11/1 ดับร้อน

“อื้อ! ปล่อยข้า” เหยาอี้เหยาประท้วง แต่ฉู่ซีเย่ไม่สะทกสะท้านต่อเรี่ยวแรงของนาง ยิ่งเมื่อพบว่าปากนางหวานล้ำจึงอยากชิมให้มากขึ้น หนทางที่จะปล่อยนางให้เป็นอิสระ ยิ่งน้อยลง ทว่าร่างกายของนางสั่นเทายิ่ง

จุมพิตของฉู่ซีเย่เนิ่นนานและทรมานนางอย่างยิ่ง เรียวปากบางถูกเขาดูดดึงจนบวมช้ำ ข้อมือบางถูกกุมจนขึ้นรอยนิ้วสีแดง ในสถานการณ์ที่นางต่อต้านไม่ได้ ขอบตาจึงร้อนผ่าว

เวลานั้นฉู่ซีเย่มองเห็นหยาดน้ำตาชุ่มขนตางอนยาวก็คิดจะหยุด...แต่ไม่ได้หยุดทันทีเพราะเขาแค่คิดที่จะหยุดเท่านั้น

“ข้าร้อนยิ่ง” ฉู่ซีเย่ถอนริมฝีปากออกจากเรียวปากบางอย่างอ้อยอิ่ง นิ้วมือเรียวที่ราวกับไฟเกลี่ยไล่ปอยผมให้พ้นกรอบหน้า จมูกที่แดงจัดเพราะความหนาวทำให้นางยิ่งน่าทะนุถนอมไว้ในฝ่ามือจนเขาปวดใจที่เผลอลงมือหนักเมื่อครู่

“ซื่อจื่อ...” เหยาอี้เหยาเบือนหน้าหนีริมฝีปากร้อนจัดของเขาเพื่อหายใจเอาอากาศเข้าปอด แผ่นหลังของนางติดกับขอบบ่อ สองมือที่พึ่งเป็นอิสระดันแผ่นอกที่แข็งดั่งกับก้อนหิน อีกทั้งยังร้อนลวกมือจนนางไม่กล้าแตะต้องมาก

“กลัวข้าหรือ...”

จมูกโด่งยังคงคลอเคลียแก้มนางไม่ห่าง พร้อมกอดรัดนางไว้อย่างแนบชิด เขารู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายตนเองร้อนระอุจนไม่สามารถครองสติเอาไว้ได้ ทว่าเพราะร่างกายที่เย็นว่าคนปกติของนาง ถึงทำให้ฉู่ซีเย่รู้สึกดีขึ้น

แต่ไม่รู้ว่ารู้สึกดีมากไปหรือไม่ เขาถึงไม่อยากปล่อยนางให้ห่างกาย ส่วนลึกในใจ อยากจะจุมพิตนางมากกว่านี้หรือสัมผัสนางให้ลึกซึ้ง ทว่าเขารู้ดีว่าไม่ควรลงมือหนักหน่วงเกินไป เพราะเพียงเท่านี้นางก็แทบจะรับมือไม่ไหวแล้ว

“อย่าทำข้าเลย...” ลมหายใจอันร้อนจัดของเขาเป่ารดบนต้นคอจนนางอยากหดคอหนี แต่ตอนนี้นางหนีไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เพราะฉู่ซีเย่กักขังนางไว้ในอ้อมกอดที่เดือดจัดของเขา

“ข้าไม่ได้จะทำร้ายเจ้าเสียหน่อย” สุ้มเสียงของฉู่ซีเย่ทุ้มต่ำจนถึงขั้นแหบพร่า อีกทั้งนัยน์ตาสีอ่อนยังจ้องมองนางไม่วางตา...ราวกับผู้ล่าเฝ้ามองเหยื่ออันโอชะว่าจะกินตรงไหนก่อน

“ท่าน...ท่านอย่ารังแกข้าเลย” เหยาอี้เหยาพูดเสียงเบา นางไม่กล้าเงยหน้ามองฉู่ซีเย่ จึงหลุบตาลงไปด้านล่าง ทว่านางลืมไปว่าตอนนี้ฉู่ซีเย่เปลือยเปล่า ครั้นสายตาดันไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าก็หลับตาแน่น

