11. อย่าขัดใจข้า

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังใกล้เข้ามา ก่อนที่ร่างองครักษ์หนุ่มจะคุกเข่าลงตรงหน้าองค์รัชายาท ดวงตาของเขาฉายแววเคร่งเครียด

“องค์รัชทายาท! ข้าสืบเรื่องนี้จนได้ความแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

พระองค์เงยหน้าขึ้น ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ด้วยความกดดัน

“เป็นฝีมือของใคร?”

“ตงหยาง พ่ะย่ะค่ะ”

บรรยากาศในห้องเงียบสนิท อุณหภูมิราวกับลดต่ำลง องค์ชายหรี่ตา เสียงของพระองค์เย็นเยียบจนทำให้จินฝานรู้สึกเสียวสันหลัง

“เจ้าแน่ใจหรือ?”

จินฝานกลืนน้ำลาย ก่อนกล่าวต่ออย่างระมัดระวัง

“พ่ะย่ะค่ะ ก่อนที่แม่นางเหม่ยจูจะถูกวางยา นางได้ไปพบตงหยางที่ศาลาข้างวัดหยงเห่อ พยานหลายคนเห็นว่าทั้งคู่แอบมาพบกันบ่อยครั้ง...และในวันนั้น พวกเขาทะเลาะกัน ตงหยางพยายามบังคับให้เหม่ยจูกินอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร”

องค์รัชทายาทกำหมัดแน่น ความเย็นเยียบในแววตาแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ

จินฝานรีบกล่าวต่อ

“จากนั้น...แม่นางเหม่ยจูกลับไปที่จวนของพระชายา แต่พระชายาเองก็เหมือนจะถูกวางยาสลบเช่นกัน กระหม่อมให้คนไปตรวจสอบกำยานที่จุดในห้อง พบว่ามีส่วนผสมของยาที่ทำให้หมดสติ”

องค์รัชทายาทขมวดคิ้ว ก่อนพึมพำกับตนเอง

“ตอนข้าเข้าไปในห้องวันนั้น...ข้าก็ได้กลิ่นแปลกๆ ...มันต้องมีใครบางคนเตรียมการล่วงหน้า”

จินฝานพยักหน้า แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“และในตอนที่แม่นางเหม่ยจูล้มลงหมดสติ นางกำนัลคนหนึ่งรีบไปบอกขันทีว่า พระชายาเป็นคนวางยาพิษนาง ข้ารุดไปดู ก็เห็นเหม่ยจูนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ส่วนพระชายากำลังพยายามลุกขึ้นมา...”

องค์รัชทายาทหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

“ข้าตัดสินใจเร็วเกินไป กล่าวหานางโดยไม่คิดให้รอบคอบ...ข้านี่มันโง่จริงๆ”

องค์ชายสูดลมหายใจเข้าลึก

“มีใครบางคนจงใจป้ายความผิดให้พระชายา...พวกมันต้องการให้ข้าเกลียดชังนาง และยกเลิกแต่งงานกับนาง หากข้าทำเช่นนั้น บิดาของนางจะไม่มีวันสนับสนุนข้าให้ขึ้นครองบัลลังก์เด็ดขาด ผลประโยชน์จะตกที่ใคร?”

พระองค์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันแน่น

“เหตุการณ์เกิดขึ้นขนาดนี้ นั่นหมายความว่า...ตอนนี้พระชายากำลังตกอยู่ในอันตรายที่สุด!  เหตุการร์วันนั้นระหว่างทางไปวัดหยงเห่อ ก็เป็นฝีมือของพวกมัน”

“พ่ะย่ะค่ะ! หากศัตรูต้องการทำลายพระชายา พวกมันอาจไม่หยุดแค่เรื่องนี้แน่”

องค์ชายตวัดสายตามองเขา ก่อนจะเอ่ยสั่งเสียงเข้ม

“จินฝาน! ไปหาองครักษ์ที่ฝีมือดีที่สุด มาคุ้มครองพระชายา อย่าให้นางต้องเป็นอันตราย”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

จินฝานตอบรับ ก่อนจะอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อเห็นแววตาขององค์รัชทายาทที่เปลี่ยนไป เขาแกล้งถามหยั่งเชิง

“องค์รัชทายาท...ดูเหมือนท่านจะเป็นห่วงพระชายาไม่น้อย หรือว่า...”

