21/2 ความรักที่งอกงาม

ต้าหย่ง...

ชายเสื้อปักดิ้นทองเคลื่อนไหวเพียงบางเบา แต่สามารถทำให้ตะเกียงบนโต๊ะด้านหน้าสั่นไหว เงาใหญ่ยักษ์ที่ทอดลงหลังฉากพระที่นั่งวิจิตรงดงาม แลดูแปลกตา ยิ่งเมื่อขยับเคลื่อนไหว เงาสีดำยิ่งชวนให้รู้สึกขนกายลุกพอง

หย่งฉียังคงทรงงานแม้จะค่อนคืนเข้าไปแล้ว พระขนงมีมีร่องรอยยับย่น หมึกเปื้อนพระหัตถ์เป็นปื้นสีดำทั้งสองข้าง ลามไปถึงชายแขนเสื้อที่ถูกหมึกสีดำทำลายความประณีตลงหลายเท่าตัว

หลังตั้งตรงเริ่มตกลู่ หย่งฉีในปีนี้อายุเพียงสี่สิบกว่าปี ทว่าความเคร่งเครียดและการตรากตรำอยู่ในตำแหน่งมายาวนานกว่าสามสิบปี ทำให้ใบหน้านั้นแก่ชรา ริ้วรอยแห่งวัยทอดแนวอยู่บนหน้าพระพักตร์หมองคล้ำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

ครั้นมองลงมาภายในโถงพระที่นั่งอันหนาวเหน็บและช่างว่างเปล่า หย่งฉีคล้ายจะยิ้มเย้ยให้ตนเองอย่างสมเพช

ข้าวของมากมายหล่นเกลื้อนกลาดแทบเท้า ทุกสิ่งทุกอย่างพังไม่เป็นชิ้นดี กระนั้นท้องพระโรงที่เละเทะเช่นนี้ ก็ยังเทียบไม่ได้กับภายในจิตใจของเขา

หย่งฉีทิ้งพู่กันในมือ เขาส่งเสียงออกมาอย่างเหนื่อยล้าราวกับแทบขาดใจ

“ขันทีโม่...”

โม่หานยืนก้มหน้าตามระเบียบประเพณี ในมือมีพวงแส้ม้านุ่มสลวย ทองคำซึ่งหลอมอยู่บนมือจับเปล่งประกายในแสงสลัว ว่ากันว่าโม่หานหวงแหนพวงแส้อย่างยิ่ง ต่อให้ตีให้ตายก็ไม่ยอมให้ห่างมือสักชุ่นเดียว

หมวกสูงบนศีรษะตั้งตรงโม่หาน ครั้นได้ยินเสียงเรียกที่ราวกับลอดรูเข็มออกมาก็รีบเงยหน้า

“ฝะ...ฝ่าบาท”

หลายสิบปีที่โม่หานไม่เคยทิ้งพวงแส้หางม้า จนกระทั่งวันนี้

“ตามหมอหลวงมาบัดเดี๋ยวนี้!!!”

โม่หานส่งเสียงตะคอกที่เล็กแหลม เขาไม่กล้ายื่นมือเข้าไปแตะต้องพระวรกายของหย่งฉีโดยส่งเดช ได้แต่นั่งคุกเข่า น้ำตาหลั่งริน ไม่รู้ด้วยเหตุใด โม่หานรู้สึกว่าครานี้พระองค์จะทรงแย่แน่แล้ว

หย่งฉีนอนคว่ำหน้า เขายกศีรษะขึ้นมามองด้านข้างโม่หานครู่เดียวก่อนจะเอ่ยออกมา

“บังอาจ เจ้ากล้าทิ้งสิ่งที่เจินมอบให้ได้อย่างไร...”

“ฝ่าบาท...อดทนไว้ก่อนพ่ะย่ะค่ะ” โม่หานกล้ำกลืนน้ำตา

“ขันทีโม่ จงฟังข้า ฟังข้าให้ดี” หย่งฉีเค้นพลังชีวิตที่มีออกมา มือคว้าเสื้อด้านหน้าของโม่หานแล้วกำแน่น ก่อนจะพูดให้ได้ยินเพียงผู้เดียว “ฉู่ซีเย่ ตามเขามา...”

