19/3 บาดแผลที่เกินเยียวยา

“จริงด้วย ควรเรียกท่านว่า…ท่านอ๋อง” เหยาอี้เหยาลนลานถอยหลังไปสองก้าวอย่างประหม่า ก่อนจะคุกเข่าลงคาราวะเขาตามพิธีการ ฉู่ซีเย่จะบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ทัน

“ลุกขึ้น” เขาพูดอย่างไม่พอใจ การปฏิบัติอย่างห่างเหินของนางไม่สบอารมณ์เขา

“เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาลุกขึ้น แต่ยังก้มหน้ามองพื้นด้านล่างเพราะไม่กล้าสู้หน้า ภาพเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนที่เขาช่วยดึงเชือกไว้ให้นางรอดจนท่านอ๋องฉู่เหวยตาย ยังคงตามหลอกหลอน

แม้ตลอดสามปีมานี้จะพอข้ามผ่านมาได้แล้ว แต่ยังคงไม่หมดจด บางครั้งก็ยังหวนคิดถึงเสมอ

เหยาอี้เหยาไม่อยากโทษตนเอง แต่ความจริงคือนางมีส่วนทำให้ฉู่เหวยตาย

ยังไม่รวมฉู่ซวิ่นที่สละชีวิตเพื่อให้นางรอด…

ขนาดนางที่เป็นคนนอกยังรู้สึกผิดขนาดนี้ แล้วฉู่ซีเย่เล่า

เขาจะรู้สึกผิดเพียงใดที่เลือกช่วยชีวิตนางแทนท่านปู่ของเขา

ความเงียบอันเฉื่อยชาดำเนินอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่ฉู่ซีเย่จะทำลายลง

“ไม่คิดจะเชิญข้าเข้าไปดื่มชาด้านในหน่อยหรือ”

ความคิดที่ล่องลอยของนางถูกดึงกลับมา “หากท่านไม่รังเกียจว่าบ้านซ่อมซ่อ”

“นำไปสิ” เขาเดินตามหลังนาง สายตาลอบมองเอวคอดที่เล็กเท่าฝ่ามือ รวมทั้งไหล่ที่บอบบางจนอาจหักคามือถ้าเผลอออกแรงงมากเกินไป

…สามปีมานี้นางโตเป็นสาวสะพรั่ง ใบหน้าหวานมีองค์ประกอบกระจุ๋มกระจิ๋ม แต่สิ่งที่กวนใจเขาที่สุดคงเป็นเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นของนาง ทั้งยังกลิ่นน้ำอบจรุงใจที่ลอยวนใต้จมูก

นางช่างงดงามและอ่อนหวานจนอยากจับมาเลี้ยงดูไว้กลางฝ่ามือ…

ฉู่ซีเย่สูดลมหายใจเก็บซ่อนนัยน์ตากลับมา เขาไม่อยากให้นางรู้ตัวว่าเขากำลังพิศมองนางด้วยความหลงใหลปรารถนาเพียงใด

“ทางนี้เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาพูดโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนมองนางด้วยความรู้สึกชนิดใด “อาจจะคับแคบไปสักหน่อย”

“นับว่าไม่เลว” เขากวาดตามองรอบหนึ่ง

“ข้าขอตัวไปชงชา” พอนางและฉู่ซีเย่เดินเข้ามาในครัว จินเฟยสั่งให้ลูกน้องมาเก็บกวาดร่างไร้วิญญาณของโจรถ่อย เหยาอี้เหยาใคร่สงสัยว่าคนตายตั้งหลายคน ฉู่ซีเย่จะจัดการเช่นไร “พวกนั่น จะจัดการอย่างไรหรือ”

นางเอ่ยถาม มือจุดไฟตั้งน้ำเดือด ด้านนอกหน้าต่างคนกำลังขนย้ายร่างไร้วิญญาณ

“คงสับแล้วโยนให้สุนัขจรจัดกิน” ฉู่ซีเย่ตอบไม่แยแส เขานั่งพิงเก้าอี้ไม้ในครัว พาลทำให้ทุกอย่างดูเล็กลงไปอย่างแปลกตา

“แบบนั้นคงจะไม่ดีเท่าไหร่ จะดีกว่าไหม หากท่านให้องครักษ์จินนำพวกเขาไปฝังให้เรียบร้อย”

“ข้าไม่สะใจ”

