22/1 แก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย

“เจ้าไม่เป็นห่วงชายผู้นั้นของเจ้าหรือ”

ชายผู้นั้นของกงจิ้ง ย่อมหมายถึงฉู่ซีเย่ “ได้ยินว่าทางวังกำลังเผชิญหน้ากับพายุใหญ่ ไม่แน่ว่าชายผู้นั้นของเจ้า อาจพบอันตรายร้ายแรง”

“ก็อาจจะพบอันตราย แต่ข้าไม่ห่วงมากเท่าไหร่” นางล้างผัก ท่าทีผ่อนคลาย

กงจิ้งทำหน้าประหลาด เหยาอี้เหยาดูไม่ร้อนใจเท่าที่ควร

“สามปี” เหยาอี้เหยาพูดขณะมองตรงไปหน้าผืนนา “เขาใช้เวลาสามปีวางแผนแก้แค้น ดังนั้นข้าจึงเชื่อมั่นว่าเขาจะไม่เป็นอะไร ต่อให้ถูกใครคิดปองร้าย ทุกอย่างก็อยู่ในการคาดเดาของเขา”

กงจิ้งมองนาง “เป็นเจ้าที่เข้าใจเขาอย่างลึกซึ้ง”

“ความจริงข้าไม่เข้าใจเขาหรอก ใครจะกล้าพูดว่าเข้าใจเขาได้”

กงจิ้งเห็นด้วย “ข้าแปลกใจเสมอที่รู้ว่าเขาไม่อยากเป็นหนึ่งในผู้ชิงบัลลังก์"

“ข้าไม่แปลกใจ”

“เพราะอะไร” ขอเพียงมีใจนึกอยาก ไม่ใช่ว่าจะชิงมาไม่ได้

“เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และยโสโอหังมาก แต่ก็เป็นคนที่รักษาคำสัตย์ยิ่งชีพมากเช่นกัน อะไรที่รับปากคนอื่นไว้แล้ว ต่อให้ดินถล่มฟ้าแหวกออก เขาก็จะทำให้ได้ ในงานพิธีรับตำแหน่งต้าเป่ยอ๋อง เขาชัดเจนแล้วว่าเลือกแดนเหนือ”

“เข้าใจแล้ว”

ฉู่ซีเย่ไม่ได้ให้คำสัตย์ว่าจะไม่ชิงบัลลังก์ แต่เขาให้คำสัตย์ว่าจะตายในฐานะต้าเป่ยอ๋อง

ต้าเป่ยอ๋อง สามคำนี้ มีความหมายต่อฉู่ซีเย่ยิ่งกว่าคำว่าฮ่องเต้เสียอีก

“หากเขาไม่คิดชิงบัลลังก์ แล้วเขาจะสนับสนุนให้ผู้ใดกลายเป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป ไท่จื่อ หย่งสวิน หรือหย่งมู่”

ฮ่องเต้ไม่อาจขาดได้แม้แต่วันเดียว แต่จนถึงวันนี้แล้ว ก็ยังไม่มีการแต่งตั้ง ช่างน่าสงสัยว่าแท้ที่จริง ในวังเกิดเรื่องซับซ้อนใดขึ้น

“ย่อมต้องเป็นคนที่ต้าเป่ยอ๋องสนับสนุนมาตลอด”

“หย่งสวินนะหรือ”

เหยาอี้เหยาตอบคลุมเครือ “ต้องดูว่าเขาใช่คนที่ต้าเป่ยอ๋องสนับสนุนจริงหรือไม่”

ในมือหย่งหยวนหยวนถือมีดอาบเลือด หยดเลือดกระเซ็นเปรอะใบหน้า ชวนให้มองดูคล้ายคนเสียสติคนหนึ่ง

“ข้าไหนเลยจะกล้ารับคำชมจากไท่จื่อ” ฉู่ซีเย่ตอบ นัยน์ตาสงบราบเรียบ แม้ตอนนี้จะมีนักฆ่ารายล้อมรอบกาย “เป็นไท่จื่อมากกว่าที่วางแผนได้อย่างแยบยลนัก แต่หากให้พูดกันตามตรง แผนการนี่ของเจ้าออกจะโง่เขลาไปบ้าง ไม่ฉุกคิดสักนิดหรือว่าความร้อนใจอยากได้บัลลังก์อาจส่งผลเสียมาให้ในภายหลัง หากมีคนรู้ว่าไท่จื่อสังหารหย่งฉี คงยากที่จะไม่ถูกครหา”

“ข้าย่อมรู้ ดังนั้นจึงไม่อาจปล่อยให้ต้าเป่ยอ๋องได้ออกไป”

ฉู่ซีเย่ยิ้มหยัน ต้องยอมรับว่าใบหน้าของฉู่ซีเย่เกิดมายโสโอหังโดยกำเนิด ทั้งยังข่มคนได้เพียงแค่ปรายตามอง “ข้าพอใจเดินเข้ามาเอง ทำไมจะเดินออกไปไม่ได้”

