20/1 เป็นแค่นางอุ่นเตียง

“ซ่างเจวี๋ยไม่เป็นอะไรแล้ว “ฉู่ซีเย่พูด ถอนเข็มที่ปักอยู่ทั่วร่างออก เว้นเข็มบริเวณหน้าผาก เพื่อให้หลับต่อไป “แต่ก็อย่างที่เห็น ตอนนี้นางไม่สามารถใช้ชีวิตเร่ร่อนแล้วฝากยาไว้กับสำนักคุ้มภัยอีกแล้ว แบบนั้นไม่ปลอดภัย ดังนั้นเพื่อผลประโยชน์ของนางเอง ข้าแนะนำให้ส่งนางขึ้นเหนือ”

กงจิ้งตอบ “ข้าเห็นด้วย แบบนั้นคงปลอดภัยกว่า”

“แต่ทางเหนือหนาวเกินไป แม่ทัพซ่างจะไม่เป็นอะไรหรือ” ในฐานะที่เหยาอี้เหยามีประสบการณ์ตอนพิษกำเริบมาก่อน นางรู้ซึ้งดีเลยว่า อากาศหนาวของเเดนเหนือ ทำให้ทุกข์ทรมานเพิ่มอีกหลายเท่า

แล้วพิษแมลงคุณไสยก็ยิ่งไม่ถูกกับอากาศหนาวอย่างยิ่ง นี่จึงอาจเป็นเหตุผลที่ซ่างเจวี๋ยเร่ร่อนไปทั่วทางใต้เพื่อลี้ภัยอากาศหนาว

“เป็นแน่ แต่ไม่ตายหรอก” ฉู่ซีเย่ย้ำให้เห็นความจริง "นางจะตายถ้ายังเร่ร่อนอยู่ที่นี่มากกว่า"

“ท่านอ๋อง ท่านยังไม่พบวิธีแก้พิษแมลงคุณไสยหรือ ข้าไม่อยากเห็นแม่ทัพซ่างบาดเจ็บอีกแล้ว”

“เงื่อนไขของนางไม่เหมือนของเจ้า” ฉู่ซีเย่มองนาง “แต่เจ้าวางใจเถอะ แมลงในตัวซ่างเจวี๋ยว่าง่ายกว่าตอนอยู่ในตัวเจ้า ตราบใดที่กินยาเสมอไม่ขาด จะไม่ส่งผลร้ายใดๆ”

เมื่อพูดถึงเรื่องกินยาอย่างสม่ำเสมอแล้ว ดูเหมือนการให้ซ่างเจวี๋ยขึ้นเหนือจะเป็นทางเลือกที่ดี เพราะหากยังอยู่อำเภอซานถง ใครจะรับประกันความปลอดภัยของยาได้ ยิ่งเมื่อข่าวลือยาระงับพิษแพร่ออกไป จะต้องมีคนละโมบโลภมาก อยากแย่งชิงไปแน่

“เช่นนั้นข้าขอรบกวนท่านพาแม่ทัพซ่างขึ้นเหนือด้วย”

ฉู่ซีเย่รับปาก แม้เขาจะไม่อยู่ประจำที่แดนเหนือ แต่มั่นใจได้ว่าพี่ชายเขาจะปกป้องซ่างเจวี๋ยอย่างดี

ภายในวันนั้นซ่างเจวี๋ยจึงถูกส่งขึ้นเหนือไปกับฉู่ซีเย่

ด้วยความที่เหยาอี้เหยาติดทัณฑ์บนไม่สามารถออกไปจากอาณาเขตของต้าหย่งได้ นางจึงขึ้นเหนือไปกับเขาไม่ได้ จำเป็นต้องอยู่อำเภอซานถงต่อไป

หลังผ่านไปสองสัปดาห์ ฉู่ซีเย่ส่งจดหมายมาบอกว่าส่งซ่างเจวี๋ยขึ้นเหนือเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องกังวล ทั้งตอนนี้ซ่างเจวี๋ยฟื้นแล้ว สภาพร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงดี

ส่วนเขาถ้าจัดการธุระเรียบร้อย จะรีบมาพบนางที่อำเภอซานถง

พร้อมทิ้งท้ายจดหมายว่าให้นางรอเขากลับมา

เหยาอี้เหยามองต้นถั่วแดงนอกหน้าต่าง ในใจพลันอุ่นซ่านขึ้นมาอย่างเงียบงัน

เหยาอี้เหยาใช้ชีวิตในอำเภอซานถงอย่างเรียบง่าย ตื่นเช้ามาทำไร่ทำสวน ว่างๆ ก็ช่วยกงจิ้งกับลุงกู่ซ่อมบ้านอีกหลังจนเสร็จ

