20/2 เป็นแค่นางอุ่นเตียง

“อดทนเพื่อข้าได้หรือไม่…” ฉู่ซีเย่จูบไซ้กลีบปากบางที่สั่นระริก ปลายจมูกคลอเคลียปลอบโยน เขาอดทนเพื่อให้นางเปิดใจ ต่อให้ร่างกายใกล้จะระเบิดเต็มที

“งั้น…งั้นช้าๆ นะ” นางเห็นเม็ดเหงื่อผุดพราวทั่วใบหน้าเขา รวมทั้งสันกรามที่ถูกขบกัดจนนูน บ่งบอกว่าเขาเองก็ต้องอดทนมากเช่นกัน

“แน่นอน…” ฉู่ซีเย่ไม่บุ่มบ่าม เขาค่อยๆ กดตัวตนเข้าไปหานางอย่างละมุนละม่อน ถึงยังงั้นเอวบางก็ขยับหนีตามสัญชาตญาณ เขาจึงรั้งเรียวขานางไว้

แรงเสียดทานจากท่อนกายอันเข้มแข็งทำให้ความอ่อนนุ่มต้องเผชิญกับความท้าทายอันใหญ่หลวง

ความเจ็บร้าวที่แผ่ซ่านคลี่คลุมจนตัวชา ถึงอย่างนั้นจุมพิตขอโทษจากเขาก็ทำให้นางอดทน พร้อมโอบรับความแข็งแกร่งของเขาทั้งหมด

สองมือเรียวเกาะไหล่หนา สองขาเรียวอยู่ระห่างเอวสอบที่กำลังเคลื่อนไหว

“ท่าน…อื้อ!”

“อีกนิดนะ…” เสียงเขาแหบพร่า ริมฝีปากงับไล่ติ่งหูสะอาด เขาโอบรัดคลุกเคล้ากับร่างกายนางทุกตารางนิ้ว

“ได้…” นางสัมผัสได้ถึงความใส่ใจของเขา จึงเปิดเปลือยทุกความกังวลลง รองรับแก่นกายใหญ่โตเข้ามา

“อี้เหยา…” แรงตอดรัดจากนางทำฉู่ซีเย่กลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า เขารวบเอวนางให้กดต่ำ สอดตัวเข้าไปหานาง…ไม่รุนแรง แต่นางหายใจแผ่ว

“อะ…อื้อ”

เข้ามาแล้ว…ความอุ่นร้อนที่น่าเกรงขามได้สอดเข้ามาในตัวนางจนสุด เหยาอี้เหยาหดเกร็งทั้งตัว ยิ่งเมื่อเขาเริ่มขยับเคลื่อนไหนด้วยจังหวะเชื่องช้าแต่กดเน้น หัวใจนางก็พุ่งกระโจน

“อา…” จุมพิตปลุกระดมไม่ห่างไปจากกลีบปากหวาน มือแกร่งโอบตัวนางให้แนบชิด ระหว่างที่เอวขยับหานางอย่างหนักแน่น

เสียงลมหายใจร้อนระอุเป่ารดอบอุ่น เหยาอี้เหยาเริ่มไม่รู้สึกถึงความเจ็บแล้ว มีแค่ความอึดอัดเล็กน้อยที่ยังคงอยู่

ทว่าความอึดอัดที่ว่าไม่ได้กวนใจนางเลยแม้แต่น้อย หากเทียบกับความสุขที่กำลังพร่างพรายดั่งดวงดารา

ความร้อนแรงพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ แผ่นหลังอาบไล้ไปด้วยหยาดเหงื่อ ลมหายใจที่สอดประสานในจังหวะรัวเร็วยังคงดำเนินอย่างลื่นไหล

“…นี่ออกจะเร็วไป” นางร้องเสียงโหย ลำคอแห้งผากเมื่อถูกเขาแผดเผาด้วยไฟปรารถนา

“เช่นนี้กำลังดี” ฉู่ซีเย่สอดมือตรึงตัวนางให้อยู่กับเตียง ร่างบางถูกเขากดจมเตียง อารมณ์ดิบเถื่อนซึ่งถูกนางล่อลวงออกมากำลังเริงร่า

