21/1 ความรักที่งอกงาม

เหยาอี้เหยา “ก่อนจะให้ท่านพูดอธิบาย อยากจะขอรบกวนให้ท่านอาบน้ำล้างตัวเสียหน่อย”

กลิ่นสาบจากตัวเขาทำให้ภายในบ้านถูกกลิ่นบูดรมควัน

ดังนั้นนางจึงนำเสื้อผ้าที่เขาทิ้งไว้คราวก่อนออกมาให้เขา พร้อมชี้ทางว่าสามารถไปอาบน้ำที่ลำธารใกล้กับแปลงผักจี๋ฉายได้ ทั้งยังรุนหลัง ให้เขาไปไวๆ

ฉู่ซีเย่ไม่อิดออด เขาก็เริ่มได้กลิ่นจากตัวเองเช่นกัน “ได้ ข้าจะไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน หลังจากนั้นค่อยสนทนาเรื่องที่เข้าใจผิด”

ถึงอย่างงั้นในใจของเขาก็มีความน้อยใจเล็กๆ ที่นางดูราวกับไม่ใส่ใจเขาเลย จะถามไถ่สักคำว่าเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยหรือเปล่าก็ไม่มี

ยังมีตบของนางอีก แม้แรงนางจะไม่ระคายผิวหนังหนาด้านของเขา แต่จิตใจบอบช้ำยิ่ง

“ท่านอ๋อง” เหยาอี้เหยากล่าวรั้ง ใบหน้าคมกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่เมื่อหันหน้ามาก็กลบเกลื่อนให้หมดสิ้น

“ว่าอย่างไรรึ” ใบหน้าของฉู่ซีเย่ในตอนนี้สามารถพูดได้คำเดียวว่าเขาสำนึกผิดแล้ว

“เมื่อครู่ข้าขอโทษที่ตบท่าน ท่านเจ็บมากหรือไม่” การตบตีเขาไม่เคยอยู่ในสมองนางมาก่อน แต่พอเห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้า แรงอารมณ์ที่ถูกกดไว้ตลอดทั้งเดือนก็ปะทุ รู้ตัวอีกทีก็ตบเขาเสียฉาดใหญ่

“แรงเท่ามดของเจ้าจะทำอะไรข้าได้กัน” พูดกันตามความสัตย์จริงแล้วแรงของนางไม่สะเทือนเขาจริงๆ อีกทั้งฉู่ซีเย่ไม่ได้โกรธเคืองที่นางตบเขา เพราะยิ่งนางโมโหหรือรู้สึกแย่เพียงใด นั่นแสดงให้เห็นว่านางรักเขามากกว่าหลายเท่า

“รอยยิ้มดีใจของท่านนี่อะไรกัน” เหยาอี้เหยาคิดว่าเขาคงจะไม่พอใจที่นางตบเขาเป็นแน่แท้ แต่เขากลับยิ้ม แม้จะไม่ใช่รอยยิ้มกว้างอะไร แต่แววตาเขาเปล่งประกายเจิดจ้า

“เคยมีคนบอกข้าว่ายิ่งสตรีตบตีแรงเพียงใด นั่นย่อมหมายความว่านางรักมากเท่านั้น”

“ข้าตบท่านเพราะโมโหต่างหาก”

“แล้วทำไมถึงโมโหเล่า ก็เพราะรักไม่ใช่หรือ?” เขาขยับเท้าเข้าหานาง ในสายตามีเพียงแค่นาง เขายกมือบอบบางที่ใช้ตบเขาขึ้นมาจุมพิตอย่างอบอุ่น พร้อมทอดถอนหายใจอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกว่ามือนางต้องเจ็บเป็นแน่ที่ตบเขา “มือเจ้าแดงไปหมดแล้ว เจ็บมากหรือไม่ หืม? เจ็บซินะ หน้าข้าคงด้านหยาบเกินไป”

“ไม่เลย ไม่เจ็บเจ้าค่ะ”

