8/2 ไม่ตอบสนอง

บทสนทนาทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องรับรองอยู่ในการรับรู้ของเหยาอี้เหยา กระนั้นนางก็ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าผู้อาวุโสกับฉู่ซีเย่พูดเรื่องอันใดกันอยู่

ฉู่เซียนเซิงบอกว่าข้าไม่เข้าใจรึ?

ไม่สิ นางเข้าใจในสิ่งที่ผู้อาวุโสฉู่พูดแน่นอน การนอนกับซื่อจื่อ ก็คือการร่วมเตียงนอนหลับด้วยกันมิใช่หรือ?

หรือว่านางจะฟังผิดไปกันแน่ บางที อาจจะไม่ง่ายเช่นนั้นก็ได้ คิดได้อย่างนั้นนางจึงแนบหูฟังอย่างจดจ่อ จะได้ไม่ตีความอันใดผิด ระหว่างนี้นางก็คิดทบทวน เมื่อครู่ตอนผู้อาวุโสขอร้องให้นาง ฉู่ซีเย่ไม่ได้ปฏิเสธอันใด

นี่แสดงว่าซื่อจื่อรับนางกลับไปแล้วใช่หรือไม่?

แต่ในห้องไม่พูดอันใดแล้ว ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ อีก นางรออยู่ประมาณครึ่งถ้วยชา ถึงได้ยินฉู่ซีเย่กล่าวลาผู้อาวุโสฉู่

“ข้างนอกอากาศเย็น ข้าจะให้จินเฟยไปส่งท่าน”

เขาจะไปแล้วรึ?

นางเล่า?

เท้าของนางรวดเร็วกว่าสมองอยู่บ้าง เมื่อได้ยิน เส้นชีพจรเท้าก็รีบออกเดินไปก่อน แม้นางจะเตรียมตัวเตรียมใจมาบ้างว่าคงต้องอยู่กับฉู่ซีเย่ แต่ผู้อาวุโสฉู่จะทิ้งนางได้อย่างไรกัน

อย่างน้อยนางก็อยากจะให้เขาอยู่กับนางด้วย ระหว่างที่ต้องนอนหลับกับฉู่ซีเย่ แต่จะว่าไปนางก็ไม่ได้ถามผู้อาวุโสเลยว่าสรุปแล้วต้องนอนด้วยกันกี่ครั้งแน่

“ฉู่เซียนเซิง ท่านจะ…โอ๊ย!” เหยาอี้เหยารีบออกมาจากที่ซ่อนเกินไป ไม่ทันระวังจนชนเข้ากับเสี่ยวเอ้อร์ของร้าน กาน้ำร้อนแตกกระจายเกลื้อนพื้น ส่วนนางล้มไปชนกับแจกันตั้งพื้น ดีที่ไม่ทำแตกไปอีกอัน

“คุณหนูท่านนี้ เป็นอันใดหรือไม่ขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์รีบขอโทษ “ข้าน้อยหามีตาไม่ ชนท่านแล้ว ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ขอรับ!”

“ไม่ๆ ท่านไม่ผิด ข้าต่างหากที่ไม่ระวัง ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ขอรับ ซื่อจื่อ ท่านผู้อาวุโส คุณหนู ข้าน้อยขออภัยจริงๆ”

ฉู่ซีเย่พูดเรียบๆ “เก็บกวาดเถิด ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเสียหาย”

“ใช่แล้ว ท่านไม่ผิด ข้าเสียอีกที่ผิด ขอโทษท่านจากใจด้วย คราวหน้าข้าจะระมัดระวังให้มาก” เหยาอี้เหยารีบลุกขึ้นมาประคองฝ่ายเสี่ยวเอ้อร์ที่คุกเข่าจนหน้าแนบพื้น ก่อนจะหันไปมองทางด้านผู้อาวุโสและซื่อจื่อ

เมื่อครู่ตอนเกิดเรื่อง ทั้งสองอยู่ใกล้พอสมควร โดยเฉพาะฉู่ซีเย่ เศษกาน้ำชาบางส่วนกระเด็นไปทางฉู่ซีเย่ บาดนิ้วเขาจนเลือดอาบ

“ซื่อจื่อ นิ้วท่าน…”

ใบหน้าฉู่ซีเย่เรียบเฉยใช้ผ้าพันไว้ “ไม่เป็นอะไร”

