7/3 หอโคมเขียว

“ใครให้เจ้าไป”

สองเท้าของเหยาอี้เหยาหยุดโดยพลัน แต่ครั้นจะหันกลับมาอีกก็กลัวเหลือเกินว่าจะถูกเขาจับได้ นางกลัดกลุ้ม ไม่รู้ควรทำอย่างไร

“รินสุราให้ข้า” เขาสั่ง

ภายในห้องมีกาสุราอยู่ใกล้อ่างไม้ ขอเพียงฉู่ซีเย่เอื้อมมือไปหยิบเท่านั้น ทว่าเขาเหมือนเกียจคร้านเกินกว่าที่จะทำเอง

“ไม่ได้ยินรึ ข้าสั่งเจ้าให้รินสุรา” น้ำเสียงเขาเริ่มเข้มขึ้น นางจึงต้องค้อมตัวอ้อมหลังเขาไปรินสุราให้อย่างระมัดระวัง พยายามก้มหน้าก้มหน้าไม่เปิดเผยพิรุธ

เมื่อรินสุราให้แล้ว นางก็ค่อมกายคารวะถอยห่างออกไปยืนข้างๆ ฉากกั้น ใช้สมองคิดว่าควรจะทำเช่นไรเพื่อหลบออกไปจากสถานการณ์ในตอนนี้ โดยไม่รู้เลยว่านางตกอยู่ในสายตาของฉู่ซีเย่ผ่านกระจกทองเหลือง

นัยน์ตาเขามองนางอย่างจับจ้องทุกสัดส่วน ขณะใช้นิ้วเรียวจับจอกสุรา มองวิเคราะห์ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือตั้งแต่หัวคิ้วลงมาถึงริมฝีปาก หกปีก่อนนางเป็นเพียงเด็กหญิง ทว่าบัดนี้เริ่มเผยเค้าโครงของหญิงสาวในคราบเด็กหนุ่มหน้าดำ

ฉู่ซีเย่ยอมรับว่านางไม่เหมือนเดิม พูดให้ถูกคือเขาคงจำนางไม่ได้หากพบกันตามถนนหนทาง แต่บนร่างนางมีพลังหยินเย็นยะเยือก เขารู้สึกถึงนาง ก่อนที่นางจะปรากฏตัวขึ้นเสียอีก

เหยาอี้เหยาเหมือนจะรู้สึกได้ถึงสายตาของฉู่ซีเย่ นางจึงเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเขา ก่อนจะสะดุ้งเมื่อพบว่าเขามองนางอยู่ตลอด

ราวกับเขารู้ดีว่านางคือใคร

“สุนัขย่อมเป็นสุนัข ยากจะถอดหนังเป็นเสือ”

สายตาของเขาเหมือนจะบอกว่า ตอนนี้เจ้าจะทำอย่างไร จะเผยตัวตนหรือจะให้เขากระชากหน้ากากออกมา

“ซื่อจื่อ…” เมื่อถูกจับได้นางก็ไม่ดันทุรัง ยอมรับง่ายๆ โทษหนักอาจจะเบาลง นางคิดเพียงว่าเมื่อหกปีก่อนเขาไม่ฆ่านาง ตอนนี้ก็คงไม่ฆ่า อีกอย่างนางไม่ใช่สายของไท่จื่อแล้ว ระหว่างนางและเขาไม่มีเรื่องให้ต้องทำร้ายกัน

“เจ้าออกมาจากนอกด่าน ขัดคำสั่งข้า” สุ้มเสียงเขาเรียบๆ ฟังไม่ออกว่าอารมณ์เป็นเช่นไร

“ข้าน้อยผิดไปแล้วเจ้าค่ะ”

“ผิดที่ใด” ก่อนหน้านี้ฉู่ซีเย่ไม่ให้นางออกมาจากนอกด่านเพราะเกรงว่าจะติดต่อกับผู้อื่นได้ รวมทั้งอาจจะถูกไท่จื่อเก็บเงียบๆ แม้ตอนนี้อำนาจของไท่จื่ออ่อนลงมากแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มี อีกอย่างนอกด่านแม้จะโหดร้ายป่าเถื่อน แต่ที่นั่นมีอาจารย์ เขาจึงโยนนางที่ใกล้จะสิ้นชีวิตไปที่นั่น

“ข้าน้อย...”

