8/1 ไม่ตอบสนอง

ท้องฟ้าด้านนอกขมุกขมัว อากาศเย็นทำให้เหยาอี้เหยาต้องพกเตาอุ่นสองตัว นางเดินกับเมียนเมี่ยนไปบนทางสายหนึ่งเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงน้ำชาป้าจาง

นางเข้าใจในสิ่งที่ผู้อาวุโสฉู่กล่าว ทั้งยังเชื่อในสิ่งที่เขาพูดทุกคำ ทว่านางได้นัดหมายไว้แล้ว อีกทั้งท่านไป๋เซียนหลางเป็นผู้แตกฉานในเรื่องพิษยิ่งกว่าผู้ใดจากเจียงหนาน ชาตินี้นางอาจจะไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกเลยก็ได้ ดังนั้นแม้นางจะรู้แล้วว่าพบท่านไป๋เซียนหลางก็อาจจะไม่สามารถหายาถอนพิษได้ แต่นางอาจจะได้เรียนรู้เรื่องดีๆ จากเขาก็ได้

เหยาอี้เหยาคิดว่าการขอร้องให้ฉู่ซีเย่นอนข้างนางเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากยิ่ง นางจึงอยากลองหาวิธีอื่นๆ เผื่อไว้ในกรณีฉุกเฉิน

ผู้อาวุโสฉู่ไม่ได้ห้ามนางมาพบท่านไป๋เซียนหลาง เขาเพียงบอกว่าให้นางรีบกลับไปในวันสองวันนี้ เขาจะได้ฝากนางกลับเข้าไปในจวนสกุลฉู่

หิมะตกหนาหลายชุ่นปกคลุมอยู่เหนือหลังคาทรงสูง บริเวณชั้นสองของระเบียงที่ยื่นออกมามีชายผู้หนึ่งนั่งดื่มน้ำชาอยู่บนนั้น ใบหน้าซ่อนอยู่ใต้หมวกสีขาว สีเดียวกับชุดที่สวมอยู่บนร่าง ท่วงท่าสง่างามเรียบง่ายของเขาทำให้ผู้พบเห็นไม่อยากเสียมารยาทด้วย

“ผู้นั้นแหละ ไป๋เซียนหลาง เขาไม่อนุญาตให้ข้าขึ้นไป เจ้าขึ้นไปคนเดียวนะ” เมียนเมี่ยนกล่าว ไป๋เซียนหลางเป็นผู้สันโดษ เขาพเนจรไปทั่วแผ่นดินฮั่นโดยลำพัง เวลาปกติยากจะพบตัวได้ วันนี้โชคดีที่อีกฝ่ายขึ้นเหนือมาร่วมงานเทศกาลฤดูหนาว พักอยู่ที่โรงน้ำชาป้าจางเพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย

“เข้าใจแล้ว งั้นข้าขึ้นไปก่อนนะ” นางสะบัดเกล็ดหิมะออกจากร่างกาย ก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ทุกย่างก้าวของนางหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นรั้งตัวนางไว้ กว่านางจะเดินขึ้นไปถึง สายลมเย็นๆ ก็พัดผ่านร่างหลายครั้งหลายครา

สายลมนั้นไม่ใช่ธรรมชาติสร้างสรรค์ขึ้น แต่เป็นฝีมือของไป๋เซียนหลาง

เกล็ดหิมะที่โปรยปรายราวกับถูกพลังที่มองไม่เห็นกวาดเข้ามาด้านใน เตาอุ่นในมือนางพลันเย็นเฉียบ สายลมวูบไหวจนกระดิ่งทองแดงของร้านส่งเสียงยามกระทบกัน แรงบีบอัดอันหนักหน่วงถาโถมจนยืนแทบไม่อยู่ ห้วงเวลานั้นราวกับมีสายสัมพันธ์บางประกายที่โยงใยเชื่อมถึงกัน