ทั้งสองยกบ้านให้นางอยู่คนเดียว ก่อนจะย้ายไปอาศัยที่บ้านของสกุลเหยาที่อยู่ห่างเพียงผืนนากั้น

ระยะนี้ไม่มีคนร้ายให้ต้องกังวล เพราะฉู่ซีเย่วางคนไว้คอยดูแลห่างๆ นางจึงอยู่ในบ้านคนเดียวได้อย่างปลอดภัย

วันเวลาผ่านไปเชื่องช้าแต่สงบสุข จนกระทั่งกลางดึกคืนหนึ่ง เหยาอี้เหยาสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย นางจึงลุกออกไปสูดอากาศด้านนอกบ้านเพียงลำพัง

ด้านหลังของบ้านเป็นสวนผัก ทั้งยังมีต้นถั่วแดงเพิ่มขึ้นมาด้วย เหยาอี้เหยานั่งย่อตัวชื่นชม ต้นถั่วแดงยืนต้นอย่างงดงาม

ครั้นสูดอากาศจนรู้สึกดีขึ้นแล้ว นางก็กลับเข้าไปในบ้าน แต่ระหว่างช่องหน้าต่าง นางความเคลื่อนไหวบางอย่างที่น่าสงสัยในบ้าน แต่อีกใจก็คิดว่าตาฟาดไปหรือไม่

ถึงยังงั้นนางก็เดินย่องเท้าเข้าไปในบ้านตัวเอง พอเลี้ยวตัดผ่านเสา เห็นเงาคนแวบๆ อีกแล้ว ทว่าเมื่อหันไปเต็มตา กลับไม่เห็นอะไรอีก

หายไปแล้ว

“หรือจะตาฟาด” นางงุนงง ขณะที่กำลังยืนหันซ้ายหันขวาก็ชนเข้ากับกำแพง แต่นางรู้ดีว่าบ้านหลังนี้ไม่มีกำแพง เมื่อเงยหน้าก็พบว่าเป็นฉู่ซีเย่

“ท่านอ๋อง”

“ข้าเอง” เขามองนางอย่างคิดถึง

“ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่” นางจัดเสื้อผ้าแก้เก้อ รู้สึกว่าสายตาของเขาในคืนนี้ ร้อนแรงเป็นพิเศษ

"เมื่อครู่" ฉู่ซีเย่มาถึงนานแล้ว แต่แค่อาบน้ำชะล้างร่างกายก่อนขึ้นมาหานาง “ดึกดื่นเจ้าออกไปไหนมา”

“สูดอากาศข้างนอก”

“นั่นใช่ต้นถั่วแดงหงฉู่โตวที่ข้าเคยดีดใส่เจ้าหรือเปล่า” ฉู่ซีเย่มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นต้นถั่วแดงยืนต้นอยู่ในแสงจันทร์ร่ำไร เขามองใบที่กลมมนก็รู้ว่าเป็นต้นถั่วจากแดนเหนือ

“เปล่า ไม่ใช่” นางไม่อยากให้เขารู้ว่าตนเก็บเมล็ดถั่วแดงหงฉู่โตวกลับมาเพราะดูน่าละอายเกินไป

แต่ฉู่ซีเย่รู้ว่าใช่ “อี้เหยา เจ้ารู้ไหมว่าเมล็ดถั่วแดงหงฉู่โตวมาจากซีจ้วง เป็นของบรรณาการพิเศษ สามัญชนคนธรรมดาริอาจครอบครอบ มีโทษไม่เบาหรอกนะ”

“หา? จริงหรือ”

ฉู่ซีเย่ยิ้ม “ไม่จริง แค่พูดขู่เจ้าเท่านั้น”

“ท่านอ๋อง” เหยาอี้เหยาถูกดึงเข้าไปกอด ลำแขนแกร่งดุจเหล็กกล้าโอบกระชับนาง

ตาสบตา ร่างกายแนบชิดทุกสัดส่วน

กลิ่นหอมอ่อนจางที่มาจากเรือนผมอ่อนนุ่ม ทำเขาอยากสูดดมให้มากขึ้น

เขาเข้าประชิดนาง

“ข้ามักจะจินตนาการไปเรื่อยว่าตอนข้าไม่อยู่เจ้าจะเป็นยังไงบ้าง…” ฉู่ซีเย่ใช้นิ้วมือเกลี่ยไล้ดวงหน้างาม เพ่งพิศนางด้วยความรักอันท่วมท้น แต่ต้องกดข่มไว้ตลอด “ในขณะที่ข้าคิดถึงเจ้าแทบขาดใจ แล้วเจ้า คิดถึงข้าบ้างหรือเปล่า”

ราวกับมีมือขยุ้มหยอกเย้าหัวใจเล่น เหยาอี้เหยาเปล่งเสียงแผ่วออกมาว่าคิดถึง

“ข้าก็คิดถึงท่าน…”

