3/2 เข้าหา

วันนี้อากาศหนาวแต่ไร้หิมะโปรยปราย

ฉู่ซีเย่ผู้คุ้นชินกับอากาศเป็นอย่างดีจึงไม่ได้สวมใส่อาภรณ์กันหนาว สวมเพียงเสื้อตัวนอกสีครามลายเมฆา เกลาผมด้วยปิ่นหยก

ร่างสูงแม้ยังอยู่ในวัยเยาว์กลับให้กลิ่นอายองอาจเหนือสามัญ นัยน์ตาคมที่หลุบลงดูสงบ

ท่ามกลางหุบเขาที่กิ่งก้านโรยราในยามจำศีล ฉู่ซีเย่คล้ายหลับใหลไปในห้วงเวลาเหล่านั้น

กระทั่งการมาถึงของชายผู้หนึ่ง ดาบคมวาวแหวกผ่านอากาศคล้ายอยากทักทาย ฉู่ซีเย่ขยับตัวอย่างเกียจคร้าน กระบวนท่าเข้มแข็งแต่ไร้จิตสังหาร เขาพลิกกายหลบพร้อมลืมตาขึ้นมาเอ่ยปาก

“ท่านจงใจลอบสังหารข้าหรือ?”

“มิกล้าๆ ข้าไหนเลยจะกล้าทำเรื่องเช่นนั้นกัน” ‘ฉู่ซีห่าว’ แย้มยิ้ม เสือกส่งดาบราวกับอยากทักทายลูกพี่ลูกน้องคนสนิทอย่างแนบชิด แล้วหยุดมือเมื่อเล่นพอประมาณแล้ว “ฝีมือเจ้าก้าวหน้าขึ้นมาก กลับไปข้าจะไปเรียนท่านปู่ แต่ยังไงเจ้าก็ยังเตี้ยกว่าข้าอยู่ดี”

“ท่านปู่สบายดีหรือไม่” ฉู่ซีเย่ยืนใกล้ผาศิลา เวลานี้เขาสูงน้อยกว่าฉู่ซีห่าวหนึ่งช่วงศีรษะ รูปร่างแบบบางกว่าสักหน่อยเมื่อเทียบกับแม่ทัพหนุ่มซึ่งบึกบึนสมชายชาตรี

“มีข้าอยู่ ท่านปู่ย่อมสบายที่สุด เจ้าวางใจเถิดอิ่นจื่อ ข้าไม่มีทางปล่อยให้ท่านปู่เป็นอะไรแน่”

“พวกท่านคงต้องอยู่ชายแดนต่ออีกสักพักใหญ่” ฉู่ซีเย่ยอมรับข้อตกลงสมรสเพราะหวังจะลดความระแวงจากทางราชวงศ์ พาท่านปู่และท่านพี่กลับมาจากชายแดนได้ แต่ตอนนี้แผนการเปลี่ยนไปแล้ว อีกทั้งการตายขององค์หญิง อาจจะจุดชนวนเหตุให้เกิดเรื่องบาดหมางระหว่างรัฐหลู่และต้าหย่ง

“เรื่องนั้นไม่เป็นอะไรเลย”

“ปีนี้ท่านควรรับตำแหน่งเจ้าเมืองฉู่ แต่ทางราชวงศ์คงอ้างงานไว้ทุกข์องค์หญิง ไม่จัดงานรื่นเริง” สามปีแล้วที่ตำแหน่งเจ้าเมืองฉู่ของเมืองโจวอี้ไร้ผู้ดำรงตำแหน่ง เนื่องจากทางราชวงศ์ต้องการให้ฉู่ซีห่าวไว้อาลัยถึงสามปี เพื่อแสดงความกตัญญูต่อบิดา แต่ฉู่ซีเย่รู้ว่านี่คือแผนถ่วงเวลาเพื่อลดความแข็งแกร่งของแดนเหนือเท่านั้น

“ข้ากับท่านปู่รอได้ ชายแดนล้วนเป็นแผ่นดินของเรา เราอยู่ได้อยู่แล้ว” ฉู่ซีห่าวเป็นห่วงน้องชายมากกว่าสิ่งอื่นใด “อิ่นจื่อ ข้ากับท่านปู่ไม่อาจอยู่ปกป้องเจ้า เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี”