“ความผิดของเจ้าคือขัดคำสั่งข้า”

น้ำอุ่นกระฉอกออกมาจากอ่างน้ำตามการเคลื่อนไหวของฉู่ซีเย่ เทียนไขในห้องดับสนิท เขาคว้าเสื้อคลุมมาสวม ทั้งห้องเงียบงันเหลือเพียงเสียงน้ำหยดจากขอบอ่าง

“ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจจะขัดคำสั่งของท่าน แต่ข้าน้อยจำเป็นต้องออกมา”

ปีนั้นที่ฉู่ซีเย่อยากกำจัดนางเป็นเพราะนางคือคนของไท่จื่อ คิดหักหลังเขา แต่ตอนนี้วันเวลาผ่านไปแล้ว เขาไม่ใช่คนใจแคบที่จะกำจัดนางอีก แต่กระนั้นการปล่อยนางไปก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะทำ

ฉู่ซีเย่เกิดความรู้สึกสับสนครู่หนึ่ง เขาไม่อยากปล่อยนางไปรึ?

“เจ้าหนีมาทำไม”

“ท่านเมตตาข้าเถอะเจ้าคะ ข้าน้อยออกมาเพราะเป็นห่วงจางลี่”

“แล้วอย่างไร คนที่เจ้าเป็นห่วงนักหนา ตอบแทนเจ้าอย่างเจ็บแสบเช่นนี้”

“นางคงจะโกรธ เพราะข้านางจึงถูกท่านขายให้หอโคมเขียว” เหยาอี้เหยาเห็นนัยน์ตาเขาวาววับก็รีบเปลี่ยนคำพูด “ข้าน้อยไม่ได้กล่าวโทษท่านนะเจ้าคะ ท่านเป็นนาย สิทธิใดๆ ล้วนเป็นของท่าน”

ฉู่ซีเย่เอ่ยถาม “เจ้าคิดว่าข้าขายนางให้หอนางโลมทำไม”

เพราะท่านอำมหิตอย่างไรล่ะ? ในใจนางคิดเช่นนี้ แต่ไม่ได้พูดออกไป

“ข้าน้อยไม่ทราบเจ้าค่ะ”

“คุณหนูเหยา ในสายตาเจ้า จางลี่เป็นบ่าวที่ซื่อสัตย์รึ”

“ไม่เจ้าค่ะ” ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ จางลี่ก็ไม่เคยซื่อสัตย์ นางขโมยเงินทอง ขายนางให้ผู้อื่น

“งั้นมีเหตุผลอันใดให้เจ้าเก็บคนเช่นนั้นไว้”

เหยาอี้เหยาไม่เคยคิดถึงเหตุผลข้อนี้มาก่อน แต่เมื่อเขาถาม นางถึงได้คิด ความจริงตอนนั้นนางโดดเดี่ยวและหวาดกลัว รอบข้างไม่มีใครสักคน มีแต่จางลี่ที่ถึงแม้จะไม่จริงใจต่อนาง แต่ก็อยู่กับนาง คงเพราะอย่างนี้ ไม่ว่าอะไรนางถึงมองข้ามไป

“โง่เขลายิ่ง”

ฉู่ซีเย่พูดไม่ผิด นางเป็นคนเช่นนั้นจริงๆ

“ซื่อจื่อ ข้าก็เป็นเช่นนี้ ไม่ทราบว่าท่านจะปล่อยคนโง่เขลาอย่างข้าน้อยไปสักครั้งได้หรือไม่ แม้ข้าน้อยจะทำผิด แต่ก็เป็นความผิดครั้งแรก อีกทั้งข้าน้อยยังมีชีวิตได้อีกไม่นาน ท่านเมตตาปล่อยข้าน้อยไปสักหนเถอะนะเจ้าคะ” หากเขาอยากฆ่านาง ย่อมง่ายดายราวถอนขนทิ้ง แต่หกปีมานี้เขาไม่ได้ทำอันใด

“ข้าล่ามโซ่เจ้าไว้รึ อยากไปไยต้องถามข้า”

คำตอบของเขาเหนือความคาดหมายของนางอยู่บ้าง จึงพยายามทำความเข้าใจคำพูดของเขาอย่างละเอียด แต่ก็ไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก เขาอนุญาตให้นางไปได้

ดียิ่ง!