ไป๋เซียนหลางจึงหยุดที่จะทำร้ายนาง

เหยาอี้เหยาคุกเข่า นางเว้นระยะไว้สิบจั้ง ระหว่างเขาและนางมีความรู้สึกบางอย่างอันลึกล้ำ ยากจะอธิบายเป็นคำพูด

“ผู้น้อยคารวะท่านไป๋เซียนเซิง ขอท่านน้อมรับการคารวะจากผู้น้อยด้วย”

ไป๋เซียนหลางในความคิดนางคือชายชราผู้หนึ่ง ทว่าเสียงทุ้มต่ำที่ดังออกมานอกหมวกผ้าคลุมคือเสียงรื่นหูราวกับบุรุษหนุ่ม ทว่าใบหน้าเขาซ่อนอยู่หลังม่านโปร่ง ยากจะบอกว่ามีใบหน้าอย่างไร

“แม่นางน้อย เจ้าช่างเหมือนศพยิ่งนัก”

ไอเย็นบนตัวนางช่างประหลาดนัก

“ท่านพูดไม่ผิด ข้าน้อยเหมือนศพร่างหนึ่ง” พลังหยินของนางทำให้มีความเย็นยะเยือกอันไม่รู้จบสิ้นแผ่ขยายออกมา ลักษณะใกล้เคียงศพที่ไร้ลมหายใจ

ไป๋เซียนหลางรับรู้ได้ถึงพิษแมลงคุณไสยในร่างนาง ทั้งยังเป็นแมลงที่เขาเลี้ยงเอง จึงถอดถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง “เจ้ากำลังจะตาย”

ไม่มีผู้ใดซึ่งถูกพิษแล้วอยู่เกินเจ็ดปี นางในตอนนี้ยังไม่ถึงวัยปักปิ่น แต่ก็ใกล้แล้ว

“เรื่องนั้นข้าน้อยทราบดีเจ้าค่ะ ทั้งยังทราบดีว่าไม่มียาถอนพิษ” ความเข้าใจในเรื่องพิษแมลงคุณไสยของนางถือว่าใช้ได้ ไป๋เซียนหลางใคร่รู้ว่านางมีชีวิตมาถึงเวลานี้ได้อย่างไร เพราะยาระงับพิษน่าจะหมดไปตั้งนานแล้ว ใครกันที่เสี่ยงตายเลี้ยงแมลงคุณไสยหายาระงับพิษให้นาง

“เจ้ากินยาระงับพิษจากที่ใด” นอกจากเขา ยังมีคนเลี้ยงแมลงคุณไสยได้อีก เรื่องนี้ทำเขาสนใจยิ่ง

“ผู้มีพระคุณท่านหนึ่ง ข้าน้อยไม่อาจบอกท่านได้”

“แดนเหนือมีผู้ทรงภูมิมากมาย แต่ผู้มีความสามารถถึงขั้นนี้มีนับนิ้วได้ ถึงเจ้าไม่บอก ข้าก็รู้ว่าเป็นผู้ใด” ไป๋เซียนหลางถาม “มีคนคอยช่วยเจ้าขนาดนี้แล้ว แล้วเจ้ามาหาด้วยเรื่องใด”

“ผู้น้อยขอเรียนถาม ท่านไป๋สร้างพิษแมลงคุณไสยขึ้นมา โดยไม่เคยคิดยาถอนพิษเลยจริงหรือ”

“แม่นางน้อย ยาพิษมีไว้ปลิดชีพคน เหตุใดต้องมียาถอน” สำนักไป๋แห่งเจียงหนานเชี่ยวชาญพิษจนยากจะหาผู้ใดเทียบเทียม หากพวกเขาบอกว่าตนคือที่สอง ย่อมไม่มีใครกล้าพูดว่าตนคือที่หนึ่ง ทว่าหลังๆ ราชวงศ์เปลี่ยนผ่าน ทำให้สำนักไป๋แห่งเจียงหนานถูกล่มล้าง จนมีเขาเหลือเป็นคนสุดท้าย

