14/2 ฉู่ซีเย่

บาดแผลบนขาซ้ายได้รับการรักษาแล้ว เหยาอี้เหยาจึงขึ้นเกี้ยวกลับจวนให้เร็วที่สุด เนื่องจากนางยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ นางอยากสลับจดหมายจากรัชทายาท ก่อนจะถึงมือฉู่ซีเย่ เพราะถ้าเขารู้เรื่องสัญญาหมั้นหมาย เขาคงไม่อยู่เฉย

ยิ่งเรื่องราวในอดีตเปิดเผย ชีวิตนางยิ่งต้องต้องระมัดระวังและรอบคอบ

ฉู่ซีห่าวสละเสื้อคลุมให้นาง ชุดกระโปรงของนางเป็นสีขาว ครั้นเปื้อนเลือด จึงยิ่งน่ากลัวขึ้นอีกหลายส่วน

“อี้เหยา กินยานี่ก่อน พอจะแก้ปวดได้” ฉู่ซีห่าวไม่ขึ้นไปด้วย เขาต้องอยู่จัดการศพก่อน

“ขอบคุณเจ้าค่ะ…” เหยาอี้เหยากลืนยาลงท้อง ก่อนจะเอ่ยกับเขา “ท่านเจ้าเมือง เรื่องที่ข้ารู้ความจริงแล้ว ได้โปรดอย่างบอกซื่อจื่อนะเจ้าคะ”

ฉู่ซีเย่ทุ่มเทเล่นละครฉากใหญ่ ทำถึงขั้นให้ฟู่เจิ้งชิวมาหลอกนางอีกคน ดังนั้นจึงพอคาดเดาได้ว่าเขาคงไม่อยากให้นางรู้ความจริงแม้แต่น้อย ซึ่งหากเขารู้ว่านางรู้ทุกอย่างแล้ว คนเลือดเย็นเช่นเขา คงจัดการเด็ดขาด

“ได้” ฉู่ซีห่าวตั้งใจจะเก็บเป็นความลับอยู่แล้ว เพราะไม่รู้ว่าน้องชายจะทำอะไรบ้างหากนางรู้ รวมทั้งท่านปู่ที่คงกลับมาเพื่อเก็บนางเช่นกัน ดังนั้นหากเป็นไปได้ เขาอยากให้นางหนีไปเสีย

“อี้เหยา เจ้าเคยคิดที่จะหนีไปจากเมืองโจวอี้หรือไม่”

เหยาอี้เหยายิ้มบาง นางรู้ดีว่าตอนนี้ต้องวางเรื่องในอดีตที่ขมขื่นและหาทางเอาชีวิตรอดก่อน “ไม่ใช่ไม่คิด แต่ทำไม่ได้”

“เช่นนั้นเจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่” ฉู่ซีห่าวรู้เงื่อนไขการกำจัดพิษแมลงคุณไสยดี มีเพียงน้องชายที่ทำได้ แต่หากมีอย่างอื่นที่เขาทำได้ เขายินดี

เหยาอี้เหยาคิดอย่างถี่ถ้วน นางไม่ใช่ไม่ไว้ใจเจ้าเมืองโจวอี้ เพียงแต่ฉู่ซีเย่กับเขาเป็นคนในครอบครัว จะให้มาผิดใจเพราะนางก็ไม่ได้

“ท่านช่วยข้าน้อยมากแล้วเจ้าค่ะแต่หากไม่รบกวนมากเกินไปนัก ข้าน้อยอยากรบกวนให้ท่านช่วยส่งข่าวให้คนผู้หนึ่ง”

“ผู้ใดหรือ”

เหยาอี้เหยาตอบ “ฉู่เซียนเซิงเจ้าค่ะ”

“เจ้าหมายถึงท่านลุง?”