สิ้นประโยคนี้ แสงบนเชิงตะเกียงก็ดับวูบ

เหล่าองครักษ์วิ่งเข้ามาคุมกันฝ่าบาท หมอหลวงวิ่งตัวปลิวเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

หนึ่งชั่วยามต่อมา เหนือหลังคาท้องกระโรง โม่หานโบกสะบัดฉลองพรองค์ปักลายมังกรสีแดงดิ้นทอง น้ำตานองหน้าราวกับแม่น้ำสายใหญ่ น้ำเสียงแหบแห้งส่งเสียงด้วยความโศกศัลย์

“ฝ่าบาททรงสวรรคตแล้ว”

ยังไม่รุ่งสางดี ข่าวได้เริ่มแพร่กระจายข่าวออกไปสู่คนภายนอก วังหลวงต้าหย่งกำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่หลวง

ไท่จื่อหย่งหยวนหยวนเร่งรีบเดินทางไปหาเสด็จพ่อ ไม่อาจซ่อนสีหน้าบิดเบี้ยว กระนั้นเขาก็ยังคงมีความมั่นใจว่าตนเองย่อมจะได้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์คนต่อไป และเขาจำเป็นต้องจำกัดทุกเสี้ยนหนามออกไป

ถึงอย่างนั้นฉากหน้าก็ยังต้องแสดงละครบุตรชายยอดกตัญญู

“คนสุดท้ายที่พบเสด็จพ่อคือผู้ใด เขาคนนั้นต้องสงสัยว่าเป็นผู้วางยาพิษเสด็จพ่อ”

โม่หานตอบ “ต้าเป่ยอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

หย่งสวินอยู่ในวังหลวงมาตลอดฤดูหนาว

ด้วยหลังจากเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อน เสด็จพ่อได้เห็นความดีความชอบในการแก้ไขปัญหาและปรับปรุงตัว รวมทั้งยังช่วยแก้หน้าไม่ให้ทางต้าหย่งถูกลากลงไปรับผิด ด้วยการโยนความผิดให้สกุลหลี่

อีกทั้งก่อนหน้านี้ต้าหย่งถูกสกุลหลี่บงการจิกกัดมาตลอด จึงอยากให้อำนาจกลับเข้ามาอยู่ในมือดังเช่นในอดีต ทำให้เขาได้โอกาสกลับเข้ามารับใช้ ซึ่งราวกับหย่งสวินรู้ดี จึงทำงานดีอย่างยิ่ง หนักเบาไม่เกี่ยงงาน

นอกจากนี้ ตลอดสามปี หย่งสวินยังสานสัมพันธ์กับฉู่ซีเย่ จนใครๆ ก็เข้าใจว่าต้าเป่ยอ๋องผู้นี้ ได้เลือกข้างสนับสนุนอดีตไท่จื่อแล้ว

ทำให้ลึกๆ ในใจนั้น หย่งหยวนหยวนระสับระส่ายมาตลอด เพราะการได้รับการสนับสนุนจากฉู่ซีเย่ เหมือนเขาชนะไปแล้วครึ่งหนึ่ง ดังนั้นจึงอยากหาโอกาสเล่นงานเสด็จพี่ผู้นี้ให้ตายคาส้นเท้า ไม่กลับฟื้นขึ้นมาอีก

และเวลานี้โอกาสมาถึงแล้ว

ประตูวังด้านหน้าถูกล้อมในชั่วอึดใจ หย่งสวินพึ่งได้ข่าวการจากไปของเสด็จพ่อ ครั้นเขาลุกขึ้นมา ไท่จื่อก็นำกำลังมาจับกุมตัวเขาแล้ว

“เจ้ามีหลักฐานอะไรว่าข้าเป็นคนทำ”

ไท่จื่อเพียงยิ้มให้อดีตไท่จื่อ “เสด็จพี่ ได้โปรดตามข้ามาแต่โดยดีเถอะ”

“เช่นนั้นข้าขอเวลาสักครู่” หย่งสวินไม่โต้แย้ง เขายอมตามไปเงียบๆ พร้อมกับเหยียดยิ้มมองแผ่นหลังของไท่จื่อ

ข่าวสารได้ส่งไปหาหาฉู่ซีเย่แล้ว

เบื้องบนประสบปัญหาใหญ่หลวง เบื้องล่างย่อมไม่อาจนิ่งเฉย เสนาบดีฝ่ายขวารวมตัวกับกลุ่มสกุลผู้สนับสนุนไท่จื่อเพื่อการนี้ เพราะอยากจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือไท่จื่อแน่ใช่หรือไม่

