14. ศัตรูตัวจริง

องค์ชายรัชทายาทมุ่งหน้าสู่ทางตอนเหนือของพระราชวัง เพื่อตามสืบเรื่องการซื้อขายอาวุธอย่างลับ ๆ ระหว่างทาง

 ขบวนของพระองค์ถูกลอบโจมตีโดยกลุ่มชายชุดดำที่โผล่ออกมาจากเงามืดรอบป่า เสียงกระบี่กระทบกันดังสนั่น เปลวไฟจากคบเพลิงสะท้อนกับคมอาวุธที่วาดผ่านอากาศ

องค์ชายรัชทายาทตวัดกระบี่ในมืออย่างแม่นยำ การเคลื่อนไหวของพระองค์สง่างามดุจพยัคฆ์ร้ายกลางศึก เพียงแค่กวาดสายตา พระองค์ก็มองออกถึงจุดอ่อนของศัตรู กระบี่ในมือพุ่งแทงฉับไวทะลุเกราะของชายชุดดำที่พุ่งเข้ามา เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นก่อนร่างนั้นจะล้มลง

“ล้อมให้แน่น! อย่าให้มันหนีไปได้!” เสียงของศัตรูตะโกนสั่งคนของตน

แต่ไม่มีผู้ใดสามารถต้านทานฝีมือขององค์ชายได้ พระองค์หมุนตัว หลบการโจมตีได้อย่างแม่นยำ มือหนึ่งปัดป้องด้วยกระบี่ อีกมือหนึ่งคว้ากริชจากเอวของศัตรูแล้วปักกลับไปอย่างรวดเร็ว เลือดพุ่งกระเซ็นเต็มพื้นดิน

จินฝาน! คุมกำลังล้อมไว้ อย่าให้เหลือรอด!”

“พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย!จินฝานและทหารชั้นดีบุกจู่โจมเข้าไปอย่างพร้อมเพรียง เสียงร้องของศัตรูดังระงม เสียงกระบี่ฟาดฟันกันเป็นจังหวะชวนให้ขนลุก

การต่อสู้กินเวลาไม่นาน ศัตรูค่อย ๆ ร่วงลงไปทีละคนจนเหลือเพียงความเงียบ เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยของทหารฝ่ายองค์ชายดังก้องในความมืด

องค์ชายเหวี่ยงกระบี่สะบัดเลือดออก ก่อนเสียบกลับเข้าฝักอย่างสง่างาม

“จินฝาน ต่อไปต้องระวังตัวให้มากขึ้น เหมือนเรากำลังเข้าใกล้ความจริงมากขึ้นทุกที” 

องค์รัชทายาทตรัสพลางปาดเลือดออกจากปลายคาง

“องค์รัชทายาทอย่ากังวลพ่ะย่ะค่ะ ข้าได้ส่งข่าวขอจัดกองกำลังสนับสนุนไว้แล้ว” จินฝานกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ดี คืนนี้เราจะพักที่นี่ พรุ่งนี้เดินทางต่อไปเมืองไท่หยวน ข้าคิดว่าเราต้องเจอหลักฐานสำคัญแน่”

ค่ำคืนกลางป่ามืดสนิท มีเพียงเปลวไฟจากกองไฟที่เต้นระยิบระยับ ให้ความอบอุ่นและแสงสว่างแก่กลุ่มทหาร เสียงนกกลางคืนแว่วมาเป็นระยะ พร้อมเสียงหอนของหมาป่าไกล ๆ บรรยากาศชวนให้ระแวดระวัง แต่ด้วยทหารฝีมือดีสิบกว่าชีวิตคอยเฝ้าเวรยาม กระโจมขององค์ชายรัชทายาทจึงปลอดภัย

องค์รัชทายาททอดสายตาขึ้นไปบนฟ้า ดวงจันทร์เสี้ยวลอยเด่นเหนือยอดไม้ ความคิดของพระองค์ลอยกลับไปหาหญิงงามที่รออยู่ที่เมืองหลวง

“ป่านนี้พระชายาจะเข้านอนแล้วหรือยังนะ... นางจะคิดถึงข้าบ้างหรือไม่”