“เจ้าค่ะ” อุปสรรคเดียวในตอนนี้ของนางคือพิษแมลงคุณไสย ซึ่งนางไม่อยากหวังพึ่งฉู่ซีเย่เพียงคนเดียว “ข้าน้อยอยากพบหน้าฉู่เซียนเซิงเป็นการส่วนตัว”

“ได้ ข้าจะจัดการให้ พรุ่งนี้ท่านลุงคงมาร่วมงานเช่นกัน”

เหยาอี้เหยาขอบคุณ เข้ามานั่งในเกี้ยวอย่างอ่อนล้าทั้งกายทั้งใจ นางหลับตาลงเพื่อพักสายตาสักครู่ แต่สมองกลับวุ่นวายยิ่ง นางจึงหยิบปิ่นเงินมากุมไว้ในมือให้ใจเย็นลง

ปลายนิ้วนางสัมผัสกับอักษรบนด้ามปิ่นพร้อมกับพูดออกมาอย่างเหม่อลอย

“สุยโจว…ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน”

ค่ำมากแล้ว หิมะที่โปรยปรายลงมาตลอดหลายวันได้หยุดลง ทว่าอากาศรอบข้างยังคงเย็นจัด ถึงยังงั้นฉู่ซีเย่กลับไม่หนาว และยังเดินตัดผ่านซุ้มประตูออกจากเรือนด้วยเสื้อนอกเพียงตัวเดียว

ชุดสีดำของเขายังเป็นชุดเดียวกันกับที่เดินทางออกนอกเมือง ชายเสื้อยังคงเปื้อนโคลน ปกติเขาเป็นคนรักความสะอาดยิ่ง แต่วันนี้กลับไม่สนใจ ภายใต้ท่าทีเรียบเฉย มีความร้อนใจที่ไม่ได้พูดออกมา

ฉู่ซีเย่มุ่งหน้าไปที่เรือนทิศใต้ก่อนเป็นอันดับแรกนับตั้งแต่พบท่านปู่ที่เรือน ทว่าเดินไปไม่ถึงไหน กลับพบจิ่งเถียนที่เดินวนไปวนมาพร้อมโคมไฟหนึ่งดวง

“ซื่อจื่อ” ครั้นจิ่งเถียนเห็นก็รีบยอบกายลง ใบหน้านางมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด จนไม่ต้องคาดเดา

“นางไปไหน”

“เรียนซื่อจื่อ คุณหนูเหยาไปตลาดตั้งแต่ช่วงบ่าย ยังไม่กลับมาเลยเจ้าค่ะ” จิ่งเถียนกังวลยิ่ง นางพยายามมาใกล้เรือนบูรพาเพื่อพบหน้าซื่อจื่อ แต่เขาพึ่งกลับมา ครั้นกลับมาแล้วก็ตรงดิ่งไปพบท่านอ๋อง นางจึงไม่มีโอกาสรายงาน

“ให้คนไปตามหานาง ได้เรื่องอย่างไรรีบมารายงานข้า” เพราะรู้ว่านางขาดยาไม่ได้ ฉู่ซีเย่เลยไม่เคยกังวลว่านางจะหนีไปที่ใดได้ แต่ช่วงนี้สถานการณ์ไม่น่าไว้ใจ วัวสันหลังเหวะเช่นเขาพลันร้อนใจขึ้นมาว่านางอาจรู้ความจริงแล้วหนีไป

นัยน์ตาสาดประกายความอำมหิตจนจิ่งเถียนยังผวา

“เจ้าค่ะ” จิ่งเถียนรีบไปทันที

ฉู่ซีเย่มุ่งหน้าไปที่เรือนนางต่อ แต่เพียงแค่เปิดประตูเข้าไป กลิ่นหอมจนแทบเอียนปะทะเข้าจมูก ราวกับห้องถูกราดด้วยน้ำหอมเพื่อปกปิดกลิ่นอื่น แต่ก็ยังไม่ดีพอที่จะปกปิดกลิ่นเลือดที่ลอยอวลในอากาศจางๆ

