23/2 ความรักที่สุกงอม

ฤดูใบไม้ผลิของแดนเหนืออบอุ่นและงดงาม ต้นไม้ที่หลับใหลในฤดูเหมันต์ผลิใบอ่อน แสงแดดลอดเงาผ่านช่องว่างต้นถั่วแดงเข้ามาเป็นลำแสง

ต้นถั่วแดงหงฉู่โตวเป็นไม้ยืนต้นที่ใช้เวลาหลับใหลในฤดูหนาวเช่นกัน แต่เพราะมันเติบโตในแดนใต้ที่อากาศอุ่น ก่อนจะถูกขุดล้อมแล้วย้ายขึ้นมาที่เมืองโจวอี้ ต้นถั่วแดงจึงเจริญเติบโตขึ้นมาก

เหยาอี้เหยามักจะมารดน้ำต้นถั่วด้วยตนเอง นางจำได้ว่าช่วงสามปีแรก ต้นถั่วโตช้ายิ่ง จนกระถางเล็กๆ ยังโตไม่เต็ม ครั้นลงดินที่อำเภอซานถง เพียงไม่นานก็สูงเอาๆ แต่พอมาคิดดู เหยาอี้เหยาคิดว่าสาเหตุที่ต้นถั่วโตช้าตอนอยู่ในกระถาง เพราะพื้นที่ไม่พอ สารอาหารขาดแคลน

พอได้รับแสงแดด สายลม พื้นที่เหมาะสม พริบตาเดียวก็สูงขึ้นจนต้องแหนหน้ามองแล้ว ร่มเงาของกิ่งก้านที่แผ่ขยายออกเป็นพุ่มงาม ใบไม้เสียดสีเบาๆ ราวกับกำลังอวยพรให้นาง

เหยาอี้เหยาพนมมือรับพรด้วยน้ำตา แต่คำอวยพรบางอย่างก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้...

“อยู่นี่เอง”

ฉู่ซีเย่เดินเข้ามาบริเวณสวนดอกไม้ ตรงกลางมีต้นถั่วยืนต้นโดดเด่น ใต้ร่มเงามีหญิงงามในชุดผ้าคลุมตัวยาว ช่วงนี้อากาศเริ่มร้อนแล้ว กระนั้นเหยาอี้เหยาก็ยังสวมชุดฤดูหนาว

“ท่านหาข้าอยู่หรือ” เหยาอี้เหยาเช็ดน้ำตา หันใบหน้ามาหาเขา รูปหน้าไข่มนมีรอยยิ้มดั่งดอกไม้แรกของฤดูใบไม้ผลิยามต้องฝน

“ไม่หาเจ้าแล้วจะให้หาใครได้อีก...พระชายา” นัยน์ตาคมซึ้งมองนาง แขนแกร่งโอบเอวบางเข้ามาแนบชิด ใช้แขนเสื้อเช็ดคราบน้ำตาให้นาง

“ไม่ชินเลยเวลาท่านเรียกข้าว่าพระชายา” นิ้วมือของนางวางแนบสนิทอยู่บนรอยสาบเสื้อ ก่อนจะซุกซนสอดเข้าไปด้านในเพราะรู้สึกว่าตัวเขาอุ่น “แต่ชอบใจจัง เรียกอีกนะ”

“พระชายา ที่แท้เจ้าปรารถนาในตัวข้าถึงเพียงนี้” ฉู่ซีเย่ไม่ห้าม นางจะลูบเล่นเท่าไหร่ก็ไม่ว่า แต่นิ้วมือเย็นๆ ของนางก็ชวนให้ใจเขาไหวเอน หากเป็นต้นอ้อก็ลู่ไปตามกระแสลม

“แน่นอน เพราะตัวท่านอุ่นยิ่ง”

ฉู่ซีเย่รัดนาง “อ่อ ที่แท้ข้าก็เป็นแค่เตาอุ่น”

“ไม่ใช่สักหน่อย แต่เตาอุ่นแบบท่านหาที่ไหนไม่ได้แล้ว”

“เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะกอดพระชายาเอาไว้แน่นๆ” เขาพูดชิมริมหูนาง และยังหยอกเย้าด้วยการกัดติ่งหูและเริ่มลามมาที่กดหู ต้นคอ ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ดูดดึงอย่างชำนาญ

“ท่านอ๋อง ไหนว่าจะกอดคืนนี้ไงเล่า”

ฉู่ซีเย่ตีปากตัวเอง “ถือว่าข้าไม่ได้พูด”

ใบหน้านวลถึงกับแดงซ่าน ถึงกับรีบผละออก แต่ฉู่ซีเย่ตามไปกอดนางไว้อีกครั้งจากด้านหลัง “อี้เหยา”

