7. ทั้งร่างกายของเจ้าเป็นของข้า

ตำหนักไป๋ฮวา...

ในค่ำคืนหนาวเหน็บเงียบสงัด ราวกับถูกปกคลุมด้วยความหม่นหมอง ภายในห้องบรรทมของพระชายา มีเพียงแสงตะเกียงส่องริบหรี่ สะท้อนความเหงาในใจของนางที่ถูกคำพูดขององค์รัชทายาททำร้าย แม้จะมีซีจินนั่งอยู่ข้าง แต่ความเหนื่อยล้ากลับยิ่งเพิ่มพูนภายในใจ

"ซีจิน ข้ายากอาบน้ำเตรียมน้ำให้ข้าที"

"พระชายารอสักครู่นะเพคะ ข้าจะไปเตรียมให้"

บรรยากาศภายในห้องอาบน้ำช่างเย็นเยียบแม้จะมีแสงเทียนอ่อนๆ ส่องสว่างด้วยประกายอ่อนจากน้ำที่เคลื่อนไหวไปตามการเคลื่อนไหวของพระชายา

พระชายารู้สึกผ่อนคลายจากน้ำอุ่นในอ่างหินอ่อนขนาดใหญ่ที่ซีจินได้เตรียมไว้ให้ นางนั่งอยู่ในอ่างน้ำที่มีสมุนไพร กลิ่นสมุนไพรลอยฟุ้งในอากาศ หอมสดชื่น ช่วยปลอบประโลมร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยได้ดีทีเดียว

แต่ท่ามกลางความสงบนี้ ความคิดในใจของพระชายายังคงหมุนวน ความเครียดที่ฝังอยู่ในใจมานานทำให้นางรู้สึกอึดอัดจนไม่อาจหลุดพ้นได้

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ทำให้นางสะดุ้ง นางรู้สึกถึงการปรากฏตัวของใครบางคน

"ซีจิน นั้นเจ้าไหม"

ไม่มีเสียงตอบใดใด มีเพียงองค์ชายรัชทายาทพยักหน้าให้ซีจินออกไปจากที่นี้

องค์ชายรัชทายาทที่ยืนมองความงามของพระชายาที่อยู่ในอ่าง ภายใต้แสงเทียน น้ำที่สะท้อนบนผิวของนางทำให้มันดูยิ่งงดงาม เส้นผมเปียกน้ำยิ่งเสริมเสน่ห์ดึงดูดสายตาอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

พระชายารู้สึกฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ นางรีบหันไปมองทันที สายตาของนางปะทะเข้ากับสายตาของพระองค์ที่จ้องมองเธออยู่สักพักแล้ว

"นี่ท่านเข้ามาได้อย่างไร" พระชายาถามด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว ร่างกายของนางสั่นระริก ความรู้สึกอึดอัดเต็มเปี่ยมในใจ

องค์รัชทายาทยิ้มอย่างเย็นชา ทว่าในตาของพระองค์ไม่อาจปิดบังความต้องการที่อยู่ภายใน

"ทำไมจะมาไม่ได้ ที่นี่คือตำหนักของข้าและเจ้าก็เป็นพระชายาของข้า"

คำพูดขององค์รัชทายททำให้นางรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ในขณะที่สายตาของเขากลับมองต่ำลงไปที่หน้าอกของนางที่โผล่พ้นน้ำ นางรีบปกปิดและหันหลังให้พระองค์ พยายามรักษาระยะห่าง แต่ไม่ทันไร พระองค์ก็ถอดชุดก้าวลงอ่างน้ำเข้ามาใกล้ๆ

"ข้าจะขึ้นแล้ว ท่านหันไปก่อน" เธอพูดด้วยเสียงที่เบาลง

"ทำไมข้าต้องหัน ในเมื่อทั่วทั้งร่างกายของเจ้า เป็นคือของข้า"

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของพระชายาสะดุดหยุดไป

องค์รัชทายาทดึงนางเข้าใกล้ จนนางรู้สึกถึงความอบอุ่นของร่างกายพระองค์ที่แผ่ซ่าน นางรู้สึกถึงความตื่นเต้นในใจที่ไม่สามารถควบคุมได้ ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

"ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนี้ ฉันยังไม่พร้อม... ทำไงดี... ทำไงดี... ฉันยังไม่อยากเสียตัวตอนนี้...มาแบบนี้ฉันกลัวๆ" เธอพึมพำในใจ มือของเธอพยายามดันอกของเขาไว้

องค์ชายยิ้มร้ายๆ

"ทำไมกลัวหรือแกล้ง ข้ารู้เจ้าอยากให้ข้าแตะต้องเจ้าจนตัวสั่น ไม่งั้นจะเสนอตัวมาแต่งงานกับข้าทำไม"

คำพูดขององค์รัชทายาททำให้พระชายารู้สึกเจ็บปวดในใจ ความโกรธและความอับอายพุ่งเข้ามาในจิตใจอย่างรุนแรง นางรวบรวมความกล้าทุกอย่างแล้วตอบกลับไป