“ให้ข้าดูหน่อยนะ” ฉู่ซีเย่ไม่พูดเปล่า เขาคลึงมือนางเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ บรรจงใช้ริมฝีปากจุมพิตตั้งแต่ปลายนิ้ว ไล่มาทีละข้ออย่างตั้งใจ แววตาเขาหลงใหลคลั่งไคล้นิ้วมืออ่อนนุ่มที่เล็กจ้อย บางจังหวะหากนางไม่ขยับหนีเพราะรู้สึกจักจี้ เขาต้องได้กลืนเข้าไปแน่

“มือไม่สะอาด…” เหยาอี้เหยาหน้าแดงก่ำ นางอยากดึงมือออกมา แต่เขากุมไว้อย่างเหนียวแน่น

“สะอาดนะ หอมด้วย”

เขาดื้อดึงที่จะจับมือนางต่อไป ก่อนจะเอ่ยขอโทษ “อี้เหยา ข้าขอโทษที่ไม่ได้บอกเจ้าก่อน ทำให้เจ้ากลายเป็นตัวตลกในสายตาผู้อื่น แต่อี้เหยา ข้าไม่ได้สนใจองค์หญิงสิบเอ็ดเลย ในสายตาข้า ในหัวใจข้า มีแค่เจ้าคนเดียว”

“รู้แล้ว…” นางจะทำอะไรได้อีกเมื่อต้องเผชิญกับแววตาที่เว้าวอนของเขา กระทั่งจะดึงมือกลับมายังยาก

“ข้าดีใจที่เจ้ายอมฟังและเชื่อใจข้า” ฉู่ซีเย่โอบเอวบาง เขาอยากจะจุมพิตนางสักครั้งเหลือเกิน

เร็วเท่าความคิด มือแกร่งเคลื่อนไปรั้งไหล่บอบบางเข้ามาชิด ก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนเรียวปากอิ่มที่คิดถึงมานานแสนนาน

เหยาอี้เหยาจุมพิตตอบ ก่อนจะผละออก นัยน์ตานางฉ่ำปรือ ริมฝีปากแวววาว

“ท่านต้อง…อาบน้ำก่อน”

“ได้” ฉู่ซีเย่ไม่รั้งรออ้อยอิ่งอีก เขารีบไปอาบน้ำแล้วกลับมาหานาง

“ข้ากลับมาแล้ว” หลังหายไปหนึ่งเค่อ ฉู่ซีเย่ก็สลัดคราบชายหนุ่มสุดโสมม แล้วกลายเป็นท่านอ๋องในบัดดล กลิ่นหอมฟุ้งไม่เหม็นสาบแบบเมื่อครู่

พูดถึงเรื่องกลิ่น ฉู่ซีเย่เหมือนได้กลิ่นน้ำแกงไก่ แล้วเขาก็ได้คำตอบในสิ่งที่สงสัย เมื่อเหยาอี้เหยาในผ้ากันเปื้อนสีอ่อน เดินถือชามน้ำแกงไก่ออกมาจากในครัว

“ท่านมานี่เร็ว ข้าตุ๋นน้ำแกงไก่ไว้ให้ท่านหนึ่งหม้อ”

“ไม่เห็นต้องลำบาก” เขาเพียงวางท่าไม่หิว แต่กระเพาะส่งเสียงดังไม่เบาจนน่ากลัวว่านางอาจจะได้ยินเข้า

“ไม่ลำบากเจ้าคะ มาเร็ว ประเดี๋ยวเย็นชืดแล้วจะไม่อร่อย”

ฉู่ซีเย่หัวใจอุ่นซ่าน เขาจำไม่ได้แล้วว่าได้กินอาหารฝีมือของตนในครอบครัวครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

ช่างนานจนเขาจดจำไม่ได้แล้ว

“เรื่องกินไว้ทีหลังก็ได้ ข้าอยากจะอธิบายกับเจ้าก่อน” ฉู่ซีเย่ไม่อยากให้นางมองเขาในแง่ร้าย จึงอยากจะรีบอธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้ชัดเจน