อีกทั้งปีนั้นได้เกิดการกวาดล้างครั้งใหญ่ ทำให้ตำราสำคัญสูญหายมากมาย ไป๋เซียนหลางคิดค้นพิษแมลงคุณไสยได้โดยบังเอิญ ส่วนยาถอนพิษยังศึกษาไม่ถึงขั้นนั้น ทว่าแมลงคุณไสยอ่อนไหวต่อพลังหยางมาก เขาอยากศึกษามาตลอด แต่ต้าหย่งออกกฎหมายพิเศษปราบปรามยาพิษชนิดนี้ เขาจึงได้หยุดไป

“ข้าน้อยยากจะเชื่อว่าโลกนี้จะมียาพิษที่ไร้ยาถอน”

“นั้นเพราะความรู้เจ้ายังคับแคบ ที่แท้แล้วบนโลกนี้มีพิษที่ไร้ยาถอนมากมาย”

“ไป๋เซียนเซิง ท่านคิดยาถอนพิษขึ้นมาไม่ได้หรือ ไหนว่าพวกท่านคืออันดับหนึ่ง”

“ไม่ปิดบังเจ้า แน่นอนว่าหากตั้งใจ ข้าย่อมทำได้ แต่ข้าจะได้อันใดตอบแทนในการทุ่มเทลงไป” ไป๋เซียนหลางเคยนึกจะทดลองยาพิษชนิดนี้หลายครั้ง ทว่าก็อย่างที่บอก ราชวงศ์ต้าหย่งปราบปรามการใช้พิษต้องห้ามชนิดนี้ยิ่งกว่าสิ่งใด

“ผู้น้อยเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา คงไม่อาจตอบแทนอันใดที่ยิ่งใหญ่ให้ท่านได้ แต่ข้าน้อยสาบาน ชั่วชีวิตนี้ข้าน้อยจะไม่ลืมบุญคุณท่านแน่ ได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่อยากตาย”

“ไม่มีใครอยากตาย ข้อนี้ทุกคนเป็นเหมือนกันหมด”

เหยาอี้เหยาขอร้อง “ไป๋เซียนเซิง ได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ ให้ผู้น้อยกราบท่านก็ได้”

คำพูดข้อร้องของนางล้วนไม่อยู่ในความใส่ใจของไป๋เซียนหลาง นางรู้ดีจึงเปลี่ยนคำพูด ให้เขาอยากช่วยนาง โดยที่ได้ประโยชน์

“ไป๋เซียนเซิง ท่านลองตรองดูสักหน่อยดีหรือไม่ นี่เป็นโอกาสของท่านที่จะได้ศึกษาเรื่องพิษแมลงคุณไสยจากข้าน้อย บางที ท่านอาจจะทำในสิ่งซึ่งไม่มีนักพิษคนใดทำได้ ท่านได้สร้างพิษอันร้ายกาจขึ้นมา แล้วยังเป็นผู้ที่สร้างยาถอนพิษขึ้นมาได้ ท่านลองคิดดู ชื่อเสียงของท่านจะเป็นที่โจษจันเพียงใด หากทำสำเร็จขึ้นมา”

“เจ้าช่างโน้มน้าวใจคนเก่งจริง” ไป๋เซียนหลางมองนางครู่หนึ่ง ครั้นทนเห็นนางโขกศีรษะต่อไปไม่ไหว จึงยื่นมือเข้าช่วย “เอาเถอะ แม่นางน้อย ขอข้าดูชีพจรเจ้าหน่อย”

“เจ้าค่ะ” นางยื่นมือออกไปให้เขาตรวจ นิ้วชี้กับนิ้วกลางวางนาบไปบนเส้นชีพจร เขาคล้ำอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเก็บมือกลับไปอย่างเงียบๆ

“ข้าช่วยอันใดเจ้าไม่ได้แล้ว”

“ไป๋เซียนเซิง ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร”