“ท่านอ๋อง…” ลมหายใจนางถี่กระชั้น สัมผัสจากเขาร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

“อี้เหยา ให้ข้าเถอะ” เขาวอนขอ ขบเม้มผิวกายนางจนทั่ว ปลายจมูกยังถูไถหลังกกหู “ข้าต้องการเจ้ามาก”

เหยาอี้เหยาไม่ได้เอ่ยตอบ ริมฝีปากที่ประกบลงกลืนกินทุกคำพูดลงท้อง เขาขยับเอวสอบให้รัวเร็ว ทุกท่วงท่าหนักหน่วงและกดเน้น

นางรู้สึกว่ากำลังจะขาดใจตาย แต่ชั่ววินาทีที่ทุกอย่างประเดประดังเข้ามา สายน้ำอุ่นชื้นก็หลั่งไหล

ในท้องนางมีอะไรบางอย่างที่อุ่นวาบ ครั้นจะขยับตัว ฉู่ซีเย่ก็กอดนางไว้แน่น ราวกับเป็นสิ่งของล้ำค่า

จุมพิตที่เขามอบให้อีกครั้งอย่างปลอบประโลมทำหัวใจนางเต้นกระหน่ำ รู้สึกว่าได้รับความรักอย่างทะนุถนอมจากเขา

“ข้ารักเจ้า…”

"ข้าก็รักท่าน"

ฉู่ซีเย่กอดนาง กระชับเนื้อตัวเข้าหา ความรักที่มีต่อนางซึมลึกถึงกระดูก

ฤดูใบไม้ผลิของแดนเหนือไม่มีหิมะ พืชพันธุ์ต่างๆ ออกดอกผลิใบ ซ่างเจวี๋ยมาถึงเมื่อสองสามวันก่อน ฉู่ซีห่าวจึงจัดให้นางพักอาศัยในจวนเจ้าเมือง

แรกทีเดียว เขาไม่อยากให้นางพักอยู่ในจวนด้วยกัน แต่ด้วยข้อจำกัดเรื่องความปลอดภัย จึงให้นางพักในจวน ส่วนเขาก็ไม่กลับเลย

อ้างว่ามีกิจการงานให้ต้องดูแลแล้วพักที่จวนว่าการ

แต่หลายครั้งที่ฉู่ซีห่าวจรดพู่กันเขียนฎีกา เขาพบว่าตนเองกำลังเขียนชื่อนาง

กระดาษหลายแผ่นจึงถูกขยำทิ้ง ผิดวิสัยเขามาก ช่วงนี้จึงมีข่าวลือจากในจวนว่าการว่าเจ้าเมืองฉู่มีเรื่องกลุ้มใจ เกรงว่าจะเกี่ยวกับฮูหยินน้อยเสิน ใครมีเรื่องไม่ดีให้หลบเลี่ยงจะดีกว่า

ฉู่ซีห่าวได้ยินเรื่องข่าวลือที่ไม่เป็นความจริง จึงกลับจวนในวันต่อมาเพื่อสยบข่าวลือ

เมื่อกลับถึงจวน เสินหลานก็มาหา นางยิ้มแย้มพร้อมตุ๋นน้ำแกงเนื้อมาด้วย

“ท่านพี่ ช่วงนี้ท่านคงทำงานหนักหน่วงมาก เสินหลานเลยเตรียมอาหารบำรุงร่างกายมาให้”

ฉู่ซีห่าวยิ้มให้นาง ความสุภาพอบอุ่นเจือความเย็นชาโดยไม่ตั้งใจ “ขอบใจมาก”

“ท่านทานเยอะๆ นะ เสินหลานตุ๋นไว้เยอะเลย” นางหยิบช้อนให้เขา ฉู่ซีห่าวรักษาน้ำใจด้วยการตักดื่มหลายคำ

“รสชาติดีมาก แต่วันหลังเจ้าอย่าลำบอกเลย เรื่องพวกนี้ให้บ่าวไพร่จัดการย่อมดีกว่า”