“ข้าจะดูแลตนเองให้ดี” ฉู่ซีเย่ตอบ บทสนทนาเปลี่ยนไปเป็นเรื่องสถานการณ์ในปัจจุบัน

“องค์หญิงทรงสิ้นแล้ว ไท่จื่อทรงกำลังมาหาเจ้าแน่ แผนรับมือของเจ้าเป็นอย่างไร” ขบวนกองทัพของไท่จื่อย่ำเท้าเฉียดใกล้เมืองโจวอี้ทุกที

“ดูจากการที่ไท่จื่อกล้าสังหารองค์หญิงแล้ว ไม่มีทางที่ทรงจะก่อสงครามในตอนนี้ อย่างมาก พระองค์ก็ต้องการเพียงตักเตือนข้า เอากองทัพมาบีบให้ข้ารับเงื่อนไขบางอย่าง” ราชวงศ์ไม่โปรดปรานการเสียหน้า หากข่าวแพร่สะพัดออกไปว่าองค์หญิงเจ็ดตั้งครรภ์ก่อนการสมรสเชื่อมสัมพันธ์ ราชวงศ์ย่อมไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน ไท่จื่อเป็นคนสืบทอดบัลลังก์ เขาไม่อาจปล่อยให้ราชวงศ์ต้องด่างพร้อย

ทว่า แม้ไท่จื่อจะเป็นคนจัดการเองสังหารองค์หญิง ก็ใช่ว่าทางราชวงศ์จะต้องรับผิดชอบ ฉู่ซีเย่รู้ว่าในที่สุดแล้ว เขาต้องมีส่วนรับผิดชอบต่อการสิ้นพระชนม์ขององค์หญิงเจ็ด ทำเช่นนี้ราชวงศ์จึงจะพอใจ

“ต้องมีคนถูกส่งมาแทนองค์หญิงแน่” ไท่จื่อต้องการวางสายให้อยู่ใกล้ฉู่ซีเย่มาตลอด จึงได้ทูลเสนอให้ฝ่าบาทคิดเรื่องแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรี แต่เมื่อแผนการนี้ล่มไม่เป็นท่า ย่อมต้องมีแผนต่อไป “ครั้งนี้เจ้าควรหาเหตุผลปฏิเสธให้ได้”

ฉู่ซีเย่เพียงยิ้ม “เหตุใดต้องปฏิเสธ”

“เจ้ารู้แล้วหรือว่าไท่จื่อจะส่งใครมา”

ฉู่ซีเย่ยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“เด็กคนนั้นหรือ” ฉู่ซีห่าวเอ่ย “เจ้าจงใจทำทีสนใจนางเพื่อให้ไท่จื่อส่งนางมาอยู่ข้างกายเจ้า”

“นางบอกอยากชดใช้ให้สกุลเรา ข้าย่อมต้องทำให้สมใจนาง”

เหยาอี้เหยานั่งอยู่ในรถม้าโดยมีจางลี่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เวลานี้กำลังมุ่งตรงกลับสู่เมืองโจวอี้

ประตูเมืองอยู่เบื้องหน้า เหตุการณ์คล้ายวันแรกที่มาถึง ทว่าทุกอย่างง่ายดายกว่ามาก เมื่อผู้นำขบวนในคราวนี้คือไท่จื่อหย่งสวิน แม่ทัพรักษาการณ์นำขบวนคนเข้าไปในเมือง ไท่จื่อแสดงความจริงใจโดยให้กองทัพของพระองค์คอยอยู่นอกประตูเมือง ห่างจากเมืองโจวอี้ไปสามสิบลี้

เป็นการบอกใบ้กลายๆ ว่าทรงมาเพื่อเจรจา ไม่คิดก่อสงคราม

รถม้าเคลื่อนตัวไปยังถนน ลูกหินก้อนน้อยปะทะกับรถม้าจนเกิดเสียง เหยาอี้เหยาแหวกม่านขึ้นเล็กน้อย ซ่างเจวี๋ยควบม้าวิ่งมาขนาบข้างนาง จึงได้สนทนากัน

“อี้เหยา รับสิ่งนี้ไป”

เหยาอี้เหยาไม่ทันถามว่าสิ่งใดที่ให้นางรับ ซ่างเจวี๋ยก็โยนเข้ามาให้นางรับแล้ว ลักษณะของสิ่งของในมือคือนกหวีดที่ประดิษฐ์ขึ้นจากโลหะ

