23/1 ความรักที่สุกงอม

เดินทางจากอำเภอซานถงถึงแดนเหนือใช้เวลาสองสัปดาห์ เหยาอี้เหยาตกลงใจใช้ชีวิตอยู่กับฉู่ซีเย่ บางวันหวานชื่น บางวันรักร้อนแรง หรือทะเลาะกันบ้าง เพราะนางอยากออกไปทำงานสำรวจสำมโนครัวแบบเมื่อก่อน เพราะอยู่เฉยๆ เบื่อเกินไป

ฉู่ซีเย่คัดค้านหัวชนฝา เขาไม่อยากให้นางออกไปทำงานข้างนอก กลัวว่าจะมีคนมาชมชอบนาง ก็นางงามขนาดนี้ มีแต่คนตาบอดเท่านั้นที่ไม่มอง

“แน่ใจนะว่าท่านไม่อนุญาต”

“แน่นอน”

“งั้นคืนนี้ท่านไปนอนที่อื่น”

ฉู่ซีเย่ลุกพรึ่บ “ไม่ได้”

“ได้ ก็นี่ห้องข้า เสียก็แต่ว่าท่านจะยึดคืน” เหยาอี้เหยาลุกขึ้น นางคว้าหมอนและผ้าห่มของฉู่ซีเย่ออกไปทิ้งด้านนอกห้อง

“อี้เหยา” ฉู่ซีเย่ตามไปเก็บแล้ววางที่เดิม ก่อนจะประกาศก้อง “คืนนี้ข้าจะนอนที่นี้”

“ท่านอ๋อง ท่านไม่สิทธิ์รุกล้ำพื้นที่นะ ยิ่งเจ้าของไม่อนุญาต ยิ่งไม่ได้”

“แล้วไง ใครสน” ฉู่ซีเย่นั่งลงบนเตียง เขาเอนนอนเอาแขนชันศีรษะ “ข้าพอใจจะนอนที่นี้”

“ก็ได้ งั้นข้าจะไปนอนที่อื่น” เหยาอี้เหยาเดินไปที่ประตู ฉู่ซีเย่ดีดตัวลุกขึ้นมาขวาง เขายืนขวางประตู ก่อนจะถอนหายใจ เขายอมถอยให้นาง

“เอาล่ะ พอก่อน มาคุยกันดีๆ เถอะ”

“ก็ได้” เหยาอี้เหยาเห็นเขายอมถอย นางก็ถอยหนึ่งก้าว “ข้าอยากทำงานจริงๆ นะ”

“เพราะอะไร ให้ข้าเลี้ยงเจ้าไม่ดีหรือ”

“ท่านเลี้ยงย่อมดีอยู่แล้ว แต่ข้าชอบทำงานด้วย เพราะรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า” เหยาอี้เหยาจับมือเขา “ท่านอ๋อง ท่านเข้าใจข้าหน่อยนะ ข้าน่ะ โตมากับความรู้สึกว่าไม่เป็นที่โปรดปรานของใครเลย ดังนั้นไม่ว่ายังไงก็อยากทำตัวมีประโยชน์สักหน่อย อีกอย่างข้าไม่มีอะไรเลย มีแค่สมองและเรี่ยวแรงที่พอจะทำอะไรได้บ้าง”

“เจ้าเป็นคนที่ข้าโปรดปรานที่สุด”

“ข้ารู้ ท่านรักข้า ข้ารักท่าน แต่ท่านรู้ไหม คนรักกันต้องให้อิสระกันด้วย”

ฉู่ซีเย่จับมือนางเล่น เขารู้ว่าการเอาชนะนางไม่มีความหมาย ความสุขนางสำคัญที่สุด “ไม่รู้ แต่ถ้าเจ้าต้องการอย่างนั้นข้าจะไม่ขวาง แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”

“จริงหรือ ให้ข้าทำงานได้หรือ”

ฉู่ซีเย่พยักหน้า “มีเงื่อนไขด้วย”

“เงื่อนไขอะไร ท่านว่ามา”