เสินหลานรับคำเสียงอ่อน “ได้เจ้าค่ะ”

“เสินหลาน อย่าเข้าใจข้าผิด” ฉู่ซีห่าวเห็นท่าทางนางเศร้าลง “ที่ไม่อยากให้เจ้าทำเพราะงานครัวต้องหยิบจับมีดและใกล้ฟืนไฟ ไม่ระวังเกรงว่าจะเป็นอันตรายต่อเจ้า ข้าเป็นห่วง”

ความเป็นห่วงเขาทำนางยิ้มได้ “เสินหลานเชื่อฟัง วันหน้าจะไม่ทำแล้ว”

ฉู่ซีห่าวยิ้ม “ข้าขอตัวไปอาบน้ำก่อน เจ้ากลับเรือนดีๆ นะ”

“เจ้าค่ะท่านพี่”

หลังนางกลับฉู่ไปแล้ว ฉู่ซีห่าวคลึงหัวคิ้ว เขาย้ำเตือนกับตนเองว่าเขาแต่งงานแล้ว ต้องซื่อสัตย์ต่อฮูหยินของเขา

กระทั่งบ่าวรับใช้นอกเรือนบอกว่าซ่างเจวี๋ยมาขอพบ ใจที่นิ่งสงบกลับไหวเอน

“ให้เข้ามาได้”

ฉู่ซีห่าวได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา แต่เขาไม่ได้มอง แสร้งว่าตั้งใจจดจ่ออยู่กับม้วนหนังสือตรงหน้า

“คำนับเจ้าเมืองฉู่” ซ่างเจวี๋ยย่อตัวลงคำนับแล้วลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาจ้องแต่หนังสือ “เออนี่ ท่านยุ่งมากหรือ”

“พอสมควร”

“เช่นนั้นเข้าเรื่องแล้วกัน” ซ่างเจวี๋ยกระแอมกระไอ “คือว่า ตอนนี้ข้าก็หายดีแล้ว เลยอยากจะมาขอออกไปอยู่ข้างนอกด้วยตัวเองนะ”

นัยน์ตาสีนิลไหววูบ แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน

“อะไรนะ”

“ข้าพูดว่าจะขอออกไปอยู่ข้างนอก ได้โปรดอนุญาตด้วย”

“ตามใจเจ้า” ฉู่ซีเย่เงยหน้าขึ้นมองนางเป็นครั้งแรกเพื่ออนุญาต ก่อนจะพบว่าการมองนางในครั้งนี้ เป็นเรื่องผิดพลาดเพียงใด

“ท่านอนุญาตแล้วนะ”

ฉู่ซีห่าวพลิกลิ้น “ข้าอนุญาตเมื่อไหร่”

ซ่างเจวี๋ยหุบยิ้ม “อ้าว เมื่อครู่ไง”

“เจ้าฟังผิดแล้ว”

“แต่…”

“ข้ามีงานต้องสะสางอีกมาก เชิญเจ้าออกไปก่อน”

“ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่” ซ่างเจวี๋ยพูดด้วยเหตุผล “ท่านแต่งงานแล้ว ในจวนมีฮูหยินอยู่ทั้งคน กลับพาข้ามาอยู่ด้วย คนจะครหาท่านเอาได้”

ฉู่ซีห่าวคาดว่านางคงได้ยินข่าวลือแล้วคิดว่าเขากับเสินหลานมีปัญหากันเพราะนาง

"ข้างนอกไม่ปลอดภัย" อีกอย่างเขาไม่สนใจข่าวลือ

"ใครจะกล้าทำอะไรข้า ที่นี่เมืองโจวอี้นะ" แค่รู้ว่านางเกี่ยวข้องกับคนสกุลฉู่ ไม่คนคนบ้ากล้าตายที่ไหนมายุ่งแล้ว

“ซ่างเจวี๋ย”

"ให้ข้าออกไปเถอะ ท่านต้องนึกถึงใจฮูหยินน้อยเสินด้วยนะ นางจะต้องคิดมากแน่ที่มีข้าในจวน"