“ไม่มีคำสั่งของท่าน ข้าน้อยจะไม่ออกมาอีก” นางให้คำมั่นเอาไว้ก่อนจะออกไปทางประตูหลัง ปล่อยให้ฉู่ซีเย่อยู่ภายในห้องเพียงลำพัง

เปลวไฟจากเทียนไขกลับมาส่องสว่างอีกหน แสงนวลทาบบนซีกหน้าของเขา เผยให้เห็นเค้าโครงใบหน้าอันคลุมเครือยิ่ง

ทั้งสามตามรอยเข็มทิศของลู่หมิงมาถึงที่หมาย

บริเวณหน้าหอโคมเขียวและหอข้างเคียงอย่างหอสราญรมย์ไม่สงบ กงจิ้งสอบถามชาวบ้านแถวนั้นได้ความว่าเมื่อครึ่งชั่วยามมีเหตุการณ์วุ่นวายเกิดขึ้น ผู้เห็นเหตุการณ์เล่าให้ฟังเรื่องราวอย่างออกรสชาติ จับใจความได้ว่า ก่อนหน้านี้หวงมามาให้คนจับตัวคุณชายยาจกมารับแขก แต่ฝ่ายเจ้าตัวหลบหนีไปหอสราญรมย์

อันหอสราญรมย์นั้น แต่เดิมก็เป็นหอชั้นยอดของสกุลเหมา จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปรบกวน หวงมามาจึงทำอะไรไม่ได้ ต้องปล่อยให้คุณชายน้อยหนีไปอย่างนั้น

“เป็นคุณชายน้อยรึ หน้าตาเขาเป็นอย่างไร” กงจิ้งเอ่ยถาม

“หน้าตาประมาณนี้หรือไม่” ซ่างเจวี๋ยล้วงภาพเหมือนของเหยาอี้เหยาออกมาให้กลุ่มผู้ให้เบาะแสดู เขามั่นใจว่าเข็มทิศของลู่หมิงใช้การได้

คนทั้งหมดรุมดูภาพก่อนจะตอบอย่างพร้อมเพรียง

“ไม่ๆ หน้าตาเด็กคนนั้นขี้ริ้วขี้เหร่ยิ่ง”

“ใบหน้าดำคล้ำไม่เหมือนคนในภาพหรอก ใช่มั้ย เจ้าก็เห็น”

“ไม่มีอันใดน่าดึงดูดใจใดๆ เหมือนเด็กขายถ่านเสียมากกว่า”

ลู่หมิงยิ้มรับเงียบๆ ก่อนจะหันมองทั้งกงจิ้งและซ่างเจวี๋ย หากคุณชายน้อยผู้นั้นมีใบหน้าขี้เหร่ ไม่มีทางที่หวงมามาจะอยากได้ตัวมา

กระนั้นเข็มทิศก็ไม่ขยับแล้ว...

“ขอบคุณท่านป้าทั้งหลายที่ให้ข้อมูล พวกข้าน้อยขอตัวก่อน”

แม้เหน็ดเหนื่อยเพียงใดแต่เหยาอี้เหยาไม่กล้าหย่อนยานรั้งตัวอยู่ต่อ นางรีบโดยสารรถขนสินค้าเที่ยวแรกจากเมืองโจวอี้กลับนอกด่านโดยเร็ว

แต่ด้วยความเหนื่อยล้า ทำให้นางเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ต้องเปลี่ยนรถม้าเป็นรถเลื่อน

น้ำแข็งของทะเลสาบแข็งตัวอย่างดี ทำให้สามารถลากรถเลื่อนผ่านไปได้ในฤดูหนาว ระหว่างข้ามหุบเขาจะมีเนินราบๆ อยู่อย่างโดดเดี่ยว ก่อนหน้านี้นางไม่รู้ว่าที่นั้นคือหลุมศพเอาไว้ฝังนักโทษหรือศพไร้นาม จนกระทั่งเมียนเมี่ยนบอกว่าแม่ทัพหลิน ท่านตาของนางเองก็ถูกฝังอยู่ที่นั้น