“กินไปด้วย อธิบายไปด้วยก็ได้นี่เจ้าคะ เล่าเหนื่อยก็พักกินน้ำแกง พักกินไก่ จะได้รื่นคอด้วย”

“เอาเช่นนั้นหรือ”

เหยาอี้เหยาหยิบช้อนใส่มือเขา “เอาเช่นนี้แหละเจ้าค่ะ”

“งั้นกินหนึ่งคำก่อนนะ”

เหยาอี้เหยาพยักหน้ายิ้มๆ ครั้นฉู่ซีเย่ตักน้ำแกงไก่และกัดเนื้อสะโพกเข้าปาก ม่านตาก็ขยายออกด้วยความพอใจ

“รสชาติวิเศษมาก! อร่อยที่สุด”

เหยาอี้เหยาหัวเราะ พึ่งเคยได้เห็นด้านที่เป็นเด็กน้อยเช่นนี้ของเขา “งั้นทานเยอะๆ นะเจ้าคะ ทานให้หมดแล้วค่อยอธิบายก็ได้”

ฉู่ซีเย่พยักหน้า เขาก้มหน้าลงกินไก่ตุ๋นพร้อมซดน้ำแกงด้วยความเอร็ดอร่อย จวบจนยกซดหมดทั้งหม้อ ก็ได้เวลาเริ่มต้นเรื่องราวแล้วว่าทำไม เขาถึงยอมรับหมั้นหมายกับองค์หญิง

“ที่ข้ายอมรับหมั้นหมายกับองค์หญิงสิบเอ็ด ก็เพื่อแลกกับการไม่ให้หย่งฉีลงทัณฑ์เจ้า ตลอดสามปีมานี้ข้ายอมให้เขากดขี่ไม่เบาเลยล่ะ”

“เพราะข้าอีกแล้วหรือ?”

“ไม่ใช่เพราะเจ้าอย่างเดียว” ฉู่ซีเย่จับมือนาง “ที่จริงข้ายอมเป็นลูกแกะให้หย่งฉีหยอกเล่น เพราะรอสบโอกาสแก้แค้นอย่างสาสม”

ใต้หล้านี้ ไม่มีใครกล้าเรียกพระนามของฝ่าบาทด้วยชื่อจริง เว้นแต่ฉู่ซีเย่ และบางทีเขาก็เติมคำว่าสุนัขท้ายชื่อด้วย

“ท่านคิดจะแก้แค้นหรือ”

“เจ้าคิดไม่ควรหรือ ข้าต้องสูญเสียครอบครัวทั้งหมด ท่านปู่ ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านลุง ท่านอา อาสะใภ้…ข้าสูญเสียมากถึงเพียงนี้ ย่อมต้องแก้แค้นอยู่แล้ว” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มือใหญ่ที่กุมมือเล็กเผลอบีบแน่น แต่เหยาอี้เหยาไม่ต่อว่าอะไร ทั้งยังพลิกมือขึ้นมากุมมือเขาไว้

“สมควร ท่านทำถูกแล้ว” บนโลกใบนี้ไม่อาจใช้ชีวิตในทุ่งดอกไม้ได้ ในเมื่อแผ่นดินเต็มไปด้วยความจริงอันเลวร้าย เหยาอี้เหยาเองก็ไม่อาจลืมฝันร้ายที่สมรภูมิเมื่อสามปีก่อน ความโหดร้ายของกลเกมการเมือง ความเลือดเย็นที่ยอมแลกทุกชีวิตเพื่ออำนาจบนบัลลังก์ แล้วฉู่ซีเย่ที่ถูกโศกนาฏกรรมถาโถมมาตลอดชีวิตจะไม่แค้นได้หรือ

หย่งฉี…ฮ่องเต้ผู้นี้ต้องได้รับบทเรียนสนองกลับบ้าง

ฉู่ซีเย่มองนางด้วยความขอบคุณที่เข้าใจเขา

“สามปีมานี้ข้าวางหมากทุกอย่างไว้แล้ว อีกไม่กี่วัน ทุกอย่างจะเรียบร้อย”

