12/1 นักโทษ

เลยยามจื่อแล้ว เมื่อเหยาอี้เหยากับซ่างเจวี๋ยเดินเท้าถึงจวนเจ้าเมืองฉู่เพื่อพบหน้าฟู่เจิ้งชิวเป็นการส่วนตัว เวลานั้นเจ้าเมืองฉู่ซีห่าวไปจัดการคดีค้ามนุษย์ซึ่งเจ้าอาวาสหยูเม่ากับไต้ซือจอมปลอมอย่างฟู่เจิ่งชิวก่อขึ้น ดังนั้นจึงมีเพียงแม่ทัพจ้าวสือรอนางอยู่

“เรียนแม่ทัพจ้าว ข้าน้อยมาขอพบนักโทษ”

เหยาอี้เหยามอบจดหมายอนุญาตเข้าเยี่ยมนักโทษจากซื่อจื่อให้แม่ทัพจ้าวตรวจสอบความถูกต้อง

"คุณหนูเหยามีจดหมายอนุญาตย่อมเข้าได้ เพียงแต่แม่ทัพซ่าง… "

"ข้ารอที่นี้ได้" ซ่างเจวี๋ยพูดห้วนๆ

"เช่นนั้นก็เรียบร้อย" จ้าวสือจึงให้เหยาอี้เหยาเข้าได้ “เนื่องจากนักโทษแซ่ฟู่มีความสำคัญต่อคดีมาก เลยไม่อาจให้พบหน้าได้นานนัก ขอคุณหนูโปรดเข้าใจ”

“เข้าเยี่ยมได้นานเท่าใดหรือ”

“ไม่เกินหนึ่งเค่อ”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาไม่ขอเวลาเพิ่ม

“เชิญคุณหนูทางด้านนี้” จ้าวสือส่งที่ทางเข้า “อ่อ มีอีกเรื่องที่ต้องกำชับ ภายในมีกลไกป้องกันการบุกรุก ดังนั้นจึงไม่อยากให้คุณหนูแตะต้องสิ่งใดโดยไม่ได้รับอนุญาต”

“รบกวนแม่ทัพจ้าวแล้ว” เหยาอี้เหยารับคำ สายตาสังเกตรองเท้าและรอยเปื้อนของชายเสื้อคลุมทหาร ร่องรอยดินโคลนสาดกระเซ็นขนาดนี้ แสดงว่าแม่ทัพจ้าวคงพึ่งควบม้ากลับมาจากที่ไหนสักที

“ในคุกค่อนข้างมืด เอาโคมไฟไปอีกดวงเถอะ” ซ่างเจวี๋ยส่งมอบโคมไฟสีนวลให้นางอย่างมีนัยยะสำคัญ ราวกับเขารู้ว่านางมีของที่ต้องซ่อน

"เป็นแม่ทัพซ่างที่คิดรอบคอบ" นางรับโคมไฟมาถือไว้ ก่อนจะเดินตามทหารลงไปในคุกใต้ดิน พ้นจากสายตาของผู้อื่นแล้ว นางแอบทิ้งขวดยาเข้าไปในโคม

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ขวดยาธรรมดา…

"ตรงหน้าคืออะไรหรือ" นางถาม ทั้งๆ ที่เห็นอยู่แล้วว่าเป็นจุดตรวจอาวุธ

"ด้านหน้ามีจุดตรวจอาวุธ ขอคุณหนูเหยาให้ความร่วมมือ" รองแม่ทัพไม่บอกนางล่วงหน้า เพราะหากนางมีสิ่งของต้องสงสัยไว้บนตัว จะได้หาที่ซ่อนไม่ทัน

"อ่อ ได้สิ" นางเดินไปรับการตรวจ สาวรับใช้หญิงตรวจนางอย่างละเอียด ทว่าไม่พบอะไรต้องสงสัย

"เรียบร้อยเจ้าค่ะ"

รองแม่ทัพเปิดประตู นำโซ่คล้องออกมา “เชิญคุณหนูตามสบาย สุดทางเดินตรงหน้าคือที่คุมขังของนักโทษแซ่ฟู่แล้ว”

"ขอบคุณมาก" เหยาอี้เหยาเดินเข้าไปในประตู ลักษณะทิศทางหรือรอบข้างมีความคล้ายคลึงกันหมด คบเพลิงซึ่งจุดไว้ติดกำแพงส่องสว่างตลอดทางเดิน

ว่ากันว่าคุกใต้ดินจวนเจ้าเมืองโจวอี้สร้างไว้สำหรับคุมขังนักโทษคนสำคัญ ดังนั้นจึงมีทหารคอยเฝ้ายามในแต่ละจุด รวมทั้งยังมีระบบรักษาความปลอดภัย นางสังเกตด้วยตาเปล่า เห็นพวกอาวุธลับและกลไกซุกซ่อนอยู่ทุกที่ มิน่าเล่า จ้าวสือถึงบอกให้นางอย่างแตะต้องอะไรส่งเดช