องค์รัชทายาทมองดูเสื้อคลุมที่พระชายามอบให้ด้วยใจคะนึงหา

“จินฝาน เข้ามาหาข้าหน่อย”

“องรัชทายาทต้องการสิ่งใด บอกข้าได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”จินฝานเข้ามาคุกเข่าใกล้

“เจ้าส่งข่าวถึงพระชายาหรือยัง วันนี้นางไปที่ใด”

“ส่งข่าวเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ วันนี้พระชายาเสด็จไปที่หอสุราร้อยบุปผา พร้อมกับแม่นางจางจือ”

องค์รัชทายาทขมวดคิ้วเล็กน้อย “พอข้าไม่อยู่ นางชอบทำตามใจตัวเองเสมอ... พระชายา เจ้าควรอดทนรอข้ากลับไปก่อน”

เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นจากจานฝาน ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

“องค์ชายรัชทายาทอย่ากังวลเลยพ่ะย่ะค่ะ ทุกย่างก้าวของพระชายามีทหารองครักษ์ที่ผ่านการฝึกมาอย่างดีคอยติดตาม มดสักตัวแทบเข้าใกล้พระชายามิได้”

พระองค์ปรายตามองจินฝานก่อนตรัสเสียงเข้ม

“ให้มันจริงเถอะ หากพระชายาข้าเป็นอะไรไป เจ้าจะไม่มีโอกาสอยู่บนโลกนี้อีก”

“พ่ะย่ะค่ะ” จินฝานรับคำพลางหลุบตาต่ำ อมยิ้มอย่างเข้าใจ

“ออกไปได้ ข้าจะพักผ่อน”

องค์ชายรัชทายาททิ้งตัวลงนอน แต่ความกังวลยังคงตามหลอกหลอน หากศัตรูลงมือขณะองค์ชายไม่อยู่ แล้วพระชายาจะปลอดภัยหรือไม่...

ดวงตาคมค่อย ๆ ปิดลง แต่หัวใจกลับยังเต็มไปด้วยความหวั่นวิตก

เช้าวันใหม่…

ณ ร้านน้ำชาแห่งหนึ่งในเมืองไท่หยวน

“พี่ฉี ข้าได้ยินมาว่าทางการสั่งซื้ออาวุธจากร้านของท่านเป็นจำนวนมาก ไม่ทราบว่าใครเป็นผู้มาสั่งซื้อหรือ”

“ร้านข้าขายแต่ของดี มีหรือที่ขุนนางใหญ่จะมองข้าม”

“พี่ช่างโชคดีเสียจริง”

เสียงสนทนาของเจ้าของร้านอาวุธและลูกน้องดังแว่ว ทว่าไม่มีคำพูดใดรอดพ้นจากสายตาของ จินฝาน และ องค์ชายรัชทายาท ทั้งสองสบตากัน ราวกับได้พบเงื่อนงำสำคัญ

พวกเขารอจนเจ้าของร้านอาวุธดื่มน้ำชาเสร็จ ก่อนสะกดรอยตามไปยัง ชุมชนซุ้มกระบี่ ซึ่งตั้งอยู่กลางป่า ภายในมีคนงานจำนวนมากกำลังหลอมและตีอาวุธ ไม่ว่าจะเป็นกระบี่ หอก หรือกริช ทุกชิ้นล้วนทำจากเหล็กชั้นดี เปลวไฟจากเตาหลอมลุกโชน สะท้อนเงาผู้คนที่ขะมักเขม้นทำงานอย่างแข็งขัน...

“จินฝานเจ้าจับตามดูว่ามีขุนนางคนใดมาซื้ออาวุธที่นี่ อย่าให้พลาด “

“พ่ะย่ะค่ะ”

“บอกทหารที่ติดตามเรา กระจายพักแถวหมู่บ้าน ช่วยเป็นหูเป็นตา คาดว่าไม่เกินสามวันน่าจะได้เรื่อง” องค์ชายรัชทายาทตรัส

โรงเตี๊ยมกลางหมู่บ้าน...

