12. ข้าไม่ใช่หมอ…

ตำหนักองค์หญิงเล็ก ในคืนนี้กลับมีแต่ความโกลาหลและเสียงหวีดร้องสะท้อนก้องไปทั่ว 

เมื่อองค์หญิงเล็กถึงคราวประสูติ หากแต่ความทุกข์ร้อนยิ่งเพิ่มพูนเพราะทารกในครรภ์ไม่ยอมกลับหัว หมอหลวงและหมอตำแยต่างเร่งรุดมายังตำหนักอย่างเร่งรีบ

"พวกเจ้าจงช่วยลูกข้าให้ได้!" ฮองเฮาตรัสเสียงสั่น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความกังวล

พระชายายืนเคียงข้างฮองเฮา เช่นเดียวกับองค์รัชทายาทที่จับพระหัตถ์มารดาไว้แน่น พยายามส่งกำลังใจในยามวิกฤติ

"ทำไงดี เด็กไม่กลับหัว จะรอดไหมนะ? นี่ถ้าเป็นคนอื่นที่ทะลุมิติมา ในซีรีส์ส่วนใหญ่เป็นหมอ ผ่าคลอดได้ แต่ฉันเป็นแค่เชฟ ไม่ใช่หมอ... ตาย ๆ อย่าหาทำเลยลี่หรง!"

นางบ่นพึมพำในลำคอ หัวใจเต้นระรัว

“กลัวหรือ?”  องค์ชายเอ่ยถาม ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

“ไม่... ข้าแค่ห่วงองค์หญิงเล็ก” พระชายาตอบเสียงเบา

“ข้านึกว่าเจ้าจะกลัวจนไม่กล้ามีองค์ชายให้ข้าเสียอีก” องค์ชายพูดแล้วยิ้มเยาะพระชายา

“องค์ชายนี่ไม่ใช่เวลาจะพูดเล่นนะ!” พระชายาหันมาทำตาดุใส่ องค์รัชทายาทได้แต่ยิ้มอย่างสำรวม

“ข้ามีกระป๋องออกซิเจน ขอเข้าไปในห้องคลอดได้ไหม อย่างน้อยข้าจะได้ช่วยปลอบโยนองค์หญิงเล็ก” พระชายาเอ่ยขอ ฮองเฮาตรัสอนุญาต นางจึงรีบเข้าไปโดยไม่รั้งรอ

“องค์หญิงอดทนหน่อยนะเพคะ ผ่อนคลาย หายใจลึกๆ” พระชายากล่าวปลอบ มือจับกระป๋องออกซิเจนครอบจมูกองค์หญิงเล็ก ช่วยให้หายใจสะดวกยิ่งขึ้น ขณะหมอตำแยช่วยปรับท่าเด็กให้คลอดได้ง่าย

“ออกแรงอีกนิดเพคะองค์หญิง!” หมอตำแยเร่งสั่ง พระชายาประคองร่างองค์หญิงเล็ก ซบไหล่เธอเป็นที่พึ่งพิง มือทั้งสองจับกันแน่น

“ใกล้แล้วเพคะ อีกนิดเดียว จะได้เห็นพระโอรสแล้ว!”

เสียงหวีดร้องขององค์หญิงเล็กและเสียงลุ้นระทึกของหมอหลวงดังขึ้นพร้อมๆ กัน จนในที่สุดก็มีเสียงร้องเล็กๆ ของทารกแทรกผ่านความเงียบ เสียงนั้นก้องไปทั่วห้อง เป็นสัญญาณของชีวิตใหม่ที่ถือกำเนิด

“คลอดแล้วเพคะ! เป็นองค์ชายน้อย!” หมอตำแยประกาศด้วยน้ำเสียงปีติ

องค์หญิงเล็กมองดูทารกน้อย น้ำตาเอ่อล้นด้วยความสุข นางหันมามองพระชายา ดวงตาเต็มไปด้วยความขอบคุณ