ฉู่ซีห่าวเหมือนถูกน้ำเย็นสาดเข้าหน้า เขามองตานางก็พบว่านางไม่ได้คิดอย่างที่ใจเขาคิดไม่ดีต่อนาง

ซ่างเจวี๋ยเป็นสตรีที่ดีพร้อม เขาจะไม่ปล่อยให้ความเห็นแก่ตัวของเขาทำลายนาง

"เข้าใจแล้ว ไปเถอะ"

ซ่างเจวี๋ยคำนับขอบคุณแล้วหันหลังจากไป

ปล่อยให้ฉู่ซีห่าวมองตามหลังนางอย่างอาวรณ์ แววตาที่เผยออกมาช่างลึกซึ้งเกินกว่าจะปฏิเสธว่าไม่ได้คิดอะไร

บางที...เขาก็อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวแล้วครอบครองในสิ่งที่ต้องการโดยไม่สนถูกผิดสักครั้ง

ฉู่ซีเย่ไม่ค้างคืน เขาบอกว่าต้องรีบกลับไปจัดการธุระที่ค้างคา แต่เดี๋ยวไม่นานเขาจะมาหานางอีก

เหยาอี้เหยาเกรงว่าเขาจะเหน็ดเหนื่อยเกินไปเลยเตรียมอาหารให้เขาพกไปกินระหว่างทาง แม้เขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่นางก็ยินดีทำให้

“ข้าไปไม่นานก็กลับมา” ฉู่ซีเย่สวมกอดนาง สูดกลิ่นกายของนางจนชุ่มปอด

“เข้าใจแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ”

“อี้เหยา” เขาจับมือนาง ก่อนดึงให้นางมารับจุมพิตจากเขาอย่างอ่อนโยน “ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ เจ้าจะคิดถึงข้าไหม”

“ต้องคิดถึงอยู่แล้ว” นางมองเห็นประกายตาที่แสนดีใจ รอยยิ้มยโสที่มักประดับอยู่บนใบหน้าเผยความลำพอง

“ข้าจะรีบกลับมาทันที ไม่ปล่อยให้เจ้าคิดถึงนาน”

เหยาอี้เหยาเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตเขา “รีบกลับมานะเจ้าคะ”

ฉู่ซีเย่ไม่น้อยหน้า รวบนางเข้ามาจุมพิตเนิ่นนานจึงยอมปล่อย ปลายจมูกเขาแตะปลายจมูกมน พร่างพรมความรู้สึกให้นางรับรู้

“ข้าไปก่อนนะ”

“เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาปล่อยมือ ฉู่ซีเย่จำต้องหยุดอ้อยอิ่งแล้วขึ้นม้า เขาหันมายิ้มให้นางแล้วกระทุ้งม้าจากไป

แผ่นหลังแกร่งกลืนหายไปกับความมืดยามรุ่งสาง ต้นข้าวในนาร้องเพลงร่วมส่งเขา แต่กลิ่นดอกไม้กลางคืนโชยผ่านเป็นการเว้าวอนให้เขากลับมาเร็วๆ

เหยาอี้เหยากลับมานอนบนเตียง นางนอนไม่หลับ ความหนาวในเวลากลางคืนทำให้ใช้ผ้าห่มผืนใดก็ไม่อบอุ่นเท่าอ้อมกอดเขา

“ท่านพึ่งไปแท้ๆ แต่ข้าก็คิดถึงท่านเหลือเกิน…”

กรุ่นกลิ่นไอเขายังคงตกค้างอยู่บนผ้าห่ม นางสูดดมด้วยความคิดถึง เมื่อท้องฟ้าสว่างจึงได้หลับไป

ท่านอ๋อง เมื่อไหร่ท่านจะกลับมา…

เวลานี้ทุ่งนากำลังกำลังตั้งต้นเขียวขจี เหยาอี้เหยาเดินเลียบไปตามคันนาโดยหิวตะกร้าผักเพื่อทำมื้อเย็น ตรงหัวมุมไกลลิบๆ มีกงจิ้งคอยกำจัดต้นหญ้าในนาข้าว ส่วนลุงกู่ต้อนวัวเข้าคอก

