22/2 แก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย

“เจ้าต้องเข้าใจว่าข้าไม่อาจสบายใจได้ ตราบใดที่มีเจ้า” หย่งสวินกล่าวอย่างลำบากใจ แต่ดวงตากลับเฝ้ารอ ในใจคงจินตนาการวันที่ได้ฆ่าฉู่ซีเย่มานับครั้งไม่ถ้วน

“คนที่คิดจะฆ่าข้า ไม่ตายดีสักคน” ฉู่ซีเย่ไม่กลัวว่าหย่งสวินจะเอาดาบแทงตน เพราะคนเหลี่ยมจัดอย่างหย่งสวิน ไม่เล่นในเกมที่ตกเป็นรอง

“เจ้าต้องมีชีวิตอยู่นานๆ หน่อย จะได้รู้ว่าข้าจะได้ตายดีหรือไม่ แต่น่าเสียดาย คงไม่มีวันนั้นแล้ว” หย่งสวินยกดาบขึ้น ก่อนจะฟันใส่แขนขวาจนขาด เขาส่งเสียงร้องโหยหวน

“ช่วยข้าด้วย! ต้าเป่ยอ๋องจะสังหารข้า!”

ประตูท้องพระโรงเปิดออกในยามรุ่งสาง ฉู่ซีเย่ถูกคุมตัวออกมามุ่งหน้าไปยังลานประหารในโทษฐานลอบทำร้ายประมุขของประเทศ ความรีบร้อนในการประหารเขาทันที เป็นความต้องการของหย่งสวิน

คลื่นลมในวังเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างมั่นใจแน่แล้วว่าหย่งสวินจะได้เป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป ด้วยไท่จื่อก็สิ้นแล้ว หย่งมู่ที่กลัวตายก็รีบหอบผ้าหนีเอาตัวรอด ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้ากังขาหรือคัดค้านแม้เพียงนิดที่หย่งสวินคิดจะสังหารฉู่ซีเย่

อย่างไรก็ตาม การประหารใช่จะทำได้เลยในทันที เพราะความวุ่นวายจากทางฝั่งของคนสนับสนุนไท่จื่อก็ไม่ยินยอมเช่นกัน เพราะพวกเขากำลังจะถูกคิดบัญชีในภายหลัง จึงดิ้นรนสุดชีวิตครั้งสุดท้ายเพื่อพลิกเกม

และการพยายามขัดขวางไม่ให้หย่งสวินสังหารฉู่ซีเย่ เป็นทางเลือกหนีตายที่มาได้จังหวะพอดิบพอดี

นอกจากนี้ คนสนับสนุนฝ่ายองค์ชายหย่งมู่ก็มารวมวงด้วย ดังนั้นในลานประหารจึงเต็มไปด้วยผู้คนเรือนหมื่น จนการประหารเต็มไปด้วยความทุลักทุเล สุดท้ายต้องพาฉู่ซีเย่เข้ามาขังไว้ในคุกก่อน

ถึงยังงั้นหย่งสวินก็ยังดันทุรังที่จะฆ่าฉู่ซีเย่ให้ได้

“หาวิธีจัดการคนพวกนั้นให้ได้ ข้าให้เวลาครึ่งชั่วยาม”

“ฝ่าบาท ก็แค่สังหารต้าเป่ยอ๋องก็พอไม่ใช่หรือ ส่งนักฆ่าไปก็สิ้นเรื่อง”

“ไม่ได้ มันต้องตายในลานประหาร”

ไม่ว่ายังไง หย่งสวินอยากจะประหารฉู่ซีเย่ในลานเท่านั้น เพราะหากเขาทำในที่ลับตาคน คนจะครหาว่าเขาลอบฆ่าฉู่ซีเย่ รวมทั้งทางเหนือคงจะไม่พอใจและยกทัพลงมารบรา ดังนั้นเขาถึงได้ต้องสละแขนขวาเพื่อเป็นข้ออ้างขนาดนี้

“รีบไปจัดการคนพวกนั้นซะ!” หย่งสวินตะโกนไล่ เขาดื่มสุราเพื่อระงับอาการปวดของบาดแผล มือสั่นจับกาสุรากรอกใส่ปากแล้วขว้างทิ้ง

เขาข่มกลั้นความเจ็บจนใบหน้าเหยเก ดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจ

เวลานั้นขันทีหน้าห้องรายงานว่าหมอหลวงที่ให้ไปตามมาดูแผลแล้ว เขาจึงลูบหน้าลูบตา แล้วคงความเยือกเย็นของใบหน้าไว้

“ข้าปวดแผล ให้ยาลดปวดที”

หมอหลวงกล่าว “แต่ยาแก้ปวดให้มากๆ อาจเกิดภาพหลอนได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

