15. ดับพิษด้วยเพลงรัก

ชุมชนกระบี่กลางป่า เงาของต้นไม้สูงทอดทับพื้นดิน ช่างตีเหล็กมากมายตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เสียงค้อนกระทบเหล็กดังก้องไปทั่ว คลอไปกับไอร้อนจากเตาเผา

รอบนอกของชุมชน องค์ชายรัชทายาทและทหารชุดดำซุ่มอยู่ในพุ้มไม้ใหญ่พร้อมโจมตีตลอดเวลา ดวงตาคมจับจ้องไปยังกลุ่มทหารจากในวัง พระองค์จำได้ดี—พวกนั้นคือทหารคนสนิทของเสนาบดีเฉินหลาง และตอนนี้ พวกมันกำลังสั่งทำอาวุธจำนวนมาก เอกสารซื้อขายถูกลงนามโดยมหาเสนาบดีหลินเซียว ซึ่งเป็นการปลอมแปลงอย่างเห็นได้ชัด! นี่มันแผนใส่ร้ายที่แยบยลนัก

องค์รัชทายาทรอจังหวะ จนกระทั่งการซื้อขายเสร็จสิ้นแล้วจึงนำทหารเข้าจับกุม แต่ในตอนนี้ พระองค์อยู่ในชุดดำปิดหน้าไร้ผู้ใดจำได้ เสียงกระบี่ปะทะกันดังก้องกลางป่า การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ทว่าเมื่อองค์ชายเริ่มเป็นฝ่ายได้เปรียบ ทันใดนั้น! ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งตรงไปยังเจ้าของโรงตีเหล็กฉีเฟิง

ฉึก!

องค์องค์รัชทายาทไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว พระองค์พุ่งเข้าขวาง รับธนูอาบพิษแทน เสียงตะโกนด้วยความตระหนก

"องค์ชายรัชทายาท!"

จินฝานพึ่งมาถึงพอดี รีบเข้ารับร่างองค์ชายที่กำลังทรุดลง

"จับพวกมันให้หมด! อย่าให้หนีได้แม้แต่คนเดียว!" เขาสั่งการด้วยเสียงดุดัน

ไม่นาน ทหารจากทางการก็ถูกจับกุมพร้อมหลักฐานเอกสารที่ใช้ชื่อปลอม ใบหน้าของจินฝานบึ้งตึง ดวงตาเต็มไปด้วยความร้อนรน เขาประคององค์รัชทายาทอย่างเร่งรีบ

"องค์รัชทายาท! องค์รัชทายาท ได้โปรดอย่าหลับ!"

"ฟื้นสิ ฟื้นเร็ว!" ฉีเฟิงร้องเรียกเสียงสั่นไหว ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"องค์รัชทายาทเอาชีวิตมาช่วยข้าทำไม... ข้ามิได้มีค่าถึงเพียงนี้"

จินฝานกัดฟันแน่น ก่อนหันไปสั่งการทันที

"รักษาองค์องค์รัชทายาทก่อน! ธนูดอกนี้มีพิษ พวกเจ้าต้องหายาแก้!"

"ส่งม้าเร็วไปตามตัวหมอหลวงจากราชวัง! แจ้งข่าวให้พระชายาทราบ!"

"รับทราบ!" ทหารคนหนึ่งขานรับ ก่อนรีบควบม้าหายลับไปทันที

องค์ชายรัชทายาทถูกนำตัวไปพักรักษาที่ชุมชนซุ้มกระบี่ แต่พิษกำลังเล่นงานพระองค์อย่างหนัก สีพระพักตร์ซีดเผือด เหงื่อเย็นซึมออกมาจากไรผม เวลานี้... มีเพียงความหวังว่า ยาแก้พิษจะมาทันเวลา

"พิษบุปผามรณะเป็นพิษร้ายแรงที่ส่งผลโดยตรงต่อกระแสเลือดและหัวใจ" 

หมอชุมชนกระบี่กล่าว น้ำเสียงเคร่งเครียด 

"มันจะทำให้เลือดไหลซึมออกจากดวงตาและอวัยวะภายใน หากไม่รีบรักษา อาจถึงแก่ชีวิตได้"

"แล้วต้องรักษาอย่างไร ท่านหมอ?"

หมอสูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยอย่างหนักใจ 

"ต้องใช้สมุนไพรพิเศษ" 

เขาหยุดไปชั่วขณะ ดวงตาฉายแววกังวล 

"รากบุปผาคราม เห็ดหิมะโลหิต และเกสรดอกบัวแดง สมุนไพรเหล่านี้ช่วยชะลอพิษ… แต่ไม่สามารถถอนพิษออกได้ทั้งหมด"

"แล้วต้องทำเช่นไร พิษจึงจะถูกขับออกจนหมด?" จินฝานถามอย่างร้อนรน

หมอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น 

"ต้องอาศัยร่างกายของอีกฝ่ายช่วยปรับสมดุล"

"หมายความว่าอย่างไร?"

"เมื่อร่างกายหลอมรวมกัน…" หมอเอ่ยช้าๆ 

"อุณหภูมิร่างกายและการไหลเวียนของโลหิตจะเพิ่มขึ้น ทำให้พิษกระจายออกจากจุดสำคัญ และถูกขับออกไปได้เร็วขึ้น"

บรรยากาศในห้องเงียบงัน

"แต่ต้องทำในขณะที่ผู้ถูกพิษยังไม่อ่อนแรงจนเกินไป" 

หมอเน้นเสียงจริงจัง 

"หากร่างกายอ่อนแอเกินไป อาจสิ้นใจเสียก่อนที่พิษจะถูกขับออกหมด และที่สำคัญ… ต้องทำภายในสามยามเท่านั้น มิเช่นนั้นโอกาสรอดจะยาก"

องครักษ์ทุกคนภาวนาให้พระชายานำยาถอนพิษมาให้กับองค์ชายรัชทายาทให้เร็วที่สุด

ทันทีที่ม้าเร็วมาส่งข่าว พระยาชาแทบช็อก นางไม่รอช้า รีบรุดออกจากพระราชวังด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น มือเรียวกำแน่นราวกับจะกดกลั้นความกลัว องค์รัชทายาทจะต้องไม่เป็นอะไร! นางจะไม่ยอมให้เขาตายเด็ดขาด!

บนหลังม้า พระชายากอดห่อสมุนไพรและยาถอนพิษแน่น นางนำติดตัวมาจากโลกเดิมของนาง หากยาโบราณไม่อาจช่วยได้ อย่างน้อยก็ยังมีสิ่งที่นางเชื่อมั่น แต่จะทันหรือไม่!?

สองยามต่อมา พระชายาก็มาถึง 

"ซุ้มกระบี่" 

สถานที่เงียบสงัดราวต้องมนตร์ มีเพียงแสงตะเกียงริบหรี่จากบ้านไม้เก่าๆ ที่ถูกจัดให้สมฐานะขององค์ชายรัชทายาท บรรยากาศชวนให้ใจคอไม่ดี

"องค์รัชทายาทอยู่ที่ใด!?" พระชายาถามทันที น้ำเสียงสั่นเครือปะปนด้วยความร้อนรน

ยาถูกส่งให้หมอโดยไม่รั้งรอ แต่เมื่อได้เห็นองค์ชายรัชทายาทกับตาตัวเอง หัวใจของพระชายาแทบแตกสลาย … พระองค์หน้าซีดเผือด! ลมหายใจแผ่วเบา! ดวงตาคมที่เคยเปี่ยมพลัง พร่ามัวเล็กน้อย แพ้พระองค์ยังคนมีสติ

จินฝานพยุงร่างองค์ชายไว้ ขณะที่มือหนาแผ่วเบายกขึ้นมา เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของพระชายา

"ร้องไห้ทำไม... ข้ายังไม่ตายเสียหน่อย" น้ำเสียงอ่อนแรง แต่ยังคงแฝงความห่วงใยเช่นเดิม

"องค์รัชทายาท..." พระชายาสะอื้น นางกุมมือพระองค์าแนบแก้ม น้ำตาร่วงหยดหยาด หัวใจนางสั่นไหวไปทั้งดวง!

หมอรีบป้อนยาแก้พิษให้องค์ชาย แต่ทุกคนในที่นั้นต่างรู้ดีว่า... มันไม่เพียงพอ!

"ข้าขอทูลพระชายาและองค์ชายรัชทายาท ยาถอนพิษช่วยได้เพียงส่วนหนึ่ง" 

หมอกล่าวอย่างเคร่งเครียด 

"แต่หากต้องการขับพิษให้หมดสิ้น องค์รัชทายาทและพระชายาต้องมีสัมพันธ์กันเพื่อกระตุ้นพลังหยินหยางจึงจะช่วยขับพิษได้หมด พ่ะย่ะค่ะ"

พระชายาเบิกตากว้าง "และหากถอนพิษช้าเกินไปล่ะ?"