“พักผ่อนมากๆ จะได้ฟื้นตัวเร็ว จะได้มีแรงเลี้ยงองค์ชายน้อยนะ” พระชายากล่าวอย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณพระชายา” เสียงอ่อนระโหย แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง

“ไม่เป็นไร เจ้าก็เหมือนน้องสาวข้าคนหนึ่ง เห็นเจ้าและลูกปลอดภัย ข้าก็มีความสุขแล้ว” พระชายากล่าวพลางยิ้ม ปลอบประโลมดั่งพี่สาวแท้ๆ

เมื่อออกจากห้องคลอด พระชายาพบองค์ชายรัชทายาทและฮองเฮารออยู่ ทุกคนต่างยินดีปรีดาที่ได้หลานชาย

“เจ้าเหนื่อยไหม?” องค์ชายถามพร้อมเอื้อมมือมาโอบไหล่

“ข้าไม่เหนื่อย ข้าดีใจที่ได้เป็นกำลังใจให้องค์หญิงเล็ก” พระชายากล่าวพร้อมรอยยิ้มบางๆ

“เจ้าช่างน่ารักจริงๆ” องค์ชายกล่าวชื่นชม แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่

“เรากลับไปพักที่ตำหนักก่อนเถอะ” พระองค์พูดเบาๆ พลางพยุงพระชายาอย่างทะนุถนอม สองร่างเดินเคียงข้างกัน

ระหว่างทาง องค์ชายเห็นถึงความผิดปกติ ชายชุดดำ 5-6 คนมุ่งหน้าไปยังตำหนักขององค์ชาย 4 องค์ชายรัชทายาทพยักหน้าให้จินฝานตามไปทันที

“พระชายารีบกลับตำหนักกันเถอะ” องค์รัชทายาทไม่พูดอะไรมากมาย จูงมือพระชายาไปตำหนักให้เร็วที่สุด

ตำหนักไป๋ฮวาในยามราตรีช่างเงียบสงัด…

มีเพียงเสียงลมหนาวที่พัดผ่านยอดไม้ กระทบหน้าต่างจนเกิดเสียงกึกก้องเป็นระยะ โคมไฟในห้องพลิ้วไหวตามแรงลม เผยให้เห็นเงาร่างของสองบุคคลที่กำลังสนทนากันด้วยสีหน้าตึงเครียด

“องค์รัชทายาท...เกิดอะไรขึ้น?” พระชายาถามด้วยความสงสัย น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความกังวล

องค์รัชทายาทขมวดคิ้ว ค่อย ๆ หันมามองนาง ดวงตาคมลึกฉายแววครุ่นคิดก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ข้าสังเกตเห็นคนชุดดำมุ่งหน้าไปทางตำหนักองค์ชายสี่ ข้าให้จินฝานไปสืบอยู่...พวกเขาต้องมีแผนการบางอย่างแน่”

พระชายานิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“ท่านคิดว่าการตายของเหม่ยจูเกี่ยวข้องกับองค์ชายสี่หรือไม่?”

องค์ชายจ้องมองนางด้วยสายตาคมกริบ ก่อนจะเอ่ยตอบช้า ๆ 

“ข้าไม่แน่ใจว่าเกี่ยวข้องหรือไม่...แต่มั่นใจว่าตงหยางต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่นอน”

ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างทั้งสองชั่วขณะ ก่อนที่องค์รัชทายาทจะถอนหายใจลึกแล้วกล่าวขึ้น

“พระชายา...เจ้าควรพักผ่อนเสีย วันนี้เจ้าเหนื่อยมามากแล้ว หากฝืนต่อไป ร่างกายเจ้าจะทนไม่ไหว”

ยังไม่ทันที่พระชายาจะตอบ องค์ชายก็ขยับเข้ามาใกล้และอุ้มนางขึ้นทันที นางสะดุ้งเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้ทัดทาน องค์ชายก็วางนางลงบนเตียง