สองเท้าก้าวเข้าไปภายในห้องอย่างรวดเร็ว ข้าวของภายในห้องของนางจัดเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ฉู่ซีเย่ไม่คิดละลาบละล้วง เพียงแต่ต้องการคำตอบว่าห้องนางมีกลิ่นเลือดได้อย่างไรเท่านั้น

ตัวล็อกหีบเก็บชุดถูกเปิดออก ด้านในเป็นชุดของนาง เขาเปิดผ้าออกหลายทบ ก่อนจะเห็นห่อผ้าที่ด้านในมีชุดเสื้อคลุม ชุดไว้ทุกข์สีขาวที่เปื้อนเลือดสีคล้ำ

นัยน์ตาฉู่ซีเย่มืดครึ้ม เขาปิดทุกอย่างแล้วรีบสาวเท้าไปยังเรือน

ไม่รู้ทำไม แต่ลางสังหรณ์บอกว่านางอยู่ที่เรือนของเขา

ทว่าเมื่อถึงที่เรือน นางก็ไม่อยู่

ฉู่ซีเย่มองกวาดไปทั่วห้อง ทุกอย่างจัดวางเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็น แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือมีซองจดหมายเพิ่มขึ้นมา

“ซื่อจื่อ” กงซุนหลางที่นั่งเขียนฎีกาอยู่ห้องหนังสือรีบมาหา หลังเห็นซองจดหมายอยู่ในมือซื่อจื่อจึงคิดจะบอก

“จดหมายส่งมาจาก…”

“มีคนเข้ามาในห้องหรือไม่” ความปกติยิ่งคือความไม่ปกติอย่างหนึ่ง ฉู่ซีเย่วางจดหมาย เพียงเห็นว่าใครส่งมาก็แทบอยากปาทิ้ง

“นอกจากข้าน้อย ไม่มีแล้ว” กงซุนหลางกล่าวอย่างมั่นใจ

“อืม” ฉู่ซีเย่ไม่คาดคั้น เขารู้ในใจเงียบๆ ว่าเหยาอี้เหยาต้องเคยเข้ามาในห้องของเขา แม้จะไม่มีหลักฐาน แต่เขาเชื่อความรู้สึกตัวเองมากกว่า

“ซื่อจื่อ มีอันใดหรือไม่”

“ตอนนี้ยังไม่มี”

แต่อนาคตไม่แน่ ฉู่ซีเย่นิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะถอดเสื้อคลุม เขาอยากอาบน้ำแล้ว

“ซื่อจื่อ จดหมายส่งมาจากอดีตองค์รัชทายาท ข้าน้อยคิดว่าอาจเป็นเรื่องสำคัญ” กงซุนหลางไม่อยากให้ฉู่ซีเย่เมินจดหมาย

“ข้ารู้แล้ว ให้คนยกอ่างน้ำเข้ามา” ฉู่ซีเย่ตอบ เขาไม่สนใจจดหมายแม้แต่น้อย

กงซุนหลางมองซองจดหมายเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะถอยออกไปจากห้อง รอจนเขาอาบน้ำเรียบร้อยจึงเข้าไปอีกครั้ง เพื่อเตือนเรื่องจดหมาย

“ซื่อจื่อ จดหมายนี่ควรอ่านสักหน่อย” หย่งสวินส่งจดหมายมาทั้งที ไม่มีทางเป็นคำอวยพรทั่วไป

“ไม่จำเป็น” สาบเสื้อด้านในแยกออกตามการเคลื่อนไหว ฉู่ซีเย่มัดเส้นผมหมาดๆ ไว้ด้านหลัง แขนเสื้อเลิกขึ้นจนเผยให้เห็นเส้นเลือดนูนเด่นบนลำแขนสุดแกร่ง

“เหตุใดจึงพูดเช่นนี้ จดหมายถูกสับเปลี่ยนหรือ”

“ต้องยอมรับในความสามารถของนาง” ฉู่ซีเย่ยิ้มเยือกเย็น นำจดหมายไปเผาไฟด้วยตัวเอง นัยน์ตาสีเข้มเรืองรองในความมืด