“ข้าน้อยซุ่มซ่าม ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาอยากจะทุ่มตัวลงไปคุกเข่าอีกคน แล้วหยิกแขนตัวเองสักหลายๆ หน ร้อยวันพันปีนางไม่เคยซุ่มซ่าม เหตุใดต้องมาซุ่มซ่ามยามอยู่ต่อหน้าซื่อจื่อเสมอ ทั้งยังทำให้ผู้มีพระคุณอย่างเขาต้องเจ็บตัวอีก

“เรื่องที่ท่านขอวันนี้กะทันหัน ข้าไม่ได้เตรียมที่ทางไว้ให้นาง นางเองก็ไม่ได้เตรียมตัวมาเช่นกัน มิสู้เป็นวันอื่น”

ฉู่ซวิ่นเห็นด้วย “นางคงต้องจัดการเรื่องส่วนตัวหลายวันเช่นกัน สามวันให้หลังข้าจะให้นางมาหาเจ้า”

ฉู่ซีเย่ตอบรับ ผู้อาวุโสฉู่จึงเดินห่างไปก่อน ครั้นเหยาอี้เหยาเห็นที่พึ่งหนึ่งเดียวกำลังเดินห่างไปจึงรีบกล่าวอำลาซื่อจื่อ

“ซื่อจื่อ ข้าน้อยเป็นหนี้บุญคุณท่านมากมายเกินคณานับ วันหน้าจะต้องโขกศีรษะขอบคุณท่านสักคำ แต่วันนี้เวลาไม่คอยท่าแล้ว ข้าน้อยขอตัวก่อนนะเจ้าค่ะ”

“ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า” ใบหน้าซึ่งเมื่อหกปีก่อนยังมีความอ่อนเยาว์อยู่บ้าง บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความแข็งกร้าวห้าวหาญของชายหนุ่มเต็มตัว แม้จะรู้สึกว่าเขาผอมลงกว่าที่ควร แต่ไม่อาจทำลายบุคลิกสูงส่งหยิ่งยโสของเขาได้เลยแม้แต่น้อย

ฉู่ซีเย่ยังคงเป็นคนที่โดดเด่น เหนือกว่าคนทั้งหมดที่นางเคยพบพาน

“ซื่อจื่อ ท่านมีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ” นางเผลอก้าวถอยหนึ่งก้าวด้วยความเกร็ง เว้นระยะเวลาห่างทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ขยับเข้ามาใกล้

หัวคิ้วของฉู่ซีเย่ขยับ ภายในส่วนลึกไม่พึงใจที่นางถอยห่าง

“ซื่อจื่อ เชิญท่านพูดธุระมาได้เลยเจ้าค่ะ” นางนอบน้อมยิ่ง สายตามองเขาประดุจเทพเซียน มีความเคารพนับถือ แต่ก็ไม่ใคร่อยากเข้าใกล้มากนัก

“มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะพูดกับเจ้าให้ชัดเจน” ฉู่ซีเย่ส่งสัญญาณมือให้คนถอยออกไป

“เจ้าค่ะ”

“เมื่อครู่เจ้าคงได้ยินแล้วว่าข้ากับท่านลุงสนทนาอันใดกัน คุณหนูเหยาที่ข้าช่วยเจ้ามาตลอด เพราะข้ายึดถือสัจจะยิ่งกว่าสิ่งใด แม้หกปีก่อนเจ้าจะหักหลังข้า แต่ข้าพูดชัดเจนว่าสักวันย่อมต้องหาหนทางรักษาเจ้าให้ได้ ข้าจึงทำ แต่ว่าวิธีรักษาที่ข้าและท่านลุงพบยังคลุมเครือ ไม่อาจบอกได้ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลว” ฉู่ซีเย่เว้นช่วง พักหนึ่งถึงค่อยพูดต่อ “อีกทั้งเจ้าเหมือนจะไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าการนอนหลับกับข้าหมายถึงอันใด ข้าจึงจำเป็นต้องบอกเจ้า ว่ามันมีรายละเอียดมากกว่านั้น”

เหยาอี้เหยาตั้งใจฟังยิ่ง นางไม่กะพริบตาเลยด้วย สมองนางคบคิดตามไม่หยุดหย่อน

“ซื่อจื่อ การนอนหลับกับท่านไม่ใช่แค่การนอนหลับหรือเจ้าคะ”

“ไม่ ต้องทำมากกว่านั้น”

“เช่นอะไรเจ้าคะ” ต้องทำมากกว่านอนหรือ…

“ใช่ เจ้ารับได้หรือ”