สองเท้าของนางเหยียบลงบนพื้นหินชื้นๆ เดินตามทางเดินผ่านจุดเฝ้ายามไปสามจุดก็ถึงที่หมาย

เหยาอี้เหยาเห็นด้านข้างของฟู่เจิ้งชิวนั่งอยู่ในกองฟาง สภาพถูกลงโทษมาพอสมควร ครั้นทหารเฝ้ายามเห็นนางก็ทำความเคารพแล้วถอยไปสิบก้าว

การกระทำของทหารทำให้ฟู่เจิ้งชิวรู้ตัวแล้วว่ามีคนมาหา จึงหันใบหน้ามาทางนาง แววตาปรากฏความรู้สึกยินดี

“ท่านคือคุณหนูน้อยของจางลี่” ในความทรงจำของฟู่เจิ้งชิว รับรู้เพียงว่านางเป็นนายของจางลี่

"ข้าไม่ใช่แค่คุณหนูของจางลี่" เหยาอี้เหยากำมือไว้ใต้ชุดไว้ทุกข์ สีหน้าท่าทางเย็นชา แต่นางรู้ว่าตอนนี้เหลือเวลาไม่มาก จึงเข้าเรื่องโดยเร็ว

"โอ้ เช่นนั้นท่านเป็นใครอีกหรือ ถึงได้มาหาข้าถึงในคุก” ฟู่เจิ้งชิวเดินไปนังบนตั่งแข็งกระด้าง หยิบตอซังข้าวที่ติดมาแคะขี้ฟัน

“แน่ใจหรือว่าเจ้าไม่รู้จักข้า”

“อันใดกันคุณหนู ท่านถามเช่นนี้ หรือว่าเราจะเคยพบหน้ากันในอดีต”

“ไม่จำเป็นต้องพบหน้า แต่ถ้าเจ้ารู้จักแม่ทัพหลิน ไม่มีทางที่เจ้าจะไม่รู้จักข้า” หากเขาเป็นคนของท่านตาจริง มากน้อยแค่ไหนก็ต้องรู้จักนาง

“แม่ทัพหลินรึ เจ้า เจ้าคือหลานสาวของแม่ทัพหลิน?” ดวงตาฟู่เจิ้งชิวเบิกกว้าง “ว่าแล้วว่าคุ้นหน้าเจ้านัก ที่แท้ก็เป็นคุณหนูน้อยของแม่ทัพหลิน สวรรค์มาโปรดข้าแท้ๆ ดวงวิญญาณแม่ทัพหลินส่งหลานสาวมาช่วยข้าแล้ว”

“ใครว่าข้ามาช่วยเจ้า” เหยาอี้เหยาพูดสวนโดยพลัน “ข้ามาที่นี้เพื่อถามคำถามเดียว”

“ไม่ตอบ เหตุใดข้าต้องตอบ ในเมื่อเจ้าไม่คิดจะช่วยข้า” ฟู่เจิ้งชิวยิ้มอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า ยิ่งรู้ว่าเหยาอี้เหยาเป็นหลานแม่ทัพหลินชวน สมองอันแสนชาญฉลาดก็พอคาดเดาได้เจ็ดแปดส่วนว่านางมาหาเขาเพราะอันใด

…นางคงอยากถามเรื่องเหตุการณ์ลอบสังหารเมื่อเกือบสิบปีก่อน เพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้แม่ทัพหลิน

“คุณหนู ยื่นหมูยื่นแมว คำสุภาษิตนี้เจ้าคงเข้าใจดีกระมัง”

“เจ้าคิดว่าตัวเองมีทางเลือกมากนักหรือ “เหยาอี้เหยานิ่งสงบ ต่อให้ในใจจะประหม่าเพียงใดก็ไม่เผยออกไป

“ข้ามีทางเลือกไม่มากก็จริง แต่คุณหนู เจ้ามีหรือ? ในเมื่อคนผู้เดียวที่สามารถเล่าเรื่องเหตุการณ์ในอดีตได้ มีเพียงข้า…คนที่สามารถบอกความจริงกับเจ้าได้ก็มีเพียงข้า”

"ข้าจะแน่ใจได้ยังไงว่าเจ้าพูดความจริง" เหยาอี้เหยาถาม

"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง การบอกความจริงกับเจ้าไม่ส่งผลกระทบอะไรในชีวิตข้าอยู่แล้ว ขอเพียงเจ้าช่วยข้า ข้าจะบอกความจริงเจ้าทุกอย่าง"