ช่วงนี้ยามเย็นพระอาทิตย์วาดสีสันให้ขอบฟ้าจนไม่อาจละสายตา ท้องฟ้าไล่เฉดสีกับผืนนาที่ทอบรรจบกัน เป็นทิวทัศน์ที่มองได้ไม่รู้จักเบื่อหน่าย

แต่จะนั่งมองตลอดไม่ได้ ประเดี๋ยวจะได้อดข้าวเย็นกันพอดี

เหยาอี้เหยาเดินกลับครัว นางวางตะกร้าผักแล้วเปิดฝาหม้อ ครั้นเห็นว่าซี่โครงนุ่มได้ที่ก็กำผักที่ล้างมาจากลำธารมาบิดใส่หม้อเป็นกำๆ

ผักที่ปลูกเองมีรสชาติหวานกรอบและอร่อยมาก ยังมีเนื้อหมูป่าที่กงจิ้งล่ามา บอกได้คำเดียวว่ากลมกล่อมจนต้องเพิ่มข้าว

เหยาอี้เหยาตระเตรียมกับข้าวเรียบร้อย นางจึงออกไปตะโกนบอกให้กงจิ้งและลุงกู่กลับมากินข้าว ทั้งสองโบกมือตอบกลับมาว่าจะไปเดี๋ยวนี้

“รีบๆ มานะเจ้าคะ” นางย้ำอีกรอบก่อนจะกลับเข้าไปในครัว ระหว่างตระเตรียมจานชามให้เรียบร้อย นางก็รู้สึกว่ามีสายตาของคนผู้หนึ่งมองนางจากด้านหลังจึงหันกลับไปมอง

สตรีในเครื่องแต่งกายผ้าไหมประณีตยืนอยู่ตรงประตู ใบหน้านางมีร่องรอยของความเจ็บแค้นกระจายอยู่ ถึงยังงั้นก็ไม่สามารถปิดบังความงดงามอันยากจะหาที่ติ

“ท่านคือ?”

“ข้าคือองค์หญิงสิบเอ็ด” นางกล่าวเพียงเท่านี้

เหยาอี้เหยาคำนับ แม้จะงุนงงว่าเหตุใดองค์หญิงถึงมายืนอยู่ตรงประตูห้องครัวที่แสนซ่อมซ่อของนาง แต่นางก็ไม่ได้ถามออกไป “คำนับองค์หญิงสิบเอ็ด”

“ไม่ต้อง” น้ำเสียงนางฉายแววหยิ่งทะนง “ข้ามาที่นี่เพื่อมาดูหน้าเจ้าเท่านั้น ไม่คิดว่าหน้าตาจะธรรมดาเพียงนี้ แล้วท่านอ๋องหลงใหลอะไรในตัวเจ้านักหนา"

เหยาอี้เหยาลุกขึ้น “องค์หญิง ท่านรู้จักข้าหรือ”

“รู้ซิ” นางเดินขึ้นหน้ามาหนึ่งก้าว “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นนางอุ่นเตียงของฉู่อ๋อง ว่าที่พระสวามีของข้า”

ชามในมือนางหล่น เหยาอี้เหยาชาหนึบ ใช้เวลานานกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ

“ท่านว่าอะไรนะ”

องค์หญิงสิบเอ็ดยิ้มเหยียด “ตกใจจนหน้าซีดเลยหรือ ตอนนอนกับว่าที่พระสวามีข้ามีความละอายใจสักนิดไหม”

เหยาอี้เหยาโต้เสียงเบาราวกับเสียงกระซิบ “ข้าไม่รู้ว่าท่านอ๋อง...มีท่าน”

นางไม่รู้เลยว่าฉู่ซีเย่จะมีคู่หมายและนางเป็นแค่นางอุ่นเตียงของเขา

หัวใจในตอนนั้นกำลังเผชิญหน้ากับความแหลกลาน