ทว่าไม่มีคำตอบ เพราะเมื่อพูดถึงบัลลังก์แล้ว ความชั่วช้าต่ำทรามใดๆ ย่อมทำได้ ใครบ้างที่กว่าจะขึ้นมายืนถึงจุดนี้ได้ โดยกล้าสาบานว่าไม่เคยสังเวยด้วยคุณธรรม

อีกทั้งเรื่องผู้สังหารฝ่าบาทยังไม่สำคัญนักเมื่อเทียบกับสิ่งสุดท้ายที่ฝ่าบาททรงรับสั่ง

“พระองค์ตรัสให้ตามต้าเป่ยอ๋องเข้ามาในวัง”

“แต่ต้าเป่ยอ๋องเป็นผู้ต้องสงสัยว่าวางยาพิษฝ่าบาทมิใช่หรือ”

“ผู้ใดจะรู้ แต่ข้าว่าต้าเป่ยอ๋องคงไม่โง่งมถึงขนาดทำอันใดโจ้งแจ้งเช่นนี้”

สนามรบในเวลาเริ่มแล้ว ผู้แพ้จะต้องตาย ผู้ชนะจะได้อยู่ต่อ....

เลยยามอิ๋นของอีกวันไปแล้วเมื่อสาสน์สำคัญเดินทางมาถึง เหยาอี้เหยาเป็นคนเชิญทหารเข้ามาหาฉู่ซีเย่ ซึ่งไม่แสดงท่าทีใดใด ราวกับรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า

สาสน์จากหย่งสวินมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกับพระราชสาสน์จากฝ่าบาท แต่เขาไม่แม้แต่จะแยแส ปล่อยให้เหยาอี้เหยาเป็นคนเปิดอ่าน

‘ต้าเป่ยอ๋อง รีบกลับมาช่วยข้า’

คำว่ากลับมาช่วยข้า ย่อมหมายถึง ‘มาช่วยข้าชิงบัลลังก์’

ภายในวันนั้นก่อนรุ่งสางจะมาเยือน ฉู่ซีเย่จึงเตรียมตัวเดินทางเข้าเมืองหลวง โดยไม่รีบเร่งเลยแม้แต่น้อย

แม่ทัพผู้นำขบวนครั้งนี้อยากเร่งรีบออกเดินทางก็ไม่กล้าสอดปาก ด้วยเขาไม่รู้ว่าทิศทางการเมืองเอนเอียงไปในทางใด ผู้สืบบัลลังก์อาจจะเปลี่ยนมือหรือมีผู้อื่นมาชิงบัลลังก์ไปก็ย่อมได้

ในช่วงเวลาเปราะบางเช่นนี้ ต้องรู้จักทิศทางลม ไม่เช่นนั้นย่อมถูกม้วนเข้าไปในเสื่อด้วยกันทั้งหมด

ต้าเป่ยอ๋องฉู่ซีเย่เองก็เป็นผู้ที่มีสิทธิในบัลลังก์…เขาต้องปฏิบัติอย่างนอบน้อม

ทหารทั้งหมดยืนห่างออกไปสามลี้ ไม่รบกวนเวลาและรอคอยจนกว่าฉู่ซีเย่จะพร้อมเดินทาง

ฉู่ซีเย่หยิบเสื้อคลุมมาสวมลวกๆ เขากางมือออก ขณะที่ปล่อยให้เหยาอี้เหยารวบสาบเสื้อเข้าหากัน

“อี้เหยา เจ้าอยากให้ข้าไปไหม”

“ท่านไม่ไปได้หรือ” เหยาอี้เหยารัดสายคาดเอว แต่มือเขาคว้ามือนางไว้

“ข้าไม่อยากห่างเจ้า” เขาแนบใบหน้ากับมือนาง ความรักงอกงามอยู่ในดวงตา

“ท่านนี่ชักจะเอาใหญ่แล้ว” นางถูกขโมยจูบไปง่ายๆ หลายคราที่หลังมือ แก้มนวลจึงซับสีชมพูระเรื่อ

“อี้เหยา ข้ามีเหตุจำเป็นต้องห่างเจ้าหลายวัน ในใจรันทดยิ่ง”

“ท่านอ๋อง อย่ากอดเช่นนี้ ผู้อื่นจะเห็นได้” เหยาอี้เหยาดันตัวเขาออก ใบหน้าฉู่ซีเย่บูดบึ้งเหมือนถูกห้ามกินลูกกวาด แต่นางต้องห้ามเขา เพราะฉู่ซีเย่อาจไม่หยุดเพียงเท่านี้

หลายวันนี้นางเหน็ดเหนื่อยจนขอบตาดำคล่ำไม่น้อย…

“เจ้าไม่รักข้า?”

