16. ช่วยข้าถอนพิษอีกครา

เรือนพักชุมชนซุ้มกระบี่

แสงแรกของวันค่อย ๆ แทรกผ่านแนวไม้สูง ลำแสงสีทองส่องลอดผ่านใบไม้ที่ไหวเอนตามสายลมเอื่อย ทอดตัวเป็นลวดลายระยับบนพื้นดิน อากาศยามเช้าหลังค่ำคืนแห่งสายหมอกเย็นจัดจนเห็นไอขาวบางลอยเหนือพื้นดิน เสียงสายน้ำจากลำธารเล็ก ๆ ที่ไหลอยู่ไม่ไกล

สร้างบรรยากาศเช้าตรู่ที่เงียบสงบแต่เปี่ยมด้วยชีวิตชีวา

ทว่า… ภายในห้องพักอันอบอุ่น มีเพียงเสียงหายใจสม่ำเสมอของสองร่างที่แนบชิดใต้ผ้าห่มหนานุ่ม

เสียงจินฝาน องครักษ์คนสนิท ดังขึ้นจากหน้าห้อง

“ขอประทานอภัย องค์ชายรัชทายาทและพระชายาทรงเป็นอย่างไรบ้าง พ่ะย่ะค่ะ”

เสียงทุ้มขององค์ชายตอบรับทันที แม้ยังงัวเงียเล็กน้อย

“ข้าและพระชายาสบายดี เจ้าวางเครื่องเสวยไว้ในห้องได้เลย ข้าให้พระชายาพักสักครู่  ขอบใจพวกเจ้ามาก”

จินฝานและซีจินสบตากันพร้อมรอยยิ้มก่อนรับคำ

“พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเสียงฝีเท้าค่อย ๆ ห่างออกไป ความเงียบก็กลับเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง

องค์รัชทายาททอดพระเนตรพระชายาผู้ยังคงหลับใหล แก้มเนียนนวลแนบอยู่กับอกของพระองค์ เส้นผมดำขลับสยายเต็มหมอน ลมหายใจอุ่น ๆ ของนางแผ่วเบาบนอกของพระองค์ ความรู้สึกอบอุ่นเอ่อท้นอยู่ในใจ

องค์รัชทายาทยกมือขึ้น ลูบไล้กลุ่มผมนุ่มสลวยของพระชายาเบา ๆ ก่อนใช้นิ้วชี้เขี่ยริมฝีปากหยอกล้อเพื่อปลุกนางให้ตื่น ทว่า… แทนที่พระชายาจะลืมตาขึ้น นางกลับซุกตัวแน่นกว่าเดิมพร้อมพึมพำเสียงงัวเงีย

“องค์รัชทายาท… ข้าเหนื่อย… ข้าจะนอน”

สุ้มเสียงหวานที่เอ่ยออกมาอย่างออดอ้อนทำให้พระองค์ยิ้มกว้างขึ้น แต่แล้ว… พระองค์ก็ต้องชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเรือนร่างของนางซึ่งยังคงเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่ม เนื้อเนียนละเอียดของพระชายาโผล่พ้นออกมาจากสาบผ้าเพียงนิด แต่กลับสะกดสายตาราวต้องมนตร์

ยอดอกสีระเรื่อเผยให้เห็นภายใต้แสงเช้าจาง ๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา องค์ชายลอบกลืนน้ำลาย

พระชายารู้สึกถึงสายตานั้นจึงลืมตาขึ้น ก่อนจะก้มลงมองเรือนร่างของตนเอง นางสะดุ้งโหยง รีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดแล้วถลึงตาใส่พระสวามีด้วยความขัดเขิน

“องค์รัชทายาท! ท่านห้ามยิ้มแบบนั้น!”

พระองค์แสร้งเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างหยอกเย้า

“อะไรเล่า ข้ามิได้ทำสิ่งใดผิด ข้าเพียงแต่มองสิ่งที่เป็นของข้าเท่านั้น เจ้าจะโกรธข้าเรื่องใดกัน?”