"ผู้ที่ช่วยถอนพิษ อาจได้รับพิษไปด้วย" 

คำพูดของหมอทำให้บรรยากาศเคร่งเครียดขึ้นอีกเท่าทวี

"ต้องมีสัมพันธ์... นานแค่ไหน?" พระยาชาถามถามขึ้นพร้อมกับใบหน้าแดงเรื่อ แม้หัวใจจะเต้นรัว แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือชีวิตของเขา!

หมอถอนหายใจยาว 

"อย่างน้อยหนึ่งครั้ง แต่หากพิษยังไม่หมด อาจต้องมีหลายครั้ง จนกว่าพิษจะสลาย"

"ไม่ได้!" องค์ชายกัดฟันตอบทันที 

"ข้าไม่ให้เจ้าต้องเสี่ยงเพื่อข้า!"

พระชายาจ้องตาพระองค์แน่วแน่ 

"นี่คือร่างกายของข้า องค์รัชทายาทไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนข้า!"

ความเงียบโรยตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่หมอจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดดัน "รีบตัดสินใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ พิษนี้ร้ายแรง หากชักช้า... เกรงว่าผลลัพธ์จะไม่อาจแก้ไขได้"

พระชายาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาด 

"พวกเจ้าออกไปให้หมด! หากข้าไม่เรียก ห้ามเข้ามา!"

"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" 

ทุกคนขานรับพร้อมกัน ก่อนจะก้าวออกไป ปิดประตูลงอย่างแน่นหนา

ค่ำคืนที่เงียบงัน ดวงจันทร์สาดแสงอ่อนโยนลงมายังห้องเล็กๆ ในเรือนพัก

ภายในห้องนั้น เงาของชายหญิงสองคนทอดทับกันใต้แสงตะเกียงสลัว องค์ชายรัชทายาทนั่งพิงอยู่กับหัวเตียง ใบหน้าซีดเซียวจากพิษร้ายที่แทรกซึมในกาย ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องพระชายาด้วยความหนักแน่นปนความห่วงใย

"พระชายา... เจ้าอย่าทำเช่นนี้เลย" 

น้ำเสียงของพระองค์แผ่วเบาแต่จริงจัง

หญิงสาวก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเองที่กำแน่น

"ทำไม... ท่านกลัวข้าหรือ?" นางทำหน้าตาดื้อรั้นใส่เขาทั้งที่แก้มยังเปียกไปด้วยน้ำตา

"ข้ากลัวเจ้าจะเป็นอันตราย" 

องค์ชายเอื้อมมือไปแตะแก้มของนาง ลูบไล้อย่างแผ่วเบา

"หากเจ้าต้องมีอันตรายเพราะข้า ข้าคงทนไม่ได้"

พระชายาส่ายหน้าทั้งน้ำตา

"ข้าตัดสินใจแล้ว ท่านไม่มีสิทธิ์ห้าม ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยท่าน ต่อให้ต้องเสี่ยงชีวิตข้าก็ยอม!"

องค์รัชทายาทยังคงมองนางนิ่ง ราวกับพยายามกลืนถ้อยคำที่อยากจะเอื้อนเอ่ย นางรู้ดีว่าพระองค์ยังลังเล แต่เวลานี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว หากพิษไม่ถูกขับออก องค์ชายรัชทายาทอาจไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีก

พระชายาค่อยๆ เอื้อมมือไปประสานกับมืออุ่นของเขา นางค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้ จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เจือจางด้วยความอ่อนแรงขององค์รัชทายาท หัวใจของนางเต้นแรงแทบทะลุออกจากอก แต่ยังคงแน่วแน่

"เพื่อลมหายใจของท่าน ข้ายอมทุกอย่าง..."

พระชายาพูดจบไม่ทันองค์รัชทายาทจะพูดต่อ นางประกบปากเขาทันที

“เอาว่ะลี่หรงถึงเวลา แสดงบทนางโคมเขียวในซีรีส์จีนแล้ว เพื่อช่วยชีวิตคน เต็มที่”