“ข้าไม่ควรดูแคลนเจ้าเลย…อี้เหยา”

เหยาอี้เหยาคิดจะสับเปลี่ยนจดหมายซึ่งอดีตองค์รัชทายาทเขียนมาแจ้งเรื่องหมั้นหมายของนางกับหลี่โหว ทว่านางมานึกขึ้นได้ตอนลงมือว่าคนอย่างฉู่ซีเย่ คงคาดเดาได้ไม่มากก็น้อย หากมีความเปลี่ยนแปลง อีกทั้งนางยังคิดไม่ออกว่าควรจะเขียนอย่างไรหรือเลียนแบบลายมือให้ทัน ดังนั้นเลยคิดว่าแทนที่จะเสี่ยงทิ้งหลักฐานให้ฉู่ซีเย่จับตาย ไม่สู้นางเอาความขี้ระแวงของเขามาใช้ประโยชน์

คนอย่างฉู่ซีเย่ เมื่อพบพิรุธมากมายที่นางตั้งใจทิ้งไว้ เขาต้องไม่สนใจจดหมายเป็นแน่ ดีไม่ดีเขาคงเผาไปแล้วโดยที่นางไม่ต้องลำบาก

ส่วนนางก็แค่ทำทีว่าพึ่งกลับ ไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ

เหยาอี้เหยาคาดการณ์ระยะเวลากลับจวน นางหอบหิ้วสิ่งของลงจากรถม้า ทำทีว่าพึ่งกลับจากด้านนอก

จิ่งเถียนที่เห็นนางลงมาก็รีบถลันมาหา บ่าวรับใช้คนอื่นรีบไปเรียนฉู่ซีเย่

“คุณหนูเหยา ท่านไปที่ใดมาเจ้าคะ ข้าน้อยร้อนใจแย่”

“ขอโทษด้วย พอดีข้าเห็นสิ่งของน่าสนใจมากมายเลยอดใจไม่ไหว เดินไม่นานพริบตาเดียวก็ค่ำแล้ว” เนื่องจากบาดแผลจากธนูบนต้นขาซ้ายถือว่าสดใหม่ การจะลงน้ำหนักให้ไม่มีพิรุธจึงยากยิ่ง “แถมข้ายังเคราะห์ไม่ดี หกล้มจนขาแผลง ต้องวิ่งวุ่นไปหาท่านหมออีก สุดท้ายจึงล่าช้าปานนี้”

“ท่านบาดเจ็บหรือเจ้าคะ!?”

“ไม่มาก ท่านหมอรักษาแล้ว” นางเดินเขย่งโดยไม่ต้องเสแสร้ง

“โถคุณหนู มาเจ้าค่ะ ข้าน้อยช่วยประคอง”

"ขอบคุณเจ้ามาก"

จิ่งเถียนเข้ามาช่วยพานางกลับเรือน แต่ยังไม่ทันได้นั่งพัก จินเฟยก็มาแจ้งข่าว

“ซื่อจื่อต้องการให้คุณหนูเหยามาพบที่เรือนภายในหนึ่งเค่อ”

“ข้าเกรงว่าจะไม่ได้เสียแล้ว พอดีตอนซื้อของ เกิดอุบัติเหตุจนขาแพลงเสียได้ เดินลำบากยิ่ง” ภายใต้รอยยิ้มนางซุกซ่อนทุกความรู้สึกไว้อย่างลึกเร้น

ในเมื่อฉู่ซีเย่เล่นละครฉากใหญ่ใส่นาง งั้นนางก็คงต้องตั้งใจแสดงงิ้วให้เขาชมบ้างแล้ว

"คำสั่งของซื่อจื่อ เกรงว่าท่านคงขัดไม่ได้"

"แน่นอนว่าขัดไม่ได้ เช่นนั้นไม่สู้ให้ซื่อจื่อมาหาข้าน้อยที่เรือนเป็นอย่างไร"