แต่สิ่งที่เห็นไปแล้วติดอยู่ในสมองไม่เลือนหายไปไหนทั้งนั้น

“สักวันหนึ่งเจ้าก็ต้องนอนกับข้า” กลิ่นกายดอกโม่ลี่ของนางปลุกอารมณ์ที่ลึกเร้นของฉู่ซีเย่ให้ระสับระส่าย ความปรารถนาที่ไม่เคยแสดงออกจึงปะทุขึ้นมาเพียงแค่ได้สัมผัสนาง

“ข้าต้องการเวลา” เหยาอี้เหยาพยายามรวบรวมสติที่หล่นหายกลับมา ก่อนจะเม้มปากเพราะกดดันกับสายตาของเขา

ฉู่ซีเย่หัวเราะเสียงต่ำในลำคอ

“ข้าคิดว่าเจ้าอยากนอนกับข้าจนใจจะขาดรอนๆ เสียอีก”

“ผู้ใดจะอยากนอนกับท่าน” เหยาอี้เหยาพยายามผลักฉู่ซีเย่อีกครั้ง แต่เขาไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว ทั้งยังพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“งั้นพูดมาว่าเจ้าไม่อยากนอนกับข้า”

เหยาอี้เหยากัดปาก นางมีสิทธิ์พูดคำนั้นที่ไหน ในเมื่อเขาคือหนทางรอดเดียวที่นางมี “ท่านก็รู้ว่าข้ากำลังลำบาก”

“แล้วข้าไม่ลำบากรึ”

ความทรมานที่เขาต้องกดเอาไว้ นางหาได้รู้ไม่

“ข้ารู้ว่าท่านก็ลำบาก” เหยาอี้เหยารู้ว่าฉู่ซีเย่เลี้ยงแมลงคุณไสยเพื่อนางมาตลอด โดยที่นางไม่เคยรู้เลย ภายในใจนางจึงซาบซึ้งใจสำหรับความเมตตาของเขามาก แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเขาจะข่มเหงนางได้เสียหน่อย “ถึงยังงั้นท่านก็ไม่มีสิทธิ...ข้า”

เหยาอี้เหยาไม่อยากพูดเรื่องจุมพิต

“ทั้งหมดนี้ต้องโทษเจ้า”

“เหตุใดต้องโทษข้า” เหยาอี้เหยาพยายามงัดมือที่กุมเอวนางให้พ้น แต่อย่าว่าแต่จะแกะมือเขาเลย นางขยับหนีเขาไม่ได้แม้แต่ชุ่นเดียว

“เพราะเจ้าทำให้ข้าร้อนจนสมองจะระเบิด” ฉู่ซีเย่ใช้สองมือยกตัวนางขึ้นมานั่งบนบ่อน้ำ ให้นางไม่หนาวเกินไป แต่เหยาอี้เหยากลับฉวยโอกาสที่ฉู่ซีเย่มอบให้คิดจะหนี

“ปล่อยข้านะ” นางสะบัดตัวหนี ทว่าเขาใช้มือข้างเดียวดึงตัวนางลงมาในบ่ออย่างรวดเร็ว ทั้งยังกอดนางไว้จนแผ่นหลังแนบสนิทกับแผ่นอกที่ร้อนจัดของเขา

“เจ้าฟังข้าก่อน” ฉู่ซีเย่กอดนางที่พยายามดิ้นหนีให้นิ่ง แต่นางคงผวากับจุมพิตเมื่อครู่เลยดิ้นเอาเป็นตัวตาย กระทั่งเขาเรียกชื่อนาง ถึงได้หยุด

“อี้เหยา”

ชื่อของนางที่ออกจากปากฉู่ซีเย่เปรียบเสมือนคำอาญาสิทธิ์ที่นางต้องฟัง

“ก็ได้ ท่านพูดมา” เหยาอี้เหยายอมรับฟัง เพราะตอนนี้ทำได้แค่ฟัง

“หากไม่ใช่เพราะต้องเลี้ยงแมลงคุณไสย ข้าไหนเลยจะขาดสมดุลพลังหยางจนร่างกายร้อนจัด ไม่สามารถควบคุมสมดุลพลังหยินหยางในตัวจนเกือบต้องตายแบบนี้” แมลงคุณไสยทำให้พลังภายในของฉู่ซีเย่เสียหาย ยิ่งแต่เดิมเขาไม่มีพลังหยินอยู่แล้ว มาตอนนี้ยิ่งขาดแคลนจนต้องขึ้นเขามาแช่น้ำเย็นจัดเพื่อรักษาสมดุลของร่างกาย ก่อนที่สมองจะถูกแผดไหม้

ทว่าดูเหมือนพลังหยินที่ดีที่สุดคือเหยาอี้เหยา ขอแค่เขากอดนางเอาไว้ ความเย็นจากนางก็ดับความร้อนในตัวเขาได้ทันที ดังนั้นเรื่องอะไรจะปล่อยนางไป

“ท่านเป็นเช่นนี้เพราะข้าหรือ” เหยาอี้เหยาถามเสียงเครียด นางรู้สึกได้ว่าร่างกายของฉู่ซีเย่ร้อนราวกับเปลวไฟ

เขาเป็นเช่นนี้เพราะนางหรอกหรือ?