“เหตุใดจะรับไม่ได้เจ้าค่ะ” นางกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ พร้อมดึงแขนเสื้อขึ้น “ซื่อจื่อ ท่านวางใจได้เลย หลายปีมานี้ข้าอาศัยอยู่ตัวคนเดียว ไม่ว่าจะซักผ้า ถูบ้าน ทำกับข้าว ข้าเชี่ยวชาญที่หนึ่ง รับรองว่าท่านจะไม่ต้องลำบากกระดิกนิ้วทำสิ่งใดทั้งสิ้น”

ฉู่ซีเย่เงียบ ปกตินางค่อนข้างเฉลียวฉลาด แต่เรื่องนี้โง่เขลากว่าที่ควร

“ซื่อจื่อ ข้าน้อยเข้าใจในสิ่งที่ท่านจะสื่อทุกอย่างที่ผ่านมาข้าน้อยรบกวนท่านมามาก จะหน้าด้านขออาศัยท่านนอนอีกได้อย่างไร ข้าน้อยพร้อมเป็นบ่าวรับใช้ให้ท่าน ถ้าท่านต้องการให้ข้าเป็นวัวเป็นควายให้ ข้าก็จะไม่ปริปากบ่นแม้ครึ่งคำ”

“คุณหนูเหยา เจ้าฟังข้าให้ดี แท้จริงแล้วการนอนหลับกับข้า คือเจ้าต้อง…”

“อี้เหยา?!”

ฉู่ซีเย่พูดไม่จบประโยคดี ซ่างเจวี๋ยที่ตามเข็มทิศมาพร้อมกงจิ้งและลู่หมิงก็เอ่ยเรียกอย่างไม่มั่นใจ เนื่องจากนางไม่เหมือนเมื่อก่อน ทั้งยังโตขึ้นมางดงามเป็นบุปผาน้อย จนเมื่อเหยาอี้เหยาส่งเสียงออกมา ถึงได้มั่นใจ

“แม่ทัพซ่าง! แม่ทัพกง! ราชทูตลู่!”

“อี้เหยา!!! เป็นเจ้า! สวรรค์! เจ้าไปอยู่ที่ใดมา”

“ข้าอยู่นอกด่าน” นางตอบ

“นอกด่าน!”

“นอกด่าน!”

กงจิ้งไม่พูด แต่หันหน้าไปทางฉู่ซีเย่ พวกเขาคิดไม่ผิด เป็นฉู่ซีเย่ที่ลักพาตัวนางไป ไม่รู้หลายปีมานี้นางมีชีวิตอย่างไรบ้าง

นอกด่านป่าเถื่อนโหดร้าย เหยาอี้เหยาคงลำบากยากเข็ญยิ่ง

“ไม่มีวันไหนที่ข้าไม่หาเจ้า อี้เหยาน้อย มาให้ข้ากอดสักทีเถิด”

นางจมลงไปในอกของซ่างเจวี๋ย เท่านั้นเอง ฉู่ซีเย่ดึงนางให้หลุดออก พริบตาเดียวถูกผลักให้ยืนอยู่ที่หน้าต่างแล้ว

“ซื่อจื่อ ท่านทำอะไรของท่าน” ซ่างเจวี๋ยชังน้ำหน้าฉู่ซีเย่ยิ่ง ถ้าทำได้อยากจะสู้กับเขาอย่างเปิดเผย ถึงตายก็ขอสักครั้ง

“แม่ทัพซ่าง ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ” นางรีบดึงมือเขาไว้ เกรงว่าปรี่ไปหาซื่อจื่อ

“อี้เหยา เจ้าบอกพวกเรามาเถิด เป็นซื่อจื่อรังแกเจ้าใช่หรือไม่ เขาทารุณเจ้าอย่างไร บอกมาเถิด พวกเราจะทวงความยุติธรรมให้เจ้า”

กงจิ้งพูดสั้นๆ “ซ่างเจวี๋ย ระวังคำพูดหน่อย”

“ข้าพูดอันใดผิด ซื่อจื่อท่านอาจจะคิดว่าตนเองยิ่งใหญ่คับฟ้า แต่แผ่นดินนี้มีคุณธรรม ข้าจะต้องให้คนอย่างท่านชดใช้!”