บรรยากาศยามค่ำคืนเงียบงัน มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรขับขานใต้แสงจันทร์ โรงเตี๊ยมไม้เก่าหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่กลางหมู่บ้าน ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางแมกไม้หนาทึบ

หญิงสาวร่างโปร่งในชุดเรียบง่ายเดินเข้ามาต้อนรับผู้มาเยือน นางคือ หยินเซียว บุตรสาวของเจ้าของหมู่บ้าน

“ไม่ทราบว่าคุณชายทั้งสองต้องการที่พักกี่ห้องดีเจ้าคะ?” นางถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“สองห้องจ๊ะ พวกข้าจะพักที่นี่สักสามคืน”

“ได้เจ้าค่ะ”

จินฝาน ลอบยิ้ม ก่อนกระซิบกระซาบกับองค์ชาย “แม่นางท่านนี้ช่างงามนักนะท่านเหว่ย”

ทว่าคำกล่าวนั้นกลับถูก เหว่ยเซียน (องค์ชายรัชทายาท) ตวัดสายตามองดุทันที

“อย่าหาเรื่องให้ข้า เจ้าจินฝาน” เสียงตำหนิแผ่วเบา ทว่าหนักแน่น

“หรือท่านกลัวพระชายาจะกริ้ว?” จินฝานหัวเราะเบาๆ

“ขึ้นห้องเถอะ ข้าอยากพัก”

ขณะทั้งสองกำลังเดินขึ้นบันได เสียงฝีเท้าของใครบางคนทำให้พวกเขาชะงัก ก่อนเร้นกายหลบอยู่ในเงามืด

ชายในชุดดำก้าวเข้ามายังโถงโรงเตี๊ยม ท่วงท่าองอาจแต่แฝงความลึกลับ

“พี่ตงหยาง! ท่านกลับมาแล้ว เหตุใดจึงไม่บอกข้า ข้าคิดถึงท่านนัก” หยินเซียวเอ่ยพลางเผยรอยยิ้มยินดี

“ข้าก็คิดถึงเจ้า หยินเซียว” ตงหยางตอบเสียงอ่อนโยน ก่อนทอดสายตามองรอบตัวด้วยความระแวดระวัง

“ท่านแม่ข้ายังสบายดีหรือไม่?”

“ท่านแม่ของท่านสุขสบายดี ท่านวางใจเถิด ข้าดูแลท่านเป็นอย่างดี”

“ลำบากเจ้าแล้ว” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ

“แต่ข้าสัญญา เมื่อทุกอย่างจบลง ข้าจะดูแลเจ้าด้วยตัวเอง”

หยินเซียวฟังแล้วหลุบตา ยิ้มอย่างมีความสุข

แต่... ไม่ใช่ทุกคนที่รู้สึกเช่นนั้น

จากมุมมืด องค์ชายรัชทายาท จ้องมอง ตงหยาง อย่างครุ่นคิด สายตาคมดุจใบมีดจับจ้องไปที่เอวของชายหนุ่ม ที่นั่น... มีหยกแกะสลักลายเมฆาม้วน หยกของ เหม่ยจู!

และที่หน้าอกของตงหยาง... ห้อยจี้หยกอีกชิ้น— จี้หยกสลักพระนามของฮ่องเต้!

“เป็นไปได้อย่างไร? ทำไมเขาถึงมีของสิ่งนี้…? เขาเกี่ยวข้องอะไรกับเสด็จพ่อกันแน่?”

องค์ชายรัชทายาทครุ่นคิดเขาขบกรามแน่น

“จินฝาน” เสียงเรียกเบาแต่แฝงอำนาจ

“พ่ะย่ะค่ะ?”

“เจ้าไปสืบเรื่องตระกูลของตงหยางให้ละเอียด ข้าอยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่”

“รับด้วยเกล้าพะยะค่ะ” จินฝานโค้งคำนับ ก่อนเร้นกายหายไปในเงามืด

ในค่ำคืนที่เงียบสงบ... สายลมแห่งความลับได้พัดผ่าน และเงื่อนงำที่ถูกซ่อนไว้ กำลังจะถูกเปิดเผย...

บ้านของตงหยาง...

“ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง”

“แม่สบายดี...แต่พี่ของเจ้าเจ็บออด ๆ แอด ๆ”

“ท่านแม่อดทนหน่อยนะ ข้าจะไปทวงทุกอย่างที่เป็นของท่านแม่คืนมาให้ได้”

“เจ้าคิดจะทำอะไร ตงหยาง! อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ กับองค์รัชทายาทเชียวนะ!”

“ทำไมท่านแม่ต้องคอยปกป้องพวกมัน ทั้งที่พวกมันทำร้ายท่านแม่และท่านพี่!”

“องค์รัชทายาทและฮองเฮาไม่เกี่ยว คนที่ใส่ร้ายแม่คือพระชายาว่านชิง เสด็จแม่ขององค์ชายสี่”

“องค์ชายสี่มันโง่ ถูกข้าหลอกใช้มานาน... ตอนนี้ข้าจะไม่ฆ่ามัน! รอให้ข้าได้บัลลังก์เมื่อไร ข้าจะจัดการมันทันที!”

“หยุดความคิดบ้าๆ นี่เดี๋ยวนี้ ตงหยาง! เจ้าไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะฝัน! พี่ของเจ้าผู้เป็นเชื้อสายแท้ของฮ่องเต้ยังไม่อาจเทียบองค์รัชทายาทได้ หากเจ้ายังดื้อดึง แม่จะตายให้เจ้าดูเสีย!”

เสียงเหยียบกิ่งไม้ดังขึ้นในเงามืด...

ตงหยางตวัดสายตาคมกริบไปตามเสียง

“ใครอยู่ตรงนั้น! ออกมาเดี๋ยวนี้!”

ลมกลางคืนโหมพัด กิ่งไม้ไหวเอนราวกับกระซิบเตือน ฝานจินซึ่งแอบฟังอยู่พลันรู้ตัวว่าถูกจับได้ มิอาจหลบซ่อนได้อีกต่อไป!

เงาร่างสองสายพุ่งเข้าหากันทันที กระบี่กระทบกันเสียงดังสะท้อนทั่วป่า ตงหยางรุกไล่ ฟาดกระบี่หมายปลิดชีพ จินฝานพลิ้วกายหลบ คมกระบี่เฉียดแขนเขาไปเพียงเสี้ยว จินฝานกัดฟันก่อนสะบัดกระบี่สวนกลับไปด้วยความเร็ว แต่ตงหยางไวกว่าหนึ่งก้าว!

เคร้ง!

กระบี่ทั้งสองปะทะกัน แรงปะทะสะท้อนจนใบไม้ปลิวว่อน เสี้ยววินาทีที่ตงหยางจะเข้าประชิด ทหารชุดดำของจินฝานทะลวงออกจากเงามืด เข้าช่วยเหลือเจ้านายก่อนที่เขาจะถูกโจมตีเต็มแรง

จินฝานฉวยโอกาสนั้น กระโดดถอยหลัง เลือดหยดจากแขนของเขาระหว่างที่รีบร่นถอยหายไปในเงาป่า

โรงเตี๊ยม...

“จินฝาน! เจ้าบาดเจ็บ!” องค์ชายกล่าวเสียงหนักเมื่อเห็นเลือดซึมเปื้อนเสื้อผ้าขององครักษ์คนสนิท

จินฝานยกมือขึ้น “ข้าไม่เป็นไร... องค์รัชทยาท ข้ายังไหว”

องค์รัชทายาทขมวดคิ้วแน่น ก่อนหันไปสั่งองครักษ์อีกคน

“เจ้ามาทำแผลให้จินฝาน”

“องค์รัชทายาท... ข้าสืบได้ความเรื่องของตงหยางแล้ว” 

จินฝานฝืนร่างกายเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้องค์ชายฟัง

ดวงตาขององค์รัชทายาทยฉายแววครุ่นคิดเมื่อเข้าใจถึงการแก้แค้นและการชิงบัลลังก์ของตงหยาง

“เจ้าพักก่อน... พรุ่งนี้ ข้าจะจัดการกับพวกที่ลอบซื้ออาวุธเอง”

องค์ชายเอื้อมมือตบไหล่จินฝานแน่น ราวกับจะถ่ายทอดความเชื่อมั่นให้แก่กัน—วันพรุ่งนี้จะเป็นคืนแห่งการเปลี่ยนแปลง!