“ย่อมต้องเป็นเพราะเจ้า” ฉู่ซีเย่โทษนางโต้งๆ อยากให้นางรับผิดชอบกับความทรมานที่เขาต้องประสบพบเจอ “เจ้าไม่รู้หรอกว่าหลายปีมานี้ ร่างกายข้าผุพังลงแค่ไหน”

หากเทียบกับเมื่อหกปีก่อน ฉู่ซีเย่ในปีนี้ดูผายผอมลงมากจริงๆ

“ข้าไม่เคยรู้เลยว่าท่านลำบากขนาดนี้” นางพูดด้วยความเสียใจ ไม่ทันเห็นว่าคนด้านหลังแย้มยิ้มด้วยนัยน์ตาแสนเจ้าเล่ห์

แต่พอนางหันหน้ามา ร่องรอยความเจ้าเล่ห์ก็หายวับไปในพริบตา

“ข้าน้อยขอโทษที่ทำให้ท่านเดือดร้อน” เหยาอี้เหยารู้สึกผิดยิ่ง

“ตอนนี้ก็รู้แล้ว สมควรช่วยข้าดับร้อนหน่อยหรือไม่”

“ให้ข้าช่วยท่านอย่างไรบ้าง” เหยาอี้เหยายินดีช่วย แต่นางก็ป้องกันตัวด้วยการพูดดักทาง “แต่...แต่ข้าไม่อยากให้ท่านรังแกข้าแบบเมื่อครู่”

“ไม่รังแกแล้วล่ะ แต่คงต้องรบกวนเจ้าช่วยข้าสักอย่าง” ฉู่ซีเย่ทำหน้าราวใสซื่อ แต่ดวงตากลับเผยรอยยิ้มชั่วร้าย

ทว่าเหยาอี้เหยาดูไม่ออก

“อะไรหรือ” เหยาอี้เหยาถามอย่างกระตือรือร้น

“มือเจ้าเย็นพอที่จะช่วยบรรเทาความร้อนในตัวข้าได้”

“ให้ข้าใช้มือช่วยท่านคลายร้อนหรือ” บนร่างกายที่เย็นจัดของนาง มือนางเย็นที่สุด

“ใช่ ร่างกายข้าร้อนผ่าวไปหมด ยิ่งตรงจุดนี้ยิ่งร้อน” ฉู่ซีเย่กุมมือนางไว้หลวมๆ ก่อนจะวางลงบนแผ่นอก แต่ครู่เดียวก็เลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ

“แล้ว...แล้วให้ช่วยอย่างไร” เหยาอี้เหยาขวยเขินตอนแตะต้องผิวกายฉู่ซีเย่ แต่นางแค่ไร้เดียงสาเกินกว่าจะคิดเป็นอย่างอื่น รวมทั้งคิดไม่ถึงว่าฉู่ซีเย่จะร้ายกาจกว่าที่คิด

“ใช้มือของเจ้าช่วยดับร้อนให้ข้า” เขากระซิบเสียงพร่า

“ตรงไหนเล่า” นางรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง แต่ว่านางก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งไหนกันแน่ที่ไม่ถูต้อง เพราะตอนนี้ฉู่ซีเย่ดูทุกข์ทรมานจนนางไม่กล้าปฏิเสธ

“ตรงนี้...” ฉู่ซีเย่เป็นคนไร้ยางอาย เขารู้ทั้งรู้ว่านางบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ก็ยังตั้งใจทำให้มืออันผุดผ่องของนางแปดเปื้อน

“ตะ...ตรงนี้จับได้หรือ?” นางกังขายิ่งว่าตรงนี้สมควรจับหรือไม่ เพราะหากเปลี่ยนเป็นนาง นางไม่มีทางให้ใครแตะต้องเด็ดขาด

“ได้...” เสียงเขาสั่นพร่ายิ่ง ลมหายใจทอดถอนออกมาอย่างปวดร้าวปนมีความสุข “ตรงนี้ของข้ากำลังจะแย่แล้ว ต้องรีบช่วยข้านะอี้เหยา”

เหยาอี้เหยากรีดร้องเมื่อเขาครางต่ำ “ท่านหลอกข้า!”

