9/2 คืนแรก

เลยยามเว่ยแล้วเมื่อฉู่ซีเย่กลับมาที่จวนด้วยรถม้า

เสียงฝีเท้าของบ่าวรับใช้ทำนางตื่น ทุกคนในจวนเริ่มงานเพื่อรับรองฉู่ซีเย่อย่างเป็นระบบและชำนาญการ ไม่มีขาดตกบกพร่อง

“เขากลับมาแล้ว”

เหยาอี้เหยาหยิกเนื้อตัวเองให้ตื่นเต็มตา จัดเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้พร้อมแล้วรีบถือโคมไฟออกมารอเขาที่ประตูด้านนอกจวน ระหว่างนั้นนางปั้นหน้ายิ้มแย้ม จัดระเบียบความเรียบร้อยของเสื้อผ้าให้สะอาดสะอ้าน ไม่นานฉู่ซีเย่ก็เดินผ่านเงาพระจันทร์มาให้เห็น กลิ่นหอมของสมุนไพรและสุราโชยมากับสายลม

ไอความแข็งกร้าวที่อาบไล้ตัวเขาพาลให้นางรู้สึกหวั่นกลัวอยู่บ้าง

“ซื่อจื่อ ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” เหยาอี้เหยาเก็บอาการสีหน้าไม่อยู่ ราวกับสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ที่ตื่นเต้นเสียเต็มประดาเมื่อเจ้าของกลับมาบ้าน แต่ในนั้นก็เจือความกลัวไว้ชั้นหนึ่ง

“อืม” ฉู่ซีเย่รับรู้ถึงนางก่อนแล้วจึงไม่แปลกใจอะไร ในมือเขาถือขวดสุรา พอเห็นนางก็โยนให้ถือโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า เหยาอี้เหยาผวารับขวดสุราจนตัวเซ

“ห้ามทำตก ไม่งั้นข้าจะให้เจ้าชดใช้”

“เจ้าค่ะ” นางกอดขวดสุราแนบอกในทันที สุราชนิดนี้แพงมาก ขืนตกไปคงชดใช้ไม่ไหว

“เจ้ามาทำอันใดตรงนี้”

“ข้าน้อยมารอท่าน”

“รอ? ทำไม” ฉู่ซีเย่เดินไม่รอ ท่อนขาเขาเหยียดยาวเหมือนต้นไผ่ นางก้าวสามก้าวถึงจะเท่าเขาก้าวหนึ่งครั้ง

“ข้าน้อยมีเรื่องอยากจะปรึกษากับท่าน หากท่านพอมีเวลาฟัง…” เหยาอี้เหยาวิ่งตามหลังเพื่อให้ทัน มือหนึ่งถือโคมไฟ มือหนึ่งถือสุรา ส่วนเขาเหมือนลอยลิ่วๆ มุ่งหน้ากลับเรือน

“พูดสิ ตอนนี้มีเวลา”

งั้นท่านก็หยุดสักหน่อยซี

“ซื่อจื่อ ท่านเดินเร็วยิ่ง ข้าจะตามไม่ทันแล้ว”

ความจริงคือข้าตามไม่ทันแล้ว

“เจ้าช้าเองหรือไม่"เขาปรายตามองเงียบๆ

“นี่ข้าน้อยวิ่งแล้วนะ”

“ตกลงธุระของเจ้าคืออันใด”

“เรื่องนั้น ท่านคงไม่ลืมกระมังว่าข้าน้อยต้องขอนอนหลับกับท่านด้วย แน่นอนว่าข้าน้อยไม่บังอาจล่วงเกินท่าน ก่อนหน้าทั้งชีวิตก็ไม่คาดฝันว่าจะต้องทำเช่นนี้ แต่เรื่องนี้จำเป็นต้องทำจริงๆ หวังว่าซื่อจื่อจะ…โอ๊ย!”

ฉู่ซีเย่ราวกับกลั่นแกล้งนาง อยู่ดีๆ ก็หยุดเดินจนนางหยุดเท้าไม่ทัน ในเวลาที่เกือบจะพุ่งชนเขา ปลายนิ้วชี้ของเขาก็ดันหน้าผากนางให้ถอยห่างไปหลายฉื่อ

“ซื่อจื่อ ข้าเจ็บนะ” หน้าผากนางร้อนผ่าว ส่วนคนลงมือยืนทำหน้าเรียบๆ แต่นัยน์ตายิ้มร้ายอยู่ตรงนั้น

เขาจงใจตีนางแน่!