ยังไม่ทันพูดจบ องค์รัชทายาทก็จ้องเขานิ่ง ก่อนกล่าวเสียงเย็น

“จินฝาน ถ้าเจ้าพูดมากอีกคำเดียว ข้าจะส่งเจ้าไปเป็นคนเลี้ยงม้า!”

จินฝานหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโขกศีรษะรับคำสั่ง แต่ในใจ...กลับเต็มไปด้วยความยินดี

องค์รัชทายาทของเขา...หวั่นไหวแล้วจริงๆ

ศาลาท่าน้ำตำหนักไป๋ฮวา...

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านศาลาท่าน้ำ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกเหมยลอยมาตามลม พระชายายืนเงียบๆ อยู่ที่ศาลา มือเรียวถือถ้วยชาดอกเหมยอุ่นๆ ไว้แนบฝ่ามือ แม้อากาศจะเย็นสบาย แต่หัวใจของเธอกลับหนักอึ้ง

เธอทอดสายตามองออกไปไกล เหม่อลอยคิดถึงบ้าน คิดถึงร้านอาหารของเธอ... ป่านนี้ทุกคนจะเป็นอย่างไรกันบ้างนะ? ในโลหที่เธอจากมา เธอตายไปแล้วหรือยัง? หรือเพียงแค่หายตัวไปโดยไร้ร่องรอย?

ขณะกำลังจมดิ่งอยู่ในความคิด เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่ผ้าคลุมอุ่นๆ จะถูกวางลงบนไหล่ของเธออย่างแผ่วเบา นางไม่ได้หันไปมอง ยังคงคิดว่าเป็นซีจิน นางกำนัลคนสนิทที่คอยดูแลเนางเสมอ

“ขอบใจมากนะ ซีจิน…” เธอพูดพลางยิ้มบางๆ “นอกจากเธอแล้ว ไม่มีใครดูแลฉันได้ดีเท่าเธออีกแล้ว”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากผู้ที่อยู่ด้านหลัง พระชายาจึงพูดต่อราวกับระบายความอัดอั้น

“ชีวิตของข้า... ตอนนี้ช่างตกต่ำเหลือเกิน ฉันต้องมาอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย... ที่ที่ไม่คุ้นเคย ต้องเผชิญกับโชคชะตาอันเลวร้าย ถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกร ต้องแต่งงานกับคนที่เกลียดข้าที่สุด มิหนำซ้ำยังถูกลอบฆ่า... มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกไหม?”

เสียงของนางสั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ จนท้ายที่สุด นางก็สะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น

“ฉันอยากกลับบ้าน... ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว... ถ้าฉันต้องตายเพื่อกลับไป ฉันก็ยอม...”

ขณะที่เธอกำลังร่ำไห้ มือเย็นเฉียบของใครบางคนแตะลงบนไหล่อย่างแผ่วเบา

นางสะดุ้งเฮือก รีบหันกลับไป แล้วต้องชะงักเมื่อพบว่า... คนที่ยืนอยู่เบื้องหลังไม่ใช่ซีจิน

แต่เป็น องค์ชายรัชทายาท

พระชายารีบยกมือขึ้นปาดน้ำตา ราวกับไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของเธอ

“องค์รัชทายาท...” เธออุทานออกมาอย่างตกใจ

องค์รัชทายาทไม่พูดสิ่งใด ไม่เอื้อนเอ่ยแม้แต่คำปลอบโยน มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่ทอดมองเธออย่างลึกซึ้ง ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มตัวลงและ ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด

พระชายาเบิกตากว้าง พยายามดิ้นรนผลักพระองค์ออก

“องค์รัชทายาท! ปล่อยข้า...”

แต่พระองค์กลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น เสียงทุ้มแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหู

“อย่าขัดใจข้า... ขอข้ากอดเจ้าแบบนี้สักครู่”

พระชายาชะงัก หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

ความอบอุ่นจากร่างของเขาแผ่ซ่านเข้ามาอย่างช้าๆ เธอรู้ดีว่าควรผลักเขาออก แต่ขณะเดียวกัน... เธอกลับไม่อาจปฏิเสธสัมผัสนี้ได้เลย

ในมุมหนึ่งของศาลา จินฝายและซีจินที่แอบมองอยู่ ลอบยิ้มให้กันอย่างโล่งใจ

“องค์ชายของเราดูอ่อนโยนขึ้นนะ...” ซีจินกระซิบเบาๆ

จินฝานหัวเราะในลำคอ “ข้าก็สงสัยเหมือนกัน หรือว่า... พระองค์จะเริ่มเปิดใจให้พระชายาแล้ว?”