น้ำเสียงเขามีความเยือกเย็นหลายส่วน สายตายังมองแขนเสื้อนางที่ฉีกขาดเพราะแรงดึงรั้งอย่างจดจ้อง

หากเขาไม่มาหานาง จะเกิดอะไรขึ้น แค่คิดก็แทบทนไม่ไหว

“ซื่อ…ขออภัย ท่านอ๋อง ยังไงคนก็ตายแล้ว อย่าผูกจิตพยาบาทต่อกันเลย” ลิ้นเหมือนจะยังไม่คุ้นชินกับการเรียกเขาว่าท่านอ๋อง มีแต่คำว่าซื่อจื่อออกมาตลอด

“เจ้าเหน็บว่าข้าเจ้าคิดเจ้าแค้น”

“เปล่านะ แค่พวกเขาไม่คู่ควรให้ท่านใส่ใจหรอก”

เสียงเขาอ่อนลง เมื่อครู่เขาเผลอทำเสียงแข็งไปหน่อย “ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้น”

ฉู่ซีเย่ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

เหยาอี้เหยาวางถ้วยชาในมือ หันหลังไปจัดการเตา เงี่ยหูฟังว่าเขาพูดอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ได้ยินอะไรเลย เหมือนฉู่ซีเย่แค่ออกไปสั่งการด้วยสายตาทีหนึ่ง จินเฟยก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

ครั้นเขาเดินเข้ามาอีกรอบ นางก็ยื่นถ้วยชาให้เขา

“ชาได้พอดี”

“รบกวนแล้ว”

“ไม่เลย ท่านช่วยข้าไว้แท้ๆ แค่ชงชาไม่ถือเป็นการรบกวน” มือของฉู่ซีเย่มีขนาดใหญ่อย่างน่าเหลือเชื่อ เวลาเขาถือถ้วยชายกจิบ ท่วงท่าสบายๆ แต่ดึงดูดสายตา

“มองเพลินหรือไม่” เขาเลิกคิ้ว วางถ้วยชาในมือ

“ข้าน้อยเพียง…”

ฉู่ซีเย่เปลี่ยนเรื่อง

“สามปีมานี้สบายดีหรือไม่” เขาเดินเข้ามาหา นางอยู่ติดเตาอยู่แล้ว ไม่มีที่ให้ถอยหนีไปไหนอีก

“สบายดี สบายดียิ่ง” เสียงนางสั่นโดยไม่ตั้งใจ เขาไม่เดินเข้ามาหาแล้ว แต่ระยะห่างที่ใกล้กันมาก ทำให้มองเห็นนัยน์ตาเขาอย่างชัดเจน

เหยาอี้เหยาคล้ายถูกนัยน์ตาคมสะกด ขนาดจิกมือเพื่อเรียกสติแต่ก็ยังดึงสายตากลับมาไม่ได้

“ไม่ถามกลับหรือว่าที่ผ่านมาข้าเป็นอย่างไรบ้าง” ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวเดียวที่ทำให้นางรู้สึกถึงการคุกคาม ฉู่ซีเย่ใช้นิ้วมือเกลี่ยไล่ดวงหน้าหวานอย่างแผ่วเบา จ้องมองนางราวกับจะสะกดให้นางหยุดนิ่งแค่ที่เขา “ที่ผ่านมาข้าเจ็บป่วยหรือเปล่า สบายดีหรือเปล่า”

“แล้วท่าน…ที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง”

“ไม่ดี”

“ลำบากมากหรือ” นางช้อนสายตาขึ้นมองเขา ไม่ได้มีเจตนายั่วเย้าหรือคิดจะใช้เสน่ห์ใดๆ แต่เท่านี้ก็เพียงพอให้ฉู่ซีเย่ว้าวุ่นใจ ราวกับถูกจี้จุดด้วยไยไหมอ่อนนุ่มจนหัวใจคันยุบยับ เขาวางมือโอบตัวนางไว้หลวมๆ

“ไม่แย่ แต่ไม่มีความสุข” ใบหน้าเขาโน้มลงมา ครั้นเห็นนางไม่ถอยหนี จึงประทับริมฝีปากบนปากอวบอิ่มโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า

“ข้าต้องการจุมพิตเจ้ามากกว่านี้”

เหยาอี้เหยาไม่รังเกียจสัมผัสจากเขา “จูบได้…”

