10. ข้าหนาว...ขอนอนเตียงกับเจ้า

ในค่ำคืนที่หนาวเย็นจนรู้สึกถึงความเยือกเย็นที่แทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของเมืองหลวง หิมะตกปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้าและพื้นดิน แสงจากเตาไฟที่อยู่ภายในห้องทอแสงอุ่นๆ  แต่ความหนาวเย็นนั้นกลับไม่ได้หายไปเสียทีเดียว ภายในห้องที่สงบและเงียบสงัดนี้ องค์ชายที่นอนอยู่บนแท่นไม้เล็กๆ ข้างเตียงดูเหมือนเขาจะไม่สบายจากบาดแผลที่โดนแจกัน และแผลที่มือรับมีดแทนเธอ

พระชายาที่ยืนมององค์รัชทายาทจากมุมหนึ่งภายในห้อง รู้สึกสงสารพระองค์จับใจ ใบหน้าของพระที่เคยแข็งกร้าวตอนนี้ดูอ่อนโยนและเจ็บปวดกับความหนาวจัดและพิษไข้

"หลินเหม่ยเยียน... ข้าหนาว ข้าขอนอนเตียงเจ้าหน่อยได้หรือไม่?"

น้ำเสียงออดอ้อนขององค์รัชทายาททำให้หัวใจของพระชายาสะท้าน นางรับรู้ถึงความอ่อนแอที่เขาแอบซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีแข็งกร้าว

พระชายาไม่ตอบ นางเพียงเดินไปเปิดตู้ข้างเตียง หยิบผ้าห่มผืนหนาออกมาแล้วหันกลับไปยื่นให้เขา ทว่าก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ร่างสูงกลับก้าวเข้ามาใกล้… และกอดนางจากด้านหลัง

"ข้าไม่ได้อยากได้ผ้าห่ม ข้าอยาก..." เสียงของเขาแผ่วเบา ทว่าซ่อนความนัยลึกซึ้ง

"ปล่อยข้าเถอะ ข้าไม่อยากฟาดฟันอะไรกับคนป่วยอย่างท่าน" พระชายารีบพูด แต่กลับไม่มีผลใดๆ เพราะแขนของเขายังคงกอดรัดแน่น

"ข้าแค่ต้องการให้ร่างกายอุ่นขึ้นเท่านั้น… หรือเจ้าเองที่คิดไปไกล?" น้ำเสียงราบเรียบของเขาทำให้พระชายาหน้าแดงวูบ

"ก็ท่าน..." นางถลึงตาใส่เขา ทว่าเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มที่ฉายแววอบอุ่น จู่ๆ ก็รู้สึกพูดอะไรไม่ออก

องค์รัชทายาทไม่ให้โอกาสเธอได้ขัดขืน เขายกตัวเธอขึ้นจากพื้น แล้ววางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา… ระมัดระวังราวกับกลัวว่านางจะเจ็บหรือได้รับอันตราย

"ข้าหนาวจริงๆ อีกทั้งยังมีไข้ เจ้าชายาของข้าดูแลข้าแค่นี้… น่าจะทำได้ใช่หรือไม่?" องค์รัชทายาทพูดเบาๆ แววตาราวกับออดอ้อน พระชายาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างเขา และเป็นจังหวะนี้เอง… ที่นางเริ่มตระหนักว่าหัวใจของตนเองกำลังหวั่นไหวกับพระองค์แล้ว

"พูดจาดีๆ ก็เป็นนะ แต่ทำไมถึงชอบทำตัวร้ายใส่ข้ากัน?" นางบ่นเบาๆ ในลำคอ

"รออยู่ที่นี่ ข้าจะไปเอายามาให้"

พระชายาหมุนตัวไปเปิดกล่องยาที่ติดมาด้วย ก่อนจะหยิบพาราเซตามอลออกมาแล้วยื่นให้เขา

"กินเสียเถอะ"

องค์รัชทายาทมองยาสีขาวในมือ ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะเบาๆ "ยาอะไร ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน… เจ้าไม่คิดจะวางยาข้าในตอนที่ข้าอ่อนแอหรอกใช่ไหม?"

"หึ… ใครจะไปรู้ หากมันทำให้เรื่องทุกอย่างจบลงได้ ข้าก็อาจจะทำ" นางแค่นเสียงตอบกลับด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

"ขนาดข้าไม่สบาย เจ้าไม่คิดจะลดละกับข้าเลยหรือ?"