“เมื่อก่อนข้าอาจจะรักท่าน อยากแต่งงานกับท่าน แต่ตอนนี้ช่างกลับกัน ข้ารู้สึกขยะแขยงกับผู้ชายที่ไม่ให้เกียรติผู้หญิง ทำร้ายร่างกายแม้ผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ ท่านเลิกหลงตัวเองว่าข้ารักท่านได้แล้ว ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

พระชายาพยายามขัดขืน แต่รัชทายาทกลับยิ่งก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น มือที่ยึดเธอไว้แน่น จนเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียทุกสิ่งไปจากตัวเอง

"คิดว่าพูดแบบนี้แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไปหรือ ต่อให้เจ้าจะรักหรือไม่รัก ตอนนี้เจ้าแต่งเป็นชายาข้า ยังไงก็ต้องทำหน้าที่เมียข้า"

คำพูดของเขาเหยียบย่ำความภาคภูมิใจของนางจนหมดสิ้น นางพยายามที่จะผลักพระองค์ออก แต่พระองค์กลับกอดเธอแน่นขึ้น และก้มจูบลงที่ซอกคอนางอย่างหิวโหย ความหอมของร่างกายพระชายาทำให้พระองค์รู้สึกถึงความพึงพอใจที่ไม่อาจหักห้ามได้

พระชายาพยายามจะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับไร้ทางเลือก เพราะองค์รัชทายาทจูบกระชับปากไว้นางไม่สามารถเอ่ยคำใดออกมาได้ ขณะที่พระองค์ลุกเร้าอย่างรุนแรง ร่างกายของพระองค์ยึดเหนี่ยวนางไว้ ผ้าบางๆ ที่เคยปกคลุม ถูกดึงออก เนื้อตัวที่เปล่าเปลือย ถูกสัมผัสอย่างรุนแรงจากมือของพระองค์

พระชายาสะอื้นออกมา นางเหมือนจะเสียการควบคุมตัวเอง ร่างกายของสั่นคลอน มีเพียงสายตาที่มององค์รัชทายาทที่แฝงไปด้วยความอ้อนวอนและความหวังว่าทุกสิ่งจะหยุดลง

นางสะอื้นหนักจนกระทั่งองค์รัชทายาท รู้สึกถึงความทุกข์ทรมานในดวงตาของนาง และผละนางออกทันที พระองค์เองก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจเมื่อเห็นนางร้องไห้

“วันนี้ฉันเหนื่อย ไม่มีอารมณ์” องค์รัชทายาทพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน

จากนั้นลุกขึ้นจากอ่าง หยิบเสื้อคลุมขึ้นมา แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้พระชายาอยู่กับความหวาดกลัวและความทุกข์ทรมานที่ครอบงำในความมืดของห้องอาบน้ำนั้นเอง

“ฉันจะต้านเขาได้อีกนานแค่ไหน หากเป็นแบบนี้ ฉันได้ไปเป็นเมียองค์รัชทายาทแน่ เมียที่เขาไม่ได้รัก นอนด้วยกันไปก็แค่นางบำเรอ ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น โอ๊ยโชคชะตา”

ลี่หรงพูดออกมาอย่างสิ้นหวัง ในใจเธอเพียงแต่ภาวนาให้ได้กลับไปยังบ้านที่เธอจากมาโดยเร็ว

“ซีจิน ซีจิน”

“เพคะพระชายา”

“เมื่อครู่ทำไมจึงปล่อยให้องค์รัชทายาทเข้าไปหาข้า”

“พระชายาข้าขัดพระทัยองค์รัชทายาทไม่ได้ ท่านก็รู้ว่าพระองค์ดุแค่ไหน”

“เจ้าก็นะข้าแทบเอาชีวิตไม่รอด”

“องค์รัชทายาทรุนแรงกับท่านหรือ”

“ไม่ข้าไม่ยอม”

“พระชายาแล้วจะมีทายาทมังกรได้อย่างไรเพคะ”

“ข้ายังไม่พร้อม “

พระชายาพูดปฏิเสธทุกอย่าง

“องค์รัชทายาทอยู่ในบรรทมข้าหรือไม่”

“อยู่เพคะ”

“ถ้าข้าไม่นอนในห้องมีที่ไหนให้ข้านอนบ้าง”

“พระชายาท่านจะหนีรัชทายาทรึเพคะ”

“ใช่ข้าไม่อยากเจอหน้า ข้าไปนอนห้องหนังสือก็ได้”

พระชายารีบก้าวตรงไปยังห้องหนังสือโดยไม่ลังเล แต่ทันทีที่ผลักประตูเข้าไป นางต้องชะงัก เมื่อพบว่าองค์รัชทายาทกำลังเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มือหนึ่งถือจอกสุรา อีกมือเปิดตำราเก่า สายตาคมวาวจับจ้องมายังนาง

“ไม่คิดว่าชายาของข้าจะคิดถึงข้าเร็วถึงเพียงนี้” น้ำเสียงเย้าหยอกของพระองค์ทำให้นางขมวดคิ้ว