“เจ้าต้องทำให้ข้าพอใจก่อน” สุ้มเสียงเขากระซิบข้างแก้ม

“ทำให้ท่านพอใจนะหรือ ไม่น่ายาก” เหยาอี้เหยารู้ว่าเขามองอยู่จึงค่อยๆ ปลดสายคาดเอวทิ้ง ลมหายใจของฉู่ซีเย่เริ่มติดขัด นัยน์ตาคมมีเปลวไฟลุกโชน เขาคิดจะเอื้อมมือไปคว้าตัวนางมา แต่นางผลักเขาออกแล้วเดินถอยหลังไปที่เตียง

ดวงตาและรอยยิ้มชวนใจละลาย

“ไม่ปรานีข้าเลย” เขารู้ในวินาทีนั้นว่าตัวเองแพ้แน่แล้ว

“เวลานี้ท่านต้องเดินเข้ามาหาแล้วล่ะ” เหยาอี้เหยาถอดชุดตัวนอกจนเหลือเพียงชุดตัวใน เอี๊ยมสีขาวอวดเนินอกร่ำไร เรียวขางามที่ก้าวขึ้นเตียง สะกดตาเขาจนอยู่หมัด “เร็วเข้า ข้าจะทำให้ท่านพอใจเอง”

“ยั่วยวนข้าได้ดี” ฉู่ซีเย่สลัดชุดทิ้งเหมือนต้นไม้ผลัดใบ เขาเดินดุ่มๆ ไปหานางที่เตียง ยื่นมือปลดม่านลงมาคลุม คร่อมตัวนางที่กึ่งนั่งนอน

“ข้ามีหน้าที่ทำให้ท่านพอใจนี่นา” เหยาอี้เหยายื่นมือออกไปโอบรอบลำคอแกร่ง ฉู่ซีเย่รั้งใบหน้านางเข้ามาจูบ ริมฝีปากประกบแน่น

เขาบดเบียดเรียวปากนางแรงพอสมควร จุมพิตครั้งแล้วครั้งเล่าจนนางสติเตลิด เรียวลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดรัดรึง ก่อนจะใช้ปลายลิ้นลากลงมาตามลำคอ

“อื้ม…” เหยาอี้เหยาแหงนใบหน้าขึ้น จุมพิตร้อนไล่ตามแนวชีพจร นางเอนตัวลง แผ่นหลังโก่งขึ้นเมื่อเขาใช้ปากดูดกลืนเนินอก

มือเขารั้งเอวบางให้ชิด ปลายจมูกซุกซบตรงร่องอกนวลเนียน เขาใช้ฟันกัดผ้าเอี๊ยม คมเขี้ยวขูดผิวอ่อนใสยามเมื่อเขาเลื่อนผ้าลง

“อา…ทะ…ท่านอ๋อง” นางขยุ้มมือกับผมลื่นมือ ทั้งยังแอ่นอกหาเขา ทรวงอกที่ตกอยู่ในอุ้งมือแกร่งถูกบีบขยำตามแรงอารมณ์

เหยาอี้เหยาหายใจกระท่อนกระแท่น ใบหน้าแดงจัดเมื่อยอดอกสีระเรื่อถูกดูดจนได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบน่าละอาย เขาใช้มือใหญ่ช้อนอกขึ้นมาป้อนใส่ปาก แล้วมองสบตานางขณะดูดสลับข้างซ้ายขวา

“อา…อือ!” ฉู่ซีเย่สูดดมกลิ่นกายนาง ความหอมจางๆ ที่จะได้กลิ่นเมื่อใกล้ชิดนางทำเขาคลั่งไคล้

“อี้เหยาคนดี…” ฉู่ซีเย่พร่างพรมลมหายใจใส่นาง เขาเปลื้องชุดนางออกจนหมด ตะกองกอดนางเข้ามาแนบชิด

ริมฝีปากร้อนระอุแนบชิดกลีบปาก เขารวบมือนางไว้ด้านหลังยามกดตัวตนเข้าไปหานาง

“อา…” ชำแรกเขาอ่อนโยนเสมอ ทั้งยังใส่ใจว่านางพร้อมหรือไม่ ครั้นเมื่อถูกความอ่อนนุ่มและกลิ่นรักรัดรึง ฉู่ซีเย่ก็ราวกับคลั่งเสียสติ

เรือนร่างอันเต็มไปด้วยมัดกล้ามคร่อมนางไว้ทุกตารางนิ้ว เขามองจ้องใบหน้าที่อยู่ใต้ร่างด้วยไฟปรารถนา เสียงครางแว่วหวานเร้าอารมณ์เขา