แผนการตลอดสามปีได้เวลาสิ้นสุดแล้ว ฉู่ซีเย่ทุ่มเททุกวินาทีเพื่อแก้แค้นหย่งฉี เดิมพันทุกอย่างเพื่อถอนรากถอนโค่นอำนาจเดิมที่แสนชั่วร้าย จนอาจเรียกได้ว่าหากไม่ใช่หย่งฉีที่พ่ายแพ้จนตาย ก็ต้องเป็นฉู่ซีเย่ที่จบสิ้น

“มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยท่านบ้างได้ไหม”

“เป็นกำลังใจให้ข้าก็พอ เพราะเจ้าสำคัญที่สุด” ในช่วงเวลาที่สภาพจิตใจพังทลายที่สุด ทุกครั้งที่นึกถึงนาง เขาก็สามารถกัดฟันผ่านไปได้

“เช่นนั้นข้าจะอยู่ตรงนี้ รอคอยท่านกลับมารับข้า แล้วเรากลับเมืองโจวอี้ด้วยกันนะเจ้าคะ”

ฉู่ซีเย่มองนางอย่างรักใคร่ ปลายจมูกโด่งแตะแต้มแก้มนวลหอมกรุ่น “อี้เหยา เจ้าอยากเป็นฮองเฮาไหม”

คำพูดนี้ไม่อาจพูดตอบตามใจ เหยาอี้เหยามองสบตาคมที่สื่อออกมาอย่างชัดเจนว่าถ้านางตอบว่าอยากเป็นฮองเฮา ต่อให้จะพูดเล่นไม่จริงจัง เขาก็พร้อมชิงมาให้นางทันที เหงื่อกลางฝ่ามือนางเริ่มผุด เพราะนางรู้ดีว่าเขามีสิทธิ์ในบัลลังก์ยิ่งกว่าใคร รวมทั้งเขาคงมีหนทางจะทำได้จึงเอ่ยถาม

ในใจนางอยากรู้ว่าเขาอยากชิงบัลลังก์ด้วยหรือ

“ข้าไม่เคยคิดถึงการเป็นฮองเฮาแม้แต่น้อย ดังนั้นจึงไม่อยากเป็น แล้วท่านเล่า อยากชิงบัลลังก์หรือไม่”

ฉู่ซีเย่ไม่ตอบคำถาม “เจ้านี่แปลก ใครๆ ก็อยากเป็นฮองเฮา แต่เจ้ากลับไม่อยาก”

“ท่านอ๋อง” นางอยากให้เขาตอบคำถาม “ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่”

“เจ้าวางใจได้ ข้าน่ะ…” ฉู่ซีเย่มองตรงไปยังเทียนซึ่งส่องสว่าง วงรอบความสว่างคับแคบเมื่อเทียบกับตะเกียงที่สว่างไสวกว่า

แต่ไม่รู้เพราะความสว่างอันโชติช่วงหรือไม่ แมลงมากมายจึงตอมจนน่ารำคาญ

อย่างที่เขาพูด ยิ่งส่องสว่างมากเพียงใด ยิ่งล่อแมลงและปัญหามามากเท่านั้น

“ข้าไม่สนใจบัลลังก์หรอก มันน่ารำคาญเกินไป อีกอย่างมีคนอยากฆ่าข้ามากพอแล้ว จะเอาตนเองเข้าไปในสนามให้พวกแร้งกาจิกทึ้งอีกทำไม”

เหยาอี้เหยาผ่อนลมหายใจอย่างสบายใจ “ข้าดีใจที่ท่านจะเป็นท่านอ๋องของข้าตลอดไป”

นัยน์ตาฉู่ซีเย่พราวระยับ “ของเจ้าซิ แน่นอนว่าข้าเป็นของเจ้า”

“ท่านอ๋อง…” เหยาอี้เหยาเผลอครู่เดียว นางก็ตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง

“ว่าอย่างไร” เขาเอ่ย ริมฝีปากคลอเคลียซุกไซ้ลำคอระหง กลิ่นกายนางเป็นสิ่งที่เขามัวเมา รวมทั้งผิวกายเนียนนุ่มที่เผยออกมาจากเอี๊ยมตัวใน ช่างสร้างอารมณ์ได้อย่างไม่รู้จบสิ้น

“ต้องไปที่เตียงก่อนหรือไม่” นางเริ่มใจกล้าขึ้นแล้ว พร้อมให้ความร่วมมือในการปลดเปลื้องเสื้อผ้า

“ไม่ใช่ที่เตียงก็ทำได้” เขาระรานเรียวปากบาง บดขยี้เป็นบางครั้งเพื่อระบายความร้อนที่อัดแน่นภายใน แต่ยิ่งสัมผัสมากขึ้น เขายิ่งต้องการนางมากขึ้นเรื่อยๆ

“อื้อ…” เขาจุมพิตนางได้ไม่รู้เบื่อ ทั้งยังสามารถบริหารพื้นที่บนโต๊ะกินข้าวได้อย่างชำนาญ

“ท่านอ๋อง…” นัยน์ตานางฉ่ำวาว เมื่อปากร้อนๆ แหวกผ่านเอี๊ยมตัวบางเข้ามาชกชิมหยอกเอิน เขาลากลิ้นร้อนผ่านเนินอกขาวผ่อง วนไล้ตามฐานทรวงที่เต่งตึง ก่อนจะตรงเข้าจู่โจมยอดอกสีชมพูระเรื่อ

“อะ…อา!” นางไม่ได้อยากหวีดร้อง แต่ลิ้นร้อนที่เร้ารึงทรวงอกทำนางใจหวิว หนวดเคราที่ไม่ได้จัดการโกนของเขาขูดไปตามผิวกายใสบาง นางตัวสั่นระริกไปกับสัมผัสแสนร้อนแรงของเขา

“อี้เหยา นับวันเจ้ายิ่งงดงามจับใจข้า” เขาโอบรั้งนางขึ้นมารับจุมพิตเผ็ดร้อน มือแกร่งลูบไล้สัมผัสผิวกายเนียนละเอียด ก่อนจะวกกลับมาฟ้อนเฟ้นทรวงอกอิ่ม ทว่ามืออีกข้างที่ว่างเว้นก็เริ่มไต่ลงไปวุ่นวายตรงสายคาดเอว

“ให้ข้านะ…” เสียงเขาเจือความแหบพร่าปนร้องขอ

“เป็นของท่านอยู่แล้ว…” เหยาอี้เหยายกตัวขึ้น เขารูดกระโปรงผ่านเรียวขาไปอย่างง่ายดาย

ฉู่ซีเย่ปลดกางเกงของตนเองง่ายๆ ด้วยการกระตุกเชือกครั้งเดียว เขาแนบริมฝีปากลงไปปลอบขวัญนางที่กำลังสะเทิ้นอาย

“อา…”

แก่นกายร้อนจัดเสียดสีอยู่บริเวณต้นขาด้านใน เอวสอบที่เปลือยเปล่าผ่าวร้อนไม่ต่างกัน เหยาอี้เหยาหายใจถี่ เลือดในร่างกายเดือดพล่าน เพราะโหยหาการเติมเต็ม

ฉู่ซีเย่ไม่ปล่อยให้นางต้องรอนาน เขาโอบนางเข้าหา แทรกผ่านความแข็งแกร่งที่ร้อนระอุเพื่อเติมเต็มนาง

“อี้เหยา…” เขาครางระโหย ความคับแน่นกำลังทรมานเขา

“ท่านอ๋อง อ๊า!” เหยาอี้เหยาขยับเอวเข้าหา ฉู่ซีเย่จับเอวนางให้มั่น เขาดุนดันสอดประสานกับจังหวะนาง

“อา…อี้เหยา” เขาก้มลงกัดกลีบปากบางเบาๆ ก่อนจะใช้ลิ้นไล้เลียอกอิ่ม ขณะที่ขยับเอวสอบเข้าหานางอย่างบ้าคลั่ง

“อ๊ะ! อา! อ๊า!”