“เจ้าคะ”

“แต่งงานกับข้าดีไหม”

“ข้า...ท่านก็รู้...” ใบหน้าของเหยาอี้เหยาหมองหม่น ดวงตากลมมีม่านน้ำตาเคลือบทับอย่างรวดเร็ว ฉู่ซีเย่โอบนางที่ตัวสั่นไว้ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน

“แล้วอย่างไร ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” ฉู่ซีเย่จับหัวไหล่บางให้หันมามองสบตาเขา มือแกร่งประคองดวงหน้าที่กลั้นน้ำตาขึ้นมาจุมพิตหน้าผาก “ข้ารักเจ้า ไม่ว่ายังไงข้าก็รักเจ้า”

“แต่ข้ามีท่านอ๋องน้อยให้ท่านไม่ได้” สกุลฉู่ปกป้องแดนเหนือด้วยชีวิต บรรพบุรุษเขายอมเสียเลือดเสียเนื้อเพื่อสืบทอดตำแหน่งมาแต่อดีต หากจะต้องมาสิ้นสุดที่นางซึ่งร่างกายบกพร่อง ไม่ถือเป็นการทำผิดต่อเขาหรือ คำสาบานของเขาที่จะรักษาและสืบทอดตำแหน่งต้าเป่ยอ๋องก็จำต้องมาสิ้นสุดเพราะนาง “ข้าอยากเห็นแก่ตัว ไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้วแต่งงานกับท่าน แต่บางครั้งก็ทำไม่ได้”

“เจ้าทำได้ เจ้าเห็นแก่ตัวได้เลย” ฉู่ซีเย่บอกนาง “อี้เหยา นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ไม่ใช่ความบกพร่องของเจ้า จะมีท่านอ๋องน้อยได้หรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ข้าไม่สนใจ”

"ไม่สนจริงหรือ"

"ไม่สน" ฉู่ซีเย่ยืนยันด้วยการจุมพิตนาง "แค่เจ้าก็พอ"

เหยาอี้เหยาหลับตา รับจุมพิตที่แสนอ่อนหวาน

เหยาอี้เหยาไม่อยู่ติดจวนฉู่อ๋องนัก นางมักจะอยู่ที่ทำงานและรีบกลับมาเล่นกับหลานๆ ช่วยซ่างเหวินกล่อมนอนบ้าง ป้อนนมบ้าง

สองหนูน้อยอี้ซิน อี๋อี้ เลี้ยงง่ายไม่งอแง ทั้งยังติดเหยาอี้เหยามาก นางจึงทั้งรักทั้งหลง เดือดร้อนฉู่ซีเย่ที่ต้องไปตามนางที่จวนเจ้าเมืองบ่อยครั้ง เขาจึงตัดสินใจว่าจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้

จะให้หลานมาแย่งนางไปไม่ได้ จึงแก้ปัญหาด้วยการขอนางแต่งงาน ไม่งั้นวันดีคืนดี นางหอบผ้าหอบผ่อนหนีเขาไปจะทำอย่างไร

ฉู่ซีเย่เริ่มวางแผนตระเตรียมความพร้อม ครั้งนี้จะให้นางปฏิเสธไม่ได้ เขาจัดแจงทุกอย่างเพื่อให้เหยาอี้เหยาประทับใจ รับรองว่าถ้านางกลับมา ต้องร้องไห้ด้วยความซึ้งใจแน่

บริเวณสวนต้นถั่วแดงถูกเนรมิตให้เป็นสวนดอกไม้ชวนฝัน เขารู้ว่านางชอบดอกไม้อะไรบ้าง จึงขนมาปลูกจนเต็ม ทั้งยังลงมือเองทุกขั้นตอนจนแล้วเสร็จ เหลือเพียงรอนางกลับมาเท่านั้น

ครั้นได้เวลา เหยาอี้เหยาก็มาที่สวน นางอยู่ระหว่างระแนงไม้ ยังไม่เห็นสิ่งที่เขาเนรมิตทั้งวันทั้งคืน

"ท่านอ๋อง ได้ยินว่าท่านมีเรื่องจะพูดด้วย"

"ใช่" ฉู่ซีเย่หลีกทาง เขาอยากให้นางเห็นสวน "ข้ามีเรื่องจะพูดกับพระชายา"

"นี่อะไรกัน" นางเห็นแล้ว สวนดอกไม้นานาพันธ์ บานสะพรั่งล้อมต้นถั่วแดง สวยงามชวนตกตะลึงจนนางนิ่งค้าง ครั้นหันหลังกลับมา นางก็เห็นฉู่ซีเย่ยืนอยู่พร้อมรอยยิ้ม