พระชายาจูบองค์รัชทายาทอย่างเบาๆ จนองค์รัชทายาทรู้สึกความร้อนแผ่ซ่านไปทั้งตัว คราวนี้องค์ชายเป็นฝ่ายลุกเร้า เสื้อคลุมทั้งคู่ถูกถอดออกมีเพียงร่างกายเปลือยเปล่า องค์รัชทายาทจูบอย่างเร้าร้อน ขบตรงนั้นเม้มตรงนี้  นางครางออกมาเบาๆ พระองค์รู้ได้ถึงความพอใจของนาง พระองค์ลุกหนักทันที ทุก ๆ การเคลื่อนไหวของ พระองค์มองใบหน้าและร่างกายพระชายาตอบรับพระองค์ตลอดแม้จะมีแสงไฟสลัวๆ ก็ตาม มีเพียงพระชายาที่หลับตาปี๋ ร่างนางกระตุกตามแรงมือขอองค์ชายลุกล้ำไปตรงจุดสำคัญ

“องค์รัชทายาท...” พระชายาเรียกเสียงแหบพล่า

“ทำไม...ไหนเจ้าเก่งนัก อย่าบอกว่ากลัวแล้ว” องค์รัชทายาทจูบดูดดื่มหนักขึ้นไปอีก มือเคล้าคลึงทุก ๆ ส่วนของนาง คราวนี้ไม่ปล่อยให้นางได้พูดออกมาอีกต่อไป นางเคลิบเคล้มไปกับเพลงรักขององค์รัชทายาท

เพียงไม่นานก็มีบางอย่างแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเธอ

“โอ้ย...” พระชายาเบิกตากว้าง ก่อนจะเผลอร้องออกมาแผ่วเบา พระองค์สัมผัสได้ถึงความแน่นกระชับของร่างนาง ดวงตาของพระองค์ฉายแววอ่อนโยนน

"เจ็บหรือไม่?" พระองค์กระซิบถาม น้ำเสียงแฝงความห่วงใย

พระชายาส่ายหน้าเบา ๆ หลับตาลงแน่น ไม่กล้ามองสบตาพระองค์ แต่กลับรู้สึกถึงไออุ่นจากฝ่ามือที่ประคองนางไว้มั่น พระองค์มองภาพนั้นก่อนจะเผยรอยยิ้มที่มุมปากอย่างพึงพอใจ

"ข้าจะเบามือ... ค่อย ๆ แต่หากเจ้าเจ็บหรือรู้สึกเสียวซ่า เจ้ากอดข้าแรงๆได้...." พระองค์ยังคงเย้าหยอก

พระชายาทุบพระองค์เบาๆทันที

พระองค์ก้มลงจูบหน้าผากของนางแผ่วเบา แล้วเริ่มต้นปลุกเร้าความร้อนแรงที่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน ทุกจังหวะเคลื่อนไหวของพระองค์สอดรับกันอย่างเป็นธรรมชาติ แต่จากที่ตั้งใจจะอ่อนโยนกลับกลายเป็นรุนแรงขึ้นทีละน้อย ตามแรงปรารถนาของบุรุษผู้เป็นแม่ทัพใหญ่

"อ๊ะ... องค์องค์รัชทายาท..." พระชายาเผลอเรียกชื่อพระองค์ออกมาโดยไม่รู้ตัว เสียงครางสั่นพร่าผสมกับลมหายใจหอบถี่

ทั่วเรือนร่างของทั้งสองอาบไปด้วยเหงื่อเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นจากความร้อนแรงของค่ำคืนนี้ จนกระทั่งทุกอย่างดำเนินไปถึงจุดหมาย ปล่อยให้ไออุ่นโอบล้อมกายของทั้งคู่ไว้

"องค์ชาย... ดีขึ้นบ้างหรือไม่?" พระชายากระซิบถาม ร่างบางยังสั่นระริกอยู่ในอ้อมแขนของพระองค์

องค์ชายไม่ตอบ เพียงยิ้มบาง ๆ แล้วกดจูบลงบนหน้าผากของนางอย่างแผ่วเบา มือแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้นราวกับต้องการเก็บนางไว้ในอ้อมอกตลอดไป

ค่ำคืนนี้... แม้พวกเขาจะฝ่าฟันช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายมา แต่ในอ้อมแขนนี้มีเพียงความรักอันลึกซึ้งที่สุดที่องค์ชายไม่เคยมีให้ผู้ใดมาก่อน

พระชายาซบหน้าลงบนแผ่นอกอุ่น ก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้เสียงลมหายใจของกันและกันกล่อมให้นางเข้าสู่ห้วงนิทรา

ทันทีที่แสงไฟในห้องดับลง เหล่าทหารองครักษ์ หมอหลวง และผู้คนที่เฝ้ารอด้วยความเป็นห่วง ต่างก็โล่งใจ เพราะการช่วยชีวิตองค์ชายสำเร็จแล้ว...