ฉู่ซีเย่ไม่สนใจฟัง เขาดูเกียจคร้านยิ่ง

“ไม่ใช่นะแม่ทัพซ่าง พวกท่านอย่างเข้าใจซื่อจื่อผิด ที่จริงแล้ว ข้าเป็นหนี้บุญคุณเขามากต่างหาก” เหยาอี้เหยาต้องแก้ไข

“เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร”

เหยาอี้เหยาพูดสรุป “พวกท่านก็รู้ว่าข้าถูกพิษ หกปีก่อนหากไม่ได้ซื่อจื่อช่วยไว้ ข้าคงตายไปนานแล้ว อีกอย่างทุกวันนี้ที่ยังมีลมหายใจ เพราะซื่อจื่อปรุงยาระงับพิษให้”

ลู่หมิงที่รับรู้เรื่องราวมาตลอดเอ่ยเสริม “ยาระงับพิษมีทานได้จำกัด ตลอดหกปีมานี้เจ้าได้ยาไม่เคยขาด แสดงว่าซื่อจื่อเลี้ยงแมลงคุณไสยมาตลอด”

ขนาดนี้แล้ว ยังจะกล่าวหาได้อีกหรือว่าฉู่ซีเย่รังแกนาง ใครไม่รู้บ้างว่าแมลงคุณไสยเลี้ยงยากเพียงใด

“ซื่อจื่อ เมื่อครู่ข้าปากสุนัขไปหน่อย ขออภัยด้วย หวังว่าท่านจะไม่ถือสา” ซ่างเจวี๋ยกล่าว แต่ในใจยังเคืองอยู่

“คนอย่างข้าไหนเลยจะถือสาสุนัข”

ซ่างเจวี๋ยขบฟัน ฉู่ซีเย่เป็นคนน่าชิงชัง!

“คุณหนูเหยา สามวันให้หลังพบกันที่จวนสกุลฉู่”

“เจ้าค่ะ” นางรีบขานรับ ก่อนที่ฉู่ซีเย่จะหันกายจากไป “ข้าน้อยจะไปตรงเวลาแน่เจ้าค่ะ ขอให้ซื่อจื่อเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ”

“อี้เหยา เรื่องอันใดแน่ เจ้าจะกลับไปอยู่จวนสกุลฉู่รึ”

“เจ้าค่ะ”

“ไม่เห็นจำเป็น เจ้ามาอยู่กับพวกเราสิ”

เหยาอี้เหยาปฏิเสธอย่างมีเหตุผล นางไม่ลืมที่ผู้อาวุโสฉู่กำชับเรื่องแผนการรักษาว่าห้ามแพร่งพรายออกไป นางจะเสียหาย “ความจริงข้าน้อยก็อยากอยู่กับพวกท่าน แต่ว่าหลายปีมานี้ซื่อจื่อลำบากเพื่อข้ามามาก ข้าน้อยเลยตั้งใจจะตอบแทนบุญคุณของเขาสักหน่อย”

“ตอบแทนอย่างไร”

“ยังไม่ทราบเจ้าค่ะ แต่ข้าน้อยมีทักษะหลายอย่าง สามารถรับมือได้แน่นอนเจ้าค่ะ”

ไม่มีอะไรที่นางทำไม่ได้ ขอแค่ให้หายดี ต่อให้ซื่อจื่อจะใช้งานนางเยี่ยงทาส นางก็ยินดี

เลยยามจื่อไปแล้วเมื่อจินเฟยกลับมาหาฉู่ซีเย่เพื่อรายงานว่าส่งท่านลุงและเหยาอี้เหยากลับถึงชายแดนเขตนอกด่านอย่างปลอดภัย

“ดึกมากแล้ว เจ้าเองก็กลับไปพักผ่อนเถิด”

“ขอรับซื่อจื่อ” จินเฟยคารวะแล้วถอยกายห่างออกไป บ่าวรับใช้นอกเรือนจึงมาเรียนว่าเจ้าเมืองฉู่กำลังนั่งรถม้ามาที่จวน อีกไม่ถึงหนึ่งเค่อ ก็จะถึงห้องรับรอง

“ข้ารู้แล้ว ถ้าท่านพี่มาถึง ค่อยมาบอกข้าอีกที” ฉู่ซีเย่ลุกจากอ่างอาบน้ำ ไอควันระเหยปกคลุมจนมองดูเลือนราง มือเรียวละเอียดรวบผ้าลงมาเช็ดกาย เผยให้เห็นข้อนิ้วและบาดแผลซึ่งยังคงสดใหม่

บาดแผลไม่ได้ลึกมาก ฉู่ซีเย่จึงไม่ใส่ใจ ครั้นอาบน้ำเปลี่ยนชุดลำลอง เขาก็ออกไปที่ห้องหนังสือ ระยะนี้เขายุ่งอยู่กับงานเทศกาลฤดูหนาว ทำให้ไม่ได้แตะต้องงานทดลองที่ทำค้างไว้

