6/1 เจ้าเมืองโจวอี้

เมืองโจวอี้กลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติเมื่อฉู่ซีเย่กลับมา เขาปราบปรามคนของฉู่กวงหลินหมดสิ้นภายในคืนเดียว พร้อมส่งสองพี่น้องสกุลหยางกลับเมืองชง

อีกทั้งประกาศออกหมายจับกบฏโทษตายของฉู่กวงหลินทำให้เจ้าเมืองชงต้องนั่งรถม้ามาขอร้องให้ฉู่ซีเย่อภัยพร้อมกับบอกเล่าเรื่องราวแผนการที่หย่งสวินสั่งให้ทำ

ฉู่ซีเย่รู้ดีว่าทุกอย่างเป็นแผนการเพื่อโค่นอำนาจของไท่จื่อ ทำให้เขาต้องสูญเสียอำนาจในแดนเหนือ ลี้ภัยไปเมืองหลวง ทว่าแผนการของหย่งสวินไม่ได้สั่นคลอนฉู่ซีเย่อย่างที่คิด เขาสามารถพลิกสถานการณ์กลับมาได้

“ซื่อจื่อ อภัยให้บุตรชายของอาสักครั้งเถิด จากนี้ไปเขาไม่กล้าอีกแล้ว” ฉู่กวงเยี่ยนคุกเข่า ร้องขอความเมตตา

“เจ้าเมืองชง พูดว่าไม่กล้าแล้วช่างง่ายดาย แต่การกระทำล้วนสวนทางเช่นนี้ ข้าคงให้อภัยได้ยาก” ฉู่ซีเย่มองอีกฝ่ายอย่างเรียบเฉย แม้จะมีสายเลือดส่วนหนึ่งจากบรรพบุรุษที่เหมือนกัน ทว่าเขาไม่รู้สึกถึงสายสัมพันธ์อันใดต่อญาติผู้นี้ ความจริงเขาอยากจะส่งคนไปลากตัวฉู่กวงหลินมาสั่งสอน แต่ทำอย่างไรได้ มารดาของอีกฝ่ายเป็นคนของราชวงศ์ ไม่ว่ายังไงก็ต้องไว้หน้าอยู่บ้าง

“ถ้าหากลุงสัญญาว่าจะสนับสนุนให้แม่ทัพฉู่ขึ้นเป็นเจ้าเมืองเล่า” ฉู่กวงเยี่ยนเอ่ยปาก “ในที่ประชุมลงมติครั้งหน้า อาจะสนับสนุนให้แม่ทัพฉู่สืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองเอง”

ฉู่ซีเย่ยิ้มนิดๆ “แลกกับอะไร”

“ขอแค่เจ้าถอนประกาศจับ ไม่ลงโทษอาหลินก็พอ” เมื่อสามเดือนก่อนทุกอย่างดำเนินไปตามแผนการของหย่งสวิน จนฉู่กวงเยี่ยนคิดว่าจะสามารถโค่นอำนาจฉู่ซีเย่ได้

แต่ฉู่ซีเย่ก็คือฉู่ซีเย่ เขารู้ว่าต้องถอยเพื่อตั้งหลัก จะได้ง้างมีด ถอนรากถอนโค่นในเวลาที่เหมาะสม

“ซื่อจื่อ เจ้าก็รู้ว่าลุงกับอาหลินเป็นเพียงหมากของไท่จื่อ ครั้งนี้พวกเราพ่ายแพ้ เจ้ายอมลงให้สักหนเถอะนะ”

ฉู่ซีเย่ไม่ได้คิดเอาความกับพวกเขาแต่แรก ที่ออกประกาศเช่นนั้นก็เพื่อบีบให้ฉู่กวงเยี่ยนให้การสนับสนุนท่านพี่เท่านั้น

“คำสั่งของข้าคงไม่อาจถอนคืน รวมทั้งสิ่งที่พูดออกไปแล้วเรียกคืนกลับมาก็เหมือนถ่มน้ำลายขึ้นฟ้า ทว่า หากท่านสัญญาว่าจะสนับสนุนพี่ข้าขึ้นเป็นเจ้าเมือง ข้าอาจจะแกล้งทำเป็นลืมเรื่องนี้ก็ได้”

“ลุงสาบาน ครั้งหน้าจะสนับสนุนแม่ทัพฉู่แน่”