ปีนั้นเพื่อลดทอนความโกรธแค้นของชาวแดนเหนือ ราชวงศ์จึงไม่ได้พยายามนำร่างท่านตากลับไป แปดปีหลังจากนั้น ท่านตาจึงยังอยู่ที่นอกด่าน ในฐานะของนักโทษกบฏ

เหยาอี้เหยาคุกเข่าคารวะท่านตาจากบนรถขนของ นางไม่สามารถเข้าใกล้ไปได้มากกว่านี้ หรือทำอะไรให้ท่านตาเช่นกัน

แต่นางสัญญา นางจะทำให้ท่านตากลับบ้านอย่างสมเกียรติให้ได้

เพราะฉะนั้นนางจะตายไปก่อนไม่ได้ นางต้องมีชีวิตอยู่เพื่อพาท่านตากลับบ้าน รวมทั้งลบล้างคำครหาที่กล่าวว่าท่านตาเป็นกบฏ นางไม่เชื่อว่าท่านตาจะเป็นคนอย่างนั้น

“นายน้อย! ท่านกลับมาก่อนเวลารึ” ฟั่นฟั่นเที่ยวตระเวนหาข่าวสารอยู่ทั่วทุกมุมของนอกด่านเป็นงานรอง แต่งานหลักคือรับจ้างปัดกวาดเช็ดถูในกรมสำมโนครัว “อัยย่า! ทำไมท่านมีสภาพเช่นนี้ได้ ถูกคนไล่ตีมารึ”

โดยทั่วไปคนในเมืองโจวอี้บางกลุ่มไม่ต้อนรับชาวนอกด่าน บางรายถึงขั้นลงมือทุบตีจนตายก็มี ในทางกลับกัน ชาวนอกด่านก็ไม่ชอบชาวเมือง

เหยาอี้เหยาจึงมีชีวิตอย่างยากลำบาก นางไม่เป็นที่ต้อนรับของที่ใดเลย

“เปล่า แต่ก็ใกล้เคียง ฟั่นฟั่น ฉู่เซียนเซิงกลับมาแล้วหรือยัง” ผู้อาวุโสไม่ค่อยอยู่กับที่ เขาชอบไปที่นู่นมาที่นี่ตลอดเวลาแต่อีกสองวันจะเป็นวันกินยา เขาน่าจะกลับมาวันนี้ไม่ก็พรุ่งนี้

“กลับมาแล้วขอรับ”

“งั้นรึ”

ฟั่นฟั่นเอ่ยถามพร้อมมองนาง “นายน้อย ท่านคงไม่ได้ลืมคำพูดก่อนจะไปเมืองหรอกใช่ไหมขอรับ ที่บอกว่าจะให้เงินข้าสี่อีแปะน่ะ”

“ไม่ลืม นี่เงินของเจ้าเอาไปสิ” เหยาอี้เหยาเก็บสะสมเงินทองเอาไว้จำนวนหนึ่งเพื่อใช้จ่าย หกปีมานี้นางจึงกระเบียดกระเสียด เงินก้อนใหญ่ที่สุดที่ใช้ไปก็คือเงินไถ่ตัวจางลี่ ซึ่งแม้จะถูกหักหลัง แต่นางก็ไม่เสียใจ

“ขอบคุณนายน้อย ท่านดีที่สุดเลย” ฟั่นฟั่นเก็บเงินไว้ในอกเสื้ออย่างสุขใจ

“ถามหน่อยสิ เจ้าจะเก็บเงินไปทำอันใดรึ” ตั้งแต่พึ่งหัดคลานได้ ฟั่นฟั่นก็หาเงินตัวเป็นเกลียว ทำตั้งแต่ขอทานยันส่งของ เรียกว่าอะไรได้เงินก็ทำหมด

“ข้าน้อยมีความฝัน”

“อะไรรึ”