“ข้ารักท่าน”

“เจ้าไม่ให้ข้ากอด”

เหยาอี้เหยาพ่นลมหายใจอย่างอ่อนใจ “ท่านอ๋อง ที่แท้ท่านเป็นเด็กสามขวบรึ”

ฉู่ซีเย่พูดจริงจัง “ข้าเป็นเด็กทารก”

“งั้นท่านคงเป็นเด็กทารกที่ตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่มีแล้ว แถมยังเอาแต่ใจ ไม่สนว่ามีผู้อื่นรอท่านอยู่ เสียมารยาทยิ่ง”

ฉู่ซีเย่ฟังนางสั่งสอนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาชอบมองใบหน้านางเสมอ ไม่ว่าเวลาไหน จะน่าเกลียด หรือน่ารัก นางก็งดงามในใจเขา

“แน่นอน เพราะคนพวกนั้นไม่ใช่เจ้า” ถึงยังงั้นเขาก็ต้องไปแล้ว “อี้เหยา ข้าจะรีบจัดการเรื่องที่วังแล้วมาหาเจ้า”

เหยาอี้เหยากอดเขา สองมือโอบเขาแล้วแนบใบหน้าชิดอกแกร่ง “ข้าจะรอท่านกลับมาหา ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ ท่านต้องกลับมาหาข้านะเจ้าคะ"

ฉู่ซีเย่จุมพิตรับปากนาง

“ข้ารักเจ้านะอี้เหยา ความรักของข้ามีให้เจ้าคนเดียว”

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ เมืองหลวงต้าหย่งได้เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว แม้บ้านเรือน วัดวาจะยังคงเหมือนเดิม แต่ความระสับระส่ายจากในวัง ส่งผลกระทบถึงชาวบ้านนอกกำแพง จนไม่อาจใช้ชีวิตเหมือนวันวาน

ชนชั้นสูง สกุลขุนนางต่างนัดพบปะเป็นการส่วนตัวเงียบๆ เพื่อพูดคุยและเฝ้าจับตาดูทุกการเคลื่อนไหว หากว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย ก็พร้อมเตรียมรับมือ

อีกทั้งผู้นำสกุลใหญ่ต่างๆ ให้การสนับสนุนโดยออกหน้าและไม่ออกหน้าองค์รัชทายาทและองค์ชายซึ่งมีสิทธิ์ในการชิงบัลลังก์ ด้วยฝ่าบาทหย่งฉี ไม่ได้เลือกผู้สืบทอดบัลลังก์โดยชัดเจนไว้

ขณะนี้จึงอาจพูดได้ว่ามีการแบ่งฝักฝ่ายออกเป็นสามกลุ่มใหญ่ คนส่วนมากให้การสนับสนุนไท่จื่อหย่งหยวนหยวน เนื่องจากเป็นตำแหน่งที่ใกล้เคียงราชบัลลังก์ที่สุด กระนั้นก็มีคนไม่น้อยรู้สึกว่า หย่งสวินซึ่งได้รับการสนับสนุนจากต้าเป่ยอ๋องต่างหากที่เหมาะสม

ถึงอย่างนั้นก็มีคนไม่น้อยที่ให้การส่งเสริมและอยากให้เป็นผู้สืบทอดคนต่อไปเป็นองค์ชายสิบหกหย่งมู่

แม้ที่ผ่านมาองค์ชายหย่งมู่จะไม่ได้โดดเด่นมากนัก แต่พระองค์เป็นองค์ชายซึ่งทั้งฝ่าบาทและไท่เฮาเอ็นดูมากที่สุด ทั้งหากพูดกันแล้ว หย่งมู่มีเชื้อสายจากสกุลเก่าแก่ มารดายังเป็นสนมรัก

แต่นอกจากทั้งสามกลุ่ม วันนี้มีกลุ่มที่สี่เพิ่มขึ้นมาใหม่ และแม้จะพึ่งมาใหม่แต่ไม่น้อยหน้า