หย่งหยวนหยวนถูกนัยน์ตาคมข่มขวัญ เขาถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อตั้งสติ

“ต้าเป่ยอ๋อง ข้าหาใช่อยากมีเรื่องราวกับเจ้าไม่ หากเจ้ายอมสมามิภักดิ์ต่อข้าแทนเสด็จพี่หย่งสวิน ข้าเชื่อว่าเรายังมีหนทางที่ตกลงกันได้”

“ข้ามั่นใจว่าตอบคำถามไปแล้วเมื่อสิบปีก่อน แต่หากอยากได้ยินอีกครั้ง...ไม่”

“เช่นนั้นอย่าถือที่อาจต้องลงมือรุนแรง” หย่งหยวนหยวนใบหน้าบิดเบี้ยว เขาสั่งให้คนลงมือ แต่เพียงแค่ขยับตัว จินเฟยที่ไม่รู้ว่าซ่อนตัวอยู่ที่ใดก็โผเข้ามาขัดขวาง ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ฉู่ซีเย่ได้ในระยะสิบจั้ง

“บัดซบ! แค่คนเพียงคนเดียวก็จัดการไม่ได้ จัดการมันเสีย!” ไท่จื่อเกรี้ยวกราด เห็นได้ชัดว่าเนื้อตัวสั่นด้วยความโกรธ

“เปลี่ยนจากให้คนมาจัดการข้า บอกให้คนมาปกป้องเจ้าไม่ดีกว่าหรือ” ฉู่ซีเย่เป็นฝ่ายตรงเข้าไปถีบหย่งหยวนหยวนจนล้มคว่ำ ก่อนจะประเคนให้อีกทีเพื่อเป็นการเอาคืนให้ขันทีโม่หาน หย่งหยวนหยวนต้องคลานหนีจนแทบสิ้นราศีไท่จื่อ

“ข้าจะฆ่าเจ้า!” หย่งหยวนหยวนตะโกนก้อง “ทหาร!!!”

ทหารสามกองร้อยล้อมท้องพระโรงไว้แล้ว นักธนูฝีมือเยี่ยมเล็งตรงมายังฉู่ซีเย่ เวลานั้นหย่งหยวนหยวนได้ทีประกาศก้อง

“สังหารกบฏต้าเป่ยอ๋องเสีย เขาเป็นคนสังหารฝ่าบาทและคิดจะสังหารข้าเพื่อชิงบัลลังก์!” หย่งหยวนหยวนลุกขึ้นมายืนเต็มตัว ใบหน้าขึงขัง “เจ้าจบสิ้นแล้ว”

“โง่เขลา” ฉู่ซีเย่พูดขึ้นมาเพียงเท่านี้ เพราะทันทีทันใดที่หย่งหยวนหยวนพูดจบ ดาบเล่มหนึ่งได้แทงทะลุหัวใจ ส่วนทหารทั้งสามกองร้อยไม่คิดขยับตัวแม้แต่น้อย เนื่องจากไม่เคยฟังคำสั่งของไท่จื่ออยู่แล้ว

เวลาเพียงชั่วอึดใจเดียว ความได้เปรียบของหย่งหยวนหยวนได้ถูกทำลายสิ้นด้วยการมาถึงของหย่งสวิน

“นี่...” หย่งหยวนหยวนยังงงงันอยู่ครู่ใหญ่ เขายังยกมือขึ้นมาจับปลายดาบ พบว่ามันช่างอุ่นอย่างยิ่ง

“ไม่จริง ข้าฆ่าเจ้าแล้ว...”

หย่งสวินดึงดาบออก “เสด็จน้อง อย่าโทษข้าเลย หากจะโทษก็โทษที่ความใจร้อนของเจ้าเถอะ”

“เจ้า...เจ้า...” ชั่วอึดใจต่อมาหย่งหยวนหยวนก็ล้มลง เขายังไม่ตายในทันที จึงยังอยากหันกลับไปใช้มีดในมือฆ่าหย่งสวิน ความปรารถนาแรงกล้าแต่แค่ยกมือขึ้น ธนูดอกหนึ่งก็ปักอก

หลังเสางามมีร่างของไท่จื่อเฟยอันเป็นที่รักยืนอยู่ในฝั่งตรงข้าม หย่งหยวนหยวนได้รู้ในวินาทีสุดท้ายนั้นเองว่านางได้หักหลังเขาแล้วช่วยหย่งสวิน จึงอยากจะตรงเข้าไปหานางเพื่อถามหาความจริง

“ทำไมจึงหักหลังข้า...”

ใครก็ได้แต่ทำไมต้องเป็นนาง

เขาขยับหนึ่งครั้ง ธนูก็ปักหนึ่งดอก จนกระทั่งร่างกายเต็มไปด้วยธนูนับสิบ ทุกคนหักหลังเขา เขาแพ้แล้ว...

