางจ้องเขาอย่างระแวดระวัง 

"ท่านอยากได้สิ่งใดจากข้าอีก... พูดมาเลย"

"ข้าปวดเมื่อยไปทั้งตัว... ชายาของข้าจะนวดให้ข้าได้หรือไม่?"

"ก็ย่อมได้เพคะ... แต่แค่นวดเท่านั้น ไม่มีบริการอื่น!" 

นางตอบพลางจ้องเขาด้วยสายตาเตือน

องค์รัชทายาทคลี่ยิ้มกว้างขึ้นก่อนโน้มตัวเข้ามาใกล้ 

"เจ้าหมายถึงสิ่งใดกันแน่? หรือหมายถึง... การถอนพิษ?"

พระชายาเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย หัวใจสะดุดไปชั่วขณะเมื่อสัมผัสถึงน้ำเสียงที่ทอดต่ำของเขา เสมือนกำลังหยอกล้อแต่มาพร้อมความหมายบางอย่างที่ทำให้เลือดสูบฉีด

"พิษในตัวท่านสลายหมดแล้ว อย่ามาทำพูดเจ้าเล่ห์" นางแสร้งทำตาดุใส่ แต่ใบหน้ากลับแดงอย่างไม่รู้ตัว

องค์รัชทายาทหัวเราะในลำคอ รอยยิ้มประดับมุมปาก 

"เอาเป็นว่า... แค่นวด ข้าจะให้เจ้าได้พัก แต่ต่อไปหากข้าอยากให้เจ้าทำหน้าที่พระชายาอย่างเต็มที่ เจ้าห้ามขัดข้านะ"

"หึ! แล้วแต่อารมณ์ข้าด้วยเพคะ จะให้ข้ายอมตามใจท่านฝ่ายเดียวได้อย่างไร ชิ!"

องค์รัชทายาทจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมมือไปหยิบ้อนตักขนมเข้าปากอย่างอ้อยอิ่ง 

"เดี๋ยวเจ้าก็รู้ ว่าตัวข้าจะทำให้เจ้ามีอารมณ์หรือไม่..."

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขากระตุ้นให้พระชายารู้สึกเสียวสันหลังวาบ นางหมั่นไส้ท่าทางเจ้าเล่ห์นั้นยิ่งนัก แต่ก็ห้ามรอยยิ้มของตนเองไม่ได้

ค่ำคืนนี้... นอกจากมื้ออาหารที่แสนพิเศษแล้ว ยังมีบางสิ่งที่เติมเต็มหัวใจของพวกเขา ให้เต้นรัวไปพร้อมกัน...