13/1 วันส่งท้ายปีเก่า

“ข้าเอง” ฉู่ซีเย่เอ่ยต่อ “ข้าวางยาพิษเขาเอง”

“ท่านวางยาพิษเขา เพื่ออะไร?” นอกจากเหยาอี้เหยาแล้ว คนที่ต้องการให้ฟู่เจิ้งชิวมีชีวิตรอดต่อไปก็คือฉู่ซีเย่ แต่เขากลับวางยาพิษอีกฝ่าย

“ไม่ทำเช่นนี้ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าวางแผนจะช่วยฟู่เจิ้งชิวออกมา” ฉู่ซีเย่ลองวางยาพิษเพื่อดูว่าคนทั้งสองมีข้อตกลงอะไรกัน ซึ่งไม่ยากอะไรที่จะเค้นคำตอบจากคนใกล้ตายแต่ไม่คาดว่าเหยาอี้เหยาจะมอบยาแก้พิษให้ฟู่เจิ้งชิว เขาเลยต้องลงมือหนักขึ้น “หากเจ้าอยากรู้เรื่องเมื่อสิบปีก่อน คนที่เจ้าควรจะถามคือข้าไม่ใช่หรือ”

บรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนไปแล้ว ระหว่างทั้งสองมีความรู้สึกขุ่นมัวคลี่คลุมอยู่

“ถามแล้วท่านจะบอกความจริงหรือ” ย่อมไม่มีทางที่ฉู่ซีเย่จะบอกนางทุกอย่าง “ถ้าไม่ได้ฟู่เจิ้งชิว ตอนนี้ข้าก็ยังไม่รู้ว่าท่านตาถูกใส่ร้าย”

“ข้าจำไม่ได้ว่าเคยบอกเจ้าว่าท่านตาเจ้าผิด”

ใช่แล้ว ฉู่ซีเย่ไม่เคยพูด

“แต่พวกท่านไม่เคยออกหน้า ทั้งๆ ที่รู้ว่าท่านตาไม่ผิด” เหยาอี้เหยามองสบตากับเขา “พวกท่านปล่อยให้ท่านตาตายในฐานะกบฏ กระทั่งจะฝั่งอย่างถูกต้องตามประเพณีก็ไม่ได้ แล้วตอนนี้ท่านตาก็กลายเป็นแค่หนึ่งในหลุมศพไร้ญาติ ทั้งๆ ที่ท่านตาบริสุทธิ์”

ใบหน้าที่ไร้คลื่นอารมณ์ของฉู่ซีเย่ทำให้นางรู้สึกโกรธเคือง การใส่ร้ายป้ายสีท่านตาไม่ได้ทำให้เขาตายเพียงคนเดียว แต่คนสกุลเหยาและคนสกุลหลินทุกคนต้องใช้ชีวิตด้วยความยากลำบาก ถูกตราหน้าและกีดกันจากสังคม ไม่ตายก็เหมือนตาย!

“บริสุทธิ์หรือ ข้าไม่แน่ใจว่าคำนั้นจะเหมาะกับท่านตาเจ้าหรอก” นัยน์ตาฉู่ซีเย่มีเส้นสายของความซับซ้อน “แม้เขาจะถูกใส่ร้ายเรื่องกบฏ แต่เขาก็พยายามจะฆ่าข้าและฆ่าท่านอา”

เหยาอี้เหยาส่ายหน้า “ข้าไม่เชื่อว่าท่านตาจะทำเช่นนั้น”

“เจ้าย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว ข้าถึงไม่เคยพูด” ฉู่ซีเย่ใบหน้าเรียบเฉย มือเรียวที่วางอยู่บนโต๊ะเคาะเบาๆ สองที “แต่คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะหูเบาเชื่อคนอย่างฟู่เจิ้งชิว คนที่บงการและใส่ร้ายแม่ทัพหลินชวน เจ้ากลับไปเชื่อคนเช่นนั้น”

ความจริงเหยาอี้เหยาไม่ได้เชื่อในสิ่งที่ฟู่เจิ้งชิวพูดทุกอย่าง เพราะคนอย่างนั้นไม่มีทางพูดความจริงทุกอย่างอยู่แล้ว “แล้วท่านมีหลักฐานอะไรให้ข้าเชื่อ”