“อยากย้ายท่านแม่ไปอยู่ในเมืองโจวอี้” สำหรับคนที่เกิดในนอกด่านแล้ว ความฝันเดียวของคนที่นี่คือโอกาส...ที่จะได้ใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์

“นายน้อย แล้วท่านล่ะ ท่านก็เก็บเงินมากมาย คิดจะเอาไปทำอันใดรึ”

“ข้าตั้งใจว่าใครทำให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ก็จะเอาเงินให้คนนั้น”

สถานที่นัดหมายของนางกับเมียนเมี่ยนคือโรงน้ำชาป้าจาง นางต้องการข้อมูลของราชาพิษนามเลื่องชื่อที่พเนจรอยู่ทั่วแดนเหนือในตอนนี้จากเมียนเมี่ยน

“คนผู้นั้นชื่อว่า ไป๋เซียนหลาง เป็นผู้แตกฉานด้านยาพิษ ว่ากันว่าวิชาของเขาร้ายกาจมาก ทั้งยังเป็นศิษย์คนสุดท้ายของเจ้าสำนัก เป็นนักปรุงพิษแมลงคุณไสยคนสุดท้ายของเจียงหนาน”

“พบที่อยู่เขาแล้วหรือยัง”

“แน่นอน รอเจ้ารับยาจากผู้อาวุโสฉู่ ข้าจะพาเจ้าไป”

“ได้ รบกวนเจ้าแล้วเมียนเมี่ยน” ความหวังของนางลุกโชน เฝ้ารอคอยรุ่งเช้าด้วยความจดจ่อ

ก่อนหน้านี้เหยาอี้เหยาต้องรับยาจากไท่จื่อเดือนละสองหน แต่ตำรับยาของผู้อาวุโสฉู่กินเพียงเดือนละครั้ง ทุกครั้งผู้อาวุโสฉู่จะนำยามาให้นางด้วยตนเอง ไม่เกินยามซื่อของวันนั้นๆ

เหยาอี้เหยารอไม่นาน ผู้อาวุโสฉู่และคนติดตามก็เดินเข้ามาจากประตูรั้ว นางรีบให้การต้อนรับ จัดเตรียมน้ำชาที่อีกฝ่ายไม่เคยแตะต้อง

“ฉู่เซียนเซิง อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ”

ผู้อาวุโสฉู่ไม่กล่าวอันใด หยิบยาออกมาจากแขนเสื้อเพื่อมอบให้นาง เหยาอี้เหยาเปิดตลับมากินยาลูกกลอน กลืนลงคอให้ผู้อาวุโสฉู่สบายใจ

“เดินกลับอย่างระมัดระวังนะเจ้าคะ เดือนหน้าเชิญใหม่” คำกล่าวนี้เหยาอี้เหยากล่าวส่งผู้อาวุโสฉู่ทุกครั้ง ทว่าเขาไม่เคยตอบรับ ทุกทีจะทำเพียงเดินจากไป แต่หนนี้ผู้อาวุโสฉู่กลับเอ่ยคำ

“ข้าเคยบอกเจ้าไหมว่ายานี้เป็นซื่อจื่อปรุงขึ้น”

“ไม่ใช่ท่านเป็นคนทำหรือเจ้าคะ” ตลอดหกปีมานี้ นางคิดมาตลอดว่าผู้อาวุโสฉู่ เป็นคนทำ ที่แท้ไม่ใช่รึ?

“เดิมพิษแมลงคุณไสยก็ไม่มียาถอน ยาระงับพิษที่เจ้ากิน เกิดขึ้นจากกระบวนการระหว่างเลี้ยงแมลงพิษ ซึ่งจำกัดอยู่เพียงสองชั่ง แบ่งเป็นยาระงับพิษได้เพียงยี่สิบสี่ครั้ง คราวนั้นไท่จื่อไม่ได้จะไม่มอบยาให้เจ้า แต่พระองค์ไม่มียาอีกแล้ว ไม่ว่าเจ้าทำงานสำเร็จหรือไม่ ก็ไม่มียาให้เจ้า”

“เช่นนั้นซื่อจื่อปรุงยาขึ้นมาเองหรือเจ้าคะ ทำได้อย่างไร”