ถึงจะมีคำกล่าวอย่างดูแคลนว่าช่างเป็นกลุ่มผู้สนับสนุนที่น่าขบขัน แต่หลังโหรหลวงได้เผาทำนายเจี๋ยกู่เหวิน (การทำนายโดยใช้กระดองเต่า) ว่าผู้สืบทอดราชบัลลังก์จะเป็นจักรพรรดินี คนมากมายเลยเริ่มมองหาตัวจักพรรดินีองค์แรก ว่าจะเป็นผู้ใดกัน

กระนั้นคนส่วนมากมองว่าคำทำนายจากเจี๋ยกู่เหวินช่างดูเลื่อนลอยและเป็นไปไม่ได้ จึงไม่มีผู้ใดสนใจ มากสุดก็พูดขบขันในวงน้ำชา คลายความตึงเครียด

“ถ้าต้าหย่งมีจักพรรดินีจริง ข้าจะโกนหัวออกบวช”

ฉู่ซีเย่ฟังอยู่ในรถม้า เขาซ่อนใบหน้าไว้ใต้จอกสุรา ก่อนจะกล่าวขึ้น

“งั้นเจ้าก็รอบวชเถอะ เพราะโหรหลวงผู้นี้ ไม่เคยทำนายผิดพลาดมาก่อน…”

กลางดึกสงัดฉู่ซีเย่จึงพึ่งถึงวังด้านใน ขันทีโม่หานเป็นธุระพาเขาไปยังห้องโถงท้องพระโรงอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้มาที่นี่ในฐานะผู้ต้องสงสัยวางยาพิษสังหารฝ่าบาท ด้วยมีหลักฐานมากมายว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ทำ ทั้งเขายังจากไปก่อนวันเกิดเหตุสองวัน

ไท่จื่อไม่มีหลักฐานเอาผิด และไม่มีเวลามากพอใส่ใจเรื่องนี้ เนื่องจากต้องนำเวลาทั้งหมดไปแย่งชิงพรรคพวกกับองค์ชายหย่งสวินและองค์ชายหย่งมู่

“เชิญต้าเป่ยอ๋อง”

โม่หานประคองพวงแส้ม้า เขาสั่งให้ขันทีรับใช้ท่านอื่นแหวกม่านพาฉู่ซีเย่เข้าไปด้านใน

ในชั่วพริบตาโม่หานดูแก่ชราอย่างรวดเร็ว

ทุกสิ่งทุกอย่างถูกทิ้งไว้เช่นวันที่หย่งฉีจากไป ฉู่ซีเย่ไม่ยินดียินร้าย แต่ลึกๆ มีความพอใจซุกซ่อนอยู่มาก ตลอดสามปีมานี้ หย่งฉีทุกข์ทรมานจนตรอมตม เรียกได้ว่าจนตายก็คงไม่พบสิ่งที่เรียกว่าความสุข

เขาเห็นด้วยตาเนื้อหลายครา ช่วยเสริมกำลังใจในการใช้ชีวิตอย่างยิ่ง

“เขาต้องการให้ข้ามาดูอะไร ดูว่าใช้ชีวิตน่าสมเพชมาอย่างไรหรือ” ฉู่ซีเย่เข้าใจการกระทำของหย่งฉีอย่างปรุโปร่ง หย่งฉีให้ขันทีโม่หานเรียกเขากลับเข้ามาเพื่อสร้างความกังขา สร้างความสงสัย คลางแคลง เป็นแพะรับบาปให้กับคนลงมือที่แท้จริง

รวมทั้งอยากขังเขาไว้ในนี้เพื่อป้องกันการก่อกบฏชิงบัลลังก์ คิดอย่างโง่เขลาว่าเขาจะกบฏไม่ได้ถ้าอยู่ในวัง

โม่หานไม่อ้อมค้อม ครั้นไล่ขันทีท่านอื่นออกไปหมดก็พูดออกมา

“ฝ่าบาทต้องการให้ท่านสืบหาผู้วางยาพิษที่แท้จริง”

“ข้าหาใช่นักสืบ”

“ได้ยินว่าท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพิษ หากสืบจากพิษในพระวรกายฝ่าบาท ไม่แน่อาจพบเบาะแส”

“ขันทีโม่ สืบหาตัวคนลงมือ ไม่น่ายากสำหรับท่านกระมัง บอกความต้องการที่แท้จริงมาเถอะ ข้าจะกลับพรุ่งนี้แล้ว”

โม่หานกล่าวเด็ดขาด “ไม่มีคำสั่ง…”