“เจ็บรึ” สีหน้าฉู่ซีเย่พอใจยิ่ง มีความร้ายกาจเหมือนคนชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นรอบกาย

“ไม่มากเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยานับก้อนหิน ไม่อาจเผยสีหน้าไม่พอใจ “ซื่อจื่อ คืนนี้ข้าน้อยอยากขอนอนหลับกับท่าน”

“ไม่ใช่ว่าไม่ได้”

“ท่านอนุญาตแล้ว งั้นข้าจะไปนำผ้าห่มมาเดี๋ยวนี้” นางลิงโลด แต่ถูกคนสกัดดาวรุ่ง

“เดี๋ยว” ฉู่ซีเย่ดึงขวดสุรากลับมาจากอ้อมแขนนางอย่างรวดเร็ว “แต่คืนนี้ข้าไม่สะดวก”

“เช่นนั้นท่านสะดวกเมื่อใด”

“เมื่อข้าสะดวก”

เหยาอี้เหยาคิดไว้บ้างว่าคนที่เกิดและเติบโตมาอย่างฉู่ซีเย่ ย่อมไม่อาจยอมรับการรบกวนของนางเช่นนี้ได้ แต่นางต้องการเขา นางต้องการพื้นที่ข้างๆ ตั่งเตียงของเขา!

“ท่านรังเกียจข้า ข้าเข้าใจ”

“เช่นนั้นก็ดี” ฉู่ซีเย่ไม่ฟังนาง เดินข้ามประตูอย่างไม่ใส่ใจ บ่าวรีบใช้เปิดประตูให้ผ่านเข้าไปด้านใน เหยาอี้เหยาเป็นคนนอก ไม่มีคำสั่งเขาย่อมไม่สามารถเข้าไปในห้องส่วนตัว นางจึงทำได้เพียงยืนอยู่ด้านนอก แล้วพูดกับเขาอย่างว้าวุ่น

“ซื่อจื่อเย่ ข้าน้อยทราบว่าสิ่งนี้รบกวนท่านอย่างยิ่ง ความจริงข้าเองก็เกรงใจยิ่ง ดังนั้นจึงคิดว่า ยิ่งทำให้เรื่องนี้จบเร็วเพียงใด ก็ยิ่งดีทั้งต่อท่านและข้าไม่ใช่หรือ ซื่อจื่อ ท่านได้โปรดฝืนใจให้ข้านอนด้วยสักคืนสองคืนเถอะนะ แต่ถ้าหากคืนนี้ไม่ได้ เช่นนั้นเป็นคืนอื่น ท่านกำหนดวันมาได้เลย ข้าพร้อมเสมอ” การนอนหลับกับเขาสามารถถอนพิษจนหายดีได้ นางจึงอยากเริ่มเร็วๆ เวลาที่เหลือ นางจะได้เอาไปสืบเรื่องท่านตาต่อ ไม่ต้องมาคอยระวังเรื่องพิษกำเริบ เพราะเอาเข้าจริงๆ การต้องกินยาทุกๆ เดือนจากมือฉู่ซีเย่ ทำให้นางไปไหนไม่ได้

“คุณหนูเหยา ข้าบอกแล้วว่าไม่สะดวก เจ้าจะมาบีบคั้นข้าเช่นนี้เพื่ออะไร” สุ่มเสียงนั้นราบเรียบยิ่ง

แย่แล้ว สวรรค์กำลังไม่พอใจ!

“ไม่ๆ ข้าน้อยไหนเลยจะกล้าบีบท่านกัน ท่านโปรดให้ข้าน้อยอธิบาย” นางมือเท้าพันกันทั้งๆ ที่เขาไม่มีทางมองเห็น ในหัวคิดอย่างหนักว่าได้ไปบีบคั้นเขาเมื่อใด นางไม่กล้าจะทำเขาไม่พอใจด้วยซ้ำ

"อย่างนั้นรึ"

"ถ้าข้าน้อยทำท่านขุ่นข้อง ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ"

เทียนในห้องถูกจุดขึ้นมา เหยาอี้เหยาเดินเลียบไปตามระเบียง ตามเงาที่เห็น สมองพยายามเค้นหาคำพูดดีๆ

“ซื่อจื่อ ข้าน้อยหาได้มีเจตนารบกวนหรือทำท่านไม่พอใจ แต่ท่านคิดดู การที่ท่านต้องลำบากตรากตรำเพื่อเลี้ยงแมลงคุณไสยปรุงยาระงับพิษให้ข้า ไม่ใช่เป็นเรื่องเหน็ดเหนื่อยสิ้นเปลืองสมองหรือ แต่หากข้าหายดี ท่านก็ไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้ว อีกทั้งการช่วยเหลือข้าน้อยในครานี้ คือกุศลผลบุญครั้งใหญ่ ชั่วชีวิตนี้ของข้าน้อยจะจดจำไม่มีทางลืมเด็ดขาด”

“เจ้าอยากแบ่งเบาภาระข้า?”

“เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ” เขาจะไม่ต้องลำบากเพื่อนางอีก ถ้านางหายดีแล้ว

“คุณหนูเหยา เช่นนั้นเจ้าเข้ามา”

“รับทราบเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาตรงเข้าไปด้านในห้องของเขา เพียงผ่านฉากกั้นเข้าไปก็พบกับบรรยากาศอันแปลกพิกล ซึ่งนางอธิบายไม่ถูกว่าเกิดขึ้นจากสิ่งใด จะเป็นเพราะฉู่ซีเย่ซึ่งนั่งเผยชุดตัวในอย่างไม่เรียบร้อย หรือจะเป็นเพราะสายตาของเขาซึ่งกำลังจดจ้องมองนางอยู่

เหยาอี้เหยาทำเป็นไม่รู้สึก ทว่าเวลาผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว นางยังถูกเขามองอยู่ตลอดจนทนไม่ไหวจริงๆ

“ซื่อจื่อ ท่านมองข้ามีอะไรหรือไม่” นัยน์ตาของฉู่ซีเย่มีพลังงานซึ่งยากจะต่อกร เพียงเขามองมานิ่งๆ ก็ชวนให้คนเริ่มพิจารณากับตนเองแล้วว่าข้าคือใคร มีหน้ามานั่งต่อหน้าคนเช่นเขาหรือ

“คุณหนูเหยา ปีนี้เจ้าสิบสี่กระมัง” ฉู่ซีเย่ลงมืออุ่นสุรา

แม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงถามเรื่องอายุ แต่นางก็ตอบ

“เจ้าค่ะ”

“เจ้ามีคู่หมายหรือไม่”

“ไม่มีเจ้าค่ะ” เมื่อก่อนนางหมั้นหมายไว้กับคุณชายหลี่ ทว่าหลังเหตุการณ์ซึ่งพาให้สกุลเหยาตกต่ำ นางก็ถูกถอนหมั้นไปแล้ว

“คนรัก คนชอบ มีบ้างหรือไม่”

“เรื่องนั้น ก็ไม่มีนะเจ้าคะ” นางเติบโตที่นอกด่าน สภาพแวดล้อมที่นั่นไม่เอื้อให้มีชีวิตรอด นางต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากยากเข็ญ จะเอาเวลาที่ไหนสนใจเรื่องพวกนี้

“ซื่อจื่อท่านถามเรื่องพวกนี้ไปเพื่ออันใด”

“ข้าจำเป็นต้องรู้” ฉู่ซีเย่รินสุรา ให้ตนเองหนึ่งจอกให้นางหนึ่งจอก

“จำเป็นหรือเจ้าคะ” ถ้านางเป็นเขา นางคงจะถามเช่นว่า เจ้าเป็นเหาหรือไม่ เป็นเกลื้อนหรือเปล่า นอนกรนไหม หรือนอนดิ้นเสียมากกว่า

ฉู่ซีเย่เลื่อนจอกสุราให้นาง “คุณหนูเหยา เจ้ายืนยันอยู่อีกหรือไม่ว่าต้องการนอนกับข้า”

“แน่นอนเจ้าค่ะ”

“เจ้าจะไม่เสียใจภายหลัง”

“เจ้าค่ะ!"

ฉู่ซีเย่พยักหน้าว่าตกลงตามนี้ เขาผลักโต๊ะซึ่งขวางกั้นระหว่างนางและเขาออกไป ยื่นมือออกมารั้งตัวนาง งอนิ้วมือเพียงเล็กน้อยก็กุมเอวบางให้แนบชิด สองขานางถูกเข้าคร่อมไว้

“ทะ…ท่านทำอะไร”

เหยาอี้เหยาไม่ทันได้ตั้งตัวเตรียมใจ อยู่ดีๆ นางก็ถูกฉู่ซีเย่กดไว้ใต้ร่าง ต่อให้นางจะซื่อเพียงใด ก็ไม่ขนาดที่จะไม่เข้าใจสถานการณ์ในขณะนี้

"เจ้าบอกจะนอนกับข้า"

"ไม่สิ..."

“นอนกับข้า คือเจ้าต้องเป็นของข้า”

ดวงตานางเบิกกว้าง สมองนางเหมือนเริ่มทำงาน ในชั่วพริบตาเดียวก็เข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมานางเข้าใจผิดมาตลอด ที่แท้การนอนกับฉู่ซีเย่ คือนางต้องนอนกับเขาจริงๆ!