หย่งสวินตะคอก “เอามาให้ข้า!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” หมอหลวงรีบเอายาออกมาให้หย่งสวินกิน ครั้นได้ยามาแล้วก็รีบกรอกใส่ปาก หนึ่งเค่อต่อมาเขาไม่รู้สึกปวดแล้ว แต่ร่างกายคล้ายไม่ใช่ร่างกายของเขา ด้วยรู้สึกว่าบางเบายิ่ง

กระนั้นต่อให้ง่วงนอนเพียงใด หย่งสวินก็ไม่ขึ้นเตียงไปนอน เขายังคงนั้นอยู่ที่โต๊ะ เฝ้ามองความเพดานด้านบนราวกับโง่งม แต่แล้วเขากลับเห็นภาพของหย่งหยวนหยวนอันแสนน่าสยดสยองจนต้องลนลานตกจากโต๊ะ

ครั้นลงมาถึง เขาถึงได้รับรู้ว่าที่แท้เป็นแค่ภาพหลอน

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรทั้งนั้น” หย่งสวินกลืนน้ำลาย เขาพยายามต่อสู้กับตนเอง ก่อนจะกระเสือกกระสนขึ้นไปนั่งที่เดิม แต่ครู่ต่อมาเขาก็เห็นหย่งหยวนหยวนอีก ทั้งยังตามหลอกหลอนจนเขานั่งไม่ติดที่ วิ่งพล่านไปทั่วห้องพร้อมตะโกนเรียกขันที

“ใครก็ได้เข้ามาหาข้าที!”

“ฝ่าบาท เกิดอันใดขึ้น”

“ตรงนั้น! ตรงนั้นมีหย่งหยวนหยวน รีบพามันไปฆ่าทิ้ง!”

ขันทีมองเห็นเพียงความว่างเปล่า “ฝ่าบาท ไม่มีผู้ใดทั้งนั้นน่ะพ่ะย่ะค่ะ”

“บัดซบ! ตาบอดหรือย่างไร ดี ดี ข้าจะฆ่าให้หมด!”

“ฝ่าบาท!” ขันทีผวาเฮือก เมื่อหย่งสวินคว้าดาบขึ้นมาฟันมั่วไปทั่วห้อง พร้อมไล่กวดหลังฆ่าคนโดยไม่เลือกหน้า

“ฝ่าบาทเสียสติแล้ว!”

ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หย่งสวินอีก เขานอนพิงบันไดขึ้นเตียงด้วยสภาพที่น่าอเนจอนาถ ลมหายใจขึ้นลงดังแรง หย่งสวินกำด้ามดาบไว้แน่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดหรือไม่ แต่ตอนนี้เขาขยับตัวไม่ได้ ลมหายใจก็ติดขัดยิ่ง

“ขันที...” เขาส่งเสียงเรียก แต่ไม่มีใครเข้ามาสักคน หย่งสวินคลานไปบนพื้น เขาเริ่มหายใจไม่ออกจึงดีดดิ้นจนหน้าตาแดงคล้ำ

“ช่วย...”

หย่งสวินเห็นคนเปิดประตูเข้ามา ชายกระโปรดประณีตพร้อมรองเท้าปักลายผีเสื้อราวกับมีชีวิตจริง

“อาเยี่ยน...”

“เสด็จพี่” หย่งเยี่ยนเข้ามาคุกเข่าข้างหย่งสวิน นางก้มหน้าลงเพื่อฟังเขาพูด

“ช่วยข้าด้วยอาเยี่ยน...”

“เสด็จพี่ ท่านลืมแล้วหรือว่าเมื่อสิบปีก่อนเคยทำอะไรไว้กับข้า” ภาพเก่าหวนกลับมา หย่งเยี่ยนเคยนอนบนพื้นแล้วร้องขอความช่วยเหลือจากหย่งสวินมาก่อน “ตอนนั้นท่านสะบัดมือทิ้งอย่างไม่ไยดี”

“อะ...อาเยี่ยน...ขอโทษ”

“สายไปแล้วเสด็จพี่ ลูกของข้าไม่กลับคืนมาเพราะคำขอโทษเพียงคำเดียว ดังนั้นท่านจงชดใช้ด้วยความตายเถอะ”

หย่งเยี่ยนลุกขึ้น รอยยิ้มอันงดงามของนางแตะแต้มบนใบหน้า การแก้แค้นนี้ใช้เวลาสิบปี

หย่งเยี่ยนเร่งรีบเดินทางไปเพื่อพาต้าเป่ยอ๋องออกมา ใบหน้านางเคร่งเครียดมากที่ทำแผนการล่าช้าจนทำให้ผู้มีพระคุณต้องอยู่ในคุกนานหนึ่งชั่วยาม

ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ฉู่ซีเย่ช่วยชีวิตนางไว้ที่จิงหลิงทั้งๆ ที่ไม่มีผู้ใดเหลียวแล หย่งเยี่ยนได้ภักดีต่อฉู่ซีเย่มาตลอด ไม่ว่าเขาต้องการให้นางทำอะไร นางไม่เคยปฏิเสธ ดังนั้นสามปีมานี้ สามารถพูดได้ตลอดว่านางทำงานให้ฉู่ซีเย่มาตลอด

แรกทีเดียวฉู่ซีเย่คล้ายอยากจะกำจัดหย่งฉีเพื่อล้างแค้นเท่านั้น แต่เขาได้พบกับความเน่าเฟะของระบบบริหาร ซึ่งหากไม่จัดการให้ดี คนรับเคราะห์ต่อไป ต้องเป็นชาวบ้านตาดำๆ

ฉู่ซีเย่แล้วอยากทุบโครงสร้างล้างระบอบเก่า

เขาแก้แค้นไปด้วย กำจัดอำนาจเดิมและจัดระบบระเบียบสังคมใหม่

ในตอนนั้นเอง ไท่จื่อซึ่งคิดว่าฉู่ซีเย่จับมือกับหย่งสวินเพื่อมาโค่นล้มตนก็ไม่อาจอยู่เฉย ตัดสินใจสังหารหย่งฉีเพื่อขึ้นครองราชย์ แต่เคราะห์ไม่ดี ถูกหย่งสวินจัดการเสียก่อน

วินาทีนั้นหย่งสวินคงนึกว่าได้ทุกอย่างมาครองแล้ว แต่หย่งเยี่ยนรอคอยมาสิบปีเช่นกัน

และนางแก้แค้นหย่งสวินได้สำเร็จ

“ต้าเป่ยอ๋อง ขออภัยที่ทำให้ท่านได้รับความลำบาก” หย่งเยี่ยนจะคุกเข่าขอโทษในความชักช้าของนาง แต่ฉู่ซีเย่ห้ามไว้

“ลุกขึ้นเถอะ ข้าจะกล้าให้จักรพรรดินีเช่นเจ้ามาคุกเข่าได้อย่างไร”

“ต้าเป่ยอ๋อง ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร” นางหน้าซีด ไม่กล้ารับ

“ข้าไม่ได้พูด โหรหลวงได้ทำนายแล้วไม่ใช่หรือว่าผู้สืบทอดคนต่อไปของต้าหย่งจะเป็นจักรพรรดินี”

“ต้าเป่ยอ๋อง ข้า...”

“ข้าแก้แค้นคนที่ต้องการหมดแล้ว ได้เวลากลับไปหาอี้เหยาแล้ว หย่งเยี่ยน อนาคตต้าหย่งขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว ข้ามั่นใจในตัวเจ้า”

นัยน์ตาหย่งเยี่ยนมั่นคงยิ่ง นางคุกเข่าลงคำนับเขาด้วยความศรัทธา “ต้าเป่ยอ๋อง ข้าหย่งเยี่ยนให้คำมั่นสัญญา จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

“ไม่ทำให้ราษฎรผิดหวังก็พอ”

ยามอิ๋น (ตี 3 - ตี5) หมู่บ้านชาวนาเริ่มทำงานกันแล้ว แต่วันนี้ไม่ใช่งานในนาข้าวเรือกสวน ทว่าเป็นงานแต่งงานของหนุ่มสาวด้านล่างเขา

ช่วงเกือบครึ่งปีที่มาอาศัยในอำเภอซานถง เหยาอี้เหยาได้ผูกมิตรกับท่านลุงท่านป้าชาวนาไม่น้อย วันนี้ทางฝั่งบ้านอาอี้ได้ฤกษ์งามยามดี จะตบแต่งสะใภ้เข้ามาในสกุล นางเลยลงไปช่วยเตรียมงานแต่เช้ามืด

เหยาอี้เหยาสวมชุดสีเรียบๆ ทรงผมถูกถักแล้วปล่อยมาพาดไหล่ นางพูดคุยสนุกสนานกับกลุ่มอาอี้ ก่อนจะอาสาไปเก็บไช่โป้วหน้าบ้านมาตุ๋นน้ำแกงไก่ เนื่องจากบ้านอาอี้ไม่ได้ปลูกไว้ ครั้นจะให้คนไปซื้อมาจากตลาดตอนนี้ก็เกรงจะไม่ทันการ

ทว่าเมื่อเดินขึ้นเขามาได้ไม่นาน นางก็รู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามหลังมา จังหวะการเดินของเขาช่างคุ้นเคยจนนางต้องหันกลับไปมอง

ครั้นเห็นว่าเป็นฉู่ซีเย่ นางก็ทิ้งตะกร้าแล้ววิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

"ข้ากลับมาแล้ว"

นางกอดเขาแน่น "ยินดีต้อนรับกลับบ้านเจ้าค่ะ"