“ก็… ท่านแกล้งข้า! ข้าบอกแล้วว่าข้าจะนอน!” พระชายารีบเบือนหน้าหนี พยายามกลบเกลื่อนความเขินอาย

พระองค์ยิ้มอย่างพึงใจ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจุมพิตแก้มนางแผ่วเบา เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างนึกสนุก ก่อนกระซิบแผ่วเบา

“เจ้านอนต่อได้ แต่ข้าเล่า… ยังไม่อิ่มเลย”

มือแกร่งค่อย ๆ ลากไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่า พระชายาสะดุ้งเฮือก ก่อนจะพยายามดิ้นหนี

แต่ก่อนที่นางจะทันได้ขยับไปไหน องค์ชายกลับพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างนางอย่างรวดเร็ว…

สายตาของทั้งสองสบกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเหลือบมองร่องรอยสีแดงบนผ้าปูที่นอน พระชายาเม้มริมฝีปากแน่น นางเบือนหน้าหนีด้วยความขัดเขิน แต่องค์รัชทายาทกลับจับปลายคางมนให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน

"เมื่อคืนข้าทำเจ้าแรงไป ครั้งแรกของเจ้า ข้าควรจะเบามากกว่านี้"

พระชายาค้อนสายตาใส่พระองค์ทันที

"ข้าไม่อยากคุยกับท่านแล้ว"

“แต่พิษในตัวข้ายังออกไม่หมด…”

พระชายารู้สึกถึงไอร้อนจากลมหายใจขององค์ชายที่เป่ารดใบหู นางรีบเบี่ยงตัวหนีด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่เสียงทุ้มของพระสวามียังคงแฝงแววหยอกเย้า

“เจ้าลองดูด… พิษให้ข้าอีกสักที… จะได้หรือไม่?”

หัวใจของพระชายาเต้นกระหน่ำ ความร้อนแล่นเข้าสู่ใบหน้าขาวเนียน นางรีบเบือนหน้าหนี แต่พระสวามีกลับโอบกอดร่างนางแน่นขึ้น มิให้มีทางหนีไปง่าย ๆ …

องค์รัชทายาท ยกมือขึ้น ใช้นิ้วเรียวยาวเกี่ยวปอยผมที่ตกลงมาปัดแก้มนาง ก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้ กระซิบข้างหูนางด้วยเสียงแหบต่ำ

“เจ้ารู้หรือไม่… ว่าภาพตรงหน้า ข้าต้องอดทนเพียงใด…”

ปลายจมูกโด่งของพระองค์ไล้ผ่านพวงแก้มนางแผ่วเบา ทำให้พระชายาสะดุ้งเฮือก ความร้อนแล่นผ่านผิวกาย นางพยายามเบือนหน้าหนี แต่ริมฝีปากของพระองค์กลับเคลื่อนต่ำลง… ขบเม้มติ่งหูของนางเบา ๆ

“อ๊ะ…!”

เสียงหวานครางแผ่วออกมาโดยไม่ตั้งใจ ก่อนที่พระชายาจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตนเอง ความเขินอายแล่นขึ้นจนดวงหน้าแดงก่ำ แต่องค์รัชทายาทกลับยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกี่ยวปลายผ้าห่มลง…

เผยให้เห็นผิวเนียนละเอียดที่มีรอยจุมพิตจากค่ำคืนที่ผ่านมา…

ดวงตาองค์รัชทายาทยยิ่งซุกซน ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามลำคอระหง ก่อนจะไล่ลงมาถึงเนินอกอิ่มที่ขยับขึ้นลงตามแรงหายใจของนาง

“องค์รัชทายาท! ท่าน—”

ปลายนิ้วร้อนกดลงบนกลีบปากนาง เบา… แต่หนักแน่น

“ชู่… เจ้าอยากให้ทหารยามด้านนอกได้ยินหรือ?”