“เจ้าเมืองชง คนเราพูดแล้วต้องรักษาคำพูด หากครั้งหน้า ท่านไม่ทำตามที่พูด ข้าจะไม่เกรงใจแล้ว”

ฉู่ซีเย่ลุกขึ้น เปลวเทียนสั่นไหวเมื่อเขาก้าวผ่านไป

กลุ่มของคณะราชทูตรวมตัวอยู่ด้านนอก

ในคณะราชทูตแห่งต้าหย่ง เป็นสายให้ไท่จื่อหนึ่งคน ส่วนอีกสองคนเป็นสายให้ฝ่าบาท และมีอีกหนึ่งคนเป็นนกสองหัวอยู่ระหว่างไท่จื่อและฉู่ซีเย่ด้วยความจำยอม

กล่าวโดยสรุปคือคณะราชทูตแห่งต้าหย่งล้วนไม่น่าไว้ใจ แต่ทุกครั้งยามเกิดเรื่อง พวกเขาก็รวมตัวกันช่วยเหลือกันสุดกำลังจนเมื่อทุกอย่างสงบ ค่อยทำตัวเป็นสายลับต่อ

ด้านนอกยังคงหนาวเย็น ท่านหมอประจำตระกูลซ่างเป็นเพียงผู้เดียวที่เข้าออกห้องของซ่างเจวี๋ยเพื่อยื้อชีวิตเขา จวบจนยามโฉ่ว หมอหญิงก็ออกมาเรียนกงจิ้งและลู่หมิงว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว

“ในเมื่อเขาไม่เป็นไรแล้ว ข้าขอไปจวนสกุลฉู่ก่อน” กงจิ้งกล่าว ตอนนี้เหยาอี้เหยายังอยู่กับฉู่ซีเย่โดยไม่รู้ชะตากรรม

“ทางนี้ข้าจัดการเอง แม่ทัพกง ฝากยาให้อี้เหยาด้วย”

กงจิ้งรับมา ออกเดินทางไปจวนสกุลฉู่ทันที

“ใคร” ซ่างเจวี๋ยลืมตาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาสวมเสื้อให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบมีดสั้นขว้างออกไป เฉียดท่อนแขนบัณฑิตหนุ่มไปเพียงเล็กน้อย

“ข้าเอง”

“รู้ ถึงได้ลงมืออย่างไรล่ะ” ซ่างเจวี๋ยไม่อาจให้อภัยลู่หมิงที่ทารุณต่ออี้เหยาน้อยได้ “นี่ยังน้อยหากเทียบกับสิ่งที่เจ้าทำต่ออี้เหยา”

“ข้าเป็นคนของไท่จื่อ ไม่ทำตามคำสั่งพระองค์ไม่ได้”

“คำพูดของเจ้าแปลได้ว่าถ้าไท่จื่อสั่งให้เจ้าข้านาง เจ้าก็จะฆ่ารึ” ซ่างเจวี๋ยใบหน้าซีดเพราะเสียเลือด แต่แววตายังสุกใสดังเดิม “ลู่หมิง ที่แท้แล้วไท่จื่อใช้อะไรบีบเจ้ากัน เจ้าจึงยอมฟังคำสั่งเขาทุกอย่างเช่นนี้”

ลู่หมิงไม่ได้พูดอะไร เขาวางถ้วยยาไว้บนโต๊ะ “ดื่มให้หมดด้วย แผลจะได้หายดี”

จวนสกุลฉู่มีกลิ่นอายเฉพาะตัว เหยาอี้เหยาจึงมักจะได้กลิ่นสมุนไพรจากตัวฉู่ซีเย่ อีกทั้งตอนนี้เขายังแผ่ไออุ่นออกมาจนร่างกายของนางเหมือนถูกกระตุ้น นางจึงลืมตาขึ้นมาจากการหลับใหล

“ซื่อจื่อ” เหยาอี้เหยาขยับตัวลุกขึ้นจากตั่งเตียง นางสังเกตว่าตอนนี้ได้ย้ายกลับมาเรือนเดิมที่เคยอยู่ แสดงว่าคุณหนูหยางน่าจะถูกไล่ออกไปแล้ว รวมทั้งเขาคงจัดการฉู่กวงหลินแล้วเช่นกัน