"ได้ ข้าจะช่วยเจ้า" เหยาอี้เหยาไม่อยากช่วยสวะอย่างฟู่เจิ้งชิว แต่นางอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น

"มันต้องเช่นนี้สิ ว่าแต่ท่านจะช่วยข้าอย่างไรหรือคุณหนู" ฟู่เจิ้งชิวไม่ยอมเสียเปรียบ “ข้าบอกก่อนนะ ตราบใดที่ข้ายังไม่ออกจากที่นี้ ข้าจะไม่เล่าอะไรเด็ดขาด”

นางไม่กลัวคำขู่ “ข้าก็จะไม่ช่วยเจ้า ตราบใดที่ยังไม่ได้ยินอะไรที่เป็นประโยชน์”

“เจ้าไม่กลัวว่าถ้าข้าตายในนี้ ความลับจะตายไปพร้อมกับข้าหรือ”

“เช่นนั้นเอาแบบนี้ เล่าเรื่องราวในเหตุการณ์ลอบสังหารมาครึ่งหนึ่ง แล้วข้าจะให้ยาแก้พิษนี้กับเจ้า”

"ยาแก้พิษใช้ทำอะไรได้”

“ช่วยไม่ให้เจ้าตาย"

"ข้าไม่ได้ถูกพิษ"

"อีกหน่อยคงไม่แน่" เหยาอี้เหยาสอบถามสาเหตุการตายของเจ้าอาวาสหยูเม่าก่อนมาที่นี้ พบว่าเขาตายด้วยยาพิษ จึงคิดว่าคงมีใครสักคนวางแผนปิดปากฟู่เจิ้งชิวด้วย "เขาฆ่าเจ้าอาวาสหยูแล้ว เจ้าคงเป็นรายต่อไป"

ฟู่เจิ้งชิวที่รู้ดีว่าคนผู้นั้นกำลังส่งคนมาเก็นตนแน่จึงยอมถอย “ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่ายาในมือเจ้า ไม่ใช่ยาพิษ”

“เรื่องนั้นข้าคงบอกให้เจ้าเชื่อใจข้าไม่ได้ อยากตายก็แล้วแต่เจ้า”

“เช่นนั้นเจ้าก็จะไม่รู้ความจริง”

“ความจริงอะไร”

ฟู่เจิ้งชิวเลียริมฝีปาก อดพูดออกมาไม่ได้ “ความจริงที่ว่าท่านตาเจ้าถูกใส่ร้าย”

“ทุกคนล้วนพูดว่าท่านตาเป็นกบฏสังหารเจ้าเมืองฉู่ แล้วเจ้าเอาอะไรมาพูดว่าท่านตาถูกใส่ร้าย มีหลักฐานอะไรให้ข้าเชื่อเจ้า” เหยาอี้เหยาเดินตามฟู่เจิ้งชิว สายตาคอยจับจ้องมองทุกความเคลื่อนไหว เมื่อเกือบสิบปีก่อนนางอยู่ในเหตุการณ์ด้วย ทว่ากลับไม่รู้อะไรเลย รู้อีกที ท่านตาก็ถูกจับตายพร้อมข้อหากบฏ

“คุณหนูเหยา ข้านี่แหละตัวตั้งตัวตีในการใส่ร้ายแม่ทัพหลิน อีกอย่างข้าพูดว่าท่านตาเจ้าถูกใส่ร้าย แต่ไม่ได้พูดว่าท่านตาเจ้าไม่ได้ฆ่าเจ้าเมืองฉู่หลิน"

"เจ้าเห็นกับตาหรือว่าเป็นฝีมือท่านตา"

"ไม่ใช่แค่ข้าที่เห็น แต่ซื่อจื่อก็เห็นเช่นกัน"

"ข้าไม่เชื่อว่าท่านตาจะฆ่าเจ้าเมืองฉู่โดยไร้เหตุผล คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครบงการเจ้า”

"คืนนั้น… " ฟู่เจิ้งชิวหยุดพูด

"คืนนั้นทำไม"

“เมื่อครู่ตกลงกันแล้วว่าพูดครึ่งเดียว หากคุณหนูเหยาอยากรู้อีกครึ่ง เช่นนั้นก็ทำให้ข้าเป็นอิสระเสียสิ”

“ได้” เหยาอี้เหยาตอบ แม้ในใจจะอยากเค้นคอถามต่อ

ยามนั้นเวลาเข้าเยี่ยมหมดลงพอดี เหยาอี้เหยาหันมาทางฟู่เจิ้งชิว มอบยาแก้พิษให้เขาอย่างลับๆ โดยไม่ให้ทหารสังเกต พร้อมนัดหมาย

“อีกสองวันเป็นวันคล้ายวันเกิดของฉู่ซื่อจื่อ ข้าจะมาช่วยเจ้าวันนั้น”