“ให้ข้าหรือ”

“ใช่ มีภัยเมื่อไหร่ จงเป่าทันที ต่อให้ข้าอยู่ไกลแค่ไหน ข้าก็ได้ยิน” ซ่างเจวี๋ยไม่เห็นด้วยกับแผนการของไท่จื่อ เขาไม่อยากให้เหยาอี้เหยาเป็นสายลับ แต่ทำอย่างไรได้ ตอนนี้ทำอันใดไม่ได้แล้ว เขาจึงอยากให้ของกับนาง เวลามีภัยเขาจะได้ไปช่วย

“แม่ทัพซ่าง ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาสวมไว้ ใส่เสื้อนอกปิดไว้ชั้นหนึ่ง “ข้าจะเก็บรักษาไว้อย่างดี”

“ครั้งก่อนข้าขอโทษที่ไม่ไปช่วยเจ้า” ซ่างเจวี๋ยเห็นนางเป็นน้องสาว เขารู้สึกผิดทุกวันที่ต้องรอโดยไม่อาจจะเคลื่อนไหวหรือทำอันใด

“ไม่ใช่ความผิดของท่าน แถมตอนนี้ข้าก็ไม่เป็นไรแล้ว แม่ทัพซ่าง ท่านอย่ารู้สึกผิดเลย ไม่เช่นนั้นข้าจะรู้สึกผิดไปด้วยนะ”

“เข้าใจแล้ว อี้เหยา จากนี้ไปข้าจะปกป้องเจ้าเอง” ซ่างเจวี๋ยยิ้มแย้มกับเหยาอี้เหยา ครั้นเห็นลู่หมิงที่ตามหลังมารอยยิ้มก็เปลี่ยนไป “อี้เหยา ข้าไปก่อนนะ ไม่อยากติดเสนียดคนจัญไร”

ลู่หมิงได้ยิน แต่เขาไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทีอันใด ยกม้วนหนังสือมาอ่านต่อ

เหยาอี้เหยาปิดม่าน ครึ่งชั่วยามต่อมา รถม้าก็จอดเทียบจวนสกุลฉู่ นางเตรียมใจชั่วครู่ ก่อนจะลงไปโดยมีจางลี่จับม่านให้ เวลาอยู่ต่อหน้าธารกำนัล จางลี่สวมบทบาทสาวรับใช้ได้ดี

พ่อบ้านผู้ดูแลสกุลฉู่ออกมาต้อนรับ จินเฟยคนสนิทของฉู่ซีเย่เรียนเชิญไท่จื่อไปยังเรือนรับรอง เหยาอี้เหยาและกงจิ้งไปพักยังอีกเรือนที่อยู่ใกล้กัน

สาวรับใช้ประจำสกุลฉู่นำชาผลไม้มาต้อนรับคู่ขนมขึ้นชื่อ กระนั้นเหยาอี้เหยาก็ไม่ได้แตะต้องมากนัก นางรู้สึกว่ากินอะไรไม่ค่อยลง

“คุณหนูเหยา” กงจิ้งพูดกับนางเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เมื่อเดือนก่อน ยังคงรักษาท่าที เคร่งขรึมเช่นเดิม “ไท่จื่อเป็นคนอันตราย แต่ฉู่ซื่อจื่ออันตรายยิ่งกว่า จากนี้เจ้าต้องระวังตัว”

“เคราะห์ร้ายนัก อยู่ระหว่างคนอันตรายทั้งสอง จะระวังตัวอย่างไร” นางอยู่ในสถานะซึ่งหลีกไม่พ้น ราวกับกิ่งไม้ที่ไม่อาจต้านทานกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก

“ข้าไม่อาจบอกได้ว่าจะปกป้องเจ้าเหมือนซ่างเจวี๋ย หากมีเหตุการณ์ให้ต้องทอดทิ้งเจ้าอีก ข้าคงทำโดยไม่ลังเล แต่ตราบใดที่เจ้ามีประโยชน์ต่อไท่จื่อและบ้านเมือง ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิต”

เหยาอี้เหยายิ้มเล็กน้อย นางพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่กงจิ้งพูด “วางใจเถอะ ข้าจะทำตัวมีประโยชน์”