“ข้าคือต้าเป่ยอ๋อง จะทำหรือไม่ทำอะไร ไม่ต้องให้ขันทีเช่นเจ้ามาสอด”

ใบหน้าฉู่ซีเย่เยียบเย็น โม่หานถึงกับสะดุ้งไปหลายอึดใจ ก่อนจะได้สติรีบขออภัย

“ขออภัยที่ล่วงเกิน ข้าเสียมารยาทแล้ว”

ฉู่ซีเย่เดินไปดูโต๊ะทรงอักษร เห็นรายงานความเคลื่อนไหวแดนเหนือเป็นปึกหนาใหญ่

“จนตายเขาก็ยังระแวงข้า ช่างสมกับเป็นหย่งฉี”

เกิดมาถึงอายุปูนนี้ โม่หานพึ่งเคยได้ยินคนเรียกชื่อฝ่าบาทตรงๆ จึงตื่นตระหนกไปอีกหลายอึดใจ

“ท่านไม่อาจเรียกพระนามฝ่าบาทตรงๆ เช่นนี้”

ฉู่ซีเย่ไม่ใส่ใจ เหลือบมองพวงแส้หางม้าในมือโม่หาน “เอาล่ะ บอกความต้องการที่แท้จริงได้แล้ว หย่งฉีต้องการพบข้าทำไม”

“บอกท่านไปแล้ว ฝ่าบาทต้องการให้หาผู้ลงมือ”

“น่าขันที่เขาต้องการให้ข้าตามหาตัวฆาตกร ทั้งๆ ที่เขาเพียรพยายามที่จะสังหารข้ามาตลอด” ฉู่ซีเย่เผยนัยน์ตารังเกียจสถานที่แห่งนี้ “ต่อให้ข้ารู้ ข้าก็ขอไม่พูดดีกว่า สะใจกว่าเป็นไหนๆ”

โม่หานคุกเข่าลง นัยน์ตาแดงก่ำ “ได้โปรด ได้โปรดคืนความยุติธรรมให้ฝ่าบาทด้วย”

“อยากรู้จริงหรือ”

“ต้าเป่ยอ๋อง ข้าคุกเข่าโขกศีรษะให้ท่านแล้ว”

“ข้าหาต้องการให้คนแก่มาคุกเข่าให้ไม่ เวลานี้ ผลชันสูตรคงออกแล้ว บอกผลการการชันสูตรให้ฟังที” ฉู่ซีเย่เดินขึ้นไปบนพระที่นั่ง ปรายสายตามองตะเกียงที่ประดิษฐ์ขึ้นอย่างเรียบๆ แต่แฝงความดุดันและสง่างาม ครู่เดียวก็หันกลับมามองโม่หาน

“ยาพิษไร้สี ไร้กลิ่น ใช้เวลาออกฤทธิ์ครึ่งชั่วยาม หมอชันสูตรพบอวัยวะภายในล้มเหลว โดยเฉพาะหัวใจ…ส่วนพระองค์ได้รับอย่างไร ยังเป็นปริศนา แล้วก็…”

โม่หานยังพูดไม่จบ ฉู่ซีเย่ก็พูดขึ้น

“ตะเกียงได้มาจากที่ใด”

“ตะเกียงรึ” โม่หานตอบ “อ่อ ได้มาจากไท่จื่อในงานฉลองคราวก่อน พระองค์ทรงโปรดมากเลยมาตั้งไว้”

“ข้าว่าเจ้าต้องไปหาไท่จื่อแล้ว”

“เพราะเหตุใด"

ฉู่ซีเย่ขยับชายเสื้อ เข็มเงินเล็กเท่าเส้นผมพุ่งออกมาปักที่พื้น แล้วละลายในเวลาอันสั้น หากมีคนอยู่ด้านยังที่นั่ง ระยะเท่านี้น่าจะถูกศีรษะ ค้นหาบาดแผลไม่พบเพราะไร้อาวุธให้ตามสืบต่อ

“ข้าจะไปหาพระองค์เดี๋ยวนี้”

แต่เพียงพริบตาเดียวที่หันหลัง โม่หานถูกปาดคอทิ้งในฉับพลัน แต่ถึงตายแล้ว ก็ยังกอดพวงแส้หางม้าไว้แน่น

“ต้าเป่ยอ๋อง เลื่อมใสมานาน ความเก่งกาจของท่านช่างสมคำร่ำลือ”

ในมือหย่งหยวนหยวนถือมีดคมกริบอาบเลือด