“ท่านจะทำอะไร?” พระชายาถามเสียงเบา ดวงตาสั่นระริก

องค์รัชทายาทหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหน้า 

“ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก...เพียงแค่อยากให้เจ้าพักผ่อน”

พระองค์ค่อย ๆ นั่งลงข้างเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปถอดรองเท้าให้พระชายาด้วยความนุ่มนวล ราวกับทะนุถนอมสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต พระชายาจ้องมองพระองค์ด้วยสายตาอบอุ่น หัวใจของนางเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

องค์ชายที่เคยเย็นชาของข้า...กลับกลายเป็นคนที่คลั่งรักไปเสียแล้ว โชคดีของข้าจริง ๆ ...

พระชายายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เจ้ายิ้มอะไร?” องค์ชายถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าเพียงรู้สึกว่า...ข้าโชคดีมาก ที่ท่านดูแลข้าเช่นนี้”

องค์รัชทายาทสบตานางนิ่ง ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ก็เจ้าเป็นชายาของข้า...หากข้าไม่ดูแลเจ้า ข้าควรจะไปดูแลใครกัน?”

พระชายาเม้มปากแน่น ก่อนจะกล่าวขึ้นเบา ๆ 

“ท่านจะมีแค่ข้าเป็นชายาคนเดียวใช่หรือไม่?”

องค์ชายเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“ทำไม? หรือเจ้าอยากให้ข้ามีชายารองเพิ่ม?”

พระชายาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว 

“ข้าได้ยินพวกนางกำนัลพูดกัน...ว่าจะแต่งตั้งหมิงจิวให้เป็นชายารองของท่าน”

องค์ชายมองนางด้วยสายตาคมกริบ รอยยิ้มของเขาเจือไปด้วยความนึกสนุก

“แล้วเจ้าอยากให้ข้ารับนางเป็นชายารองหรือไม่?”

พระชายาหลุบตาลงก่อนจะเอ่ยช้า ๆ

 “หากท่านรักชอบนาง...ข้าจะถอยให้เอง” 

นางหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น 

“ในชีวิตคู่ของข้า หากอยู่เป็นผัวเดียวเมียเดียวไม่ได้...ข้าไม่ขอมีคู่ดีกว่า”

องค์รัชทายาทจ้องมองนางนิ่ง ดวงตาของเขาทอประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก

“เจ้าพูดเช่นนี้...เจ้าก็รู้คำตอบอยู่แล้ว”

พระชายาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา 

“หมายความว่าอย่างไร?”

องค์ชายขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบชิดริมหูนาง 

“ก็หากเจ้าอยากมีผัวเดียวเมียเดียว...ข้าก็จะเป็นเช่นนั้น”

นางเบิกตากว้าง ก่อนที่ใบหน้าจะเริ่มร้อนผ่าว องค์ชายใช้ปลายนิ้วไล้ปลายคางนางเบา ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ข้ารักเจ้า จะให้ข้ามีชายารองอีกได้อย่างไร? ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเป็นทุกข์...เช่นเดียวกับเสด็จแม่ของข้า ที่ต้องทนเจ็บปวดเพราะพระสวามี มีชายาหลายคน”

หัวใจของพระชายาเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก น้ำตาเอ่อคลอเบา ๆ นางพึมพำเสียงสั่น

“ขอบคุณท่าน...ที่เข้าใจข้า”

องค์รัชทายาทไม่พูดอะไร เพียงแต่พยุงนางให้นอนลงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะห่มผ้าให้

“นอนเถอะ...คืนนี้ข้าจะอยู่ข้างเจ้า ไม่มีสิ่งใดพรากเราไปได้”

พระชายาสบตาพระองค์อย่างทะเล้น ราวกับอยากจะพูดบางอย่าง แต่ก็ลังเล องค์รัชทายาทชายหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยจมูกนางเบา ๆ

“ข้าสัญญา...หากเจ้าไม่เต็มใจ ข้าจะไม่ขืนใจเจ้าเด็ดขาด ข้าจะรอจนกว่าเจ้าพร้อม...เชื่อใจข้านะ”

พระชายาแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ นางได้แต่คิดในใจ 

"องค์รัชทายาท...สุภาพบุรุษอะไรตอนนี้กัน? ตั้งแต่วันที่ท่านบอกรักข้า ข้าพร้อมทุกเมื่อ เหลือแค่ท่านจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็เท่านั้น..."