กงจิ้งเห็นว่าคนผู้หนึ่งกำลังมา เขาจึงถอยออกไป คอยจับตาดูนางห่างๆ แทน

เหยาอี้เหยาก้มมองถ้วยชา น้ำชาใสหอมกรุ่นโชยเข้าจมูก ทัศนียภาพของเรือนรับรองสบายตาชวนมอง จิตใจนางเบาโหวงลอยล่องไปในอากาศ

“อีกสักวัน…มีชีวิตเพิ่มอีกสักวันก็ยังดี”

ฉู่ซีเย่เห็นเหยาอี้เหยานั่งอยู่ในบนเรือน ใกล้เตาอุ่นซึ่งขับไล่ความหนาว นางหันหน้าออกไปนอกสวนผ่านหน้าต่าง แววตาเหม่อลอยจนไม่รู้ตัวว่าเขามาถึงแล้ว

“คุณหนูเหยา”

“ซื่อจื่อ” เหยาอี้เหยาได้สติโดยพลัน นางทำถ้วยชารดมือด้วยความซุ่มซ่าม น้ำชาแม้จะไม่ร้อนมาก แต่ก็ยังร้อนจนลวกมืออยู่ดี

“ไปเอาน้ำเย็นมาให้คุณหนูเหยาแช่มือ” สาวรับใช้รีบจัดการโดยทันที ไม่กล้าชักช้า นี่คือการไล่คนของฉู่ซีเย่

“ขออภัย ข้าน้อยซุ่มซ่ามอีกแล้ว” เหยาอี้เหยารวบมือคำนับ ไม่ยืดตัวขึ้นจนกว่าจะได้รับคำอนุญาต

ฉู่ซีเย่มองนางเดินไปนั่งบนตั่งซึ่งนางเคยนั่งเมื่อครู่

บรรยากาศในเรือนรับรองเปลี่ยนโดยพลัน เหยาอี้เหยาตัวแข็งทื่อ ฉู่ซีเย่คือบุรุษซึ่งปราศจากความอบอุ่น เขาเหมือนมีฤดูหนาวส่วนตัวติดกายมาด้วย

“หันมาทางนี้”

“เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาหันหลัง โดยไม่ค้างอยู่ในท่าคารวะ

“ข้าได้บอกให้เจ้ายืนขึ้นแล้วหรือ” ฉู่ซีเย่ใช้ถ้วยชาใบใหม่ รินชาให้ตัวเองดื่ม สายตาคล้ายไม่แยแส แต่ประเมินนางเงียบๆ

“คารวะเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยารีบคารวะใหม่ สองมือประสานกันวางอยู่ระดับใต้คาง เขาค่อยๆ จิบชาอย่างพิรี้พิไรจนหมดแล้วจึงบอกให้นางลุกขึ้นได้

“ลุกขึ้น”

“เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาลุกขึ้นได้เสียที นางถอยไปสามก้าว แล้วนั่งลงชันขาพร้อมก้มหน้า ไม่พูดอันใดอีก

ทั้งสองเงียบ ฉู่ซีเย่เป็นฝ่ายลุกขึ้นพร้อมจากไปเมื่อถึงเวลาอันสมควร

“ข้ารู้ว่าเจ้ามีทางเลือกไม่มากนัก แต่ตอนนี้ข้าให้เจ้าเลือก ไปจากจวนข้า ข้าจะให้คนไปส่งเจ้ากลับต้าหย่ง หรือที่ไหนก็ได้ที่เจ้าต้องการ” ฉู่ซีเย่มองออกว่านางคือหมากเกมต่อไปของไท่จื่อ เขาจึงตั้งใจมามอบทางเลือกให้นาง

“ข้าอยากอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ ถ้าท่านบอกว่าให้ข้าเลือกได้ว่าจะอยู่ที่ไหน ข้าก็อยากอยู่ที่นี่”

"ถ้าเช่นนั้น คุณหนูเหยา..."ฉู่ซีเย่หยักยิ้ม สืบเท้าเข้าหานาง เขาบดบังความสว่างกลืนร่างนางจนมิด “จวนสกุลฉู่ยินดีต้อนรับ”

เหยาอี้เหยาสะท้านเยือก นางรู้สึกว่าอยากหันหลังแล้ววิ่งหนี แต่สายตาของฉู่ซีเย่ตรึงนางราวกับตะปูไว้ตรงนั้น แม้กระทั่งเขาจากไปแล้ว

“ท่านแม่ ท่านตา คุ้มครองอี้เหยาด้วย”