“เชื่อหรือ เจ้าไม่ควรสงสัยในตัวข้าด้วยซ้ำ...อี้เหยา การเสี่ยงชีวิตช่วยเจ้ามาตลอดยังไม่พอพิสูจน์ความจริงใจของข้าอีกหรือ”

จะหาใครในใต้หล้าที่ยอมเลี้ยงแมลงคุณไสยในตัวเพื่อช่วยนางอีก...ไม่มีแล้ว

“ข้าซาบซึ้งใจในความเมตตาของท่าน แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเดียวกัน ท่านดีต่อข้า แต่ท่านก็ปิดบังข้ามาตลอด ข้าเลยต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง”

“ด้วยการช่วยสวะฟู่เจิ้งชิวหรือ ช่างชาญฉลาด”

เหยาอี้เหยาไม่พูด แต่นางไม่เคยคิดจะช่วยฟู่เจิ้งชิวอยู่แล้ว เพียงแต่นางหลอกให้อีกฝ่ายพูดความจริงออกมาเท่านั้น เพราะหากให้พูดจริงๆ คนสารเลวที่ทุบตีจางลี่จนตายและเกี่ยวข้องกับคดีค้ามนุษย์แบบเขา ตายกี่ครั้งก็ไม่พอชดใช้ความผิด

“ในเมื่อเจ้าอยากรู้เรื่องราวในปีนั้นขนาดนั้น เช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไปดูความจริง” ฉู่ซีเย่ดึงเสื้อคลุมสีดำลงมาถือ เสียงเคาะโต๊ะสองทีเมื่อครู่เป็นสัญญาณให้คนเตรียมม้าให้พร้อม

“ท่านจะพาข้าไปไหน” เหยาอี้เหยาเดินตามฉู่ซีเย่ออกไปข้างนอก ไม่ทันระวังถูกเขาอุ้มขึ้นอาชาสีดำปรอดอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะขึ้นมาทีหลังแล้วห่อตัวนางไว้ด้วยเสื้อคลุมสีดำอีกชั้น

“จัตุรัสประจำเมือง” ฉู่ซีเย่หมายถึงสถานที่ลอบสังหารเมื่อสิบปีก่อน “ข้าจะพาเจ้าไปดูว่าปีนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

หมวกคลุมศีรษะถูกดึงลงมาปิดถึงจมูก เหยาอี้เหยารีบจับตัวม้าเมื่อฉู่ซีเย่กระทุ้งสีข้างให้ม้าวิ่งทะยานออกไปจากจวน สายลมที่พัดผ่านหน้าทำให้หมวกที่บดบังเผยขึ้น นางหรี่ดวงตาเพราะสู้กับอากาศเย็นไม่ไหว รวมทั้งต้องพิงเขาอย่างช่วยไม่ได้

อุณหภูมิร่างกายของทั้งสองแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เหยาอี้เหยาร่างกายเย็นจัดเพราะมีพิษแมลงคุณไสยในตัว แต่ร่างกายของฉู่ซีเย่กลับอบอุ่นอย่างยิ่งเพราะเขาเลี้ยงแมลงคุณไสย

อบอุ่นจนเหยาอี้เหยาไม่รู้สึกเหน็บหนาวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับหิมะหนาวเย็นตลอดทาง

เหยาอี้เหยากุมมือไว้ด้วยกัน สองข้างทางที่ม้าควบผ่านเต็มไปด้วยบ้านเรือน รวมทั้งผู้คนซึ่งยังสัญจรไปมา ทำให้นางรีบปิดหน้าลงแล้วซุกตัวให้มิดที่สุด

“ท่านควรปิดบังตัวตนหน่อยหรือไม่” ยิ่งใกล้จัตุรัสซึ่งมีตลาดและผู้คนพลุกพล่าน เหยาอี้เหยายิ่งไม่อยากให้ใครเห็นว่านางอยู่กับฉู่ซีเย่ แต่เขากลับรั้งบังเหียนหยุดม้ากลางตลาดกลางคืนที่ครึกครื้นที่สุดในเมืองโจวอี้พร้อมอุ้มนางลงราวกับกระสอบนุ่นที่เบาหวิว หิ้วขึ้นหิ้วลงด้วยมือเดียว

“ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครจำข้าได้หรอก” เป็นอย่างที่ฉู่ซีเย่พูด ไม่มีใครจำเขาได้จริงๆ แต่ความโดดเด่นของฉู่ซีเย่ที่เหนือสามัญ ก็ทำให้ผู้คนจับจ้อง ถึงยังงั้นก็ไม่มีใครคุกเข่าลง