ในอ้อมกอดนั้น พระชายายิ่งรู้สึกสับสนกว่าเดิม เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าขององค์ชาย แล้วเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ

“วันนี้... ท่านกินยาผิดหรือ? ทำไมจู่ๆ ถึงได้อ่อนโยนกับข้าแบบนี้?”

องค์ชายยังคงเงียบ ไม่ตอบสิ่งใด มีเพียงแรงกอดที่แน่นขึ้น ราวกับกลัวว่า... หากปล่อยมือไป เธอจะหายไปจากชีวิตของพระองค์

พระชายานิ่งงัน ในใจเต็มไปด้วยคำถาม

เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่...?

"หลินเหม่ยเยียน..."

น้ำเสียงขององค์ชายรัชทายาทนุ่มนวลอย่างที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา พยักหน้ารับเบาๆ

"ข้าขอโทษ... ขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ข้าเคยทำกับเจ้า ต่อจากนี้ เจ้าจะให้ข้าชดใช้เช่นไร ข้ายอมทำทุกอย่าง"

พระชายาขมวดคิ้ว แน่นอกแน่นใจไปหมด

"เดี๋ยว... เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ข้างงไปหมดแล้ว"

องค์ชายสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว

"ข้าสืบจนรู้แล้วว่าใครเป็นคนฆ่าเหม่ยจู... ฝีมือของตงหยาง"

พระชายาตัวแข็งทื่อ ดวงตาสั่นระริก

"เขาทำไปเพื่ออะไร?" นางถามทันที

"ตอนนี้คนของข้ากำลังสืบหาตัวตนที่แท้จริงของมันอยู่ แต่ข้าคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับการแย่งชิงบัลลังก์เป็นแน่"

พระชายาหลุบตาลง ก่อนแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ

"ท่านเพิ่งรู้ตัวคนทำผิดสินะ ถึงได้มาสำนึกผิดกับข้า"

องค์ชายก้มลงมองเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"ข้าขอโทษเจ้าจากใจจริง หลินเหม่ยเยียน"

เธอสบตาเขาเนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"มันสายเกินไปแล้ว... องค์รัชทายาท"

พระอองค์ขมวดคิ้ว ราวกับไม่เข้าใจความหมายในคำพูดนั้น

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

“สิ่งที่ข้าพูดมันอาจดูเหลือเชื่อแต่เชื่อข้าเถอะเพราะมันคือความจริงทั้งหมด”

พระชายาสูดหายใจลึก ใจเธอเต้นแรงกับสิ่งที่กำลังจะพูดออกไป

“ข้า... ไม่ใช่หลินเหม่ยเยียน ข้าชื่อลี่หรง ข้าทะลุมิติมาที่นี่ มาอยู่ในร่างของนาง ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่มันเกิดขึ้นแล้ว... ข้าข้ามมากับสร้อยอันนี้อัญมณีสีแดงสดรูปหยดน้ำ ฝังอยู่ในกรอบทองคำที่แกะสลักลวดลายโบราณ   ท่านเชื่อข้าไหม”

องค์ชายจ้องมองเธอครู่หนึ่ง ดวงตาคู่นั้นนิ่งลึกคล้ายกำลังไตร่ตรอง

“ข้าเชื่อเจ้า”

ลี่หรงเบิกตากว้างอย่างตกใจ

“ทำไมถึงเชื่อข้าง่ายดายเช่นนี้”

องค์รัชทายาทยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาเขี่ยปลายจมูกเธอเบา ๆ อย่างหยอกล้อ

“ก็เพราะเจ้าไม่มีอะไรเหมือนหลินเหม่ยเยียนเลย ไม่ว่าจะคำพูด มารยาท หรือกิริยาอาการที่เข้มแข็ง ก้าวร้าว ปากกล้า และการทำอาหารที่เหนือชั้น ที่สำคัญเจ้ากล้าทุบตีข้า หลินเหม่ยเยียนไม่เคยเป็นเช่นนี้”

“ฟังดูแปลก ๆ นะ เช่นนี้ข้าดีหรือไม่ดีกันแน่” พระชายาทำหน้างอนใส่เขาเล็กน้อย

องค์รัชทายาทหัวเราะเบา ๆ 

“ดีสิ ข้าชอบที่เจ้าเป็นตัวของตัวเอง ไม่อ่อนแอ ส่วนเรื่องมารยาทนั้น... สอนกันได้”