“กงจิ้งฝากยาให้เจ้า” ฉู่ซีเย่ใช้สายตาบอกว่ายาระงับพิษถูกวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง

เหยาอี้เหยาหยัดกายลุกขึ้น ก่อนจะถามเขา

“ท่านมาหาข้าเพียงเพื่อจะมอบยาหรือ” เขาไม่น่าจะมีเวลาว่างมากมาย ไหนจะต้องจัดการทางฝั่งสองพ่อลูกสกุลฉู่ รวมทั้งรับตัวแม่ทัพฉู่ที่บาดเจ็บกลับมา

“แน่นอนว่าไม่”

“ท่านพูดธุระมาเถิด”

ฉู่ซีเย่มองนาง “เจ้าจะไปพบหย่งสวินเมื่อใด”

“ไม่แน่ใจ ปกติพระองค์จะมาหาข้าเอง” ตอนนี้ไท่จื่อหย่งสวินพำนักอยู่เมืองหยงหยาง ครั้งสุดท้ายที่พบกันเป็นเมื่อสามเดือนก่อน ไม่แน่ว่าครั้งถัดไปที่พระองค์เรียกพบ อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตนางก็ได้

“หย่งสวินยังไม่ฆ่าเจ้าหรอก”

“ท่านมั่นใจได้อย่างไร”

“สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว ยามนี้หย่งสวินตกที่นั่งลำบาก จำต้องเก็บเนื้อเก็บตัว” หากหย่งสวินเคลื่อนไหวอะไรในตอนนี้ รั้งแต่จะทำให้ฝ่าบาทระแวงในตัวเขามากขึ้น

“ซื่อจื่อ ท่านทำอย่างไรถึงได้รอดกลับมาได้โดยสวัสดิภาพเช่นนี้ หรือว่าท่าน ใช้เรื่องของ…” นางคิดว่าฉู่ซีเย่อาจจะเปิดโปงความชั่วร้ายของไท่จื่อให้ฝ่าบาททราบ แต่หากเป็นเช่นนั้น ทำไมเรื่องถึงเงียบนัก

“ข้าไม่จำเป็นต้องใช้นาง” ฉู่ซีเย่ช่วยหย่งเยี่ยนเพราะแผนการในอนาคต ตอนนี้จึงไม่คิดจะหยิบนางออกมาใช้

“เช่นนั้นท่านทำอย่างไร” คราวก่อนเขาให้นางยุงยงไท่จื่อให้ทำลายพระศพขององค์หญิง ที่แท้แล้วแผนการของเขาคืออย่างไรกันแน่

“คนมีอำนาจกลัวอะไรที่สุดรู้หรือไม่” ฉู่ซีเย่พูดต่อ “กลัวเสียอำนาจในมืออย่างไรล่ะ หากฝ่าบาทฆ่าข้า ปล่อยให้หย่งสวินได้เป็นใหญ่ในแดนเหนือ วันหน้าวันใด อำนาจในมืออาจถูกสั่นคลอนได้” ต่อให้อาจจะไม่เกิดขึ้นจริง แต่ความกลัวก็เหมือนพิษร้ายนับวันยิ่งกัดกินเนื้อหนังมากขึ้นเรื่อยๆ

“ท่านยุให้ฝ่าบาทระแวงไท่จื่อ พระองค์จึงปล่อยให้ท่านกลับมาถ่วงสมดุล” หากเป็นคนธรรมดา ไม่มีทางถูกยุให้แตกคอได้ง่ายๆ แต่เพราะทั้งสองมีสถานะพิเศษ ไม่ว่าเล็กน้อยเพียงใด ก็สั่นคลอนเสาวิหารได้

“เจ้าเข้าใจถูกต้องแล้ว” นางหัวไวใช้ได้ แม้จะซื่อไปหน่อยก็ตาม

“ซื่อจื่อ หากครั้งหน้าไท่จื่อเรียกพบข้า ข้าควรเอาตัวรอดอย่างไร” ก่อนหน้านี้นางขัดคำสั่งของหย่งสวิน ขนถ่ายยาให้กองทัพปกป้องดินแดน ทำให้แม่ทัพฉู่ยังคงมีชีวิตอยู่ ซึ่งนับว่าเป็นการทำลายแผนการอันใหญ่หลวง พระองค์จึงลงโทษนาง ทั้งขังคุก ทั้งสั่งงดยาจนเกือบตาย

“เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้า เป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องคิดหาหนทางเอาเอง”

"ข้าน้อยโง่เขลา ไม่รู้ควรต้องเอาตัวรอดอย่างไร"

ฉู่ซีเย่มองนางด้วยนัยน์ตาชนิดหนึ่ง "คนที่รอดมาจากเงื้อมมือของจี๋เฉวียนได้เช่นเจ้า ยังมีอะไรที่ทำไม่ได้อีก"

"เรื่องจี๋เฉวียนก็เป็นเพราะท่านช่วยอีกแรง ถ้าเป็นข้าคนเดียวจะเอาตัวรอดได้อย่างไร"

ที่แท้นางรู้แล้วว่าฉู่ซีเย่ช่วยนาง

"คุณหนูเหยา หย่งสวินยังต้องการเจ้าอยู่ ไม่ว่ายังไง ช่วงนี้เขาไม่ฆ่าเจ้าหรอก"

ฉู่ซีเย่ทำลายแผนการของหย่งสวินแล้ว ตอนนี้เหยาอี้เหยาจึงกลายเป็นหมากตัวสำคัญเพื่อสอดแนมหาข้อมูล

"ก็อาจจะจริง แต่ท่านว่าจะดีกว่าไหม หากท่านสามารถถอนพิษให้ข้าได้ ไท่จื่อจะได้ไม่มีอะไรมาบีบข้าได้อีก" ความหวังของนางล้วนอยู่ที่เขา แต่ฉู่ซีเย่เหมือนไม่กระตือรือร้นที่จะหายาถอนพิษให้นางเลย

"ข้าบอกแล้ว พิษแมลงคุณไสยไม่มียาถอน เจ้าคิดว่าคิดค้นยาถอนมันง่ายนักหรือ"

"ข้าน้อยเพียงสอบถาม หวังว่าซื่อจื่อจะปรุงยาถอนพิษสำเร็จโดยเร็ววัน ข้าน้อยจะได้ไม่ต้องทรมานอีก" ความเจ็บปวดจากการขาดยาระงับพิษ ร้ายกาจจนยากจะพรรณนา

ฉู่ซีเย่ลุกขึ้น "แม้ยาถอนพิษจะไม่คืบหน้า แต่ข้ารู้วิธีทำให้เจ้าดีขึ้น"

"วิธีอะไรหรือ หรือแช่น้ำเหมือนเมื่อวาน" นางดีขึ้นหลังแช่น้ำในสระไป

ฉู่ซีเย่ไม่ได้บอกวิธี "เอาเป็นว่าเมื่อใดที่เจ้าอาการกำเริบ ให้มาหาข้า"

คำพูดคลุมเครือของเขาทำนางฉงน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเพราะฉู่ซีเย่ออกไปแล้ว

เหยาอี้เหยานิ่งคิด เขาทำอะไรนางถึงได้ดีขึ้นขนาดนี้

เมื่อเริ่มดีขึ้นแล้ว เหยาอี้เหยาจึงตื่นเช้าทำหน้าที่ของตนเอง หรือก็คือหาข้ออ้างนัดหมายจี๋เฉวียนให้พาอามู่มาพบกัน

ครั้งก่อนนางเคยสัญญาไว้ว่าจะเลี้ยงอาหารจี๋เฉวียน นางจึงเตรียมเงินมาจ่ายค่าอาหารด้วย แต่เพราะตรอกซ้ายเป็นถิ่นของผู้มีอิทธิพลมืด ไม่เหมาะจะกินเลี้ยง นางจึงพาจี๋เฉวียนและอามู่ไปกินข้าวในเมือง

ระหว่างที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ในโรงน้ำชา โต๊ะข้างๆ พูดถึงคุณหนูหยาง

“ได้ยินว่าคุณหนูหยางผู้งดงามยังอยู่ในเมืองโจวอี้ของเรา ไม่แน่นะ บางทีนางอาจกลายเป็นพระชายาของซื่อจื่อก็ได้”

“ข้าก็ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้นางอยู่ในจวนสกุลฉู่ แต่เพื่อความเหมาะสมเลยย้ายที่พำนัก”

“แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ใด”

“จวนสกุลเฉา วันก่อนเมียข้าเห็นคุณหนูหยางในสวนดอกไม้ งดงามสมคำร่ำลือ”