“ข้าเปล่า” เขากุมมือนางให้กุมแก่นกายอันเข้มแข็ง “...อี้เหยาช่วยข้าที”

“ไม่!” เหยาอี้เหยาสะบัดมือทิ้ง พร้อมกับรีบตะเกียกตะกายขึ้นจากบ่อจนฉู่ซีเย่ที่กำลังใกล้ถึงฝั่งฝันไม่เร็วพอที่คว้าตัวนางไว้อีกครั้ง

“อี้เหยา” ครั้งนี้นางเร็วยิ่ง พอขึ้นจากบ่อได้ก็รีบสาวเท้าราวกับหนีตายจนเขาตามไม่ทัน

“ซื่อจื่อคนเลว!” เหยาอี้เหยาหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธปนอาย นางใช้มือข้างซ้ายกุมข้อมือข้างขวา รู้สึกว่ามือข้างนี้ของนางไม่สะอาดอีกต่อไปแล้ว

ต่อไปนี้นางจะใช้มือข้างขวากินข้าวอีกได้ยังไง!

ซ่างเจวี๋ยกับกงซุนหลางคอยเหยาอี้เหยาอยู่บริเวณตีนเขา เพราะเขาเป็นคนนอกเลยไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นเขาไป ส่วนกงซุนหลางแม้ใจจะอยากขึ้นไปด้วย แต่พลังภายในต่ำเกินกว่าจะสู้อากาศที่เยือกแข็งข้างบนได้

ดังนั้นจึงได้แต่เดินวนไปวนมาเพื่อรอนางกลับลงมา

ซ่างเจวี๋ยกอดอกรออย่างใจจดจ่อพร้อมเงี่ยหูฟังว่ามีนกหวีดเป่าเรียกเขาหรือไม่ แต่เวลาผ่านไปครึ่งชั่วยามก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมา

กระทั่งผ่านไปอีกประมาณหนึ่งเค่อ เหยาอี้เหยาก็วิ่งลงมาด้วยท่าทีแปลกประหลาด ใบหน้าแดงก่ำ ร่างกายเปียกโชก

“อี้เหยา คลุมไว้”

ซ่างเจวี๋ยถอดเสื้อคลุมให้นางห่มทั้งร่าง พร้อมส่งเตาอุ่นให้นางกอดจะได้อุ่นเร็วๆ แต่นางไม่รับเตาอุ่นไป แต่จ้องมองมือข้างขวาด้วยสายตาสับสน ท่าทางราวกับทิ้งวิญญาณไว้บนเขา

“เกิดอะไรขึ้น มือเจ้าเจ็บหรือ”

“เปล่าเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นทำไมต้องมองมือตัวเองราวกับอยากจะตัดทิ้ง” ซ่างเจวี๋ยมองมือนางก็ไม่มีบาดแผลอะไร เพียงแต่ดูซีดเซียวอยู่บ้าง

“ข้าแค่...แม่ทัพซ่าง ข้าอยากกลับจวนแล้ว” เหยาอี้เหยาไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อครู่ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะหันไปบอกกงซุนหลางว่าฉู่ซีเย่อยู่บนเขา

“ซื่อจื่อเป็นอย่างไรบ้าง”

เหยาอี้เหยาพูดด้วยท่าทีเคร่งขรึม “เขาใกล้ตายแล้ว”

ขณะที่นางพูดคำนี้ ฉู่ซีเย่ในชุดสีขาวแต่งกายไม่เรียบร้อยก็เดินลงมาจากเขา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มไม่มีวี่แววของอาการใกล้ตายอย่างที่เหยาอี้เหยาพูดเลยแม้แต่น้อย แต่กลับดูอารมณ์ดีและเบิกบานใจยิ่ง

“ซื่อจื่อ ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่” กงซุนหลางเป็นห่วง เนื่องจากสุขภาพของฉู่ซีเย่ในช่วงหลายปีมานี้ย่ำแย่ลงมาก

ฉู่ซีเย่ตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่เคยรู้สึกสบายดีเช่นนี้มาก่อน”