เสียงของพระองค์กระซิบ ลมหายใจร้อนเป่ารดผิวแก้ม พระชายาสะท้านวูบไปทั้งกาย นางรู้ว่าองค์ชายต้องการบรรเลงเพลงรักนางอีกแล้ว นางจึงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามอารมณ์ความต้องการของทั้งคู่

เวลาเที่ยง...

“จินฝาน จับพวกซื้ออาวุธได้หมดทุกคนหรือไม่ หลักฐานมีพร้อมเปิดโปงเสนาบดีเฉินหลางรึยัง”

“หลักฐานทุกอย่างพร้อมพ่ะย่ะค่ะ  ฉีเฟยได้มอบหลักฐานการซื้อขายทั้งหมดให้แล้ว”

“ขอบคุณองค์ชายที่ทำเพื่อบิดาของข้า” พระชายากล่าว

“เป็นหน้าที่ของบุตรเขยอย่างข้าอยู่แล้ว” 

องค์ชายตรัสด้วยรอยยิ้ม เอื้อมมือไปจับพระชายาของตน

“ซีจิน เราไปเดินเล่นกันเถอะ”

ลี่หรงเอ่ยชวนนางกำนัลคนสนิทด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“เพค่ะ พระชายา”

“จินฝานคุ้มครองพระชายาให้ดี ข้าเสร็จจากตรงนี้แล้วจะตามไป”

“พ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท” จินฝานรับคำสั่ง

พระชายาเดินทอดน่องไปตามเส้นทางในป่ารอบชุมชนซุ้มกระบี่ สายลมเอื่อยพัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ป่ามาปะทะจมูก แสงแดดอ่อนรำไรลอดผ่านเรือนยอดไม้ทาบทับเป็นลวดลายลงบนพื้นดิน 

เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วดังเป็นท่วงทำนองแห่งธรรมชาติ ผีเสื้อสีสันสดใสโบยบินว่อนดอมดมดอกไม้อย่างสุนทรี พระชายาสูดหายใจเข้าลึก ปล่อยให้หัวใจดื่มด่ำกับความงดงามกับธรรมชาติตรงหน้า

แต่แล้ว... ความคิดหนึ่งก็แทรกเข้ามาในหัว

“เมื่อคืนนี้ ข้ากับองค์ชายรัชทายาท... ได้เป็นสามีภรรยากันแล้วจริง ๆ ต่อจากนี้ไป ข้าจะเป็นเช่นไร จะได้กลับไปยังโลกเดิมหรือไม่ แล้วถ้าหากต้องเลือกระหว่างที่นี่กับที่นั่น... ข้าจะตัดสินใจอย่างไรดี ที่นั่นมีพ่อแม่ เพื่อน ที่นี่มีชายที่รัก แล้วถ้าข้ากลับไปร่างเดิมจะยังคงอยู่หรือไม่”

ขณะพระชายากำลังตกอยู่ในภวังค์ เงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นข้างหลัง ก่อนที่อ้อมแขนอุ่นจะโอบรัดร่างของนางไว้แน่น

“องค์รัชทายาท! ท่านทำข้าตกใจหมดเลย”

ร่างสูงแนบหน้าผากลงกับเรือนผมนุ่ม สัมผัสนั้นอบอุ่นและอ่อนโยนจนหัวใจพระชายาเต้นแรงอย่างรู้สึกได้

“ขอบใจเจ้ามาก ที่ช่วยถอนพิษให้ข้า ขอบใจที่เจ้ายอมเสี่ยงเพื่อข้าเพียงนี้ ข้ารักชายาของข้าที่สุด”

“ท่านเป็นพระสวามีของข้า ข้าจะปล่อยให้ท่านตายได้อย่างไร หากตายไป ข้าจะทะเลาะกับใคร”

พระชายาตอบเสียงมั่นคง ตัดบทซึ้ง ๆ ทันใดนั้น...