ริมฝีปากที่แนบสนิทลงมาอุ่นชื้นและเจือความห่วงหา เหยาอี้เหยาหัวใจเต้นแรงยิ่ง แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อยากถอยหนี

ฉู่ซีเย่ประคองกรอบหน้าเล็กให้เชยขึ้นมาจุมพิตอย่างถนัดถนี่ บดเคล้าพวงปากนางด้วยความกระหาย เขาพยายามกดความต้องการไว้ แต่รสชาติหวานล้ำที่ได้จากนาง ฉุดกระชากอารมณ์ให้แตกซ่าน

“อืม…” สัมผัสร้อนช่วงชิงโอกาสหายใจ มือใหญ่ตวัดรัดเอวบางเข้าแนบชิด ลมหายใจร้อนๆ รินรดอย่างอดกลั้น

“อี้เหยา…” เขาพร่างพรมลมหายใจ มองกลีบปากที่ถูกล่วงเกินจนชุ่มฉ่ำด้วยนัยน์ตาร้อนจัด เขาใช่หัวแม่โป้งกดปากนางให้เผยอ้าเล็กน้อย ก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปพัวพันกับลิ้นเล็ก

เขาจุมพิตนางซ้ำๆ ประกบปากดูดดื่มอย่างที่ใจต้องการ ตอนผละห่างก็สบตานางให้มองแค่เขา

“เจ้าช่าง…หอมจนข้าใกล้บ้า”

ปลายจมูกเขาสูดดมกลิ่นกายนางอย่างลุ่มหลง โอบกอดนางเข้ามาแนบชิดมากยิ่งขึ้น

ฉู่ซีเย่ประกบปากจูบซับ ก่อนจะไล่จุมพิตนางทั้งดวงหน้า

ทว่าด้านนอกตอนนี้มีเสียงคนดังขึ้น ฟังจากบทสนทนาแล้วดูเหมือนว่ากงจิ้งกำลังกลับมา

“…พอก่อน” แขนอันทรงพลังกอดกระชับเอวคอดกิ่ว เหยาอี้เหยาจับมือเขาเพื่อห้ามปรามเพื่อหยุดเขา

“อืม” ฉู่ซีเย่จำต้องหยุด เขามองนางที่หน้าตาแดงก่ำด้วยความเอ็นดู ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อตั้งสติ “ข้าจะออกไปก่อน เดี๋ยวเจ้าค่อยออกมา”

“ได้” เหยาอี้เหยาขานรับ นางลูบหน้าลูบตา พัดมือเข้าหาใบหน้า รู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายกำลังร้อนเป็นพิเศษ ทั้งยังไม่รู้จะทำหน้ายังไงถ้าออกไปหากงจิ้ง

แต่ประโยคสนทนาที่ดังเข้ามาถึงด้านในทำให้เหยาอี้เหยาลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง

"เกิดอะไรขึ้นกับแม่ทัพซ่าง" ทันทีที่นางเปิดประตูออกมา นางก็พบกับกงจิ้งที่แบกซ่างเจวี๋ยไว้บนไหล่

"นางขาดยาจนใกล้ตายแล้ว" กงจิ้งพูดโดยไม่แสดงท่าทีแปลกใจที่เห็นฉู่ซีเย่ กลับกันดีใจมากกว่าที่มีเขาอยู่ที่นี่ ในตอนนี้

เขารีบวางซ่างเจวี๋ยบนแคร่ เหยาอี้เหยารีบหาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เย็นเฉียบของซ่างเจวี๋ย

"ยาเล่า ยาหายไปไหน"

"ลุงกู่"

ลุงกู่ล้วงยาออกมาที่เก็บซ่อนไว้ออกมาให้กงจิ้ง ก่อนที่เขาจะส่งให้ฉู่ซีเย่ตรวจสอบก่อน

"ข้าไม่กล้าให้ซ่างเจวี๋ยกินส่งเดช กลัวว่าจะไม่ใช่ยาจริง"

ฉู่ซีเย่รับยามาพินิจ สูดดม และกัดไปเล็กน้อยก่อนจะคายออกมา

"ยาปลอม"

"เป็นไปได้อย่างไรกัน"

"ไม่รู้ แต่พวกเจ้าถอยออกมา ให้ข้าตรวจนางก่อน" ฉู่ซีเย่ขยับไปยืนข้างแคร่ไม้ไผ่ เขาจับชีพจรซ่างเจวี๋ย สีหน้าไม่ค่อยสู้ดี