“ชะ…ช้าๆ” เอวสอบยกสูงแล้วกดเข้ามาจนสุด เหยาอี้เหยาหอบพร่า นางรับจุมพิตเผ็ดร้อนขณะที่เรียวขางามถูกเขาเสียดสีไม่หยุด

“อา…อี้เหยา…” เสียงครางทุ้มชิดใบหู เหยาอี้เหยาถูกกดกับเตียง เขาเคลื่อนไหวราวกับพายุ ทั้งโหมกระหน่ำและดุดัน

“ท่านอ๋อง…ให้ข้าหายใจหน่อย” เหยาอี้เหยาหอบกระเซ่า นางถูกเขาจู่โจมจนตั้งตัวไม่ทัน จังหวะเขากระชั้นเกินไป

“ไม่น่าได้” เขาตอบ สอดมือกุมมือนางให้แนบแน่น ช่วงเอวไม่อาจชักช้าได้

“ท่านอ๋อง…” เขาเคล้าคลึง บดขยี้จนนางต้องหลั่งน้ำตาแห่งความสุขซ่าน

“อิ่นจื่อ…” ฉู่ซีเย่กินน้ำตานาง เขาปลอบประโลมแต่ยังลงมือหนักหน่วง

“อะไร”

“เรียกข้าว่าอิ่นจื่อ” ฉู่ซีเย่ดันขาขาขึ้น ก่อนจะกดตัวจนนางต้องหวีดเสียงออกมา

“อิ่นจื่อ!”

นัยน์ตาฉู่ซีเย่เข้มขึ้น เขาปลุกเร้านางจนลมหายใจแตกซ่าน

“อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊า!”

“อา…”

ฉู่ซีเย่ร่างกายเกร็งกระตุก เขาได้ทิ้งบางส่วนของตัวเองไว้ในร่างกายของนาง

“ยังไม่เอาออกไปหรือ” นางถาม เสียงแหบพร่า แต่นัยน์ตาปรอยฉ่ำจนฉู่ซีเย่เริ่มตื่นตัวอีกรอบ

“…ไม่”

“ท่านอ๋อง!” นางเผลอส่งเสียงคราง เมื่อเขากดเข้ามาอีกครั้ง

ฉู่ซีเย่กัดปากนาง ก่อนจะพูดด้วยเสียงหอบต่ำ “อิ่นจื่อ…เรียกข้าว่าอิ่นจื่อ”

“อิ่นจื่อ…อา!”

ช่วงปลายปีทางฝั่งจวนเจ้าเมืองมีข่าวดี ได้ยินว่าแม่ทัพซ่าง ไม่สิ นับแต่นี้ไปเหยาอี้เหยาต้องเรียกว่าพี่สะใภ้แล้ว

ซ่างเหวินสมรสกับเจ้าเมืองฉู่ได้ไม่นาน (ได้ยินจ้าวสือบอกว่าเจ้าเมืองฉู่หลอกซ่างเหวินให้แต่งงานด้วย) ช่วงต้นปีก็ได้ให้กำเนิดคู่แฝดทารกชายหญิง ค่ำคืนนั้นเหยาอี้เหยานอนไม่หลับ จึงหอบหมอนไปนอนที่จวนเจ้าเมือง ลุ้นจนตัวโก่งทั้งวันทั้งคืนจนกระทั่งได้พบหน้าหลาน

เหยาอี้เหยาอัศจรรย์ใจกับคู่แฝดอย่างยิ่ง เพราะตอนตั้งครรภ์ ซ่างเหวินยังถือดาบออกไปบู๊กับอันธพาลทั่วเมืองจนเจ้าเมืองฉู่ต้องเหาะไปอุ้มกลับมา แต่จะขังหรือต่อว่าก็ไม่ได้ เพราะซ่างเหวินรักอิสระยิ่ง นางไม่ชอบอยู่นิ่งๆ หรือห่างไกลจากเรื่องตื่นเต้น

อีกทั้งช่วงสิบสองสัปดาห์แรก ซ่างเหวินไม่รู้แพ้ท้องอย่างไร จึงออกปากว่าเหม็นสามีอย่างเจ้าเมืองฉู่ ตีให้ตายก็ไม่ยอมให้เข้าใกล้ เวลานั้นเจ้าเมืองฉู่ทำหน้าน้อยใจยิ่ง