“ไม่ได้ฟังรึ ข้าบอกแล้วว่ายาระงับพิษเป็นผลพลอยได้จากกระบวนการเลี้ยงแมลงคุณไสย” หมายความว่าฉู่ซีเย่เลี้ยงแมลงคุณไสยมาหกปีแล้ว

“ฉู่เซียนเซิง เลี้ยงแมลงคุณไสย ยากหรือไม่เจ้าคะ”

“บนโลกนี้มีคนเพียงไป๋เซียนหลางและซื่อจื่อที่ทำได้ เจ้าว่ายากหรือไม่ล่ะ” ผู้อาวุโสฉู่มองนาง ไม่มีอารมณ์เจือปน “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังจะไปหาไป๋เซียนหลางเพื่อให้เขาหายาถอนพิษให้ แต่ก็อย่างที่ข้าบอก เขาคิดยาถอนพิษให้เจ้าไม่ได้หรอก อย่างมาก ก็ได้แค่ยาระงับพิษเท่านั้น”

ไม่มีเหตุผลที่ผู้อาวุโสฉู่จะโกหก เหยาอี้เหยารู้สึกเหมือนเทียนไขที่ถูกดับ หากไม่มียาถอนพิษ อีกไม่กี่เดือนให้หลังจากนี้ นางก็จะตาย

“คุณหนูเหยา เจ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปหรือไม่”

“เจ้าค่ะ ข้าน้อยอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป”

“เช่นนั้นลองทำตามวิธีการของข้าดีหรือไม่ ข้าศึกษาพิษแมลงคุณไสยมาหกปี คิดวิธีการหนึ่งมาได้” ความจริงผู้อาวุโสคิดวิธีนี้ได้นานแล้ว เพียงแต่ตอนนั้นนางยังเด็ก เขาจึงรอให้นางโตก่อน...จะได้ทำได้อย่างไม่ผิดศีลธรรม

“วิธีอะไรหรือเจ้าคะ”

“ตอนกลางคืน หาโอกาสนอนกับซื่อจื่อบนเตียง” ผู้อาวุโสฉู่พูดเรียบๆ เขาพยายามสื่อให้นางเข้าใจถึงความนัยแล้ว เนื่องจากกระดากปากเกินกว่าจะพูดออกไปอย่างโจ่งแจ้ง “เจ้าเข้าใจในสิ่งที่ข้าพูดใช่หรือไม่”

เหยาอี้เหยาพยักหน้ารัวๆ นางเข้าใจทุกอย่างที่ผู้อาวุโสฉู่พูด เขาบอกให้นางนอนหลับกับซื่อจื่อ แต่มันจะง่ายเช่นนี้เลยรึ

“ง่ายดายเช่นนี้เลยหรือเจ้าคะ อะไรทำให้พิษถอนไปได้”

“ซื่อจื่อมีพลังหยางมากว่าคนทั่วไป อาจจะปรับสมดุลให้เจ้าได้ ยิ่งนอนด้วยกันบ่อยๆ พิษจะถูกถอนไปเอง”

เหยาอี้เหยาคิดตาม แต่คิดภาพนางนอนหลับกับฉู่ซีเย่ไม่ออก นางไม่กล้าจะนอนกับเขา “ถ้าเช่นนั้นนอนกับผู้อื่นไม่ได้หรือเจ้าคะ”

“ไม่ได้ ต้องเป็นฉู่ซื่อจื่อ ผู้อื่นไม่มีผล” พลังหยินของนางไม่ตอบสนองต่อพลังหยางในตัวเขา อาจจะเพราะก่อนหน้านี้แมลงคุณไสยเคยกินพลังหยางของฉู่ซีเย่แล้ว ผู้อาวุโสมองนางที่ไร้เดียงสาแล้วถาม “เจ้าเข้าใจคำพูดของข้าว่าอย่างไรแน่”

“หากอยากถอนพิษแมลงคุณไสยต้องนอนหลับกับซื่อจื่อเท่านั้น"

ผู้อาวุโสฉู่ไม่กล่าวคำ นางไม่เข้าใจคำว่า'นอน' ของเขาแม้แต่น้อย