“ข้าแค่มาดูตำรา ไม่คิดว่าท่านจะอยู่ที่นี่” นางตอบเสียงเรียบ พยายามไม่ใส่ใจสายตาลึกซึ้งที่มองมา

องค์ชายกระตุกยิ้ม ก่อนยกจอกสุราขึ้น

“ร่ำสุราด้วยกันไหม”

“ไม่...” นางหันตัวกลับทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นธรณีประตู มือแข็งแกร่งกลับคว้าร่างนางกระชากเข้าหาอกกว้าง

“ปล่อยข้านะ!” นางดิ้นสุดแรง แต่ยิ่งดิ้น วงแขนยิ่งรัดแน่น

มือซ้ายของเขาตรึงนางไว้ที่เอว ส่วนมือขวาหยิบเหยือกสุรา รินมันลงที่ริมฝีปากของนาง กลิ่นฉุนทำให้นางสะบัดหน้าหลบ แต่สุราเย็นไหลลงมาตามลำคอ

“เป็นบ้าอะไรของท่าน!?” เธอตะคอกเสียงสั่นด้วยความโกรธ

องค์รัชทายาทเพียงหัวเราะเบา ๆ ดวงตาฉายแววท้าทาย

“เจ้าไม่ดื่ม ข้าก็แค่ช่วยเท่านั้นเอง”

ความโกรธพุ่งขึ้นสุดขีด พระชายาเหลือบเห็นแจกันอยู่ไม่ไกล นางตัดสินใจฉวยมันขึ้นมาทันที

“เพล้ง!!!”

เสียงแจกันแตกกระทบศีรษะองค์รัชทายาทดังสะท้อนไปทั่วห้อง

“โอ๊ย!” พระองค์ครางเสียงต่ำ ยกมือกุมขมับ เลือดไหลซึมออกมา

“เจ้าจะฆ่าข้ารึไง!?”

“ข้าก็แค่ป้องกันตัว!” นางถอยห่าง ดวงตาแข็งกร้าว

“เพราะท่านทำอย่านี้ก็เหมือนฆ่าข้าเหมือนกัน!”

เสียงเอะอะทำให้องครักษ์พุ่งเข้ามาทันที

“องค์รัชทายาท! พระชายา!” จินฝานร้องลั่นด้วยความตกใจ

ซีจินรีบตรงเข้ามาหาพระชายาทันที

“พระชายาเป็นอะไรหรือไม่เพคะ!?”

พระชายาสูดลมหายใจลึก ก่อนจ้องหน้าองค์ชายที่ยังนั่งอยู่บนพื้น สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

“จำไว้นะ... อย่าคิดรังแกข้าอีก” เธอประกาศกร้าว

“เพราะข้าจะไม่มีวันยอมทนอีกต่อไปแล้ว...เป็นไงเป็นกัน ตายเป็นตาย”

องค์ชายเช็ดเลือดออกจากขมับ ยิ้มเย็น

“อย่าคิดว่าเจ้าจะรอดไปได้ง่าย ๆ”

พระชายาไม่ตอบ นางหันหลังเดินออกจากห้อง โดยมีเพียงกลิ่นสุราเปียกซึมเสื้อผ้าทั้งตัว

องค์รัชทายาทมองตามแผ่นหลังของนางไป ดวงตาสั่นไหว

...ทำไมนางกล้าทำถึงกล้าถึงเพียงนี้?

“จินฝาน! พาข้าไปทำแผลสิ จะรอให้เลือดไหลจนข้าตายหรืออย่างไร?”

จินฝานพยักหน้ารับ รีบพยุงองค์ชายขึ้น

“พระชายาดุดันไม่แพ้พระองค์เลยนะพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายขบกรามแน่น

“เจ้านี่มัน...”

ซีจินส่งห่อยาให้จินฝาน “เอานี่ยาไปให้องค์รัชทายาท”

“อะไร? ยาพิษรึ?”

ซีจินถอนหายใจ “คุณหนูแค่ไม่อยากให้ใครตายเพราะนางเท่านั้น”

จินฝานหัวเราะเบา ๆ “แสดงว่ายังมีความเป็นห่วงอยู่บ้างสินะ”

องค์รัชทายาทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว

“ข้าว่าพระชายาของพวกเจ้าแปลกไปจากเดิมมาก”

“ทำไมองค์ชายถึงแกล้งพระชายาขนาดนี้”

“ข้าแค่ต้องพิสูจน์บางอย่าง... เพราะข้าคิดว่านาง...ไม่ใช่หลินเหม่ยเยียน”

จินฝานขมวดคิ้ว “ห๋า? ไม่ใช่พระชายาแล้วจะเป็นใคร? ผีหรือไร?”

องค์รัชทายาทไม่ได้ตอบ แต่ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง

พระองค์ยังพิสูจน์ไม่ได้... แต่มั่นใจว่ามีบางสิ่งผิดปกติแน่นอน