"ท่านทำอะไรกับข้า ข้าจดจำได้ทุกอย่าง ประกาศเองปาวๆ ว่าเกลียดข้า"

"นี่เจ้า...ที่ข้าอยากนอนบนเตียงเจ้าแค่อยากได้ความอุ่นเท่านั้น หาได้พิศวาสเจ้าไม่"

องค์ชายจ้องเธอเขม็ง ก่อนจะคว้ายาเข้าปากโดยไม่รีรอ พระชายามองพระองค์ ก่อนจะยกมุมปากขึ้นอย่างผู้ชนะ

ขณะที่พระชายาขยับตัวจะลงจากเตียง ตั้งใจจะไปนอนแท่นไม้ข้างเตียงแทน ทว่ามือหนากลับคว้าตัวเธอไว้ แล้วดึงให้ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง

"อย่าดิ้น" เสียงทุ้มกระซิบชิดริมหู "คืนนี้ข้าหนาวมาก… อีกทั้งมือข้าก็เจ็บเพราะเจ้า เจ้าแค่ช่วยให้ข้าหายหนาวเท่านั้น เป็นถึงพระชายา ทำให้ไม่ได้เลยหรือ?"

ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาแผ่วกระทบผิวแก้ม พระชายาตัวแข็งค้าง หัวใจเต้นถี่รัว นางค่อยๆ พลิกตัวหันไปมองเขา สบเข้ากับดวงตาคู่ลึกล้ำที่ซ่อนบางสิ่งเอาไว้

"เกลียดข้า… แต่กลับอยากได้ไออุ่นจากข้า ช่างไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด"

องค์ชายชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแผ่ว

"หุบปากเถอะ ข้าเหนื่อยเต็มทนแล้ว"

สิ้นคำ เขาก็รั้งเธอเข้ามากอดแน่นขึ้น พระชายาเม้มปากแน่น ทุกครั้งที่เธอขยับตัว วงแขนของเขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น ราวกับไม่อยากให้หนีไปไหน

อ้อมกอดนี้… อบอุ่นจนยากจะละเลยจริงๆ ลี่หรงคิดในใจ

องค์รัชทายาทค่อยๆ หลับตาลง แล้วซบใบหน้าลงบนไหล่ของนาง ส่วนพระชายาเองก็รู้สึกถึงลมหายใจสม่ำเสมอที่กระทบผิวของตน แม้หัวใจจะว้าวุ่น แต่นางกลับสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

และในที่สุด… ท่ามกลางความอบอุ่นที่แผ่ซ่าน ทั้งสองก็ค่อยๆ หลับไปพร้อมกัน

ยามเช้าในตำหนักแห่งนี้อบอวลไปด้วยความสงบและอบอุ่น เสียงขันทีดังขึ้นเป็นสัญญาณว่า ฮองเฮา กำลังเสด็จมา ทุกคนในตำหนักเร่งจัดระเบียบตัวเองด้วยความเคารพและสำรวม

เมื่อพระนางก้าวเข้ามา ทุกสายตาต่างจับจ้องราวต้องมนต์ ท่วงท่าสง่างามของฮองเฮาเปรียบเสมือนองค์หญิงในตำนานที่สืบทอดมายาวนานนับพันปี

"ถวายบังคมเสด็จแม่" องค์รัชทายาทตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงเคารพ

"ถวายบังคมเพคะ" ลี่หรง กล่าวตามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน สมกับเป็นสตรีผู้ภักดี เธอส่งยิ้มละมุน แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความอบอุ่นจากคำพูดขององค์ชาย

ฮองเฮาทอดพระเนตรบุตรทั้งสอง พลางตรัสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "วันนี้ข้ามาเยี่ยม ดูว่าทุกอย่างเป็นอย่างไรบ้างหลังแต่งงาน ตำหนักนี้สุขสบายดีหรือไม่ ถ้าขาดสิ่งใดบอกข้าได้"

ลี่หรงตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน "ขอบพระทัยเสด็จแม่เพคะ แต่ที่นี่ไม่ขาดสิ่งใดเลย"

ฮองเฮาทรงพระสรวลเบาๆ ก่อนตรัสต่อด้วยน้ำเสียงแฝงความขบขัน "ไม่จริงหรอก... ข้าว่ายังขาดอยู่สิ ข้าอยากได้หลานชายมังกร พวกเจ้าจะให้ข้าได้หรือไม่?"

บรรยากาศในตำหนักที่เคยเงียบสงบพลันเปลี่ยนไป ราวกับมีประกายไฟลุกโชน ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังองค์รัชทายาทและลี่หรง

"หรือจะให้ข้าหาชายารองให้เจ้าสักคน องค์รัชทายาทคิดเห็นอย่างไร?"

องค์ชายหันมามองลี่หรงทันที แววตาของเขาสื่อความหมายลึกซึ้ง ทว่าลี่หรงกลับหลบสายตา

"ตอนนี้ข้ายังไม่พร้อมมีชายารอง… แค่ชายาคนเดียว ข้าก็ปวดหัวจะแย่แล้ว"

ลี่หรงเหลือบมององค์ชายด้วยแววตาขุ่นเคือง

"เสด็จแม่..." นางอึกอักเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจเอ่ย "ข้ามีเรื่องอยากทูลขอเพคะ"

ฮองเฮาพยักพระพักตร์ แล้วตรัสสั่งขันทีและนางกำนัล "พวกเจ้าทั้งหมดออกไป เหลือเพียงองค์รัชทายาทและพระชายา"