“โอ๊ย... ข้าเจ็บ”

องค์ชายร้องขึ้น พระชายาหน้าซีดเผือด รีบหมุนตัวมาจับแขนเขาทันที

“ท่านเจ็บตรงไหน? บอกข้าเร็ว!”

องค์รัชทายาทถอนหายใจแผ่ว มองนางด้วยแววตาเว้าวอน

“พิษนี้ร้ายแรงนัก ข้าเกรงว่ามันจะอยู่ในตัวข้าอีกนาน... ต้องลำบากเจ้าแล้ว”

“องค์ชาย! ข้าไม่ตลกด้วย ท่านเจ็บจริงหรือไม่?”

อีกฝ่ายแสร้งถอนหายใจหนัก ก่อนเผยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ข้าหยอกเล่นน่ะ อยากรู้เจ้าจะห่วงข้ามากแค่ไหน หมอตรวจให้ข้าแล้ว ร่างกายปกติดี... เพียงแต่ว่า—”

“ว่าอะไร?”

“เจ้าต้องดูดพิษให้ข้าบ่อย ๆ มันจะช่วยให้ร่างกายข้าแข็งแรงขึ้น”

“หานจื่อเหว่ย!”

พระชายาหน้าร้อนวาบ รีบเงื้อมือทุบเข้าที่แขนเขาทันที แต่คราวนี้—

“โอ๊ย! ข้าเจ็บจริงๆ นะ”

“สมน้ำหน้า! เล่นไม่รู้เรื่อง”

พระชายาค้อนใส่ ก่อนหันไปสั่งซีจิน

“ซีจิน เอากระเป๋ายาข้ามา ข้าจะทำแผลให้องค์รัชทายาท”

นางประคององค์ชายให้นั่งลง ใช้มือเรียวล้างแผลด้วยน้ำเกลือ หยอดเบตาดีนลงเบาๆ แล้วปิดแผลอย่างประณีต องค์ชายมองท่าทีอ่อนโยนของนางด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ต่อจากนี้ไป ท่านต้องเชื่อฟังข้า เพราะข้าคือเจ้าของชีวิตท่าน เข้าใจไหม?”

“พระชายาข้าสั่งสิ่งใด ข้าย่อมทำตามทั้งสิ้น”

องค์ชายรับคำทันที แต่ยังไม่วายเอ่ยแหย่

“แต่เจ้าก็ต้องเชื่อฟังข้าด้วย เพราะร่างกายของเจ้าทุกส่วน เป็นของข้าหมดแล้ว”

“หานจื่อเหว่ย เจ้านี่มัน...” 

ลี่หรงร้องลั่น ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ จินฝานกับซีจินที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ พยายามกลั้นขำเอาไว้ องค์รัชทายาทเองก็ยิ้มกริ่มอย่างพึงใจเช่นกัน

“พระชายา อย่าโกรธ ข้าพูดความจริง”

“กลับถึงพระราชวัง ข้าจะฟ้องเสด็จย่ากับเสด็จแม่ ว่าท่านรังแกข้า!” พระชายากล่าว

องค์ชายหัวเราะเสียงเบา มองดูนางที่กำลังบึ้งตึงอย่างเอ็นดู

“องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ รถม้าเตรียมพร้อมแล้ว”

องค์ชายไม่พูดอะไร คว้าเอวบางเข้ามาแนบชิด ก่อนจูงขึ้นรถม้าไปด้วยกัน

ภายในรถม้า พระชายาเอนศีรษะลงบนตักเขาอย่างเหนื่อยล้าอ่อนแรง เปลือกตาปิดลงช้าๆ องค์รัชทายาทมองนางด้วยแววตาอ่อนโยน จับมือเล็กของนางไว้แน่น รู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่ส่งนางมาเป็นพระชายาของเขา

รถม้าเคลื่อนเข้าสู่พระราชวัง ท่ามกลางสายลมเย็นพัดเอื่อย...