“ปล่อยข้า” เมื่อตื่นรู้แล้ว นางก็ไม่นิ่งเฉย พยายามจะหลุดออกจากนิ้วมือของฉู่ซีเย่ แต่เขาไม่ปล่อย เขาอยากจะแน่ใจว่านางได้เข้าใจในทุกสิ่งแล้ว

“ตอนนี้เจ้าเข้าใจคำว่า 'นอน' แล้วใช่หรือไม่” กลิ่นสุราในตัวของฉู่ซีเย่โชยเข้าจมูก ไหนจะนิ้วมือเรียวซึ่งกำลังกดตัวนางอยู่ ให้ความรู้สึกชนิดหนึ่งที่นางอยากจะรับไหว

“ข้าเข้าใจ…ท่านปล่อยข้าเถอะ”

ฉู่ซีเย่ปล่อยนาง ทันทีที่เป็นอิสระ เหยาอี้เหยาก็รีบลุกขึ้นมานั่งห่างๆ ทำใจอยู่ครู่หนึ่งเพื่อจัดระเบียบสติที่หล่นหายไปเมื่อครู่

ทว่าไม่ได้ สมองนางกำลังวุ่นวายยิ่ง

“ข้าน้อยนึกว่าแค่นอนหลับด้วยกัน” นางไม่เคยคิดถึงเรื่องทำนองนี้มาก่อน มิน่าเล่า วันนั้นผู้อาวุโสฉู่ ถึงทำสีหน้ายากจะเอ่ยคำ เพราะวิธีนี้ ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

นอนกับเขาหรือ?

นางไม่กล้า…

ทำไม่ได้

บ้าจริง อยู่ดีๆ นางก็อยากหันหลังแล้ววิ่งหนีไปเสีย

ฉู่ซีเย่คิดไว้แล้วว่านางต้องมีท่าทีเช่นนี้ เขาจึงบอกนางก่อน ไม่อยากให้นางรอดตายจากพิษแมลงคุณไสยเพื่อมาตายทั้งเป็นกับความเสียใจที่ทำลงไปในวันนี้

ทว่าลึกๆ เขาก็ไม่สบอารมณ์...อย่างไร้สาเหตุ

“คุณหนูเหยา เจ้ามีเวลาหนึ่งปี คิดให้รอบคอบเถอะ แล้วค่อยมาหาข้า”

สุ่มเสียงเขาเหมือนไม่พอใจอยู่บ้าง นางจึงรีบอธิบาย

“ซื่อจื่อ ข้าน้อยไม่ได้รังเกียจท่านแต่อย่างใด เพียงแต่เรื่องนี้ข้ายังไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน ยากจะไม่ตกใจ” นางไม่ได้ลังเลเพราะรังเกียจเขา เพียงแต่เรื่องนี้กะทันหันเกินไป หากให้เวลานาง นางคงจะทำได้

“…ข้าน้อยต้องการเวลา”

“คุณหนูเหยา แม้ข้าจะรับปากช่วยเจ้า แต่ทุกอย่างย่อมมีสิ่งที่เรียกว่าความเกรงใจ เจ้าคงไม่คิดจะใช้เวลานานหรอกกระมัง”

ยิ่งนาน นางจะยิ่งกลัว เขาจึงอยากจะกระชับเวลาหน่อย เหมือนที่นางบอก ยิ่งจบเรื่องนี้เร็วเท่าไหร่ ทั้งนางและเขา ก็ไม่ต้องลำบากอีก

“ไม่เกินสามเดือนเจ้าค่ะ”

“ตามใจ ข้าเองไม่ใช่พวกวิปริต ไม่ชอบข่มเหงรังแกคน ตราบใดที่เจ้าไม่ยินยอม ข้าจะไม่แตะต้องเจ้า”

“ซื่อจื่อ ขอบคุณท่านที่จริงใจต่อข้า” เหยาอี้เหยายอบตัวลงคุกเข่าโขกศีรษะให้เขาอย่างซาบซึ้ง “ข้าน้อยรบกวนท่านมากแล้ว เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวเจ้าค่ะ”

“ไม่ส่ง"

"ข้าน้อยไม่กล้าให้ท่านส่งหรอกเจ้าค่ะ"เหยาอี้เหยาจากไป นางถือโคมไฟฝ่าอากาศหนาวกลับเรือน ความจริงที่ได้รู้เหมือนจะทำให้สตินางหายไปบ้าง แต่พรุ่งนี้คงจะตั้งสติได้

ฉู่ซีเย่ปิดประตูลง หิมะโปรยปรายลงมาอย่างแช่มช้าทั้งคืน