แต่สุดท้ายนางก็พูดออกไปไม่ได้ ได้แต่ยิ้มแล้วซุกตัวเข้าหาเขาอย่างออดอ้อน

องค์ชายมองดูนางด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะกดจูบแผ่วเบาที่หน้าผาก แล้วโอบกอดนางแน่น

ไออุ่นของพวกพระองค์แผ่ซ่านไปทั่วห้อง...แม้ข้างนอกจะเต็มไปด้วยหิมะที่ตกหนักก็ตาม

เช้าวันรุ่งขึ้น...

“องค์หญิงเพคะไปต้องตำหนักองค์หญิงเล็กเถิดเพคะ นางไม่สบายมีไข้ทั้งคืน อาการไม่ค่อยดีเลยเพคะ” ซีจินกล่าวดังมาจากนอกห้อง

“ท่านไปทำงานก่อนเถอะ ข้าจะไปดูองค์หญิงเล็กหน่อย”

“ข้าอยากนอนต่อ เจ้านอนเป็นเพื่อนข้าหน่อย”

“องค์ชายท่านต้องตื่นได้แล้วนะ ข้าต้องไปแล้ว ป่านนี้เสด็จแม่ท่านร้อนใจมากแล้ว ข้าจะไปดูพวกนางก่อน”

องค์ชายยิ้มที่เห็นพระชายาเป็นห่วงครอบครัวเขาเช่นนี้

“ท่านยิ้มอะไร”

“ยิ้มที่เจ้าดูลุกลี้ลุกลนเป็นห่วงเสด็จแม่กับน้องข้านะสิ”

“เพราะพวกเขาคือครอบครัวของข้า ข้าจะปล่อยให้เขาทุกข์ใจได้อย่างไร”

“ข้าคิดไม่ผิดที่รักเจ้า ขอบคุณนะพระชายาลี่หรง”

นางยิ้มและพยักหน้ารับทันที

“ซีจินแต่งตัวให้ข้าและไปหาเสด็จแม่กัน”

"องค์หญิงเล็กเป็นอย่างไรบ้างเพคะ เสด็จแม่"

"น้องของเจ้ามีไข้สูงมาก ทำอย่างไรก็ไม่ลด"

"หมอหลวงว่าอย่างไรบ้าง"

"บอกแค่อาการไข้หลังคลอด ให้ยาลดไข้แล้วแต่ไม่ดีขึ้น"

"ข้าขอดูนางหน่อย"

พระชายารีบก้าวไปข้างเตียง มองเห็นองค์หญิงเล็กนอนโทรมอยู่ สีหน้าซีดเซียว เหงื่อเม็ดโตไหลซึม เสื้อเปียกไปด้วยน้ำนมที่เอ่อล้นออกมา นางจรดสายตาลงต่ำ ขอจับหน้าอกองค์หญิงเล็กทันที นางสัมผัสได้ถึงก้อนแป้งแข็งที่เต้านม อาการอักเสบจากท่อน้ำนมอุดตันชัดเจน

"ซีจินขอกลองยาให้ข้า"

ซีจินส่งยามาให้ พระชายาหยิบเลซิตินออกมา นางรู้ว่ายาตัวนี้ช่วยลดความหนืดของน้ำนม ทำให้ท่อไขมันไม่อุดตันและไหลได้สะดวกขึ้น จากนั้นเธอสั่งให้นางกำนัลเย็บถุงทราย นำไปนึ่งแล้วประคบลงบนเต้านมให้กับองค์หญิงเล็ก

"องค์หญิงเล็ก อดทนหน่อยนะเพคะ" พระชายากระซิบเสียงอ่อนโยน ก่อนจับถุงทรายอุ่นประคบลงบนผิวเนื้อที่บวมตึง

"อ๊า..." องค์หญิงเล็กกัดฟันสะกดกลั้นความเจ็บ แต่ไม่นาน ความอุ่นจากถุงทรายก็ช่วยให้ก้อนแข็งที่อุดตันเริ่มคลายตัว น้ำนมไหลออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

ฮองเฮามองภาพนั้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนอุทานออกมา "พระชายา เจ้า..."

พระชายาเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มบางๆ 

"ไม่เป็นไรหรอกเพคะเสด็จแม่ ผู้หญิงด้วยกัน ข้าช่วยน้องสาวของข้าได้"

ฮองเฮาสัมผัสได้ถึงความจริงใจและความเอื้ออาทรของลูกสะใภ้ นางยิ้มออกมาอย่างชื่นชม

"ข้าจะเตรียมน้ำสมุนไพรบำรุงน้ำนมให้เจ้า ช่วงนี้ดื่มน้ำขิงอุ่นๆ จะช่วยเร่งน้ำนมได้ดี"

"ขอบคุณพระชายามากมาก ท่านช่วยข้าอีกแล้ว"

"อย่าเกรงใจ ข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้วว่าเจ้าเป็นน้องสาวของข้า"

"องค์ชายรัชทายาทโชคดีที่มีท่านข้างกาย" องค์หญิงเล็กพูดออกมาด้วยร้อยยิ้มที่ซึ้งใจ

"แม่ก็ว่าเช่นนั้น" ฮองเฮาพูดจากใจจริง

อาการขององค์หญิงเล็กดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไข้ลดลงมากแล้ว ฮองเฮาจึงโล่งใจ พระชายาจึงขอตัวกลับตำหนัก

ทันทีที่พระชายาเดินออกจากตำหนักองค์หญิงเล็ก หน้าประตูตำหนักก็พบกับองค์ชายรัชทายาทที่เพิ่งมาถึงพอดี

"ข้ามารับเจ้ากลับตำหนัก" เขาเอื้อมมือมาตรงหน้าหญิงสาว ทว่าพระชายาเพียงแค่ยิ้มแล้วส่ายหน้า

"องค์รัชทายาท ข้าเดินไม่ไหวหรอกเพคะ" พระชายาเย้าหยอก

ดวงตาคมกริบขององค์รัชทายาทจ้องนางเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเอื้อมมือคว้าตัวนางขึ้นในอ้อมแขนอย่างไม่ลังเล

"อ๊ะ! องค์รัชทายาท!" พระชายาอุทานออกมาด้วยความตกใจ มือเล็กตะกุยไหล่กว้างของพระองค์าเบาๆ "ปล่อยข้าเถอะเพคะ!"

"ข้าจะอุ้มเจ้ากลับตำหนักเอง" เขาประกาศหนักแน่น ราวกับไม่รับฟังคำคัดค้านใดๆ

"องค์รัชทายาท! ข้าไม่ได้เป็นอะไร! ข้าล้อเล่นข้าเดินไหว ปล่อยเร็วอายคนอื่นเขานะ"

"แต่ข้าอยากอุ้ม!"

คำพูดสั้นๆ แต่หนักแน่นขององค์รัชทายาท ทำให้พระชายาพูดไม่ออก หัวใจเธอกระตุกวูบ ความร้อนผ่าววิ่งขึ้นมาจนถึงใบหู องค์ชายรัชทายาทเดินอุ้มเธอออกไป โดยไม่สนใจสายตาของเหล่านางกำนัลและองครักษ์ที่มองตามด้วยรอยยิ้ม

จินฝานและซีจินที่เดินตามหลังมาถึงกับหัวเราะเบาๆ พูดพร้อมกันว่า

"องค์ชายรัชทายาท คลั่งรักอีกแล้ว!"