โดยไม่รู้เลยว่าซ่างเหวินแค่แกล้งอำเขาเล่นเพราะชอบสีหน้าระทมทุกข์ของเจ้าเมืองฉู่

ทารกแฝดนอนหลับสนิทอยู่ในผ้าอ้อมอบอุ่น เหยาอี้เหยามองไม่วางตาพร้อมกวักมือเรียกฉู่ซีเย่ให้มาดูด้วยกัน

“ท่านอ๋องมาดูหลานเร็ว”

ฉู่ซีเย่มองแวบเดียวแล้วตอบกลับมา

“น่าเกลียด”

ชาวเมืองโจวอี้เฉลิมฉลองต้อนรับทารกแฝด ‘อี้ซิน อี๋อี้’ อย่างสมฐานะทายาทเจ้าเมือง กระทั่งฉู่ซีเย่ที่ปากบอกว่าน่าเกลียด แต่บรรจงตระเตรียมของรับขวัญตั้งแต่ปลายปีหลายอย่าง เรียกได้ว่า หลังเกิดมาไม่นานอี้ซิน อี๋อี้ก็มีสมบัติพัสถานราวกับเศรษฐีตัวน้อย

ทั้งยังแอบแซวเจ้าเมืองฉู่ทุกครั้งที่มีโอกาสว่าแต่ก่อนไม่เห็นเขาจะเคยชายตาแลหญิงใด แต่บทจะคลั่งรักก็ทำได้หน้าตาย จะประกาศตัวอะไรนักหนาว่ารักฮูหยินจนต้องเอาไปตั้งชื่อลูกว่าอี้ซิน อี๋อี้ (一心一意แปลว่า รักเดียวใจเดียว)

เจ้าเมืองฉู่หาสนใจไม่ เขามีภูมิต้านทานจนหน้าด้านแล้ว “ถ้าเราหน้าด้าน เราจะได้ทุกอย่าง”

“พี่ชาย ท่านบรรลุแล้ว”

ในที่สุดเหยาอี้เหยาก็ได้ทำงานในกรมสำรวจสำมะโนครัวอย่างที่ใจปรารถนา

ทุกเช้านางจะแต่งกายออกไปทำงาน วันๆ วุ่นอยู่กับการสำรวจจนถึงช่วงเย็น นางจะแวะเยี่ยมพี่สะใภ้ซ่างเหวิน เล่นกับอี้ซิน อี๋อี้แล้วกลับมาร่วมรับประทานอาหารเย็นกับฉู่ซีเย่ และใช้เวลาช่วงค่ำคืนด้วยกัน

แน่นอนว่าเป็นค่ำคืนที่เร้าร้อน…

วันถัดมาเหยาอี้เหยามีสำรวจสำมะโนครัวที่ตรอกใหม่ ทิศตะวันออก ซึ่งเป็นตรอกของผู้พลัดถิ่นจากนอกด่าน นางเห็นว่าไหนๆ ก็มาถึงตรอกใหม่และงานก็เสร็จเร็ว จึงเดินทางต่อไปเยี่ยมเยียนจี๋เฉวียนกับเมียนเมี่ยน

ทั้งสองคนดูท่าจะไปกันได้ดีในฐานะสหายร่วมทุกข์ร่วมสุข ซึ่งนางดีใจมากจริงๆ ที่ได้เห็นทั้งสองคนมีความสุข

“อี้เหยา เจ้าโตขึ้นไม่น้อยเลย มาเร็ว เข้ามาด้านในก่อน” เมียนเมี่ยนออกมาต้อนรับ ก่อนจะให้อามู่ไปตามจี๋เฉวียนกลับมา

“เมียนเมี่ยน เจ้ามีข่าวดีใช่ไหม” เหยาอี้เหยาสังเกตว่าร่างกายนางมีน้ำมีนวลขึ้น

เมียนเมี่ยนพยักหน้ายิ้มๆ “ข้าตั้งครรภ์แล้วล่ะ”

“ดีใจด้วยนะ ดีใจด้วยจริงๆ”

จี๋เฉวียนผลักประตูเปิดเข้ามาด้วยหน้าตาตื่นตะลึง “อะไรนะ! ใครตั้งครรภ์”

เมียนเมี่ยนตอบ “ก็ข้านะสิตาทึ่ม”

“เจ้าท้อง ลูกใครกัน ของข้ารึ!”