"พระชายา แต่งงานกับข้าเถอะ"

"คิดอยู่นานว่าเมื่อไหร่ท่านจะขอ" นางพูดด้วยน้ำตาคลอหน่วย

"สรุปแต่งหรือไม่"

เหยาอี้เหยาโผไปกอดเขา นางตอบรับเสียงเบาแต่ก้องกังวานในใจ "อืม"

งานสมรสของฉู่อ๋องแห่งแดนเหนือจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ไม่น้อยหน้าใคร ทั้งยังมีองค์จักรพรรดินีมาร่วมมาด้วยพระองค์เอง

มีเสียงลำลือของผู้คนที่ไปร่วมงานว่าคู่บ่าวสาวสมกันอย่างยิ่ง รวมทั้งซาบซึ้งกับความรักที่เริ่มต้นจนถึงเวลาสุกงอมของทั้งคู่

ช่างเป็นความรักที่ลึกซึ้งและบริสุทธิ์

ทุกคนจึงต่างรอคอยและเฝ้าดูว่าเมื่อใด ทายาทของฉู่อ๋องแห่งแดนเหนือและพระชายเหยาอี้เหยาจะถือกำเนิด เพราะทั้งสองรักใคร่กลมเกลียว ต้องมีทายาทหัวปีท้ายปีเป็นแน่

กระทั่งผ่านไปหนึ่งปี สองปี สามปี สี่ปี ห้าปี ก็ไร้วี่แวว ทุกคนรับรู้กันเงียบๆ ว่า ที่แท้พระชายาเหยาอี้เหยาก็ไม่อาจมีทายาทให้ฉู่อ๋องได้

สังคมในเวลานั้นสงสัยงงงวยว่าเพราะเหตุใดฉู่อ๋องจึงแต่งกับสตรีที่บกพร่องเช่นนี้ แล้วเหตุใด จึงไม่รับอนุสักคนเพื่อผลิตทายาท

คำเสียดทานและถ้อยคำเหล่านี้ดังเข้าหูทุกวัน ถึงยังงั้นความรักของทั้งคู่ก็หวานชื่น ทุกเย็นยังเห็นฉู่อ๋องเดินทางไปรับพระชายาที่กรมสำรวจสำมะโนครัว แล้วพากันกลับจวนด้วยกัน

วันนี้ก็เช่นกัน ฉู่ซีเย่ไปรับนางดังปกติ แต่ใบหน้านางซีดขาวอย่างยิ่ง เนื้อตัวร้อนผ่าวและดูอ่อนแรง

“อี้เหยา เกิดอะไรขึ้น ทำไมจึงตัวร้อนเช่นนี้” เมื่อเช้านางยังสบายดี

“คงโดนลมมากไปหน่อย พักประเดี๋ยวก็น่าจะหายแล้ว” นางไอ กระชับผ้าเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น

“เจ้าหนาวหรือ” ฉู่ซีเย่ถามอย่างเป็นกังวล มือก็จับชีพจรไปด้วย เวลานี้เป็นฤดูร้อนแล้ว นางไม่ควรหนาวแล้ว

“หนาว วันนี้เวียนหัวทั้งวันด้วย” ใบหน้าที่นิ่งไปของฉู่ซีเย่ทำให้นางรู้ว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น “ข้าป่วยหรือ”

“อี้เหยา...”

“เกิดอะไรขึ้น” นางพยายามกลั้นไอ ถามเขาอย่างร้อนรน “ท่านอ๋อง”

“ข้าคิดว่า..."

"อะไร พูดมาเร็วเข้า"

"...เจ้าตั้งครรภ์”

“อะไรนะ เป็นไปไม่ได้...”

"ข้ามั่นใจ" มือของฉู่ซีเย่วางบนท้องนาง “ในนี้มีท่านอ๋องน้อย”

เป็นเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้ที่เหยาอี้เหยาจะตั้งครรภ์ สืบเนื่องจากพิษแมลงคุณไสยที่อยู่ในร่างนางนานเกินไป ทั้งยังโดนพิษตั้งแต่เด็ก ทำให้ระบบสืบพันธุ์เสียหาย ไม่มีทางตั้งครรภ์ได้

ถึงยังงั้นตลอดหลายปีมานี้ฉู่ซีเย่และเหยาอี้เหยาไม่ได้ถอดใจเพราะขนาดซ่างเหวินยังตั้งครรภ์ได้

แต่ก็ไม่กดดันว่าต้องมีลูกให้ได้ คิดเพียงว่าหากมีได้ก็เป็นปาฏิหาริย์อันสูงสุดและหากไม่สามารถมีลูกก็ยอมรับได้

