ตอนที่12 เสียงหวาน

“อ้ะ...อ๊ายยยย”

เมื่อระเรงลิ้นเล่นที่จุดสงวนของหญิงสาวอย่างพอใจจนตอนนี้น้ำหวานของเธอไหลหยาดเยิ้มออกมาเขาจึงรีบยกตัวของเขาดันแทรกกลางระหว่างขาเรียวของเธออย่างรวดเร็วพร้อมเสียบอัดแท่งร้อนเข้าไปที่ช่องทางรักของเธอทันที

“อื้อ..อ้ะ”

หญิงสาวครางไมได้ศัพท์ทั้งเจ็บทั้งเสียวความรู้สึกปรวนเปตีกันไปหมดเมื่อชายหนุ่มรัวสะโพกแกร่งเข้ามาถาโถมกับตัวของเธอ

“อื้มมมม...”

ชายหนุ่มบดขยี้จูบปากหญิงสาวอย่างกระหายพร้อมส่งลิ้นร้ายฉกชิงความหวานจากปากของเธอมือหนาคอยบีบเค้นเต้างามเล่นอย่างรุนแรงโดยที่สะโพกแกร่งยังทำงานอยู่ตลอดเวลาด้วยอารมณ์ดิบเถื่อนที่กำลังพลุ่งพล่าน

“อืมม..อ๊ายยย.ง”

ชายหนุ่มจับร่างบางพลิกหันหลังให้เขาพร้อมใช้มือหนาทั้งสองดึงสะโพกผายงามของเธอให้ตรงกับตัวตนของเขาพร้อมเสียบอัดแท่งร้อนเข้าไปอย่างไม่รีรอทำเอาหญิงสาวที่หน้าติดกับเตียงนุ่มร้องครางบิดเหยเกด้วยความเจ็บและจุกกับลีลาใหม่ที่เขาทำกับเธอ

“อ้ะๆ...อร้ายย...อื้องง”

“อ่าส...”

อัศวินหลับตาปี๋เงยหน้าขึ้นอย่างเสียวกระสันเมื่อสะโพกแกร่งอัดรัวเข้าสู่ช่องทางรักจองหญิงสาวอย่างไม่มีเว้นว่างเสียงครางหวานของหญิงสาวที่เขาฟังเท่าไรก็ไม่มีเบื่อเหมือนยาชูกำลังกระตุ้นการร่วมกิจกรรมกามครั้งนี้ให้เขาได้เป็นอย่างดี

“อื้ออ...”

ชายหนุ่มดึงตัวหญิงสาวขึ้นมาให้อยู่ในท่านั่งคุกเข่าพร้อมกอบกุมเต้างามที่กำลังกระเพื่อมเล่นโดยที่อวัยวะตรงกลางด้านล่างของทั้งคู่ยังเชื่อมต่อกันอยู่

“อื้อ...อร้ายย...จ.จุก..ค่ะ”

เมื่อชายหนุ่มจับตัวเธอขึ้นมาได้ก็อัดแท่งร้อนเข้าช่องทางรักของเธออย่างรัวจนหญิงสาวมีสีหน้าเหยเกเจ็บปวดปนเสียวแต่ครั้งนี้เธอจุกมากกว่า

“อ้าส..อื้ออ..”

ด้วยความตอดรัดแน่นตัวตนของเขาจากช่องทางรักของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มต้องกัดฟันกรอดระบายความเสียวกระสันเร่งรัวสะโพกแกร่งให้เร็วขึ้นอีกรอบจนตอนนี้เสียงครางของเขาและเธอสอดประสานกันดังระงมจนแทบจะเล็ดลอดออกจากห้องนอนไปด้านนอก

“อื้อ..อิงไม่ไหว”

ชายหนุ่มร่วมกิจกรรมกามกับหญิงสาวได้พักใหญ่จนเหงื่อทั้งคู่เปียกชุ่มไปทั้งตัวจนหญิงสาวถึงกับส่ายหัวให้คนที่กำลังตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอได้รู้ว่าเธอจะไม่ไหวแล้ว

“อื้อ..ง.งง..ค...คุณอาชน์พอเถอะ..ค่ะ”

จากคำขอร้องของหญิงสาวเมื่อครู่เหมือนจะไม่มีผลต่อเขาเลยสักนิดกลับจับตัวเธอนอนหงายพร้อมช้อนขาของเธอด้วยแขนแกร่งของเขาสองข้างพร้อมอัดตัวตนของเขาเขช้ามาอย่างไม่มีหยุดหย่อนจนเธอหัวส่านหัวคอนแทบหายใจไม่ทันใบหน้ามีแต่หยาดเหงื่อแดงซ่านไปหมด

“ฉันยังไม่พอ”

“อื้อ...อ้ะๆๆ..อื้อ..อ๊ายย”

อัศวินยกตัวหญิงสาวอุ้มขึ้นทั้งใช้ขนแกร่งรั้งขาของเธอเอาไว้พร้อมอ้อมไปโอบแผ่นหลังของเธอจนหน้าของหญิงสาวซบอยู่ที่บ่าแกร่งของเขาอย่างหมดแรงเขานั่งคุกเข่าอัดแท่งร้อนเข้าหาหญิงสาวอย่างไม่มีเว้นว่างได้ยินเสียงครางอ่อนๆของเธอข้างๆหูมันเป็นเสียงแห่งพลังงานที่กำลังเติมเต็มให้เขาสะโพกแกร่งยังคงเร่งเร้าคนตัวเล็กที่กำลังตอดรัดตัวตนของบเขาอยู่จนตอนนี้เธอเกร็งกระตุกเสร็จสมกอดคอเขาแน่นพร้อมจิกเล็บลงบ่าของเขาจนเลือดซิบ

“ตาฉันบ้าง...อ้าสสส...”