"ท่านอ๋อง ได้โปรดช่วยแม่ทัพซ่างด้วย" เหยาอี้เหยาขอร้อง อาการกำเริบของพิษแมลงคุณไสยมีแค่เขาที่ช่วยได้

"ข้าจะทำเต็มที่" ฉู่ซีเย่ขอให้จินเฟยหยิบกล่องมาใบหน้า ในนั้นมีเข็มเงินต่างขนาดหลายเล่ม เขาคล้ำหาไปตามจุดชีพจรก่อนจะปักเข็มลงไป ชั่วครู่เดียว ซ่างเจวี๋ยก็กลายเป็นมนุษย์เม่น

"เป็นอย่างไรบ้าง"

ฉู่ซีเย่ตอบ "เกรงว่าข้าคงช่วยได้แค่ยื้อเวลา ต้องรีบไปเอายาระงับพิษมาให้ซ่างเจวี๋ยกิน ไม่งั้นแมลงจะคลุ้มคลั่ง"

เหยาอี้เหยาหันไปสบตากับกงจิ้ง "ท่านรู้ที่เก็บยาหรือไม่"

"อยู่ที่ตำบลบลอู่เสวียน" กงจิ้งพูดต่อด้วยเสียงเรียบเย็น "แต่ข้าคิดว่าคงไม่มีให้ไปเอาแล้ว สำนักคุ้มภัยคงขโมยยาจริงไปแล้วสลับเป็นยาปลอม"

ฉู่ซีเย่เข้าใจแล้ว เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ใครเป็นเจ้าของสำนักคุ้มภัย"

เพื่อความปลอดภัยของยาระงับพิษ ซ่างเจวี๋ยจึงซื้อบริการของสำนักคุ้มภัยในตำบลอู่เสวียนให้คอยปกป้องและรักษายาระงับพิษให้ดีที่สุด

ตลอดสามปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีเรื่องราวใดๆ เกิดขึ้น ซ่างเจวี๋ยจึงวางใจ ออกเดินทางคราวละนานๆ เพื่อหาเงินจ่ายค่าบริการและเบิกยาติดตัวไว้จำนวนหนึ่งเสมอ

โดยไม่ได้บอกหรือแพร่งพรายให้ใครรู้ เพราะพิษแมลงคุณไสยเป็นเรื่องต้องห้าม แต่แล้วทางสำนักคุ้มภัยไร้จรรยาบรรณดันเกิดความสงสัยขึ้นมาว่าซ่างเจวี๋ยเก็บสมบัติพัสถานใดไว้กันแน่ เหตุใดต้องมาเก็บไว้ในตู้นิรภัยราคาสูงลิบลิ่วเช่นนี้

ความสงสัยทำให้พวกเขาเปิดเข้าไป ก่อนจะพบว่าสิ่งที่เก็บไว้เป็นแค่ยาลูกกลอนจำนวนหนึ่ง แต่เจ้าสำนักมั่นใจนักหนาว่ายาลูกกลอนในกล่องต้องเป็นสิ่งของล้ำค่าแน่ จึงเชิญท่านหมอมาตรวจสอบว่าคือยาชนิดใด

ให้บังเอิญเหลือเกินว่าคนที่เจ้าสำนักเชิญมาคือลูกศิษย์ของไป๋เซียนหลาง

เฉาเยว่รู้ว่ายาลูกกลอนทั้งหมดคือยาระงับพิษที่มีคุณภาพสูงยิ่ง จึงแนะนำให้เอาไปขายต่อในตลาดมืด เพราะยาลูกกลอนระงับพิษแมลงคุณไสยมีคุณสมบัติในการแก้พิษอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับแมลง

รู้ดังนั้นเจ้าสำนักที่โลภมากก็วางแผนให้หมอเถื่อนทำยาปลอมซึ่งมีลักษณะ รสชาติ สี ขนาดขึ้นมาชุดหนึ่ง นำไปสลับสับเปลี่ยนกับยาจริง

ซ่างเจวี๋ยที่ไม่รู้ว่ายาถูกสับเปลี่ยนก็ไปเบิกมากินตามปกติแล้วเดินทางจากตำบลอู่เสวียนมาที่อำเภอซานถง