แต่แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น

เหยาอี้เหยาตั้งครรภ์…

“จริงหรือ แน่ใจจริงๆ หรือ” เหยาอี้เหยาถามซ้ำไปซ้ำมา ทั้งๆ ที่ท่านหมอหลายคนก็ลงความเห็นว่านางตั้งครรภ์แล้ว

“แน่นอน เจ้าตั้งครรภ์แล้ว”

“ท่านอ๋อง…” เหยาอี้เหยาปิดหน้าร้องไห้ นางทั้งสับสนและรู้สึกดีใจไปพร้อมๆ กัน “ข้าต้องทำอย่างไรบ้าง ข้าไม่รู้ว่าต้องทำอะไรแล้ว”

ฉู่ซีเย่จุมพิตให้นางสงบ “ตอนนี้เจ้าต้องพักผ่อนก่อน ร่างกายจะได้หายดี”

“ได้ ข้าจะนอนแล้ว” เหยาอี้เหยานอนอย่างว่าง่าย แต่น้ำตาก็ไหลออกมาอีก อารมณ์อ่อนไหวของนางมีผลมาจากภาวะการตั้งครรภ์

“จะนอนแล้วเหตุใดยังร้องไห้เล่า” ฉู่ซีเย่นอนข้างนาง

“ข้าร้องไห้เพราะดีใจมาก ต่อไปนี้ตอนไปไหว้บรรพบุรุษสกุลฉู่ก็ไม่ต้องรู้สึกผิดแล้ว” นางเคยยอมแพ้ไปแล้ว เพราะความหวังช่างทำร้ายจิตใจอย่างบาดลึก แต่ลึกๆ ก็ยังหวังไม่เลิกรา ครั้นตอนนี้ตั้งครรภ์แล้ว น้ำตาก็พรั่งพรูไม่หยุด

ฉู่ซีเย่ตะกองกอดนาง “ไม่ว่ายังไง เจ้าก็ไม่ต้องรู้สึกผิด”

“ท่านอ๋อง” เหยาอี้เหยาขยับตัวไปซุกซบเขา “กอดข้าแน่นๆ หน่อย”

“ได้สิ”

วันเวลาผ่านไปราวกับกะพริบตา ปลายฤดูหนาว เหยาอี้เหยาก็ให้กำเนิดบุตรชายตัวอวบอ้วนที่ร้องไห้ลั่นจวนฉู่อ๋อง

ฉู่ซีเย่มองบุตรชายแวบเดียวก่อนจะปรี่เข้าไปหาเหยาอี้เหยา เพราะนางดูต้องการเขาเหลือเกิน

ความเหน็ดเหนื่อยจากการคลอดบุตรทำให้นางหลับไปพักใหญ่

“ท่านอ๋อง”

“ข้าอยู่นี่แล้ว”

“ลูกเป็นอย่างไรบ้าง”

“แข็งแรงดี” เขาจุมพิตแก้มนวล “พระชายาเก่งมาก”

“ข้าอยากเห็นหน้าลูกของเรา”

“ได้ คอยเดี๋ยว” ฉู่ซีเย่หันไปขอบุตรชายมาจากซ่างเหวินซึ่งอุ้มไว้ก่อน วินาทีแรกซึ่งได้อุ้มบุตรชาย โลกเขาหมุนกลับด้าน เด็กคนนี้น่าตาน่าเกลียดเหมือนถูกใครทุบหน้าจนม่วงช้ำ แต่เขากลับตกหลุมรักอย่างรุนแรง ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยคิดจะรักใครแบบเหยาอี้เหยามาก่อนยกเว้น…ฉู่อวี่

ใช่…เขาจะตั้งชื่อลูกว่าฉู่อวี่

“ฉู่อวี่ นี่คือมารดาของเจ้า” ฉู่ซีเย่ประคองบุตรชายให้นางอุ้ม ก่อนจะปีนขึ้นเตียงไปกอดซ้อนอยู่ด้านหลัง

“ฉู่อวี่ ชื่อเพราะมาก”

“เขาหน้าตาเหมือนข้ามาก”

เหยาอี้เหยายิ้ม รู้สึกว่ากำลังมองฉู่ซีเย่ฉบับย่อส่วน “นั่นสิ ไม่เหมือนข้าเลย”

ฉู่ซีเย่เพ่งพินิจมอง “แต่ตรงปากเหมือนพระชายา”

จบประโยคนี้ฉู่อวี่ส่งเสียงร้องอ้อแอ้ขึ้นมา เหยาอี้เหยาจึงอุ้มประคองให้สงบขึ้น

“ฉู่อวี่ ดวงใจของแม่”

“พระชายาและฉู่อวี่เป็นดวงใจของข้าเช่นกัน”

-จบบริบูรณ์-