คนตัวโตวางร่างบางอ่อนระทวยลงกับเตียงนุ่มพร้อมอัดกระแทกสะโพกรัวอย่างเมามันจนรีดน้ำรักสีขาวขุ่นของเขาออกมาใส่ในช่องทางรักของหญิงสาวจนล้นทะลักพร้อมกดแช่เอาไว้อย่างนั้นฟุบหน้าลงกับสองเต้างามที่ที่เขาชอบอีกเช่นเดิมครู่หนึ่งจึงถอดถอนตัวตนออกและปล่อยให้หญิงสาวได้นอนพักส่วนเขาก็เข้าไปชำระร่างกายที่ร้อนระอุในห้องน้ำ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“นี่เสื้อผ้าเธอใส่ซะ...อยากจะค้างที่นี่กับฉันสักคืนไหม”

อัศวินเดินใส่เสื้อคลุมสีขาวออกมาจากห้องน้ำพร้อมหยิบเสื้อผ้าของหญิงสาวมาวางที่ตัวของเธอที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ในตอนนี้ทั้งยังแกล้งถามเชิงเชิญชวนเธออีกด้วยเผื่อคืนนี้เธอจะอยากสนุกกับเขาต่อเพราะเขาเองก็ยังไม่หมดความสนใจในตัวของเธอเลยแต่ก็ไม่อยากพูดออกไปตรงๆ

“เอ่อ..ไม่ดีกว่าค่ะพอดีพรุ่งนี้อิงมีธุระแต่เช้าขอตัวกลับก่อนนะคะ”

น้ำอิงพูดเสียงอ่อนขืนเธออยู่ต่อพรุ่งนี้มีหวังเธอคงไปไม่ทันตามนัดแน่

“อ๋อ..โอเคเดี๋ยวฉันให้ลอบซ์ไปส่ง”

อัศวินตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ในใจแอบผิดหวังเล็กน้อยเพราะน้อยคนนักเรียกได้ว่าไม่มีเลยที่ผู้หญิงจะปฏิเสธเขชาแต่เธอกลับเป็นคนแรกและเป็นคนแรกที่เขามีอะไรด้วยซ้ำสองอีก

“ขอบคุณค่ะ...จากนี้เราคงไม่เจอกันอีกแล้วนะคะ”

“อืมม”

น้ำอิงรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและเดินออกไปจากห้องของเขาอย่างทุกลักทุเลโดยที่ชายหนุ่มไม่ได้คิดที่จะออกมาส่งเธอแม้แต่นิดเดียวอัศวินเองคราแรกก็อยากจะออกมาส่งเธออยู่หรอกแต่ประโยคส่งท้ายของเธอมันชวนให้เขาหงุดหงิดใจแปลกๆเลยปล่อยให้เธอเดินออกไปเองจะดีกว่า

วันต่อมา

“คุณอาชน์ครับผมว่าเราน่าจะหาเลขาคุณได้แล้วนะครับเกิดคุณอาชน์ไม่มีผู้ช่วยอยู่แบบนี้มันจะปวดหัวเกินไปนะครับ”

ลอบซ์เดินตามหลังเจ้านายของเขาเข้ามาที่บริษัทเขาอยากจะให้เจ้านายของเขาหาเลขาใหม่เสียทีเพราเขาเองก็อยู่ช่วยเจ้านายของเขาไม่ได้มากนักเนื่องจากต้องทีธุรกิจอย่างอื่นของคนเป็นนายที่ต้องวิ่งดูแล

“ฉันยังไม่อยากได้ใครมากวนใจ”

อัศวินหยุดเดินพร้อมหันหน้าบอกถึงสิ่งที่เขาคิดในใจ

“เอ่อ..แต่ยังไงก็ต้องมีนะครับ”

ลอบซ์ไม่อยากจะขัดเจ้านายของเขาแม้แต่เรื่องเดียวแต่เรื่องนี้เขาเห็นว่ามันสมควรที่เจ้านายของเขาควรจะคิดหาคนมาทำงานในตำแหน่งนี้ได้แล้ว

“ถ้าฉันเจอคนถูกเดี๋ยวดึงตัวมาช่วยงานเองนั่นแหละ”

อัศวินตอบปัดให้มันจบๆไปแต่อันที่จริงแล้วในใจของเขาก็ยังไม่มีแพลนว่าจะหาใครมาทำงานตำแหน่งนี้ในตอนนี้