"เพคะ"

เมื่อเหลือกันเพียงสามคน ฮองเฮาตรัสขึ้นอย่างอ่อนโยน "เจ้ามีเรื่องใด ว่ามาเถิด หากข้าช่วยได้ ข้ายินดี"

องค์รัชทายาทครุ่นคิดว่านางจะขอสิ่งใด ทว่าคำขอของลี่หรงกลับทำให้ทุกอย่างพลิกผัน

"ข้าอยากขอหย่ากับองค์รัชทายาทเพคะ" นางกล่าว น้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด "เราสองคนไม่ได้รักกัน ข้าไม่อยากทนอยู่อย่างนี้อีกต่อไป"

ฮองเฮาทรงชะงัก ก่อนหันไปมององค์ชายรัชทายาททันที "เกิดอะไรขึ้น? เจ้าทำสิ่งใดให้นางขุ่นเคืองใจ?"

องค์รัชทายาทอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวเสียงแผ่ว "ข้า..."

ลี่หรงเช็ดน้ำตาที่เริ่มเอ่อ "เสด็จแม่ ท่านทรงรู้ดีว่าข้าเป็นคนเช่นไร แต่ตอนนี้ข้าถูกครหาว่าเป็นคนฆ่าคนรักขององค์รัชทายาทเพื่อให้ตัวเองได้แต่งเข้าเป็นพระชายา ข้าแบกรับคำกล่าวหานี้ไม่ไหว เพคะ"

ฮองเฮาขมวดพระขนง "ไม่มีหลักฐานว่าเจ้าเป็นคนทำ ใยเจ้าต้องทุกข์ถึงเพียงนี้?"

"แต่ในสายตาขององค์รัชทายาท ข้ากลายเป็นคนทำไปแล้ว ต่อให้ข้าบริสุทธิ์ ก็ไม่มีความหมายในใจของเขาอีกต่อไป ข้าสู้ขอหย่าและจากไปเสียจะดีกว่า อย่างน้อยเราจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย"

องค์รัชทายาทกำหมัดแน่น สีหน้าราวกับอดกลั้นบางสิ่งไว้ ก่อนตรัสเสียงขรึม

"เสด็จแม่ เรื่องของเหม่ยจู ข้ากำลังสืบหาความจริงอยู่ และอีกอย่าง... ข้ารักนางเพียงแค่น้องสาวเท่านั้น เหม่ยจูไม่ใช่คนรักของข้า"

ฮองเฮาถอนพระทัยยาว ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "หลินเหม่ยเยียน ฟังข้าให้ดี การแต่งงานของพวกเจ้าเป็นราชโองการจากฝ่าบาท มิใช่เรื่องง่ายที่จะหย่าได้ หากเจ้าต้องการจริงๆ เจ้าต้องกราบทูลฝ่าบาทด้วยตนเอง"

ลี่หรงนิ่งไปครู่หนึ่ง น้ำตาเริ่มไหลพราก

"ตอนข้าแต่งกับฝ่าบาท พวกเราก็ไม่ได้รักกัน แต่เมื่ออยู่กันไป ความรักก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น..." ฮองเฮาตรัส น้ำเสียงอ่อนโยนแฝงความเข้าใจ

ลี่หรงสะอื้นเบาๆ พยักหน้า แต่ภายในใจยังคงเต็มไปด้วยความสับสน

องค์ชายทอดพระเนตรลี่หรงที่ร้องไห้ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในอกโดยไม่รู้ตัว ทว่าความแค้นในใจก็ยังมิได้จางหาย

"ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ข้าขอตัวกลับตำหนักก่อน" ฮองเฮาตรัสก่อนจะมองลี่หรงด้วยสายตาอ่อนโยน "หลินเหม่ยเยียน ข้ารักและเอ็นดูเจ้า หากมีสิ่งใดไม่สบายใจ มาหาข้าได้เสมอ สิ่งที่ข้าพูดในวันนี้ จงนำกลับไปคิดให้ดี"

"เพคะ..." ลี่หรงพึมพำตอบ

เมื่อฮองเฮาเสด็จกลับไป ลี่หรงทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลพรั่งพรู ชะตาชีวิตของเธอช่างยากลำบากนัก ต้องอยู่ร่วมกับสามีที่เกลียดชังตนเองราวกับเป็นเพียงนางบำเรอ

องค์ชายทอดพระเนตรนางด้วยสายตาสับสน ภาพลี่หรงที่ร้องไห้ทำให้หัวใจของเขารู้สึกปวดร้าว ทว่าความแค้นที่สุมอกก็ทำให้เขาไม่อาจอ่อนโยนกับนางได้

"ใครกันแน่ที่ทำร้ายเหม่ยจู..."

คิดได้เช่นนั้น องค์รัชทายาทจึงหันหลังเดินออกไปจากห้อง ทิ้งลี่หรงให้นั่งอยู่เพียงลำพังกับความทุกข์ที่กัดกินหัวใจ