โง่เขลา เขาโง่เขลาอย่างที่ต้าเป่ยอ๋องพูด

มีเพียงผู้ชนะเท่านั้นที่ได้รางวัล ส่วนผู้แพ้ ต้องสังเวยด้วยชีวิต

ไท่จื่อสิ้นแล้ว ทั้งยังตายด้วยความผิดในโทษฐานอันร้ายแรง พระมารดาของเขา ไท่จื่อเฟย รวมทั้งบุตรสาวย่อมต้องถูกเข่นฆ่าทั้งสิ้น กระนั้นทันทีที่ข่าวสารมาถึง คนในวังไท่จื่อจึงวิ่งวุ่นเพื่อหาทางหนีเอาตัวรอด

หากเคราะห์ดี ก็อาจจะรอด แต่หากเคราะห์ร้ายก็ย่อมต้องจบลงที่คมดาบ

แต่หย่งสวินคงไม่ปล่อยให้ใครเคราะห์ดี กระทั่งไท่จื่อเฟยที่ทำตัวมีประโยชน์อย่างยิ่ง หย่งสวินยังไม่เมตตา

ฉู่ซีเย่ไม่อาจสอดมือเข้าไปยุ่ง เขาเพียงนิ่งเงียบแล้วเฝ้ารอให้รุ่งสางเดินทางมาถึง เขาจะได้กลับบ้านไปหาเหยาอี้เหยาเสียที

แต่เห็นทีคงจะไม่ง่ายดายป่านนั้น กว่าจะรุ่งสาง ในวังคงนองเลือดอีกมาก

“ชุดข้าเป็นอย่างไรบ้าง ต้าเป่ยอ๋อง ข้าอยากให้เจ้าเป็นคนแรกที่ได้เห็น เพราะข้ามีวันนี้เพราะเราร่วมมือกันได้ดี” หย่งสวินเอ่ยถาม เขาสวมฉลองพระองค์ปักลายมังกรดิ้นทอง มือลากดาบซึ่งได้สังหารหย่งหยวนหยวนไปเมื่อครู่มาด้วย

“ดีใจกับเจ้าด้วย” รอยยิ้มการค้าปรากฏบนใบหน้า

“ที่ผ่านมาข้าต้องขอบคุณเจ้าไม่น้อย เป็นเจ้าที่คอยสนับสนุนและทำให้หย่งหยวนหยวนสติแตก ทำเรื่องโง่เขลาลงไป” ขอเพียงอดทนรอ ไม่นานไท่จื่อก็ได้เป็นฮ่องเต้แน่ ทว่าหย่งสวินไม่อาจรอให้เขาได้เป็น จึงเริ่มเสาะหากลุ่มสนับสนุน ใช้ความรู้ความสามารถทุกอย่างเพื่อดึงคนมาให้มากที่สุด

โดยไม่คาดคิดว่าต้าเป่ยอ๋องจะยินยอมมาร่วมสนับสนุนเขาด้วย ทั้งยังปั่นประสาทหย่งหยวนหยวนจนสติแตก ลงมือสังหารเสด็จพ่อ

ทุกอย่างต้องยกความดีความชอบให้ฉู่ซีเย่

หย่งสวินให้ขันทีรินสุราโปรดของฉู่ซีเย่ ก่อนจะดื่มฉลองกัน

“ข้าไม่คิดมาก่อนว่าเจ้าจะยอมมาสนับสนุนข้า ช่างเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายที่หอมหวาน การได้รับแรงหนุนจากเจ้า ทำให้ข้าชนะไปแล้วครึ่งหนึ่ง” หย่งสวินเดินไปนั่งบนโต๊ะ สองขาวางพื้น ดาบถูกทิ่มลงพื้น เขาวางมือไว้ด้านบน “แต่เพราะเหตุใดกัน ข้าจึงรู้สึกไม่สบายใจต่อให้ชนะแล้ว”

“คงแค่ไม่ชิน” ฉู่ซีเย่โปรดปรานสุรา เขาสามารถกินได้ทั้งวันทั้งคืน

หย่งสวินมองเขา รอยยิ้มช่างปลอมเปลือก “ไม่ใช่หรอก ข้าไม่สบายใจเพราะเจ้ามากกว่า”

“ข้าทำไม”

“ต้าเป่ยอ๋อง เพราะเหตุใดท่านถึงเลือกสนับสนุนข้า ในเมื่อข้าน่าจะเป็นคนที่เจ้าอยากแก้แค้น รองลงมาจากเสด็จพ่อไม่ใช่หรือ”

ฉู่ซีเย่มองเขาอย่างเฉยชา “ใช่”

“ข้าคิดว่าเราดีกันแล้ว แต่เห็นแววตาอาฆาตของเจ้า คงไม่อาจดีกันได้” ม่านตาหย่งสวินหดเล็ก ปลายจมูกขยับจนดูคล้ายงูพิษ

“เจ้าคิดจะฆ่าข้า?” ไร้ความกังวลใดๆ ทั้งยังมีความท้ายทายในดวงตา

“เจ้าต้องเข้าใจว่าข้าไม่อาจสบายใจได้ ตราบใดที่มีเจ้า”