“แมลงคุณไสยกินพลังหยินเป็นอาหารเสริมกำลัง มันจะอ่อนแอเมื่อได้รับพลังหยาง ในตัวเจ้ามีพลังหยางสายหนึ่ง ข้าจึงไม่สามารถแทรกพลังของข้าเข้าไปได้อีก ไม่เช่นนั้นแมลงจะคลุ้มคลั่ง” แรกเริ่มเดิมทีนั้น ผู้เลี้ยงแมลงคุณไสยจะมีสายใยเชื่อมโยงถึงกันกับแมลง ให้สามารถใช้พลังหยางควบคุมได้บางส่วน แม้จะไม่กล้าพูดได้ว่าจะถอนได้หมดสิ้น แต่อายุขัยจะยืดออกไปจนอาจถึงขั้นที่สามารถมีชีวิตอยู่รอดถึงวันที่คิดยาถอนพิษออกมา ทว่าแมลงคุณไสยในตัวนาง ไม่ตอบสนองต่อพลังหยางของเขา

แม้แต่น้อย...

มันเคยกินพลังหยางจากผู้อื่น ทั้งยังเป็นพลังหยางที่แข็งแกร่งยิ่ง

"ไป๋เซียนเซิง ความหมายของท่านคือ..."

“ไปหาคนที่เคยมอบพลังหยางให้เจ้า เขาน่าจะรู้วิธีช่วยเจ้ามากกว่าข้าอีก” ไป๋เซียนหลางย้ำ “อย่าเสียเวลาหรือลังเลเลย หากเจ้าอยากมีชีวิตรอด จงไปหาเขาเถอะ”

เหยาอี้เหยาเงียบ นางครุ่นคิดอย่างกลัดกลุ้มใจเมื่อคิดถึงฉู่ซีเย่

เทศกาลงานฤดูหนาวจัดขึ้นทุกวันเป็นสิบวัน งานเริ่มในช่วงยามเซินจนถึงยามอู่ ด้วยชื่อเสียงของงานที่จัดติดต่อกันมายาวนาน ทำให้มีผู้คนจากทั่วทุกสารทิศเดินทางขึ้นเหนือมาร่วมงานกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง โดยไม่มีการแบ่งแยกเชื้อชาติหรือฐานะ

ด้วยจุดประสงค์หลักของงานมีขึ้นเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างเขตชายแดนของเมืองโจวอี้และชายแดนนอกด่านระหว่างเผ่าต่างๆ รวมทั้งเปิดโอกาสให้ญาติมิตรซึ่งกระจัดกระจายอยู่ในพื้นที่ซึ่งในเวลาปกติไม่สามารถพบหน้ากัน ได้ใช้โอกาสของงานฤดูหนาวเพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

นอกจากนี้งานเทศกาลฤดูหนาวยังเป็นช่วงเวลาอันหนาวเหน็บที่สุดของแดนเหนือ ทำให้มีข้อตกลงกันว่าในช่วงเวลาเช่นนี้ จะไม่มีการก่อจลาจลใดๆ เพื่อทับถมสถานการณ์ยากลำบาก เรียกได้ว่าเป็นช่วงเวลาพักรบกันก็ว่าได้

ช่วงวันแรกๆ ของงานเทศกาลจะเป็นการเปิดพิธี เมื่อวานเจ้าเมืองฉู่ ได้เป็นผู้ลั่นกลองชัยเพื่อเป็นสิริมงคลในปีถัดไป อีกทั้งยังได้เปิดโอกาสให้การแลกเปลี่ยนสินค้า ได้รับการยกเว้นภาษี ทำให้การค้าขายในช่วงนี้คึกคักเป็นอย่างมาก

แสงโคมไฟนวลตาจุดขึ้นอย่างสว่างไสว สองข้างทางระหว่างลานจัดงานเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แผงขายของหรือกระโจมมากมายเรียงรายตั้งแต่หัวมุมตรอก จรดท้ายตรอก ผู้คนมากมายหลากหลายเดินชมงานกันอย่างสนุกสนาน จับจ่ายใช้สอยไปกับสินค้าที่จำหน่ายภายในงาน