แต่เพราะยาระงับพิษที่กินเข้าไปไม่ใช่ของจริง ครั้นพิษแมลงคุณไสยกำเริบขึ้นมาในระหว่างเดินทางขึ้นเขา ซ่างเจวี๋ยจึงเจ็บปวดทุกข์ทรมานจนหมดสติ

ในช่วงที่ชีวิตกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ดีที่กงจิ้งกับลุงกู่ไปพบ จึงรีบพากลับมาที่บ้าน

ถึงจะเป็นคราวเคราะห์ แต่นับว่าซ่างเจวี๋ยเป็นบุตรของโชคดีอย่างคาดไม่ถึง

เคราะห์ดีข้อแรกของซ่างเจวี๋ยคือฉู่ซีเย่อยู่ที่นี่พอดี เขาจึงยังไม่สิ้นลม

เคราะห์ดีข้อที่สองคือ ตำบลอู่เสวียนเป็นเมืองขึ้นของสกุลฉู่

"ข้าไปเองไม่ได้ ต้องดูอาการไม่ให้ซ่างเจวี๋ยทรุด" พิษแมลงคุณไสยเอาแน่เอานอนไม่ได้ ยิ่งหลังกำเริบแล้ว ยากจะคาดเดาอาการ

"ข้าไปเอง" เหยาอี้เหยาอาสา "ข้ากับแม่ทัพกงจะไปเอายาคืนมาเอง"

ฉู่ซีเย่คล้ายไม่เห็นด้วย

"ท่านอ๋อง ข้ารู้สึกผิดต่อแม่ทัพซ่างไม่ไหวแล้ว ท่านให้ข้าไปเถอะนะ" นางคุกเข่า สองมือเกาะท่อนแขนแข็งแกร่งอย่างอ้อนวอน

เขาพ่ายแพ้ลูกอ้อนนาง...

"ก็ได้ แต่ต้องรับปากว่าจะดูแลตัวเองให้ดี"

"ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี"

ฉู่ซีเย่มอบจดหมายให้เหยาอี้เหยา พร้อมประทับด้วยตราของต้าเป่ยอ๋อง

"เอาไปมอบให้เจ้าสำนัก ขู่ว่าถ้าเขาไม่รีบรวบรวมเอายาทั้งหมดคืนมา ข้าจะไปพบเขาด้วยตนเอง"

เหยาอี้เหยาข่มขู่ตามที่ฉู่ซีเย่บอก เท่านั้นเอง เจ้าสำนักก็รีบโขกศีรษะขออภัยใหญ่โตจนพื้นถนนเกือบสึกหรอ พร้อมนำยาระงับพิษจริงออกมามอบให้ทุกเม็ดอย่างร้อนรน

"คุณหนู นี่คือยาทั้งหมดของซ่างเจวี๋ย ไม่มีหมกเม็ดไว้แม้แต่เม็ดเดียว!" เจ้าสำนักยื่นกล่องยาให้ด้วยมือสั่นเทา เหงื่อไหลท่วมแผ่นหลังจนชื้น

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" นางกล่าวเสียงเย็นชา ก่อนจะเก็บยาทั้งหมดแล้วกลับขึ้นรถม้าทันทีเพราะต้องแข่งกับเวลา

เหยาอี้เหยามองหาว่าจินเฟยหายไปไหน"ท่านเห็นองครักษ์จินหรือไม่"

กงจิ้งส่ายหัว "จะรอเขาไหม"

"ไม่ดีกว่า แม่ทัพซ่างรออยู่" จินเฟยคงหาทางกลับเองได้ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรน่ากังวล

เมื่อแขกกลับไปแล้ว เจ้าสำนักคุ้มภัยเปิดจดหมายออกอ่านอีกรอบ ในนั้นเขียนไว้เพียงประโยคเดียวสั้นๆ แต่ชวนสั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย

'เลือกเอาว่าจะตายที่บ้าน หรือกลายเป็นศพไร้ญาติ'

เจ้าสำนักคุ้มภัยไม่ยอม เขารวบรวมทรัพย์สินแล้วหลบหนีเอาตัวรอดไปในคืนนั้น พร้อมผู้คุ้มกันนับสิบ แต่ระหว่างทาง ขบวนก็ถูกโจมตี เขาถูกฆ่าตาย

จินเฟยเก็บดาบเข้าฝัก ทิ้งให้ร่างเจ้าสำนักคุ้มภัยกลายเป็นศพไร้ญาติในป่าร้าง