ฉู่ซีเย่เปิดตำราไปที่หน้าสิบ บทที่สาม ตำราว่าด้วยพลังหยินหยางและ อู่สิง ธาตุทั้งห้าของธรรมชาติ อันประกอบด้วย ดิน น้ำ ไฟ โลหะ ไม้ เขาพยายามทำความเข้าใจในเรื่องราวของพลังห้าธาตุเพื่อปรับสมดุลร่างกาย แทนที่การใช้ยาและการแพทย์

เดิมทีในตัวคนจะมีพลังพื้นฐานคือหยินและหยาง พลังหยินเป็นพลังตัวแทนของสตรี พลังหยางเป็นตัวแทนของบุรุษ ทว่านอกจากนี้แล้ว พลังหยินหยาง ยังเป็นตัวแทนสิ่งอื่นๆ

ในหลักการแพทย์แล้ว ทุกอย่างที่เป็นเรื่องของธรรมชาติ คือเรื่องงมงาย ทว่าเรื่องงมงายพวกนี้สอดคล้องและดำรงอยู่มาแต่ช้านาน ในอดีตเคยมีการทะลวงธาตุและรักษาโรคธาตุไฟแทรกด้วยการร่วมเสพสังวาสระหว่างชายหญิง

แม้จะเป็นตำนานปรัมปรา แต่ตลอดหกปีมานี้ ฉู่ซีเย่สิ้นหนทางในการรักษานางด้วยการแพทย์ จะมีก็เพียงแต่วิธีนี้เท่านั้น

ฉู่ซีเย่ศึกษาการแพทย์สรีรวิทยา มาประกอบกับเรื่องอู่สิง ว่าด้วยพิษแมลงคุณไสยเป็นพิษที่เล่นแง่กับธาตุในร่างกาย รู้ดีว่าในสตรีไม่มีหยาง พร่องพลัง จึงเล่นงานจุดนี้ เขาจึงคิดว่าการเพิ่มพลังหยางในตัวนาง อาจจะขับแมลงคุณไสยได้

เรื่องพวกนี้อ่านอย่างเดียวไม่สามารถที่จะเรียนรู้ได้อย่างลึกซึ้ง เขาจึงหาสัตว์เลี้ยงมาทำการทดสอบความคิดของเขาว่าถูกต้องมากน้อยเพียงใด

โดยทำการทดสอบ เพื่อดูผลลัพธ์ ไม่เช่นนี้หากใช้วิธีการมั่วซั่วโดยไม่เคยทดลองกับเหยาอี้เหยา นางอาจจะตายได้

“ขอบคุณในความเสียสละของเจ้า” ฉู่ซีเย่เลี้ยงพิษแมลงคุณไสยไว้ในตัวกระต่ายเพศเมีย โดยปกติแล้วสัตว์พวกนี้จะตายเมื่อได้รับพิษสามวัน ฉู่ซีเย่จึงเลี้ยงด้วยน้ำนม พอโตหน่อยก็เลี้ยงด้วยน้ำค้างบริสุทธิ์และหญ้าจากเทือกเขา เขาถ่ายพลังหยางให้ทุกวันเพื่อยื้อชีวิต ดูว่าวิธีนี้ได้ผลหรือไม่

ทว่าผลลัพธ์ไม่ดีนัก การถ่ายพลังหยางที่ไม่ตรงสายพันธุ์ทำให้กระต่ายตาย เขาจึงเสาะหากระต่ายเพศผู้แปดเดือน จับทั้งสองตัวมาผสมพันธุ์กัน

วันนี้เขาจะทำการทดลองนี้

ฉู่ซีเย่จับกระต่ายทั้งสองใส่กรง เขาจุดกำยานให้กระต่ายติดสัด ไม่ช้ากระต่ายเพศผู้ก็เริ่มเกยตัวเมีย อย่างเป็นธรรมชาติ จนเสร็จสิ้นกระบวนการ เขาจึงแยกตัวผู้ออกมา

เวลาผ่านไปอึดใจเดียวสั้นๆ กระต่ายตัวเมียรอด แต่ตัวผู้ตายอย่างช้าๆ

“ซื่อจื่อ เจ้าเมืองฉู่มาถึงแล้วเจ้าค่ะ”

“อืม” ฉู่ซีเย่ตอบ มองกระต่ายที่ตายแล้วเงียบๆ