เหยาอี้เหยาเดินตามหลังผู้อาวุโสฉู่ การปรากฏตัวของเขาสร้างความประหลาดใจให้กับผู้พบเห็น

กระนั้นก็ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวาย ปล่อยให้ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งและเด็กสาววัยแรกรุ่นเดินไปบนทางตามสะดวก

จวบจนเดินถึงหอสุรา ซึ่งอยู่ในย่านเดียวกันกับสถานที่จัดงานเทศกาล ทำให้สามารถมองลงไปจากชั้นสิบสอง เห็นบรรยากาศงานทุกมุมอย่างทั่วถึง

เหยาอี้เหยาตื่นตาตื่นใจ แม้เมื่อวานก่อนจะเคยมาแล้ว แต่เพราะรีบร้อนจึงไม่ได้มองสิ่งใด วันนี้ได้มาดูมาเห็น ทุกอย่างช่างละลานตาจนอดตื่นเต้นไม่ได้

“ผู้อาวุโสฉู่ เชิญนั่งฝั่งนี้ขอรับ” เจ้าของหอสุรานอบน้อมยิ่ง อีกนิดแทบจะปูผ้าไหมให้นั่ง ทว่าผู้อาวุโสฉู่โบกมือว่าไม่เป็นไร เขานั่งลงอย่างเงียบๆ แล้วอยู่อย่างนั้นเกือบหนึ่งเค่อ

เหยาอี้เหยาขยับตัวอย่างอึดอัด ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสฉู่พูดมากมายเกี่ยวกับเรื่องพิษ แต่หลังจากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก กระทั่งนางกลับจากไปพบไป๋เซียนหลาง เพื่อขอให้เขาพานางมาหาฉู่ซีเย่ เขาก็ไม่กล่าวอันใด แต่พามาเลย

“ฉู่เซียนเซิง ข้าน้อยขอเรียนถามอะไรท่านสักหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ”

นัยน์ตาเขาสื่อว่าถามมา

“ถ้าหากว่าซื่อจื่อไม่ยอมให้ข้าน้อยนอนด้วยล่ะเจ้าคะ” นี่คือปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของเรื่องนี้ ฉู่ซีเย่ไม่ใช่ก้อนอัดฟาง ที่นางจะนอนกอดด้วยได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

“ไม่รู้”

เหยาอี้เหยาไม่ได้คาดหวังคำตอบเช่นนี้ “ฉู่เซียนเซิง ท่านเป็นท่านลุงของเขา บังคับเขาไม่ได้หรือเจ้าคะ”

“เลอะเลือนรึ”

แต่นอกจากวิธีนี้แล้ว ยังมีวิธีใดอีก

“ข้าน้อยรู้จักซื่อจื่อ เขาไม่มีทางยอมให้ข้าน้อยนอนด้วยแน่” เหยาอี้เหยาขมวดคิ้วคิด “หรือข้าน้อยควรจะวางยาเขา…”

ผู้อาวุโสฉู่ปรามนางทางสายตา ประมาณว่าอย่าได้สรรหาเรื่องตายอย่างนั้น

“ข้าจะขอร้องเขาให้”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ!” นางมีความหวังขึ้น แย้มยิ้มกว้างจนเมื่อได้ยินเสียงเสี่ยวเอ้อร์บอกว่าฉู่ซีเย่มาถึงแล้ว

“เจ้าถอยออกไปก่อน ให้ข้าคุยกับเขาตามลำพัง”

สุรารสเลิศรินใส่จอก ฉู่ซีเย่ประคองส่งให้ฉู่ซวิ่น ชายผู้มีศักดิ์เป็นทั้งท่านลุงของเขา

ฉู่ซีเย่ให้ความเคารพนับถือเขามาก แม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่ท่านลุงแท้ๆ

“ท่านเรียกข้ามาพบเช่นนี้ คงมีเรื่องสำคัญจะไหว้วาน” ในระยะหนึ่งลี้ เขาสามารถรับรู้ถึงตัวตนของเหยาอี้เหยาได้ มุมปากของเขาขยับ

ไหนนางบอกว่าจะไม่ออกมาจากนอกด่าน หากไม่มีคำสั่งของเขา?