คำพูดของนางปลดเปลื้องเส้นกั้นที่ฉู่ซีเย่คิดว่าจะไม่ล้ำเข้าไปจนขาดกระจุย

“อี้เหยา คืนนี้ข้านอนด้วยได้หรือเปล่า” น้ำเสียงเขาเว้าวอนให้นางตอบตกลง แต่ก็ไม่บังคับฝืนใจ ถ้านางไม่ตกลง ฉู่ซีเย่ไม่มีทางหักหาญน้ำใจนาง

“…ได้” เหยาอี้เหยาไม่ใช่ไม่รู้ความ นางมองเห็นประกายความร้อนแรงในตาของเขา แต่ใจก็ยังตอบตกลง ทั้งยังตามเขาเข้าไปในห้อง

หัวสมองนางในตอนนี้ขาวโพลน ลึกๆ ในใจทั้งตื่นเต้นและประหม่า

“เพื่อให้เข้าใจตรงกัน เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้าจะทำมากกว่านอนด้วยกัน”

“ระ…รู้ เรื่องนี้ข้ารู้”

“อี้เหยาโตแล้วซินะ”

ใบหน้านางแดงก่ำเพราะเขายิ้มจนดวงตาพราวระยับ ฉู่ซีเย่เข้าหานางด้วยความอ่อนโยน เริ่มต้นประกบปากจุมพิตนางอย่างแนบแน่น จังหวะบดเคล้าเนิบนาบ แต่ดูดดื่มเร้ารึงจนนางครางเสียงเบา

เหยาอี้เหยาถูกอุ้มลงวางบนเตียง ร่างสูงตามลงมาทาทับอย่างค่อยเป็นค่อยไป ทุกจุมพิตที่เขาบรรจงมอบให้ ปลดระวางทุกการปิดกั้นจนหมดสิ้น ครั้นรู้สึกได้ถึงความผ่อนคลายของนาง ฉู่ซีเย่ก็เอ่ยถาม เขารู้ตัวว่าความอดทนใกล้ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

“รับปากทีว่าต่อจากนี้ไปเจ้าจะเชื่อฟังข้า”

ถ้อยคำนี้ทำนางกลัวเล็กน้อย “ท่านจะรุนแรงหรือ”

“ไม่ ข้าจะทะนุถนอมเจ้าอย่างดี”

“ได้ เชื่อฟังท่าน” นางขานรับ มองดูฉู่ซีเย่ลุกขึ้นปลดผ้าคาดเอว เขาถอดเสื้อคลุมตัวสั้นตัวในออก เผยให้เห็นแผงอกแน่นหนั่นซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออันงดงามจนเผลอมองค้าง

ยิ่งเมื่อกางเกงถูกดึงพ้นไปจากตัว เหยาอี้เหยายิ่งตื่นตะลึง นางปากคอสั่น อยากมองแต่ก็ไม่กล้ามองให้เต็มตา

“ท่าน…ท่านช่าง” เหยาอี้เหยาเบือนหน้าหลบ แต่ฉู่ซีเย่แนบริมฝีปากลงมาเคล้าคลึง ฝ่ามือหนาหยาบของเขาเริ่มสอดเข้าไปใต้สาบเสื้อนอน นิ้วเย็นที่แตะต้องลงบนผิวอ่อนนุ่มทำนางขนกายลุกชัน

ฝ่ามือเข้าครอบครองทรวงอก ความนุ่มหยุ่นเต่งตึงทำฉู่ซีเย่จูบนางอย่างเรียกร้องมากขึ้น

“อือ!” เหยาอี้เหยาคราง มือเขาลูบไล้สัมผัสนางอย่างลุ่มหลง เคล้นคลึงจนนางเริ่มส่งเสียงดังขึ้น ก่อนจะปลดเอี๊ยมลงมากองที่เอว ใช้สายตาคมมองเรือนร่างกึ่งเปลือยจนนางเขินอาย

“ท่านอ๋อง อื้ม!” นางยกมือจะปกปิดทรวงอก แต่ฉู่ซีเย่รวบมือนางไว้แล้ว เขาสบตานางขณะที่ใช้ปลายลิ้นแตะต้องเนินอก ทว่าสิ่งที่ทำให้นางลมหายใจสะดุด คือตอนที่เขา ดูดรั้งยอดอกนาง ราวกับทารกผู้หิวกระหายในน้ำนม เขาซุกซบใบหน้า หยอกเอินจนนางได้แต่ครางเสียงกระเส่า

เขาใช้คมเขี้ยวกัดเบาๆ จูบย้ำๆ จนนางต้องแอ่นอกขึ้น ไม่พอฉู่ซีเย่ยังใช้นิ้วมือเคล้าคลึงจนลมหายใจนางเริ่มขาดห้วง

“ท่านอ๋อง…อา! อา!”