พระชายายกมือทุบอกเขาเบา ๆ อย่างเขินอาย แต่องค์ชายกลับจับมือเธอไว้แน่น ดวงตาสีเข้มนั้นทอประกายลึกซึ้ง

“เจ้ามาอยู่ในร่างของหลินเหม่ยเยียน เช่นนี้แสดงว่านางตายไปแล้วใช่หรือไม่”

พระชายาพยักหน้าช้า ๆ 

“ใช่... นางตายเพราะต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้ตนเอง”

องค์รัชทายาทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลงเล็กน้อย สีหน้าของพระองค์เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ข้าทำให้นางต้องตาย ข้าขอโทษ... ข้าจะหาคนผิดตัวจริงมาล้างมลทินให้กับนาง”

“ข้าก็เช่นกัน ข้าจะต้องล้างมลทินให้กับนาง”

องค์ชายหันมามองพระชายาอีกครั้ง แววตาคล้ายลังเล ก่อนจะเอ่ยถาม

“แล้วเจ้าจะกลับไปที่ที่เจ้าจากมาหรือไม่”

พระชายาส่ายหน้าเบา ๆ “ข้าไม่รู้ว่าจะหาทางกลับได้อย่างไร”

องค์ชายเม้มริมฝีปาก ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว

“ถ้าเจ้ากลับไป... แล้วข้าจะอยู่อย่างไร”

“ท่านพูดแบบนี้ ท่านหลงรักข้าเหรอ”

“เจ้าต้องให้ข้าพูดอีกเหรอ”

พระชายาพยักหน้า

“ก็ได้ ข้าหลงรักเจ้า พอใจยัง”

“แล้วเหม่ยจู”

“ข้าเคยบอกเจ้ากับเสด็จแม่แล้วว่าเหม่ยจูเป็นเหมือนน้องสาวข้า ที่ข้ารักและเอ็นดูเพราะว่าพ่อแม่ของนางตายตั้งแต่เด็ก นางอยู่กับอาจารย์ แค่นั้น ทุกคนเข้าใจว่าข้ารักนางฉันชู้สาว ข้าก็ไม่เข้าใจ”

“จริงหรือป่าว”

“สาบานได้” องค์ชายยกมือ 3 นิ้วจะสาบานทันที

“ไม่ต้องๆ ข้าเชื่อท่าน”

“แล้วเจ้าจะกลับทีที่เจ้าจากมาไหม”

พระชายายิ้มพลางเอื้อมมือไปแตะมือของเขาเบา ๆ

“องค์รัชทายาท อย่าพึ่งคิดมาก คงไม่ได้กลับเร็ว ๆ นี้หรอก”

องค์รัชทายาทนิ่ง  ก่อนจะถามเสียงเบา

“ที่ที่เจ้าจากมา... เจ้ามีชายที่รักหรือไม่”

พระชายาสบสายตาพระองค์ แววตาของพระองค์เต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่เธอกลับแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“มีสิ”

ดวงตาขององค์รัชทายาทดูเศร้าทันที ราวกับหัวใจของเขาหนักอึ้ง

พระชายาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ 

“ข้าล้อเล่น ที่ที่ข้ามามีเพียงพ่อแม่และเพื่อน ๆ เท่านั้น”

องค์รัชทายาทชะงัก ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วแกล้งทำเสียงเข้ม

“เจ้าแกล้งข้าเช่นนี้ อยากโดนลงโทษใช่หรือไม่”

“ลงโทษข้าได้... แต่ต้องเบา ๆ หน่อยนะ” พระชายายิ้มซน

องค์ชายหัวเราะชอบใจ ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดแน่น

"นี่ข้ายังไม่ได้ให้อภัยท่านเลยนะที่ท่านทำร้ายข้า"

"พระชายาของข้า ข้ายอมชดใช้เพื่อล้างความผิดข้าชั่วชีวิต ให้อภัยข้านะ ให้โอกาสข้าได้ชดเชยความผิดที่ทำกับเจ้าสาหัสนัก"

"ท่านพูดเองนะ  เอาเป็นว่าต่อจากนี้ไปตามใจข้า ข้าสั่งอะไรก็ต้องทำเพื่อข้า ข้าถึงจะให้อภัย"

"รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ" องค์รัชทายาทรับปากทันที