“เหตุใดจึงไม่มีใครจำท่านได้” นางนึกว่าทุกพื้นที่ซึ่งฉู่ซีเย่ก้าวผ่านจะมีคนคุกเข่าเรียงตลอดทางเสียอีก

“เวลาเจอคนสูงศักดิ์ เจ้ากล้าเงยหน้าขึ้นมองพวกเขาหรือ”

จริงด้วย เมื่อก่อนนางก็ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา

“มาทางนี้” เวลานั้นฝูงชนจำนวนหนึ่งกำลังไหลบ่ามาทางนี้ ฉู่ซีเย่เลยเผลอจับมือนางให้ขยับมาใกล้เขา แต่พอเห็นนางดูอึดอัดใจจึงปล่อยทันที

“ข้าน้อยสามารถเดินเองได้” นางรีบซุกมือไว้ในแขนเสื้อ ความอบอุ่นจากมือของฉู่ซีเย่ยังอุ่นซ่านในมืออันเย็นเฉียบของนาง

“เช่นนั้นตามให้ทัน” ฉู่ซีเย่หันหลังแล้วเดิน ช่วงขาเรียวแข็งแกร่งของเขาทำให้เดินเร็วจนนางต้องรีบสาวเท้าตามให้ทัน สายตาเหยาอี้เหยามองแผ่นหลังของฉู่ซีเย่ พร้อมกับรู้สึกว่าเขาช่างโดดเด่นอย่างยากจะหาผู้ใดเทียบเทียม กระทั่งอยู่ท่ามกลางคนเรือนหมื่น เขายังเหนือกว่าใคร

“เราจะไปที่ใด” เมื่อสิบปีก่อนเหยาอี้เหยาอายุห้าขวบ นางตั้งใจเดินทางขึ้นเหนือมาคาราวะท่านแม่ที่จากไป แต่เพราะระหว่างทางพบเทศกาลในเมืองโจวอี้ครึกครื้นน่าสนุกยิ่ง จึงขอร้องให้ท่านตาหยุดพักเพื่อเที่ยวชม ไม่คิดว่าคืนนั้นเพียงคืนเดียว จะเปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาล

“จำหอสุรานี่ได้หรือไม่” ฉู่ซีเย่เดินเข้าไปอย่างคุ้นเคย แขกภายในเป็นชนชั้นสูงมากกว่าครึ่ง จึงพอมีคนจำฉู่ซีเย่ได้ ทว่าเขาเดินเร็วยิ่งจนไม่ทันให้ใครรั้งไว้

“ข้าน้อยจำไม่ได้” ทุกอย่างเปลี่ยนไปไม่น้อย นางจึงจำอะไรไม่ได้

“ไม่ต้องรบกวนข้า” ฉู่ซีเย่หยุดเท้าเมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นหกพร้อมกับโบกมือไล่ไม่ให้ผู้ใดมารบกวน ก่อนจะหันไปเปิดขวดสุราแล้วพูดกับนาง “ปีนั้นเจ้าอยู่ในรถม้าทิศใต้ของจัตุรัส ส่วนข้าอยู่ที่นั่น ตรงข้ามกับเจ้า”

เหยาอี้เหยาเดินตามฉู่ซีเย่ไปยังระเบียงชั้นหก เมื่อมองลงไปด้านล่างก็เห็นเพียงคนมากมายพร้อมแสงไฟสว่างไสว

“คนร้ายสุ่มโจมตีอยู่ทางด้านโน้น บนหอ” เหนือจัตุรัสมีหอสุราชั้นเลิศหลายแห่ง รายล้อมไปด้วยร้านค้าและโรงเตี๊ยมซึ่งสร้างใหม่หรือขยายกิจการจนเจริญกว่าเมื่อก่อน ซึ่งหากไม่มีฉู่ซีเย่คอยบอกว่าตรงไหนเป็นตรงไหนบ้าง นางคงจำอะไรไม่ได้และนึกไม่ออกว่ามีหอสังเกตการณ์ซ่อนตัวอยู่ “ปีนั้นข้าอายุสิบสองปี แต่ต้องเผชิญกับฉากลอบฆ่าครั้งใหญ่...”