เหยาอี้เหยาคีบเนื้อผัดเปรี้ยวหวานเข้าปาก ที่แท้คุณหนูหยางยังไม่กลับเมืองชงอีกหรือ

“คุณหนูเหยา ฉู่ซื่อจื่อจะแต่งนางเป็นเมียจริงรึ” จี๋เฉวียนเอ่ยถาม

“ท่านถามทำไม คงไม่คิดจะไปลักพาตัวนางมาเป็นของตัวเองใช่ไหม”

จี๋เฉวียนหัวเราะ “คุณหนูเหยา ข้าเปลี่ยนไปแล้ว เรื่องพรรค์นั้นจะทำได้อย่างไร”

“เช่นนั้นก็ดี ท่านอย่าทำเรื่องไม่ดีอีกนะ” ช่วงนี้การปราบปรามของฉู่ซีเย่ยิ่งเข้มงวดขึ้น หากจี๋เฉวียนก่อเรื่องอีก คงเกิดการปะทะอีกแน่

“ได้ ข้าจะทำแต่เรื่องดีๆ” จี๋เฉวียนกวักมือเรียกเสี่ยวเอ๋อร์ให้เพิ่มกับข้าวอีกจาน เสียงอึกทึกนอกโรงน้ำชาก็ดังขึ้น ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะตะโกนขึ้นมา

“แม่ทัพฉู่กลับมาแล้ว!”

“แม่ทัพฉู่หรือ”

จี๋เฉวียนพูด “ได้ยินว่าฉู่ซื่อจื่อบีบให้เจ้าเมืองชงลงนามเห็นชอบให้แม่ทัพฉู่กลับมาได้”

“ข้าขอตัวสักครู่” เหยาอี้เหยาวางตะเกียบ ก่อนจะลุกไปที่ระเบียง ขบวนรถม้านำโดยแม่ทัพหนุ่มกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ผู้คนห้อมล้อมตลอดสองข้างทางเพื่อต้อนรับแม่ทัพฉู่ซีห่าว

ใบหน้าของเขาคล้ำแดด หนวดเคราบางๆ เสริมให้ยิ่งดูดิบเถื่อน ทว่านัยน์ตาอบอุ่นลดทอนความแข็งกร้าวของเรือนร่างสูงใหญ่ราวหินผาของเขา

เหยาอี้เหยามองเขาไม่วางตา ใบหน้าคมคร้ามมีความคล้ายคลึงกับฉู่ซีเย่ เพียงแต่ซื่อจื่อจะให้อารมณ์หยิ่งยโสและเย็นชามากกว่า

ฉู่ซีห่าวอ่อนไหวต่อสายตาคนที่จดจ้องเขายิ่ง แม้ว่าในกระแสสายตาจะไม่มีไอสังหารมุ่งร้าย แต่การจ้องมองของเหยาอี้เหยาก็ทำให้แม่ทัพหนุ่มต้องมองหาว่าผู้ใดกันที่กำลังมองตน

จนเงยหน้าขึ้นมองไปยังโรงน้ำชา เห็นเด็กหญิงวัยแปดขวบกำลังใช้สายตาเพ่งมองเขา แถมข้างๆ ยังมีจี๋เฉวียนอยู่ด้วย

นางคือเหยาอี้เหยาที่อิ่นจื่อพูดถึงซินะ

ฉู่ซีห่าวทักทายด้วยการยิ้มเล็กน้อยแล้วควบม้ากลับจวน ทิ้งให้เหยาอี้เหยายืนนิ่งอยู่อีกพักใหญ่เพื่อจัดการความรู้สึกตัวเอง

“เป็นอะไร” อามู่เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ทำยังไงดี บุตรชายของเจ้าเมืองโจวอี้กลับมาแล้ว” คนทั้งเมืองล้วนโกรธแค้นนางกับท่านตา ดังนั้นเมื่อออกจากจวนสกุลฉู่ เหยาอี้เหยาจะละทิ้งฐานะของตัวเองเสมอ เพื่อกันจะถูกรุมทำร้าย

แม้เมื่อครู่แม่ทัพฉู่จะยิ้มให้นาง แต่ในใจเขาจะไม่โกรธเคืองนางเลยจริงหรือ ในเมื่อใครๆ ก็พูดกันว่าท่านตายิงธนูสังหารเจ้าเมืองฉู่