“ของเจ้านะสิ!”

“ของข้า!”

“จี๋เฉวียน ตั้งสติหน่อย” เหยาอี้เหยาเห็นท่าทีจี๋เฉวียนที่ดีใจสุดขีดแล้วขำ

“สวรรค์! ข้าจะเป็นพ่อคน แล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้า!”

“ก็บอกอยู่นี่ไง”

จี๋เฉวียนวิ่งออกไปด้านนอก ตะโกนป่าวประกาศบอกผู้อื่น “ข้าจะเป็นพ่อคนแล้ว!”

“หนวกหูจริงๆ เจ้าอย่าถือสาเลยนะ เขามันบ้าเช่นนี้แหละ” เมียนเมี่ยนพูด ก่อนจะรับอ้อมกอดจากเหยาอี้เหยา

“เมียนเมี่ยน ข้ายินดีกับเจ้าด้วยจริงๆ”

“ขอบใจนะอี้เหยา”

จี๋เฉวียนวิ่งกลับเข้ามาในบ้าน “คืนนี้เจ้ากลับช้าหน่อยได้ไหม ข้าจะฉลองให้กับเรื่องน่ายินดีสักหน่อย”

“ได้สิ มาฉลองกัน”

เหยาอี้เหยามีความสุขมากที่รู้ว่าเมียนเมี่ยนจะมีลูกน้อย เลยฉลองกันยกใหญ่ นางดื่มสุรามึนไม่น้อยเลยเผลอเดินไปชนกองฟืน ได้แผลฟกช้ำมานิดหน่อย

เมียนเมี่ยนให้หมอสมุนไพรมาดูแผล ทุกอย่างดูเรียบร้อยดีจนนางพูดเสริม

“แม่นางน้อย เจ้าควรไปหาหมอหน่อยนะ”

“ทำไมหรือเจ้าค่ะ”

นางดูลำบากใจที่จะพูด แต่ก็พูดออกมา

ระหว่างทางนั่งรถม้ากลับ เหยาอี้เหยานอนพิงแก้อาการวิงเวียน แล้วอยู่ๆ ก็พลันสงสัยขึ้นมาว่าท้องที่มีทารกอยู่ข้างใน จะมีความหมายรู้สึกอย่างไร

คงจะมีความสุขไม่น้อยเลย…

เวลานั้นรถม้าจอดลง ฉู่ซีเย่หน้าบูดบึ้งเข้ามาอุ้มนางกลับห้อง

“กลับมาดึกดื่นถึงเพียงนี้ น่าตีก้นเสียจริง” ฉู่ซีเย่ดุไม่จริงจัง ถอดรองเท้าให้นาง

“ท่านอ๋อง มานี่หน่อย”

“หืม?” เขาใช้นิ้วมือเกลี่ยไล้แก้มที่แดงระเรื่อ ดูท่าจะดื่มมาไม่น้อย

“ข้ามีเรื่องจะขอ” นางพูดอ้อแอ้

“ขออะไร”

เหยาอี้เหยากอดเขา “รักข้าได้หรือไม่ รักข้าแรงๆ”

“เกิดอะไรขึ้น เจ้าเป็นอะไร” ฉู่ซีเย่กอดนาง เพราะอยู่ดีๆ เหยาอี้เหยาก็ระเบิดน้ำตาออกมา เนื้อตัวนางสั่นสะเทือนราวกับจะปริแตกออก

“ทำไมท่านไม่บอกข้า”

“อี้เหยา เกิดอะไรขึ้น” น้ำตานางทำเขาปวดใจ

“ข้า…ข้าบกพร่องใช่หรือไม่ ท่านตอบมาสิว่าข้าบกพร่อง” เท่านี้ ฉู่ซีเย่ก็รู้แล้วว่านางร้องไห้ทำไม เขายิ่งกอดนางไว้แน่น

“ไม่ เจ้าสมบูรณ์แบบ”

“แต่ข้า…ข้ามีท่านอ๋องน้อยให้ท่านไม่ได้”

“อี้เหยา ข้าไม่สนหรอก ข้ารักเจ้าไม่ว่าจะยังไงก็ตาม”

เหยาอี้เหยาร้องไห้ นางร้องไห้จนหลับไปในอ้อมกอดเขา