“ท่านหมายความว่ายังไง”

“อี้เหยา เป้าหมายในคืนนั้นไม่ใช่ท่านอา แต่เป็นข้า” ฉู่ซีเย่ดื่มสุรา “ดังนั้นคนที่ท่านตาเจ้าต้องการจะฆ่าจริงๆ ก็คือข้าคนนี้ เพียงแต่ท่านอาเข้ามาขัดขวางเอาไว้ เขาเลยตายแทนข้า”

เหยาอี้เหยามองเขา นางจดจำความวุ่นวายและฉากนองเลือดเมื่อสิบปีก่อนได้ดี ร่องรอยจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังทิ้งร่องรอยอยู่กลางฝ่ามือข้างขวา ปีนั้นนางเองก็เกือบตายเช่นกัน แล้วทำไมท่านตาที่คิดจะฆ่าฉู่ซีเย่ถึงพานางมาด้วย

“ข้าไม่ได้เข้าข้างท่านตา แต่ถ้าหากเป็นอย่างนั้น ท่านตาไม่มีทางพาข้ามาด้วย”

ฉู่ซีเย่อธิบายอย่างใจเย็น

“เพราะแม่ทัพหลินไม่ได้ตั้งใจแต่แรกอย่างไรล่ะ” ฉู่ซีเย่ดื่มอีกอึก ใช้หลังมือเช็ดปาก “แต่เพราะถูกฟู่เจิ้งชิวบีบให้ทำถึงได้จำใจ”

ดวงตาเหยาอี้เหยาสั่นไหว นางมองมือของตัวเองด้วยความสั่นไหว “ข้าใช่ไหม ข้าคือเหตุผลให้ท่านตายอมฟู่เจิ้งชิว”

“ฟู่เจิ้งชิวเปิดปากแล้วว่าตั้งใจยิงธนูดอกนั้นใส่เจ้า เขาต้องการขู่ให้แม่ทัพหลินสังหารข้า เพียงแต่เรื่องราวไม่จบลงเช่นนั้น ท่านอารู้เรื่องเข้าก่อน ไม่งั้นข้าคงตายแล้ว” ฉู่ซีเย่ล้วงเอาหัวธนูออกมาจากอกเสื้อ ก่อนจะวางมันลงบนฝ่ามือของนาง “ข้ามั่นใจว่าเจ้าจำหัวธนูนี่ได้เป็นอย่างดี”

หัวธนูเหล็กอยู่กลางฝ่ามือของเหยาอี้เหยา นางจำหัวธนูดอกนี้ได้เป็นอย่างดี เพราะนางและท่านตาหลอมด้วยกันในอดีต อีกด้านของหัวธนูยังมีชื่อนางสลักอยู่

“ข้ารู้ว่าแม่ทัพหลินคือเหยื่อเช่นกัน เจ้าคงรู้สึกไม่ยุติธรรมอยู่แล้ว แต่อี้เหยา ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ ความผิดของแม่ทัพหลินก็ยังเหมือนเดิม แล้วเช่นนี้เจ้าจะให้ข้าคืนความยุติธรรมให้เขาอย่างไร”

เหยาอี้เหยาเชื่อมั่นในตัวท่านตาเพราะคิดว่าเขาไม่มีทางกบฏ แต่เมื่อได้รู้ความจริงว่าถูกฟู่เจิ้งชิวบีบให้ทำ ทุกอย่างก็ไม่อาจโต้เถียงได้อีกว่าท่านตาไม่ผิด

ไม่ว่าอย่างไรเจ้าเมืองโจวอี้ตายด้วยน้ำมือของท่านตา...

“ซื่อจื่อ...ข้าน้อยขอโทษท่านแทนท่านตาด้วย” หากจะมีคนที่รู้สึกไม่ยุติธรรมในเรื่องนี้ คงเป็นฝ่ายสกุลฉู่มากกว่า นางไม่มีหน้าไปกล่าวโทษเขาอีกแล้ว

"นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิด"ฉู่ซีเย่บอกนาง "อี้เหยา มิสู้หลังจากนี้พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่ให้ดีขึ้น"

เหยาอี้เหยารู้สึกว่าบรรยากาศในตอนนี้แปลกไป ครั้นฉู่ซีเย่ก้าวเท้าเข้ามาใกล้นาง หัวใจนางก็เต้นแรงขึ้น

"เริ่มต้นใหม่อย่างไรหรือ"

"แต่งงานกับข้า"