“ข้าอยากให้เจ้ารับนางกลับจวน” ฉู่ซวิ่นมีระดับสติปัญญาลึกล้ำ อีกทั้งเขาเลี้ยงดูฉู่ซีเย่มากับมือ ย่อมรับรู้ความคิดอ่านบางส่วน

ระหว่างฉู่ซีเย่และเหยาอี้เหยามีสายใยบางอย่างเชื่อมหากัน

“เพราะเหตุใด” ฉู่ซีเย่เหมือนสัมผัสได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงของท่านลุงมีต่อเหยาอี้เหยา จะว่าไปเขาก็แปลกใจไม่น้อยที่ท่านลุง ทุ่มเทกำลังและของหายากเพื่อยื้อชีวิตนางเมื่อหกปีก่อน “นางทำเรื่องอันใดจนท่านไม่อยากเลี้ยงไว้รึ”

“นางกำลังจะตาย” ฉู่ซวิ่นมองฝ่ายตรงข้าม “มีเพียงเจ้าที่ช่วยได้”

“ท่านรู้ดีว่าวิธีเป็นอย่างไร” ฉู่ซีเย่เคยให้สัญญาไว้กับนางว่าถ้านางภักดีต่อเขา จะช่วยหายาถอนพิษให้ แต่เมื่อหกปีก่อนนางหักหลังเขา ทำให้ฉู่ซีเย่โมโห เขาจึงละทิ้งนาง ส่งไปให้ท่านลุงที่นอกด่าน ด้วยความคิดว่าจะอยู่หรือจะตายก็เรื่องของนาง

แต่นางก็รอดมาได้ เขาจึงรับผิดชอบด้วยการเลี้ยงแมลงคุณไสย ปรุงยาระงับพิษให้นาง

ระหว่างนี้ฉู่ซีเย่ได้ศึกษาค้นคว้าตามตำราเก่าๆ และผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์ใกล้เคียง จนไปพบวิธีปรับธาตุสร้างสมดุลหยินหยาง

เขาอ่านแล้วรู้ในทันทีว่าวิธีนี้น่าลอง จึงคิดว่าถ้างั้นก็ให้นางร่วมหอกับบุรุษสักคนก็ได้แล้ว

แต่ปัญหาคือแมลงคุณไสยอ่อนไหวมาก เมื่อเคยกินพลังหยางของใครคนหนึ่งแล้ว จะไม่กินพลังหยางของผู้อื่นอีก หากดันทุรังฝืนไปต่อ แมลงจะเริ่มคลุ้มคลั่ง

เมื่อปีนั่นที่นางอาการกำเริบ เขาเผลอถ่ายพลังหยางให้นางด้วยความไม่รู้ ทำให้นางกับเขามีพันธะกันขึ้นมา นั้นหมายความว่า เขาเป็นเพียงผู้เดียวที่สามารถมอบพลังหยางให้นางได้…

ฉู่ซีเย่จึงเก็บเงียบวิธีการนี้มาตลอด

แต่ดูท่าท่านลุงก็ทราบ

“ท่านบอกนางหรือไม่ว่าต้องทำอันใด”

“บอกแล้ว แต่นางไม่เข้าใจ”

“เช่นนี้คือท่านไม่ได้บอกนาง”

ฉู่ซวิ่นกล่าวเรียบๆ ไม่รับผิดชอบใดๆ อีก “ข้าขอคืนนางให้กับเจ้านับตั้งแต่ยามนี้เป็นต้นไป”