ฉู่ซีเย่รับรู้ได้ถึงอาการต่อต้านเล็กๆ ของนาง จึงลดระดับความร้อนแรงลง และเริ่มหว่านล้อมนางอีกครั้งด้วยจุมพิตที่อ่อนโยน

ริมฝีปากร้อนจัดพร่างพรมไปทั่วหัวไหล่มน ไล่ตามจุดชีพจรขึ้นไปจนถึงซอกคอ จุดนี้ฉู่ซีเย่ดูดดึงจนขึ้นรอยสีกุหลาบ เขาได้กลิ่นกายนางที่ลอยอวลใต้จมูก กลิ่นนางเร้าอารมณ์และจุดความต้องการให้ลุกโชน

แย่แล้ว…นางทำให้เขาอยากจะกัดกินนางเข้าไปไม่ให้เหลือซาก

“ทะ…ท่าน” มีเพียงคำนี้ที่หลุดรอดออกมาจากปาก ก่อนที่ฉู่ซีเย่จะเคลื่อนมือลงไปสัมผัสหน้าท้องแบนราบ มือเขาวุ่นวายอยู่กับผ้าคาดเอวผืนบางที่กระชากทีเดียวก็หลุดติดมือ

มือเขาลูบไล้เรียวขาบางที่สั่นระริก นางไม่ยอมแยกเรียวขาออก

“…อ้าขาให้ข้าหน่อย”

เหยาอี้เหยาส่ายหน้า นางผ่อนลมหายใจที่ร้อนระอุกระทบริมฝีปากเขา

ฉู่ซีเย่ไม่เร่งร้อน ในเมื่อนางยังไม่เปิดใจ เขาจะไม่ฝืนบังคับ แต่ใช้ไม้อ่อนจนนางเริ่มยินยอม

เรียวขางามแยกออก ฉู่ซีเย่เลือนลงไป สัมผัสดอกไม้งามที่ซุกซ่อนอยู่ เขาใช้นิ้วแตะไล้เบาๆ เท่านี้ลมหายใจนางก็สะดุด เหมือนถูกโยนลงมาจากฟ้า

“ตรงนี้ไม่ได้…” นางคว้ามือเขาไว้ แต่ฉู่ซีเย่มาไกลเกินกว่าที่จะหยุดตรงนี้

“เจ้าบอกจะเชื่อฟังข้า”

“ข้า…ข้า” เสียงนางกระท่อนกระแท่น เมื่อเขาสอดนิ้วเข้ามาในเส้นทางอันอ่อนนุ่ม ครั้นเขาขยับเย้าหยอก นางก็สั่นสะท้านและครางผะแผ่ว

“ไม่…พอก่อน…อ่า!” ใบหน้าเหยาอี้เหยาก่ำสีเลือด หางตามีน้ำคลอใส หน้าท้องนางหดเกร็ง รู้สึกถึงแรงขับเคลื่อนที่แหวกว่ายอยู่ในท้อง

ฉู่ซีเย่เคลื่อนไหวมือ เขารู้วิธีที่จะทำให้นางแตะถึงขอบสวรรค์

“อื้ม! ท่านอ๋อง!” เหยาอี้เหยารู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า ร่างกายร้อนผ่าวในคืนที่อากาศเริ่มเย็น

เขาปลุกเร้าอารมณ์นางจนสุด แม้จะน่าละอายที่ได้ยินเสียงเฉอะแฉะทุกครั้งซึ่งเขาเคลื่อนไหวนิ้วมือ แต่ก็เต็มไปด้วยความสุขอย่างประหลาด

“อือ!”

นางไม่มีโอกาสพักหายใจหายคอ เมื่อรางกายอันร้อนระอุบดเบียดเข้ามาหา ทันทีที่นิ้วเรียวซึ่งชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใสผละห่างไป

ฉู่ซีเย่มองตานาง เขาวางมือไว้บนเอวแล้วสอดมือเข้ากุมมือนาง

“อี้เหยา จากนี้ไปมองข้า” ขาเขาเบียดชิดเรียวขางาม ความร้อนแผดเผาที่เกินกว่าจะจินตนาการถึงกำลังเรียกร้องสัมผัสที่มากขึ้น

“…ท่านอ๋อง” ทุกความซ่านเสียวราวกับถูกโยนทิ้งไปในหุบเหว เหยาอี้เหยาถอยหนีความแข็งแกร่งที่พยายามสอดประสานเข้ามา

“อย่าหนี…” เขากัดฟันพูด ไม่ง่ายเลยที่จะคงสติให้ไม่บ้าคลั่งเมื่อเห็นอยู่กับตาว่านางนั้นน่าปรารถนาเพียงใด

“ข้าเจ็บ…”

“อดทนเพื่อข้าได้หรือไม่…”